Καλό και κακό

του Γιώργου Σταματόπουλου
(φωτογραφία από τις σημερινές διαδηλώσεις στην Γαλλία)


Σε πολλούς είναι βαθιά ριζωμένη μέσα τους η πεποίθηση, η πίστη (δεν γνωρίζω πού οφείλεται) ότι τελικά το καλό θα νικήσει, θα επικρατήσει στη διαπάλη με το κακό. Ο Θεός κι η ψυχή μας, βέβαια, τι σημαίνουν οι έννοιες ή πώς τις ερμηνεύει ο καθείς· άλλοι έχουν μιλήσει για φυσική καλοσύνη, άλλοι για εγγενή επιθετικότητα και πάει λέγοντας. Και οι δύο γνώμες έχουν εντυπωθεί ανεξίτηλα στον κορμό του πολιτισμού.
Οι πολύ παλιοί ισχυρίζονταν, λ.χ., ότι τα χείρονα πλείω βροτοίσίν εστι των αμεινόνων (στους θνητούς οι πίκρες είναι πιο πολλές από τις χαρές). Σ' αυτό αντέδρασε ο Θησέας του Ευριπίδη («Ικέτιδες»). Τα καλά -είπε- είναι τα πιο πολλά· αν ήταν διαφορετικά, δεν θα υπήρχαμε ως ανθρώπινο γένος (πλείω τα χρηστά των κακών είναι βροτοίς· ει μη γαρ ην τόδ', ουκ αν ήμεν εν φάει).
Να, όμως, που τα χρηστά δεν πολυφαίνονται σήμερα στις κοινωνικές σχέσεις, να που οι πιο παλιοί σαν να 'χουν δίκιο, δυστυχώς, μια και το μεγαλύτερο κακό, η εξουσία δηλαδή, έχει επικρατήσει εντυπωσιακά ενώ το μεγαλύτερο καλό, η αλληλεγγύη (το α και το ω μιας κοινωνίας) κινείται αβοήθητο και μόνο ανάμεσα στις κοινωνικές σχέσεις, πληττόμενη βάναυσα από τη μοναξιά του.
Το παιχνίδι φαίνεται άνισο αφού η εξουσία είναι η μόνη που καθορίζει το πώς πρέπει (!) να ζουν οι κοινωνίες [φτωχά, μίζερα, πειθαρχημένα, ουκ εν φάει (όχι στο φως), αδιαμαρτύρητα - για το καλό μας, παρακαλώ].
Το γελοίο και ανυπόφορο (γελοία ανυπόφορο και ανυπόφορα γελοίο) είναι ότι η νυν -εν Ελλάδι- εξουσία, υποκριτική και στρεψοδικώντας, προσπαθεί να μας πείσει ότι πράττει έτσι γιατί θέλει να μας βοηθήσει να βγούμε από τα σκοτάδια και την κακομοιριά και την ανέχεια. Από πολλούς γίνεται πιστευτή, μάλιστα από σοβαρούς ανθρώπους, αριστερούς και δεν συμμαζεύεται.
Μα τι θέλετε επιτέλους, εξίστανται, να έλθει ο Μητσοτάκης; Και, πάλι επιτέλους, τι προτείνετε εσείς, ποια είναι η πολιτική σας πρόταση; Σηκώνουν τα χέρια όλοι οι εν πενία αδελφοί. Αφού δεν έχουν κάτι συγκεκριμένο να αντιπροτάξουν ας κάτσουν στ' αυγά τους κι ας απολαύσουν τον βιασμό τους αφού δεν μπορούν να τον αποτρέψουν... Κάπως έτσι.
Εξάλλου -λένε ακόμη- ο χρόνος τον μαθαίνει τον άνθρωπο να κυβερνά, όχι το «έλα-φύγε» (ο γαρ χρόνος μάθησιν αντί του τάχους κρείσσω δίδωσι). Προχωρούν δε σε «αριστερές» ερμηνείες: ο ξωμάχος, άνθρωπος φτωχός, και να ξέρει να κυβερνά πώς να βρει χρόνο, να ασχοληθεί με τα κοινά; Ελα, ντε. (Γαπόνος δ' ανήρ πένης, ει και γένοιτο μη αμαθής, έργων ύπο ουκ αν δύναιτο προς τα κοίν' αποβλέπειν).
Αυτή είναι όλη η «φιλοσοφία» της κυβέρνησης, αποδεκτή από τους χειροκροτητές της. Οποιος δεν την αποδέχεται, ή απεργάζεται την πτώση της ή είναι δεξιός -και καθαρίσαμε! Πλήρης αντιστροφή εννοιών και καταστάσεων.
Το κακό, ό,τι και να λέμε, έχει επικρατήσει· το καλό, ακόμη κι αν βράζει στο ζουμί του, έχει αποδεχτεί την ήττα του. Εκείνο που μένει δυστυχώς, είναι η θλίψη και η απογοήτευση κυρίως των νέων, που αρνούνται να συνάψουν σχέσεις, να ερωτευτούν, να αστειευτούν· όλα τούς φαίνονται μαύρα και αδιέξοδα. Ποιο καλό (που τελικά θα νικήσει τάχα) και κουραφέξαλα. Τι να πεις. Ας προσέξουν μόνο (οι νέοι)· να πουν ναι στην κατάφαση της ζωής, «όχι» στην άρνησή της.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών