Και πάλι δύο Ελλάδες

του Παντελή Μπουκάλα

Και για τα ασήμαντα και για τα όντως σπουδαία, χωριζόμαστε πάντοτε στα δύο. Σε δύο Ελλάδες. Για ένα πέναλτι που ήταν ή δεν ήταν, ή για ένα σουτ στο μπάσκετ που ευστόχησε εντός ή εκτός χρόνου. Αλλά και για το γλωσσικό, το Κυπριακό, το αγροτικό (σ’ αυτή την περίπτωση ο χωρισμός στα δύο δεν είναι απλώς μεταφορικός), το Μακεδονικό, το «μένουμε - δεν μένουμε Ευρώπη». Και φυσικά για το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Ούτε ο χωρισμός είναι 50 - 50, πάντως, ούτε οι παρατάξεις σταθερές και τα μέτωπα αναλλοίωτα. Ισα ίσα, η κινητικότητα είναι διαρκής και οι αναθεωρήσεις συχνές, εξ ου και το κομματικό-εκλογικό πηγαινέλα.
Αυτό δείχνει και πόσο ξεκρέμαστες είναι στην πραγματικότητα οι πινακίδες που σπεύδουμε να καρφώσουμε για να διακρίνουμε σαν στρατόπεδα κοινωνικές ή ιδεολογικές περιοχές που όμως δεν έχουν τα γνωρίσματα του στρατοπέδου, αλλά είναι ρευστές και ανοχύρωτες. Ακούμε έτσι και διαβάζουμε τα άκρως μανιχαϊστικά «η Ελλάδα του σκότους και η Ελλάδα του φωτός», «η Ελλάδα της Ευρώπης και η Ελλάδα της Ασίας» κτλ. Και παρακολουθώντας κάθε παράταξη να καπαρώνει για λογαριασμό της τη μοίρα του φωτός, της ευαισθησίας, της πνευματικής υπεροχής, διαπιστώνουμε πόσο μονότονα αυτοεπαναλαμβάνεται η ιστορία, δηλαδή η ανθρώπινη επιπολαιότητα.
Υπάρχουν βέβαια και καθαρά μέτωπα – ή θα έπρεπε να υπάρχουν: απέναντι στους φασίστες, τους ναζιστές, τους ρατσιστές, τους πάσης φύσεως και παντός θώκου μισαλλόδοξους, τους συστηματικούς καλλιεργητές κοινωνικών φόβων και τους κακόψυχους εκμεταλλευτές του ξένου πόνου. Σε αυτούς, λ.χ., που διαλαλώντας πρωτοσέλιδα τη βεβαιότητά τους πως «η Ελλάδα γίνεται Σπιναλόγκα εξαιτίας των προσφύγων», ένα θέλουν να πουν, ένα λένε όσο ωμά τραβάει η όρεξή τους: πως οι πρόσφυγες είναι λεπροί, μολυσμένοι. Και η αρρώστια τους μεταδοτική, μια απειλή για την ελληνική υγεία. Αρα αυτούς πρέπει να εγκλωβίσουμε σε Σπιναλόγκες.
Και στο προσφυγικό φανερώνονται και δρουν δύο Ελλάδες. Ευτυχώς, όχι ισοδύναμες. Και να μην έχει δει κανείς τις ειδικές έρευνες της κοινής γνώμης, που πιστοποιούν ότι το φιλόξενο πνεύμα (και κυρίως η φιλόξενη πράξη) υπερτερεί της ξενοφοβίας ή του μισοξενισμού, το συνειδητοποιεί βλέποντας πώς φέρονται τα κοινωνικά μικροσύνολα στα οποία μετέχει, η εν γένει «συνάφειά» του: στη δουλειά του, στη γειτονιά, στις παρέες του.
Το φρόνημα αλληλεγγύης και πολύμορφης προσφοράς, που αδιαφορεί για τους κινδυνολόγους και τους ελληνοκαθαρούς, είναι ευδιάκριτο. Το φρόνημα όμως αυτό, την ευγενή στάση της έμπρακτης συμπάθειας, τη μαγαρίζουν τα καθάρματα που καίνε αποθήκες γεμάτες υλικό συνδρομής των προσφύγων, όπως στο Καστελλόριζο. Και τη λερώνουν τα ομοειδή τους που χρεώνουν πεντάευρο τη φόρτιση του κινητού κι άλλα τόσα ένα σάντουιτς της πεντάρας. Αριθμητικά είναι λίγοι και ψυχικά ολίγιστοι. Ας μην τους αφήσουμε να ντροπιάζουν την Ελλάδα των πολλών και της πολλής δοτικότητας.

Πηγή: Καθημερινή