«Δημοκρατία είναι όταν ελεύθεροι και πτωχοί πλειοψηφούν και είναι κυρίαρχοι της εξουσίας, τουναντίον δε ολιγαρχία όταν οι πλούσιοι και ευγενούς καταγωγής κυριαρχούν αν και ολιγότεροι κατ’ αριθμόν».
Αυτός ήταν ο ορισμός της δημοκρατίας από τον Αριστοτέλη. Κατά μία έννοια αυτό εφαρμόστηκε στην Μεγάλη Βρετανία, την περασμένη Πέμπτη. Ένα κομμάτι φτωχών Βρετανών είπε ένα ηχηρό όχι στην ολιγαρχία των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης. Στην περίπτωση όμως της Βρετανίας, ένα υπολογίσιμο ποσοστό των ψήφων για το Brexit, προήλθε από ακροδεξιούς οι οποίοι ψήφισαν με βασικό παράγοντα το μεταναστευτικό και δυστυχώς σ’ αυτούς χρεώθηκε και το τελικό αποτέλεσμα.
Λίγοι είναι αυτοί που ερμήνευσαν το Brexit ως ένα χαστούκι απέναντι στον αυταρχισμό της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της Φρανκφούρτης και στην ακύρωση της δημοκρατίας των χωρών-μελών από τις Βρυξέλλες. Ελάχιστοι άκουσαν το δυνατό όχι που ακούστηκε από την Γηραιά Αλβιόνα (και την Ελλάδα πέρσι) απέναντι στην ανισότητα, στην ανεργία, στην περιφρόνηση των εργαζομένων και στην κατατρομοκράτηση των λαών από τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους υπηρέτες των τραπεζών (πολιτικούς και δημοσιογράφους).
Δυστυχώς η αγανάκτηση των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στην απάνθρωπη πολιτική των Βρυξελλών, έμεινε ορφανή, μιας και η Αριστερά φάνηκε ανάξια να αδράξει την ευκαιρία (όπως συνέβη και στην Ελλάδα), παραχωρώντας τη σκυτάλη στην Άκρα Δεξιά, η οποία είναι δημιούργημα της λιτότητας κι ενισχύθηκε με το προσφυγικό.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επωμιστεί ο ακροδεξιός πολιτικός Νάιτζελ Φάρατζ την επιτυχία του Brexit κι αντίστοιχοι ακροδεξιοί πολιτικοί να ζητούν πλέον αντίστοιχα δημοψηφίσματα στις χώρες τους, όπως για παράδειγμα η Μαρίν Λε Πεν. Να λοιπόν που ένα δημοκρατικό εργαλείο πέρασε στα χέρια των τεράτων που γέννησε ο νεοφιλελευθερισμός.
Μπορεί το απάνθρωπο καθεστώς της λιτότητας να λαβώθηκε θανάσιμα με το Brexit αλλά είναι πολύ πιθανό η Ευρώπη να οδηγηθεί σε ακόμη πιο επικίνδυνα και σκοτεινά μονοπάτια.
Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου