Συν δύο...

Πέρσι τέτοιο καιρό έμπαινα με αισιοδοξία στη τέταρτη δεκαετία της ζωής μου. Τότε αναφερόμουν στο πόσο σημαντικό θεωρώ τον παράγοντα της αισιοδοξίας για κάθε μου κίνηση κι απόφαση. Δεν υπολόγισα όμως έναν ακόμα σημαντικό παράγοντα. Των απρόοπτων εξελίξεων...
Τι θέλω να πω μ' αυτό.
Πολλές φορές τα σχέδια τα οποία κάνουμε, σκοντάφτουν σε απότομες αλλαγές της καθημερινότητάς μας και γενικά της ζωής μας. Τις πρώτες φορές που συμβαίνει αυτό, είναι βέβαιο πως προκαλεί έντονη απογοήτευση κι έτσι κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, κυριευμένοι από έναν φόβο ανούσιο κι αβάσιμο. Τα σχέδια παύουν και ο καθημερινός ρυθμός σταματάει να κυλάει φυσιολογικά. Χρειάζεται θάρρος να δεχτούμε την κάθε αλλαγή και να καταπατήσουμε τον εγωισμό μας. Για να γίνει όμως αυτό ξοδεύεται αρκετός χρόνος, ο οποίος χάνεται άδοξα.
Σκοπός μας λοιπόν να μάθουμε να ελισσόμαστε στις ανατροπές που συναντάμε στη πορεία. Να μην αφήνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας να χάνεται. Διότι ο χρόνος πρέπει να εμπλουτίζεται με στιγμές, στοχασμούς, προβληματισμούς, διαλόγους, ταξίδια, βόλτες, εμπειρίες και δημιουργικότητα.
Η πρώτη χρονιά της τέταρτης δεκαετίας μου δίδαξε το παραπάνω μάθημα και βγήκα πραγματικά κερδισμένος. Κι όντως η περίοδος αυτή μου πρόσφερε πολλά.
Νέους ορίζοντες.
Νέους προορισμούς.
Νέους ανθρώπους.
Νέα σχέδια.
Η μοναχικότητα λοιπόν για τους στοχασμούς και η συντροφικότητα για τα σχέδια.
Με αισιοδοξία κι εγρήγορση πατάω γερά στο συν δυο!