Για την κινηματογραφική εβδομάδα που πέρασε, μία ταινία ξεχώρισε από τα σχόλια γνωστών κριτικών κι άγνωστων κινηματογραφόφιλων. Αναφέρομαι στην δανέζικη πρόταση των φετινών Oscar (όσον αφορά το βραβείο ξενόγλωσσης ταινίας), την Απόφαση.
Σε έναν στρατό γεμάτο χιπστεράδες (μούσια, τατουάζ κτλ) στους έρημους κι άγριους τόπους του Αφγανιστάν, ένας Δανός διοικητής θα πάρει μία δύσκολη απόφαση, η οποία θα του στοιχίσει ένα στρατοδικείο. Ενδιαφέρον ακούστηκε. Έτσι μου φαινόταν. Να όμως που τα φαινόμενα απατούν...
Η συγκεκριμένη ταινία είχε μόνο αρνητικά στοιχεία. Πρώτα απ' όλα δεν ήταν αντιπολεμική. Ούτε όμως και πολεμική. Δεν υπάρχουν σκηνές μάχης (για τους λάτρεις της δράσης). Πέρα από δύο στιγμές έντασης, η υπόλοιπη ταινία είναι υποτονική σε σημείο νανουρίσματος. Φυσικά δεν υπάρχει ούτε ένα αντιπολεμικό στοιχείο. Ο ρεαλισμός που αναφέρουν ορισμένοι στις κριτικές τους, ούτε κυνικός είναι ούτε ουσιώδης. Δεν εξηγεί πουθενά για το πόσο κακός κι άδικος είναι ο πόλεμος. Ούτε όμως εξηγεί και την παρουσία ξένων δυνάμεων σε μία άλλη χώρα. Όσο για τους Δανούς, αυτοί ήταν ανέκφραστοι, χωρίς ίχνη συναισθημάτων (ακόμα και το σ'αγαπώ που ανταλλάσσεται κάποιες στιγμές ακούγεται σαν αγγαρεία), χωρίς χιούμορ και το κυριότερο χωρίς ανθρωπιά.
Η έλλειψη ανθρωπιά στην ταινία είναι κάτι παραπάνω από εκνευριστική. Το ηλίθιο γέλιο πάνω από τη σωρό ενός Ταλιμπάν (φωτογραφία πάνω) μέχρι τον βομβαρδισμό μίας κατοικημένης περιοχής γεμάτη αμάχους για να σωθούν οι Δανοί στρατιώτες από μία ενέδρα αλλά κι ο τρόπος που εξελίχθηκε το στρατοδικείο, αποδεικνύουν την ακροδεξιά οπτική κάποιων δυτικών ότι είναι πολύ ανώτεροι από άλλα έθνη και πως μία δικιά τους ανθρώπινη ζωή αξίζει περισσότερο από δεκάδες άλλες ξένες. Για όλα τα παραπάνω έχω ένα μόνο να πω. Ντροπή!
Όσον αφορά τις ερμηνείες ήταν όλες ψυχρές κι επίπεδες. Οι συναισθηματισμοί στο μηδέν. Η αλήθεια είναι πως οι ηθοποιοί σε αρκετά σημεία έκαναν μεγάλες προσπάθειες για να εκφράσουν βασικά ανθρώπινα συναισθήματα, τα οποία τελικά έδειχναν τόσο ψεύτικα. Οι διάλογοι κενοί βαρετοί (η ταινία θα έπαιρνε μεγαλύτερη βαθμολόγηση αν ήταν βωβή). Επίσης άσχημη εντύπωση μου έκανε, η συμπεριφορά της κατηγόρου στο στρατοδικείο. Η κακία που έβγαζε ήταν αδικαιολόγητη κι εκνευριστική. Κι αυτό μ' ενόχλησε πολύ διότι υποτίθεται πως εκπροσωπεί τα άμαχα θύματα των πολέμων, κι αντί να δείξει ένα πρόσωπο ευαίσθητο και συμπαθητικό που προσπαθεί να υποστηρίξει τους αδύναμους, είχε την όψη μίας κομπλεξικής που θέλει απλά να κάνει κακό στον κατηγορούμενο λες κι έχει μία προσωπική διαφορά μαζί του. Και σ' αυτό το σημείο θα επαναλάβω την παραπάνω λέξη. Ντροπή!
Οι Δανοί έδειξαν μέσα απ' αυτήν την ταινία το πόσο πολύ βρίσκονται στην κοσμάρα τους. Μετά το τέλος της προβολής σκέφτηκα ανακουφισμένος την αποτυχία στα τότε σχέδια του Γεωργίου Α. Παπανδρέου για μετατροπή της Ελλάδος σε Δανία του Νότου.
Όσο για την προβολή ένα μόνο έχω να πω. Να λοιπόν που υπάρχουν χειρότερες ταινίες από την Επιστροφή του Ιναρίτου.
Βαθμολογία: 1/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου