«Ανάσταση» της Νίκης ύστερα από 2.500 χρόνια

Είναι έτοιµη να πετάξει ξανά, 25 αιώνες µετά τη γέννησή της. Κοιτάζει τους επισκέπτες από ψηλά, καθώς το µπόι της φτάνει τα 4,68 µ. Και επιστρέφει σε µια σηµαντική στιγµή: στην επέτειο από τα 2.500 χρόνια της µάχης, της οποίας έφερε το νικητήριο µήνυµα, εκείνης του Μαραθώνα.

Είναι η µαρµάρινη Νίκη του Καλλιµάχου, που από χθες δεσπόζει στην αίθουσα των αρχαϊκών γλυπτών του Νέου Μουσείου Ακρόπολης. Ακρωτηριασµένη – θύµα των Περσών που κατέλαβαν την Ακρόπολη το 480 π.Χ. – η Νίκη στέκεται για πρώτη φορά µε όλα της τα κοµµάτια πάνω σε έναν σκελετό από ανοξείδωτο χάλυβα.

Και αποκαλύπτει τον κοµβικό ρόλο του Καλλιµάχου, του ανθρώπου που µε την ψήφο του καθόρισε την απόφαση για τη µάχη των Αθηναίων εναντίον των Περσών στον Μαραθώνα και ουσιαστικά σηµάδεψε τον ρου της Ιστορίας.

Ο Καλλίµαχος, ένας από τους εννέα άρχοντες της Αθήνας, αρµόδιος για το στράτευµα, κλήθηκε παραµονή της µάχης µαζί µε τους δέκα στρατηγούς της πόλης να αποφασίσει για το αν και πού πρέπει οι Αθηναίοι να αντιµετωπίσουν τους Πέρσες.

Οι πέντε στρατηγοί σκέφτηκαν πώς µια πόλη θα τα βάλει µε µια αυτοκρατορία και προτιµούσαν να µην αντιδράσουν άµεσα, αλλά να περιµένουν να γεµίσει το φεγγάρι ώστε να έρθουν σε βοήθεια οι Σπαρτιάτες.

Οι άλλοι τέσσερις τάχθηκαν µε τον ενθουσιώδη Μιλτιάδη. Η ισοψηφία δεν µπορούσε να οδηγήσει σε λύση.

Ο Μιλτιάδης απευθύνεται στον Καλλίµαχο και του λέει: «Ολα κρέµονται από πάνω σου». Και ο Καλλίµαχος έριξε την ενδέκατη ψήφο υπέρ της αναµέτρησης στον Μαραθώνα.

«Ο άνθρωπος που είχε αµφισβητήσει τη σηµασία της µάχης ή πάντως τη σηµασία του χρόνου της µάχης πέθανε χωρίς καµιά αµφιβολία ότι ήταν σηµαντικό να δώσει τη ζωή του γι’ αυτήν. Και εκεί βασίζεται η δύναµη της δηµοκρατίας: ότι µια επιλογή δηµοκρατική είναι πάντα πολύ πιο ισχυρή από µια επιλογή που γεννιέται από ένα αυταρχικό καθεστώς διότι άπαξ και παρθεί εκπροσωπεί όλους. Σήµερα λοιπόν δεν αποκαλύπτουµε ένα µνηµείο ενός ακόµη ηρωικού στρατηγού αλλά µιας δηµοκρατικής διαδικασίας, µιας δηµοκρατικής ψήφου που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας», είπε κατά τα χθεσινά αποκαλυπτήρια της Νίκης ο υπουργός Πολιτισµού και Τουρισµού, Παύλος Γερουλάνος.

Η συνέχεια της ιστορίας γράφεται στο πεδίο της µάχης. Εκεί όπου ο Καλλίµαχος, ηγούµενος της δεξιάς πτέρυγας του στρατεύµατος, πέφτει ηρωικά και αναδεικνύεται σε πρότυπο ανδρείας µαζί µε τους τυραννοκτόνους Αρµόδιο και Αριστογείτονα. Πρωταγωνιστεί µαζί µε τον Μιλτιάδη στην τοιχογραφία µε την απεικόνιση της Μάχης του Μαραθώνα στην Ποικίλη Στοά, στην αρχαία Αγορά. Και η Αθήνα για να τον τιµήσει στήνει πάνω στον Ιερό Βράχο τον κίονα µε τη Νίκη. Ανάθηµα που δεν πρόλαβε να µείνει για καιρό δίπλα στον Παρθενώνα, καθώς οι Πέρσες επέστρεψαν το 480 π.Χ. και κατέστρεψαν ό,τι υπήρχε στην Ακρόπολη, αναγκάζοντας τους Αθηναίους µετά τη νικηφόρα ναυµαχία της Σαλαµίνας να θάψουν τα κοµµατιασµένα και καµένα γλυπτά σε λάκκους.

Από τη σημερινή εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ.

Bal όπως μέλι

Χθες σας έγραψα στο μπλογκ μου πως η μόνη σωστή απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στη φασιστική είσοδο του κ. Παπανδρέου στα σπίτια μας, ήταν να φύγουμε από αυτά. Πρότινα για πάρτυ στις μεγάλες πλατείες. Φυσικά ούτε εγώ δεν πήρα την πρόταση αυτή στα σοβαρά. Όμως μία λογική πρόταση ήταν ο κινηματογράφος. Έτσι αποφάσισα χθες να βγω να δω την τούρκικη ταινία Μέλι (Bal). Φυσικά δεν ακολουθώ την μόδα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας στο να λατρεύει κάθε τι τούρκικο λόγω του σίριαλ. Οι λόγοι που με τράβηξε να το δω ήταν σινεφίλ και η αγαπημένη μου κινηματογραφική αίθουσα Άστυ.

Αν και Δευτέρα η αίθουσα ήταν γεμάτη. Αφού πήρα το εισητήριό μου μπήκα μέσα και αναζήτησα μία καλή θέση. Στον συγκεκριμένο κινηματογράφο μ' αρέσει να κάθομαι πίσω στον ανισόπεδο τμήμα που μοιάζει με πριβε χώρο. Κάθομαι εκεί διότι απολαμβάνω τον ήχο του παλιού προβολέα.

Η ταινία αρχίζει. Σβήνουν τα φώτα αφήνοντας ανοιχτά τα μπλε φωτάκια του διαδρόμου τα οποία δίνουν ένα μυστηριώδη τόνο στην αίθουσα φωτίζοντας απαλά με μπλε χρώμα τους τοίχους και τις χοντρές κολώνες.

Πρώτο πλάνο. Ένα καταπράσινο τοπίο (Καππαδοκία) που σου θυμίζει πολύ περισσότερο Βαλκάνια παρά Μικρά Ασία. Ένας άντρας μόνος του αναζητάει μέλι πάνω στα δέντρα. Η ιστορία μιλάει για ένα πιτσιρίκο, δυσλεκτικό ο οποίος ζει σε έναν δικό του μοναχικό κόσμο αφήνοντας μόνο τον πατέρα του να μπει σ' αυτόν. Η προσπάθειά του να μπορεί να διαβάζει καταπολεμώντας το πρόβλημά του ώστε να μπορέσει να πάρει το παράσημο της τάξης είναι συγκινητική. Η ωριμότητά του σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές σε κάνει να σφίγγεις τα χείλη σου. Οι διάλογοι λιτοί και αληθινοί. Όλη η έκφραση συσσωρεύεται στα μάτια του μικρού. Μία ματιά που σου μένει χαραγμένη στο μυαλό πολλές ώρες μετά την προβολή της ταινίας. Η μουσική θελημένα καλύπτει ένα μικρό τμήμα της ταινίας μιάς και ο σκηνοθέτης θέλει να περάσει την ηρεμία της φύσης μέσα από τους ήχους της. Η ερμηνεία του μικρού μας ήρωα είναι ανεπανάληπτη. Έχω δεί αρκετές ταινίες στη ζωή μου με δήθεν παιδιά θαύματα αλλά ο συγκεκριμένος πιτσιρικάς τα δίνει όλα. Μακάρι να τον είχα μπροστά μου μετά την παράσταση να του έλεγα ένα μεγάλο "tebrikler" και να του σφίξω το χέρι λες και έχω μπροστά μου έναν αξιοσέβαστο ηθοποιό με μεγάλη κινηματογραφική πορεία. Η εξέλιξη σκληρή, τραγική. Όμως η τελευταία εικόνα σε χαλαρώνει και βοηθάει να κυλήσει το δάκρυ στο μάγουλο πιο απαλά βλέποντας τον πιτσιρίκο να τον παίρνει ο ύπνος μέσα στην αγκαλιά του δάσους.

Να το δείτε οπωσδήποτε. Ίσως να είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (αν όχι η καλύτερη). Δείτε το τρέιλερ της ταινίας παρακάτω.

Θα σαι για πάντα στις "ποδοσφαιρικές" καρδιές μας

R.I.P. Paul

Σ' ευχαριστούμε που μας πήγες ταμείο το καλοκαίρι...

Πάρτε θέση

Το βράδυ με το έτσι θέλω ο πρωθυπουργός μας θα μπει μέσα στα σπίτια μας για να συνεχίσει να μας λέει τα ψέματά του μιάς και οι εκλογές είναι κοντά και η αποτυχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι περισσότερο σίγουρη από κάθε άλλη φορά. Γνωρίζοντάς το αυτό ο κ. Παπανδρέου θα κάνει μία ύστατη προσπάθεια μήπως και ψήσει τους αναποφάσιστους (πιό εύκολα) και τους σκεπτόμενους (πιό δύσκολα εως αδύνατον) ψηφοφόρους αυτού του ρημαγμένου τόπου.

Εμείς δε του λέμε όχι. Ας βγει να τα πει. Έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες παπαρολογίες και έχουμε βρει και την λύση σε τέτοια φαινόμενα, απλά θα αλλάξουμε κανάλι. Οπότε για να αντιμετωπίσει το ζάπινγκ αποφάσισε να γίνει η ομιλία του διακανάλικη. Δηλαδή; Κάνεις ή δε κάνεις ζάπινγκ αν έχεις ανοιχτεί τη τηλεόραση τη φάτσα του Γιωργάκη θα χεις.

Το να κλείσουμε την τηλεόραση δεν είναι λύση διότι εκείνος θα πιστεύει πως τον παρακολουθούμε. Όμως αν σηκωθούμε από τον καναπέ και πάμε στις μεγάλες πλατείες (Σύνταγμα, Ομόνοια, Κλαυθμώνος, Κοτζιά, Αριστοτέλους, και σε όσες υπάρχουν στις ελληνικές πόλεις) και στήσουμε πάρτυ τότε θα του δείξουμε με τον καλύτερο τρόπο το πόσο πολύ τους γράφουμε όλους αυτούς τους απατεώνες. Πρέπει να τους δείχνουμε με έξυπνους τρόπους πως τους έχουμε γυρίσει πλέον την πλάτη και δεν ελπίζουμε τίποτα πια σ' αυτούς. Γι' αυτό λοιπόν. Ας βγούμε όλοι απόψε έξω. Ας κάνουμε το βράδυ της Δευτέρας Σαββατόβραδο. Έχει και ωραίες ταινίες στους κινηματογράφους (π.χ. το Μέλι στο αγαπημένο Άστυ). Ας κάνουμε λοιπόν την επανάστασή μας και ας αφήσουμε τον κ. Παπανδρέου να κλαίει.

Υ.Γ. Η αλήθεια είναι πως πολλούς, κυρίως τις γυναίκες, ενοχλεί η σημερινή ομιλία του κ. Παπανδρέου διότι δυστυχώς το Mega αναγκάστηκε να αναβάλλει την προβολή του τρίτου επεισοδίου της πετυχημένης σειράς "Το Νησί".

Νίκος Αλέφαντος & Μίλαν Κούντερα

unafatsa.blogspot.com

Οι Γάλλοι "δουλεύουν" για μας

Αν εμείς ως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων έχουμε να υπερηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα της δημοκρατίας και του δυτικού πολιτισμού (μέγιστη προπαγάνδα το δεύτερο διότι ο δυτικός πολιτισμός ξεκινάει από τη Μεσοποταμία και την περιοχή της Λιθουανίας απ' όπου ξεκίνησαν τα Ινδοευρωπαϊκά φύλα) τότε οι Γάλλοι πρέπει να ναι περισσότερο περήφανοι μιάς και οι ίδιοι ελέγχουν και ρυθμίζουν τις εξελίξεις της Ευρώπης (και του υπόλοιπου κόσμου) μέσα από τις δικές τους κινητοποιήσεις τα τελευταία 220 χρόνια.

Δε θα αναφερθώ σε λεπτομέριες αλλά σε δύο σημαντικά γεγονότα τα οποία τα γνωρίζουμε όλοι μας, την Γαλλική Επανάσταση και τον Μάη του '68.

Έτσι και αυτές τις μέρες βλέπουμε πάλι την γαλλική κοινωνία να ξεσηκώνεται και να κάνει σωστές και δυνατές κινητοποιήσεις (όχι σαν τις δικές μας στις οποίες έχουμε στο ένα χέρι το τσιγάρο και στο άλλο τον φραπέ) για να μην επιστρέψουν για αρχή οι Γάλλοι και στη συνέχεια οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πολίτες σε έναν εργασιακό μεσαίωνα. Φυσικά οι εξελίξεις και τα νομοσχέδια που περνάνε στην Γαλλία (όπως αυτό που ψηφίστηκε τις προάλλες) θα ρθούν και στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Σκηνές σαν αυτές που είδαμε στη Λυών κυρίως θα ζήσουμε και δω τα επόμενα χρόνια. Φυσικά εδώ όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενες αναρτήσεις μου δε ξέρουμε να διεκδικούμε σωστά τα δικαιώματά μας οπότε δε ξέρω κατά πόσο μαχητικοί και αποτελεσματικοί θα μαστε.

Όμως βλέποντας τους εργάτες και τους φοιτητές οργανωμένους να διεκδικούν τα αυτονόητα συγκινούμε και βλέπω πως υπάρχει ελπίδα και φως. Φυσικά μακριά από μας. Από τη στιγμή που δε μπορεί να ρθει το φως ως εδώ μπορούμε να πάμε εμείς προς αυτό (σύμφωνα με τη γνωστή παροιμία με τον Μωάμεθ και το βουνό).

Πάντως καλό είναι να παρακολουθούμε τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο γαλλικό έδαφος για να παίρνουμε ιδέες και επιτέλους να ξεστραβωθούμε λιγάκι.

Η άνθηση του ελληνικού κινηματογράφου

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μία αξιόλογη προσπάθεια του ελληνικού κινηματογράφου να αναγνωριστεί και να μπεί και εκείνος στην λίστα των ποιοτικών χωρών του ευρύτερου ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Οι προσπάθειες ήταν στην αρχή αραιές. Από την Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια για να αποκτήσουμε πάλι μία αξιόλογη διάκριση με την Ακαδημία Πλάτωνος και με τον περσινό Κυνόδοντα και Στρέλλα για να φτάσουμε φέτος με περισσότερες ελληνικές ταινίες με επίσημες συμμετοχές σε αξιόλογα φεστιβάλ όπως Κάννες, Βερολίνο, Τορόντο κ.α.

Όμως θα παρατηρήσουμε πως όλες οι ελληνικές ταινίες που βγαίνουν και διακρίνονται αυτόν τον καιρό είναι μαύρες. Κατάθλιψη, μελαγχολία και καθόλου χιούμορ. Γιατί άραγε;

Περνάμε μία δεύτερη φάση Ξανθόπουλου; Δε θα το λεγα και δε θα το θελα φυσικά. Η αλήθεια είναι όμως πως αυτή η μελαγχολία και κατάθλιψη πηγάζει μέσα από τον ίδιο τον λαό. Όχι πως επιλέγουμε να βλέπουμε τέτοιου είδους ταινίες αλλά όταν οι προσπάθειες για χιουμοριστικές ταινίες είναι αποτυχημένες, το ενδιαφέρον μας θα στραφεί στις δουλειές οι οποίες είναι πετυχημένες. Το ίδιο παρατηρούμε και στην τηλεόραση όπου η σειρά το Νησί σπάει τα ρεκόρ (και της αξίζει της σειράς αυτής διότι είναι καλογυρισμένη) ενώ άλλες προσπάθειες χιουμοριστικές όπως η γενιά των 595 ευρώ είναι αποτυχημένες. Η ψυχολογία μας πλέον είναι τέτοια που δε μας βοηθάει να παράγουμε γέλιο.

Το αστείο όμως της υπόθεσης ότι είμαστε καλοί στις μελαγχολικές ταινίες είναι πως οι ταινίες όπως ο Κυνόδοντας, η Στρέλλα και η Ακαδημία Πλάτωνος είχαν μία πετυχημένη πορεία στην Ελλάδα αφού πρώτα αναγνωρίστηκαν στο εξωτερικό. Οπότε και κει δείχνουμε το ελληνικό χαρακτηριστικό στο οποίο δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε και να κατανοήσουμε το ποιοτικό. Περιμένουμε να μας το δείξουνε άλλοι για να στραφούμε και μεις προς αυτό.

Παρ' όλα αυτά όμως διαπιστώνουμε πως τελικά στην Ελλάδα κάτι μαγειρεύεται τα τελευταία χρόνια και μας δίνει την ελπίδα πως θα συνεχίσουμε να παίζουμε δυναμικά έναν καλό ρόλο στον σύγχρονο εναλλακτικό ευρωπαϊκό κινηματογράφο.

Αυτές τις μέρες στις αίθουσες έχουμε την ταινία "Χώρα προέλευσης".

