Γυρνώντας μετά τη δουλειά από έναν κάθετο δρόμο και λίγο πριν στρίψω για το σπίτι μου, έπεσα πάνω σε μία μάζωξη τριών-τεσσάρων "κυρίων" ηλικίας γύρω στα 60 με 70. Είχαν στρώσει ένα πλαστικό τραπέζι με φαγητό, κρασί και μερικά ηχεία. Μία εικόνα που την έχω συνηθίσει έξω από τα συνεργεία του Νέου Κόσμου. Δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση κι έτσι σκυμμένος τους προσπέρασα και συνέχισα το δρόμο μου προς το σπίτι.
Πριν στρίψω όμως άρχισαν τα ηχεία να αναπαράγουν μελωδίες της σκοτεινής επταετίες. Φασιστικά τραγούδια της χούντας ντυμένα με αποσπάσματα ομιλιών του δικτάτορα Παπαδόπουλου κι άλλα εμβατήρια εκείνης της εποχής. Στράφηκα προς τη μεριά τους, κοιτώντας τους επικριτικά. Εκείνοι αντιλήφθηκαν την αντίδρασή μου κι αμέσως κάρφωσαν τα βλέμματά τους πάνω μου. Στα μάτια τους διέκρινα τα αισθήματα της ντροπής και της ενοχής, ανεπιτυχώς κρυμμένα πίσω από τα συναισθήματα του μίσους και της επιθετικότητας. Κούνησα επικριτικά το κεφάλι μου κι έφυγα.
Στη στροφή πάνω στεκόταν μία γειτόνισσα. "Τι είναι αυτά τα εμβατήρια που ακούγονται" με ρώτησε απορημένη. "Κάποιοι φασίστες γιορτάζουν τη σημερινή τους επέτειο" της είπα και συνέχισα να περπατάω.
Μέχρι τώρα τα εμβατήρια εξακολουθούν να δονούν τη γειτονιά. Δεν είναι τυχαίο πως μέσα σ' αυτά υπάρχει κι ένας ύμνος που γιορτάζει την έλευση του Καραμανλή. Καθόλου τυχαίο που συνδέεται ο "εθνάρχης" μας με τους εχθρούς της δημοκρατίας.
Όμως το θράσος τους έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο.
Γι' αυτό ανυπομονώ να περάσει σε λίγη ώρα το απορριματοφόρο να τους μαζέψει.
Κρίμα όμως που με τη νέα του συγκομιδή θα βρωμίσουν τα σκουπίδια που ήδη κουβαλάει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου