Τραμπ, Κιμ και... Λένιν

του Γιώργου Τσιάρα

Ενώ εμείς εδώ στα ξεπεσμένα Βαλκάνια, που ούτε για πυριτιδαποθήκη δεν κάνουμε πια, καταπίνουμε αμάσητα τα μνημόνια και τα μεσομακροπρόθεσμα προκειμένου να πλακωνόμαστε ακόμη για γεωγραφικούς προσδιορισμούς και (αληθινές ή κατασκευασμένες) εθνότητες, γλώσσες και διαλέκτους, ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς, με καταλύτη ένα μάτσο εκλεγμένους ακροδεξιούς, με αρχηγό έναν ηλικιωμένο Αμερικάνο με πορτοκαλί μαλλιά.
Ο εν λόγω ακροδεξιός τύπος, που λέτε, μέσα στους τελευταίους δύο μήνες με μια σειρά μονομερών αποφάσεων έχει καταφέρει να τινάξει στον αέρα συμμαχίες δεκαετιών και να κάνει τον ήδη βαθιά αντιφατικό, απάνθρωπο και άδικο κόσμο μας ακόμη πιο εύφλεκτο και χαοτικό απ' ό,τι ήταν.
Αυτή η «τριπλέτα» τραμπικών αποφάσεων της άνοιξης του 2018 θα μείνει στην Ιστορία σαν αποκορύφωμα ηγεμονικού παραλογισμού.
Το ξέσκισμα της συμφωνίας του Ομπάμα με το Ιράν και η επαναφορά των κυρώσεων στην Τεχεράνη ήταν η εκρηκτική αρχή, και η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, η αντάξια συνέχεια.
Αλλά ο εμπορικός πόλεμος και οι «ταρίφες» δισεκατομμυρίων, στο όνομα του προστατευτισμού, που παίρνει σβάρνα και την Ευρώπη και ανοίγει μέτωπα εκεί που δεν υπάρχουν, είναι η πιο χαρακτηριστική χαοτική κίνηση του Τραμπ.
Το φιάσκο του G7 στον Καναδά, το περασμένο Σαββατοκύριακο, και οι βαριές αλληλοκατηγορίες μεταξύ ιστορικών συμμάχων, που επιβεβαίωσαν το βαθύ ρήγμα, δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη διπλωματική Ιστορία.
Ομως, με ή χωρίς Τραμπ, το παιχνίδι του ιμπεριαλισμού και των ανταγωνισμών του παραμένει το ίδιο, έστω κι αν στο τιμόνι του ασύλου κάθονται πλέον οι πιο απρόβλεπτοι και επικίνδυνοι τρόφιμοι. 
Φεύγοντας από τον Καναδά για τη Σιγκαπούρη, όπου συναντήθηκε με τον Βορειοκορεάτη Κιμ, τον εγγονό του ορίτζιναλ, ο Τραμπ και η συνοδεία του έκαναν ένα «πιτ-στοπ» ανεφοδιασμού στην Κρήτη. Για όσους αγαπούν την Ιστορία, ο συμβολισμός είναι έκδηλος. Μια αόρατη γραμμή συνδέει την Ελλάδα –και φυσικά τη Μακεδονία, τη δικιά μας και των βόρειων γειτόνων μας- και την Κορέα, Βόρεια και Νότια.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν τελείωσε το 1945, όπως μας μάθανε: συνεχίστηκε (και, τολμώ να πω, ακόμη συνεχίζεται) με τοπικές αντιπαραθέσεις «δι' αντιπροσώπων» μεταξύ των Δυνατών.
Το πρώτο μέτωπο του νέου πολέμου, που σήμερα τον λέμε Ψυχρό, ήταν στην Αθήνα των Δεκεμβριανών και κατόπιν στα βουνά μας. Ο Στάλιν, βέβαια, είχε υπογράψει το χαρτάκι της μοιρασιάς με τον Τσόρτσιλ στη Μόσχα και το σεφέρι του Μόσκοβου δεν εμφανίστηκε ποτέ για να σώσει τους εξεγερμένους Ελληνες κομμουνιστές, στον εκ των προτέρων καταδικασμένο «εμφύλιό» μας.
Αν δεν υπήρχε το χαρτάκι και τα πράγματα είχαν εξελιχτεί διαφορετικά, μπορεί η πρώτη διχοτομημένη χερσόνησος του μεταπολεμικού χάρτη να ήταν η ελληνική και ο διαχωρισμός Βόρεια και Νότια να πήγαινε, αντί για την Κορέα, στην Ελλάδα, κι όχι μόνο στη Μακεδονία της...
Το βέβαιο είναι πως μετά την ύστατη μάχη του Δ.Σ. και των εθνικοφρόνων Αμερικανο-τσολιάδων στα μακεδονικά βουνά, το '49, οι ισχυροί αναζήτησαν αμέσως την επόμενη πίστα.
Το σοκ της επικράτησης του Μάο στην Κίνα ήταν τόσο αιφνίδιο, που οι Δυτικοί δεν πρόλαβαν –ή δεν τόλμησαν- να αντιδράσουν. Ετσι, το ψυχροπολεμικό θέατρο του πολέμου μετατοπίστηκε στην Κορέα, όπου η αντικομμουνιστική επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους (με τον μανδύα του νεοσύστατου ΟΗΕ) και η δραματική αντεπίθεση της Κίνας έφεραν τον κόσμο ένα «κλικ» πριν από το πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Από την εκεχειρία του 1953 ώς την «ιστορική» συνάντηση Τραμπ-Κιμ σήμερα, τίποτε δεν άλλαξε επί της ουσίας: ο πόλεμος απλά «πάγωσε», ένα ενιαίο έθνος κόπηκε στη μέση, σε μια ανείπωτη τραγωδία διαρκείας, και τα δύο κράτη που προέκυψαν εξελίχθηκαν νομοτελειακά σε προτεκτοράτα των «σπονσόρων» τους.
Διάβαζα χθες ένα άρθρο στο αγαπημένο μου Counterpunch, που θύμιζε πως το πρόβλημα στην Κορέα (και σε τόσα ακόμη μέρη του κόσμου μας) δεν είναι η υποτιθέμενη αποπυρηνικοποίηση, αλλά η... αποαποικιοποίηση: η πεινασμένη, απομονωμένη Βόρεια Κορέα με το δυσανάλογα ισχυρό οπλοστάσιό της παραμένει απαραίτητη στις ΗΠΑ, γιατί χάρη στην επίκλησή της οι ΗΠΑ μπορούν να διατηρούν επ' άπειρον τα αεροπλανοφόρα και τις βάσεις τους στη Νοτιοανατολική Ασία, «μέσα στα ρουθούνια» της ανερχόμενης ανταγωνιστικής δύναμης, της Κίνας.
Γι' αυτό και τις κατά καιρούς «ειρηνευτικές πρωτοβουλίες» των Αμερικανών προέδρων (κυρίως του Κλίντον και λιγότερο του Ομπάμα) για την Κορέα τις έφαγε γρήγορα η μαρμάγκα, όπως τρώει τώρα την πραγματικά ιστορική συμφωνία του Ομπάμα με το Ιράν.
Η «βαθιά» αμερικανική αυτοκρατορία δεν θέλει την ειρήνευση, την αποστρατιωτικοποίηση και την εθνική συμφιλίωση στην Κορέα, γιατί ο στρατηγικός της στόχος είναι η συνεχής στρατιωτική (και φυσικά πολιτική, μέσω των «πελατειακών» της κυβερνήσεων) παρουσία και ηγεμονία, και φυσικά η πώληση όπλων και άλλων βιομηχανικών προϊόντων στους... ιθαγενείς.
Οπως έγραφε πριν από έναν αιώνα ο Λένιν στο πάντα επίκαιρο «Ιμπεριαλισμός, το Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού», οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες παράγουν πλεονάσματα αγαθών, αλλά αντί να τα προσφέρουν στους δικούς τους φτωχούς –κάτι που θα έβαζε σε κίνδυνο την κερδοφορία και την εξουσία των ελίτ- διεξάγουν μακρινούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους για να εξασφαλίσουν τις πρώτες ύλες και να δημιουργήσουν ελεγχόμενες αγορές στις αποικίες, με ακόμη υψηλότερα κέρδη.
Αυτή είναι η πραγματική διαστροφή του καπιταλισμού – το ότι για να επιζήσει είναι αναγκασμένος να λοξοκοιτά συνεχώς πέρα από τα σύνορα του έθνους-κράτους, ακόμη και του αυτοκρατορικού σαν τις ΗΠΑ.
Κι αυτή η συνεχής διαδικασία προκαλεί ανταγωνισμούς, συγκρούσεις και πολέμους. Γι' αυτό έγραψε ο Λένιν ότι ο ιμπεριαλισμός είναι αλληλένδετος με τον καπιταλισμό και αποτελεί το ανώτατο στάδιό του.
Το λάθος του, βέβαια, είναι ότι πίστευε πως η Επανάσταση ήταν αναπόφευκτη και θα τα γκρέμιζε όλα αυτά – κάτι που τελικά δεν συνέβη ούτε στη Ρωσία, που όχι μόνον επί Στάλιν, αλλά και τώρα επί Πούτιν λειτουργεί με κλασική συμπεριφορά αυτοκρατορικής υπερδύναμης, τουλάχιστον εκεί που την παίρνει...
Οπως άλλωστε και η Γερμανία, που έχει αντικαταστήσει τα Πάντσερ με τα σπρεντ και προελαύνει στην Ευρώπη σπέρνοντας όπου περνά ακροδεξιούς σπόρους και εκτρέφοντας τέρατα σαν τον Σαλβίνι, τον Ορμπαν, τον Στράχε και τη Λεπέν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, από άλλο δρομο-λόγιο...

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών