Το Βουκουρέστι είναι πόλη στην οποία μπερδεύεται ο μύθος με την πραγματικότητα και η Ανατολή με την Δύση. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και το όνομα, το πήρε από έναν βοσκό, τον Μπουκούρ, ο οποίος κατοικούσε σε εκείνη την περιοχή. Ο Μπουκούρ, του οποίου το όνομα σημαίνει ωραίο, έπαιζε φλάουτο για τα πρόβατά του, όμως η μουσική του ήταν τόσο όμορφη, που είχε ως αποτέλεσμα να μαγέψει όλους τους κατοίκους των γύρω χωριών σ' εκείνη τη περιοχή για να τον ακούσουν κι έτσι άρχισε να χτίζεται σιγά σιγά η πόλη του Βουκουρεστίου.
Στην πραγματικότητα όμως η πρώτη αναφορά που γίνεται για το Βουκουρέστι είναι το 1459 όπου υπάρχει μία καταγεγραμμένη αναφορά για το κάστρο του Βουκουρεστίου, το οποίο δεν ήταν άλλο από την κατοικία του θρυλικού πρίγκιπα της Βλαχιάς, Βλάντ Τσέπες του 3ου, του περίφημου Ανασκολοπιστή, ή όπως τον έχουμε μάθει μέσα από τις τέχνες, του διάσημου Κόμη Δράκουλα.
Η πόλη του Βουκουρεστίου άκμασε σε τρεις αυτοκρατορίες, στην Οθωμανική, την Αυστροουγγρική και στην Ρωσική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι γεμάτη με στοιχεία απ' όλες τις εποχές, ενώ μεγάλη επιρροή υπέστη κι από τους Έλληνες του Φαναριού.
Το Βουκουρέστι έγινε πρωτεύουσα της Ρουμανίας το 1862 και κατοικία του βασιλιά Καρόλου Α' το 1881. Από τότε η πόλη αναπτύχθηκε ραγδαία, ενώ Γάλλοι αρχιτέκτονες της πρόσφεραν μία κοσμοπολίτικη αύρα, μ' αποτέλεσμα δικαίως να αποκαλείται ως το Παρίσι των Βαλκανίων ή αλλιώς το Μικρό Παρίσι. Με την έλευση του κομμουνισμού και με τις επεμβάσεις του Τσαουσέσκου, η πόλη άλλαξε όψη, φτάνοντας έτσι στη σημερινή, την οποία και θα σας παρουσιάσω σε δύο φωτογραφικά βίντεο. Στο πρώτο θα δείξω τη σύγχρονη πλευρά της πόλης ενώ στο δεύτερο θα περιπλανηθούμε στην παλιά πόλη που έχει διατηρήσει την παριζιάνικη αύρα.
Η βόλτα ξεκινάει από την πλατεία της Νίκης. Εκεί βρίσκονται μαζεμένα το μουσείο φυσικής ιστορίας (00:31-00:50), το μουσείο Γεωλογίας, το μουσείο του ρουμανικού χωριού και το Παλάτι της Νίκης (01:00) το οποίο λειτουργεί σήμερα ως υπουργικό συμβούλιο και είναι καλυμμένο με μία θεόρατη ρουμανική σημαία.
Από την πλατεία της Νίκης ξεκινάει η μεγάλη οδός Νίκης (01:16-02:44). Σ' αυτήν την οδό συναντάμε όλες τις αρχιτεκτονικές τάσεις της πόλης. Μπαρόκ ρυθμοί δίπλα σε σοβιετικά κτίρια και νεοκλασικά σπίτια δίπλα σε μονοκατοικίες γοτθικού ρυθμού. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα γκράφιτι και συγκεκριμένα ένα γυναικείο πρόσωπο το οποίο ήταν σχηματισμένο με μία συνεχόμενη γραμμή (02:05 & 02:13).
