Για πολλά χρόνια είχα συσχετίσει την Τουλούζη με τον διάσημο ζωγράφο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, παρόλο που η γενέτειρα πόλη του είναι η γειτονική Αλμπί. Κάθε φορά που έβλεπα κάποιον πίνακα του ζωγράφου μου ερχόταν συνειρμικά στο μυαλό η ροζ πόλη της Γαλλίας. Με αυτό το παιχνίδι του μυαλού, η Τουλούζη κατάφερε με τον καιρό να κερδίσει το ενδιαφέρον μου και να μπει στη λίστα των πόλεων που ήθελα να επισκεφθώ. Ένας στόχος που τελικά επετεύχθη το φθινόπωρο που μας πέρασε, συνδυάζοντάς την με το αριστοκρατικό Μπορντώ και το μεσαιωνικό Καρκασσόν.
Η Τουλούζη είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας, είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Midi-Pyrénées και βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Ισπανία. Η ποιότητα ζωής των κατοίκων της την κατατάσσουν στη δεύτερη θέση, κι όχι άδικα, καθώς ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη ομορφιά της, την ηρεμία των γειτονιών της, την έντονη ζωντάνια των φοιτητών της αλλά και για τη ξεχωριστή της αρχιτεκτονική που βασίζεται στην ιστορία και την οικονομική της άνθηση και στον πολιτισμό της. Επίσης, η Τουλούζη έχει όλα τα θετικά στοιχεία τόσο μιας επαρχιακής πόλης όσο κι ενός μεγάλου αστικού κέντρου. Οπότε, μπορεί κανείς να συναντήσει μια ποικιλία μπιστρό και καφετεριών, πανεπιστημιακά ιδρύματα, μουσεία και γκαλερί δίπλα σε κλειστές αγορές και υπαίθρια παζάρια, γαλήνια πάρκα αλλά κι έναν πανέμορφο περίπατο κατά μήκος του ποταμού Γαρούνα.
Όμως αυτό που κάνει την Τουλούζη ξεχωριστή, είναι το κόκκινο τούβλο με το οποίο είναι χτισμένα όλα της τα κτίρια. Η ερυθρή του απόχρωση, προερχόμενη από τη λάσπη του ποταμού Γαρούνα που είναι πλούσια σε οξείδια του σιδήρου, προσέδωσε στην πόλη μια ιδιαίτερη γοητεία παρόλο που για πολλά χρόνια τα συγκεκριμένα ευτελή οικοδομικά υλικά προκαλούσαν ντροπή στους κατοίκους της πόλης. Όταν όμως ήρθε η οικονομική άνθηση κι άρχισε ο καλλωπισμός των κτιρίων της, οι κάτοικοι της Τουλούζης παρατήρησαν πως το χρώμα των τούβλων πρόσφερε μια ζεστή ροζ απόχρωση κατά την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Η παρατήρηση αυτή ώθησε τις αρχές να διατηρήσουν και να αναδείξουν αυτό το χρώμα, χαρίζοντας στην Τουλούζη το προσωνύμιο της "Ροζ πόλης".
Η οικονομική άνθηση της πόλης παρουσιάστηκε κατά την περίοδο του 15ου κι 16ου αιώνα, όταν ξεκίνησε το εμπόριο του παστέλ. Το παστέλ (Isatis Tinctoria) είναι ένα μικροσκοπικό φυτό του οποίου τα φύλλα, μετά από ειδική τεχνική επεξεργασία, βοηθούν στην παραγωγή μιας υψηλής σε ποιότητα ανεξίτηλης μπλε βαφής. Η ζήτησή του ήταν πολύ μεγάλη καθώς εκείνη την εποχή το μπλε χρώμα αποτελούσε σύμβολο αριστοκρατίας. Γι' αυτό το λόγο πολλές ευρωπαϊκές χώρες επεδίωξαν να καλλιεργήσουν το συγκεκριμένο φυτό, χωρίς όμως την προσδοκώμενη ποιότητα, αποδεικνύοντας πως το έδαφος και το κλίμα της Νοτίου Γαλλίας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αποδοτική καλλιέργεια του συγκεκριμένου φυτού. Η γεωλογική μοναδικότητα της περιοχής μεταξύ Τουλούζης, Αλμπί και Καρκασόν, την έκανε παγκοσμίως γνωστή ως το Χρυσό Τρίγωνο του Παστέλ. Όμως, οι κακές επενδύσεις κι η είσοδος στην αγορά ενός πιο φθηνού και ευκολότερα επεξεργασμένου χρώματος, του indigo, έφερε την οικονομική πτώση στο συγκεκριμένο παραγωγικό τομέα. Στις μέρες μας, η οικονομία της πόλης βασίζεται στην ευρωπαϊκή αεροδιαστημική βιομηχανία και στην κατασκευή αεροσκαφών. Μάλιστα, το αεροδρόμιο Blagnac είναι η έδρα παραγωγής και συναρμολόγησης των γιγαντιαίων Airbuses.
Πέρα όμως από την οικονομική της άνθηση και την ροζ απόχρωσή της, η Τουλούζη φημίζεται για να μοναδικά της μνημεία. Ορόσημο της είναι το Καπιτώλιο (La Capitole) που στέκεται στην καρδιά της Παλιά Συνοικία (Vieux Quartier). Το Καπιτώλιο κατασκευάστηκε τον 12ο αιώνα ως έδρα της τοπικής κυβέρνησης και σήμερα λειτουργεί ως δημαρχείο και θέατρο όπερας. Στο "Théâtre du Capitole de Toulouse" στεγάζονται μία εταιρεία όπερας και μία μπαλέτου, καθώς κι η συμφωνική ορχήστρα Orchester Νational du Capitole de Toulouse. Ο πρώτος χώρος παραστάσεων στήθηκε στο κτίριο το 1736 από τον Guillaume Cammas και μετά από μια περίοδο παραμέλησης, ανοικοδομήθηκε το 1818 η σημερινή του όψη. Έναν αιώνα αργότερα, το 1917, το θέατρο υπέστη ζημιές από πυρκαγιά, κι αναστηλώθηκε εκ νέου το 1923. Η πρόσοψη του κτιρίου εκσυγχρονίστηκε το 1996, ενώ το θέατρο ανακαινίστηκε και λειτούργησε και πάλι στην έναρξη της σαιζόν 2010-11. Η σημερινή χωρητικότητά του είναι 1156 θέσεις. Η επιβλητική του πρόσοψη με την πλούσια γλυπτή του διακόσμηση και τη ροζ απόχρωση, τραβάει αμέσως την προσοχή του επισκέπτη. Όμως η μεγαλοπρέπειά του είναι συγκεντρωμένη στις αριστοκρατικές του αίθουσες με τις υπέροχες τοιχογραφίες και μιας πλούσιας συλλογής έργων τέχνης, κάνοντας πολλούς να το χαρακτηρίζουν ως Μουσείο Τέχνης. Κι όχι άδικα.
Οι τοιχογραφίες, οι πίνακες αλλά και τα γλυπτά που βρίσκονται στις αίθουσες του Καπιτωλίου, παρουσιάζουν την ιστορία της πόλης. Μέσα από τις περιπλανήσεις μας μέσα στο κτίριο μάθαμε πως το 1323 ιδρύθηκε στην Τουλούζη ένα από τα παλαιότερα λογοτεχνικά ιδρύματα, η Ακαδημία των Παιχνιδιών των Λουλουδιών (Academy of Floral Games), όπου μέσω αυτής επτά ντόπιοι τροβαδούροι διοργάνωσαν τον πρώτο διαγωνισμό ποίησης, ο οποίος διεξάγεται ετησίως μέχρι και σήμερα, όπου απονέμεται το βραβείο του καλύτερου ποιητή, το οποίο είναι που μια επιχρυσωμένη βιολέτα (το σύμβολο της πόλης). Μέσα απ' αυτή τη διοργάνωση ξεπήδησε ένας τοπικός θρύλος, για την Clémence Isaure, η οποία σήμερα θεωρείται μούσα και προστάτρια της ποίησης της Τουλούζης. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως η βιολέτα, είναι το σύμβολο της πόλης. Τα μικρά μωβ άνθη, τα έφεραν οι Ιταλοί πριν από πολλούς αιώνες και συγχωνεύτηκαν με την τοπική ταυτότητα. Σήμερα η Τουλούζη θεωρείται η πρωτεύουσα της βιολέτας, παράγοντας από μέλι και σιρόπι βιολέτας, μέχρι μαρμελάδα, ζελέ, λικέρ, άρωμα, ακόμα και θυμίαμα με άρωμα και χρώμα από το πανέμορφο λουλούδι.
