Μπορεί η Νυρεμβέργη να μην ανήκει στα πιο δημοφιλή ταξιδιωτικά μέρη αλλά μια ολιγοήμερη διαμονή σ' αυτήν, σίγουρα θα προσφέρει όμορφες στιγμές και συγκινήσεις αντίστοιχες μ' αυτές που υπόσχονται διάσημοι ευρωπαϊκοί προορισμοί. Ωστόσο τις μέρες που έμεινα εκεί, η ατμόσφαιρα της πόλης, μου έδωσε την εντύπωση πως επιδιώκει να διατηρήσει μια διακριτική παρουσία, προσπαθώντας μ' αυτόν τον τρόπο να "καλύψει" ένα σκοτεινό κομμάτι του παρελθόντος της. Όμως πιστεύω πως η μελανή περίοδος που άφησε πίσω του ο γερμανικός ναζισμός είναι αδύνατον να σβήσει την αίγλη του πλούσιου αναγεννησιακού της παρελθόντος.
Η άφιξή μας στη Νυρεμβέργη ήταν κάπως περίεργη καθώς από τα παράθυρα του αεροπλάνου διακρίναμε δυο μεταγωγικά του αμερικανικού στρατού που εκείνη τη στιγμή επιβίβαζαν Αμερικανούς στρατιώτες, υπενθυμίζοντας μ' αυτόν τον τρόπο πως ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει επαναφέρει στην Γηραιά Ήπειρο το όχι και τόσο μακρινό και ξεχασμένο ψυχροπολεμικό κλίμα. Ξεπερνώντας το μούδιασμα της συγκεκριμένης εικόνας, η πόλη άρχισε να μας εντυπωσιάζει με το που βγήκαμε από το αεροδρόμιο. Η καθαριότητα του μετρό, οι πρωτότυπες διακοσμήσεις που είχε ο κάθε σταθμός κι η άνεση των βαγονιών που μας μετέφεραν στην πόλη, έγιναν αφορμή να εκδηλώσουμε σχετικά νωρίς τον ενθουσιασμό μας. Έναν ενθουσιασμό που τελικά εδραιώθηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή που περιπλανηθήκαμε στο ιστορικό κέντρο της Νυρεμβέργης.
Από την πρώτη μας κιόλας βόλτα, μας έκανε μεγάλη εντύπωση που η πόλη έχει διατηρήσει ένα μεγάλο κομμάτι του ιστορικού της κέντρου παρά τους καταστροφικούς βομβαρδισμούς του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως τα διατηρημένα απομεινάρια του αναγεννησιακού της παρελθόντος είναι απλωμένα και χάνονται ανάμεσα στα ανακαινισμένα κτίρια αλλά και σε όσα φασιστικά οικοδομήματα έμειναν όρθια από τις καταστροφές. Υπάρχει όμως μια μικρή γωνιά της πόλης όπου έχει διατηρηθεί ανέπαφη η μεσαιωνική της όψη. Αναφέρομαι στην οδό Weissgerbergasse, η οποία είναι ένας ήσυχος κι άψογα διατηρημένος μεσαιωνικός δρόμος, είκοσι δύο αρχοντικών οικημάτων που στέκουν ακόμη όρθια διατηρώντας ένα κομμάτι της αναγεννησιακής παρελθοντικής ατμόσφαιρας. Οι χρωματιστές προσόψεις με τον εμφανή ξύλινο σκελετό, δημιουργούν έναν μοναδικό πολύχρωμο καμβά βγαλμένο από άλλες εποχές. Παρά την ιστορική της σημασία και την αρχιτεκτονική της αξίας, η οδός Weissgerbergasse είναι μια ζωντανή γειτονιά με διαμερίσματα, καταστήματα κι εστιατόρια, διατηρώντας μ' αυτόν τον τρόπο ζωντανή αυτήν την κρυμμένη γωνιά της πόλης όπου ο χρόνος έχει σταματήσει.
Δυο στιγμές έχω συγκρατήσει από τις βόλτες μας σε εκείνη τη μικρή αλλά πανέμορφη γειτονιά. Η μια είναι η μυσταγωγική ατμόσφαιρα ενός εστιατορίου με χαμηλό φωτισμό, όπου οι σερβιτόροι περιφέρονταν ξυπόλυτοι και με μεσαιωνικό ντύσιμο σαν ξωτικά κι η άλλη στιγμή είναι από ένα βραδινό περίπατο μιας ομάδας Γερμανών που ακολουθούσαν κι άκουγαν με προσήλωση έναν γενειοφόρο κύριο, ο οποίος είχε ένα ντύσιμο παρόμοιο με αυτό των ορθόδοξων παπάδων και κρατούσε στα χέρια του μια δάδα, ενισχύοντας περαιτέρω τη μυστηριώδη του αύρα. Εκείνο το βράδυ ακολουθήσαμε διακριτικά το συγκεκριμένο γκρουπ φτάνοντας μαζί του ως τον ποταμό Πρέγκνιτς.
Ο ποταμός Πρέγκνιτς (Pregnitz) είναι από μόνος του ένα ακόμη αξιοθέατο της πόλης. Χωρίζει τη Νυρεμβέργη στα δύο και περνάει από τρία σημεία των παλιών οχυρώσεων της. Μπορεί κανείς να απολαύσει από διάφορες μεριές την ήρεμη ομορφιά του συγκεκριμένου ποταμού, του οποίου οι όψεις διαφέρουν αναλόγως του σημείου που θα σταθεί κανείς για να αγναντεύσει. Για παράδειγμα από τη γέφυρα Maxbrücke μπορεί κανείς να παρατηρήσει τις άλλες δυο γέφυρες Henkerbrücke και Henkersteg (η περίφημη γέφυρα του Δήμιου) που συνδέουν τις δυο πλευρές της πόλης με το μικρό νησί του ποταμού αλλά και τις οχυρώσεις του Schlayerturm που ορθώνονται από τη δυτική μεριά πάνω από τα τρεχούμενα νερά.
Η Γέφυρα του Δήμιου είναι εκείνη που τραβάει περισσότερο την προσοχή. Στενή, σκεπαστή και κλειστοφοβική, κατασκευάστηκε το 1457 κι η αρχική της μορφή ήταν πέτρινη. Η γέφυρα αυτή οδηγούσε στο σπίτι του δήμιου, ο οποίος ζούσε σχετικά απομονωμένος από τους υπόλοιπους κατοίκους της πόλης, οι οποίοι λόγω προκαταλήψεων δεν ήθελαν να έρχονται σε επαφή μαζί του. Το 1595 ο ποταμός πλημμύρισε και γκρέμισε το μισό τμήμα της γέφυρας, το οποίο αντικαταστάθηκε από την ξύλινη που σώζεται μέχρι σήμερα κι εξακολουθεί να οδηγεί στο καταραμένο σπίτι του δήμιου. Επίσης, δίπλα στη Γέφυρα του Δήμιου υπάρχει ένα ακόμη κτίριο, το οποίο στο παρελθόν φιλοξενούσε τους λεπρούς, στους οποίους έδιναν άδεια να εισέρχονται στην πόλη μόνο τις ημέρες του Πάσχα. Αργότερα το κτίριο αυτό μετατράπηκε σε αποθήκη οίνου (είναι ευρέως γνωστό πως τα κρασιά της Φρανκονίας είναι από τα πιο αγαπημένα των Γερμανών) και σήμερα λειτουργεί ως ξενώνας για φοιτητές. Για αρκετούς θεωρείται πως είναι το πιο όμορφο κτίριο της πόλης, καθώς είναι τοποθετημένο σχεδόν επάνω στον ποταμό. Δύσκολα θα μπορούσα να διαφωνήσω με την κοινή γνώμη αν και το αγαπημένο μου κτίριο προτιμώ να το αποκαλύψω στο τέλος της συγκεκριμένης ανάρτησης.
Μιλώντας όμως για τον ποταμό Πρέγκνιτς και τα γεφύρια του, δε γίνεται να μην κάνω αναφορά και στην πιο κομψή γέφυρα του, η οποία είναι η Fleischbrücke. Η συγκεκριμένη γέφυρα χτίστηκε μεταξύ 1596 με 1598 για να συνδέσει τις δυο συνοικίες των ενοριών του Αγίου Σεβάλδου και του Αγίου Λαυρεντίου. Η κατασκευή της θεωρείται ιστορική λόγω κάποιων χαρακτηριστικών της, όπως το μεγάλο της πλάτος το οποίο φτάνει τα 15,3 μέτρα και το άνοιγμά της που ήταν στα 27 μέτρα καθιστώντας την ως την μεγαλύτερη αψιδωτή γέφυρα της Γερμανίας την περίοδο που χτίστηκε. Η γέφυρα έμεινε αμετάβλητη από την μέρα που στήθηκε και δεν υπέστη ζημιές την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μ' αποτέλεσμα σήμερα να διασώζεται ακέραια για τα αχόρταγα μάτια των επισκεπτών της πόλης αλλά και των κατοίκων της που εξακολουθούν εδώ κι αιώνες να τη διασχίζουν. Η μόνη επέμβαση που έγινε ήταν η τοποθέτηση μιας πύλης, στην κορυφή της οποίας είναι ξαπλωμένο ένα βόδι ενώ σε κάποιο σημείο της έχει σκαλιστεί μια λατινική επιγραφή, η οποία γράφει: "Omnia habent ortus suaque in crementa sed ecce quem cernis nunquam bos fuit hic Vitulus" (Όλα τα πράγματα έχουν μια αρχή και μεγαλώνουν, αλλά το βόδι που κοιτάς τώρα δεν ήταν ποτέ μοσχάρι).
Θα ήθελα όμως να αναφερθώ και σε μια καλά κρυμμένη γέφυρα που με εντυπωσίασε με την κομψότητα και την ηρεμία που αποπνέει. Αναφέρομαι στην Karlsbücke που έχει μετατραπεί σε σημείο συνάθροισης παρεών που απολαμβάνουν ήρεμα το ποτό τους πάνω από τα νερά του ποταμού. Ένα μικρό μπαρ στην αρχή της γέφυρας έχει "υιοθετήσει" το μικρό τοξωτό πέρασμα προσφέροντας την ομορφιά ενός βαυαρικού ηλιοβασιλέματος και τη μουσική ενός ευχάριστου τύπου που παίζει την κιθάρα του σε ένα γειτονικό μπαλκόνι. Μπορώ να κατατάξω κι αυτό το σημείο της πόλης στη λίστα με τις μαγικές στιγμές που ζήσαμε εκεί.
Τα πιο διάσημα σημεία του ιστορικού κέντρου της Νυρεμβέργης είναι το κάστρο (για το οποίο αναφέρθηκα στην προηγούμενη ανάρτηση), η προτεσταντική εκκλησία του Αγίου Σεβάλδου, η γοτθική εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου και η Κεντρική Αγορά με τα μνημεία της.
Ο Άγιος Σεβάλδος (Sebalduskirche) άρχισε να οικοδομείται το 1225-1273 με την όψη του να μεταβάλλεται στην πάροδο των αιώνων φτάνοντας στο σημερινό επιβλητικό του όγκο. Εντός του ναού βρίσκεται ο τάφος του Schreyer-Landauer έργο του Adam Kraft, ο οποίος χρονολογείται από το 1379 κι ο περίφημος τάφος του Αγίου Σεβάλδου, μια αριστουργηματική χάλκινη σαρκοφάγος που δημιουργήθηκε από τον Peter Vischer. Εντός της σαρκοφάγου βρίσκονται τα λείψανα του αγίου ενώ στον γλυπτό της διάκοσμο διακρίνεται ο ίδιος ο καλλιτέχνης με τη δερμάτινη ποδιά και τη σμίλη του. Ο ναός έχει έναν πλούσιο εσωτερικό διάκοσμο κι ένα τεράστιο εκκλησιαστικό όργανο. Αλλά καλό είναι να κοιτάει κανείς που και που το δάπεδο όταν περιφέρεται μες στον ναό και θαυμάζει τον γλυπτό του διάκοσμο, διότι είχα την ατυχία να σκοντάψω σε ένα χοντρό καλώδιο κάνοντας το παραπάτημά μου να ακουστεί εκκωφαντικά στο χώρο. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει κι ένα βίντεο που παρουσιάζει όλα τα στάδια που πέρασε ο ναός για να φτάσει στη σημερινή του μορφή. Τέλος, υπάρχει και μια φωτογραφική έκθεση όπου απεικονίζονται οι καταστροφές που υπέστη ο ναός από τους βομβαρδισμούς του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά κι οι προσπάθειες της μετέπειτα ανοικοδόμησής του. Σε εκείνη την έκθεση αναφέρεται πως από τον πόλεμο κι έπειτα η εκκλησία αυτή αντιπροσωπεύει τη μεταπολεμική συγχώρεση των Βρετανών προς τους Γερμανούς.
Απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Σεβάλδου βρίσκεται το Δημαρχείο της πόλης, το οποίο στεγάζεται σε ένα μεγαλειώδες παλάτι ιταλικού αναγεννησιακού ύφους του 17ου αιώνα. Το μέγεθός του είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τους στενούς δρόμους που περνάνε από μπροστά του, κάνοντας τους περαστικούς να νιώθουν πως διασχίζουν τις Συμπληγάδες Πέτρες, έχοντας από την μια το Δημαρχείο κι από την άλλη τον Άγιο Σεβάλδο. Αν το παρατηρήσεις από κάποια απόσταση θα σου δώσει την εντύπωση πως ανταγωνίζεται σε ύψος τον ναό. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να μπούμε μέσα για να θαυμάσουμε τον εσωτερικό του διάκοσμο, τμήμα του οποίου διακρινόταν πίσω από τα θεόρατα παράθυρα. Μέσα από διάφορες συζητήσεις μάθαμε πως στα υπόγεια του έχουν διατηρηθεί απομεινάρια των προηγούμενων κτισμάτων που υπήρχαν εκεί καθώς κι οι γοτθικές φυλακές του 14ου αιώνα.
Αφού πιάσαμε τις εκκλησίες της πόλης, περνάμε στην αντίπερα όχθη του ποταμού όπου ορθώνεται η εντυπωσιακή γοτθική εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου με τους δίδυμους πύργους της. Η εκκλησία αυτή ανήκει στους πιο γνωστούς ναούς της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της Βαυαρίας. Σε αυτήν λειτουργεί και ο αρχιμανδρίτης της Νυρεμβέργης ο οποίος έχει την τιμή να είναι πάντα αυτός που προσφωνεί για πρώτη φορά τον αρχιεπίσκοπο Γερμανίας όταν αυτός εκλέγεται. Η εκκλησία αυτή είναι χτισμένη τον 14 αιώνα και είναι η μεγαλύτερη της πόλης. Η κατασκευή της πραγματοποιήθηκε σε δύο φάσεις, με την πρώτη να λαμβάνει χώρα το 1250 μ.Χ. όπου χτίστηκε η βασιλική με τους τρεις διαδρόμους και η δεύτερη φάση όπου στήθηκε η γοτθική της πλευρά το 1477 μ.Χ. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η εκκλησία υπέστη σημαντικές ζημιές από τους βομβαρδισμούς αλλά στα μετέπειτα χρόνια αναστηλώθηκε πλήρως. Τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της είναι το μεγάλο βιτρό στην πρόσοψη του ναού που έχει διάμετρο εννιά μέτρα κι η μεγάλη συλλογή έργων τέχνης, τα οποία έχουν προσφερθεί από τις πλουσιότερες οικογένειες της πόλης κατά την διάρκεια των αιώνων. Μερικά απ' αυτά είναι κι ο Ευαγγελισμός του γλύπτη Veit Stoss, το οποίο δημιουργήθηκε το 1517, η χορωδία της αίθουσας του Adam Kraft ο οποίος σμίλευσε την μορφή του στη βάση αυτού του υπέροχου πέτρινου συμπλέγματος και φυσικά τα υπέροχα βιτρό που χρονολογούνται από το 1477. Επίσης στο εσωτερικό του ναού υπάρχει ένα μοναδικό εκκλησιαστικό όργανο, το οποίο θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε στην βορινή πλευρά της εκκλησίας, μια σειρά από δεκατέσσερις μεγάλες πέτρινες πλάκες, οι οποίες είχαν συλλεχθεί από δεκατέσσερα διαφορετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μ' αυτόν τον τρόπο, οι πιστοί της πόλης προσπάθησαν να τιμήσουν τα θύματα των κολαστηρίων του ναζισμού. Ευγενική η κίνησή τους αλλά δε ξέρω κατά πόσο μπορεί να επουλώσει αυτές τις βαθιές και μόνιμα ανοιχτές πληγές που προκάλεσαν τα ναζιστικά τέρατα.
Σχετικά κοντά στην εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου βρίσκεται το Εθνικό Γερμανικό Μουσείο (Germanisches Nationalmuseum), το οποίο φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή της χώρας που σχετίζεται με το γερμανικό πολιτισμό, καθώς το μουσείο διαθέτει περισσότερα από 1,3 εκατομμύρια αντικείμενα που παραπέμπουν στην καλλιτεχνική και πολιτιστική ιστορία της χώρας.
Έξω από το μουσείο βρίσκεται η Οδός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Straße der Menschenrechte), ένα μνημείο δρόμου αφιερωμένο στην παγκόσμια ειρήνη. Ο συγκεκριμένος δρόμος, ο οποίος ξεκινάει από μια μινιμαλιστική πύλη και διασχίζει όλη την πρόσοψη του μουσείου, έχει μια σειρά τσιμεντένιων κολώνων πάνω στις οποίες είναι χαραγμένα αποσπάσματα από τη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλες τις γλώσσες. Στην εντέκατη κολώνα υπάρχει και το αντίστοιχο ελληνικό άρθρο για το οποίο δεν είμαι και τόσο βέβαιος κατά πόσο εφαρμόζεται στη χώρα μας σήμερα.
Τη μέρα που επισκεφθήκαμε το Εθνικό Γερμανικό Μουσείο, πέσαμε πάνω σε συγκέντρωση για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η πλατεία μπροστά από το μουσείο είχε καταληφθεί με αντιπολεμικά πλακάτ και πάνω από τα κεφάλια των συγκεντρωμένων κυμάτιζαν ουκρανικές κι ευρωπαϊκές σημαίες. Αποφασίσαμε να εισχωρήσουμε στο πλήθος για να αφουγκραστούμε τον παλμό του. Κάθε τόσο διάφοροι εκπρόσωποι σωματείων ανέβαιναν σε ένα αυτοσχέδιο βήμα κι έβγαζαν πύρινους λόγους που δυστυχώς δεν μπορούσαν να μας αγγίξουν διότι δεν καταλαβαίναμε ούτε μια γερμανική λέξη. Όταν όμως ξεκίνησε η πορεία, την ακολουθήσαμε διακριτικά γυρνώντας με τυμπανοκρουσίες και συνθήματα στην πλατεία του Αγίου Λαυρεντίου.
Κατά την επιστροφή μας αντικρίσαμε και θαυμάσαμε ένα ακόμη μεσαιωνικό αξιοθέατο της πόλης, το επιβλητικό πενταώροφο κτίσμα Nessauer haus. Η συγκεκριμένη γοτθική έπαυλη του 14ου αιώνα ξεχωρίζει για την υπέροχη στέγη της, τους πυργίσκους της και το περίτεχνο περιμετρικό μπαλκόνι της. Από την Κρήνη των Αρετών (Tugendbrunnen) που στέκει ανάμεσα στο ναό του Αγίου Λαυρεντίου και το Nessauer haus, βγήκαμε από την πορεία και κινήσαμε ξανά προς την αντίπερα όχθη της πόλης, έχοντας την επιθυμία να επισκεφθούμε ένα ακόμη μουσείο.
Το διάσημο και χαρούμενο Μουσείο Παιχνιδιών της Νυρεμβέργης (Spielzeugmuseum) θεωρείται πως είναι το κορυφαίο μουσείο στο είδος του στον κόσμο. Το μουσείο αυτό εδρεύει σε ένα ιστορικό παλιό σπίτι που χρονολογείται από το 1517 και τα μεγάλα του δωμάτια έχουν μετατραπεί εκθεσιακές αίθουσες γεμάτες με μοναδικά και σπάνια παιχνίδια, τα οποία έχουν ταξινομηθεί κατά είδος και χρονική περίοδο. Κάποια απ' αυτά χρονολογούνται από τα μεσαιωνικά χρόνια. Σχεδόν όλα είναι κατασκευασμένα στη Νυρεμβέργη, η οποία ήταν διάσημη για τους κατασκευαστές παιχνιδιών (κυρίως κούκλες). Στους τελευταίους ορόφους συναντήσαμε αρκετά παιχνίδια που είχαμε κι εμείς στη συλλογή μας την περίοδο των 80s και 90s, ξυπνώντας μας μνήμες καλά χωμένες στα πιο κρυφά σημεία του μυαλού μας. Όσην ώρα περιπλανιόμασταν ανάμεσα στα παιχνίδια τόσο περισσότερο επιστρέφαμε στην παιδική μας ηλικία και μοιραζόμασταν μεταξύ μας γλυκές αναμνήσεις, κι αυτό είναι ένα ανεκτίμητο δώρο που προσφέρει το συγκεκριμένο μουσείο στους επισκέπτες του.
Στη συνέχεια των περιπλανήσεών μας θα ήθελα να επισημάνω πως όλες μας οι βόλτες είχαν ένα σταθερό σημείο από το οποίο περνούσαμε συνεχώς. Αναφέρομαι στη διάσημη Κεντρική Αγορά της Νυρεμβέργης. Η Hauptmarkt φημίζεται πως μεταμορφώνεται σε παραμυθένιο τοπίο στις γιορτές των Χριστουγέννων, αλλά χωρίς τα χριστουγεννιάτικα μαγαζάκια δεν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα πέρα από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Παναγιάς και το Γοτθικό Σιντριβάνι της.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Παναγίας (Frauenkirche) είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα γοτθική αρχιτεκτονικής και θεωρείται σημαντική τόσο για την ιστορία της όσο και για τον πλούσιο γλυπτό διάκοσμο στη πρόσοψή της. Η εκκλησία χτίστηκε μετά από απαίτηση του Charles IV, αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1352 και 1362, πάνω στα ερείπια μιας παλιάς εβραϊκής συναγωγής που καταστράφηκε από το πογκρόμ του 1349 μετά το ξέσπασμα του Μαύρου Θανάτου. Ο Charles ΙV ήθελε τον συγκεκριμένο ναό γι' αυτοκρατορικές τελετές. Γι' αυτό το λόγο στη διακόσμησή του διακρίνεται το οικόσημο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Επτά Πρίγκιπες, η πόλη της Νυρεμβέργης κι η πόλη της Ρώμης όπου στέφονταν οι αυτοκράτορες. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της εκκλησίας είναι το Männleinlaufen, ένα μηχανικό ρολόι που εγκαταστάθηκε στην εκκλησία μεταξύ 1506 και 1509. Στο μηχανισμό αυτό παρουσιάζεται ο Άγιος Ρωμαίος Αυτοκράτορας καθισμένος ανάμεσα στους αυλικούς του. Ο μηχανισμός του ρολογιού ενεργοποιείται το μεσημέρι, όπου ξεκινάει η ακολουθία με τους σαλπιγκτές και τους τυμπανιστές και στη συνέχεια ακολουθεί η πομπή των αυλικών γύρω από τη μορφή του Αγίου Ρωμαίου Αυτοκράτορα.
Στην άλλη άκρη της πλατείας βρίσκεται το Γοτθικό Σιντριβάνι (Schoner Brunnen) το οποίο θεωρείται πως είναι ένα από τα θαύματα της μεσαιωνικής Νυρεμβέργης. Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε το 1386 με 1396, έχει ύψος 19 μέτρα κι είναι έργο του αρχιτέκτονα και λιθοξόου Heinrich Beheim. Πάνω στο σύμπλεγμα αυτό μπορεί να διακρίνει κανείς σαράντα μορφές, οι οποίες είναι μοιρασμένες σε τέσσερα επίπεδα και σχετίζονται με ιστορικά πρόσωπα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το μνημείο είχε καλυφθεί από σκυρόδεμα για να προστατευτεί από τους βομβαρδισμούς. Αξίζει να ανεβεί κανείς πάνω στα κάγκελά του και να στριφογυρίσει το διάσημο χρυσό δαχτυλίδι του, διότι πιστεύεται πως η κίνηση αυτή φέρνει τύχη.
Κοντά στην κεντρική αγορά βρίσκεται κι ένα περίεργο αλλά κι άσχημο γλυπτό, το Narrenschiffbrunnen, ένα ιδιαίτερο γλυπτό από μπρούτζο που ανήκει στον Hans Juergen Weber. Το έργο αυτό είναι εμπνευσμένο από σχέδια του Dürer αλλά κι από το ομώνυμο βιβλίο του Sebastian Brant. Στη μια πλευρά της βάρκας απεικονίζεται ο διωγμός του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο. Κοντά στο ζευγάρι βρίσκεται κι ο γιος τους Κάιν, που κρατάει ένα μαχαίρι. Με τις φιγούρες αυτές δημιουργείται μια αλληγορία για τη βία, το θάνατο και τη ματαιότητα. Το συγκεκριμένο έργο ανήκει σε μια σειρά γλυπτών που έχουν τοποθετηθεί διάσπαρτα στην πόλη και δε φημίζονται ιδιαίτερα για την καλαισθησία τους. Ένα αντίστοιχα άσχημο δημόσιο έργο είναι το αμφιλεγόμενο σιντριβάνι "Ehekarussell" (έργο του Hans Juergen Weber κι αυτό), το οποίο είναι ένα σύμπλεγμα αλλοπρόσαλλων αγαλμάτων που αναπαριστούν το ποίημα του Hans Sachs "Bitter-sweet Married Life". Περισσότερο μου τράβηξε την προσοχή ο "Λευκός Πύργος" που βρίσκεται πίσω από το σιντριβάνι, όχι σαν κτίριο αλλά σαν ιδέα πως κι η Νυρεμβέργη έχει Λευκό Πύργο. Τελικά όλοι δικαιούνται να έχουν έναν "Λευκό Πύργο" αφού...
Βγαίνοντας λίγο έξω από το ιστορικό κέντρο, μπορεί κανείς να θαυμάσει ένα μεγάλο μέρος των τειχών της παλιάς πόλης που χρονολογούνται από τον 14ο και 15ο αιώνα καθώς και των επιπρόσθετων τμημάτων του 16ου και 17ου αιώνα. Στις παλιές τάφρους της πόλης έχουν χαραχθεί μονοπάτια συνολικού μήκους πέντε χιλιομέτρων που οδηγούν τους επισκέπτες σε όλους τους πύργους και τις πύλες που στέκουν ακόμη όρθιες. Το καλύτερα διατηρημένο τείχος βρίσκεται στη δυτική πλευρά της πόλης, το οποίο ξεκινάει από τον τεράστιο πύργο Spittlertor και καταλήγει στον άλλο τεράστιο πύργο Maxtor. Όμως ενδιαφέρον έχει κι ο Frauentor που βρίσκεται απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό αλλά κι η τάφρος που σχηματίζεται βορειοδυτικά του κάστρου και σήμερα λειτουργεί ως πάρκο.
Για το τέλος αφήνω ένα ιστορικό σημείο της πόλης που οφείλει κάθε επισκέπτης της Νυρεμβέργης να τιμήσει. Αναφέρομαι στο Μέλαθρον της Δικαιοσύνης της Νυρεμβέργης όπου πραγματοποιήθηκε η διάσημη Δίκη της Νυρεμβέργης, η δίκη των Γερμανών ναζιστών εγκληματιών πολέμου. Το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο συνεδρίασε στο δικαστικό μέγαρο της Νυρεμβέργης, από τις 20 Νοεμβρίου του 1945 μέχρι την 1η Οκτωβρίου 1946, με κατηγορούμενους 24 μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος και οκτώ ναζιστικές οργανώσεις. Το Δικαστήριο ήταν αποτέλεσμα μιας συμφωνίας, την οποία υπέγραψαν οι Κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών στις 8 Αυγούστου 1945 στο Λονδίνο για την δίκη και πιθανή καταδίκη όλων των εγκληματιών πολέμου που ήταν προερχόμενοι από τον Άξονα. Στο Δικαστήριο συμμετείχε, επίσης και η Γαλλία. Ως τόπος διεξαγωγής της δίκης αρχικά είχε προταθεί, από τους Σοβιετικούς, το Βερολίνο. Αυτό, όμως, ήταν πρακτικά αδύνατο, λόγω των καταστροφών που είχε υποστεί η πόλη. Τελικά, επελέγη η Νυρεμβέργη, για δύο λόγους. Πρώτον επειδή διέθετε Δικαστικό Μέγαρο μεγάλων διαστάσεων, το οποίο είχε υποστεί ελάχιστες καταστροφές και δεύτερον για να έχει η δίκη συμβολικό χαρακτήρα καθώς θα πραγματοποιούταν στη γενέτειρα του εθνικοσοσιαλισμού, (εκεί διεξαγόταν, κάθε χρόνο, το Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος NSDAP). Ένας ακόμη λόγος που οι Αμερικανοί κι οι Βρετανοί προτίμησαν την συγκεκριμένη πόλη είναι επειδή βρισκόταν ήδη στη δική τους ζώνη κατοχής.
Σήμερα η περίφημη "Αίθουσα 600" όπου πραγματοποιήθηκε η Δίκη της Νυρεμβέργης είναι ανοιχτή στο κοινό όταν δε χρησιμοποιείται γι' άλλες δίκες. Ένα μούδιασμα σε πιάνει όταν εισχωρείς στην αίθουσα που καταδικάστηκαν όσα τέρατα δεν πρόλαβαν να διαφύγουν ή να αυτοκτονήσουν μετά την Πτώση του Βερολίνου. Κοιτούσα προς το σημείο όπου είχαν κάτσει οι Ρούντολφ Ες, Χανς Φρανκ, Χέρμαν Γκέριγκ, Αλφρεντ Γιολντ, Ερνστ Καλτενμπρούννερ κι οι υπόλοιποι ναζί εγκληματίες κι ανατρίχιαζα φέρνοντας στο μυαλό μου εικόνες από τις κινηματογραφικές λήψεις της δίκης.
Στο μοναδικό σημείο της πόλης που είχε σχέση με το ναζιστικό παρελθόν της πόλης αλλά δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε ήταν οι τερατώδεις εγκαταστάσεις γύρω από τη λίμνη Dutzendteich. Εκεί βρίσκεται και το Κέντρο Τεκμηρίωσης του Κογκρέσου του Ναζιστικού Κόμματος. Παρόλο που δε το προλάβαμε, θεωρώ πως είναι απαραίτητη μια επίσκεψη στο χώρο αυτό διότι μέσα από τα ντοκουμέντα, τα αρχεία και τις φωτογραφίες μπορεί κανείς να κατανοήσει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, τον τρόπο χειραγώγησης του γερμανικού λαού αλλά και την εφιαλτική πορεία του ναζισμού που οδήγησε στο χαμό εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό όμως που κάνει την επίσκεψη πιο ενδιαφέρουσα είναι πως η ιστορία αυτή παρουσιάζεται σε έναν από τους χώρους που διαδραματίστηκαν όλα αυτά τα γεγονότα που εξιστορεί μέσα από την έκθεση. Επίσης στο πάρκο που απλώνεται γύρω από τη λίμνη, βρίσκονται ασύλληπτες κατασκευές-μαμούθ που εκφράζουν απόλυτα την μεγαλομανία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος μέσω των αρχιτεκτονικών οραμάτων του Albert Speer καθώς και τους ειδικούς φωτισμούς που χρησιμοποιούσε ως μέθοδο υποταγής κι εκφοβισμού. Σήμερα οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνται από νέους που πηγαίνουν εκεί για να κάνουν skate κι ακροβατικά με τα ποδήλατά τους αλλά και για συναυλίες. Τις περιπλανήσεις μας στη Νυρεμβέργη θα τις ολοκληρώσω με το Νοσοκομείου του Αγίου Πνεύματος (Heilig-Geist-Spital), το οποίο θεωρώ πως είναι το ομορφότερο κτίριο της πόλης. Το Heilig-Geist-Spital χτίστηκε το 1332 κι ήταν το μεγαλύτερο νοσοκομείο στην πρώην Ελεύθερη Αυτοκρατορική Πόλη της Νυρεμβέργης. Στο νοσοκομείο νοσηλεύονταν και λεπροί, οι οποίοι διέμεναν σε ένα ξύλινο οίκημα. Η πτέρυγα του πάνω από το ποτάμι προστέθηκε μετέπειτα, γύρω στο 1500. Έως το 1796 το οικόσημο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας φυλασσόταν εδώ, αντί στο κάστρο. Σήμερα στους πάνω ορόφους λειτουργεί ως γηροκομείο αλλά στο ισόγειό του υπάρχει ένα παραδοσιακό εστιατόριο που διατηρεί την αυθεντική βαυαρική ατμόσφαιρα. Το συγκεκριμένο εστιατόριο μας πρόσφερε μια μαγική βραδιά κλείνοντας με τον πιο όμορφο τρόπο τη διαμονή μας στη Νυρεμβέργη αλλά και τη Χαϊδελβέργη. Σημαντικό ρόλο σ' εκείνη τη βραδιά έπαιξε κι ο σερβιτόρος του εστιατορίου που είναι Έλληνας, ο οποίος μόλις αντιλήφθηκε πως είμαστε συμπατριώτες, μας πρόσφερε ένα τραπέζι δίπλα σε παράθυρο. Με τη βοήθεια του Άγγελου από την Θεσπρωτία απολαύσαμε το τελευταίο μας γεύμα έχοντας θέα την πόλη και το ποτάμι την ώρα που έδυε ο ήλιος κι έντυνε την Νυρεμβέργη με ένα βελούδινο πορφυρό χρώμα. Μ' αυτόν τον άκρως μαγευτικό τρόπο μας αποχαιρέτησε αυτή η απρόσμενα όμορφη βαυαρική πόλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου