Τελευταίες σκέψεις για το '18

Δεν περίμενα πως θα έφτανα στο σημείο να παρακαλάω σε ένα σύντομο πέρασμα από μια χρονιά σε μια άλλη, λες κι ο χρόνος που φεύγει φταίει για τα δεινά και τις πίκρες. Όμως ομολογώ πως το 2018 είναι ένα έτος που ολοκληρώνεται με ένα απαίσιο αρνητικό πρόσημο. Το να διώχνεις ένα τόσο δυσάρεστο έτος, σου δημιουργείται ένα αίσθημα ανακούφισης αλλά από την άλλη διογκώνεται η επιφυλακτικότητα για τη νέα χρονιά που έρχεται, διότι συνειδητοποίησα πως τελικά δεν ισχύουν απόλυτα οι πολυαγαπημένοι και πολυχρησιμοποιημένοι στίχοι που λένε πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Οι σκέψεις μου αυτές δεν βασίζονται σε μια επανεμφάνιση της γνωστής μοιρολατρίας. Μπορεί να είμαστε υπεύθυνοι των πράξεών μας αλλά πολλές φορές έρχονται πολλά χτυπήματα στα οποία δε φέραμε καμία απολύτως ευθύνη. Κι ενώ προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε εξασθενημένοι από δικά μας λάθη, έρχονται αλλεπάλληλα χτυπήματα που μας αποτελειώνουν. Σ΄αυτές τις περιπτώσεις, η διάθεση παίζει καθοριστικό ρόλο. Κι όταν η διάθεση πέφτει κατακόρυφα δύσκολα ανακάμπτει.
Με μια ασθενική όρεξη προσπαθώ να μαζεύω τα κομμάτια μου, έχοντας ήδη γυρίσει την πλάτη σε ένα προσωπικό "δίσεκτο" έτος, ευελπιστώντας στον ερχομό μιας γκρίζας κι ουδέτερης περιόδου όπου θα μπορέσω να οργανώσω ένα ξεκαθάρισμα που θα με βοηθήσει στη δημιουργία μιας στερεότερης βάσης πάνω στην οποία θα επιδιώξω να υλοποιήσω τα επόμενα σχέδιά μου. Γνωρίζω εκ των προτέρων πως η προσπάθεια αυτή θα είναι χρονοβόρα κι απαιτητική. Η υπομονή είναι αναγκαία και τα τελευταία υπολείμματα καλής διάθεσης θα χρειαστεί να θυσιαστούν με αργό ρυθμό διότι τα πρώτα αποτελέσματα θα αργήσουν πολύ να κάνουν την εμφάνισή της.
Η αποτυχία του συγκεκριμένου εγχειρήματος είναι σχεδόν βέβαιη διότι το κλίμα που με περιβάλλει έχει γίνει δυσοίωνο. Εξάλλου κάθε δύσκολη μάχη αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη και με τη σκέψη μιας πιθανής μη ολοκλήρωσή της. Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος αλλά ούτε και δειλός. Η μάχη πρέπει να δοθεί. Γι' αυτό το λόγο, έχοντας ήδη χαρακτηρίσει το 2018 ως την πιο σκοτεινή χρονιά της ζωής μου, συνάμα το θεωρώ ως το εναρκτήριο λάκτισμα ενός αγώνα που θα με οδηγήσει είτε στον οριστικό αφανισμό είτε στο πρώτο και σταθερό βήμα που θα με φέρει κοντά στην πολυπόθητη εσωτερική γαλήνη.