Αστικός μύθος (;)

Πανικός και κίνηση πάλι σήμερα στους δρόμους. Ακόμα μυαλό δε βάλαμε. Όταν στην Αθήνα έχουμε επισκέψεις ηγετών άλλων κρατών ή άλλες εκδηλώσεις, τότε προκαλούνται εμφράγματα σε όλους τους δρόμους του κέντρου. Πόσο μάλλον όταν έρχεται ο Ερντογάν.

Με το μποτιλιάρισμα που είδα σήμερα το πρωί στο κέντρο θυμήθηκα μία φήμη που είχε βγει παλιότερα για έναν δήμαρχο της Αθήνας. Η ιστορία λέει πως όποτε είχε προσκεκλημένους ηγέτες άλλων χωρών συνήθιζε να τους πηγαίνει νυχτερινές βόλτες. Όχι κάπου τυχαία φυσικά. Κανόνιζε να τους περάσει από δρόμους οι οποίοι είχαν καθαριστεί και με φρεσκοβαμμένους τοίχους. Φυσικά πάντα υπήρχε ένα συνεργείο καθαρισμού το οποίο τελείως τυχαία θα βρισκόταν εκεί και θα δούλευε την συγκεκριμένη ώρα που θα περνούσε ο δήμαρχος με τον σπουδαίο επισκέπτη. Όμως το θέατρο δε σταματούσε εκεί. Πάντα ο συγκεκριμένος δήμαρχος ζητούσε να σταματήσει το αμάξι σε μία άκρη ώστε να βγει να χαιρετήσει τους εργαζόμενους οι οποίοι τον υποδέχονταν με αγκαλιές και φιλιά. Μία πολύ όμορφη εικόνα για έναν δήμαρχο που τον αγαπάνε οι πολίτες του.

Αυτή την ιστορία την αναφέρω για να σας δείξω σε πόσο ψεύτικο κόσμο ζούμε. Δε ρίχνω το φταίξιμο στον συγκεκριμένο δήμαρχο και κάθε δήμαρχο που έχει περάσει από την Αθήνα και σε κάθε άλλη πόλη. Το φταίξιμο το ρίχνω σε μας και στο ελληνικό σύνδρομο του ωχαδελφισμού.

Καιρός λοιπόν να αρχίσουμε να δείχνουμε το αληθινό μας πρόσωπο, να αναγνωρίζουμε τις ατέλειες αυτής της κοινωνίας και μέσα από κει να βρούμε τις λύσεις για τα πολλά προβλήματα που δυσκολεύουν και μιζεριάζουν την καθημερινότητά μας.

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

Η χειρότερη κακοκαιρία τα τελευταία 50 χρόνια. Πρώτη φορά στη ζωή μου ακούω πως ο τόπος μου βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μένοντας στην Αθήνα ήμουν μόνο θεατής ή καλύτερα ακροατής ακούγοντας από γνωστούς μου στο νησί τις ζημιές και τις απώλειες. Αλλά το χειρότερο ήταν ο θάνατος του καθηγητή έξω από το χωριό των Ολύμπων. Μου φαίνεται πάντως πολύ σουρεαλιστικό να φουσκώνει η θάλασσα και να βγαίνει έξω στη στεριά. Θα είναι μία από τις εικόνες που δύσκολα, ίσως και ποτέ, θα αντικρύσω στο νησί μου. Κάδοι παρασυρόμενοι από τους δρόμους του νησιού να επιπλέουν μέσα στο λιμάνι, παπάκια να "κολυμπάνε" στα στενά, μαντρότοιχοι να πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι, όλα τα καταστήματα, τα σπίτια και οι αυλές γεμάτα με νερό και λάσπη. Εγώ από δω δε μπορώ να πω τίποτα. Ας μιλήσουν οι κάτοικοι του νησιού μέσα από το Χιώτικο κανάλι Πατρίδα.

Και προβληματιζόμουν στην σκέψη, ποιός έχει να φανεί καιρό;...

Το καλοκαίρι σας είχα χαιρετήσει πριν την άδειά μου με την φωτογραφία του αξιαγάπητου φίλου μας που ακολουθεί το εξεγερμένο πλήθος σε κάθε διαδήλωση από το Δεκέμβριο του 2008. Με την φωτογραφία του είχα αναφέρει πως μας περιμένει ένας δύσκολος Σεπτέμβρης. Όμως σαν μήνας ήταν ήρεμος. Τον Οκτώβριο ξεκίνησαν πάλι τα όργανα.

Ποιός όμως δε θα λειπε από αυτά; Μα ο συμπαθητικός σκυλάκος - διαδηλωτής.

Το περίεργο στην όλη υπόθεση πάντως είναι πως δεν έχει χάσει καμία απολύτως διαδήλωση και συγκέντρωση. Παύει για μένα να είναι σύμπτωση η παρουσία του σε κάθε γεγονός της πόλης. Μήπως πρέπει να το ψάξουμε το θέμα αυτό καλύτερα;

Πάντως σύμφωνα με τη φωτογραφία όλα τα ζώα είναι προσοχή. Η διαφορά είναι πως ο σκυλάκος είναι από τη φύση του ζώο και τον τιμάει αυτό μιάς και συγκαταλέγεται στα υψηλής νοημοσύνης ζώα. Όσο για τα άλλα ζώα στο βάθος ο τίτλος είναι υποτιμητικός και πιο πολύ θίγει το ζωικό βασίλειο παρά τους ίδιους.

Ψηφίστε το!...

Αφού έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα σαν λαός τα κόμματα και κυρίως οι νεολαίες τους αποφάσισαν να ξεκινήσουν ένα διαγωνισμό για τα νέα τους λογότυπα. Η ΟΝΝΕΔ που όλοι ξέρουμε πως είναι η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας ζητάει από τους υποστηρικτές της και μη το νέο της λογότυπο μέσα από την επίσημη διαδικτυακή της σελίδα. Το σατυρικό ιστολόγιο tro-mpa-ktiko της προτίνει αυτήν την ιδέα... Για μένα είναι η καλύτερη επιλογή.

Από όπου και αν το δεις είναι απαράδεκτο...

Είναι απαράδεκτο στις μέρες μας να μένουν συμβασιούχοι στο υπουργείο πολιτισμού απλήρωτοι εδώ και δύο χρόνια. Ένα πρόβλημα το οποίο το γνωρίζουμε, το βλέπουμε (από τις κινητοποιήσεις τους) και αδιαφορούμε. Είναι όμως και απαράδεκτο συμβασιούχοι οι οποίοι δουλεύουν για να αναδείξουν τον πολιτισμό μας να κλείνουν με το έτσι θέλω το σημαντικότερο μνημείο της χώρας μας και ένα από τα σημαντικότερα της Ευρώπης. Δεν είναι σπίτι τους ούτε ιδιοκτησία τους.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν μπορείς να έχεις απλήρωτους ένα σωρό ανθρώπους όταν βλέπεις ότι παράγουν έργο και πάνω απ' όλα βοηθάνε στην εισροή χρήματος στην Ελλάδα μέσα από τον τουρισμό και τον πολιτισμό. Είναι μεγάλη κοροϊδία. Μπορεί ο Παρθενώνας να ολοκληρώθηκε με δούλους αλλά αυτό δε σημαίνει πως στον 21ο αιώνα θα συντηρείται και θα αναστηλώνεται από δούλους πάλι. Είναι ντροπή και μόνο που τους ζητάνε τώρα τα χαρτιά για να διαπιστώσουν πως πράγματι δούλεψαν και τους αξίζει ο μισθός τους. Κατάντια. Κοροϊδία. Καραγκιοζιά. Ντρέπομαι που δουλεύω σ' αυτήν την χώρα, γι' αυτήν την χώρα.

Όμως θα περάσουμε και στην άλλη πλευρά. Έχω ξαναμιλήσει για κινητοποιήσεις εργαζομένων στην Ελλάδα. Είναι λάθος ο τρόπος που διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Όσο δίκιο και να χουμε (βάζω α' πληθυντικό διότι και γω εργαζόμενος είμαι που καταπατούνται και μένα τα δικαιώματά μου) το χάνουμε μέσα από τους τρόπους που βρίσκουμε να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας. Παλιά είχα μιλήσει για το μετρό. Το να κλείνουν το μετρό και να αναγκαζόμαστε εμείς που το χρησιμοποιούμε να βρίσκουμε άλλους τρόπους για να πάμε στις δουλειές μας, πιο πολύ εξαγριωνόμαστε μαζί τους παρά να σταθούμε στο πλευρό τους. Θα μπορούσαν να αφήσουν την δωρεάν διέλευση των επιβατών ώστε να δημιουργήσουν ζημιά στην εταιρία. Το ίδιο και με το μνημείο. Δε μπορεί ο καθένας να μην επιτρέπει σε επισκέπτες από μακρινές γωνίες της γης να μην μπορούν να μπούν στο μνημείο. Καταστρέφεται η εικόνα της χώρας και οι μελλοντικοί επισκέπτες θα το σκεφτούν διπλά για το αν θέλουν να ρθουν στην Ελλάδα. Θα μπορούσαν και εδώ να αφήσουν την δωρεάν είσοδο στο μνημείο ώστε να πονέσει το υπουργείο.

Έτσι βλέπουμε τους απεργούς να κάνουν φάουλ με το να κλείνουν το μνημείο και την κυβέρνηση να κάνει διπλό φάουλ με το να δίνει την εντολή στα ΜΑΤ να κάνουν ντου στο μνημείο κόβοντας τα κάγκελα και να επιτιθονται με μένος σε φωτογράφους και απεργούς. Μία εικόνα άσχημη που την εκμεταλλεύτηκαν τα διεθνή κανάλια στο να μας κάνουν ρεζίλι παγκοσμίως.

Ο τόπος αυτός δε θα πάει μπροστά με τέτοιες κινήσεις και κινητοποιήσεις. Καιρός λοιπόν να ξυπνάμε και να βρίσκουμε καλύτερους και εξυπνότερους τρόπους στο να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας...

Η κατάντια του Κ.Κ.Ε.

Όλοι μέσα από τις σπουδές μας, τις δουλειές μας και το περιβάλλον γύρω μας γνωρίζουμε τις τακτικές που κάνει το Κ.Κ.Ε. για να "στρατολογήσει" και να "αφυπνήσει" τον κόσμο. Μέχρι εδώ μπορείς έστω για λίγο να τους δικαιολογήσεις.

Εντάξει, οι άνθρωποι ζουν πολλές δεκαετίες πριν, έχουν λάθος αντιλήψεις αλλά σύμφωνα με αυτές τις αντιλήψεις πιστεύουν πως αυτά που κάνουν και οι τρόποι που χειρίζονται τα θέματα είναι οι σωστοί. Όσο και να προσπαθείς να συνεννοηθείς μαζί τους χάνεις τον χρόνο σου και την υπομονή σου.

Όμως άκουσα μία ιστορία που μου προκάλεσε έντονα γέλια. Κατάλαβα πως τα όρια έχουν ξεφύγει και πλέον η σημερινή οικονομικοκοινωνική κατάσταση μας έχει αλλάξει όλους σε θέματα συμπεριφοράς. Πόσο μάλλον και εκείνους.

Πριν από κάθε κινητοποίηση, απεργία ή εκλογές (όπως τώρα) έρχονται μέλη του ΠΑΜΕ στους χώρους εργασίας και μοιράζουν φυλλάδια. Έτυχε ένα φυλλάδιο να πέσει στα χέρια ενός ξένου ο οποίος δουλεύει χρόνια στην Ελλάδα.

-Δυστυχώς δε ψηφίζω, βλέπετε δεν είμαι από δω, είπε στην γυναίκα που του το έδωσε.

-Δε πειράζει, μπορείς να συνεισφέρεις οικονομικά στο κόμμα αν θες.

-Όχι!

Μία ξερή και ειλικρινής απάντηση, με την οποία δε δίνεις το περιθώριο στον άλλον να συνεχίσει τις φλυαρίες του για θέματα αντίστασης και ξεσηκωμού.

Το θέμα είναι πως πλέον έχουν ξέφυγει. Κάποτε σου ζητούσαν να μπεις στο κόμμα ή έστω να τους ακολουθήσεις σε κάθε τους συγκέντρωση ή πορεία. Φυσικά ο ριζοσπάστης πρέπει να ναι πάντα στη πίσω τσέπη και να φαίνεται.

Τώρα ενώ γνωρίζουν την δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται ο μέσος Έλληνας σου ζητάνε και λεφτά. Όταν δε μπορείς να συντηρήσεις τον εαυτό σου, και το γνωρίζουν αυτό γι' αυτό και κατεβαίνουν στους δρόμους και κάνουν καταλήψεις σε λιμάνια, πως έχουν το θράσος να σου ζητάνε λεφτά;

Τελικά το καλύτερο που μπορείς να κάνεις σε αυτές τις εκλογές είναι αποχή. Εξάλλου αυτό τους τρομάζει και αυτό καταπολεμούν (όλες οι παρατάξεις). Τους φοβίζει η αδιαφορία του κοινού. Τους τρομάζει που ο κόσμος τους γυρνάει πλάτη.

The perfect day

Το σιωπηλό χωριό...

Η Χίος είναι ένας περίεργος τόπος. Όσο περιζήτητος και πολυσύχναστος είναι ο νότος της (λόγω μαστίχας, παραλιών και μεσαιωνικών χωριών) τόσο ήρεμος και αυθεντικός είναι ο βορράς της. Μικρά χωριουδάκια με λίγους κατοίκους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού οι οποίοι είναι πραγματικά φιλόξενοι και περήφανοι για τους τόπους τους.

Για να φτάσεις στο βόρειο σημείο ανεβαίνεις όλο το Αίπος και αρχίζεις να κατηφορίζεις από το οροπέδιο μετά το χωριό Κατάβαση. Από κει και μετά σε όλη τη πορεία απολαμβάνεις την απάτητη (από τουρίστες και πολλούς ντόπιους) πλευρά του νησιού. Πάνω στα βουνά βλέπεις τα μικρά χωριουδάκια απλωμένα πάνω στις πλαγιές τα οποία ενώνονται με μικρούς δρόμους, ίσα που φαίνονται από μακριά.

Το μεγαλύτερο χωριό από αυτά είναι η Βολισσός. Νομίζω πως είναι ένα "άγνωστο" χωριό. Έχοντας πάει λίγες φορές, κάθε φορά που το επισκέπτομαι νιώθω πως το βλέπω για πρώτη φορά. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να μείνουμε μία μέρα για να το γνωρίσουμε καλύτερα.

Νοικιάσαμε ένα πετρόχτιστο σπιτάκι κάτω από το κάστρο του χωριού. Εκεί βρίσκεται ένα υπέροχο συγκρότημα με ανακαινισμένα σπίτια. Ο εσωτερικός του χώρος καθώς και τα σκεύη, τα έπιπλα και τα διακοσμητικά στοιχεία σε γυρίζουν πολλές δεκαετίες πίσω. Βρίσκεις την ηρεμία σου σε κάθε κίνησή σου, στο πρωινό που θα ετοιμάσεις, στο ντουζάκι που θα κάνεις, στο καφεδάκι που θα πιείς, στο κρεβάτι που θα ξαπλώσεις. Ένας εσωτερικός κορμός στηρίζει το πάνω επίπεδο που βρίσκεται το υπνοδωμάτιο.

Αφού χαλαρώσαμε μετά την πολύωρη οδήγηση, βγήκαμε να ανακαλύψουμε το χωριό αυτό. Το χωριό χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Το κεντρικό κομμάτι της Βολισσού που βρίσκεται χαμηλά στους πρόποδες του βουνού, στον Πύργο που είναι ένας οικισμός κάτω από το κάστρο και στο κάστρο. Ο Πύργος είναι σχεδόν ακατοίκητος. Τα ανακαινισμένα σπιτάκια του συγκροτήματος του δίνουν ακόμα ανάσα. Πολύ όμορφο χωριό με πετρόχτιστα σπίτια και στενά δρομάκια απότομα ανηφορικά ή κατηφορικά (ανάλογα με την πορεία του περιηγητή). Πάνω από το σπιτάκι μας βρίσκεται ένα από τα πιο γνωστά καλοκαιρινά μπαρ του νησιού, το Yamati το οποίο είναι καταπληκτικό τις βραδιές που έχει πανσέληνο. Λίγο η μουσική ήταν άκυρη το βράδυ που πήγαμε αλλά το όλο κλίμα ήταν υπέροχο.

Στη συνέχεια κατεβαίνουμε στη Βολισσό. Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται το φημισμένο Λύκειο το οποίο φαίνεται από πολύ μακριά. Ίσως να είναι ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια του νησιού. Το χωριό αυτό βρίσκεται πολύ κοντά στο μοναστήρι της Αγιάς Μαρκέλλας, προστάτιδας του νησιού. Γι' αυτό το λόγο υπάρχουν παντού πινακίδες χειροποίητες που σε "οδηγούν" προς αυτήν. Πολύ πρωτότυπη βρήκα μία πινακίδα που έγραφε το εξής "Προς Αγιά Μαρκέλ. Τράβα ευθεία και στρίψε δεξιά, η αγία θα σου δείξει τον δρόμο". Επίσης υπάρχουν πινακίδες με τοπικιστικό χαρακτήρα. Μία πινακίδα μας έδειχνε προς μία εκκλησία του χωριού και μας πρότινε να πάμε να θαυμάσουμε τα ψηφιδωτά της. Το θεωρούσαν σίγουρο πως θα τα θαυμάσουμε. Ως ψηφιδωτά εννοούσαν το μωσαϊκό δάπεδο του προαύλιου χώρου, το οποίο ήταν πράγματι καλό. Όσοι μας είδαν να το "θαυμάζουμε" μας έλεγαν να πάμε μέσα στο καμπαναριό για να διαβάσουμε την χρονολογία κατασκευής του.

Η Βολισσός είναι χωρισμένη σε αρχοντικά και σε απλά σπίτια. Τα αρχοντικά έχουν οικόσημα έξω στις πόρτες και ήταν προσεγμένα. Πολλά απλά σπίτια είχαν εγκαταλειφθεί δείχνοντας με τρανό τρόπο την υδροκέφαλη Ελλάδα (όλος ο κόσμος τρέχει στις μεγάλες πόλεις εγκαταλείποντας την επαρχία και την ύπαιθρο). Όμως αυτή η εγκατάλειψει δίνει και μία γοητεία στο χωριό και ένα κύρος σε όσους επιμένουν να ζούνε ακόμα εκεί.

Βγαίνοντας από το χωριό συναντάς ένα μαγαζάκι. Δε καταλάβαμε τι ακριβώς ήταν. Από τη μία μεριά φαινόταν σαν εργαστήριο πεταλωτή και από την άλλη ως ένα πρόχειρο παλαιοπωλείο. Κρεμασμένα σε έναν τσιμεντένιο τοίχο ένα σωρό παλιά εργαλεία τα οποία είχαν περισσότερο διακοσμητικό χαρακτήρα παρά χρηστικό. Μας έκανε εντύπωση ένας παλιός διαβήτης. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού έλειπε. Τον ψάξαμε παντού αλλά πουθενά δεν τον βρήκαμε. Του αφήσαμε ένα χρηματικό πόσο στο σημείο που πήραμε το αντικείμενο και αναχωρήσαμε.

Κοντά στο χωριό υπάρχουν αρκετές αξιόλογες παραλίες. Μία από τις αγαπημένες μου είναι τα Λευκάθια. Συνεχίσαμε την απόδρασή μας με μία βουτιά στα παγωμένα νερά της...

Η εποχή μου...

Από χθες η διάθεσή μου άλλαξε κατακόρυφα. Για άλλους η βροχή φέρνει μία θλίψη, μία μελαγχολία. Σε μένα μου φτιάχνει τη διάθεση. Με τις πρώτες ψιχάλες παίρνω την κούπα με τον ζεστό καφέ μου και βγαίνω στο μπαλκόνι. Στο πρόσωπό μου έρχεται η πρώτη δροσιά. Κυνηγάω τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος αλλά μάταια. Η βρεγμένη άσφαλτος είναι μία αποτυχημένη μίμηση της βρεγμένης επαρχίας. Βλέπω κάτω στον δρόμο τον κόσμο να τρέχει να κρυφτεί κάπου. Παράλληλα τα αυτοκίνητα ξεπροβάλλουν σαν σαλιγκάρια. Δεν πτοούμαι. Παίρνω τα ακουστικά μου και φεύγω για Πειραιά. Όλος τυχαία πρώτο τραγούδι είναι των straglers... Με ανάλαφρο βήμα και με ένα μειδίαμα στα χείλη διασχίζω το δρόμο και όσο απομακρύνομαι από το σπίτι τόσο πιο όμορφα νιώθω.

Καλώς ήρθαν οι βροχούλες...

Καλώς ήρθε η εποχή μου...

Το καταφύγιο

Πάλι σήμερα περπάτησα στο γνωστό μονοπάτι. Δυστυχώς δε ξέρω που βρίσκεται και πως λέγεται η γύρω περιοχή για να βοηθούσα πρώτα απ' όλα τον εαυτό μου και στην συνέχεια τους γύρω μου. Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι στην εξοχή. Νιώθω το αεράκι να μου δροσίζει το πρόσωπο. Τα δέντρα γύρω μου έχουν βαμμένους τους κορμούς τους λευκούς μέχρι κάποιο συγκεκριμένο ύψος. Δεν είναι πολύ ψηλά αλλά το μέγεθός τους είναι τόσο ώστε να μπορώ να περπατάω άνετα ανάμεσα από αυτά. Τα φύλλα και τα κλαδιά είναι πυκνά και έτσι λίγες ακτίνες καταφέρνουν να φτάσουν ως το έδαφος. Δημιουργείται μία περίεργη κατάσταση μυστηρίου και απόλυτης ηρεμίας. Προχωράω στο μονοπάτι γνωρίζοντας πως στο βάθος είναι ένα οίκημα γνώριμό μου. Έχω έρθει πολλές φορές εδώ. Άλλες φορές έχει κόσμο. Κόσμο που γνωρίζω, που νιώθω άνετα, που μιλάω ώρες μαζί του. Άλλες φορές είναι άδειο, έρημο, με ανοιχτή την κεντρική είσοδο. Παραξενεύομαι που έχουν ανοιχτά. Προχωράω μέσα στους διαδρόμους του αρχοντικού. Ακούω το ξύλο από κάτω που τρίζει. Απόλυτη ησυχία. Δε με τρομάζει, αντιθέτος με καθησυχάζει. Τι πιο όμορφο να μπαίνεις σε ένα σπίτι και να νιώθεις κύριος σ' αυτό. Περνάω από κάθε δωμάτιο και το εξετάζω, αν τα βιβλία είναι στη θέση τους, αν οι καρέκλες είναι γύρω από το τραπέζι, αν η κουζίνα είναι καθαρή. Φτάνω στη μεγάλη σκάλα. Την ανεβαίνω σιγά σιγά. Παρατηρώ τα κάδρα στους πίνακες. Αν και παλιό το κτίριο η διακόσμησή του είναι σύγχονη. Μία σειρά με υπέροχες φωτογραφίες με καθυστερούν στις σκάλες. Ανεβαίνω στον πάνω όροφο. Είναι τα υπνοδωμάτια. Χωρίς δεύτερη σκέψης μπαίνω στο δωμάτιό μου. Το κρεβάτι είναι έτοιμο να με υποδεχθεί. Ξαπλώνω με τα ρούχα στο μαλακό πάπλωμα και αφήνομαι στην απόλαυση του μαλακού υφάσματος. Κλείνω τα μάτια μου και αρχίζω να νιώθω πως χάνω τις αισθήσεις μου. Όμως κάτι δε πάει καλά. Ένα φως με χτυπάει στα μάτια καιμε προκαλεί να τα σφίξω παραπάνω. Τότε ακούγεται ένας θόρυβος. Ένας ενοχλητικός θόρυβος από το βάθος ο οποίος έρχεται όλο και πιο κοντά. Ανοίγω τα μάτια μου. Βρίσκομαι στο δωμάτιό μου. Ο ήλιος έχει ήδη βγεί και με χτυπάει στο πρόσωπο ενώ το ξυπνητήρι δίπλα μου κουδουνίζει νευρικά ώστε να σηκωθώ...

Μία νέα μέρα ξεκινάει...

Είμαι ο έρωτας...

Παρακολουθώντας την συγκεκριμένη ταινία μου δημιουργήθηκαν δύο ερωτήματα. Πρώτο ερώτημα: Μπορείς να ερωτευτείς ένας άγνωστο μέσα από τη μαγειρική του; Σύμφωνα με το έργο η ηρωίδα η οποία ζει μία πληκτική ζωή σε μία αριστοκρατική ιταλική οικογένεια ερωτεύεται έναν φίλο του γιού τους ο οποίος εισχώρησε ειρηνικά στην οικογένεια. Ο νεαρός αυτός φιλόδοξος μάγειρας ανοίγει με τη βοήθεια του γιού της ένα εστιατόριο. Η πρωταγωνίστρια των γνωρίζει πρώτα μέσα από τη μαγειρική του. Η σκηνή όπου απολαμβάνει ένα πιάτο του είναι έντονη και δείχνει με πειστικό τρόπο την απόλαυση αυτή. Έχουμε δει και άλλες ταινίες με ήρωες να ερωτεύονται μέσα από τα πιάτα άλλων ανθρώπων. Αυτό δεν έχει συμβεί σε μένα ή σε κάποιο κοντινό μου πρόσωπο μ' αποτέλεσμα να μου φαίνεται λίγο απίθανο. Όμως μέσα από τη συγκεκριμένη ταινία διαπίστωσα πως η μαγειρική τελικά είναι τέχνη. Υπάρχουν μάγειρες οι οποίοι τους αρέσει να ¨δημιουργούν" και όχι να μαγειρεύουν. Μήπως όμως εκεί χάνει το φαγητό την έννοιά του. Δεν είναι λίγο τρελό να πηγαίνεις σε ένα ακριβό εστιατόριο και να πληρώνεις με τιμή που έχει τριψήφιο αριθμό ένα πιάτο που έχει τρείς γαρίδες με δύο μαρούλια και μία ακριβή σάλτσα μόνο και μόνο επειδή είναι το δημιούργημα ενός φιλόδοξου σεφ; Κατά τη γνώμη μου αν το έκανα αυτό αγόραζα μετά στο χέρι δύο σουβλάκια για να βγάλω τη μέρα. Είναι άτοπο σε μία περίοδο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης να παίζουμε με το φαγητό.

Όμως δεν ήταν αυτό το κύριο θέμα της ταινίας. Η ηρωίδα ασφυκτιά και προσπαθεί να πιαστεί από κάπου για να νιώσει καλύτερα. Να αναπνεύσει ξανά. Καταφέρνει στο τέλος να κάνει την επανάστασή της. Άγαρμπα φυσικά. Όμως εδώ υπάρχει η ελληνική παροιμία "κάλλιο αργά παρά ποτέ".

Το δεύτερό μου ερώτημα είναι το εξής: Γιατί πρέπει να σκοτώνεται πάντα ο καλύτερος ήρωας. Ο πιό λογικός, ο πιό οραματιστής, ο πιό ανθρώπινος. Η απάντηση που θα πάρω είναι για να εκτιμήσουμε τις αξίες της ζωής και να τις κυνηγήσουμε όσο θα μαστε ζωντανοί. Σωστό αυτό, όμως πλέον έχει κουράσει. Δε γίνεται άλλο η τέχνη να μας φοβερίζει με τον θάνατο για να μας ανοίγει τα μάτια και τους ορίζοντες ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι και παράγοντες που μπορούν να σε βελτιώσουν και ο κυριότερος είναι το περιβάλλον στο οποίο ζούμε.

Κατά τ' άλλα η ταινία ήταν αρκετά καλή. Όμορφες ερμηνείες, ειδικά της Τίλντα Σουίντον, η φωτογραφία ήταν εξαιρετική, με υπέροχα τοπία και πειστική καταγραφή και παρουσίαση του σύγχρονου Μιλάνο. Όμως η μουσική ήταν λίγο άκυρη. Υπήρχε αρκετή ένταση σε στιγμές που δε χρειαζόταν (ειδικά στο φινάλε) μ' αποτέλεσμα να γίνεται αρκετά ενοχλητική. Ίσως μία πιο ήρεμη μουσική να μας βοηθούσε να μπούμε πιο εύκολα στη ψυχολογία του κάθε ήρωα.

Καλό μήνα

Ένας ακόμα μήνας πέρασε πολύ γρήγορα. Αυτή τη φορά το ήθελα πολύ μιάς και είχα μετακομίσεις. Όμως όταν φεύγει ένας μήνας γυρνάω το βλέμμα μου πίσω και βλέπω την πορεία μου. Δε με απογοητεύει, νιώθω περήφανος και γεμάτος με τα όσα έχω πετύχει και τα όσα έχω μάθει μέσα από εμπειρίες, διάβασμα και συζητήσεις. Όμως με προβληματίζει κάτι, η πορεία του χρόνου. Είναι ανεξέλεκτη. Δε μπορεί να τη ρυθμίσει κανείς. Προχωράει γρήγορα και αυτό σε ανησυχεί. Δε θα ξεχάσω την φράση ενός γεροντάκου όταν του είχα πει κάποτε με ανακούφιση "πέρασε η ώρα". Γέλασε και μου απάντησε με ένα σοφό ύφος "πέρασε η ώρα αλλά παίρνει και μας".

Οπότε μη χάνουμε χρόνο. Ο Οκτώβρης είναι ένας όμορφος μήνας. Καλό είναι να τον απολαύσουμε. Καλό μήνα λοιπόν.