Στα μεσαιωνικά χρόνια, η περιοχή που σήμερα βρίσκεται το Ζάγκρεμπ, φιλοξενούσε δυο πόλεις, με τη καθεμία να στέκει σε έναν από τους δυο γειτονικούς λόφους, τον Gradec και τον Kaptol. Οι σχέσεις των δυο πόλεων ήταν ανταγωνιστικές κι ενίοτε εχθρικές. Όταν όμως έκανε την εμφάνισή της, η οθωμανική απειλή, οι δύο πόλεις έγιναν μία. Ένωσαν τις δυνάμεις τους και σώθηκαν. Το όνομα της νέας πόλης που δημιουργήθηκε απ' αυτήν την ένωση, ήταν Ζάγκρεμπ.
Κατά τον 18ο αι. η πόλη μεγάλωσε κι άκμασε πνευματικά και οικονομικά κάτω από την σκέπη της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, μέχρι που εντάχθηκε στο βασίλειο της Σερβίας το 1918. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επικράτησε στη πόλη ένα καθεστώς το οποίο συνεργάστηκε με τους ναζί. Μετά τον πόλεμο, η πόλη συνέχισε να ακμάζει αλλά παρέμενε δεύτερη πίσω από το Βελιγράδι, το οποίο κρατούσε τα ηνία της μεταπολεμικής Γιουγκοσλαβίας. Μετά τη διάλυση της μεγάλης αυτής χώρας, το Ζάγκρεμπ έγινε η πρωτεύουσα της Κροατίας.
Η μικρή σε διάρκεια ιστορία του Ζάγκρεμπ, το καθιστά ως μία πόλη φτωχή σε μνημεία αλλά πλούσια σε μεγάλα πάρκα και κομψά κτίρια. Κάποια απ' αυτά που άξιζαν την προσοχή μας ήταν ο Σιδηροδρομικός Σταθμός, το ξενοδοχείο Esplanade που εξυπηρετούσε τους επιβάτες του Oriental Express, το κτίριο της Ακαδημίας Τεχνών κι Επιστημών (01:00-01:23) και φυσικά ο καθεδρικός ναός με τους πανύψηλους πύργους του (108 μέτρα ύψος).
Ο καθεδρικός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου (01:40-02:00). Την τελική του μορφή την πήρε στα τέλη του 19ου αι. Τα πρώτα θεμέλια μπήκαν στις αρχές του 13ου αι. και ήταν ρωμανικού ρυθμού. Μετά όμως από την επιδρομή των Τατάρων, ο ναός ξαναχτίστηκε, προσθέτοντας γοτθικά στοιχεία. Την εποχή της οθωμανικής απειλής, το κτίριο οχυρώθηκε πίσω από τείχη με στρογγυλούς πύργους. Οι τρεις πλευρές των οχυρωματικών έργων έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα σε πολύ καλή κατάσταση.
Εκεί βρίσκονται και οι δυο λόφοι που φιλοξενούσαν τις παλιές πόλεις πριν ενωθούν. Στο σημείο που κάποτε σκοτώνονταν οι κάτοικοι μεταξύ τους, απλώνεται ο συμπαθητικός πεζόδρομος Tkalciceva, γεμάτος καφετέριες κι εστιατόρια. Ο περίπατος ξεκινάει από την κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ κι ολοκληρώνεται λίγο πριν βγούμε έξω από τη πόλη. Περπατώντας λίγο πιο πέρα από εκεί που σταματάει ο πεζόδρομος, φτάνουμε στο φημισμένο νεκροταφείο Mirogoj (02:08-02:40), δημιούργημα του αρχιτέκτονα και σχεδιαστή πόλεων, Χέρμαν Μπολέ. Δύο μεγάλες σε μήκος στοές, πλούσιες σε κιονοστοιχίες, αναθηματικά ανάγλυφα κι αγάλματα, δίνουν μία ξεχωριστή αίγλη στους ανθρώπους που ενταφιάστηκαν εκεί. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου νεκροταφείου είναι πως "φιλοξενεί" ορθόδοξους, καθολικούς και μουσουλμάνους, δείχνοντας με τον πιο τρανό τρόπο, την ποικιλομορφία των λαών των Βαλκανίων.
Το Ζάγκρεμπ είναι μία πόλη μουντή και σιωπηλή. Δύο χαρακτηριστικά που φάνηκαν έντονα κάτω από τη συνεχόμενη βροχή, η οποία δυσκόλεψε τις βόλτες μας. Παρ' όλα αυτά πολύ ζεστή κι όμορφη ήταν η συμπεριφορά που δεχτήκαμε από τους κατοίκους του, όπως ο ιδιοκτήτης μιας ταβέρνας που εξυπηρετούσε τους εργάτες των γύρω εργοστασίων. Μας φρόντισε και μας πρόσφερε γευστικότατα και ζεστά γεύματα με ένα ειλικρινές χαμόγελο στα χείλη.
Ευχάριστη συμπεριφορά δεχτήκαμε κι από τους θαμώνες του Jiggy bar (http://www.jiggybar.hr/hr) που ήταν δίπλα στο διαμέρισμά μας. Γιορτάσαμε μαζί τους την πρωτομαγιά με μπύρα και ζεστή σούπα με φασόλια και κρέας.
Με καλή λοιπόν διάθεση αποχαιρετήσαμε το Ζάγκρεμπ και την Κροατία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου