Από την μία κάλπη στην άλλη...

Ξημερώματα Παρασκευής, ξυπνάω από μια αναπάντεχη ασφυξία που με τίναξε από το κρεβάτι. Ο πρησμένος μου λαιμός δεν άφηνε τον αέρα να κατέβει στα πνευμόνια μου. Πανικόβλητος στεκόμουν στη μέση του δωματίου και προσπαθούσα να πάρω μία ανάσα. Αφού συνήλθα, κοίταξα καταϊδρωμένος το ρολόι στο κινητό μου. Πέντε και δέκα. Μία ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι.
Ο ύπνος όμως είχε φύγει. Ευτυχώς διότι εκείνη τη στιγμή σήμανε στο μυαλό μου ένας συναγερμός. Τρεις λέξεις κατάφεραν να γλιστρήσουν από τα χείλη μου, "κάτι σημαντικό συμβαίνει".
Έτρεξα στο καθιστικό κι άνοιξα την τηλεόραση. Το Bremain υπερείχε με 20.000 ψήφους. Μεγάλο ντέρμπι, σκέφτηκα κι αμέσως ξάπλωσα στον καναπέ κι άρχισα να παρακολουθώ τις εξελίξεις. Μέσα σε λίγα λεπτά, η πλάστιγγα έγειρε υπέρ του Brexit. Στην αρχή με 40.000 ψήφους. Κατά τις έξι, η διαφορά ανέβηκε στους 300.000 ενώ στις 7 που αναχώρησα για τη δουλειά, είχε εκτοξευθεί στους 900.000.
Πριν βγουν τα τελικά αποτελέσματα, άρχισαν οι πρώτες δηλώσεις για νέο δημοψήφισμα στην Σκωτία, για επανένωση της Ιρλανδίας, για ενσωμάτωση του Γιβραλτάρ στην Ισπανία ενώ την ίδια στιγμή η Γερμανία προσπαθούσε να σώσει τα ομόλογά της...
Όμορφη η Ευρώπη, όμορφα διαλύεται, σκέφτηκα.
Φυσικά δεν υπήρξαν πανηγυρισμοί για το αποτέλεσμα, αλλά μία χαρά την είχα. Πρώτα απ' όλα διότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας έφαγε ένα ισχυρό χαστούκι. Δεν είναι τυχαίο που η Ευρώπη από τη πρώτη στιγμή αντιμετώπισε σαν μία απατημένη σύντροφο το Brexit. Από την άλλη όμως, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ήρθε ως ένα αναγκαίο "ατυχηματάκι" για να κλονιστεί η στασιμότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από την Παρασκευή λοιπόν επικράτησε μία ξεκάθαρη απαίτηση. Ή θα αλλάξει ριζικά η Ευρώπη ή θα διαλυθεί.
Κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα.
Αρχής γενομένης από τις αυριανές εκλογές στην Ισπανία.