Εκστασιασμένοι στη βροχή

Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις πως τελικά η μαγεία υπάρχει γύρω μας. Σπάνιες στιγμές και τυχεροί όσοι τις βιώνουν. Μία απ' αυτές ήταν η χθεσινή συναυλία των Sigur Ros στην Πλατεία Νερού. 

Σε μία από τις σπάνιες (για τα ελληνικά δεδομένα) περιπτώσεις όπου μία συναυλιακή εκδήλωση ήταν άψογη, με καλό ήχο, άρτια οργάνωση κι εξαιρετικά συγκροτήματα. συμβαίνει κάτι που όλα τα καλά μπαίνουν στην άκρη, κι αρχίζεις να εκθειάζεις αυτό που μέχρι να αρχίσει η συναυλία φοβόσουν, τη βροχή...
Βρέθηκα στην Πλατεία Νερού από τις έξι το απόγευμα λίγο πριν αποχωρήσει από την σκηνή ο Theodore. Ακολούθησαν οι πιτσιρικάδες DIIV, οι οποίοι θα μπορούσαν να αφήσουν καλύτερες εντυπώσεις αν δεν κούραζαν με κλισέ ατάκες για τα ναρκωτικά κι εφηβικά αστεία κατά του... viagra. Λίγο πριν πέσει ο ήλιος βγήκαν οι Black Angels. Η αλήθεια είναι πως δεν τους γνώριζα κι εντυπωσιάστηκα από την ψυχεδέλεια που ξεχείλιζε τόσο στη μουσική τους όσο και στα εφέ της σκηνής. Κι όμως όλα αυτά αμέσως ξεχάστηκαν όταν ανέβηκαν οι Sigur Ros στη σκηνή. Μαζί μ' αυτούς ήρθε και η μαγεία που ανέφερα στην αρχή.
Στα δυο πρώτα τραγούδια, έκαναν την εμφάνισή τους τα σύννεφα. Η απορία απλώθηκε σαν ψίθυρος πάνω από τα κεφάλια όλων μας. "Λες να βρέξει;". Ακολούθησε το Glosoli. Οι πρώτες νότες συνοδεύτηκαν με τις πρώτες ψιχάλες. Τις νιώθαμε να σκάνε δειλά πάνω στο πρόσωπό μας. Στην αρχή επικράτησε ένα μούδιασμα. "Δες που τελικά η βροχή θα μας χαλάσει τη συναυλία".
Οι Sigur Ros όμως δεν πτοήθηκαν κι έκαναν τα πάντα για να μας παρασύρουν στα υπέροχα βουνά και τις απότομες παραλίες της Ισλανδίας. Η βροχή δυνάμωνε. Ο κόσμος άρχισε να λικνίζεται και με τα χέρια ανοιχτά προς τον ουρανό, υποδεχόταν με χαρά τις σταγόνες πάνω του. Το τραγούδι έφτανε στην κορύφωσή του, τη στιγμή που η βροχή γινόταν νεροποντή, κι εμείς εκστασιασμένοι χοροπηδούσαμε, φωνάζαμε και χειροκροτούσαμε στους ρυθμούς της μελωδίας. Πρώτη φορά που ένιωσα τόσο έντονα συναισθήματα, με κυριότερα απ' όλα την απόλυτη ελευθερία και τη χαρά που την μοιραζόμουν με τόσο κόσμο γύρω μου. Προς στιγμή δε μπορούσα να ξεχωρίσω τα δάκρυα από τις σταγόνες της βροχής πάνω στο πρόσωπό μου.
Η συναυλία συνεχίστηκε με συνοδεία αστραπών. Ήταν τόσο όμορφα συγχρονισμένοι οι κεραυνοί με τα φώτα της σκηνής, που μας δυσκόλευαν να προσδιορίσουμε τη πηγή των απότομων λάμψεων που συνέβαιναν μπροστά μας. Αυτό έδινε την εντύπωση πως οι Sigur Ros κατάφεραν να ξεπεράσουν τα όρια του συναυλιακού χώρου. Η Πλατεία Νερού, με την μουσική σκηνή και τον ουρανό είχαν γίνει ένα, κι όλα αυτά συνδέονταν όμορφα με τη βροχή.
Η εκτίναξη των Sigur Ros στα ουράνια, μ' έκανε να συνειδητοποιήσω πως εκείνες τις ώρες βίωσα ένα σπάνιο γεγονός. Την αποθέωση της δημιουργίας.