Η αγάπη μου για την σύγχρονη ιστορία της Χιλής και η πολιτική φύση του κινηματογράφου της, με οδήγησαν στις σκοτεινές αίθουσες για να δω την "Αποικία". Οι κακές κριτικές που δέχτηκε η ταινία από διάφορα κινηματογραφόφιλα site, δε με πτόησαν. Η αλήθεια είναι πως το έργο δε θεωρείται αριστούργημα αλλά είναι τελείως άδικη η χαμηλή βαθμολογία που δέχτηκε από αρκετούς γνωστούς κριτικούς.
Η ιστορία εξελίσσεται την περίοδο που ο Πινοσέτ καταλύει την δημοκρατία στην Χιλή και με την βοήθεια των Αμερικανών ξεκινάει ένα από τα πιο σκοτεινά καθεστώτα της παγκόσμιας ιστορίας. Ένας Γερμανός φοιτητής, μέλος της νεολαίας του Αλιέντε, πέφτει στα χέρια των καθεστωτικών, οι οποίοι μετά από ανελέητα βασανιστήρια, τον στέλνουν σε ημιθανή κατάσταση σε μία από τις σκοτεινές χριστιανικές αδελφότητες της Λατινικής Αμερικής. Η σύντροφός του, μία αεροσυνοδός της Lufthansa, θα ενταχθεί στην αδελφότητα για να τον απελευθερώσει.
Η ταινία ξεκινάει δυνατά. Μας βάζει αμέσως στον παλμό της νεολαίας που γιορτάζει κι ελπίζει σε καλύτερες μέρες μετά την νίκη του Αλιέντε. Όμως αυτές οι ουτοπίες διαρκούν λίγες μέρες. Το σύστημα είναι τόσο ύπουλο που δεν αφήνει περιθώρια σε ανθρωπιστικές κυβερνήσεις να ακμάσουν και να προσφέρουν έργο. Η σκηνή της σύλληψης του Γερμανού φοιτητή ήταν ρεαλιστική και σοκαριστική, όπως και η περιβόητη συγκέντρωση των συλληφθέντων στο γήπεδο του Σαντιάγκο.
Από εκεί και πέρα το σενάριο αρχίζει να υστερεί σε διάφορους τομείς. Η επιλογή του σκηνοθέτη να κρατήσει τον ρυθμό της ταινίας αμείωτο καθ΄όλη τη διάρκεια του έργου, τον ανάγκασε να πέσει σε διάφορα λάθη.
Με το υλικό που είχε ο σκηνοθέτης Florian Gallenberger θα μπορούσε να προσφέρει μία πραγματικά εξαιρετική και δυναμική ταινία, με την οποία θα ξέσκιζε την δικτατορία του Πινοσέτ και την αρρώστια των χριστιανικών αδελφοτήτων, αλλά δυστυχώς επέλεξε την πιο εύκολη οδό.
Η ταινία πατάει πάνω σε ρεαλιστικά στοιχεία και ιστορικά ντοκουμέντα, όμως τα παρουσιάζει με μία ανούσια υπερβολή. Το ίδιο υπερβολικές είναι ορισμένες στιγμές και οι ερμηνείες. Ο Μάικλ Νικβιστ που υποδύεται τον Ευσεβή της αδελφότητας ξεπερνάει το επίπεδο του αρρωστημένου με το υστερικό του παίξιμο ενώ η Έμα Γουάτσον παραείναι βρετανίδα για τον ρόλο της. Αντιθέτως ο Ντάνιελ Μπρουλ ήταν άψογος, όπως και η ηθοποιός που υποδύεται την νοσηλεύτρια.
Παρ' όλα αυτά η "Αποικία" είναι μία ακόμη ταινία που αποδεικνύει πως οι μεγαλύτεροι εγκληματίες κι απατεώνες κρύβονται πάντα πίσω από τον πατριωτισμό και την θρησκεία. Επίσης υπενθυμίζει για μία ακόμη φορά πως οι περισσότεροι ναζί, διέφυγαν στην Λατινική Αμερική και συνέχισαν το σατανικό τους έργο σε κλειστές αδελφότητες. Όμως δεν μένει μόνο σ' αυτό το κομμάτι αλλά επισημαίνει και την υπόγεια συνεργασία των χωρών της Δύσης (η Γερμανία στη συγκεκριμένη περίπτωση) και διαφόρων διεθνών οργανισμών (όπως η Διεθνής Αμνηστία) είτε με την σιωπή τους είτε με διάφορες επιχειρήσεις, με την δικτατορία του Πινοσέτ και τους ναζί που διέφυγαν εκεί.
Χάρης σ' αυτήν την ταινία, η Γερμανία υποσχέθηκε πως θα να ανοίξει τον φάκελο της "Αποικίας Αξιοπρέπειας", μιας και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ζουν εκεί, διότι δε βρίσκονται στην πνευματική κατάσταση για να επιστρέψουν στον πραγματικό κόσμο.
Η "Αποικία" είναι ένα τρανό παράδειγμα όπου ο κινηματογράφος μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης στη διεθνή πολιτική σκηνή.
Αξίζει να το δείτε.
Βαθμολογία: 7/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου