του Τάσου Τσακίρογλου
Η απόλυτη δυσανεξία προς τη δημοκρατία και η ροπή προς την αντιδημοκρατική εκτροπή μέσω εκβιασμών, πιέσεων και πάσης φύσεως παρασκηνιακών κινήσεων είναι αυτό που φανερώνει για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα η σημερινή κορύφωση του «ελληνικού δράματος».
Ο τοκογλυφικός χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, με αφορμή την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζει το πραγματικό του πρόσωπο: ένα σύστημα που θεωρεί τη δημοκρατία πολυτέλεια και τους πολίτες αναλώσιμο είδος στη μεγαμηχανή παραγωγής κέρδους.
Η μανία αποθησαυρισμού που επιδεικνύουν οι γερμανικές οικονομικές (και κατά συνέπεια) και πολιτικές ελίτ αποτελεί την κινητήρια δύναμη της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας, η οποία χρησιμοποιεί για ακόμα μία φορά την (κτηνώδη) δύναμή της για να καθυποτάξει όποιον αντιδρά στις επιλογές της. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, σε μια κοινωνία όπου το 1% του πληθυσμού κατέχει πλούτο μεγαλύτερο από εκείνον που βρίσκεται στα χέρια του υπόλοιπου 99%, αναδεικνύεται η διαπίστωση του Μαρξ ότι το «νεκρό παρελθόν», δηλαδή το κεφάλαιο, κυριαρχεί πάνω στους ζωντανούς, δηλαδή τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που πένονται και περιθωριοποιούνται.
Τα αστρονομικά ποσά που βγαίνουν από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια σ’ έναν καπιταλισμό-καζίνο, αλλά και τα υπερκέρδη που αποκομίζουν οι κυρίαρχες ελίτ από την αιματηρή λιτότητα και την υπερεκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού, όπως δείχνουν οι σημαντικές αποκαλύψεις των Luxleaks και των Swissleaks, μένουν καλά φυλαγμένα σε λογαριασμούς, θυρίδες και φορολογικούς παραδείσους ανά την υδρόγειο. Ελάχιστο ποσοστό επανεπενδύεται παραγωγικά, με αποτέλεσμα τον σχεδόν απόλυτο παρασιτισμό μιας τάξης που στην κυριολεξία αποτελεί πλέον άχθος αρούρης. Οι σημερινοί επαγγελματίες κήρυκες της δημοσιονομικής ηθικής είναι η ενσάρκωση του αμοραλισμού, της πλεονεξίας και της αρπακτικότητας.
Και, φυσικά, η στάση που κρατούν σήμερα οι κυρίαρχες ελίτ της Ευρώπης δεν οφείλεται, όπως νομίζουν ορισμένοι, σε κάποια τύφλωση ή σε μια μεταφυσική εμμονή με τη λιτότητα. Σε επίπεδο (αστικής) τάξης στηρίζεται σε ένα απολύτως ορθολογικό σχέδιο, οργανωμένο στην κάθε του λεπτομέρεια. Μόνο που αυτό το σχέδιο είναι κοντόφθαλμο ακόμα και για τα δικά της μακροπρόθεσμα συμφέροντα, πόσο μάλλον για την κοινωνία ως όλον.
Ζούμε στην αυγή μιας νέας εποχής, στην οποία θα γίνει -ήδη έχει αρχίσει να γίνεται- μια νέα διαπραγμάτευση για το Κοινωνικό Ζήτημα και θα συνταχθεί ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο. Αυτό δεν θα γίνει χωρίς οδύνες και σπασμούς, χωρίς διεκδίκηση και διαπραγμάτευση, χωρίς πόνο και κόπο. Ο εκδημοκρατισμός της δημοκρατίας, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, προϋποθέτει αγώνα, όραμα και νέες ιδέες. Τα στρατόπεδα είναι πλέον ορατά, τα πνεύματα απομαγευμένα.
Πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια θα απαιτήσει ο εξανθρωπισμός της κοινωνίας και η θεραπεία των σημερινών πληγών. Το ζωώδες κυνήγι του πλούτου, η πρωτόγονη επιθυμία επιβολής, η διαστροφική κυριαρχία και η κοινωνική υποκρισία εκπροσωπούν έναν κόσμο λάσπης και στάχτης στον οποίο βυθιζόμαστε αργά αλλά σταθερά. Η υπνοβασία μάς έχει φέρει στο χείλος της καταστροφής. Ίσως είναι η πρώτη φορά που το κλισέ «να κάνουμε την κρίση ευκαιρία» προσλαμβάνει ουσιαστικό περιεχόμενο!
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου