Παρασκευή 22 Ιουνίου 2018

Οι κόκκινες εκκλησίες του Γκντανσκ




Η Πολωνία είναι ένας άγνωστος ακόμη προορισμός που αξίζει πραγματικά να ανακαλυφθεί από τους πάντα περίεργους ταξιδευτές. Ωστόσο μέσα στον οργασμό της ανοικοδόμησής της, θα είναι θαύμα αν καταφέρει να διατηρήσει την αυθεντικότητά της, διότι από κει πηγάζει η μοναδική της γοητεία. Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσφέρουν μια μοναδικότητα σ' αυτής της χώρας είναι οι εκκλησίες της, οι οποίες είναι χτισμένες με τούβλα, κάτι που προσφέρει μια ερυθρή απόχρωση στις όψεις των όμορφων ναών της αλλά και στη γενική εικόνα των πόλεων. Πρώτη φορά τις αντίκρισα μέσα από τις ταινίες του πολωνικού κινηματογράφου αλλά πρώτη φορά της συνάντησα στην Κρακοβία. Με την επίσκεψή μου στο Γκντανσκ επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά αυτή η αρχιτεκτονική τάση.
Στις εξορμήσεις μου στην παλιά πόλη του Γκντανσκ, είχα δυο σημεία αναφοράς που με καθοδηγούσαν. Το μεγάλο τους ύψος τα βοηθούσε να διακρίνονται πάνω από τις στέγες των υπολοίπων κτιρίων, απ' όποιο σημείο κι αν βρισκόμουν. Αναφέρομαι στον πύργο του Ιερού Ναού της Παναγιάς και στον πύργο με το ρολόι του Ιστορικού Μουσείου της πόλης (00:07). Αυτό δε σημαίνει πως οι υπόλοιποι ναοί υστερούσαν σε ύψος κι όγκο. Αρκετοί απ' αυτούς ξεχώριζαν πραγματικά σε ομορφιά και μέγεθος και κάποιοι για τα απομεινάρια της ιστορίας που έχουν αποτυπωθεί πάνω τους (00:28).
Η Αγιά Αικατερίνη (00:34) είναι η παλαιότερη εκκλησία της πόλης, η οποία χτίστηκε το 1220 και λειτούργησε ως προτεσταντική εκκλησία από το 1545 μέχρι το 1945. Αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι πως παγκοσμίως πρώτη λειτούργησε παλμικό ρολόι. Ο ναός υπέστη μεγάλη καταστροφή στην οροφή του έπειτα από πυρκαγιά που ξέσπασε τον Μάιο του 2006. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να αποκατασταθούν οι ζημιές. Σήμερα ένα σημείο του ναού έχει μετατραπεί σε μουσείο αφιερωμένο στις προσπάθειες των πυροσβεστών να σώσουν το κτίσμα. Βίντεο και φωτογραφίες μαρτυρούν το μέγεθος της καταστροφής ενώ παράλληλα εκτίθενται οι στολές και τα εργαλεία που χρησιμοποίησαν οι πυροσβέστες κατά τη διάρκεια της κατάσβεσης. Αυτό όμως που θα μου μείνει από τον συγκεκριμένο ναό είναι η μελωδία του καμπαναριού που ακουγόταν ανά μία ώρα, κάτι το οποίο είχε ξεκινήσει από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Ιερός Ναός της Παναγιάς (01:04-03:00) είναι ένας επιβλητικός όγκος στην καρδιά της παλιάς πόλης. Ο ναός έχει χωρητικότητα 25.000 πιστών κάτι που τον καθιστά ως έναν από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης. Εξωτερικά επικρατεί το έντονο κόκκινο χρώμα του τούβλου ενώ εσωτερικά δεσπόζει ένα λευκό παγωμένο χρώμα. Ο ναός βρίσκεται σε περίοδο αναστήλωσης μ' αποτέλεσμα πολλά σημεία του να είναι καλυμμένα με πανιά και σκαλωσιές. Όμως μία επίσκεψη στο εσωτερικό του όχι μόνο σε εντυπωσιάζει με το βάθος και το ύψος του ναού αλλά σου παρέχει και μία εκπληκτική θέα από την κορυφή του πύργου. Η ανάβαση των 400 σκαλοπατιών είναι μαρτυρική. Ειδικά τα πρώτα διακόσια που ήταν στριφογυριστά και στενά, μου προκάλεσαν μία επώδυνη κόπωση στα πόδια, αναγκάζοντάς με σε πολλά σημεία να σταματήσω για να πάρω λίγες ανάσες. Μόνο που μετά από κάθε στάση, η ανάβαση γινόταν όλο και πιο δύσκολη.
Φτάνοντας στην οροφή του ναού, έριξα μια ματιά στο εργοτάξιο. Στάθηκα στα κάγκελα για να παρατηρήσω με προσοχή το εσωτερικό των τοιχωμάτων ενός ναού. Όταν έφτασα πια στην κορυφή, ένα δροσερό αεράκι αντάμειψε τον άθλο μου. Στάθηκα αρκετή ώρα εκεί κι απόλαυσα την πόλη. Τα ναυπηγεία στο βάθος αναπτύσσονταν μέχρι τη θάλασσα, το μουσείο μνήμης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έδειχνε τόσο μικρό ενώ το ποτάμι που διέσχιζε την παλιά πόλη φαινόταν σαν ρυάκι. Οι ναοί γύρω από τον Ιερό Ναό της Παναγίας έχαναν σε εκτόπισμα και ύψος. Από κάτω οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με κόσμο που απολάμβανε τα ζεστά χάδια του ήλιου με περιπάτους, ψώνια και καφέ. Υπήρχαν όμως κι άλλοι λόγοι που έμεινα αρκετή ώρα εκεί ψηλά. Από την μια ήθελα να προετοιμαστώ για την κάθοδο κι από την άλλη είχα την περιέργεια να δω τα εξαντλημένα πρόσωπα όσων κατάφερναν να φτάσουν στην κορυφή. Σχεδόν όλοι εμφανίζονταν από τα τελευταία σκαλιά αναψοκοκκινισμένοι με έντονη δύσπνοια και κόμπους ιδρώτα στο μέτωπό τους. Μα όλοι τους χαμογελαστοί που τα κατάφεραν.
Την νύχτα η πόλη αλλάζει τελείως όψη παρ' όλο που παραμένει φωτεινή (02:44-03:38). Οι προσόψεις των κτιρίων φωταγωγούνται κρατώντας τη ζωντάνια του Γκντανσκ όλο το εικοσιτετράωρο. Οι ναοί όμως αποκτούν ένα πορφυρό χρώμα και μετατρέπονται σε διάσπαρτες εστίες φωτιάς σ' όλες τις γειτονιές της πόλης. Στις νυχτερινές μου περιπλανήσεις απολάμβανα το κρυφτό που έπαιζα με τον Ιερό Ναό της Παναγίας, ο οποίος μου αποκαλυπτόταν πίσω από κάθε στενό. Η επιβλητική του όψη αποκτούσε μια αιθέρια μορφή και το δέος μετατρεπόταν σε οικειότητα.
Αυτό όμως που θα θελα περισσότερο να μοιραστώ σ' αυτήν την ανάρτηση είναι τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα που απόλαυσα από το μπαλκόνι του διαμερίσματός μου. Το σούρουπο αποκτούσε μια μυσταγωγική αύρα καθώς οι τρούλοι της Αγίας Τριάδος και των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου έπαιζαν όμορφα με τα χρώματα του ουρανού και τα σχήματα των σύννεφων (03:06-03:26). Εκείνες τις ώρες γυρνούσα στο διαμέρισμα για να απολαύσω αυτές τις τόσο εντυπωσιακές εικόνες που δυστυχώς δε κατάφερα να τις αποτυπώσω όπως θα θελα με τη φωτογραφική μου μηχανή. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου