Το Μπορντώ υπήρξε γι' αρκετό καιρό μια πόλη της Γαλλίας που ήθελα διακαώς να επισκεφθώ. Από την μια, μου προκαλούσε ενδιαφέρον η τοποθεσία της στο νοτιοδυτικό άκρο της χώρας, όπου λειτούργησε ως σταυροδρόμι Ιβηρικής χερσονήσου κι Ευρώπης αλλά κι ως πύλη εξόδου της Γαλλίας προς τους ανοιχτούς ορίζοντες του Ατλαντικού ωκεανού, γεγονός που της δημιουργεί έναν ιδιαίτερο τόνο μοναδικότητας κι από την άλλη, η αιώνια παραγωγή κρασιού στα εύφορα εδάφη της, η οποία της προσδίδει ένα κύρος και μια διαχρονική κι αυθεντική αρχοντιά που έχει διατηρηθεί ως τις μέρες μας, καθώς για πολλά χρόνια το Μπορντώ δεν υπήρξε τουριστικός προορισμός. Όμως οι καιροί άλλαξαν κι η "Ωραία Κοιμωμένη" ξύπνησε καταφέρνοντας να αποσπάσει με το σπαθί της, τον τίτλο της καλύτερης τουριστικής πόλης για το 2020, χάρη στην ιστορία της, τα αξιοθέατά της, τα μνημεία που βρίσκονται διάσπαρτα στην πόλη και τα μουσεία της, σε συνδυασμό με τα μεγάλα της πάρκα, τις καθαρές της συνοικίες της και τις εξαιρετικές της υπηρεσίες που παρέχει τόσο στους κατοίκους όσο και στους επισκέπτες της.
Το Μπορντώ είναι χτισμένο στις όχθες του ποταμού Γαρούνα, λίγο πριν την εκβολή του στον Ατλαντικό Ωκεανό και θεωρείται ως ένα από τα πολυπληθέστερα κέντρα της Γαλλίας και μια από τις πιο σημαντικές πόλεις της χώρας καθώς βρίσκεται μακριά από τα γαλλογερμανικά σύνορα, καθιστώντας την ασφαλές σημείο για τις κυβερνητικές υπηρεσίες όταν ξεσπούσαν πόλεμοι. Η ασφαλής τοποθεσία της, της άφησε ως παρακαταθήκη τα ναυπηγεία, τα χυτήρια, τις βιομηχανίες μεταλλουργίας αλλά και την καλλιέργεια κρασιού, κάνοντάς την ισχυρό οικονομικό και βιομηχανικό κέντρο.
Η ιστορία του Μπορντώ ξεκινάει από τον 3ο αι. π.Χ., όταν εγκαταστάθηκε στην περιοχή η Κέλτικη φυλή των Burdigala, η οποία πήρε το όνομά της από έναν ποταμό που βρισκόταν νότια της πόλης. Το 60 π.Χ., η πόλη έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων βιώνοντας μεγάλη άνθηση μέχρι τον 3ο αι. μ.Χ. Εκείνη την περίοδο υπήρξε πρωτεύουσα της ρωμαϊκής Ακουιτανίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προσελκύσει αρκετούς διεκδικητές, οι οποίοι την κυρίευαν διαδοχικά. Έτσι, άρχισε η παρακμή της πόλης καθώς περνούσε από τα χέρια των Βανδάλων στους Βησιγότθους και στη συνέχεια στους Φράγκους. Επίσης η πόλη έζησε καταστροφικές επιδρομές από μουσουλμάνους και Βίκινγκς μέχρι που πέρασε στα χέρια των Άγγλων. Η πόλη τελικά κατέληξε στα χέρια των Γάλλων μετά την ήττα των Άγγλων στη μάχη του Καστιγιόν το 1453, ωθώντας τον Γάλλο βασιλιά Κάρολο Ζ΄ να χτίσει ως ένδειξη ηγεμονίας του στην περιοχή το "Chateau Trompette" (Kάστρο της αποφασιστικής νίκης) και το "Fort du Ha". Παράλληλα, το 1462 ιδρύθηκε τοπικό κοινοβούλιο ενώ τον 16ο αιώνα το εμπόριο της πόλης αναπτύχθηκε σημαντικά βασιζόμενο στην παραγωγή του κρασιού και στη διανομή ζάχαρης και σκλάβων από τις Δυτικές Ινδίες. Η πόλη ενώθηκε πλήρως με το Γαλλικό στέμμα το 1653 μετά την είσοδο στην πόλη του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ΄.
Στις μέρες μας, το Μπορντώ έχει το προσωνύμιο της «Πόλης της Τέχνης και της Ιστορίας», καθώς φιλοξενεί 362 ιστορικά μνημεία (μόνο το Παρίσι έχει περισσότερα στη Γαλλία) με μερικά κτίρια να χρονολογούνται από τους ρωμαϊκούς χρόνους. Επίσης, ξεχωρίζει διότι είναι μία από τις πρώτες γαλλικές πόλεις, μετά το Νανσί, που αστικοποιήθηκε αποκτώντας μητροπολιτικά έργα μεγάλης κλίμακας, από την εποχή του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ', τον 18ο αιώνα. Τέλος, στην πόλη εξακολουθεί να υπάρχει μια από τις μεγαλύτερες αρχιτεκτονικές αστικές περιοχές του 18ου αιώνα στην Ευρώπη, καθιστώντας την περιζήτητη τόσο για τους επισκέπτες της όσο για τα κινηματογραφικά συνεργεία. Δεν είναι τυχαίο που γι' αυτήν την αριστοκρατική ατμόσφαιρα, ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε δηλώσει ενθουσιασμένος «Πάρτε τις Βερσαλλίες, προσθέστε την πόλη της Αμβέρσας και θα έχετε το Μπορντώ».
Όμως εμείς δε ξεκινήσαμε από το παλιό κομμάτι της πόλης αλλά από την πιο φουτουριστική πλευρά της περιμένοντας το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στην Τουλούζη. Οπότε, οι πρώτες εικόνες που αποκομίσαμε από το Μπορντώ, προέρχονται από το MÉCA (Maison de l'Économie Créative et de la Culture en Aquitaine), τον νέο πολιτιστικό της κέντρο. Αμέσως μας τράβηξε την προσοχή το πρωτοποριακό αρχιτεκτονικό του ύφος, το οποίο του προσφέρει τη δυνατότητα για μια πληθώρα εκδηλώσεων αλλά και χώρων αναψυχής και διασκέδασης των επισκεπτών του. Όσην ώρα περιφερόμασταν κάτω από το στέγαστρό του, συναντήσαμε μια παρέα νέων να πίνουν μπύρες ατενίζοντας τον ποταμό Γαρούνα, δυο γονείς να κάνουν αμέριμνοι τη βόλτα τους μαζί με το παιδί τους, έναν νεαρό να κάνει κόλπα με το ποδήλατο στις ανισόπεδες επιφάνειες του κτιρίου κι έναν μοναχικό κύριο που τραβούσε πλάνα με την κάμερά του, αφήνοντάς μου μια υποψία πως βιντεοσκόπησε κι εμάς καθώς φωτογραφίζαμε με τη σειρά μας τις υπόλοιπες παρουσίες του χώρου.
Οι περιπλανήσεις μας στη γοητευτική πατρίδα του γαλλικού κρασιού ξεκίνησαν τρεις μέρες μετά την άφιξή μας στη Γαλλία κι έχοντας ήδη απολαύσει τις ομορφιές του Καρκασσόν και της Τουλούζης. Ως αφετηρία επιλέξαμε το λιμάνι και τη μποέμικη συνοικία του Bacalan. Η περιοχή αυτή σήμερα έχει μετατραπεί σε μία καλλιτεχνική γειτονιά πλούσια σε διάσπαρτα street art έργα όπως γκράφιτι και γλυπτά από ευτελή υλικά, προσφέροντάς της μια ξεχωριστή αύρα. Εκεί συναντήσαμε το "Bassins des Lumières", το μεγαλύτερο κέντρο ψηφιακής τέχνης στον κόσμο, το οποίο είναι εγκατεστημένο σε μια πρώην βάση υποβρυχίων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Μνημείο των Ισπανών επαναστατών και το Μουσείο Θαλάσσιας Ιστορίας.
Στην περιοχή του Bacalan βρίσκεται και το "La Cite du Vin", το μεγαλύτερο και πιο φουτουριστικό μουσείο κρασιού σε ολόκληρο τον κόσμο. Το συγκεκριμένο μουσείο καταλαμβάνει μία έκταση 14.000 τ.μ. και αποτελεί ένα πανέμορφο αρχιτεκτονικό στολίδι που ξεχωρίζει για τις τολμηρές καμπύλες και το εντυπωσιακό του σχήμα. Σύμφωνα με τους αρχιτέκτονες Anouk Legendre και Nicolas Desmazieres, ο σχεδιασμός του βασίστηκε στην υγρή φύση του κρασιού και στη διαρκή κίνησή του κι ανήκει στη νέα γενιά μουσείων που προσκαλούν τους επισκέπτες σε μια διαδραστική περιπλάνηση των εκθεμάτων τους. Το συγκεκριμένο μουσείο μας ταξιδεύει στον κόσμο του κρασιού, της κουλτούρας που άνθισε μαζί του και την επιρροή του στους παγκόσμιους πολιτισμούς. Εντός του μουσείου υπάρχουν μια αίθουσα προβολών, ένα αμφιθέατρο, ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες όπου διοργανώνονται γευσιγνωσίες, διαλέξεις, προβολές και διάφορες πολιτιστικές δράσεις με πρωταγωνιστή το κρασί.
Κοντά στο "La Cite du Vin", βρίσκεται η Pont Jacques Chaban-Delmas, μια γέφυρα κάθετου ανελκυστήρα πάνω από τον ποταμό Γαρούνα. Η γέφυρα εγκαινιάστηκε στις 16 Μαρτίου 2013 από τον Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ και τον δήμαρχο του Μπορντώ Αλέν Ζιπέ κι είναι η μεγαλύτερη γέφυρα με κάθετη ανύψωση στην Ευρώπη με κύριο άνοιγμα στα 110 μέτρα. Το όνομά της το πήρε προς τιμήν του Ζακ Σαμπάν-Ντελμάς, πρώην πρωθυπουργού της Γαλλίας και πρώην δημάρχου του Μπορντώ.
Περπατώντας κατά μήκος της "Port de la Lune" (Λιμάνι της Σελήνης) κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της Πόλης. Το "Port de la Lune" είναι το παλιό λιμάνι του Μπορντώ, το οποίο χρονολογείται από τον μεσαίωνα και πήρε το όνομά του από το σχήμα του ποταμού που διασχίζει σε εκείνο το σημείο την πόλη. Το 2007 περιλήφθηκε στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO λόγω των εξαιρετικών και «καινοτόμων κλασικών και νεοκλασικών αρχιτεκτονικών τάσεων» αλλά και της εξέχουσας θέσης του Μπορντώ ως κέντρο της ιστορικής βιομηχανίας κρασιού και ως παγκόσμιο εμπορικό κέντρο για περισσότερα από 800 χρόνια. Ο χαρακτηρισμός αυτός το κατατάσσει στη μεγαλύτερη αστική περιοχή που έχει εγγραφεί από την UNESCO (από το 2021), καλύπτοντας περίπου το 40% της συνολικής έκτασης της πόλης. Επίσης, η UNESCO έχει επιβραβεύσει τον δήμο της πόλης για τις προσπάθειές του να αποκαταστήσει και να διακοσμήσει τις αποβάθρες και τις προσόψεις του ιστορικού κέντρου, συμπεριλαμβανομένων των Place de la Bourse, Miroir d'eau και Grand-Théâtre.
Στην περιπλάνησή μας κατά μήκος του ποταμού και κατευθυνόμενοι προς το ιστορικό κέντρο, συναντήσαμε πρώτα την καταπράσινη γειτονία Chartrons με την κομψή εκκλησία του Saint Louis και τους γεμάτους μπιστρό, παμπ και γκαλερί δρόμους της, η οποία μας οδήγησε κατευθείαν στην Place des Quinconces, η οποία είναι μια από τις μεγαλύτερες πλατείες πόλεων στην Ευρώπη. Κατασκευάστηκε το 1820 στην τοποθεσία του Château Trompette κι ο αρχικός της σκοπός ήταν να καταλύσει την εξέγερση που είχε σημειωθεί στην πόλη. Σήμερα φιλοξενεί μια υπέροχη και πλούσια υπαίθρια αγορά vintage επίπλων, αντικειμένων, ρούχων, δίσκων και βιβλίων. Περιπλανηθήκαμε στους πάγκους της και τις δυο μέρες που μείναμε στην πόλη, θαυμάζοντας την εντυπωσιακή τους πραμάτεια κάτω από τη σκιά του θεόρατου μνημείου των Γιρονδίνων.
Το Μνημείο των Γιροδίνων (Monument de Girondins) κατασκευάστηκε μεταξύ 1894 και 1902 στη μνήμη των Γιρονδίνων βουλευτών, που έπεσαν θύματα της τρομοκρατίας. Οι Γιρονδίνοι ήταν σημαντική πολιτική ομάδα, που δημιουργήθηκε πριν από την Γαλλική Επανάσταση και έδρασε κατά τη διάρκειά της, όπου κι έφτασε στο απόγειο της δύναμής της. Στην κορυφή τη στήλης, η οποία έχει ύψος 54 μέτρα, στέκεται το χάλκινο άγαλμα της Ελευθερίας που σπάει τις αλυσίδες της, ενώ στη βάση του υπάρχουν δυο σιντριβάνια που κοσμούνται με συμπλέγματα αγαλμάτων. Οι μορφές που δείχνουν πως εκτοπίζονται από το υπόλοιπο σύμπλεγμα, απεικονίζουν τους εχθρούς της Δημοκρατίας κι είναι το Ψέμα, η Άγνοια κι η Ανηθικότητα.
Από την ανοιχτωσιά της πλατείας και την επιβλητική όψη του μνημείου των Γιρονδίνων περπατήσαμε προς την "Place de la Comedie", όπου εξακολουθεί να χτυπά η αριστοκρατική καρδιά του Μπορντώ. Εκεί βρίσκεται το εμβληματικό "Grand Théâtre", το μεγαλύτερο νεοκλασικό κτίριο στον κόσμο που κατασκευάστηκε μεταξύ 1773 και 1780, από τον αρχιτέκτονα Victor Louis, μετά από μια πυρκαγιά που κατέστρεψε το προηγούμενο θέατρο της πόλης το 1756. Η πρόσοψή του κοσμείται από δώδεκα κορινθιακού ρυθμού κίονες και ισάριθμα αγάλματα γυναικείων μορφών, που συμβολίζουν τις μούσες. Ακριβώς απέναντι από το Εθνικό Θέατρο, ανοίγεται η συνοικία Quartier des Grands Hommes, η οποία έχει σχεδιαστεί από τον ίδιο αρχιτέκτονα, προσδίδοντας μια τελειότητα και μια αρμονία στο συγκεκριμένο κομμάτι της πόλης. Από τα κτίρια της συγκεκριμένης συνοικίας, εντυπωσιάστηκα με το Maison Gobineau, το οποίο χτίστηκε το 1786-1788, στην γωνία της Allées de Tourny, καθώς το σχήμα του θυμίζει πλώρη πλοίου που κατευθύνεται προς το Εθνικό Θέατρο. Περιπλανηθήκαμε στους δρόμους της που είχαν ήδη στολιστεί για τις γιορτές, αναζητώντας το βιβλιοπωλείο Mollat, το μεγαλύτερο ανεξάρτητο βιβλιοπωλείο της Γαλλίας και το πιο διάσημο μέσω instagram παγκοσμίως, το οποίο βρίσκεται στην οδό 15 Rue Vital Carles, ανάμεσα στο Χρυσό Τρίγωνο της πόλης και τον καθεδρικό. Αξίζει κανείς να το επισκεφθεί και να περιπλανηθεί στις μεγάλες του αίθουσες και στους φορτωμένους με βιβλία διαδρόμους του καθώς πέρα από κατάστημα βιβλίων, είναι κι ένα πρωτότυπος χώρος που διοργανώνονται αρκετά καλλιτεχνικά installations με μοναδικό θέμα το βιβλίο.