Από την Αίθουσα με τη Μεγάλη Σκάλα που μας ανέβασε στο πάνω όροφο, μπαίνουμε πρώτα στην "Αίθουσα των Γάμων" (Salle Gervais) όπου οι κάτοικοι της Τουλούζης πραγματοποιούν τους πολιτικούς τους γάμους. Γι' αυτό το λόγο, οι τοιχογραφίες που διακοσμούν το χώρο, αναφέρονται στη δύναμη της Αγάπης. Σε τρεις απ' αυτές τις τοιχογραφίες παρουσιάζεται η Αγάπη στις ηλικίες των 20, των 40 και των 60 χρόνων. Στη συνέχεια ακολουθεί η "Αίθουσα του Henri-Martin" (Salle Henri-Martin), με μια συλλογή μεγάλων πινάκων που παρουσιάζουν το πέρασμα του χρόνου μέσα από τις τέσσερις εποχές του έτους. Τέλος, η Αίθουσα των Επιφανών (Salle Des Illustres) είναι το πιο εντυπωσιακό κι εμβληματικό δωμάτιο του Καπιτωλίου με 20 ζωγράφους και γλύπτες να προσπαθούν να υμνήσουν και να απαθανατίσουν στιγμές και μορφές του λαμπρού παρελθόντος της πόλης.
Πίσω από το Καπιτώλιο, ορθώνεται ο καλοδιατηρημένος πρώην Πύργος των αρχείων της πόλης, γνωστός σήμερα ως Donjon, στεφανωμένος με ένα καμπαναριό φλαμανδικής έμπνευσης. Υπήρξε ένα από τα κτίρια που αποκαταστάθηκαν από τον Viollet-le-Duc τον 19ο αιώνα κι από το 1948 λειτουργεί ως τουριστικό γραφείο της Τουλούζης. Από εκεί ξεκινάει κι η Παλιά Συνοικία με τα γραφικά μεσαιωνικά της σοκάκια και τα αρχοντικά της, τα οποία κατασκευάστηκαν από τους πλούσιους εμπόρους και τους ευγενείς της πόλης κατά τον 16ο και 17ο αιώνα, οι οποίοι πλούτισαν με το εμπόριο του pastel.
Περπατώντας αμέριμνοι στις αριστοκρατικές γειτονιές θαυμάζοντας τα υπέροχα αρχοντικά που έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα, πέσαμε πάνω στο Ίδρυμα Μπέμπεργκ (Fondation Bemberg), το οποίο στεγάζεται στο πιο όμορφο αρχοντικό της Τουλούζης (το πρώην Hôtel d’Assézat). Το συγκεκριμένο ίδρυμα αποτελεί την καλύτερη γκαλερί τέχνης της Τουλούζης, καθώς διαθέτει μια διακεκριμένη ιδιωτική συλλογή αναγεννησιακών και ιμπρεσιονιστικών αριστουργημάτων που ανήκουν στη συλλογή του Αργεντίνου δισεκατομμυριούχου Georges Bemberg.
Ωστόσο η πόλη έχει τη φήμη πως διαθέτει περισσότερους από εκατό ναούς, οι οποίοι χρονολογούνται από τον 11ο μέχρι τον 19ο αιώνα. Θεωρώ πως η φήμη αυτή επιβεβαιώνεται σε όποιον περπατήσει στις γειτονιές της, συναντώντας μια ποικιλία αρχιτεκτονικών στυλ, από τον ρωμανικό έως τον γοτθικό ρυθμό.
Πρώτα επισκεφθήκαμε τον καθεδρικό ναό της πόλης. Ο Cathédrale Saint-Étienne ξεκίνησε να χτίζεται από τον 5ο αιώνα αποκτώντας ένα συνονθύλευμα αρχιτεκτονικών τάσεων, προσφέροντάς του μια όψη ασυνήθιστη κι εκλεκτική. Αυτό που κάνει τον συγκεκριμένο ναό ιδιαίτερο είναι πως συνδυάζει δυο γοτθικά στυλ, το νότιο που είναι συμπαγές και δυναμικό και το βόρειο γοτθικό στιλ που είναι κομψό και φωτεινό.
Στο ιστορικό κέντρο της πόλης βρίσκεται το γυναικείο μοναστήρι των Ιακωβίνων (Couvent des Jacobins), ένα εντυπωσιακό τούβλινο σύμπλεγμα που διαθέτει μια μοναδική στο είδος της εκκλησία. Το μνημείο ξεχωρίζει για τον αυστηρό εξωτερικό του ρυθμό που έρχεται σε αρμονική αντίθεση με το φωτεινό κι απαλό εσωτερικό του χώρο, όπου οι τοίχοι του είναι εξ ολοκλήρου ζωγραφισμένοι με την τεχνική του trompe l’œil που μιμείται το μάρμαρο, καθώς αυτό θεωρείται υλικό πιο ευγενές από το τούβλο κι οι τοξωτοί του θόλοι δίνουν την αίσθηση πως αιωρούνται ανάλαφροι πάνω από τα κεφάλια μας. Το συγκεκριμένο μνημείο εξακολουθεί να παραμένει ζωντανό καθώς το μοναστήρι, η παλιά τράπεζα, το παρεκκλήσι της Παναγίας και το παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίνου φιλοξενούν συναυλίες και εκθέσεις. Τέλος, στο συγκεκριμένο ναό βρίσκονται τα λείψανα του Δομινικανού μοναχού Θωμά Ακινάτη.
Η εκκλησία Saint Pierre des Cuisines, δίπλα στην πλατεία Saint-Pierre της Τουλούζης, αποτελεί την παλαιότερη εκκλησία στη νοτιοδυτική Γαλλία. Είναι χτισμένη στην θέση μιας παλιάς γαλλο-ρωμαϊκής νεκρόπολης του 4ου αιώνος και έχει χαρακτηρισθεί ως ιστορικό μνημείο από το 1977, οπότε και τέθηκε υπό την ευθύνη του Μουσείου Saint-Raymond της πόλης. Σήμερα στεγάζει αίθουσα 400 θέσεων για το περιφερειακό Ωδείο της Τουλούζης.
Επίσης, η Βασιλική της Notre Dame de la Daurade, στις όχθες του ποταμού Γαρούνα, εντυπωσιάζει με την επιβλητική της κλασσική πρόσοψη. Ο συγκεκριμένος ναός φιλοξενεί την Μαύρη Παρθένο, της οποίας τα φορέματα είναι σχεδιασμένα από τον Christian Lacroix, τον Jean-Charles de Castelbajac και άλλους κορυφαίους σχεδιαστές.
Το μνημείο όμως που λατρέψαμε και περάσαμε αρκετές στιγμές στα στέκια της γειτονιάς του, είναι η Bασιλική του Αγίου Σερνίνου (Basilique St Sernin) η οποία υπήρξε η εκκλησία της Μονής του Αγίου Σερνίνου (ή Αγίου Σατουρίν), από την οποία δυστυχώς δεν σώζεται κανένα άλλο κτίριο. Η επιβλητική εκκλησία χτίστηκε στη θέση μιας παλαιότερης βασιλικής που είχε χτιστεί τον 4ο αιώνα, για να φυλάξει τα λείψανα του Αγίου Σερνίνου, του πρώτου επισκόπου της Τουλούζης. Ο ναός κατασκευάστηκε σε ρωμανικό ρυθμό μεταξύ 1080 και 1120 κι αποτελεί το μεγαλύτερο ρωμανικό μνημείο της Ευρώπης με μια πλούσια συλλογή ρωμανικών γλυπτών. Το 1998 συμπεριελήφθη στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς των διαδρομών του Santiago de Compostela, στη Γαλλία.
Από τον Άγιο Σερνίνο ξεκινάει η οδός Taur, η οδός του ταύρου, όπου μαρτύρησε ο πολιούχος της πόλης. Στο σημείο που το άψυχο σώμα του επισκόπου αποσπάστηκε από τον ταύρο που τον έσερνε στην πόλη, χτίστηκε η ρωμαιοκαθολική εκκλησία Notre-Dame du Taur (Παναγία του Ταύρoυ), η οποία έχει χαρακτηρισθεί ως ιστορικό μνημείο από το 1840. Σήμερα, η οδός Taur είναι γεμάτη όμορφες κρεπερί κι ethnic κουζίνες κι έχει μια από τις πιο ιστορικές κινηματογραφικές αίθουσες όπου πραγματοποιούνται αρκετές εκδηλώσεις.
Από το ιστορικό κέντρο της Παλιάς Συνοικίας, κατηφορίσαμε προς τον Βοτανικό Κήπος, ο οποίος ιδρύθηκε το 1730 από την Επιστημονική Εταιρεία της Τουλούζης και το 1794 μετατράπηκε στο σημερινό "Κήπος των Φυτών", του οποίου ο αρχικός σκοπός ήταν να μπορούν οι φοιτητές ιατρικής να κάνουν χρήση των διαφόρων βοτάνων και φυτών. Ο εξωραϊσμός του πάρκου σχεδιάστηκε από τον L. Mondran και το 1808, με διάταγμα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ο κήπος έγινε ιδιοκτησία της πόλης και άνοιξε για το κοινό. Σήμερα, είναι ένας δημόσιος κήπος με πάνω από εκατό είδη βοτάνων, μικρούς καταρράκτες, λιμνούλες και γλυπτά. Επίσης στο συγκεκριμένο πάρκο βρίσκεται το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Δίπλα στους "Κήπους των Φυτών" βρίσκεται το Parc Grand Rhône, το οποίο περιλαμβάνει τους Βοτανικούς Κήπους και τους Βασιλικούς Κήπους. Το πάρκο σχεδιάστηκε τον 18ο αιώνα ως μέρος ενός σχεδίου βελτίωσης της πόλης, επιλέγοντας χαρακτηριστικά του αγγλικού σχεδιασμού τοπίου κι είναι διακοσμημένο με σοκάκια, πέτρινα γλυπτά και μικρά σιντριβάνια.
Ωστόσο, η πόλη περηφανεύεται και για έναν μικρό κήπο εμπνευσμένο από την κλασική ιαπωνική παράδοση, που βρίσκεται στο πάρκο Compagnes-Caffarelli. Ο κήπος διαμορφώθηκε το 1981 χάρη στην πρωτοβουλία του δημάρχου της Τουλούζης, Π. Μπόντι κι ο σχεδιασμός του βασίστηκε στους κήπους του Κιότο. Στο κέντρο του θεματικού πάρκου υπάρχει μια μικρή λιμνούλα με μια κόκκινη γέφυρα, η οποία οδηγεί σ' ένα κλασικό ιαπωνέζικο τεϊοποτείο. Εντός του κήπου υπάρχουν διάσπαρτες συμβολικές πέτρες που αντιπροσωπεύουν το ιερό όρος Φούτζι.
Ακολουθώντας το Κανάλι του Midi που έχει μετατραπεί σε περίπατο δίπλα στο νερό και κάτω από τα πυκνά και πανύψηλα πλατάνια, κατηφορίσαμε προς το πανεπιστήμιο της πόλης. Το Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε το 1229 από τον Raymond VII κι έκλεισε κατά τη Γαλλική Επανάσταση με τη λειτουργία του αποκαταστάθηκε το 1896.
Κοντά στις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις βρίσκεται κι η πλατεία Saint-Pierre, η οποία σφύζει από ζωή με τα φοιτητικά της στέκια και το υπαίθριο μικρό της παζάρι. Από την πλατεία, κατεβαίνει ένα διάζωμα προς τις όχθες του ποταμού, στο οποίο συγκεντρώνεται κόσμος κάθε απόγευμα για να θαυμάσει το ηλιοβασίλεμα της πόλης, έχοντας φόντο τον τρούλο του Saint-Joseph de la Grave, του πλέον πολυφωτογραφημένου μνημείου της πόλης. Τις μέρες που μείναμε στην Τουλούζη, μας έκανε πολύ καλό καιρό, δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε κι εμείς το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα.
Το παρεκκλήσιο του Saint-Joseph de la Grave που δεσπόζει στην αντίπερα όχθη, ανήκει στο νοσοκομειακό κτιριακό συγκρότημα του Hôpital De La Grave, και το όνομά του προέρχεται από την απεργία (greve), που πραγματοποιήθηκε κατά μήκος του Garonne. Το συγκεκριμένο νοσοκομείο είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην πόλη με έκταση 60 στρεμμάτων και βρίσκεται στην περιοχή Saint-Cyprien. Υπήρξε επίσης και το κύριο Μαιευτήριο της Τουλούζης για μεγάλο μέρος του 20ού αιώνα πριν από τη δημιουργία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Rangueil.
Στην αντίπερα όχθη και δίπλα στο "παριζιάνικο" Pont Neuf, βρίσκεται το Hôtel Dieu Saint Jacques, ένα παλιό νοσοκομείο που λειτουργούσε ήδη από τον 12ο αιώνα και θεωρούταν το μεγαλύτερο νοσοκομείο της πόλης μετά τις εκτεταμένες επεκτάσεις του 17ου και 18ου αιώνα. Το κτίριο καταχωρήθηκε ως ιστορικό μνημείο το 1986 και οι τελευταίοι ασθενείς απομακρύνθηκαν απ' αυτό το 1987. Έκτοτε εκεί στεγάζεται το Διοικητικό κέντρο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Τουλούζης, το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Τηλεϊατρικής, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Έρευνας σχετικά με τα επιθήλια δέρματος και το Musée d’Histoire de la Médecine (Mουσείο Φαρμακευτικής Ιστορίας).
Δίπλα στο Hôtel Dieu Saint Jacques ορθώνεται διακριτικά ο Πύργος του Νερού (Le Château d’eau), ο οποίος λειτουργούσε αρχικά για τη διανομή νερού στο κέντρο της πόλης, παρά το γεγονός ότι δεν είχε δεξαμενή αποθήκευσης. Από το 1974 και μετά, μετατράπηκε σε εκθεσιακό χώρο αφιερωμένο στη φωτογραφία.
Επιστρέφοντας στην Παλιά Συνοικία περνώντας από τη πέτρινη γέφυρα Pont Neuf, διακρίναμε στη κόγχη της ένα κόκκινο γλυπτό, το οποίο ξεχώριζε έντονα μέσα στο μπεζ ασβεστόλιθο της γέφυρας. Το συγκεκριμένο έργο είναι ενός ντόπιου καλλιτέχνη, του James Colomina, ο οποίος έχει εκφράσει την κοινωνική του ανησυχία και ευαισθησία δημιουργώντας γλυπτά βαμμένα με κόκκινο χρώμα, τοποθετώντας τα σε ξεχωριστά κάθε φορά μέρη μέσα στην πόλη ώστε να ενισχύσει με αυτόν τον τρόπο το μήνυμα που θέλει να μεταδώσει. Στην αρχή τα γλυπτά του προκαλούσαν αρνητικές αντιδράσεις, αλλά σταδιακά κατάφερε να κερδίσει την εκτίμηση και τη δημόσια αναγνώριση των συμπολιτών του. Ως ένδειξη αυτής της αναγνώρισης, του δόθηκε η άδεια να τοποθετήσει ένα από τα έργα του (“Το Παιδί με το Καπέλο με τα Αυτιά Γαϊδάρου”) στην πρώτη καμάρα της ιστορικής γέφυρας Pont Neuf. Στο συγκεκριμένο έργο, ο καλλιτέχνης παρουσιάζει ένα παιδί που αναγκάστηκε να φορέσει καπέλο με αυτιά γαϊδουριού προς εξευτελισμό μετά την αποτυχία του στις σχολικές εξετάσεις. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να αγγίξει το πρόβλημα όλων εκείνων των ανθρώπων και των μειονοτήτων που έχουν στιγματιστεί ή απομονωθεί από την κοινωνία μας.
Η Τουλούζη για μένα δεν είναι μόνο ένας γλυκύτατος προορισμός για να επισκεφθεί κανείς, αλλά κι ένα εκπληκτικό μέρος για να ζήσει. Ήρεμη πόλη, με ανέμελους και χαμογελαστούς κατοίκους, ευγενικές συμπεριφορές, χαμόγελα στους δρόμους, ανθρώπινες αποστάσεις εντός πόλης και χαλαροί καθημερινοί ρυθμοί. Επίσης η πόλη έχει όμορφα στέκια με τους φανατικούς τους θαμώνες, γνωρίζοντας έναν απ' αυτούς και μια έντονη κινηματογραφοφιλική αύρα τόσο με το κινηματογραφικό φεστιβάλ της όσο και με τα κινηματογραφοφιλικά της στέκια και μαγαζιά. Με το να επισκέπτομαι πόλεις σαν την Τουλούζη, συνειδητοποιώ το πόσο λάθος επιλογή είναι το να ζει κανείς στην τσιμεντούπολη της Αθήνας με τους αγχωτικούς της ρυθμούς, τον απειροελάχιστο ελεύθερο χρόνο και την κακή ποιότητα ζωής. Γι' αυτό το λόγο, πιστεύω πως οι επισκέψεις μας σε αυτές τις όμορφες κι ανθρώπινες πόλεις, είναι μια πολύχρωμη απόδραση από τη γκρίζα καθημερινότητά μας. Για την περίπτωση της Τουλούζης, η απόδραση έχει χρώμα ροζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου