Μία ταινία για την ανδρική φιλία

Απ' το τρέιλερ και το περιεχόμενο της ταινίας που διάβασα πριν την προβολή, είχα προετοιμαστεί για ένα έργο που θα επικεντρωνόταν κυρίως στο θάνατο. Καθώς όμως η ιστορία εξελισσόταν στην οθόνη, διαπίστωσα πως η κεντρική ουσία τελικά ήταν άλλη. Για μένα μέσα από το Truman, μνημονεύτηκε η ανιδιοτέλεια και η πραγματική αγάπη που υπάρχει στην ανδρική φιλία.
Η ιστορία είναι η εξής, δύο κολλητοί φίλοι που ζουν πλέον σε διαφορετικές χώρες (Ισπανία και Καναδάς), συναντιούνται για τελευταία φορά, μιας κι ο ένας βρίσκεται σε τελικό στάδιο καρκίνου. Μέσα στο αδιέξοδο της ασθένειάς του, αποφασίζει να τερματίσει τις χημειοθεραπείες και να πεθάνει ήρεμα κι αξιοπρεπώς. Μοναδικό του μέλημα είναι η μοίρα του αγαπημένου του σκύλου. Η επίσκεψη του κολλητού του φίλου, δίνει την ελπίδα στους δικούς του, πως θα τον μεταπείσει στην θαρραλέα του απόφαση. Παρά τις πρώτες του προσπάθειες, ο φίλος του συνειδητοποιεί και υποστηρίζει σιωπηρά τη στάση του ασθενούς. Έτσι αποφασίζει να περάσει τις λίγες (και τελευταίες) μέρες μαζί του, βοηθώντας τον να καλύψει διάφορες εκκρεμότητες, όπως τα έξοδα της κηδεία και η υιοθεσία του σκύλου του αλλά και σε πράξεις όμορφες, όπως η αιφνιδιαστική επίσκεψη τους στην Ολλανδία, για να δει ο καρκινοπαθής τον γιο του που σπουδάζει εκεί.
Θα μπορούσε το σενάριο να ήταν δακρύβρεχτο αλλά ο σκηνοθέτης κατάφερε να αποφύγει τα συνηθισμένα κλισέ αυτών των ταινιών, δίνοντας μία άλλη αντιμετώπιση στον φόβο του θανάτου. Μέσα από τους διαλόγους των ηρώων, δείχνει πως έχει μελετήσει αρκετά την ψυχολογία του θανάτου και την επικούρεια φιλοσοφία, και προσπαθεί να την περάσει με έξυπνες ατάκες, οι οποίες δυστυχώς πάσχουν από αυθορμητισμό.
Πέρα από τον θάνατο, η ταινία επίσης αναφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις και στη διαφορετική αντιμετώπιση που έχει ο καθένας απέναντι στον ασθενή. Κάποιοι γυρνούν την πλάτη από αμηχανία κι άλλοι καταπατούν τον εγωισμό και φανερώνουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους, δείχνοντας έτσι τη συμπόνοια απέναντι στην άνιση μάχη που δίνει ένας συνάνθρωπός τους. Μέσα από τις αντιδράσεις του καρκινοπαθή ήρωα, ζούμε την απογοήτευση από κάποιες συμπεριφορές αλλά και την ανάγκη να ακούσει μία "καλημέρα" για να ανέβει η διάθεσή του.
Ένα άλλο δυνατό χαρτί της ταινίας είναι οι υπέροχες ερμηνείες, ειδικά αυτή του αξιαγάπητου σκύλου. Εξαιρετική είναι και η σεναριακή ανάπτυξη του σκηνοθέτη, μιας και παίρνει ένα άσχημο θέμα και το παρουσιάζει με ειλικρίνεια και με μικρές γλυκόπικρες δόσεις χιούμορ. Δύσκολα όμως μπορεί κανείς να κρατήσει τα δάκρυά του σε δύο δυνατές στιγμές, η μία όπου ο ήρωας αποχωρίζεται προσωρινά τον σκύλο του και η δεύτερη στη συνάντηση που έχει με τον γιο του στο Άμστερνταμ. Τέλος το φινάλε κλείνει όμορφα και σιωπηλά με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια.
Πριν πάω στο θερινό κινηματογράφο της Δεξαμενής, σκεφτόμουν την ομορφιά που κρύβουν ταινίες που εισέρχονται αθόρυβα και ταπεινά στις κινηματογραφικές αίθουσες κάθε Πέμπτη. Μία απ' αυτές είναι και το Truman. Μία ταινία-ύμνος στην ανδρική φιλία αλλά και στην επιλογή ενός αξιοπρεπούς θανάτου.
Αξίζει να την απολαύσετε σε ένα από τα θερινά της Αθήνας.

Βαθμολογία: 8/10