Πριν από τρία χρόνια...

Χθες το βράδυ ζήσαμε κάτι πρωτόγνωρο στην πλατεία Συντάγματος. Γύρω μου κόσμος χαμογελαστός κι αμήχανος. Ήταν πρώτη φορά που συναντούσα νέα πρόσωπα να περιφέρονται στην Αμαλίας, στην πλατεία Συντάγματος αλλά και στην ελεύθερη πλέον πλατεία του Αγνώστου Στρατιώτη. Νέοι καιροί...

Πριν από τρία χρόνια, στον ίδιο χώρο είχε πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχω ζήσει ως τώρα. Ο κόσμος έφτανε μέχρι την Μητρόπολη της Αθήνας κι απλωνόταν μέχρι την Πανεπιστημίου. Ήμασταν αποφασισμένοι. Ήταν η μέρα μας. Το νιώθαμε. Ένας παλμός ηχούσε πάνω από τα κεφάλια μας. Ένας παλμός που έδινε τον ρυθμό στο τραγούδι "θα σημάνουν οι καμπάνες" την ώρα που ο Μίκης Θεοδωράκης με τον Μανώλη Γλέζο και με τη συνοδεία του Απόστολου Γκλέτσου και μερικών Κρητικών, επιχείρησαν να μπουν στη Βουλή.

Η αμορφωσιά των ΜΑΤ φάνηκε όταν ψέκασαν τους δύο σεβαστούς γέροντες, οι οποίοι φυγαδεύτηκαν αμέσως από τον κόσμο, ο οποίος φοβήθηκε για την υγεία τους. Η έλλειψη παιδείας και η απάνθρωπη βία φάνηκαν προς στιγμήν πιο ισχυρές απέναντι στην περηφάνια και την αγωνιστικότητα. Όμως μετά από λίγη ώρα ακούσαμε από μακριά τη φωνή του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μας καλούσε σε ψυχραιμία την ώρα που τα δακρυγόνα και οι βόμβες κρότου λάμψης έσκαγαν μέσα στα πόδια μας. Ήταν η πρώτη φορά που δεν φοβηθήκαμε. Υποχωρούσαμε λίγα μέτρα και μετά πάλι στηνόμασταν μπροστά από την αλυσίδα των ΜΑΤ, περήφανοι κι οργισμένοι απέναντι στην απάνθρωπη και αντιδημοκρατική πολιτική της κυβέρνησης. Γι' αυτό και η καταστολή εκείνο το βράδυ ήταν άγρια (δείτε το συγκεκριμένο video). Πολλά κεφάλια άνοιξαν, πολλά κόκαλα έσπασαν, πολλά δακρυγόνα μας κατέπνιξαν και ένα μέρος του ιστορικού κέντρου της πόλης κάηκε. Μου έχει μείνει αξέχαστος ο τρόμος του ολοήμερου κυνηγητού με την αστυνομία στους δρόμους της Αθήνας. Γύρισα σπίτι μου μεσάνυχτα. Ήταν και η τελευταία φορά που είδα την πλατεία Συντάγματος χωρίς κάγκελα...

Τρία χρόνια μετά, οι ίδιοι δρόμοι ήταν πάλι γεμάτοι αλλά έλειπε η οργή. Οι άνθρωποι ήταν κοντά ο ένας στον άλλον για να ζεσταθούν και να μοιραστούν το πάθος τους και την αγωνία για το νέο που έρχεται. Τα χαμόγελα έδιωχναν το παγετό που εισχωρούσε μέσα στα ρούχα μας. Τα γέλια είχαν αντικαταστήσει τα συνθήματα οργής και μίσους. Οι ηλικίες είχαν μεγαλύτερο εύρος. Νέοι, γέροι, γονείς, παιδιά, παρέες, ζευγάρια, όλοι μαζί σε μία γιορτή αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και περηφάνιας.
Πριν από τρία χρόνια μου φαινόταν το μέλλον ζοφερό και μαύρο. Ευτυχώς όμως πριν από τρεις βδομάδες, το φως βρήκε επιτέλους την πολυπόθητη χαραμάδα και κατάφερε να σπάσει το σκοτάδι που μας είχε πλακώσει. Πλέον κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία, όμως αυτό δε πρέπει να μας οδηγήσει στη λήθη του παρελθόντος. Έχουμε χρέος να θυμόμαστε όλα αυτά που ζήσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια και να γίνουν βάση για ένα μέλλον δημοκρατικό, αξιοκρατικό, δίκαιο κι ανθρώπινο.

Οι χθεσινές συγκεντρώσεις ήταν το εναρκτήριο σάλπισμα της αλλαγής στην Ευρώπη.
Όσοι δώσαμε το παρόν το νιώσαμε.
Την Δευτέρα θα είμαστε ακόμα πιο πολλοί!