Σ' αυτήν την οδό βρίσκεται το περίφημο παλάτι του Καντακουζίνο (01:35-01:54). Κτισμένο το 1900 από το βαθύπλουτο Γκρικόρε Καντακουζίνο, το συγκεκριμένο κτίριο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της γαλλικής αρχιτεκτονικής επιρροής στην πόλη. Στην είσοδο του κτιρίου δεσπόζουν τα δύο μαρμάρινα λιοντάρια ενώ ιδιαίτερο τόνο δίνουν τα αγάλματα στην σκεπή του κτιρίου.
Η οδός Νίκης καταλήγει στην πλατεία της Επανάστασης. Εκεί βρίσκονται αρκετά σύγχρονα μνημεία της πόλης όπως το κτίριο της Ρουμανικής Ακαδημίας, το Ξενοδοχείο Ατενέε Παλάς, το Μνημείο της Αναγέννησης, το Βασιλικό Παλάτι, η εκκλησία του Κρετσουλέσκου και φυσικά το Ατενέουλ Ρομούν.
Η πλατεία της Επανάστασης έγινε παγκοσμίως γνωστή με τα γεγονότα του 1988, όταν ο πρωθυπουργός της χώρας Νικολάε Τσαουσέσκου έβγαλε από το μπαλκόνι του αρχηγείου του κομμουνιστικού κόμματος την τελευταία του ομιλία προς το λαό του Βουκουρεστίου. Εκείνη τη μέρα, το συγκεντρωμένο πλήθος στράφηκε εξαγριωμένο εναντίον του, μ' αποτέλεσμα ο Τσαουσέσκου να διαφύγει με ελικόπτερο, το οποίο όμως το κατέβασαν λίγο πριν φτάσει στο Παλάτι του Κοινοβουλίου. Τον συνέλαβαν με την γυναίκα του, και μετά από μία γρήγορη δίκη, τους εκτέλεσαν την ίδια μέρα. Στη πλατεία της Επανάστασης υπάρχουν ακόμα κτίρια με σημάδια από τις σφαίρες εκείνων των ημερών, όπως για παράδειγμα ένα γωνιακό τριώροφο δίπλα από το Ατενέουλ Ρομούν (02:41).
Το Ατενέουλ Ρομούν (02:44-04:29), στο οποίο αφιερώνεται και το μεγαλύτερο μέρος του βίντεο, είναι ένα ιδιαίτερο στολίδι όχι μόνο για το Βουκουρέστι αλλά και για ολόκληρα τα Βαλκάνια. Ένα κτίριο το οποίο έχει στοιχεία απ' όλους τους πολιτισμούς της Ευρώπης, όμορφα δεμένα μεταξύ τους. Εκείνες τις μέρες, λόγω γιορτών όλα τα μουσεία και οι χώροι της πόλης, ήταν κλειστοί, όμως ένας "καλοπροαίρετος" φύλακας, μας άφησε να περιπλανηθούμε στο εσωτερικό του κτιρίου. Ήταν εκπληκτικό. Ξεκινούσε με την όμορφη αίθουσα αναμονής του ισογείου με τις στριφογυριστές πλατιές σκάλες και κατέληγε στην κομψότητα του στρογγυλού συναυλιακού χώρου. Η συνεχόμενη τοιχογραφία στον τοίχο της συγκεκριμένης αίθουσας παρουσιάζει όλη την Ιστορία της Ρουμανίας ενώ η θολωτή οροφή παίζει με το φως και την ακουστική. Το λόμπι του κτιρίου είναι ντυμένο με φύλλα χρυσού. Αν η μουσική αρμονία αναζητούσε έναν οίκο πάνω στη γη, θα τον έβρισκε στο Βουκουρέστι.
Λίγο πιο κάτω από το Ατενέουλ Ρομούν βρίσκεται το Βασιλικό Παλάτι με το έφιππο άγαλμα του Καρόλου Α' (04:29-04:44) και το μνημείο της Αναγέννησης (04:45), το οποίο χτίστηκε το 2005 προς τιμή των θυμάτων της επανάστασης του 1989 με αρχικό τίτλο "Παντοτινή Δόξα στους Ήρωες της Ρουμανικής Επανάστασης" ο οποίος άλλαξε σε "Μνημείο της Αναγέννησης". Το μνημείο αυτό έχει διχάσει τους κατοίκους της πόλης κι όχι άδικα για μένα.
Λίγο πριν μπούμε στην παλιά πόλη του Βουκουρεστίου, συναντάμε την Εκκλησία του Κρετσουλέσκου (04:49-0:59), η οποία χτίστηκε το 1722 και είναι χαρακτηριστική περίπτωση εκκλησίας ρυθμού μπρακονβεάν. Η εκκλησία υπέστη ζημιές στην επανάσταση του 1989, οι οποίες κι αποκαταστάθηκαν.
Το Βουκουρέστι φημίζεται για το Πατριαρχείο του, το οποίο προσπαθεί με κάθε τρόπο να κερδίσει την αίγλη του Φαναριού. Από την βόλτα μου στο λευκό θρησκευτικό συγκρότημα, μου έμεινε το παιχνίδια του ήλιου με τα φωτοστέφανα των αγίων στην πρόσοψη της εκκλησίας (05:11).
Προσπερνάμε την παλιά πόλη και βγαίνουμε στην Λεωφόρο Ενότητας, η οποία μας οδηγεί στην ομώνυμη πλατεία, η οποία βρίσκεται μπροστά από το Παλάτι του Κοινοβουλίου (05:15-06:00). Για να δημιουργηθεί όλο αυτό το συγκρότημα, γκρεμίστηκε το ένα έκτο της πανέμορφης παλιάς πόλης του Βουκουρεστίου. Όπως διαπιστώνουμε εγκλήματα δεν έγιναν μόνο στην Αθήνα αλλά κι αλλού.
Η λεωφόρος της Ενότητας εγκαινιάστηκε το 1984 και είχε αρχικά ονομαστεί Λεωφόρος Νίκης του Σοσιαλισμού. Η μετονομασία έγινε το 1989 με το σκεπτικό πως ο ρουμανικός λαός, ενωμένος θα αφήσει πίσω του παρελθόν και την μεγαλομανία του Τσαουσέσκου, για να πορευθεί για ένα καλύτερο μέλλον. Η λεωφόρος της Ενότητας είναι λίγα μέτρα πιο μεγάλη από την λεωφόρο των Ιλισίων του Παρισιού, κάτι το οποίο είχε επιλέξει ο ίδιος ο Τσαουσέσκου για να τονιστεί το "εγώ" του.
Η λεωφόρος καταλήγει στην πλατεία της Ενότητας. Ένα άνοιγμα 84.000 τ.μ. μπροστά από το Παλάτι του Κοινοβουλίου. Το κτίριο αυτό είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο, με πρώτο το Πεντάγωνο και τρίτο το παλάτι του Ερντογάν στην Άγκυρα. Άρχισε να κτίζεται το 1984 από 700 αρχιτέκτονες και 20.000 εργάτες. Το παλάτι έχει 12 ορόφους, 1.100 δωμάτια και 4 υπόγεια. Όλα τα υλικά προήλθαν από την ρουμανική γη. Συγκεκριμένα χρειάστηκαν 1.000.000 τόνοι μαρμάρου, 3.500 τόνους κρυστάλλου, 900.000 κυβικά μέτρα ξύλου και 200.000 μέτρα μάλλινων χαλιών. Ο εσωτερικός χώρος του κτιρίου είναι διακοσμημένος με υπερβολή και παρανοϊκή πολυτέλεια. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολυέλαιοι που ζυγίζουν 2,5 τόνους, λεπτομερή μωσαϊκά και μάλλινα χαλιά τα οποία υφάνθηκαν επιτόπου διότι ήταν δύσκολο να μεταφερθούν. Όλα αυτά δείχνουν την παράνοια του Τσαουσέσκου.
Το παλάτι αυτό θυμίζει μία εποχή που οι Ρουμάνοι θέλουν να ξεχάσουν. Όμως το διαφημίζουν και το προωθούν αρκετά. Είμαι βέβαιος πως στο μέλλον, το Παλάτι του Τσαουσέσκου και νυν ρουμανικό κοινοβούλιο, θα είναι ένας σύγχρονος "Παρθενώνας" της Ευρώπης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου