Ποιήματα δυο αγαπημένων μου προσώπων

Στ’ αζήτητα - Γιωργής Σαράτσης
(Μνήμη Κώστα Καρυωτάκη)

Κρύα νύχτα.
Από ‘κείνες που σου χαρίζονται με δυσκολία.
Καιρός για λίγους. Επίλεκτους καμικάζι
που αφήνουν ακόμα κηλίδες σπέρματος ν’ απλώνουν
στα σεντόνια.

Δεν μπορώ να κρύβομαι πια, μου ‘λεγες.
Αφόρητες διαισθήσεις.
Εξασθενώ. Μη βλέπεις άλλο, σου φώναζα.
Μην ακούς άλλο…
Μη νιώθεις άλλο…
Λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Τα κείμενά μου με καθετήρα και ορό.
Παραπληγικές φράσεις που αντέχουν στον πόνο.
Σημεία στίξης με θράσος γροθιάς.
Ερωτήματα που γράφτηκαν για να παραμείνουν αναπάντητα.
Σαν από χρόνια μαλωμένος με τις απαντήσεις.

Σκληρές διαμάχες μέσα μου.
Απολογίες που κανείς ποτέ δεν θα τις ακούσει.
Τα σκοτωμένα μέσα μου παιδιά
και το κτήνος του κόσμου που αρχίζει ν’ αγαπιέται επικίνδυνα.

Καιρός για λίγους. Χαλκέντερους
και ολίγον τι νομοταγείς.
Όχι σαν εμάς τους άθεους,
τους άρρωστους και τους αλήτες.
Κι αν ρωτήσουν
κρύβομαι να τους πεις γιατί γεννήθηκα πιο μόνος
από όλους τους μόνους.

Κι ο κόσμος να τους πεις
όπως κι οι αλήθειες, δεν επαναλαμβάνονται.
Τις ακούς τυχαία μια φορά κι έπειτα
αφήνονται στ’ αζήτητα.
Ποιος ν’ ασχοληθεί;


Λολίτα - Ράνια Παπακώστα

Τ’ αφράτα μπλε παπλώματα
οι στεγνές βόλτες στην εξοχή
οι μουσικές προγυμνάσεις στα ωδεία
τα καραμελωμένα μήλα
Τσόφλι μια ζωής καλοσχηματισμένης
έτοιμης από καιρό να εκκολαφθεί

Το φως
Το φως είναι εκείνη
Την φιλάω στα μάτια
γιατί στα μάτια φιλά
μόνο αυτός που ξέρει
να κρατάει μυστικά

Τα χείλη της ανοίγουν σαν ώριμο φρούτο
τα μάτια της, φριχτές παγίδες άγριων ζώων
σε δάση ατελείωτα
τα στήθη της, σημαίες χωρών
που κυματίζουν μεσίστιες
από το βαρύ πένθος
ενός μικρού θανάτου
που πρόκειται να επέλθει

Πόσο κοστίζει η σπατάλη πολύτιμων ωρών;
Ποιός πληρώνει;

Ο χρόνος
Ο χρόνος δεν είναι παρά μια σύμβαση

Ο θάνατος
Ο θάνατος είναι ο τελευταίος εχθρός

Τίποτα δεν σου φανερώνεται
αν δεν παραδοθείς σε μιαν ομίχλη
κι ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις
απ΄τον ίλιγγο μια πτώσης
είναι πέφτοντας