Η υπόθεση της ιστορίας είναι ενδιαφέρουσα αλλά όχι συγκλονιστική όπως την περιγράφουν αρκετοί από τους θεατές αυτού του έργου. Όντως η παιδεραστία στην εκκλησία εξακολουθεί να σοκάρει αν και είναι πλέον ένα γεγονός επιβεβαιωμένο, ενώ κινηματογραφικά έχει θιχτεί κι άλλες φορές με πιο ώριμο κι ωμό τρόπο, όπως στο χιλιανό "Μυστική Λέσχη" και στο ισπανικό "Κακή Εκπαίδευση". Οπότε δεν ικανοποιήθηκα στο ότι έμαθα κάτι νέο.
Παρ' όλα αυτά μου κέρδισε το ενδιαφέρον στο πόσο ψύχραιμα κι επαγγελματικά μεταχειρίστηκαν οι δημοσιογράφοι της τοπικής εφημερίδας το συγκεκριμένο σκάνδαλο αλλά και το πως κατάφεραν να νικήσουν το τέρας που εξακολουθεί να κρύβεται στη σύγχρονη κοινωνία μας, την εκκλησία.
Από εκεί και πέρα σκηνοθετικά η ταινία είναι πολύ μέτρια. Αν γυριζόταν ως ντοκιμαντέρ θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Οι ηθοποιοί παίζουν εντελώς βαριεστημένα τους ρόλους τους καθώς και οι διάλογοι που ακούγονται είναι ξύλινοι κι αδιάφοροι. Ακόμα κι ο ρυθμός της ιστορίας δεν είχε καμία απολύτως διακύμανση, αν και το θέμα προσφερόταν για αρκετές εντάσεις.
Δε χρειάζεται να αναλύσω τίποτα παραπάνω για το κινηματογραφικό κομμάτι της ταινίας, μιας και δε ξεπερνάει την μετριότητα.
Αλλά ακόμα κι ως μέτρια, η ταινία αποδεικνύει δυο αλήθειες. Πρώτα απ' όλα ότι η βάσιμη κατηγορία και η ηθική φωνή μπορούν να νικήσουν κάθε απάνθρωπο σύστημα, αρκεί όμως να αγωνιστεί κανείς ώριμα και με υπομονή. Και δεύτερον ότι στα φετινά όσκαρ, ο τίτλος καλύτερης ταινίας θα ήταν σωστότερος αν χαρακτηριζόταν ως "μη χείρον, βέλτιστον".
Βαθμολογία: 3/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου