Πότε πέρασε ο Γενάρης;...

Δευτέρα και διαπιστώνω πως είναι η τελευταία μέρα του μήνα.
Μα καλά... Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός; (όπως λέει και το τραγούδι).
Μία μουντή μέρα αποχαιρετά αυτόν τον μήνα λες και στεναχωριέται πραγματικά για το τέλος του.
Αν κάτσεις και συνειδητοποιήσεις πως αυτοί οι μήνες περνάνε και δε ξανάρχονται θα σε πιάσει ένας πανικός. Θα αρχίσεις απεγνωσμένα να ζητάς το χρόνο σου πίσω. Να ζήσεις τις όμορφες στιγμές και να τις φυλάξεις με τέτοιον τρόπο ώστε κάθε φορά που τις νοσταλγείς ή δε νιώθεις όμορφα να δραπετεύεις σ' αυτές.
Έχοντας αυτή τη μουντή μέρα σας προσφέρω ένα τραγούδι που ίσως σας βοηθήσει να ταξιδέψετε στα υπέροχα καταφύγια του μυαλού μας.
Μη με περάσετε για τρελό. Έρευνες έχουν δείξει πως το άκουσμα μίας καλής μουσικής (υποκειμενικό είναι αυτό) μας δίνει την ίδια απόλαυση που μπορεί να δώσει ένα ναρκωτικό. Σας προσφέρω λοιπόν μία μουσική μαστούρα. Όποιος θέλει ας δοκιμάσει...

Τα κατάφερε...

Μέσα στις πέντε ταινίες που είναι υποψήφιες για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας είναι ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου, όπως ανακοινώθηκε πριν από λίγο στο Χόλιγουντ του Λος Άντζελες.
H λαμπρή τελετή της 83ης απονομής των βραβείων Όσκαρ της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου θα πραγματοποιηθεί στο Kodak Theater τα ξημερώματα της 28ης Φεβρουαρίου.

Θυσίες...

Όσο μεγαλώνουμε διαπιστώνουμε πως το χιούμορ του Αρκά πηγάζει πράγματι μέσα από την καθημερινή μας ζωή...

Η ζωή δεν είναι χορογραφημένη, γι'αυτό πέφτω κάτω συχνά...

Ο χορός είναι η κρυμμένη γλώσσα του σώματος. Μία γλώσσα που δε κατάφερα ποτέ να μάθω μ' αποτέλεσμα να θεωρώ μεγάλο χάρισμα τον χορό στους ανθρώπους. Είναι η απελευθέρωση του ατόμου, η άνεση και η γνώση του σωματότυπου, η διασκέδαση, το ξέσπασμα και η γυμναστική.
Η έννοια του χορού όμως έχει ξεφύγει. Συγκρίνοντας παλιούς και κλασσικούς χορούς σε σχέση με τους σημερινούς διαπιστώνεις πως πλέον δεν υπάρχει κανένα νόημα. Πόσοι κολλήσαμε στο παθιασμένο χορό της Σάλμα Χάγιεκ στη Φρίντα ή του Αλ Πατσίνο στο Άρωμα γυναίκας. Πόσοι χαμογελούσαμε βλέποντας τον Άντονι Κουίν να χορεύει ως Ζορμπάς. Η λίστα είναι μεγάλη και αν τιμήσω όλους τους διάσημους χορούς θα χάσουμε το νόημα. Το νόημα είναι το εξής. Ποιοί σύγχρονοι χοροί μπορούν να συγκριθούν με τους παραπάνω που ανέφερα. Πλέον οι αντρικοί χοροί έχουν χαθεί διότι ο κόσμος θέλει να βλέπει να κουνιούνται κώλοι και βυζιά στην οθόνη τους. Τι νόημα μπορείς να βγάλεις από τους ανούσιους και ηλίθιους χορούς της κάθε Γκάγκα (ή γκαγκά); Προσπαθείστε να σκεφτείτε αυτούς τους χορούς από μία γυναίκα που είναι ντυμένη. Θα αλλάξετε κανάλι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Δυστυχώς μαζί με τον χορό έχουμε χάσει και την γνώση της σάρκας. Η τέχνη η ίδια χάνοντας πρώτα την ταυτότητά της, έχει αρχίσει ήδη να χάνει το ρόλο της και το νόημά της.
Με νύχια και με δόντια προσπαθώ να μην παρασυρθώ από αυτή τη δίνη που καταλήγει στον υπόνομο.
Ας προσπαθήσουμε μέσα από το παραπάνω μουσικό βίντεο των Nouvelle Vague να θυμηθούμε την αγνότητα και την ομορφιά του χορού ακόμα κι αν είναι λίγο αμήχανος και άγαρμπος. Και αυτος έχει την ομορφιά του.

Καθαρίζει το τοπίο

Μετά την Αθήνα και τον Πειραιά, καθάρισε και η Θεσσαλονίκη από τα σκουπίδια που είχαν καταλάβει όλα τα πεζοδρόμια. Η άσχημη μυρωδιά μαζί με την πολυχρωμία της ύπαρξής τους χάθηκαν μέσα σε μία νύχτα. Όμως αυτό που θα μας λείψει περισσότερο θα ναι η κουλτούρα της βρώμικης καθημερινότητας που συνηθίσαμε όλον αυτόν τον καιρό.
Ας συμβιβαστούμε ξανά με το γκρίζο του πεζοδρομίου, το μαύρο της ασφάλτου και το καυσαέριο της ατμόσφαιρας. Ίσως με τον καιρό να πέσουμε ξανά σε καμία απεργία. Ως τότε ας νοσταλγήσουμε τις όμορφες στιγμές των γιορτών που άνθρωποι και σκουπίδια τις περάσανε μαζί.

Αληθινή αγάπη

Την ώρα που συνεχίζονται οι έρευνες των ομάδων διάσωσης στην Βραζιλία για να βρεθούν επιζώντες μέσα στους τόνους λάσπης, μια είναι η εικόνα που, εδώ και λίγες ώρες, συγκεντρώνει τη παγκόσμια θλίψη για τα 650 θύματα των πλημμύρων. Ένας σκύλος, ο «Λεάο» κάθεται, ως σύμβολο αφοσίωσης στη ζωή και στο θάνατο, δίπλα από τον τάφο της αφεντικίνας του, Κριστίνα Μαρία Σεζάριο Σαντάνα, η οποία έχασε τη ζωή της την προηγούμενη εβδομάδα στην πόλη Τερεσόπολις.

Κάποιοι ξέρουν να τιμάνε τους ήρωές τους

Στη Γερμανία ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει ανδριάντες μεγάλων προσωπικοτήτων της πολιτικής, των τεχνών και των γραμμάτων. Στο εξής θα μπορεί να θαυμάσει και έναν ανδριάντα(;) στη μνήμη του μεγαλύτερου χταποδιού του Πάουλ! Το χταπόδι - "μέντιουμ" που προέβλεπε με ακρίβεια τα αποτελέσματα του Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, το περασμένο καλοκαίρι, θα τιμηθεί... μετά θάνατον όπως του αξίζει από το ενυδρείο του Ομπερχάουζεν. Η "γωνιά του Πάουλ" θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη. Οι επισκέπτες θα μπορούν να θαυμάσουν το άγαλμα του Πάουλ, ύψους 1,80 μέτρων, από το οποίο θα προεξέχει μια μπάλα ποδοσφαίρου, στο κέντρο της οποίας, από μια σχισμή, θα διακρίνεται η επίχρυση υδρία που περιέχει τις στάχτες του χταποδιού, όπως ανέφερε η Τάνια Μούντσιγκ, η εκπρόσωπος του ενυδρείου όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της σύντομης ζωής του, δυόμισι χρόνια, ο Πάουλ.

Ο Πάουλ είχε γεννηθεί το 2008 στο Γουέιμαουθ της Βρετανίας και πέθανε από φυσικό θάνατο στις 26 Οκτωβρίου 2010. Έχει ήδη αποκτήσει "διάδοχο", τον Πάουλ Τζούνιορ, ένα γαλλικό χταπόδι που αλιεύτηκε στη Μεσόγειο, το οποίο όμως δεν έχει αποδείξει ακόμη τις "μαντικές" ικανότητές του.

Που πάνε οι επαναστάτες;

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε τις προσπάθειες αλλά και τις γκάφες των ελληνικών αρχών για την καταπολέμηση του αντιεξουσιαστικού χώρου. Μετά την 17Ν και των υπολοίπων οργανώσεων ήρθε η σειρά να διαλυθούν και οι Πυρήνες της Φωτιάς (όπως λέμε Μωρά στη Φωτιά). Στον Επαναστατικό Αγώνα είδαμε ηλικίες οι οποίες είχαν σχέση με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στις αρχές του '90. Οι πυρήνες της φωτιάς που ήταν πιο πρόσφατη οργάνωση και πιο βίαιη είχε πιτσιρίκια και φοιτητές.
Μπορεί αρκετοί να αναρωτηθήκανε πως γίνεται τέτοιες ηλικίες να είναι τόσο βίαιες. Η αλήθεια είναι πως ως φοιτητής και γω σπούδασα σε μία σχολή που η αριστερά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος είχαν μεγάλη απήχηση. Πολλοί γνωστοί μου ήταν πρόσωπα αντιδραστικά που θέλανε να αλλάξουν τον κόσμο. Όμως δεν υπήρχε η λογική. Σε αυτές τις ηλικίες επικρατεί η αντίδραση, η ριζοσπαστική αλλαγή και η φράση "τα θέλω όλα να γίνουν τώρα".
Δυστυχώς αυτούς ο ενθουσιασμός και η όρεξη σε φέρνουν γρήγορα στην απογοήτευση. Αρκετοί τα παρατήσανε και κυνηγήσανε την επιβίωσή τους. Να πάρουμε το πτυχίο μας και να βρούμε μία δουλειά. Πλέον όμως το μέλλον είναι σκοτεινό και δεν υπάρχει ελπίδα να βρεθεί δουλειά (ή αν βρεθεί τόσο ο μισθός όσο και οι συνθήκες είναι σκέτη απογοήτευση) αναγκάζοντας τους νέους να συνεχίσουν τον δρόμο της αντίδρασης. Και όσο θα χειροτερεύει η κατάσταση στο θέμα εργασίας και οικονομίας τόσο και πιο πολλοί νέοι θα στρέφονται προς τα κει.
Στην δικιά μου εποχή αναρωτιόμασταν που πήγαν οι επαναστάτες νέοι.
Τώρα θα αναρωτιόμαστε που πήγαν οι εργαζόμενοι νέοι.

Ο ΓΑΠ σε 20 χρόνια

Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα. Οι ομοιότητες μιλάνε από μόνες τους.
Από το unafatsa.blogspot.com

Οι τσέχικες "Ζωές των άλλων"

Μία ακόμα ταινία που παρουσιάζει τα απομεινάρια μιας μαύρης περιόδου ενός κράτους που μπορούν ακόμα μέχρι σήμερα να εκδικόνται καταστρέφοντας ζωές. Για όλους όμως; Δυστυχώς οι πραγματικοί βασανιστές και κακοί (υποκειμενική έννοια ανάλογα με ποιο στρατόπεδο είναι ο καθένας) είναι αυτοί που δεν έχουν κανένα συναίσθημα και συναίσθηση των πράξεών τους, μ' αποτέλεσμα να ζουν σήμερα μία ήρεμη καθημερινότητα χωρίς τύψεις και ενοχές (και εδώ στην Ελλάδα έχουμε αρκετούς από αυτούς). Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους τους καθημερινούς, τις διπλανής πόρτας, τους φίλους που για έναν εγωισμό, από μία καλή πράξη ή ακόμα για τα μάτια μιάς γυναίκας καταστρέφουν τις ζωές κάποιων συνανθρώπων τους; Όταν για λίγα λεπτά της ζωής τους δε σκέφτονται λογικά και εκμεταλλευόμενοι τις καταστάσεις ενός καθεστώτος αναγκάζουν ανθρώπους να πάνε φυλακή ή εξορία;
Αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς ζούν με τις τύψεις τους. Άλλοι τα παρατάνε και χάνονται στην επαρχεία, άλλοι φτιάχνουν ιδρύματα και κάνουν φιλανθρωπικές πράξεις για να διώξουν το βάρος από πάνω τους. Όμως η ζωή τους δε θα ναι ποτέ η ίδια.
Τελικά σε αυτές τις καταστάσεις την πληρώνουν οι πραγματικοί άνθρωποι. "Οι λεπτομέριες κρίνουν το διάβολο" όπως αναφέρει στη ταινία ο εξόριστος γλύπτης. Και πράγματι οι λεπτομέριες μπορούν να μετατρέψουν το θύμα σε θύτη και αντίστροφα.
Από μένα έχει τρία αστεράκια στα πέντε. ***

Δύο χρόνια έκλεισε το laternative

Ποιός θα μου το λεγε τότε πως θα ρθει αυτή η στιγμή που θα γιορτάζω τα δύο χρόνια του ιστολογίου αυτού. Φυσικά αυτή η χαρά και η ικανοποίηση που νιώθω τώρα προέρχεται από την δική σας εκτίμηση στα κείμενά μου καθώς και το ενδιαφέρον και τις αντιδράσεις (θετικές και αρνητικές) που έχετε για τις απόψεις μου. Μετά από 2 χρόνια, 675 αναρτήσεις, 113 επίσημους αναγνώστες, και κοντά στις 12.000 επισκέψεις από 32 χώρες (καταγραφή που ξεκίνησε από τον Σεπτέμβριο του 2010) είμαι εδώ για να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την στήριξή σας.

Σας ευχαριστώ! (Ελλάδα, Κύπρο)
Thank you! (Αγγλία, Η.Π.Α., Καναδά, Αυστραλία)
Merci! (Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο)
Vielen Danke! (Γερμανία, Ελβετία)
Teşekkür! (Τουρκία)
Благодаря (Βουλγαρία)
Grazie (Ιταλία)
Dank (Ολλανδία)
Gracias (Ισπανία, Μεξικό, Αργεντινή, Ανδόρρα)
Falënderoj (Αλβανία)
Tak (Δανία)
Go raibh míle maith (Ιρλανδία)
Tack (Σουηδία)
Děkujeme (Τσεχία)
谢谢 (Σιγκαπούρη, Χόνγκ Κόνγκ)
Dziękuję (Πολωνία)
Mulţumi (Ρουμανία)
Хвала (Σερβία, Μαυροβούνιο)
Ви благодариме (Σκόπια)

Ο Βασιλιάς είναι εδώ...

Η άλωση του Ο.Α.Κ.Α. μετά από 4 χρόνια με νίκη 61-65. Ο Ολυμπιακός κορυφή στο ελληνικό πρωτάιθλημα δείχνει από τώρα πως το πρωτάθλημα θα γυρίσει στο λιμάνι μετά από χρόνια.

Η απόλαυση της ηρεμίας

Ένα βαρύ κρυολόγημα με έχει κλειδώσει σπίτι. Μουσικούλα και χαλάρωση. Ότι χρειαζόμαστε για να βγάλουμε αυτή τη χρονιά. Ας χαθούμε στις απαλές φωνές των Nouvelle Vague από ένα αγαπημένο τραγούδι των Joy Division. Καλό βράδυ σε όλους.

Μπελογιάννης

Ποτέ μου δεν είχα καλή άποψη για τον Τζίμη Πανούση. Όμως στο πρόγραμμά του τίμησε ένα πρόσωπο που πολλοί το χουν ξεχάσει διότι παλιότεροι από μας δε θέλανε να το θυμούνται. Ο Πανούσης για πέντε λεπτά ήταν σοβαρός και τίμησε αυτό το πρόσωπο με ένα τραγούδι.
Ποιός είναι αυτός ο Μπελογιάννης λοιπόν; Ο Άνθρωπος με το Α κεφαλαίο. Μία προσωπικότητα που συγκίνησε όλο τον κόσμο κάνοντας ακόμα και τον Πικάσο να του σχεδιάσει ένα πορτραίτο.
Ένας ήρωας που σκοτώθηκε για τα πιστεύω του. Κάποια πιστεύω που εκμεταλλεύονται κάποιοι μαλάκες σήμερα για να το παίξουν επαναστάτες και ριζοσπάστες. Οι ίδιοι μαλάκες που τον πούλησαν τότε.
Δε θα σας κουράσω με την ζωή του όλη. Αλλά θα αναφερθώ στις τελευταίες του στιγμές. Ο Μπελογιάννης επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1950 κρυφά για να ξαναφτιάξει τις οργανώσεις του παράνομου για τότε Κ.Κ.Ε. το οποίο είχε διαλυθεί μετά από τις συλλήψεις αρκετών στελεχών του. Στις 20 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς συλλαμβάνεται και δικάστηκε με βάση το Ν. 509/1947, που θεωρούσε εγκληματική οργάνωση το Κ.Κ.Ε. και το είχε κηρύξει παράνομο. Επίσης, κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης.
Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη ξεκίνησε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 1951 με 94 κατηγορούμενους συνολικά, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο. Ένας από τα μέλη του δικαστηρίου ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας, ως έκτακτος στρατοδίκης. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο μοναδικός από τους στρατοδίκες που ψήφισε ενάντια στην θανατική καταδίκη του Μπελογιάννη. Μετά την διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε, ο Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί. Αποφασίζεται όμως ο Μπελογιάνης και ορισμένοι άλλοι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη με τη βαρύτερη κατηγορία της κατασκοπείας, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. Εν τω μεταξύ στις 14 Νοεμβρίου 1951 βρίσκονται παράνομοι ασύρματοι στις περιοχές Καλλιθέας και Φαλήρου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους στρατοδίκες, για επιστράτευση του νόμου περί κατασκοπείας. Έτσι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι κατηγορούμενοι προσάγονται σε νέα δίκη. Η δεύτερη αυτή δίκη αρχίζει στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών. Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και πρόβαλε τις πατριωτικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η δίκη του πήρε μεγάλη δημοσιότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Έμεινε γνωστός ως «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από ένα φρέσκο κόκκινο γαρύφαλλο που κρατούσε καθημερινά.
Η αξία αυτού του ανθρώπου φάνηκε από την τεράστια κινητοποίηση που έλαβε χώρα εκείνον τον καιρό για να σωθεί. Μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας, η κυβέρνηση Πλαστήρα λαμβάνει περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούν τη σωτηρία του Μπελογιάννη. Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκόλ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σατρ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.
Η θανατική καταδίκη δεν άλλαξε ποτέ, ούτε δόθηκε χάρη, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις. Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ τη νύχτα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι μεταφέρθηκαν νωρίς το πρωί από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδί και τουφεκίστηκαν. Η ώρα και η ημέρα της εκτέλεσης ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη (οι εκτελέσεις γινόταν πάντα με το πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή) και φέρεται να έγινε τότε για να προλάβουν οι υπέρμαχοι της εκτέλεσης τυχόν απονομή χάριτος.
Τα τέρατα δεν αφήσανε αυτούς τους ανθρώπους να δουν έστω το τελευταίο φως της ζωής τους. Ένα δικαίωμα και μία απόλαυση που την έχουμε απαξιώσει, κάτι το οποίο για αυτούς τους ανθρώπους ήταν τόσο σημαντικό. Να δουν για τελευταία φορά στη ζωή τους τον ήλιο. Όχι. Δε τους κάνανε το χατήρι.
Τόσο αλήτες πατριώτες έχουμε. Εξάλλου γνωρίζουμε πως εκτός από την παροιμία όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια, υπάρχει για μένα μία παρόμοια με πολιτική χροιά. Όποιος δεν έχει μυαλό (και καρδιά) έχει ρόπαλα, μαχαίρια, όπλα και αρβύλες. Φυσικά έχει και δρεπάνι με σφυρί και αναφέρομαι στα καθάρματα του Κ.Κ.Ε. που πουλήσανε τον Μπελογιάννη κάνοντας προπαγάνδα από τα βουνά της Βουλγαρίας λέγοντας το όπλο το έχουν επ ώμου και περιμένουν μία διαταγή για να στραφεί εναντίον των δεξιών.
Μα πόσο ζώα μπορούμε να μαστε; Να σφαζόμαστε για τα πολιτικά. Κάποτε είχαμε τη θρησκεία, τώρα έχουμε την πολιτική. Οι συμφορές δε θα μας αφήσουν ποτέ σε ησυχία.
Για την εκτέλεση αυτή όμως δε θα ρίξω το θυμό μου στους αλήτες τους δεξιούς, αυτοί κάνανε σωστά τη δουλειά τους η οποία είναι να σκοτώνουν κόσμο. Το θυμό μου και κυρίως το μίσος μου θα το ρίξω στο Κ.Κ.Ε.
Οι αλήτες είναι τόσο ψεύτικοι και θρασύτατοι που ένα θύμα τους το αγιοποιήσανε και εκμεταλλεύονται τη μνήμη του (το γαρύφαλλο στο σήμα της Πασπουδαστικής). Ντροπή σας μαλάκες. Ούτε να σας φτύσω δε θέλω.
Και ντροπή της Ελλάδας. Ο κομπλεξισμός της χώρας αυτής σε όλο της το μεγαλείο. Με μία ταφόπλακα κρύβει το λάθος της και σβήνοντας κάποιες γραμμές από τα βιβλία της ιστορίας νομίζει πως έχει διώξει το βάρος από πάνω της.
Όχι μάγκες! Λάθος σας τα μάθανε. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα υπάρχουμε εμείς να το υπενθυμίζουμε. Και χίλια μπράβο σήμερα στον Τζίμη που τον τίμησε. Και μακάρι μαζί με το όνομα του Μπελογιάννη να τιμάται και το όνομα του Νίκου Πλουμπίδη που εκτελέστηκε μαζί του το ίδιο πρωί. Δυστυχώς όμως η ιστορία ζητάει έναν ήρωα, βλέπεις οι δύο είναι πολλοί.
Θα κλείσω την ανάρτησή μου με τους στίχους του τραγουδιού:
Ανάθεμα την ώρα
κατάρα τη στιγμή
σκοτώσανε οι εχθροί μας
το γελαστό παιδί
Μόνο που φίλοι μου οι εχθροί μας δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί και οι φασίστες αλλά είναι και τα κολλημένα μυαλά της αριστεράς και κυριώς του Κ.Κ.Ε.
Αυτοί είναι οι εχθροί μας.

Ο Μπελογιάννης θα βρίσκεται μέσα σε κάθε σπίτι.
Ευχαριστώ που το διαβάσατε.

Κουράγιο καλέ μας άνθρωπε...

Γυρνώντας από την Πράγα

Πάντα μένεις ικανοποιημένος όταν ολοκληρώνεις ένα όνειρο ή ένα σχέδιο το οποίο προετοίμαζες από καιρό. Από τότε που ενθουσιάστηκα με τον Μίλαν Κούντερα διαβάζοντας αρκετά βιβλία του, σκέφτηκα πως είναι σημαντικό να επισκεφθώ την χώρα του, να συναντήσω τον λαό του και να δω μόνος μου το κλίμα αλλά και την αύρα του τόπου που τον επηρέασε να γράψει τα αριστουργήματά του. Φυσικά άλλη εποχή η δεκαετία του '60-'70 και άλλο η σημερινή. Όμως το ότι έρχεσαι λίγο πιο κοντά με τον μέντορά σου είναι αλήθεια.
Όμως η ουσία είναι αν μένεις ικανοποιημένος με την εκπλήρωση αυτού του ονείρου.
Μετά την επίσκεψη μου στην Πράγα μου μένει μία γλυκόπικρη γεύση. Η πόλη είναι όμορφη και σε ορισμένα σημεία πιστεύεις πως είναι παραμυθένια (όπως η φημισμένη γέφυρα του Καρόλου). Έχοντας όμως επισκεφθεί αρκετές πόλεις της κεντρικής Ευρώπης δε μου προκάλεσε ιδιαίτερο ενθουσιασμό, κάτι στο οποίο δε φταίει η πόλη αλλά εγώ που έχω φτάσει στο σημείο να την συγκρίνω με άλλες πόλεις (π.χ. Ζυρίχη, Βιέννη, Στρασβούργο, Βουδαπέστη κ.τ.λ.). Η πόλη είναι αξιόλογη, ενδιαφέρουσα και πανέμορφη. Το μόνο αρνητικό είναι η άσχημη συμπεριφορά των Τσέχων. Είναι πολύ αγενής λαός και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να σου πάρει τα λεφτά από την τσέπη (όπως κάναμε και μεις κάποτε όταν είχαμε μπόλικο τουρισμό). Φυσικά οι τιμές είναι απίστευτα μικρές οπότε σε βοηθάει να βάζεις με ευχαρίστηση το χέρι στη τσέπη για να ψωνίσεις.
Τι έμαθα όμως μέσα σε αυτές τις τρείς μέρες στην Πράγα.
Το Γκόλεμ, ένας εβραϊκός θρύλος για την δημιουργεία ενός ανθρωπόμορφου όντος από έναν ραβίνο, ο οποίος χρησιμοποίησε ανόργανα υλικά για να το κατασκευάσει και να προστατεύει το εβραϊκό γκέτο από τις αντισημιτικές αντιδράσεις (από τότε υπήρχαν).
Η ζωή του Κάφκα, η οποία δίνει νόημα σε κάθε νέο συγγραφέα να πιάσει την πέννα και να αρχίσει να γράφει. Το μουσείο του στις όχθες του Μολδάβα δίπλα από την γέφυρα του Καρόλου είναι ενδιαφέρον.
Οι μαριονέτες. Η πόλη είναι γεμάτη με μαγαζάκια από μαριονέτες. Η παράδοση λέει πως αν βρείτε την πιο όμορφη μάγισσα (υποκειμενική είναι η επιλογή), καλό είναι να την πάρετε για να σας φέρει τύχη. Εγώ εκτός από κακομούτσουνες βρήκα μία με πλούσιο στήθος καλυμμένο με ένα αραιό δυχτάκι. Τελικά προτίμησα τον γνωστό και συμπαθητικό στρατιώτη Σβέηκ.
Τα γλυκά και το ζεστό κρασί, τα οποία τα βρίσκεις παντού μέσα στην πόλη. Τι πιο όμορφο να τρως το γλυκό πίνοντας ζεστό κρασάκι περιμένοντας να χτυπήσει το ρολόι και να δεις το θέαμα του αστρολογικού ρολογιού στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Τα πολλά μουσεία με ιδιαίτερα θέματα όπως το μουσείο ερωτικών μηχανημάτων, το μουσείο μεσαιωνικών βασανιστηρίων, το μουσείο μαριονέτας, το μουσείο σκόντας και το μουσείο κομμουνισμού.
Και μιας αναφέρθηκε ο κομμουνισμός θα ήθελα να αναφέρω και την αγένεια των Τσέχων απέναντι μας. Μάλλον έχουν κρατήσει την ίδια στάση που είχαν στους Σοβιετικούς και σε μας που εισβάλουμε στην πόλη τους ως επισκέπτες. Φυσικά όμως η αγορά τους βασίζεται στα ρωσικά λεφτά. Δε γίνεται λοιπόν να δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει αλλά όχι όμως να ξεσπάς σε άλλα χέρια που σε ταΐζουν λιγότερο.
Μπορεί η γεύση να ναι γλυκόπικρη αλλά η αλήθεια είναι πως κατάφερα επιτέλους ένα όνειρο που είχα να επισκεφθώ όλα τα "Παρίσια". Εκτός από το μοναδικό Παρίσι και ενώ έχω επισκεφθεί αρκετές φορές την Σμύρνη που αποκαλείται ως το Παρίσι της Ασίας, να επισκεφθώ και το Παρίσι των Βαλκανίων που είναι η Πράγα.
Οι φωτογραφίες που τράβηξα ίσως αποδείξουν τον χαρακτηρισμό αυτό που χει η Πράγα.

Ξεκινώντας ευχάριστα...

Μπορείς να μαζέψεις όλη την τέχνη από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα μέσα σε ένα βίντεο κλίπ των τεσσάρων λεπτών; Πριν γελάσετε δείτε πρώτα το παραπάνω βίντεο. Για να σας βοηθήσω θα σας αναφέρω τον κάθε πίνακα με τον καλλιτέχνη σύμφωνα με την σειρά που παρουσιάζονται. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα μπράβο σε όποιον το σκέφτηκε αλλά και στις ερμηνείες των παιδιών τα οποία δείχνουν πως γουστάρουν αυτό που κάνουν. Ας αρχίσουμε λοιπόν καλά και μουσικά αυτή τη νέα χρονιά.
Ξεκινάμε με τον Μυστικό Δείπνο του Μιχαήλ Αγγέλου. Στη συνέχεια έχουμε την Γέννηση της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι. Μάθημα ανατομίας του δρ. Nicolaes Tulp έργο του Ρεμπράντ. Ακολουθεί το Πορτραίτο του Ερρίκου, βασιλιάς της Αγγλίας παρέα με Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι του Ντα Βίντσι. Όμως οι πετυχημένες αναπαραστάσεις πινάκων έρχονται στη συνέχεια με την σχεδία της Μέδουσας του Ζαν-Λουί-Τεοντόρ Ζερικώ και με το Θάνατος του Μαρά του Ζακ-Λουι Νταβίντ. Ειλικρινά αν συγκρίνετε τους πίνακες με το βίντεο θα εκπλαγείτε για το πόσο πιστές είναι οι αναπαραστάσεις. Ξαναγυρίζουμε στην Αναγέννηση με την Δημιουργία του Αδάμ, έργο του Μιχαήλ Αγγέλου στην οροφή της Καπέλα Σιξτίνα του Βατικανού. Και από κει ξαναγυρνάμε στην σύγχρονη τέχνη με το γνωστό έργό ο Υιός του Ανθρώπου του Γκιμπράν και τη Μεγάλη σύνθεση επιφάνεια του κόκκινου, κίτρινου, μαύρου, γκρι και μπλε του Μιρό για να ακολουθήσουν η αυτοπροσωπογραφία της αγαπημένης μας Φρίντα Κάλο, το πορτραίτο της Καθιστής Dora Maar του Πικάσο, της πασίγνωστης Κραυγής του Μουνχ και της αυτοπροσωπογραφίας του συμπαθητικού Βαν Γκογκ με φόντο το γαλάζιο δωμάτιο. Η σύγχρονη τέχνη κάνει μία παύση με τη γνωστή φωτογράφιση της Μονρόε που επεξεργάστηκε από τον Γουόρχολ. Γυρνάμε πάλι πίσω με τον πίνακα της Gabrielle d 'Estrées με μία από τις αδελφές της και με έναν άγνωστο για μένα πίνακα (στο 01:49). Φυσικά δε μπορεί να λείπει ο καταπληκτικός και ιδιόρυθμος Καραβάτζιο με τον διάσημο πίνακά τον Αποκεφαλισμό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ο φωτισμός στον συγκεκριμένο πίνακα είναι τρομερά πετυχημένος διότι καταφέρνει να δείξει το σκοτάδι που επικρατούσε στα έργα του όπου μέσα από αυτό εμφανίζονταν οι μορφές. Συνεχίζουμε με την Ολυμπία του Μανέ. Γνωστός πίνακας νεαρής γυμνής με μαύρο μουσικό (βρίσκεται στο μουσείο Ορσέ). Η αναπαράσταση της Ελευθερίας που οδηγεί τον Λαό δείχνει τον παλμό και την επαναστατικότητα που πέρασε ο Ντελακρουά στο έργο του. Η γνώση των νεαρών πάνω στην τέχνη φαίνεται στο όχι και τόσο γνωστό έργο Sylvia Van Harden του Ότο Ντίξ το οποίο είναι και αυτό πετυχημένα περασμένο στο βίντεό τους. Στη συνέχεια όλοι αναγνωρίζετε το πολυαγαπημένο Φιλί του Κλίμτ. Φυσικά ξαναπερνάνε οι Φρίντα, Βαν Γκόγκ, Μιρό, Πικάσο, Μούνχ και Γουόρχολ πριν τελειώσουμε το ταξίδι μας στον Βελάσκεθ με τον τεράστιο πίνακα Las Meninas.
Ελπίζω να σας ήταν ευχάριστη η βολτούλα στα μουσεία του κόσμου μέσα από την ματιά αυτών των παιδιών.

Ευτυχισμένο το 2011

Δεν πρέπει να πτοούμαστε γνωρίζοντας πως το έντεκα θα ναι μία δύσκολη χρονιά. Γι' αυτό και σας εύχομαι χρόνια πολλά. Μακάρι η νέα χρονιά να σας δώσει δύναμη, κουράγιο και όνειρα για ένα μέλλον καλύτερο.

Καλή χρονιά!!!