Καλή χρονιά...

Χρόνια πολλά! Γεμάτα υγεία, χαρά, και πολλές επιτυχίες...
Και εμείς εδώ θα μαστε να τα λέμε...
Ας έρθει το Δέκα το καλό λοιπόν...

Βρήκα την χαμένη μου ταυτότητα...

Βρήκα την χαμένη μου ταυτότητα, και δε μιλάω μεταφορικά. Από το 1999 που έβγαλα την πρώτη μου αστυνομική ταυτότητα, την έχω αλλάξει 4 φορές με την τελευταία φορά πριν ένα μήνα. Το αστείο είναι πως τις έχω χάσει σε τρία διαφορετικά μέρη. Την πρώτη στη Χίο το 2003, την δεύτερη στην Αθήνα το 2006 και η τρίτη στη Θεσσαλονίκη φέτος.

Φτάνοντας Χίο με περίμενε όμως μία μεγάλη έκπληξη. Πρώτη μου κίνηση όταν μπαίνω στο παιδικό μου δωμάτιο είναι να δω τι έχει αλλάξει η μητέρα μου μιάς και ποτέ δε τα βρίσκω ίδια. Σήμερα όμως βρήκα κάτι που είχα χάσει το 2003... Την πρώτη μου ταυτότητα. Μαζί όμως με την ταυτότητα βρήκα και το πρώτο μου πάσο και το τρίπτυχο της σχολής μου. Θυμήθηκα τότε την μεγαλη στεναχώρια που πέρασα όταν διαπίστωσα πως τα έχασα... Ανεξάρτητα με τις επόμενες φορές που το χα συνηθίσει... Πάντως μέσα σε μία στιγμή γύρισα χρόνια πίσω... Μακάρι να ξανάβρισκα και μερικά χαμένα μου χρόνια αλλά δυστυχώς ο χρόνος κυλάει και αν δεν τον αξιοποιείς πάει χαμένος...

Μελαγχολώ...

Από την μέρα που γύρισα από το Παρίσι έπεσα σε μία μελαγχολία που πολλές φορές μου βγαίνει σε δάκρια. Σήμερα με ρώτησε μία φίλη μου γιατί είμαι στεναχωρεμένος. Κοίταξα έξω από το παράθυρο σαν να ήθελα να αποφύγω την απάντηση...
-Μήπως επειδή τελείωσαν οι διακοπές σου;...
-Όχι της απάντησα...
-Μήπως επειδή ήθελες να κάτσεις παραπάνω Παρίσι;...
-Ούτε...
-Τότε; Τι έχεις και είσαι πεσμένος...
-Στεναχωριέμαι διότι δε θα ξαναπάω για πρώτη φορά στο Παρίσι...

Νέα δουλειά από τους Vello Leaf

Σήμερα μιλώντας με τον φίλο μου τον Νίκο (μπασίστα του συγκροτήματος) έμαθα πως βγάλανε καινούργιο δίσκο. Οι Vello Leaf είναι ένα από τα συγκροτήματα που με καλύπτουν απολύτως. Και όχι πως είναι φίλοι μου. Πρώτη μου επαφή με την δουλεία τους την είχα στον Νέο Κόσμο σε μία αλάνα που πηγαίναμε συχνά με τον Νίκο για μπάσκετ. Του είχα πει πως μόλις έρθουν τα CD από Γερμανία θέλω να μου το δώσει εκείνος το δικό μου. Έτσι ένα συνηθισμένο απόγευμα που συναντηθήκαμε στη περιοχή για να παίξουμε μου έβγαλε από την τσάντα του το άλμπουμ. Κόλλησα. Η δουλειά της συσκευασίας έδειχνε πως τα παιδιά λειτούργησαν πολύ επαγγελματικά. Το Morning Star είχε 6 τραγουδία. Ανυπομωνούσα να γυρίσω σπίτι για να το ακούσω. Ρώτησα τον Νίκο αν είμαι ο πρώτος που αγοράζω τον δίσκο.

Μου είπε πως επισήμως είμαι ο δεύτερος. Δε πειράζει. Μετά από ένα δύσκολο παιχνίδι (με τον Νίκο είχαμε μεγάλη κόντρα στο μπάσκετ) γύρισα σπίτι, έκανα μπάνιο και άραξα στον καναπέ να ακούσω τη δουλειά τους. ΄Ηταν ο πρώτος καιρός που βυθιζόμουν στην post rock σκηνή. Η μουσική με ταξίδεψε. Ήταν όλα άψογα. Η φωνή της Αλεξάνδρας έδενε τρομερά στο παραμυθένιο κλίμα που δημιουργούσε η νεραϊδική μουσική τους. Για πολύ καιρό ξυπνούσα και κοιμόμουν με την μουσική τους. Όταν το βαρέθηκα το CD και γύρισα πάλι στο ράδιο συνέχισα να ακούω τα κομμάτια τους από τον BEST. Πάντα στο mp3 μου έχω χώρο για τα κομμάτια τους τα οποία χαιρόμουν να τα ακούω στις συχνές διαδρομές μου που έκανα κάποτε προς Θεσσαλονίκη και Χίο. Η επόμενη επαφή μου με το συγκρότημα ήταν στον διαγωνισμό της Yurovision στο το 2007 στο Gagarin όπου με διαφορά πήραν το βραβείο καλύτερης μπάντας. Τρομερή συγκίνηση να βλέπω τα φιλαράκια μου να αποθεώνονται. Το πάρτυ είχε κρατήσει μέχρι τις 4 το πρωί και ενώ στις 6 ξυπνούσα για να πάω στη δουλειά. Χαλάλι τους. Η επιτυχής πορεία του συγκροτήματος συνεχίστηκε και στην επιλογή του κομματιού One Last Tiar στην ταινία Alter Ego. Στο Synch Festival του 2007 συναντήσαμε και μιλήσαμε με τα παιδιά με ένα συγκρότημα που έχουν πρότυπο, τους Ισλανδούς Mum.

Με τον Νίκο μπήκαμε ίδιο καιρό φαντάροι. Είχαμε μοιραστεί μαζί την μιζέρια του ενός χαμένου χρόνου από την ζωή μας ανεξάρτητα με το πως πέρασε ο καθένας εκεί μέσα. Μετά τον στρατό ο Νίκος έφυγε Θεσσαλονίκη μ' αποτέλεσμα να χαθούμε. Πλέον από το Βερολίνο που βρίσκεται μιλάμε σχετικά συχνά. Τα παιδιά αν και μακριά συνεχίζουν την δουλειά τους και αυτό με κάνει να ανυπομωνώ να ακούσω τα νέα τους μουσικά κομμάτια.

Αν θέλετε να τους γνωρίσετε και σεις μπορείτε να τους ακούσετε και να διαβάσετε γι'αυτούς στο site τους www.velloleaf.gr

Ένα αξιόλογο Χιώτικο blog

Προχθές δέχτηκα ένα mail από τον Χίωτη συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη (φώτο) που με ενημέρωνε για το blog του. Έτσι αποφάσισα να το επισκεφθώ και να διαβάσω τα κείμενά του τα οποία είναι πράγματι αξιόλογα. Τον Γιάννη τον είχα γνωρίσει ενώ ήμουν ακόμα μαθητής και πήγαινα σχέδιο ακριβώς δίπλα από το παλιό του γραφείο όπου τύπωνε τότε με μεγάλο πάθος το χιακό περιοδικό Πελιναίο. Τόσο το μεράκι του όσο και ο τοπικισμός του νησιού τον βοήθησαν να εξελιχθεί. Παράλληλα έχει γράψει διάφορα βιβλία με τελευταίο του "Η δεξιά τσέπη του ράσου". Αξιόλογος άνθρωπος όπως και αξιόλογη η δουλειά του. Αξίζει να παρακολουθείτε το blog του το οποίο είναι το εξής:

http://7boforia.blogspot.com

Πρώτες εντυπώσεις...

Πρωί δευτέρας στη δουλειά. Μετά από ένα μεγάλο και κουραστικό ταξίδι επιστρέφω για λίγες μέρες στη δουλειά. Κάθομαι στο γραφείο και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στις εργασίες μου. Όμως το μυαλό μου είναι αλλού. Που ήμουν πριν μία ακριβώς βδομάδα, τι έκανα, τι αξιοθέατα κοιτούσα, με τι ανθρώπους μιλούσα, οι οποίοι σίγουρα θα συνεχίζουν την καθημερινότητα τους όπως και τότε που τους συναντούσα τυχαία στο δρόμο ζητώντας τους πληροφορίες ή για να αγοράσω ένα βιβλίο ή ένα σουβενίρ. Και κάθομαι και ταξιδεύω πάλι. Τα βλέπω πλέον πολύ μακρινά. Έχουν καταγραφεί ήδη στο μυαλό μου και είναι πλέον μία ανάμνηση, όχι μακρινή αν και η αίσθηση πλέον αυτό σου δίνει. Ανυπομωνώ να δω τις φωτογραφίες που έβγαλα στην οθόνη, να ταξιδέψω πάλι στα μέρη αυτά και να επιλέξω τις καλύτερες για να σας τις παρουσιάσω. Η αλήθεια είναι πως για το Παρίσι θα βγάλω αρκετά βίντεο μιάς και ένα μόνο του δεν αρκεί. Για τις άλλες πόλεις θα δημιουργήσω από ένα βίντεο για την καθε μία. Τελευταία μου εικόνα είναι το αεροπλάνο. Φαινόταν από τον αεροδιάδρομο του Ορλύ ο πύργος του Άιφελ ο οποίος σαν να προσπαθούσε μέσα από τα κτίρια να τεντωθεί λίγο παραπάνω για να με αποχαιρετήσει. Η εικόνα του μέσα από τα σύννεφα καθώς το αεροπλάνο υψωνόταν ήταν μαγική. Σαν να εκτίμησε την αγάπη που του έδειξα και τον θαυμασμό μου αφού κάθε φορά που περπατούσα στον Σικουάνα είχα το βλέμμα μου στραμμένο προς αυτόν. Εξάλλου και η πρώτη μου κίνηση φτάνοντας στο Παρίσι ήταν να αφήσω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και με έναν χάρτη του μετρό στο μπουφάν μου να ξεχυθώ στους δρόμους για να τον συναντήσω. Εξάλλου ήταν ένα όνειρο ζωής το οποίο εκπληρώθηκε. Να πάω στην πόλη που ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Και ήταν πράγματι πολύ περίεργα τα αισθήματα όταν ακούμπησα σε ένα πεζούλι και έβλεπα τον Πύργο να στέκεται μπροστά μου. Χαμογελούσα. Έβλεπα τον κόσμο γύρω μου. Άγνωστα πρόσωπα σε ένα οικείο περιβάλλον. Μα πως γίνεται να είναι οικείο το περιβάλλον αφού το επισκεπτόμουν πρώτη φορά... Κάνεις λάθος Γιώργο, το χεις ξαναεπισκεφθεί πολλές φορές, μου λεγε μία φωνή μέσα μου... Αλήθεια; Πότε;... Στα όνειρα σου φίλε μου, το ξέρεις το Παρίσι πολύ καλά, όπως και εκείνο εσένα. Και ήταν αλήθεια. Κυκλοφορούσα στην πόλη με το μετρό και με τα πόδια σαν να την ήξερα χρόνια. Πήγαινα από το ένα μνημείο στο άλλο χωρίς χάρτη, επέλεγα εστιατόρια και μπαράκια που μου λέγανε μετά πως ήταν από τα καλύτερα της πόλης και αυτό χωρίς να το ξέρω απο πρίν...

Περίεργο συναίσθημα μου άφησε το Παρίσι...

Σήμερα το πρωί στο μετρό, πρόσωπα μελαγχολικά και ξενερωμένα (μαζί και το δικό μου) που γιορτινές μέρες δουλεύουν ακόμα. Κι όμως διέφερε η δικιά μου έκφραση. Όχι διακριτική για τον κόσμο μόνο για μένα.

Νιώθω γεμάτος, χαρούμενος, ικανοποιημένος... Όπως κάθε άνθρωπος που έχει εκπληρώσει ένα όνειρο ζωής...

Επόμενος σταθμός... Βερολίνο...

Au revoir Paris...

Αν προσέξετε τη σημασία του au revoir θα διαπιστώσετε πως σημαίνει στο επανειδήν. Αφήνει την ελπίδα πως αν όχι σύντομα σίγουρα κάποια άλλη στιγμή θα ξανασυναντηθείς μαζί του. Και πως αυτό που αφήνεις προσωρινά πίσω σου προσφέρει μία νοσταλγία και την δύναμγ να επιστρέψεις ξανά... Έτσι και γω με το Παρίσι... Σίγουρα θα ξανασυναντηθούμε...

Καλές γιορτές....

Παντού υπάρχει ένας Ελληνάρας τελικά...

Προσπαθώ να κρατήσω μία ποιότητα στο blog μου αλλά βλέποντας το βίντεο αυτό δεν άντεξα στον πειρασμό και αποφάσισα να το δείξω... Τελικά παντού υπάρχει ένας Ελληνάρας... Μπορεί να μαστε κομπλεξικοί σαν λαός σε πολλά θέματα αλλά όποτε θέλουμε να σπάσουμε πλάκα είμαστε πρώτοι...

Συγχαρητήρια παιδιά...

Συχνά περνώντας από τον δρόμο που είναι το σπίτι του ποιητή Κωστή Παλαμά στην Πλάκα με έπιανε αυτή η μελαγχολία της εγκατάληψής του από το κράτος. Κάθε φορά που περνάω βλέπω και μία φθορά παραπάνω και αναρωτίεμαι συνέχεια, τι περιμένει η πολιτεία για να κινηθεί και να το σώσει;...

Σήμερα μέσα από το troktiko ενημερώθηκα πως μία ομάδα ανθρώπων ενεργοποιήθηκε για να σώσει το κτίριο αυτό πριν γκρεμιστεί και γίνει πολυκατοικία. Η δουλειά τους αρχίζει να γίνεται αισθητή καθώς αρκετά blogs τους γνωστοποιούν στον κόσμο...

Τους συγχαίρω και γω λοιπόν και δηλώνω συνεργάτης τους στην προσπάθειά τους να σώσουν ότι έχει απομείνει πλέον στην Αθήνα που μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε περήφανοι για την Αθήνα.

Το blog των παιδιών είναι το εξής: http://oikos-palama.blogspot.com/

Δολοφονία στην περιοχή μου...

Δεμένος, φιμωμένος και χτυπημένος στο κεφάλι βρέθηκε στις 3:50 τα ξημερώματα, μέσα στο διαμέρισμά του, ένας άνδρας 66 ετών. Τον νεκρό εντόπισε φιλικό του πρόσωπο, μέσα στην κατοικία του, στην οδό Ιππόνακτος 34, στον Νέο Κόσμο.Επί τόπου σπεύδει ιατροδικαστής.

Από τις όμορφες στιγμές...

Πέρσυ στην γιορτή μου είχαμε μαζευτεί πολλοί φίλοι από τον στρατό και από την δουλειά και την καθημερινή μου ζωή για να γιορτάσουμε το όνομά μου. Θα πηγαίναμε σε ένα στέκι που δε το ήξεραν όλοι, οπότε δώσαμε ραντεβού στο σταθμό του Μοναστηρακιού. Πρώτος ήρθε ο Μάριος. Καθώς περιμέναμε και τους άλλους είχε ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα που τον γέμισε με χαρά. Τον ενημέρωσαν πως σε λίγους μήνες θα γινόταν θείος. Έτσι μου ζήτησε να κεράσει και αυτός εκείνη τη μέρα. Ήταν μία ευχάριστη νότα η οποία μας ανέβασε την διάθεση το βράδυ εκείνο. Μετά από μήνες είχαμε μία αντίστοιχη συνάντηση σε ένα μπαράκι στη Σούτσου για να γιορτάσουμε τα γεννέθλια του Γιάννη. Χθες ο Μάριος μας ανακοίνωσε πως αύριο θα γίνει επίσημα θείος. Πέρασαν κιόλας οι 8 μήνες. Κυλάει γρήγορα ο χρόνος και δε μπορούμε να το καταλάβουμε παρά μόνο από τέτοιες στιγμές. Και εκεί είναι που σου έρχονται πολλά ερωτήματα για το τι σκοπό έχουμε επιτέλους στη ζωή μας. Τι θέλουμε να πετύχουμε, ποιόν και γενικά ποιούς θέλουμε τελικά δίπλα μας, ποιά είναι τα πραγματικά μας όνειρα...
Δε θα το φιλοσοφήσω, απλά θα ευχηθώ στην ανηψιά του Μάριου, την Ειρηνούλα να του ζήσει και να τον γεμίζει πάντα χαρά όπως τον είχε γεμίσει εκείνο το βράδυ στη γιορτή μου...

Νέο blog

Ας υποδεχτούμε στον χώρο του blogspot την φίλη μου την Γιωργία ή οποία από το καλοκαίρι προετοιμαζόταν στην δημιουργία δικού της blog... Επιτέλους έγινε πραγματικότητα... Καλό ξεκίνημα και καλή συνέχεια Τζόρτζια...

http://triadalalaland.blogspot.com/

Για τον φίλο μας τον Γιάννη

Μπορεί ο στρατός να είναι μία όχι και τόσο καλή περιόδο για τους άντρες. Αρκετοί έχουν σχέσεις, σπουδές ή ακόμα και δουλειά τις οποίες τα αφήνουν στην άκρη για "το καλό της πατρίδας". Σίγουρα όμως έχει και πολλά καλά. Ένα από αυτά είναι πως γνωρίζεις νέα πρόσωπα και άτομα από τα οποία μπορεί να προκύψει μια πολύ δυνατή φιλία. Στην αρχή δε το πίστευα. Ως δύσκολος άνθρωπος δε περίμενα να γνωρίσω και να συμπαθήσω νέοτς ανθρώπους και πάνω απ' όλα να τους βάλω στην ζωή μου. Τελικά ίσχυσε το αντίθετο. Έκανα πολύ καλές φιλίες κυρίως την περίοδο που ήμουν στην Ξάνθη αλλά και στην Χίο. Ένα από αυτά τα παιδιά που γνώρισα και δέθηκα ήταν ο Γιάννης. Από τα λίγα άτομα που όταν μιλάει κρέμομαι από τα χείλη του όχι μόνο για το περιεχόμενο των συζητήσεων αλλά και λόγω του τρόπου που αναλύει το κάθε θέμα. Έχει τέτοια πειθώ που μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις πως ο Βέρτης είναι ποιοτική μουσική... Άνθρωπος διαβασμένος και με επίπεδο αλλά παράλληλα και τρελός και λάτρης των παραδοσιακών ποτών (ούζο, τσίπουρο, ρακί). Άνθρωπος με στόχους που παράλληλα φτύνει την καθηγήτριά του στο μεταπτυχιακό γιατί είχαμε λιώσει μαζί να πίνουμε ποτά μέχρι το βράδυ στην Κώμη (παραλία της Χίου) και να γυρνάμε κομμάτια στην πόλη, εξάλλου ακόμα θυμόμαστε την περιπετειώδη διαδρομή μας. Με λίγα λόγια ανατολίτης με δυτική παιδεία. Όπως είμαστε σχεδόν όλοι μας αλλά ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε. Ο Γιάννης είναι από τα παιδιά που γουστάρεις να χεις στην παρέα σου και να βγαίνεις μαζί του να τα πίνεις. Έτσι απόψε μας έχει καλέσει σε ένα παρτάκι που θα κάνει σε ένα μπαράκι στη Σούτσου. Από την μεριά μου το προσφέρω αυτό το βίντεο με σκηνές από τον στρατό το καλοκαίρι του 2007...

Περνάνε τα χρόνια Γιάννη...

Κουίζ....

Βρείτε τι κρύβεται μέσα στους τόνους σκουπιδιών και κερδίστε το...

Υπάρχει ανθρωπιά...

Σήμερα δέχτηκα ένα mail από τον Χιώτη συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη το οποίο με συγκίνησε και έδειξε την ανθρωπιά που συνήθως πολλοί την κρύβουν για διάφορα συμφέροντα. Το γεγονός έλαβε χώρα στην Χίο και ήταν το εξής:

Σήμερα στην Χίο ήρθαν δύο Τούρκοι ψαράδες και φέρανε τα δίχτυα ενός Χιώτη ψαρά τα οποία τα είχε κατασχέσει πριν από ένα τρίμηνο η τουρκική ακτοφυλακή επειδή τα είχε τοποθετήσει μέσα στα τούρκικα νερά. Οι Τούρκοι ψαράδες του Τσεσμέ συνεννοήθηκαν και δεν χτύπησαν τη δημοπρασία, έτσι να 2.500 μέτρα δίχτυ πουλήθηκαν από το τουρκικό δημόσιο στην τιμή των 500 ευρώ και οι ψαράδες που τα αγόρασαν τα φέρανε πίσω στον ιδιοκτήτη τους.

Αυτά για να ξέρετε κάτι διαφορετικό από αυτά που μας ταϊζουν καθημερινά.

Σας χαιρετώ από την Χίο.

Γιάννης Μακρυδάκης.

Σ' ευχαριστούμε και μεις Γιάννη από την Αθήνα που αν και απέχουμε μήνες και χιλιόμετρα από το νησί πάντα το μυαλό μας βρίσκεται εκεί...

Μια χριστουγεννιάτικη νότα στην πόλη της μουσικής...

Βρέχει ενώ η θερμοκρασία πλέον πέφτει αισθητά ώστε να νιώσουμε πως έχει μπει επιτέλους ο χειμώνας. Η Αθήνα επιτέλους αρχίζει να βάζει τα γιορτινά της ενώ η γειτωνιές προσπαθούν να καθαριστούν από τους τόνους των σκουπιδιών. Μόνο η μυρωδιά έχει μείνει η οποία ίσως φύγει με την συνεχόμενη βροχή. Εμείς είμαστε όμως Ελληνάρες. Θα κρύψουμε όλη τη βρωμιά και την ασχήμια μέσα στα στολίδια που γεμίζουν και φωτίζουν τους δρόμους και σαν να μην τρέχει τίποτα θα ξεχυθούμε στους δρόμους και τις αγορές για ψώνια και διασκέδαση. Όμως υπάρχουν κάποιες πόλεις που ζουν και αναπνέουν γι' αυτές τις μέρες. Όχι για θέμα τουριστών και τζίρου αλλά επειδή πράγματι τους ταιριάζουν αυτές οι μέρες. Μία από αυτές τις πόλεις είναι και η Βιέννη την οποία οι Έλληνες την τιμούν ιδιαίτερα. Εξάλλου μου έκανε εντύπωση πως στην κεντρική αγορά της Βιέννης άκουγα όλη την ώρα ελληνικά. Από μαγαζιά βγαίνανε γυναίκες με ψώνια και αναρωτιόντουσαν σε ποιο μαγαζί θα μπουν μετά. Ένιωθες πως βρισκόσουν στην Ερμή. Όταν όμως σήκωνες το κεφάλι ψηλά για να δεις τα υπέροχα κτίρια της πόλης τότε καταλάβαινες πως βρίσκεσαι αλλού. Η Βιέννη είναι η πιο οικολογική και ανθρώπινη πόλη της Ευρώπης. Συγκρίνοντας την Βιέννη με την Αθήνα είναι σα να συγκρίνεις την Αθήνα με την Κανταχάρ (Αφγανιστάν). Αν και την διασχίζει ο Δούναβης, δεν έχει δώσει μεγάλη σημασία στο ποτάμι όπως έχει κάνει η Βουδαπέστη. Κεντρικό σημείο της πόλης όπου διασταυρώνονται όλοι οι μεγάλοι δρόμοι είναι ο Άγιος Στέφανος. Μία μεγάλη εκκλησία της οποίας το καμπαναριό φαίνεται από πολύ μακριά. Τον όγκο της εκκλησίας τον είχα διαπιστώσει από μία ενδιαφέρουσα ευρωπαϊκή ταινία "Το Κόκκινο Βιολί" όπου η φαίνεται μία πανοραμική εικόνα της πόλης στα μέσα του 18ου αι. Εκεί φαίνεται το μεγαλείο αυτού του κτιρίου. Οι καθολικές εκκλησίες έχουν μία τάση προς τα πάνω σε αντίθεση με τις ορθόδοξες που έχουν μια τάση προς το εμβαδόν. Προχωρόντας στο κέντρο της πόλης από πολλά σημεία μπορείς να δείς το καμπαναριό. Η Βιέννη ως πόλη έχει σεβαστεί την ιστορία της. Ναι μεν υπάρχει το σύγχρονο κομμάτι της με μοντέρνες πολυκατοικίες και κτίρια όμως σε μεγάλο βαθμό έχει αναπαλαιώσει τα παλιά της κτίρια τα οποία είναι αυτά που κερδίζουν τις εντυπώσεις και τον θαυμασμό των επισκεπτών. Το παλάτι της Σίσυς είναι το πιο λιτό παλάτι της Ευρώπης. Μου φάνηκε περίεργο που έχουν δώσει τόσο μεγάλη σημασία σε αυτό κτιριακό συγκρότημα. Εξάλλου στη ξενάγησή μας μέσα στο μουσείο μόνο κουτσομπολίστικα πράγματα μάθαμε κυρίως για την ζωή της βασιλικής οικογένειας. Αν και πλούσια σε ομορφιά η Βιέννη είναι πολύ φθηνή πόλη. Δυστυχώς όμως την είχα επισκεφθεί για μία μέρα μόνο οπότε δε μπορώ να έχω μία πληρέστερη εικόνα για την πόλη αυτή. Η αλήθεια είναι όμως πως με έχει εντυπωσιάσει τόσο που σίγουρα θα ξαναπάω να κάτσω περισσότερες μέρες αυτήν την φορά. Ελπίζω το βιντεάκι να δώσει μια χριστουγεννιάτικη νότα τόσο σε όσους θα μείνουν Αθήνα τις μέρες αυτές όσο και σε όσους θα φύγουν εξωτερικό...

Προκριθήκαμε...

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ολυμπιακού σήμερα είναι πως για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παίζει στην Ευρώπη και μετά τα Χριστούγεννα. Δεύτερη συνεχόμενη πρόκριση στους 16 του Champions League με μία δύσκολη νίκη 1-0 απέναντι στην Άρσεναλ. Θα μου πείτε πως οι Άγγλοι παίζανε με τα δεύτερα. Μα και μεις δεν είμαστε πλήρης ομάδα. Έχουμε τόσους τραυματίες και τόσα κενά μέσα στην ομάδα. Τώρα είναι η ευκαιρία να ενισχυθεί ο Ολυμπιακός.

Σημερινός σκοπός δεν ήταν μόνο η πρόκριση αλλά και η νίκη. Δεν άξιζε τον κόπο να περάσει ο Ολυμπιακός απόψε με ισοπαλία ή με τύχη (σε περίπτωση που δε θα κέρδιζε η Στάνταρ Λιέγης όπως και έγινε). Τελικά πήραμε το αποτέλεσμα που θέλαμε. Μαζέψαμε από τους ομίλους 10 βαθμούς και συνεχίζουμε το ταξίδι μας. Περιμένουμε πλέον την κλήρωση.

Αξιοσημείωτο είναι πως το σημερινό είναι το πέμπτο παιχνίδι που βλέπω φέτος στο Καραϊσκάκη και μετράω με το σημερινό 5 καθαρές νίκες με συνολικό σκορ 10-0!!!

Επίσης είναι το δεύτερο παιχνίδι που βλέπει ο πατέρας μου στο γήπεδο με αντίπαλο μία αγγλική ομάδα με την προηγούμενη να είναι η Τότεναμ που είχαμε νικήσει πάλι με 1-0 το 1972....

Καλή συνέχεια στον Θρύλο μας....

Ημε Αιπαναστατεις κε Αντηαιξουσσειαστις

...και καλός στην ορθογραφία!

Διαδήλωση στο κέντρο

Το βίντεο τραβήχτηκε την Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009 από το κατάστημα του Metropolis στη γωνία Πανεπιστημίου και Μπενάκη.

Σ' ευχαριστώ, Thank You, Merci, Grazie.....

Χωματερή, η Αθήνα....

Πόσο όμορφα είναι να κάνεις έναν περίπατο στην Ερμού βράδυ δύο βδομάδες πριν από τις γιορτές και να βλέπεις παντού χαρτόκουτες από τα γύρω μαγαζιά, από τις οποίες τις περισσότερες να τις έχει πάρει η βροχή και να τις έχει μετατρέψει σε μία γλίτσα που αν την πατήσεις και είσαι τυχερός απλά θα πέσεις. Τα φρεάτια να έχουν κλείσει από τα σκουπίδια που έχουν παρασυρθεί, οπότε φανταστείτε στην επόμενη νεροποντή τι έχει να γίνει. Και πόσο μάλλον όταν κάνεις έναν περίπατο στο κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας. Εκεί η δυσοσμία αρχίζει να ξεπερνάει να όρια της ανοχής μας. Το αστείο και μπράβο μας γι΄αυτό είναι το γεγονός πως και η Αθήνα δυστυχώς μαζεύει τουρίστες για την περίοδο των γιορτών. Οπότε φανταστείτε τι εικόνα δείχνουμε προς τα έξω. Χέστηκα όμως για το τι θα πουν οι τουρίστες όταν εδώ μπαίνει σε κίνδυνο η δημόσια υγεία. Έχουμε το άγχος για την γρίπη των γουρουνιών τώρα θα χουμε και τον φόβο από τις μολύνσεις των σκουπιδιών. Δεν τα βάζω αυτή τη φορά με τις αρχές. Εξάλλου εκείνοι καταδικάσανε την κινητοποίηση αυτή και ζήτησαν την άμεση διακοπή της... Το θέμα είναι οι απαράδεκτοι εργαζόμενοι που παίζουν πάντα με την υγεία μας και την εικόνα της Ελλάδος στον έξω κόσμο. Προσέξτε δεν καταδικάζω την κάθε κινητοποίηση ή απεργία αλλά κάθε τι που είναι εις βάρος της υγείας μας σε ένα ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον. Δεν γίνεται να παίζουν με την υγεία μας. Ποτέ μου δεν έχω γρινιάξει εγκλωβισμένος σε αυτοκίνητο ή λεωφορείο από πορεία, ούτε πρησμένος από τα δακρυγόνα που έχω φάει κατα καιρούς. Όμως δεν δέχομαι αυτήν την κατάντια. Τουλάχιστον εγώ αν και πιστεύω πως πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου καταδικάζω όλη αυτή τη κατάσταση και παροτρίνω την κυβέρνηση να ρθεί να παίξει μαζί μας στην Ερμού ή σε όποιο δρόμο θέλει, ποδοσφαιράκι με κανένα πεταμένο μπουκάλι ή τενεκεδάκι που θα βρούμε άφθονα γύρω μας. Για δοκάρια τέρματος θα βάλουμε κούτες...

Σε μία βδομάδα...

Σε μία βδομάδα θα σας παρουσιάσω ένα βίντεο αφιερωμένο στον φίλο μου τον Γιάννη και τις όμορφες στιγμές που είχαμε περάσει στον στρατό πριν από δύο χρόνια... Περνάει γρήγορα ο καιρός Γιάννη και πίσω δεν ξαναγυρνάει... Αρχίζουμε να το ζούμε αισθητά πλέον αυτό... Ετοιμάσου για ένα βίντεο που το περίμενες καιρό...

Κυριακάτικη συμβουλή...

Μην χάνεις από τα μάτια σου τον άνθρωπο που σου υποδεικνύει τα λάθη σου, σαν να σου φανερώνει κρυμμένο θησαυρό...

Ίσως η βροχή να γλιτώσει τα χειρότερα...

Όμορφο και μελαγχολικό το σημερινό πρωινό. Ξύπνησα με τον ήχο της βροχούλας που έπεφτε έξω. Θα μου πείτε πως όλοι το ζουν αυτό. Άλλο όμως τις καθημερινές που ξυπνάς με βροχή και βλαστημάς που θα βραχείς στην προσπάθειά σου να φτάσεις στη δουλειά και άλλο να ξυπνάς τώρα με ένα χαμόγελο ικανοποίησης και να λες βρέξε όσο θες εγώ σε απολαμβάνω χουζουρεύοντας στο κρεβάτι. Όμως τωρα αγχώνομαι διότι πρέπει να πάω για καφέ και πρέπει να υπολογίσω και την βροχή. Το καλό είναι πως ίσως η βροχή να βοηθήσει να μη γίνουν επεισόδια μεγάλης έκτασης. Πέρσυ μεσολάβησε και ο καλός καιρός που τους εκανε όλους να βγουν στους δρόμους. Πάντως τώρα που γράφω το κείμενο βγαίνει ο ήλιος εδώ. Μα τόσο γκαντέμης ρε γαμώτο;... Ας έρθουμε όμως στο θέμα μας... Χθες είχα δημοσιεύσει στο blog μου ένα βίντεο με ερασιτεχνικές λήψεις από τα περσινά γεγονότα ντύνοντάς της με ένα πολύ δυνατό κομμάτι από Mogwai. Και το αποτέλεσμα τουλάχιστον σε μένα άρεσε διότι υπήρχε ένα τεράστιο δέσιμο μεταξύ μουσικής και εικόνων. Όμως οι χθεσινές λήψεις ήταν άλλων. Σήμερα θα παρουσιάσω τα γεγονότα όπως τα είδα και τα έζησα εγώ και τα αποτύπωσα στον φακό μου. Την πρώτη μου επαφή με τα γεγονότα την είχα στην Θεσσαλονίκη. Και κει τα πράγματα ήταν πολύ έντονα. Μια φοιτητούπολη η οποία είχε ξεσηκωθεί όλη. Κυριακή πρωί κατέβηκα με το λεωφορείο μέχρι την διασταύρωση της Λαγκαδά με την Εγνατία. Πιο πέρα το δρομολόγιο δε συνέχιζε. Περπατούσα προς το κέντρο. Όσο πιο κοντά έφτανα τόσο πιο πολλούς καπνούς, φωτιές, σπασμένες βιτρίνες και κόσμο να τρέχει έβλεπα. Οι αστυνομικοί σαστισμένοι ακόμα είχαν κλειστεί στα τμήματα και δεν βγαίνανε με τίποτα, κυρίως για να μην προκαλέσουν. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Βασικά οι κοινωνία τότε ήταν ένα καζάνι που κόχλαζε και περίμενε μια μικρή χαραμάδα για να βγάλει όλη την οργή της. Όλοι ξεσπάσανε στο όνομα ενός νεαρού που δολοφονήθηκε από αστυνομικό αλλά δεν ήταν ο κύριος λόγος που τα διέλυσαν όλα. Εξάλλου αυτό το γεγονός είχε πάρει διεθνή αξία και σημασία. Η εξουσία δολοφονεί τον λαό και αυτή τη φορά κυριολεκτικά. Θα χουμε χειρότερες μέρες είπα και έτσι έγινε... Επέστρεψα Αθήνα. Προσπαθούσα από Λειβαδιά και μετά να πιάσω κάποιον σταθμό να μάθω τις εξελίξεις. Λίγο πριν το Καπανδρίτι άρχισα να ακούω πως καίγεται όλη η Αθήνα. Έφτασα Σταθμό Λαρίσης. Νέκρα στους δρόμους. Ούτε ταξί δεν είχε. Κατέβηκα στο μετρό. Ευτυχώς αυτό λειτουργούσε απλά δεν έκανε στασεις σε Ομόνοια, Πανεπιστήμιο και Σύνταγμα. Προσπαθούσα να φανταστώ τι συνέβαινε ακριβώς από πάνω μου όταν περνούσα από το κέντρο... Ήμουν ακριβώς κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Αθήνας όταν αυτό καιγόταν. Φτάνοντας σπίτι μου είδα τις εικόνες και σοκαρίστηκα. Ζούμε ιστορικές στιγμές, και αυτή τη φορά το έλεγα με ειλικρίνια, αρκεί όμως να αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία που μας δίνετε να αλλάξουμε το καθεστώς. Η γενιά μου δε το πέτυχε... Ελπίζω η νεότερη. Και όμως αν και τα παιδιά το πάλεψαν τελικά παραδόθηκαν. Δεν πετύχαμε τίποτα παρα μόνο να δείξουμε πως είμαστε και μεις πλεον παρον και δε γουστάρουμε να μας δουλεύουν και να μας πετάνε έτσι διότι αν δεν δώσουν την δύναμη στα χέρια των νέων ο κόσμος δε θα προχωρήσει. Διότι εμείς οι νέοι έχουμε τα οράματα, τα όνειρα και τα σχέδια. Οι μεγάλοι στέρεψαν από ιδέες πια... Καιρός λοιπόν να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας... Ο κόσμος μας ανήκει...

Πριν από ένα χρόνο...

Οι μέρες ήταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από την προηγούμενη μέρα όταν είχαμε κανονίσει να πάμε με παρέα στον Ελαιώνα να δούμε την συναυλία των Στέρεο Νόβα. Τότε είχαν ξεσηκωθεί όλοι οι αλλοδαποί και καίγανε κάδους και ότι έβρισκαν μπροστά τους. Φυσικά αυτό τα κανάλια δε το έδειξαν. Λες και είμασταν σε μία εμπόλεμη ζώνη προσπερνούσαμε τις εστίες φωτίας και φοβόμασταν για το που θα παρκάρουμε το αμάξι και να μην πάθει τίποτα. Την επομένη είχα ανέβει Θεσσαλονίκη. Ποιός θα περίμενε πως την μεγαλύτερη εξέγερση που έζησε η Ελλάδα μετά το Πολυτεχνείο θα την ζούσα εκεί πάνω. Βγαίνοντας από το σινεμά που πήγα να δω το Rock n Rolla βρήκα την Εγνατία να καίγεται. Δε μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Προς στιγμή νόμιζα πως η ταινία βγήκε στην πραγματικότητα. Γυρνώντας σπίτι έμαθα το γεγονός. Σίγουρα ο καθένας θα θυμάται εκείνη τη μέρα πως αντιλήφθηκε το γεγονός και τι έκανε εκείνη τη στιγμή. Ήταν κάτι αντίστοιχο με άλλα γεγονότα όπως την 11 Σεπτεμβρίου. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Πολλά τραβήχτηκαν σε βίντεο και φωτογραφίες... Σήμερα δημοσιεύω ένα βίντεο από ερασιτεχνικές λήψεις άλλων... Αύριο θα δημοσιεύσω φωτογραφίες που τράβηξα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τις μέρες εκείνες...

Το Domino πέφτει...

Σκηνή από μία ταινία η οποία είχε προβλέψει τόσο πιστά το μέλλον που έχει γίνει πλέον προφητική και διαχρονική... Το κακό είναι να μη δωθεί η ώθηση να πέσει το πρώτο domino, διότι αν συμβεί θα πέσουν όλα μαζί διαδοχικά και δε θα σταματήσουν αν δεν πέσει και το τελευταίο. Η εξέλιξη αυτή είναι τόσο γρήγορη που δε προλαβαίνεις να πάρεις κανένα μέτρο η προφύλαξη για να σωθείς και να γλιτώσεις τους γύρω σου. Παραμένεις θεατής με το στόμα ανοιχτό να βλέπεις τις συνέπειες του έργου αυτού. Ας απολαύσουμε αυτήν την αλληγορική σκηνή από την ταινίθα Βεντέτα...

Αρχίζει το εκρηκτικό τριήμερο...

Από χθες το βράδυ ξεκίνησαν τα επεισόδια για τα φετινά "Δεκεμβριανά" στην μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου που δολοφονήθηκε πέρσυ. Όπως ανέφερα και χθες το βράδυ η κατάσταση στη Νομική σχολή ήταν τεταμμένη. Μεγάλος αριθμός από ματατζήδες οι οποίοι περιμένανε την ευκαιρία να επιτεθούν στα παιδιά. Και μπορώ να πω πως οι χθεσινοί αντιεξουσιαστές ήταν μικρά παιδιά. Μπορώ να πω και άπειρα βάση της συμπεριφοράς τους. Φεύγοντας άρχισαν να πέφτουν τα δακρυγόνα οπότε τα γλίτωσα. Γυρνώντας μετά την έξοδό μου στο σπίτι αναρωτήθηκα τι έχει να γίνει απόψε το βράδυ. Τα πράγματα δε τα είδα καθόλου καλά. Ναι μεν οι οργανώσεις και οι μαθητές/φοιτητές θέλουν μιά ειρηνική πορεία για να δηλώσουν το δυναμικό παρόν της νεολαίας στην κοινωνία μας όμως είναι πολλοί αυτοί που θα μετατρέψουν την Αθήνα σε καμίνι πάλι. Διαβάζοντας σήμερα το πρωί τις εξελίξεις από blogs έμαθα πως πολλά άδεια μπουκάλια μπύρας μαζί με μπετόνια γεμάτα βενζίνη έχουν μεταφερθεί στο Πολυτεχνείο το οποίο για μία ακόμα φορά θα είναι το ορμητήριο των νέων. Επίσης πάνω από την περιοχή του Ζωγράφου όλο το βράδυ πετούσε ελικόπτερο με τους προβολείς του στραμμένους προς την Πανεπιστημιούπολη όπου και κει υπήρχε μεγάλη κινητικοποίηση. Θα ζήσουμε πάλι τις ίδιες σκηνές πολέμου όπως πέρσυ; Η αλήθεια είναι πως μετά την σύντομη σιωπή θα έρθει η ξαφνική καταιγίδα. Και σίγουρα τα πράγματα θα ναι σχετικά ήρεμα... Από αύριο όμως θα αρχίσει ο πανικός...

Το θέμα είναι να μην βρούμε και μεις τον μπελά μας σαν θεατές των συγκεκριμένων γεγονότων...

Άρχισαν από σήμερα τα "Δεκεμβριανά"....

Ιπποκράτους ώρα 8:30. Φεύγω από το μάθημα των αγγλικών μου. Πάντα έχει ματατζήδες εδώ λόγω των γραφείων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όμως αυτή τη φορά γινόταν ένας πανικός. Περνάω την Σόλωνος και διαπιστώνω πώς είναι κλειστή. Φτάνω Ακαδημίας. Εκεί έχει μαζευτεί πολύς κόσμος ενώ υπάρχει μεγάλη κινητικότητα. Κάτι συμβαίνει. Ο κόσμος είναι στραμμένος προς την Νομική σχολή. Στρίβω και γω να δω τι συμβαίνει. Ομάδες αντιεξουσιαστών έχουν κάνει κατάληψη στον χώρο και τα σπάνε στην Ακαδημίας. Τους έχουν περικυκλωσει τα ματ αλλά εκείνη συνεχίζουν. Ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά σκέφτηκα πολύ πριν την επέτειο από τον θάνατο του μικρού. Πηγαίνω κοντά και τραβάω φωτογραφίες από το κινητό μου. Χώνομαι μαζί με τους αντιεξουσιαστές. Μια παρέα μικρών παιδιών είναι. Κατάλαβα πως είναι ανώριμοι και κάνουν ηλιθιότητες. Και τα ματ έχουν μια απόσταση ασφαλείας μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Ωστόσο σήμερα μπήκα εν μέρη στην νοοτροπία του αντιεξουσιαστή. Είναι ο μαζοχισμός. Γουστάρουν να εξιτάρουν τα ματ ώστε να τους κυνηγήσουν. Κατάλαβα πως η υπομονή των ματ λιγοστεύει. Είχα τραβήξει λίγες φώτο οπότε κατέβηκα προς Πανεπιστημίου. Πριν στρίψω από το οφθαλμιατρείο προς Σύνταγμα άκουσα θορύβους. Οι ματατζήδες έριξαν δακρυγόνα και ξεκίνησαν επίθεση προς την Νομική. Άρχισα να απομακρύνομαι χαλαρά καθώς η μάχη φούντωνε από πίσω. Ήθελα να κάτσω κι άλλο αλλά κρατάω δυνάμεις για την Κυριακή που θα κατέβω για φωτογραφίσεις. Φτάνω προς το Άττικα. Όσο απομακρύνομαι από την Νομική τόσο περισσότερο διαπιστώνω την έννοια ζούγκλας για την πόλη. Ενώ σε 500 μέτρα απόσταση γίνεται μία μάχη εδώ ο κόσμος συνεχίζει τα ψώνια του, πίνει τον καφέ του χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Τότε ένιωσα μία ικανοποίηση. Πως εγώ είδα και άλλα πράγματα σήμερα που κατέβηκα στο κέντρο, από σας.

Η αλήθεια είναι πως και γω ξέφυγα από τις εικόνες που είδα και έβγαλα μόλις βρέθηκα με την παρέα μου... Η μέρες που έρχονται είναι δύσκολες.

Μαριζάκι μου από τις φωτογραφίες βλέπεις πως δε μπορούσα να απαντήσω στο τηλέφωνο διότι ήμουν απασχολημένος... Με καλούσε το καθήκον να τις τραβήξω...

Ανατολή...

Είναι όμορφο να ξυπνάω κάθε πρωί και να βλέπω την ανατολή του ήλιου. Μου δίνει χαρά το ξεκίνημα μίας νέας ημέρας και την ελπίδα πως κάποια στιγμή δε θα την βλέπω ξανά μόνος...

Το οχυρό της Μεσογείου

Η Μάλτα ήταν ο τρίτος μου προορισμός στο εξωτερικό πριν από τρία χρόνια. Επίσης ήταν από τις πρώτες μου απόπειρες αποτύπωσης του τοπίου οπότε είναι εμφανής σε αρκετά σημεία η απειρία μου όμως είναι παράλληλα και εμφανής η θέλησή μου να αποκτήσω μία πιο σοβαρή σχέση με το θέμα φωτογραφίας. Η Μάλτα σαν χώρα δε ξεπερνάει την Νάξο. Όμως σου φαίνεται τεράστιο νησί. Πολλά κτίριο πυκνά δομημένα, παραλίες ανύπαρκτες μιάς και όλο το νησί είναι ένας βράχος, ο κόσμος κλασσικοί Άγγλοι. Όχι ιδιαίτερα ευχάριστοι ή φιλικοί, με ένα κόμπλεξ κατωτερότητας για την χώρα τους. Εξάλλου η Μάλτα ώς έθνος μετράει μόνο μία νίκη σε πολέμους το 1565 απέναντι στους Τούρκους και αυτήν την ημερομηνία την έχουν κάνει ακόμα και σε μάρκα μπύρας. Εξάλλου και η έλευση των ιπποτών εδώ ήταν κωμικοτραγικοί. Οι πορεία τους ξεκίνησε από την Ιερουσαλήμ, πήγαν στην Κύπρο. Από κει τους έδιωξαν και πήγαν Ρόδο όπου και κεί πήραν πόδι και εγκαταστάθηκαν τελικά στην Μάλτα. Είναι από μόνοι τους ηττοπαθής λαός. Το ταξίδι μου στο νησί ξεκίνησε με προβλήματα. Έφαγα όλη την Αθήνα χωρίς να βρώ έστω έναν τουριστικό οδηγό για την Μάλτα. Πήρα έναν στα αγγλικά για να φτάσω στο αεροδρόμιο της Μεδίνας και να τον βρώ εκεί στα ελληνικά. Τότε είχαν ακόμα την λίρα ως νόμισμα. Ήταν ακριβή χώρα. Ωστόσο αν θες να φας μαλτέζικη κουζίνα θα απογοητευτείς. Είναι ο λαγός στιφάδο. Πολύ ελληνικό φαγητο... Οπότε την βγάλαμε σε ένα μεξικάνικο, σε ένα αμερικάνικο, σε ένα ελληνικό και σε ένα τούρκικο εστιατόριο όσες μέρες κάτσαμε. Η Μάλτα ως νησί είναι από μόνη της ένα φυσικό και απόρθητο φρούριο, το οποίο όσο σε δυσκολεύει να πας τόσο σε δυσκολεύει να φύγεις. Βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. Η αλήθεια είναι πως κάποιες μέρες φαίνονταν τα βουνά της Σικελίας στο βάθος. Ένα χαρακτηριστικό που παρατήρησα στους κατοίκους της, κάτι το οποίο έχουν όλοι οι νησιώτες είναι πως κάθονται και αγναντεύουν την θάλασσα, τον ορίζοντα, σαν να μένουν σωματικά εκεί ενώ ψυχικά να φτάνουν πέρα μακριά. Πόσες φορές τους παρατήρησα να κάθονται στα βράχια και τους αποθανάτιζα με την φωτογραφική μου μηχανή. Ίσως αυτό με γοήτευσε στην χώρα αυτή. Ο μυστηριώδης κόσμος της. Συνηθισμένοι νησιώτες. Ξεροκέφαλοι, εγωιστές, ξερόλες αλλά καλοσυνάτοι άνθρωποι και νοσταλγικοί. Όσο για το νησί ας ξεκινήσουμε από την πρωτεύουσα. Η πόλη της Βαλέττα χωρίζεται σε πολλά μέρη, την Βιτοριόζα η οποία πήρε το όνομα της από την νίκη των Μαλτέζων απέναντι στους Τούρκους, την Βαλέττα, την Σλιέμα όπου και εκεί έμενα και την Στ. Τζουλιάν όπου ήταν το αντίστοιχο Γκάζι τους. Η πόλη περπατιέται σχετικά εύκολα. Αναπτύσσεται σε όλη την βόρεια πλευρά του νησιού. Όσο μετακινούμαστε προς δυτικά περνάμε από το παλιό στο νέο κομμάτι της πόλης και καταλήγουμε στον μεγάλο ουρανοξύστη που έχουν δίπλα στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο Hilton. Η ζωή στην πόλη είναι έντονη. Υπάρχει κίνηση μεγάλη ενώ από συγκοινωνία έχουν τα συμπαθητικά κίτρινα λεωφορεία τα οποία είναι διαφορετικά μεταξύ τους και έχουν το καθένα το δικό του όνομα. Δυστυχώς δε πήγα βόλτα με κανένα από αυτά, όμως τα χάζευα κάθε φορά που περνούσαν από το ξενοδοχείο. Η νυχτερινή ζωή ήταν παραδόξως πολύ ζωντανή. Μου έκανε εντύπωση να βλέπω αγγλόφατσες με μεσογειακή συμπεριφορά. Ωστόσο έξησα τα πιό διεθνή γεννέθλιά μου αφού στο μπαρ που τα γιορτάσαμε άκουγα από παντού χρόνια πολλά και happy birthday από πρόσωπα που δε γνώριζα και δε θα ξαναδώ στη ζωή μου. Η επιστροφή μου στην Αθήνα ήταν μία ταλαιπωρία. Ακόμα θυμάμαι έναν φίλο μου που με ακολούθησε ο οποίος κοιμόταν στο μετρό καθώς κατεβαίναμε Σύνταγμα. Σε μία Αθήνα συννεφιασμένη αφήνοντας μια ηλιόλουστη Μάλτα...

Για όσους και όσες αγαπάνε τα γατιά...

Εγώ το αφιερώνω στην Ναταλία και στον γάτο της που κοιμάται περίεργα...

Σούρουπο...

Γύρισα κουρασμένος σπίτι μετά από πολύωρο τρέξιμο, με ένα χαμόγελο όμως στα χείλη. Από το πρωί έχω ένα περίεργο προαίσθημα. Άλλες φορές φαίνεται σκοτεινό και με τρομάζει, και άλλες με κάνει να χαμογελάω χωρίς λόγο. Κάτι θα μου συμβεί το πιστεύω. Τηλεφώνημα θα ναι αυτο; Ξαφνική επίσκεψη; Τυχαία συνάντηση; Κάποια είδηση από το νησί; Όλα στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου και μου αυξάνουν τον πονοκέφαλο. Φτάνω στο σταθμό. Ανεβαίνω από τις κυλιόμενες για να βγώ στον κεντρικό δρόμο και να περπατήσω ώς το σπίτι. Τότε την είδα. Περίμενε το λεωφορείο σε μία στάση. Ήταν μόνη της και με μεγάλο ενθουσιασμό προσπαθούσε να φωτογραφίσει κάτι που φαινόταν ψηλά και πίσω μου. Το φεγγάρι σκέφτηκα. Σήμερα στην δουλειά μου πε ένας φίλος που έχουμε πανσέληνο σήμερα. Δε γύρισα να το κοιτάξω. Στάθηκα και την έβγαλα φωτογραφία με το κινητό μου. Με είδε. Χαμογέλασα διότι την έβγαλα πολύ όμορφα. Με κοιτούσε επίμονα. Ο δρόμος μου περνούσε από δίπλα της οπότε κινήθηκα προς το μέρος της. Συνέχισε να με κοιτάζει. Δε το παιξα αδιάφορος, την κοιτούσα και γω. Φτάνοντας κοντά της με ρώτησε αν την φωτογράφισα. Της απάντησα θετικά. Ο λόγος; με ρώτησε. Μου άρεσε η προσπάθειά σου να αποθανατήσεις το φεγγάρι, της απάντησα ψύχραιμα. Και γιατί δεν έβγαλες και συ το φεγγάρι; με ξαναρώτησε. Το χω βγάλει αρκετές φορές της απάντησα και χαμογέλασα. Τότε μου χαμογέλασε και κείνη... Σαν να έκλεψε το φως του φεγγαριού απόψε...