O δρόμος που βρίσκεται το βιβλιοπωλείο Mollat, μας οδήγησε στον Καθεδρικό ναό St. André, ο οποίος αποτελεί το πιο όμορφο θρησκευτικό μνημείο του Μπορντώ και ξεχωρίζει με το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό του ύφος, το οποίο δεν το έχω συναντήσει κάπου αλλού. Ο ναός αυτός υπέστη αρκετές καταστροφές από πυρκαγιές και χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκευση ζωοτροφών κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Σήμερα, το συγκεκριμένο πανέμορφο κτίσμα μας υποδέχεται με την ανακαινισμένη βασιλική του είσοδο στο βόρειο τοίχο του, η οποία αποτελεί την επιτομή της γαλλικής γοτθικής αρχιτεκτονικής του 13ου αιώνα. Ξέχωρα από τον καθεδρικό ναό στέκεται το εντυπωσιακό του καμπαναριό με τα 229 σκαλοπάτια, το ύψος του οποίου φθάνει τα 50 μέτρα. Το καμπαναριό κατασκευάστηκε το 1440 διότι ο αρχικός πύργος του 12ου αιώνα αποδείχθηκε ανεπαρκής για να στηρίξει την βαριά καμπάνα που προοριζόταν για τον καθεδρικό ναό. Το 1853 τοποθετήθηκε μια νέα τεράστια καμπάνα, το βάρος της οποίας είναι 11 τόνοι, κατατάσσοντάς την ως την τέταρτη μεγαλύτερη στη Γαλλία.
Αφού κάναμε μια βόλτα γύρω από τον καθεδρικό όπου βρίσκεται το Δημαρχείο και το Μουσείο Καλών Τεχνών της πόλης, κατηφορίσαμε στην οδό Saint Catherine, τον μεγαλύτερο σε μήκος εμπορικό δρόμο της Ευρώπης κι από εκεί εισχωρήσαμε στην παλιά αριστοκρατική συνοικία του Μπορντώ. Μες στα δαιδαλώδη σοκάκια της συναντήσαμε πολλά μπιστρό, καφέ κι εστιατόρια τα οποία βγάζανε τα τραπεζάκια τους έξω σε μικρές γραφικές πλατείες όπως η Place du Parlianment, η Place Camille Jullian με το ατμοσφαιρικό της "Cinema Utopia", η "Place du Palais" με την επιβλητική "Porte Cailhau" και τη γραφική οδό των Ασημοποιών (Rue de Argentiers) αλλά και στον προαύλιο χώρο του γοτθικού ναού του Saint-Pierre (15ος αι.).
Τα όρια της αριστοκρατικής πόλης καθορίζονται από τις παλιές επιβλητικές πύλες, οι οποίες εξακολουθούν να στέκουν όπως η "Porte de Bourgogne" (Πύλη της Βουργουνδίας), η οποία κατασκευάστηκε την περίοδο 1750 – 1755 και βρίσκεται στην πλατεία "Bir-Hakeim", με την μία όψη της να ατενίζει προς την γέφυρα "Pont de Pierre", η εντυπωσιακή "Porte Cailhau", η οποία κατασκευάστηκε το 1494 για να τιμήσει τη νίκη του Καρόλου VIII στη μάχη του Φορνόβο ντι Τάρο (Fornovo di Taro) της Ιταλίας κι έχει παραμένει από τότε σχεδόν αμετάβλητη και το "Grosse Cloche", ένα από τα παλαιότερα καμπαναριά της Γαλλίας. Η καμπάνα του χρονολογείται από το 1775, ζυγίζει 7,5 τόνους και χτυπάει 6 φορές το χρόνο, πάντα για σημαντικούς εορτασμούς, όπως η Ημέρα της Βαστίλης, καθώς και το μεσημέρι της πρώτης Κυριακής κάθε μήνα.
Μετά από πολύωρη περιπλάνηση στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης, βγήκαμε στην πανέμορφη "Place de la Bourse", ένα εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό στολίδι του 18ου αιώνα, του οποίου η κατασκευή κράτησε είκοσι χρόνια κι είναι έργο του αρχιτέκτονα Ange-Jacques Gabriel. Τα κτίρια που πλαισιώνουν την πλατεία αποτελούνται από το "Hôtel des Fermes", που χτίστηκε από τον πατέρα του Gabriel, το "Hôtel de la Bourse", που χτίστηκε από τον ίδιο τον Gabriel και το απομονωμένο κεντρικό περίπτερο (1735-1755). Το αρχικό σχέδιο περιελάβανε ένα άγαλμα του βασιλιά Λουδοβίκου XV, το οποίο όμως γρήγορα αντικαταστάθηκε από άλλο του Ναπολέοντα, τη θέση του οποίου πήρε τελικά η Βρύση των Τριών Χαρίτων, το 1869. Απέναντι από την πλατεία βρίσκεται το εντυπωσιακό έργο του αρχιτέκτονα τοπίου Michel Corajoud, το "Miroir d’ Eau" (O Καθρέφτης του νερού), το οποίο είναι το μεγαλύτερο σε επιφάνεια παγκοσμίως υδάτινο κάτοπτρο. Δυστυχώς τις μέρες που βρεθήκαμε στο Μπορντώ ήταν χωρίς νερό, μ' αποτέλεσμα να χάσουμε τις νυκτερινές αντανακλάσεις των μεγάρων και τους αντικατοπτρισμούς του με τα χρώματα του ουρανού.
Από την "Place de Bourse" κατηφορίσαμε ως την "Pont de Pierre" που ενώνει τις δυο όχθες του ποταμού Γαρούνα. Η συγκεκριμένη γέφυρα κατασκευάστηκε από το 1819 μέχρι το 1822, μετά από παραγγελία του Ναπολέοντα Α' κι είναι η πρώτη γέφυρα που χτίστηκε στο Μπορντώ. Έχει μήκος 487 μέτρα και πατάει πάνω σε 16 πυλώνες σχηματίζοντας 17 καμάρες, όσα και τα γράμματα στο όνομα του εμπνευστή της, του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Η γέφυρα σχεδιάστηκε κατά τη διάρκεια της Πρώτης Γαλλικής Αυτοκρατορίας, υπό τις διαταγές του Ναπολέοντα Α', κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην Ισπανία, διότι τα στρατεύματά του έπρεπε να διασχίσουν γρήγορα τον ποταμό. Η αρχική γέφυρα ήταν ξύλινη λόγω έλλειψης πόρων κι επειδή η κατασκευή της ήταν πιο εύκολη και γρήγορα. Η σημερινή της μορφή πραγματοποιήθηκε αργότερα, κατά τη διάρκεια της παλινόρθωσης των Βουρβόνων, οπότε και δόθηκε στην κυκλοφορία. Σήμερα η γέφυρα χρησιμοποιείται μόνο από πεζούς, ποδηλάτες και τραμ.
Διασχίζοντας τη γέφυρα, βρεθήκαμε στην "Place Stalingrad" όπου στέκει το περίφημο Μπλε Λιοντάρι του Γάλλου καλλιτέχνη Xavier Veilhan. Το άγαλμα είναι κατασκευασμένο από υλικά όπως η πολυεστερική ρητίνη σε μεταλλικό πλαίσιο και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της εποχής του, καθώς το λογισμικό ηλεκτρονικών υπολογιστών διαδραμάτισε μεγάλο ρόλο στην επίτευξη των γεωμετρικά απαιτητικών πολυεδρικών επιφανειών του και σήμερα θεωρείται σήμα κατατεθέν τόσο της συγκεκριμένης πλατείας που ήταν υποβαθμισμένη για πολλά χρόνια όσο και της υπόλοιπης πόλης του Μπορντώ.
Για το κλείσιμο των περιπλανήσεών μας στην πόλη, άφησα την πολύχρωμη, πολυεθνική και πολυσύχναστη συνοικία που επιλέξαμε να μείνουμε. Η "Capucins - Victoire" φημίζεται για τα ethnic εστιατόρια που βρίσκονται διάσπαρτα γύρω από την "Basilica του Saint-Michel" ενώ οι στενοί της δρόμοι περιστοιχίζονται από μικρά κρεοπωλεία και αρτοποιεία, ενώ η "Place de la Victoire", στην οποία ολοκληρώνεται ο τεράστιος εμπορικός δρόμος της Saint Catherine, είναι μια φοιτητική περιοχή με δημοφιλή μεταμεσονύκτια μπαρ και θέατρα.
Η Βασιλική Σαιν-Μισέλ χτίστηκε από τον 14ο έως τον 16ο αιώνα κι είναι χαρακτηριστικό οικοδόμημα του επιβλητικού φλογόμορφου γοτθικού ρυθμού. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση, η εκκλησία μετατράπηκε σε Ναό της Λογικής. Το κωδωνοστάσιο της χτίστηκε το 1472 και θεωρήθηκε ένα από τα τα πιο όμορφα στην Ευρώπη. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να το απολαύσουμε καθώς ήταν κρυμμένο πίσω από σκαλωσιές. Η Βασιλική του Σαιν-Μισέλ, μαζί με τον Καθεδρικό ναό Σαιντ-Αντρέ και τη Βασιλική Σαιν-Σερέν στην Τουλούζη, συμπεριλαμβάνονται από το 1998 στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO ως τμήμα των Διαδρομών του Σαντιάγο ντε Κομποστέλα στη Γαλλία.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση με την περίπτωση του Μπορντώ, είναι πως η πόλη κέρδισε ένα μεγάλο στοίχημα που είχε θέσει στον εαυτό της κι από "Ωραία Κοιμωμένη" όπως την χαρακτήριζαν τόσα χρόνια οι κάτοικοί της κι ο διεθνής τύπος, μεταμορφώθηκε και κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο του «Ευρωπαϊκού Καλύτερου Προορισμού» για το 2015. Το επίτευγμα αυτό, το κατάφερε καθαρίζοντας τις προσόψεις των κτιρίων της από το μαύρο χρώμα της ρύπανσης, αναδεικνύοντας το εντυπωσιακό κιτρινόλευκο του ασβεστόλιθου με το οποίο είναι κατασκευασμένα τα κτίρια της πόλης. Σήμερα έχουν μείνει λίγες προσόψεις με μαύρη κρούστα για να θυμίζουν τη γκρίζα περίοδο του παρελθόντος. Στη συνέχεια, γκρεμίστηκαν οι πέτρινοι όγκοι των παλιών αποθηκών που απέκοπταν την οπτική επαφή της πόλης με τον ποταμό, αφήνοντας στη θέση τους μια τεράστια έκταση για περίπατο δίπλα στο Γαρούνα. Η τρίτη αλλαγή της πόλης ήταν η λύση της κυκλοφοριακής συμφόρησης που έκανε τα κεντρικά σημεία της πόλης να ασφυκτιούν. Το πρόβλημα αυτό διορθώθηκε με την εγκατάσταση ενός υψηλής τεχνολογίας συστήματος τραμ. Όλες οι παραπάνω καθοριστικές αλλαγές πραγματοποιήθηκαν το 1995 από τον δήμαρχο Alain Juppé.
Μακάρι η επιτυχής ανάδειξη του Μπορντώ κι η βελτίωση της ζωής των κατοίκων του, να γίνει ένα καλό παράδειγμα και για τις ελληνικές πόλεις που χρόνια τώρα στενάζουν από τις λάθος εκλογές δημάρχων, αναγκάζοντάς μας να ζούμε τις συνέπειες τόσο των δικών μας ανόητων επιλογών στα πρόσωπα που επιλέγουμε να μας διοικούν όσο και των δικών τους αβάσιμων και χωρίς μελέτη έργων που εφαρμόζουν και υλοποιούν, μειώνοντας χρόνο με το χρόνο την ποιότητα της δικής μας ζωής και πληγώνοντας όλο και περισσότερο τις ήδη παραμορφωμένες όψεις των πόλεών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου