Δεν θα είμαστε για άλλη μια φορά ηθοποιοί

Λέκκας Λυκούργος

Η Γαλλία είναι η μήτρα της νεωτερικής ιστορίας. Η γαλλική κοινωνία ο μαιευτήρας της. Από την επανάσταση του 1789 σε εκείνη του 1844 και από την Παρισινή κομμούνα στον Μάη του 1968. Από τους Ροβεσπιέρο και Ρουσσώ, στον Μαρξ και τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία, και έπειτα στους Σάρτρ, Φουκώ και Πουλαντζά. Τέκνα διαφορετικών εποχών που εμπνέουν διαχρονικά την ανάγκη για αλλαγή. Αλλαγή προς κοινωνίες με αλληλεγγύη, ισότητα και ελευθερία.
Γεννιέται άραγε κάτι νέο στους δρόμους του Παρισιού; Γεγονός είναι ότι στις πλατείες και τις νύχτες ορθίων ή «Nuit debout», που θα έλεγαν και οι Γάλλοι, υπάρχει η δυναμική της κοινωνικής κίνησης. Μια κίνηση που μετατρέπει τις εν λόγω νύχτες σε δημιουργία για τους συμμετέχοντες, φόβο για την εξουσία, και ελκυστικότητα για τους μπάτσους και την καταστολή.
Είναι άλλωστε φανερή η προσπάθεια του παλιού να διατηρηθεί στην εξουσία. Κρατιέται με νύχια και με δόντια πάνω στο παρών. Επιδιώκοντας να πάρει μαζί του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα νιάτα, το φως και τη ζωή. Δεν πρόκειται να παραχωρήσει αυτό που για χρόνια το έκανε πανίσχυρο. Την δυνατότητα εκμετάλλευσης άλλων ανθρώπων. Των πολλών.
Η εργασιακή απορρύθμιση που προσπαθεί να επιβάλλει η γαλλική κυβέρνηση εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο. Ενισχύει οικονομικά μέσω της καταστρατήγησης των εργατικών κεκτημένων τα αφεντικά, ενθαρρύνει την εργοδοτική αυθαιρεσία προς τους εργαζόμενους, καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις δια της αύξησης της ανεργίας, και κλείνει το μάτι στους κεφαλαιοκράτες για την επανάκτηση της ταξικής ισχύος.
Έχοντας επιστρατεύσει φυσικά και τα μέσα ενημέρωσης ως σύγχρονες σειρήνες που τραγουδάνε για την ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας, για την παραγωγικότητα και την πρόοδο, για την ελευθερία και την ευημερία. Των λίγων. Πράγμα που σκόπιμα παραβλέπουν να προσθέσουν οι σειρήνες. Το έχουμε δει όμως το έργο. Έχει παιχτεί στην Ελλάδα και στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, και παλαιότερα στην Χιλή και την Αργεντινή. Το μάθαμε.
Δεν θα είμαστε για άλλη μια φορά ηθοποιοί. Να αναλαμβάνουμε ρόλο σκηνοθέτη και να σχεδιάσουμε εργατική ευρωπαϊκή αντεπίθεση στην ευρωπαϊκή επίθεση του κεφαλαίου. Η μάχη πρέπει να δοθεί με την γαλλική νεολαία και τα γαλλικά συνδικάτα. Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε «όλοι Γάλλοι» μόνο όταν εκείνοι πενθούν, αλλά και όταν διεκδικούν και αγωνίζονται. Εμπρός.