Ισχύει...

Ασφυξία...

Δε το λέω με την κακή έννοια.
Πράγματι όσο προχωρούσε η ταινία τόσο πιο ανήμπορος ένιωθα στην καρέκλα μου. Δε μπορούσα να κρυφτώ από πουθενά. Η αναπνοή μου κοβόταν. Όλα τα όνειρά που έχω για τη ζωή μου σβήνονταν από το μυαλό μου. Το τέλος είναι κοντά..
Ο Τρίερ, γνωστός Δανός σκηνοθέτης, ο οποίος πέρασε μία τρομερή κατάθλιψη, κάτι που φαίνεται μέσα από τις ταινίες του. Προτελευταία του ο Αντίχριστος που συζητήθηκε πολύ. Για την Μελαγχολία πιο πολύ ενδιαφέρον τράβηξαν τα φιλοναζιστικά του σχόλια. Δεν το καταδικάζω γι' αυτό. Αν ένας άνθρωπος έχει περάσει από κάποιο ισχυρό σοκ μπορεί να λέει ότι θέλει, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του.
Αυτό φάνηκε και από την τελευταία του ταινία. Ίσως να ναι η καλύτερη ταινία του σε θέμα φωτογραφίας και μουσικής. Πράγματι τα πλάνα σε μαγεύουν (μπορείτε να το διαπιστώσετε και από το βίντεο που παρουσιάζω στην ανάρτηση) όπως και η μουσική. Οι ερμηνείες τρομερές.
Ήρωες εγκλωβισμένοι στον εαυτό τους. Αυτό το χουμε ξαναδεί θα μου πείτε... Ήρωες εγκλωβισμένοι στην γη; Σε μια γη που δεν έχει μέλλον. Σε μία γη που βλέπει το τέλος να έρχεται. Και όλοι μας γινόμαστε θεατές στο τέλος αυτό. Και φυσικά εδώ δεν μιλάμε για αμερικανιά, όπου ο ήρωας ως ένας άλλος Μαγκάιβερ θα βρει την λύση να σωθεί στο τέλος. Εδώ παρουσιάζεται όλη η αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στη φύση. Απέναντι στο πεπρωμένο.
Τον τελευταίο καιρό συνέχεια ακούμε για το ημερολόγιο των Μάγια και για το τέλος του κόσμου που σύντομα έρχεται. Έχουμε όλα τα προβλήματά μας, έχουμε κι αυτό. Η ταινία αυτή είναι το κερασάκι στην τούρτα...
Εκεί που έλεγες πως αν είναι να ρθει το τέλος ας έρθει για όλους μας, τώρα παρακαλάς να είναι όλα ψέματα για να μη ζήσεις αυτό το ψυχοφθόρο και αργό θάνατο.
Να την δείτε ή όχι; Αναλόγως το πόσο αντέχετε.
Εγώ ακόμα αναπνέω με δυσκολία...

Αφιερωμένο...

Θα θελα να 'ξερα όλοι εσείς που κυνηγούσατε κάποτε τους μετανάστες και βρίζατε τους Αλβανούς (κυρίως), με τι μούτρα θα βγείτε να αναζητήσετε δουλειά στο εξωτερικό;
Ίσως νιώσετε την φιλοξενία που δείξατε κάποτε σε κάποιους άλλους ανθρώπους που ήθελαν να βρουν έναν καλύτερο τρόπο ζωής στην χώρα μας.
Είναι κρίμα που την μοίρα αυτή θα την ζήσει και ο κάθε συμπατριώτης μου που δεν έχει κάνει κακό σε μετανάστη και θα ρισκάρει να βγει έξω για αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής.
Ελλάδα, η νέα "Αλβανία" του κόσμου...

Όταν το πάπλωμα πέφτει βαρύ...

Όταν έξω έχει κρύο...
Όταν τα σώματα θέρμανσης δε λειτουργούν...
Όταν βλέπεις όμορφα όνειρα...
Όταν ζεις σε έναν άλλο κόσμο αρμονικά πλασμένο μέσα στο μυαλό σου...
Όταν γνωρίζεις πως είναι Κυριακή πρωί...
Τότε πως μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι σου;
Τι καλύτερο έχεις να κάνεις από το να μένεις εγκλωβισμένος κάτω από τα παπλώματα και τις κουβέρτες...
Αποχαιρετώ την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου με ένα τραγουδάκι...
Έρχεται ο χειμώνας...

Ναι! Σε σένα μιλάω...

Αποφάσισα να το δω. Τόσα χρόνια το είχα στην ταινιοθήκη μου και δε το έβαζα στο dvd player για να ξεστραβωθώ. Μέχρι που ένα αγαπημένο μου ιστολόγιο (unafatsa.blogspot.com) δημοσίευσε το συγκεκριμένο βίντεο.
Διέκοψα το βίντεο στη μέση. Δεν ήθελα να το δω έτσι.
Μετά την δουλειά άραξα στον καναπέ μου και έβαλα την ταινία να παίζει. Ο συνηθισμένος και αγαπημένος μας Σαρλό σε γκάφες... Αστεία που έχουν αξία και προκαλούν γέλιο 71 χρόνια μετά. Ναι. Η ταινία γυρίστηκε το 1940.
Ο πόλεμος ήταν προ των πυλών. Το Χόλυγουντ έπαιζε ταινίες με ρομάντζο μόνο και μόνο για να χαλαρώνουν τον ήδη βασανισμένο δυτικό κόσμο (Καζαμπλάνκα κτλ). Όμως ένας αστέρας με πολλά κέρδη και με ένα υπόλοιπο ζωής οικονομικά άνετο και ένδοξο, έδειξε πως πραγματικά έχει αρχίδια.
Μιλάω για τον Τσάρλι Τσάπλιν που δε τρόμαξε να ειρωνευτεί και να σατιρίσει τον Χίτλερ. Φυσικά σαν Ελληνάρες που είστε θα μου πείτε πως το ξέρετε (όπως πάντα) και πως αυτές οι ταινίες είναι βαρετές και ξεπερασμένες.
Όχι θα σας φωνάξω με την σειρά μου. Αν και γυρισμένη το '40 η ταινία έδειχνε με μεγάλη ειλικρίνια όλα τα παιχνίδια που παίζονται πίσω από τις πλάτες των ανθρώπων προσφέροντας μία αναγκαστική δόση χιούμορ. Αλλά μέχρι την ύστατη στιγμή ο αγαπημένος μας Σαρλό έκανε μία επανάσταση. Σίγουρα η κίνησή του δεν έφερε αποτέλεσμα μιας και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος πραγματοποιήθηκε αφήνοντας πολλούς νεκρούς, πολλούς τραυματίες, πολλές πληγές, πολλά ερείπια και πολύ πόνο. Όμως πίστεψε στον εαυτό του. Μπορεί να απέτυχε τότε. Όμως μπορεί το έργο του να πετύχει τώρα.
Δείτε το έργο.
Ανοίξτε τα μάτια και τα αυτιά σας.
Ξυπνάτε σιγά σιγά.
Δε πρέπει να φτάσουμε στα πρόθυρα ενός ακόμη μεγάλου πολέμου ούτε να αφήσουμε ολοκληρωτικά καθεστώτα να μας κάνουν μαριονέτες για να τρώνε κάποιοι με χρυσά κουτάλια.
Αυτό το βίντεο και αυτή η σπουδαία εμφάνιση του Τσάπλιν με άγγιξαν τρομερά. Είχα χρόνια να δακρύσω με μια ταινία. Βασικά είναι η πρώτη φορά που δακρύζω από έναν πολιτικό λόγο. Έναν πολιτικό λόγο που βγαίνει από το στόμα ενός ηθοποιού. Όχι ενός μαλάκα.
Και ναι. Σε σένα μιλάω.
Πρώτα σε σένα κοιμισμένε Νεοέλληνα. Ξύπνα επιτέλους και πιάσε τη ζωή από τα μαλλιά.
Μετά σε κάθε μαλάκα πολιτικό. Θα σας πάρουμε με τις πέτρες. Η περίοδος της μεταπολίτευσης και της "χρυσής" γενιάς του πολυτεχνείου πέρασε. Πάρτε δρόμο...
Ύστερα σε σας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δε θα γίνουμε θυσία στο βωμό των συμφερόντων σας. Ούτε εμείς. Ούτε οι Ιρλανδοί. Ούτε οι Πορτογάλοι. Ούτε οι Ισπανοί. Ούτε οι Ιταλοί... Κανείς μας!
Έχετε σειρά εσείς οι πανηλίθιοι εθνικιστές. Στ' αρχίδια μου γράφω τα σύνορά σας. Χέστηκα για το μεγάλο όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας. Δε με νοιάζει αν θα πάρουμε ξανα την Κωνσταντινούπολη. Δε θα πάω να μείνω εκεί. Κανείς δε θα αφήσει την οικογένειά του να μείνει εκεί. Κανείς δε θα αφήσει το παιδί του να πεθάνει για να τσεπώσουν κάποιοι λεφτά. Είστε ηλίθιοι που ακόμα πουλάτε ιστορία και εθνικομαγκιά.
Στο διάολο να πάτε παπάδες. Όχι όλοι. Αλλά όσοι έχετε μεγάλες κοιλιές και πιο πολλά χρυσαφικά απ' ότι έχει η πιο ακριβή πουτάνα στην πιάτσα. Όσοι από σας δε βάζετε το χέρι στην τσέπη να βοηθήσετε το ποίμνιό σας που κάθε Κυριακή πρωί σας τσέπωνε και τώρα σας ζητάει ελεημοσύνη.
Να πάνε να γαμηθούν τα σωματεία και οι συνδικαλιστές. Κυνηγάνε από την μία δικαιώματα και από την άλλη σκαρφαλώνουν ύπουλα για μία καλή θέση.. στην εξουσία.
Δε με νοιάζει η δόξα. Δε θέλω σπουδαία πράγματα.
Την ζωή μου θέλω πίσω και το χαμόγελο των συνανθρώπων μου ξανά στο πρόσωπό τους...
Δε ζητάω πολλά...

Όσο υπάρχουν άνθρωποι...

...μπορώ να ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον.
Το που τραβήχτηκε η φωτογραφία δεν έχει σημασία. Η ανθρωπιά δεν έχει ούτε σύνορα ούτε εθνότητα.
Η εικόνα μιλάει από μόνη της.
Σας την προσφέρω διότι έρχονται δύσκολοι καιροί...

Όταν ο ναζισμός έτρεμε στους ρυθμούς της τζάζ...

Η τζάζ μουσική ήταν δυσάρεστη στη ναζιστική ιδεολογία διότι συνδεόταν με τον μεγάλο εχθρό, την Αμερική. Το χειρότερο ήταν ότι εκτελέστηκαν αρκετοί Αμερικανοί ( Εβραίοι κυρίως) και Αφρικανοί μουσικοί γι' αυτόν τον λόγο!
Την είχαν αποκαλέσει ως μουσική των νέγρων όπως επίσης και εκφυλισμένη μουσική "entratete musik".
Όμως η τέχνη δε μπορεί να ελεγχεί. Η τέχνη δεν έχει όρια. Όταν σε κάποιον απαγορεύεις ένα κίνημα τέχνης (μουσικό, λογοτεχνικό, εικαστικό κτλ), τον εξιτάρεις να το αναζητήσει. Να ανακαλύψει μόνος του γιατί είναι παράνομο. Και μόλις διαπιστώσει την παράνοια της απαγόρευσης να το λατρέψει. Να το αφομοιώσει και να γίνει ένα με αυτό.
Η νεολαία δεν ελέγχεται πάντα. Σε περιόδους πολέμου αρκετοί νέοι δεν υπάκουσαν νόμους και χόρευαν στους ρυθμούς της τζαζ και του σγουίνγκ στη ναζιστική Γερμανία. Τότε έπαιζες την ζωή σου κορώνα γράμματα.
Αυτοί οι νέοι ήταν οι ήρωες της καθημερινότητας. Ήταν οι επαναστάτες της ζωής.
Νέοι και νέες που αν ζούσαν σήμερα στην Ελλάδα θα μας έπιαναν από το χέρι και θα μας ζητούσαν έναν χορό. Έναν χορό που θα έδιωχνε κάθε μαύρη σκέψη από το μυαλό μας.
Πλέον το χουμε ξεχάσει αυτό. Δε ξέρουμε τι θα πει ζωή και δεν αγωνιζόμαστε γι' αυτήν.
Από ένα σχολείο άκουσα σήμερα το πόσο βαριέται να επισκέπτεται το μουσείο και το κάθε μουσείο. "Μόνο πέτρες βλέπουμε, αγάλματα χωρίς κεφάλια, που είναι το σπουδαίο;". Φυσικά αυτήν την άποψη δεν έχουν όλοι νέοι. Αν ίσχυε αυτό πρώτος θα έπεφτα από τα ψηλά τείχη της Ακρόπολης.
Είναι όμως εφιαλτικό που μία μεγάλη μερίδα της νεολαίας δε βρίσκει το νόημα της Τέχνης και της Έκφρασης, ούτε γνωρίζει ότι απο κει μπορεί να πηγάζει η Επανάσταση!
Χάθηκε λοιπόν η ελπίδα για μια ριζοσπαστική αλλαγή;
Χάθηκε η ορμή της επανάστατικότητας;
Χάθηκε το όραμα;
Ο καιρός θα δείξει...
Το μόνο που μου δίνει ελπίδα είναι πως η νέα γενιά δε θα γίνει κακομαθημένη όπως έγινε η δική μας. Θα σκληραγωγηθεί λόγω των καταστάσεων και αυτό ίσως να φέρει μία πρόοδο σ' αυτόν τον τόπο.
Στην δικιά μου κακομαθημένη γενιά θα θελα να θυμήσω πως κάποτε το καθεστώς των Ναζί φοβήθηκε και κυνήγησε τα επαναστατικά καλλιτεχνικά κινήματα εκείνης της εποχής...
Είχε τους λόγους του...

ΜΑΤΣΑΡΑ!

Αυτός είναι ο Ολυμπιακός που όλοι μας αγαπάμε και γουστάρουμε να βλέπουμε στην Ευρώπη. Το καλύτερο και πιο αγχωτικό παιχνίδι του Ολυμπιακού στην Ευρώπη που έχω δει στην ζωή μου.
Τέλειος ο Ολυμπιακός παρά τις απουσίες του. Επιτέλους αποκτήσαμε έναν τερματοφύλακα εμπιστοσύνης. Ο Μέγιερι έχει εξαφανίσει για τα καλά τον πολύ λίγο Κονστάντσο (που εξαιτίας του χάσαμε βαθμούς στα πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια).
Πολύ γέλιο οι Μασσαλοί. Στο πανό τους έγραφε πως μία είναι η ομάδα στην Αθήνα, η ΑΕΚ. Μάλλον ξέχασαν πως ο Ολυμπιακός είναι Πειραιάς!!
Πλέον θα τα δώσουμε όλα στο τελευταίο ματς στο Καραϊσκάκη με την αδιάφορη Άρσεναλ.
Πάμε όπως τότε...
Συγχαρητήρια στον ΑΠΟΕΛ που πέρασε στους "16".
Σπουδαία ευρωπαϊκή βραδιά για Ελλάδα και Κύπρο!!!

Η φαντασία στην Αριστερά

Έξυπνη "ιεροσυλία"...

Όλοι μάθαμε πριν από λίγες μέρες την απάνθρωπη συμπεριφορά αμερικανών αστυνομικών οι οποίοι ρίχνανε σπρέι πιπεριού στα πρόσωπα φοιτητών. Νεαροί οι οποίοι κάνανε καθιστική διαμαρτυρία. Οι εικόνες σοκάρανε και ενόχλησαν.
Φυσικά σε εμάς και στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο (Τυνησία, Αίγυπτος κ.α.) είναι εικόνες συνηθισμένες και λιγότερες αν όχι το ίδιο απάνθρωπες με την συμπεριφορά των δικών μας αστυνομικών. Μας παρηγορεί η ιδέα πως δεν είναι μόνο οι δικοί μας αστυνομικοί ζώα αλλά και αυτοί των άλλων χωρων.
Μη γενικολογούμε όμως. Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ζώα. Όπως δεν είναι μόνο οι αστυνομικοί ζώα.
Ζώα υπάρχουν στον χώρο των δημοσιογράφων, των εφοριακών, των κληρικών, των εκπαιδευτικών, των στρατιωτικών (κυριώς στα χαμηλά κλιμάκια όπου εκεί φτάνει στο 100%) και αλλού...
Για αυτά τα ζώα εκτός από την έξυπνη φωτογραφία (που για ευνοήτους για πολλούς, λόγους) σας παρουσιάζω, καθώς και τους στίχους ενός πολυαγαπημένου τραγουδιού (που τραγούδησα σαν κοινό δυνατά πριν από πέντε χρόνια στο Γκαγκάριν). Του τραγούδι είχε γραφτεί για τον τότε πλανητάρχη, τον Μπους αλλά για μένα είναι τόσο διαχρονικό που ταιριάζει και αφιερώνεται σε όλα τα "ζώα" αυτού του πλανήτη...

There's a look on your face I´d like to knock out
See the sin in your grin & the shape of your mouth
All I want is to see you in terrible pain
Though we won´t ever meet I remember your name

Can´t believe you were once just like anyone else
then you grew & became like the devil himself
Pray to God I can think of a nice thing to say
But I do not think I can so fuck you anyway

You`re a scum, you`re a scum & I hope that you know
That the cracks in your smile are beginning to show
Now the world needs to see that it is time you should go
There's no light in your eyes & your brain is too slow

Can´t believe you were once just like anyone else
then you grew & became like the devil himself
Pray to God I can think of a nice thing to say
But I do not think I can so fuck you anyway

Bet you sleep like a child with your thumb in your mouth
I could creep up beside put a gun in your mouth
makes me sick when I hear all the shit that you say
so much crap coming out it must take you all day

There's a space left in hell with your name on the seat
With a spike in the chair just to make it complete
When you look at yourself do you see what I see
If you do why the fuck are you looking at me

There's a time for us all & I think yours has been
Can you please hurry up cos I find you obscene
We can not wait for the day that you are never around
When that face is not here & you rot underground

Can´t believe you were once just like anyone else
Then you grew & became like the devil himself
Pray to god I can think of a nice thing to say
But I do not think I can so f*ck you anyway

So fuck you anyway

Μεσάνυχτα στο Παρίσι!

Θα μπορούσα να μη γράψω τίποτα...
Είναι η πρώτη φορά που αρχίζει μία ταινία και δε μιλάει κανείς.
Να ναι η μουσική;
Να ναι η πόλη;
Να ναι όλα μαζί;
Είναι η μαγεία του Παρισιού. Όλοι μας έχουμε στην καρδιά μας το Παρίσι είτε το χουμε επισκεφθεί είτε όχι. Όλοι μας αγαπάμε το Παρίσι είτε μας άρεσε είτε όχι.
Πριν δύο χρόνια είχα επισκεφθεί το Παρίσι. Η αλήθεια είναι πως η πόλη αυτή είναι ένας μύθος. Ένας μύθος που διαρκεί μέχρι να δεις την κορυφή του Πύργου του Άιφελ. Μετά το Παρίσι γίνεται κομμάτι του εαυτού σου. Όλα όσα έβλεπες σε ταινίες, σε αφίσες, σε εξώφυλλα είναι πλέον μπροστά σου. Μπορείς να τα φωτογραφίσεις, να τα αγγίξεις ή να τα προσπεράσεις.
Για μένα το Παρίσι απομυθοποιήθηκε. Γιατί; Είδα και την σκοτεινή πλευρά του. Διαπίστωσα πως δεν είναι ένας παράδεισος. Είναι ένα υπέροχο χαλί που κρύβει πολύ σκόνη από κάτω του. Ενώ έχω τόσα ακόμα μέρη που θέλω να επισκεφθώ σ' αυτήν την πόλη αποφάσισα να μη το επισκεφθώ ξανά στο άμεσο μέλλον πιστεύοντας πως υπάρχουν και καλύτερες ή ενδιαφέρουσες πόλεις που αξίζει να πάω.
Δυό χρόνια μετά από αυτήν την επίσκεψη που μου άλλαξε την εικόνα για το Παρίσι, εμφανίστηκε ο Γούντι Άλλεν με την αριστουργηματική ταινία του "Μεσάνυχτα στο Παρίσι" να με διαψεύσει. Να μου πει να προσγειωθώ και να διαπιστώσω πως όλες οι πόλεις έχουν τα καλά και τα κακά τους. Όμως ένα είναι το Παρίσι. Και αν θες να ζήσεις τη ζωή σου έλα εδώ.
Το Παρίσι έγινε η μητρόπολη του κόσμου για πολλές δεκαετίες. Πόσες εποχές γεννήθηκαν, άκμασαν και πέθαναν εκεί. Πόσοι διανοούμενοι πήγαν να ζήσουν εκεί. Πόσοι ρομαντικοί ρισκάρουν και πάνε να ζήσουν στην πόλη αυτή. Γιατί;
Διότι θέλουν να ζήσουν αυτές τις εποχές που αναζητάει ο ήρωας της ταινίας. Και το Παρίσι τις έχει διατηρήσει καλά. Σε κάθε στροφή της πόλης μεταφέρεσαι από την Belle epoque στην Ρομαντική περίοδο και από κει πάλι στο σήμερα. Είναι μία πόλη μουσείο.
Και ας ρθούμε και στην ταινία. Μάλλον δε χρειάζεται να πω πολλά. Μπορείτε να καταλάβετε πόσο με άγγιξε όταν με ωθεί να γράψω τέτοιο πρόλογο... Μέχρι να δω το Μεσάνυχτα στο Παρίσι έλεγα πως αγαπημένη μου ταινία από αυτές που έχει κάνει ο Γούντι Άλλεν είναι οι Διασημότητες. Πλέον η νέα μου φάνηκε πιο ώριμη και πιο διαβασμένη. Πολύ έξυπνη. Πολύ "μορφωτική". Ο Γούντι Άλλεν έχει τρομερές γνώσεις όχι μόνο πάνω στην μουσική αλλά πάνω σε κάθε μορφή τέχνης και αυτό φαίνεται από την τελευταία του ταινία.
Νομίζω πως από τότε που ξεκόλλησε από την Νέα Υόρκη ξαναβρήκε την ζωντάνια και την φρεσκάδα που είχε στην δεκαετία του '70 και '80. Τότε έλεγε πως δε θα αφήσει ποτέ την Νέα Υόρκη. Έφτασε όμως να επαναλαμβάνεται. Έκανε την αρχή με το Match Point, συνέχισε στην Βαρκελώνη με το Vicky, Christina, Barcelona και μεγαλούργησε που αλλού... στο Παρίσι με το Μεσάνυχτα στο Παρίσι.
Αξίζει να το δείτε...
Εγώ από δω σας προσφέρω τα πρώτα τρία λεπτά που μας γύρισαν για λίγο στην Πόλη του Φωτός και πιστέψτε με για λίγο νιώσαμε την βροχή να κυλάει στο πρόσωπό μας και ένα χαμόγελο έσκασε μόλις είδαμε τον Πύργο του Άιφελ να ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα κτίρια, λες και είμασταν εκεί.
Αυτό για μένα είναι τέχνη.
Να σε ταξιδεύει κυριολεκτικά...

Ποιοί είναι τελικά οι δυνάστες;

Λίγο καιρό μετά την πτώση του Καντάφι σας παρουσιάζω το έργο που άφησε πίσω του και που κανείς δε το αναφέρει παρα μόνο πανηγυρίζει για την πτώση ενός καθεστώτως. Φυσικά δεν είμαι υπερ τον δικτατοριών αλλά μετά την ανάγνωση της παρακάτω λίστας αναρωτήθηκα αν τελικά εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα κάτω από ένα αποτυχημένο ομοίωμα της δημοκρατίας. Διαβάστε τα έργα του Καντάφι και αναρωτηθείτε και σεις μόνοι σας...
1. Χρησιμοποίησε τα έσοδα από το εμπόριο πετρελαίου της Λιβύης, το οποίο εθνικοποίησε, για την κατασκευή πολύτιμων υποδομών στα εδάφη της Λιβύης, όπως νοσοκομεία, κτίρια, και τα μεγαλύτερα υδρευτικά και αρδευτικά δίκτυα του κόσμου στη Λιβύη. Τα ίδια τεράστια έργα υποδομών πρότεινε να κατασκευάσει δωρεάν η Λιβύη σε όλα τα κράτη της Αφρικής, με σκοπό την δημιουργία μιας οικονομικής-γεωργικής-βιομηχανικής-στρατιωτικής ανεξάρτητης Αφρικής.
2. Πριν τον Καντάφι, μόλις το 1/5 του πληθυσμού διέθετε επαρκή μόρφωση ενώ το υπόλοιπο δεν είχε πρόσβαση στην παιδεία. Κατά την διάρκεια της θητείας του Καντάφι, το σύστημα παιδείας μέχρι και το πανεπιστήμιο έγινε δωρεάν για το σύνολο του πληθυσμού, ενώ το ποσοστό των μορφωμένων Λίβυων αναρριχήθηκε στο 83% επί του συνόλου του πληθυσμού.
3. Το Σύστημα πρόνοιας της Λιβύης, κατά την διάρκεια της κυβερνήσεως του Καντάφι, είναι δωρεάν για όλους τους Λίβυους Πολίτες ακόμα και για τους επαναστάτες! Νοσοκομεία, περίθαλψη, φάρμακα είναι δωρεάν και προσβάσιμα για όλους τους Λίβυους, ενώ εάν ο ασθενής χρειάζεται επέμβαση ή φάρμακα τα οποία δεν διαθέτουν τα νοσοκομεία της Λιβύης, το κράτος αναλαμβάνει τα έξοδα μετακίνησης του ασθενούς στο Εξωτερικό!
4. Όταν ανέβηκε ο Καντάφι στην εξουσία, βασικά είδη τροφίμων υποτιμήθηκαν ραγδαία ώστε να μπορέσουν οι Λίβυοι να τα αγοράσουν. Το ηλεκτρικό δίκτυο επεκτάθηκε άμεσα ώστε κάθε περιοχή της Λιβύης να διαθέτει ρεύμα, ενώ τεράστια υδρευτικά και αρδευτικά έργα κατασκευάστηκαν ώστε να υποβοηθήσουν την αγροτική ανάπτυξη με σκοπό την ανεξαρτησία της Λιβύης σε αγροτικά προϊόντα.
5. Ο Καντάφι προχώρησε στην κατασκευή του "Μεγάλου Ποταμού του Τρελού", ένα τεράστιο έργο, ένας κατασκευασμένος ποταμός, ο οποίος κατέχει και θέση στα ρεκόρ Γκίνες ως σύγχρονο θαύμα του κόσμου και ο οποίος μετέτρεψε την έρημο των ακτών της Λιβύης σε εύφορες πεδιάδες. Ο αγωγός της Λιβύης, θεωρείται το όγδοο θαύμα! Αυτό το 8ο θαύμα βομβάρδισαν και κατέστρεψαν τα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ, με σκοπό την καταστροφή της αγροτικής αυτονομίας της Λιβύης (Ερωτήματα όπως το πως μια τόσο μικρή χώρα και με πληθυσμό περίπου στα τέσσερα εκατομμύρια, μπορεί να κατασκευάζει κάτι το τόσο μεγάλο χωρίς να δανεισθεί ούτε σεντ από τους διεθνείς τραπεζίτες έτρωγε σιγά σιγά την Hong και τα ΕβραιοΣαξονικά τσιράκια της, Ροκφέλερ και Ρότσιλντ. Στη Λιβύη υπάρχουν τέσσερα υπόγεια κοιτάσματα νερού: α) στην Κούφρα β) στην Σύρτη γ) στην Μορζούκ και δ) στην Χαμάντα, συνολικού όγκου 35 χιλιάδων κυβικών χιλιομέτρων. Αυτά τα υπόγεια κοιτάσματα νερού παρέχουν αυτονομία αστείρευτη σε νερό για τους Λίβυους. Ένα υπόγειο δίκτυο σωλήνων για να εμποδίσει την εξάτμιση βρίσκεται βαθειά θαμμένο στην έρημο. 270 πηγάδια βάθους εκατοντάδων μέτρων και το κόστος ενός κυβικού μέτρου νερού είναι κατά πολύ φθηνότερο του αφαλατομένου νερού. Το νερό είναι ίσο με την ροή διακοσίων ετών του Νείλου ποταμού λένε οι επιστήμονες. Ο τελικός σκοπός του έργου ήταν να μετατραπεί η Λιβύη σε έναν αυτόνομο γεωργικό παράδεισο. Αυτάρκεια: λέξη η οποία απαγορεύεται τελείως από τους "καρχαρίες").
6. Κάθε Λίβυος πολίτης δικαιούται Γής, αγροτικών εργαλείων, ζώων, σπόρων. Ο Καντάφι Ορκίστηκε(!!!) να στεγάσει κάθε Λίβυο πολίτη, πολλοί εκ των οποίων πριν τον Καντάφι ζούσαν σε σκηνές και λαμαρινοκατασκευές. Ορκίστηκε επίσης, να μην φτιάξει σπίτι στους γονείς του οι οποίοι διέμεναν σε σκηνή, μέχρι να στεγαστεί και ο τελευταίος Λίβυος πολίτης. Εκπλήρωσε τον όρκο του και ο πατέρας του απεβίωσε πριν στεγαστούν όλοι οι Λίβυοι. Κατοικίες και πολυκατοικίες χτίστηκαν σε όλη την επικράτεια της Λιβύης ώστε κάθε Λίβυος να διαθέτει κατοικία ή διαμέρισμα, ΔΩΡΕΑΝ!!!
7. Κατά την Διάρκεια της "Δικτατορίας" του Καντάφι, η Λιβύη έγινε η Αφρικανική χώρα με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, βαθμολογημένη στο σύστημα HDI των Ηνωμένων Εθνών σε υψηλότερο επίπεδο από τις Ρωσία, Βραζιλία και Σαουδική Αραβία!!!
8. Το 2007, στην Περιοδική έκδοση AFRICAN DEVELOPMENT, γράφτηκε πως "Αντίθετα με άλλες πετρελαιοπαραγωγούς χώρες όπως η Νιγηρία, η Λιβύη χρησιμοποίησε τα έσοδα από τα πετρέλαια της για την ανάπτυξη της Χώρας."
9. Ο Καντάφι πίστευε ότι η Οικονομική Δημοκρατία στην χώρα μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν το Α.Ε.Π. της χώρας χρησιμοποιείται ώστε να ωφεληθούν όλοι οι Λίβυοι πολίτες ενώ ο πλούτος της χώρας διανέμεται σε κάθε Λίβυο πολίτη. Έως σήμερα, όλα τα ποσά από το εμπόριο πετρελαίου έμπαιναν σε ειδικό λογαριασμό της Κεντρικής Τράπεζας, διαθέσιμα σε κάθε Λίβυο.
10. Ο Καντάφι πολέμησε για την χειραφέτηση του γυναικείου πληθυσμού της Λιβύης, είναι το μοναδικό Ισλαμικό κράτος που οι γυναίκες είναι ελεύθερες και φυσιολογικές με κάθε γυναίκα να έχει πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα, ενώ ταυτοχρόνως υιοθέτησε την μισθωτή εργασία για τις γυναίκες σε όλους τους εργασιακούς τομείς, απαγόρευσε τον γάμο πριν τα 20 και απαγόρευσε τις κλειτοριδεκτομές. Αυτά βέβαια, δεν έγιναν αποδεκτά με κραυγές χαράς από τους φανατικούς μισογύνηδες Ισλαμιστές οι οποίοι εδράζονται κυρίως στην περιοχή της Βεγγάζης (οι λεγόμενοι "Αντιστασιακοί", πολύ προοδευτικοί άνθρωποι).
Η εφημερίδα © Vancouver Sun στην The Vancouver Sun έγραψε:H προσωπική φρουρά του Moammar Gaddafi,ονομαζόταν και ως "οι Άγγελοι του" !Το 1979 ο Μουαμάρ Καντάφι ίδρυσε την στρατιωτική ακαδημία γυναικών της Τρίπολης, Υποσχέθηκε δε στην μητέρα του να βελτιώσει την κατάσταση των γυναικών στην Λιβύη. Η μητέρα του αν και αγράμματη, ήταν η κορυφαία τοξότρια στην φυλή του. Το 1998 μια από τις γυναίκες φρουρούς του σκοτώθηκε και αρκετές άλλες τραυματίστηκαν όταν η αυτοκινητοπομπή του έπεσε σε ενέδρα. Γιατί μπαίνουν οι γυναίκες σε κίνδυνο; τον ρώτησα. «Είμαι εργοδότης ίσων ευκαιριών» απάντησε. «Πριν χρόνια οι γυναίκες ήρθαν σε μένα, θέλησαν να γίνουν οι σωματοφύλακες μου. Επίσης απαίτησαν να ανοίξει μια Στρατιωτική Ακαδημία». Σύμφωνα με τον Καντάφι : «Οι γυναίκες πρέπει να εκπαιδεύονται στην μάχη, ώστε να μην είναι εύκολη λεία, για τους εχθρούς τους». Πολλές από τις γυναίκες φρουρούς και τις «επαναστατικές καλόγριες» (γυναίκες που έχουν αφιερώσει τις ζωές τους στα ιδανικά της επαναστάσεως του 1969) λένε ότι ποτέ δεν θα παντρευτούν. Αντί για αυτό διάλεξαν να αφιερώσουν τις ζωές τους στην προστασία του άνδρα «που μας έδωσε την ελευθερία και μας έκανε μοναδικές στον Αραβικό κόσμο» σύμφωνα με την Naima Sagiar μια επαναστατική καλόγρια από το 1977. «Στην Λιβύη οι γυναίκες έχουν τα καλύτερα και από τους δύο κόσμους» είπε ο Καντάφι. Μπορούν να διατηρούν την θυληκοτητά τους, επιπλέον μπορούν να διαλέξουν ΜΟΝΕΣ τους, όποια καριέρα θέλουν. Κάθε Λίβυα μπορεί να μάθει να πετάει, ένα μαχητικό MiG, να γίνει αξιωματικός η χειρούργος εγκεφάλου. Μετά την συνέντευξη είχα την ευκαιρία να μιλήσω στην Fatia, μια ψηλή, όμορφη γυναίκα 27 ετών, με δραματικό make-up ματιών. Την ρώτησα γιατί δεν ήθελε να γίνει πιλότος μαχητικού αεροσκάφους, αλλά σωματοφύλακας. «Χωρίς τον ηγέτη μας, οι γυναίκες στην Λιβύη δεν θα ήταν τίποτα» απάντησε. «Μας έδωσε ζωή. Είμαι έτοιμη να πεθάνω για αυτόν. Είναι πατέρας, αδελφός και φίλος τον οποίο μπορείς να εμπιστευτείς.»
11. Το 2010, Ο Καντάφι ήταν ο μόνος ηγέτης στον Αραβικό κόσμο που ζήτησε Δημοσίως Συγνώμη για το ρόλο των Αραβικών κρατών στο δουλεμπόριο και την φυλάκιση των Αφρικανών (Μέλανα Φυλή), προκαλώντας την οργή των υπολοίπων προδοτικών Αράβων ηγετών διότι επισταμένος ο Καντάφι ξεσκέπαζε την υποκρισία τους και την δουλικότητα απέναντι στο Ξένο Κεφάλαιο, αποτελώντας ,με αυτόν τον τρόπο το αγκάθι στα πλευρά των Συμπαιγνιακών Αράβων Ηγετών, με αποτέλεσμα ο Καντάφι να απομονωθεί από τον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο.
12. Ο Καντάφι πρότεινε επισήμως την δημιουργία εποπτικού μηχανισμού (για παροχή βοήθειας) για τους Αφρικανούς στις Ευρώπη, ΗΠΑ, Καραϊβική, Νότια Αμερική. Σε πρόσφατη ομιλία του τους δήλωσε: "Από τώρα και στο εξής, με την θέληση του Θεού, θα αναθέσω σε ομάδες να αναζητήσουν, να ερευνήσουν και να συσχετιστούν με τους Αφρικανούς στην Ευρώπη ώστε να ελέγξουν σε ποιά κατάσταση βρίσκονται. Αυτό είναι το καθήκον μου και ο ρόλος μου απέναντι στα τέκνα της Αφρικής. Είμαι Στρατιώτης της Αφρικής. Είμαι Εδώ για εσάς και εργάζομαι για εσάς, κατά συνέπεια δεν θα σας εγκαταλείψω ποτέ αλλά θα σας ακολουθώ."
13. Ένα από τα πιο φιλόδοξα (και αποσιωπημένα από τα ΜΜΕ Διεθνώς) σχέδια του Καντάφι ήταν η ένωση σε ένα κοινό όραμα όλων των Αφρικανικών χωρών ώστε να απελευθερωθούν από τα δεσμά πάσης φύσεως εξαρτήσεων. Δαπάνησε σημαντικά ποσά, πόρους, χρόνο ώστε να το προχωρήσει, πήρε πρωτοβουλίες κατάπαυσης πυρός σε εμπόλεμες Αφρικανικές περιοχές (Κονγκό, Ουγκάντα, Αιθιοπία), με σκοπό να εκπληρώσει το όραμα του, την ενοποίηση των Αφρικανικών χωρών σε μια ήπειρο, τις Αποκαλούμενες "Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής".
14. Παρά το ότι, οι "Καρχαρίες" ποτέ δεν του συγχώρησαν το ότι εθνικοποίησε τις πετρελαιοπηγές της Λιβύης, η πιο ενοχλητική κίνηση του Καντάφι ήταν η θέληση του για ενοποίηση των Αφρικανικών χωρών, όραμα το οποίο ύστερα από πολλά χρόνια προσπάθειας, απογοητεύσεων και τρικλοποδιών, άρχισε να κερδίζει, νέο "MOMENTUM" σε όλη την Αφρική.
15. Απέλασε και έδιωξε 1.000.000 Κινέζους, διασφαλίζοντας και τις εργατικές θέσεις για τον Λιβυκό λαό αλλά και την φυλετική ομοιογένεια των 4.000.000 Λίβυων πολιτών.
16. Εισήγαγε στο Λιβυκό Λεξιλόγιο την λέξη MATHABA, η οποία σήμαινε την συγκέντρωση ανθρώπων με κοινό σκοπό σε ένα μέρος. Η λέξη MATHABA έφερε μαζί αντιστασιακά και επαναστατικά κινήματα από όλο τον πλανήτη ώστε να μοιρασθούν ιδέες, γνώση και πρακτικές αντίστασης. Ως εκ τούτου, ο Καντάφι ανακηρύχτηκε "Τρομοκράτης".

Ο Νέλσον Μαντέλα δημοσίως δήλωσε πως "στις πιο σκοτεινές στιγμές του αγώνα μας, όταν η πλάτη μας ήταν στον τοίχο, ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν ο μόνος που στάθηκε δίπλα μας.

Στο 040

Όταν σε παίρνει ο ύπνος
θες αναμφίβολα έναν ώμο.
Έναν οποιοδήποτε ώμο.
Έναν ώμο όχι πάντα πρόθυμο.
Εσένα πάλι δε σε νοιάζει καθόλου,
σε καλύπτει απλώς να γέρνεις κάπου το κεφάλι,
να το ακουμπήσεις,
για να μη σου πέφτει βαρύ στο κενό.

Δεν αρέσουν στο κόσμο τα ασήκωτα κεφάλια.
Προτιμούν, βλέπεις, τα ξύπνια, τα ενεργητικά.
Δεν τους αρέσει να γίνονται ώμοι.
Βάζουν τα γυαλιά με τους καλούς φακούς και χτυπούν τον ήλιο αλύπητα.
Τον ήλιο που κάνει το ζαλισμένο κεφάλι σου ακόμη πιο βαρύ.
Ενοχλούνται όταν τους ακουμπάς,
γι' αυτό κοίτα να ξυπνήσεις σύντομα.

Σκανδάλη Δήμητρα
Χειρο-ποιήματα νεανικής απερισκεψίας
Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Για τον Φ.

Έντεκα το πρωί. Η ώρα που κάνω διάλειμμα. Βγαίνω στο πεζόδρομο να πάρω κάτι να φάω από έναν φούρνο και να διαβάσω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μέχρι να γυρίσω πάλι πίσω στη δουλειά. Το βλέμμα μου έπεσε στην φωτογραφία της Ελευθεροτυπίας. Αμέσως κάλεσα έναν αριθμό στο κινητό μου.
-Ρε συ ο φίλος μας είναι φωτογραφία;
-Ναι αυτός είναι.
Είναι περίεργη η αίσθηση που νιώθεις όταν βλέπεις κάποιον γνωστό σου σε κάποιο εξώφυλλο.
Η ιστορία με τον Φ. ξεκινάει από τότε που ήρθα Αθήνα ως φοιτητής. Γνωριστήκαμε στην πρώτη μου πορεία που κατέβηκα για το Πολυτεχνείο. Φίλοι του μου λέγανε αστειευόμενοι να μην είμαι κοντά του όταν θα φτάνουμε στην αμερικανική πρεσβεία διότι θα φάω και εγώ ξύλο. Το πήρα για αστείο και γέλασα μέχρι που διαπίστωσα πως έχουν δίκιο. Πράγματι από το μέγαρο μουσικής τον χάσαμε και τον ξαναβρήκαμε με μελανιές στο σταθμό του μετρό στους Αμπελόκηπους να μας λέει πως του την έπεσαν ματατζήδες.
Τον επόμενο χρόνο τον συναντήσαμε έξω από το Πολυτεχνείο και περπατήσαμε μέχρι την πρεσβεία. Είχε ένα καθικάκι στα χέρια του για κάθε ενδεχόμενο. Πάλι τον χάσαμε και τον βρήκαμε στο μετρό των Αμπελοκήπων με σπασμένο το λουράκι που είχε το καθικάκι του.
"Με βάλανε κάτω και με χτυπούσαν. Εγώ σηκώθηκα και τους είπα δυνατά καλά ρε μαλάκες δε με αναγνωρίσατε; και εκείνοι σαστισμένοι μου είπαν συγνώμη κύριε αξιωματικέ, δε σας γνωρίσαμε και φύγανε για να βαρέσουν άλλους.", τα γέλια μας ακούστηκαν ως τις αποβάθρες.
Ο Φ. κατέβαινε σε όλες τις πορείες. Σταμάτησα να τον συναντάω μετά από ένα ατύχημα που είχε και τον άφησε παράλυτο. Στη συνέχεια σταμάτησα να κατεβαίνω και γω στις πορείες του Πολυτεχνείου. Πίστευα πως λόγω της κατάστασής του είχε τελειώσει με το θέμα των κινητοποιήσεων.
Μέχρι σήμερα που τον είδα πρωτοσέλιδο. Ειλικρινά συγκινήθηκα. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που γνωρίζω και που σέβομαι τα "πιστεύω" τους. Κάποια "πιστεύω" που τα κυνηγάνε ακόμα παρά τα εμπόδια που τους δημιουργεί η ίδια η ζωή.
Η εικόνα με τον Φ. να είναι με το καροτσάκι σε σημείο εμπόλεμο δείχνει πως αν θες ένα καλύτερο μέλλον πολεμάς με όσες δυνάμεις έχεις...
Αυτοί οι άνθρωποι σαν τον Φ. είναι για μένα ήρωες και μάρτυρες μαζί.

Révolution Européenne

Αφιερωμένο από την γαλλική μεσαία τάξη που αναγνωρίζει τις δύσκολες στιγμές που περνάει ο ελληνικός λαός...

Dévouement de la part de la classe moyenne française qui semble reconnaître les moments difficiles que le peuple grec est en train de subir.

Το Πολυτεχνείο "ξέβαψε" πια...

Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για το γεγονός αυτό.
Ένα γεγονός το οποίο ξέρουμε λανθασμένα. Φυσικά και φταίμε εμείς γι΄αυτό. Η αδιαφορία μας να μάθουμε την αλήθεια και η τσαπατσουλιά μας στο να πιστεύουμε την κάθε μαλακία που μας πλασάρει η νεοελληνική παιδεία μας έχει φτάσει στο σημείο να γιορτάζουμε ένα γεγονός για το οποίο δε ξέρουμε πολλά και βασικά στοιχεία.
Ένα κοινό που έχει η 17 Νοεμβρίου του 1973 με την σημερινή ημερομηνία είναι πως τότε λίγες μέρες πριν το συμβάν είχε πεθάνει ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο επονομαζόμενος γέρος της δημοκρατίας (γελάμε δυνατά εδώ) ενώ σήμερα "έφυγε" από την πρωθυπουργία ο εγγονός του Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου.
Όμως το Πολυτεχνείο έχει ξεβάψει πια. Κάθε χρόνο το βλέπουμε αυτό. Λίγοι είναι αυτοί που τιμούν τους φοιτητές που είχαν κλειστεί εκεί μέσα. Πλέον αυτή η ημερομηνία έχει συνδυαστεί με βανδαλισμούς και ξύλο. Έχει χάσει το νόημά της ακόμα και ως γιορτή.
Κάθε χρόνο βλέπεις τους κολλημένους φοιτητές της ΠΚΣ να τσακώνονται με τους ΠΑΣΠίτες και τις άλλες αριστερές παρατάξεις για το ποιοι έχουν τα "δικαιώματα" αυτής της γιορτής. Από την μια τα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ "ξεχνάνε" το ανάθεμα που είχαν ρίξει στους φοιτητές τώρα ενώ οι ΠΑΣΠίτες χωρίς ντροπή έχουν τα μούτρα να εμφανίζονται μετά τα τελευταία δύο χρόνια.
Λοιπόν ας δούμε την ιστορία λίγο καλύτερα διότι όλος ο κόσμος πιστεύει πως το Πολυτεχνείο έριξε την χούντα. Και αυτό είναι πολύ μεγάλο λάθος.
Το Πολυτεχνείο ως γεγονός έλαβε χώρα σε μία μεταβατική περίοδο. Η χούντα πλέον είχε ξεφτίσει και ήταν έτοιμη να τερματίσει και να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σε εκείνη τη μεταβατική περίοδο και μετά από τυχαία γεγονότα όπως για παράδειγμα το ότι οι φοιτητές βρίσκονταν στην ταράτσα της Νομικής και λόγω φημών εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατέβηκαν στην Στουρνάρη και ταμπουρώθηκαν εκεί ή ότι αυτό το γεγονός το εκμεταλλεύτηκαν και οι εργάτες οι οποίοι κατέβηκαν στην Πατησίων, κάτι που ενόχλησε τους φοιτητές μιας και το κίνημα ήταν καθαρά φοιτητικό (φυσικά οι εργάτες την κοπάνισαν και οι αρχές ξέσπασαν πάνω στους φοιτητές), άλλαξε το σκηνικό στην Ελλάδα. Όχι προς το καλύτερο όμως...
Μετά το Πολυτεχνείο και την βέβαιη πτώση της χούντας, ήρθε ένα πιο σκληρό και απάνθρωπο καθεστώς του Ιωαννίδη, το οποίο και αυτό κράτησε μέχρι τα γεγονότα της Κύπρου. Μετά από αυτό ήρθε η μεταπολίτευση.
Η μεταπολίτευση όμως ήθελε μία καλύτερη αρχή. Δεν της άρεσε να αποκαλείται γέννημα θρέμμα των γεγονότων της Κύπρου. Προτιμούσε κάτι πιο ηρωικό... Δεν είναι δύσκολο να διαστρεβλώνεις την ιστορία (έχουμε πολλά παραδείγματα απ' αυτό). Έτσι με την πάροδο του χρόνου και την βοήθεια της παραπαιδείας μας η μεταπολίτευση ήρθε με το Πολυτεχνείο.
Οπότε όλοι μας χρόνια τώρα έχουμε μία λανθασμένη γιορτή. Το κόμπλεξ του Νεοέλληνα που δεν έζησε το Πολυτεχνείο επουλώνεται με μία πορεία από την Πατησίων στην Αμερικανική πρεσβεία.
Είμαστε αληθινοί επαναστάτες και μεις...
Το Πολυτεχνείο είναι "φτιαχτό". Πράγματι οι νέοι ξεσηκώθηκαν για "ψωμί - παιδεία - ελευθερία" αλλά δεν ήταν εκείνοι που άλλαξαν το ρου της Νεοελληνικής ιστορίας. Ήταν όμως εκείνοι που κατάφεραν να δώσουν μεγαλύτερη αξία στο Πολυτεχνείο και πάνω σ' αυτό το γεγονός να χτίσουν καριέρες και πολιτικές πορείες και όλα αυτά εις βάρος μας...
Το Πολυτεχνείο πέθανε πια... Και όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε τόσο πιο εύκολα και γρήγορα θα απαγκιστρωθούμε από ένα παρελθόν διαστρεβλωμένο που μας κρατάει στάσιμους χρόνια...
Γι' αυτό το λόγο θέλω να ελπίζω πως η σημερινή επέτειος θα ναι και η τελευταία γι' αυτό το γεγονός...
Το "Πολυτεχνείο" τους τελείωσε. Καιρός για νέες επαναστάσεις και ριζοσπαστικές αλλαγές...

Τι είπε ένας Ναζί μετά τον πόλεμο...

Είχε γραφτεί στην Ελευθεροτυπία στις 9 Μαΐου του 1995. Η αρχική συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην τότε εφημερίδα της επόχης "Ελευθερία" το 1945.
Προφανώς τότε πολλοί δεν έδωσαν σημασία.
Τώρα όμως τι εξήγηση μπορούν να δώσουν;
Η συνέντευξη που πήρε ένας Ελβετός δημοσιογράφος το 1945, μετά από την ήττα των Γερμανών στο Β'ΠΠ και την ολοκληρωτική καταστροφή της Γερμανίας, από έναν ανώτερο αξιωματούχο της Καγκελλαρίας είναι εξόχως αποκαλυπτική, προφητική και συνάμμα σήμερα ανατριχιαστική.
Αυτά που λέει ο Ναζί επαληθεύονται σήμερα απολύτως, 66 χρόνια μετά...
(καν΄τε κλικ στη φωτογραφία)

22 χρόνια μετά...

Το καλοκαίρι του 1945 στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου μπήκαν τα πολιτικά θεμέλια του τείχους του Βερολίνου με το διαχωρισμό της Γερμανίας σε ζώνες ελέγχου από τους Συμμάχους και τη Σοβιετική Ένωση.
Το κράτος της Γερμανίας χωρίστηκε σε τέσσερις τομείς όπου στα δυτικά τον έλεγχο είχαν οι Η.Π.Α., η Γαλλία, η Αγγλία και ο καπιταλιστικός κόσμος και στα ανατολικά όπου ο τομέας βρισκόταν στην διοίκηση της Σοβιετικής Ένωσης και του καπιταλισμού. Τον Αύγουστο του 1948 η Σοβιετική Ένωση προχώρησε στο μαρκάρισμα με μία λευκή γραμμή της περιοχής ελέγχου της.

Ο διαχωρισμός εντάθηκε και τον Οκτώβριο του 1949 ιδρύθηκαν δύο κράτη, η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας – Ανατολική Γερμανία και η Δυτική Γερμανία. Μέχρι το 1952 με την τοποθέτηση συρματοπλέγματος στα σύνορα της Ανατολικής Γερμανίας κόσμος καθημερινά έφευγε προς τη Δύση. Τότε ξεκίνησε συγκροτημένη προσπάθεια για να κοπεί κάθε επικοινωνία των κατοίκων της Ανατολικής Γερμανίας με τη Δύση, με αποκορύφωμα το 1961. Τότε υπήρξαν οι πρώτες φήμες για τη δημιουργία του Τείχους που θα επικύρωνε το διαχωρισμό του κόσμου σε καπιταλιστική Δύση και κομμουνιστική Ανατολή. Το 1961 ο αρχηγός του κράτους της Ανατολικής Γερμανίας Βάλτερ Ούλμπριχτ δήλωνε πως δεν υπήρχε καμία σκέψη για κάτι τέτοιο, ενώ λίγο καιρό αργότερα ξεκίνησαν τα έργα για την κατασκευή του Τείχους του Βερολίνου. Ο σκοπός ήταν να κατασκευαστεί ένα τείχος μήκους 160 χλμ. και ύψους 2 μ. το οποίο θα προστάτευε το κομμουνιστικό κράτος από την απειλή της καπιταλιστικής Δύσης και θα χώριζε στα δύο έναν λαό.

Μέχρι το 1989 η ύπαρξη του τείχους είχε γίνει αποδεκτή από τη Δύση μιας και επικύρωνε τον Ψυχρό Πόλεμο και στην ουσία δεν έπληττε τα συμφέροντα της. Η άνοδος του Γκορματσόφ στη Σοβιετική Ένωση και η πολιτική της γκλασνόστ (διαφάνεια) και της περεστρόϊκα (οικονομική μεταρρύθμιση) έφερε έναν αέρα για αλλαγή του σκηνικού στην Ανατολική Γερμανία τον Οκτώβριο του 1989, όταν ο ηγέτης επισκέφθηκε την Ανατολική Γερμανία για την 40 επέτειο ιδρύσεως της. Τότε πλήθος κόσμου άρχισε να βγαίνει στο δρόμο σαν ποτάμι και το αίτημα για δημοκρατία με κύρια συνθήματα ‘’Δεν φεύγουμε’’ και ‘’Κάτω η βία’’ άρχισε να πλημμυρίζει το κράτος.

Η κυβέρνηση άρχισε να ανακοινώνει θετικά μέτρα για την μετακίνηση των πολιτών προς τη Δυτική Γερμανία με σκοπό να εκτονώσει την κατάσταση, αλλά η ιστορία είχε ήδη ξεκινήσει να γράφεται από το λαό. Έτσι φτάνει η ημέρα όπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γκίντερ Σαμπόφσι ανακοινώνει δια τηλεοράσεως την απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέψει την ελεύθερη έξοδο από τη χώρα προς το Δυτικό Βερολίνο. Αμέσως πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στην Ανατολική πλευρά του τείχους, το ίδιο και στην Δυτική, όμως δεν έχει υπάρξει καμία ενημέρωση στους συνοριοφύλακες που είχαν εντολή να πυροβολούν όποιον προσπαθούσε να βγεί από τη χώρα παράνομα. Οι φρουροί υπό την πίεση του κόσμου άνοιξαν τις πύλες και η διέλευση ήταν πλέον ελεύθερη.

Το ημερολόγιο έγραφε 9 Νοεμβρίου 1989 και το Τείχος που χώριζε τον κόσμο στα δύο έπεσε χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα. Ο λαός πήρε την ζωή στα χέρια του καταργώντας έναν διαχωρισμό 40 ετών αποδεικνύοντας πως τα τείχη κάθε είδους χτίζονται από ανθρώπους, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι αυτοί που τα γκρεμίζουν κάνοντας την υπέρβαση στην κατεύθυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ειρήνης. Η κοινωνία και ειδικά η νεολαία μπήκαν μπροστά δίνοντας το τέλος στον Ψυχρό Πόλεμο και τις ιδεολογίες προτάσσοντας τον άνθρωπο απέναντι στο μίσος και τα συμφέροντα των κρατών.

Η πτώση του Τείχους τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν ήταν τυχαία, αντιθέτως απέδειξε τον αναχρονισμό και την αποτυχία του κομμουνισμού ως ιστορικά δεδομένη πρακτική με το συνδυασμό του πολιτικού αυταρχισμού – ιδεολογικού ολοκληρωτισμού και του κεντρικού σχεδιασμού (5ετή πλάνα) στην παραγωγή και στην κατανομή των προϊόντων. Βλέποντας τη δεκαετία του ’70 παρατηρούμε το απότομο άνοιγμα των αγορών και τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου έθνους – κράτους. Μέσα στην παγκοσμιοποίηση το έθνος – κράτος άλλαζε τις λειτουργίες του προσανατολιζόμενο σε μία αναπτυξιακή πολιτική με γνώμονα την κατάκτηση αγορών αντί της γεωπολιτικής με την κατάκτηση εδαφών. Στην ουσία υπήρχαν πλέον τρία είδη κρατών τα δημοκρατικά έθνη – κράτη με ανοιχτό πολιτικό σύστημα και οικονομία και σαφή διαχωρισμό πολιτικής (δημοκρατικές ελευθερίες) και οικονομίας (ανταγωνισμός, παραγωγικότητα, ελεύθερη αγορά). Ακολούθως έχουμε τα αναπτυσσόμενα καπιταλιστικά κράτη με κλειστό – αυταρχικό πολιτικό σύστημα και εξωστρεφή αναπτυξιακή πολιτική προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων.

Οι δημοκρατικές ελευθερίες καταπατώνται όμως επιτυγχάνεται οικονομική ανάπτυξη και καταπολέμηση της απόλυτης φτώχειας με την παροχή των απαραίτητων προς το ζην στις πλατιές μάζες. Το τρίτο είδος είναι τα αναπτυσσόμενα κράτη του σοβιετικού υπαρκτού σοσιαλισμού όπου και η γραφειοκρατική λογική της κεντρικής διαχείρισης κυριαρχεί στο οικονομικό και πολιτικό σύστημα κρατώντας τα κλειστά. Το κράτος εδώ σε αντίθεση με τα άλλα δύο είδη αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη προκαλώντας αναπτυξιακό έλλειμμα στην κοινωνία σε σχέση με τα άλλα κράτη. Ο αντιαναπτυξιακός τους χαρακτήρας τα οδήγησε στην κατάρρευση αφού δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα υπόλοιπα κράτη αφού η πρόοδος πλέον γινόταν αντιληπτή με βάση την οικονομική αναπτυξιακή πολιτική.

Σήμερα μπορεί να λεχθεί πως ο κομμουνισμός ως πολιτική πρακτική έχει αποτύχει παταγωδώς να εκφράσει τους ανθρώπους και μαζί με το φασισμό – κινήματα γεννημένα στο Μεσοπόλεμο, ανήκει πλέον στην ιστορία. Η Κίνα έχει καπιταλιστική οικονομία, δικτατορία του ενός κόμματος και ιδεολογία τον εθνικισμό, ενώ στην ίδια γραμμή ακολουθεί και το Βιετνάμ. Η Κούβα αποτελεί μία εξωτική απόχρωση, η Βόρεια Κορέα μία τρομακτική απόχρωση του ίδιου ιστορικού απολιθώματος που έχει ημερομηνία λήξης. Πολιτικά και ιδεολογικά ο κομμουνισμός στην Ανατολική Ευρώπη οδηγήθηκε σε μία αργή αλλά σταθερή παρακμή που έφερε την οπισθοδρόμηση και τον ολοκληρωτισμό κάνοντας τη ζωή για τους ανθρώπους αναχρονιστική και καταπιεστική. Το Τείχος δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν το εμπόδιο της συντήρησης στον αγώνα για ανθρωπιστική πρόοδο.

Η 9 Νοεμβρίου 1989 έμεινε στην ιστορία όχι μόνο επειδή κατήργησε το διαχωρισμό του Ψυχρού Πολέμου, αλλά επειδή έδειξε ότι καμία ιδεολογία δεν καλύπτει την ανθρώπινη ανάγκη και τάση για εξέλιξη και αργά ή γρήγορα οι λαοί βρίσκουν το δρόμο τους. Στην Ελλάδα το 1989 δεν έγινε σαφής η σημασία του γεγονότος αφού η εσωτερική πολιτική εσωστρέφεια δεν άφησε να αντιληφθούμε ως κοινωνία τις επερχόμενες αλλαγές. Μετά την κατάρρευση του Τείχους και την πραγματική ή συμβολική κατάρρευση των συνόρων ξεκίνησε η μετανάστευση Βαλκανικών και ανατολικών πληθυσμών προς την Ελλάδα αλλάζοντας ριζικά την κοινωνία. Η Ελλάδα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με 15 έτη συνεχούς δημοκρατικού πολιτεύματος αποτελούσε την κοντινή όαση για τους γειτονικούς λαούς.

22 χρόνια μετά δείχνουμε να μην έχουμε καταλάβει τίποτα από όσα έγιναν τότε στο Βερολίνο, αλλά απεναντίας έχουμε δημιουργήσει το δικό μας Τείχος που μας διαχωρίζει από τη λογική και την κοινωνική αλληλεγγύη. Παράλληλα έχουμε χτίσει μικρότερα τείχη σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής μας ζωής. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι κατανοούν, διορθώνουν τα λάθη τους και εξελίσσονται μας αφήνει αδιάφορους και αυτό αποδεικνύεται καθημερινά. Στην Ελλάδα του 2011 παρατηρείται ένας κοινωνικός συντηρητισμός που έχει οδηγήσει στο βιτριόλι στην καθαρίστρια Κ. Κούνεβα, στις σφαίρες στον 15χρονο Αλέξη, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθρομεταναστών και προσφύγων, στην άνοδο της ακροδεξιάς, στην προχειρότητα των κοινωνικών παροχών του κράτους στην υγεία και στην παιδεία, στον σύγχρονο εργασιακό Μεσαίωνα και τέλος σε μία αδιανόητη τάση στασιμότητας και οπισθοδρόμησης με στιγμές εκτόνωσης όπως ο Δεκέμβριος του 2008. Καθημερινά στη χώρα υψώνονται τα τείχη των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, της αλλοτρίωσης και του ατομισμού, των βάρβαρων εργασιακών σχέσεων και της μικροκομματικής προσέγγισης των κινημάτων, δηλαδή με λίγα λόγια έχουμε την άνοδο του τείχους της ασημαντότητας.

Απέναντι σε αυτά έχουμε την πλεονεκτική γεωστρατηγική θέση της χώρας μας, τη μορφωμένη νεολαία που ένα μεγάλο κομμάτι της δείχνει να έχει τη δυναμική να μπει μπροστά, τα κινήματα για το περιβάλλον και τις πολιτικές ελευθερίες και ένα πολιτικό σύστημα που ξεγυμνώνεται καθημερινά από σωρεία σκανδάλων και διαφθοράς και μία κοινωνία, που μετά από πολλά χρόνια δείχνει να θέλει να προσπαθήσει να παλέψει για τα αυτονόητα. Ο καθένας και όλοι μαζί έχουμε χτίσει ένα τείχος αδιαφορίας και συντηρητισμού το οποίο είναι τόσο εύθραυστο που μία γυναίκα η Κούνεβα μπόρεσε και το χτύπησε με το ήθος και την στάση της. Η Κούνεβα δείχνει το δρόμο αποτελώντας η ίδια αποτέλεσμα της πτώσης του τείχους φέρνοντας μαζί της και το ελπιδοφόρο μήνυμα αυτής. Η παρακαταθήκη και αυτό που έχουμε χρέος όλοι και ειδικά η νεολαία να κατανοήσουμε είναι πως όλα είναι στα χέρια μας. Ο λαός της Ανατολικής Γερμανίας κατάφερε να γκρεμίσει το Τείχος που χώριζε τον κόσμο, εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να γκρεμίσουμε το τείχος της ελληνικής πραγματικότητας, γιατί καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει την αλλαγή ακόμα και η πιο άξια γιατί ο λαός είναι αυτός που αποφασίζει τι τελικά θα γίνει.

Καταλήγοντας σε κάποια συμπεράσματα μπορούμε να πούμε ότι η χρεοκοπία των ιδεολογιών και των οπισθοδρομικών νοοτροπιών είναι δεδομένη, το θέμα έγκειται στο χρόνο που θα χρειαστεί η κοινωνία να το συνειδητοποιήσει και στις συνέπειες που έχει αυτή η χρονική καθυστέρηση. Στην Ελλάδα του οικονομικού ελλείμματος -15% και του κοινωνικού ελλείμματος -100% , τα περιθώρια αρχίζουν να στενεύουν επικίνδυνα και η αλληλοσφαγή περιμένει στην γωνία , είναι πλέον ανάγκη να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας γίνεται επιτακτική μιας και πλέον οι εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο τρέχουν.

Ως νέοι αυτού του τόπου το χρωστάμε στους εαυτούς μας να μπούμε με αλληλεγγύη μπροστά στον αγώνα για την καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων και της εργασιακής ανασφάλειας. Θέτοντας ως πρώτη προτεραιότητα μια νέα οικονομική ανάπτυξη με γνώμονα τον άνθρωπο και όχι το κεφάλαιο, σε αρμονία με τη φύση και όχι την εκμετάλλευση, τις δημοκρατικές και κοινωνικές ελευθερίες απέναντι στο συντηρητισμό και την οπισθοδρόμηση. Την προάσπιση των κεκτημένων που το Σύνταγμα αποτυπώνει και πάνω του αποκρυσταλλώνονται οι αγώνες του λαού μας για την ελευθερία.

Το τείχος της ελληνικής πραγματικότητας που έχει πρωτεργάτες πολιτικά τα κόμματα εξουσίας από το ’74 και οικονομικά τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού με αβανταδόρους τα αριστερά εξαπτέρυγα δεν πρέπει να μας τρομάζει. Αντίθετα μας προκαλεί να το γκρεμίσουμε και μαζί του όλους εκείνους που θέλουν στην εποχή της αλματώδους τεχνολογικής εξέλιξης να μας κρατούν κλεισμένους σε μία μίζερη καθημερινότητα μέσα σε πόλεις – φυλακές αποκομμένους από τη φύση και τη ζωή. Επιδιώκουμε ένα ανθρωποκεντρικό κράτος πρόνοιας και την κοινωνική αλληλεγγύη σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η κινεζοποίηση με την καθοδηγούμενη φτωχοποίηση ως μοχλό δυνάστευσης δεν πρέπει να αφήσουμε να υψώσει ένα σύγχρονο αόρατο τείχος ανάμεσα σε εμάς και την αλήθεια και την εξέλιξη, αρκεί να θυμηθούμε σύμφωνα με τον Πλάτωνα την Α – λήθεια αυτού του τόπου και αυτού του κόσμου.

Όταν τραγουδούσαν οι μάγκες

Ανήκουμε στην Ευρώπη;

Είναι μία ερώτηση που όχι μόνο εμείς αλλά κάθε λαός θα απαντούσε ναι. Η Ευρώπη είναι μία ήπειρος με τρομερή γοητεία και ιστορία. Το ποιος λαός αξίζει να ανήκει σε αυτήν την κλειστή ομάδα που λέγεται Ευρώπη κρίνεται από το σύνολο και όχι από τον ίδιο.
Μπορεί οι Ευρωπαίοι να μας κοιτάνε με μισό μάτι και ένα μεγάλο μέρος τους θέλει να μας δει εκτός ευρωζώνης και γιατί όχι και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δε θα αναζητήσω την απάντηση μέσα από την αγανάκτηση και τον πανικό που επικρατεί αυτές τις μέρες.
Θα αναζητήσω την απάντηση από τoν παλιό καλό καιρό.
Ας αρχίσω από το βίντεο που παρουσιάζω στην συγκεκριμένη ανάρτηση. Είναι το φινάλε της Μπλε ταινίας από την αριστουργηματική τριλογία του Κισλόφσκι. Ηρωίδα της ταινίας είναι η Ζιλιέτ Μπινιόνς, σύζυγος ενός σπουδαίου Γάλλου συνθέτη που σκοτώνεται σε τροχαίο πριν ολοκληρώσει τον ύμνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προσπαθήστε να δώστε προσοχή στα λόγια και στους υπότιτλους. Μη παραξενευτείτε. Είναι ελληνικά. Η μουσική της ταινίας έχει γραφτεί από τον εξαιρετικό συνθέτη Zbigniew Preisner. Το περίεργο της τριλογίας αυτής είναι πως ένας Πολωνός σκηνοθέτης και ένας Πολωνός συνθέτης δημιούργησαν μία τριλογία που βασίζεται στην γαλλική ιδεολογία (μία ιδεολογία που υιοθετήθηκε απ' όλη την Ευρώπη) και για γλώσσα του επίσημου ύμνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρησιμοποιεί τα αρχαία ελληνικά (οι στίχοι ανήκουν από τον ύμνο της Αγάπης).
Βάση των παραπάνω παρατηρούμε πως μεγάλοι Ευρωπαίοι διανοούμενοι δώσανε έμφαση στις Ελληνικές ρίζες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι τυχαίο πως και ο Γκοντάρ στάθηκε στο πλευρό της Ελλάδας τον πρώτο καιρό της κρίσης.
Οι άνθρωποι που έχουν μελετήσει σε βάθος την ιστορία έχουν μία φιλελληνική στάση και είναι αυτοί οι οποίοι θέλουν την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποιά Ελλάδα όμως; Όχι την σημερινή φυσικά. Οι διανοούμενοι είναι συνήθως ρομαντικοί τύποι. Νοσταλγούν την δόξα και την αξία του πολιτισμού που αναπτύχθηκε στο τόπο που εμείς τώρα ζούμε και δε σεβόμαστε.
Πιστεύω πως οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι αν είχαν την δυνατότητα θα εξαφάνιζαν την διεφθαρμένη φυλή που ονομάζεται Νεοέλληνας για να μπορέσει να κατοικηθεί αυτός ο τόπος ξανά από ανθρώπους που πραγματικά σέβονται την ιστορία μα πάνω απ' όλα τον πολιτισμό που έζησε στον τόπο αυτό.
Αυτό που μας σώζει από την κατάντια μας είναι η ύπαρξη ενός σπουδαίου λαού που έζησε σε τούτο εδώ τον τόπο. Εμείς σαν ράτσα δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα.
Οπότε η απάντηση στον ερώτημα τίτλος είναι η εξής. Η δημιουργία της Ελλάδος ήταν ένα όνειρο που είχαν οι Βαυαροί (λάτρεις του αρχαιοελληνικού πολιτισμού), οι οποίοι ήθελαν ένα κρατίδιο που να τους θυμίζει την Αρχαία Ελλάδα. Και έτσι έγινε η Ελλάδα. Για να συνδέσουν την σημερινή Ελλάδα με την Αρχαία ξεκίνησε ένα αρχιτεκτονικό κίνημα. Το νεοκλασικό. Ένα κίνημα υπέροχο που κατάφερε η σημερινή Ελλάδα να το γκρεμίσει για να χτίσει γκρίζες πολυκατοικίες. Μόνοι μας γκρεμίσαμε τους δεσμούς που οι ξένοι μας δημιούργησαν με τον αρχαίο κόσμο. Αυτό δείχνει το μπάχαλο και την άγνοια αυτού του έθνους. Έτσι η πιο ειλικρινής απάντηση είναι πως ΌΧΙ δεν ανήκουμε στην Ευρώπη και πρέπει να ευχαριστούμε τους αρχαίους Έλληνες που μας δώσανε το προνόμιο να καυχιόμαστε πως κάτι είμαστε.
Κλείνοντας σας γράφω τους στίχους τους οποίους όλοι μας με δυσκολία θα κατανοήσουμε για ευνόητους λόγους...

1Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
2καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐθέν εἰμι.

3κἂν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυχήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
4Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται ἡ ἀγάπη, οὐ ζηλοῖ, [ἡ ἀγάπη] οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
8Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται: εἴτε γλῶσσαι, παύσονται: εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται.
9ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν:
10ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.

13νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα: μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη

Που θα φτάσουμε επιτέλους;...

Ρωτάω εσάς που χαίρεστε με τις τελευταίες εξελίξεις. Έτσι πανηγυρίζατε το 2004 που ανέβηκε η Ν.Δ., έτσι γλεντήσατε όταν βγήκε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 2009. Έτσι χαμογελάτε και τώρα που πάμε σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας (εδώ γελάμε).
Το κοινό των δύο προηγούμενων πανηγυρισμών είναι πως πνίγηκαν στο κλάμα και στα δακρυγόνα.
Ποιος μας εγγυάται πως αυτή τη φορά θα πάμε καλά;...

Στο κάστρο το παλιό...

Η Χίος είναι γνωστή και για την υπέροχη ενδοχώρα της μιας και η πόλη είναι δυστυχώς κατεστραμμένη ή παρατημένη στην φθορά του χρόνου. Ένα παράπονο που το κάνω και για την Αθήνα. Σε πιάνει πάντα το παράπονο για όταν βλέπεις υπέροχα νεοκλασικά ή όμορφα αρχοντικά σπίτια να γκρεμίζονται σιγά σιγά.
Η Χίος είναι μία σύγχρονη πόλη. Έχει πλέον νέα κτίρια και πολυκατοικίες. Σε διάφορες γειτονιές μπορείς ακόμα να βρεις παλιά όμορφα κτίρια τα οποία όμως δεν κατοικούνται και δε μπορώ να καταλάβω γιατί δε γίνεται κάτι από τις αρχές στο να σωθούν.
Μία πόλη που σέβεται τον εαυτό της κρατάει και ένα παλιό κομμάτι της για να το απολαμβάνουν τόσο οι κάτοικοι όσο και οι επισκέπτες του τόπου αυτού (π.χ. η Ξάνθη).
Μία περιοχή στην πόλη της Χίου που μπορεί να ανακηρυχθεί διατηρητέα και να μετατραπεί σε πόλο έλξης κατοίκων και επισκεπτών είναι το Φρούριο.
Σπιτάκια μικρά και λιτά που έχουν πάρει δομικά υλικά από τα γκρεμισμένα τείχη του κάστρου δημιουργούν έναν λαβύρινθο στενών δρόμων που άλλα σε οδηγούν στο λιμάνι, άλλα στα πίσω τείχη με θέα την Τουρκία, άλλα στους μπροστινούς πύργους με θέα την πόλη της Χίου και άλλα σε πηγαίνουν στη κεντρική πλατεία που βρίσκεται και το τούρκικο νεκροταφείο. Αρκετά σπίτια βγάζουν μία αρχοντιά και την χλιδή μίας άλλης εποχής. Εγκαταλειμμένα όλα δυστυχώς.
Όπως και ένα υπέροχο τζαμί. Το συναντήσαμε και νιώσαμε μία απογοήτευση με την όψη του. Καθόμαστε και κατηγορούμε τους Τούρκους πως δε σέβονται τις ελληνικές εκκλησίες στα παράλια της Μικράς Ασίας όταν και μεις τα ιερά κτίρια τους τα κάνουμε στάβλους ή αποθήκες. Το συγκεκριμένο τζαμί μικρό και όμορφο με υπέροχους μπλε εσωτερικούς τοίχους και μία περήφανη ισλαμική περιγραφή πάνω από την είσοδό του έχει αποδεχτεί την ίδια μοίρα που έχει και το κάστρο της Χίου. Την αδιαφορία του κόσμου.
Μπορείς να περπατάς και να απολαμβάνεις για αρκετή ώρα τα χρώματα που σου προσφέρουν τα κτίρια του Φρουρίου. Το θέμα είναι πως λίγοι Χιώτες το γνωρίζουν.
Έχουν γίνει προσπάθειες τον τελευταίο καιρό από διάφορους φορείς να αναδειχθεί το μνημείο το οποίο σήμερα χρησιμεύει ακόμα και ως πάρκινγκ (γεια σου Νεοέλληνα μάγκα που σέβεσαι την ιστορία σου).
Μακάρι με τον καιρό και οι αρχές να πάρουν πιο ζεστά το θέμα και να αποκτήσει και η πόλη της Χίου ένα μνημείο αξιόλογο το οποίο θα χει την ίδια τύχη όπως είχαν όλα τα υπόλοιπα που βρίσκονται πάνω στο νησί.

Κάποια μέρα...

Καλημέρα σας...
Δε σας κρύβω πως χθες με πήρε ο ύπνος και το πρωί έμαθα το σίγουρο και ψεύτικο ναι προς μία ανεύθυνη κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση που έχει στρέψει τον κόσμο όλο εναντίον της. Εναντίον σε κάθε σύμβολο εξουσίας. Όπως η Βουλή...
Όπως το Κοινοβούλιο της Βρετανίας που το βλέπουμε να ανατινάζεται στην εξαιρετική τελευταία σκηνή της πιο αναρχικής και επαναστατικής ταινίας των τελευταίων χρόνων.
Στη Βεντέτα όπως όλοι θυμόμαστε ακούγεται η θρυλική πλέον φράση "Remember remember the 5th of November".
Εδώ απλά περιμένουμε αυτή τη μέρα που ακόμα δεν έχει ημερομηνία.
Στην δικιά τους 5η Νοεμβρίου εμείς απλά γράφουμε την φράση: "Κάποια μέρα..."
Κάποια μέρα που θα ξυπνήσουμε και μεις...

Ζωντανή σύνδεση με την Βουλή

Γιατί θέλω δημοψήφισμα (ξεπερασμένο αλλά κανείς δε ξέρει)

Χθες είχα αναρωτηθεί αν ο Παπανδρέου είναι πανέξυπνος ή πανηλίθιος. Υπήρξε μία μεγάλη ανάλυση πάνω σ' αυτό το θέμα αλλά απάντηση δε βγήκε. Περιμέναμε την εξέλιξη της πρωτοβουλίας του πρωθυπουργού που αναστάτωσε όλον τον κόσμο.
Χθες επίσης έλεγα πως η επικίνδυνη απόφαση του Παπανδρέου μπορεί να μας έρθει μπούμερανγκ αν οι Ευρωπαίοι απαιτήσουν το δημοψήφισμα να χει ερώτημα αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ ή όχι...
Ο φόβος που προκάλεσε ο Παπανδρέου στους εταίρους φάνηκε χθες το βράδυ όταν ο Σαρκοζί και η Μέρκελ ζήτησαν το δημοψήφισμα να χει αυτό το ερώτημα. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή πίστεψα πως πέσαμε σε μία παγίδα και πλέον το μέλλον μας όχι μόνο θα είναι καθορισμένο αλλά δε θα χουμε κανένα δικαίωμα να αντιδράσουμε πια διότι πολύ απλά με την δικιά μας υπογραφή θα υποφέρουμε τα νέα μέτρα.
Όμως μετά από μία ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα το πρωί με την αγαπημένη μου Δ. διαπίστωσα πως όλα είναι ένα παιχνίδι.
Αν τα δούμε με άλλο τρόπο τα πράγματα θα διαπιστώσουμε πως όλα βασίζονται στον φόβο. Οι Ευρωπαίοι είχαν ένα πιόνι. Τον Παπανδρέου. Τόσο οι πιέσεις από την Ευρώπη όσο και από την Ελλάδα τον αγανάκτησαν (ναι έγινε κι αυτός ένας από μας). Αποφάσισε να ρίξει το μπαλάκι στο λαό. Αυτό για μένα δεν ήταν κουταμάρα ούτε ευθυνοφοβία. Αντιθέτως ήταν μία πολύ έξυπνη κίνηση τελικά. Μέχρι χθες το βράδυ κατάφερε να μετατρέψει τους δυτικούς από λύκους σε αρνάκια. Εκεί που κρεμόμασταν εμείς από τα μπαλάκια τους, τώρα κρέμονται εκείνοι. Φυσικά στην αρχή και μεις τρομάξαμε. Γιατί; Διότι πολύ απλά είμαστε και μεις ευθυνόφοβοι. Γρινιάζουμε, απαιτούμε να ακουστεί η φωνή μας και όταν μας δόθηκε η ευκαιρία το βουλώσαμε όλοι μας. Έχουμε πολύ γέλιο σαν λαός τελικά.
Όμως σιγά σιγά το ξανασκεφτήκαμε και πήραμε αέρα βλέποντας πως οι δυτικοί τρέμουνε. Μέχρι τα μεσάνυχτα όλο αυτό το πανηγύρι. Οι δυτικοί αποφάσισαν να μας τρομάξουν.
"ΟΚ Ελληνάρες. Αν είστε μάγκες ψηφίστε αν θέλετε να μείνετε ή να φύγετε από το ευρώ!"
Εδώ είναι που τρόμαξα και εγώ. Ποιος από μας θέλει να φύγει από το ευρώ. Νομίζω πως κανείς δε θέλει. Ούτε εμείς ούτε εκείνοι. Το θέμα όμως είναι να μη σκύψουμε το κεφάλι.
Είμαι απολύτως σίγουρος πως πρέπει να τους ξανατρομάξουμε. Να ψηφίσουμε πως θέλουμε να φύγουμε από το ευρώ. Είμαι σίγουρος πως δε θα μας αφήσουν. Το έδειξαν και χθες στις ομιλίες τους. Θα μας ζητήσουν να τηρήσουμε λιγότερα μέτρα ώστε να χουμε μία καλύτερη ζωή από αυτήν που έχουμε τώρα και θα μπορέσουμε να θέσουμε άλλους όρους.
Είμαι υπεραισιόδοξος;
Ζω σε άλλο γαλαξία;
Κανείς δε ξέρει. Εγώ απλά παρουσιάζω την άποψη μου και είμαι έτοιμος να δεχτώ και άλλες. Έτσι αποκτούμε μία πιο σφαιρική εικόνα για την κατάσταση που ζούμε.
Σας παρουσιάζω απλά το πρωτοσέλιδο μία άλλης γαλλικής εφημερίδας που δείχνει ξεκάθαρα τον πανικό που επικράτησε χθες σε όλη την Ευρώπη.

Τους πνίξαμε κι αυτούς!!!

Μόλις ήρθαν τα ευχάριστα νέα από το νησί. Η Χίος νίκησε 7-6 τον Ολυμπιακό μέσα στο Ιωνικο Κολυμβητήριο και έδειξε πως φέτος αξίζει πολλά...

Πανέξυπνος ή πανηλίθιος;

Αυτό το ερώτημα με προβληματίζει από το πρωί. Μήπως τελικά ο Παπανδρέου έχει ένα σχέδιο το οποίο μόλις το βαλε μπρος και μας έχει πιάσει όλους στον ύπνο; Μήπως είχε σκοπό να μας φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης για να σιχαθούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και μόλις τα κατάφερε αποφάσισε να μας κάνει την χάρη να πατήσουμε εμείς την σκανδάλη με την οποία θα σκοτώσουμε το σύστημα;
Δεν είναι τυχαίο πως από χθες όλοι οι Ευρωπαίοι χέστηκαν πάνω τους με την απόφαση αυτή. Και το θέμα είναι πως αυτή τη φορά το εννοεί. Δεν ήταν λόγια του αέρα. Το δημοψήφισμα θα πραγματοποιηθεί. Πλέον όλο το μέλλον της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου κρίνεται από την ανευθυνότητα του αποβλακωμένου ελληνικού λαού. Ο κάθε βλάχος που μπήκε με κομπίνες στην ευρωζώνη θα αποφασίσει για την τύχη ανθρώπων που είναι πιο πολιτισμένοι και οργανωμένοι και πάνω απ' όλα έχουν μία πιο υγειής και ανθρώπινη ζωή από αυτή που έχουμε εμείς εδώ.
Με λίγα λόγια από την απόφαση αυτή που πήρε ο Παπανδρέου (μία απόφαση που θα θελε όσο τίποτα η Παπαρήγα να την είχε πάρει) είναι σε θέση να κοιτάει προς Βρυξέλλες με το χαζό χαμόγελό του και από πίσω του δέκα εκατομμύρια εξαθλιωμένοι να ναι έτοιμοι να πατήσουν το κουμπί για να γκρεμίσουν τον καπιταλισμό.
Έτσι ο Παπανδρέου θα γίνει από την μία στιγμή στην άλλη ήρωας και στον δυτικό κόσμο θα επικρατήσει το Χάος που γράφει με μεγάλα γράμματα η γαλλική Liberation.
Φυσικά για να ισχύει αυτό πρέπει να πιστέψουμε πως ο Παπανδρέου τελικά ήταν πανέξυπνος και είχε σχέδιο.
Αλλιώς αν δεν ισχύει αυτό τότε όλα τα παραπάνω που έγραψα είναι μαλακίες και ο Παπανδρέου δε ξέρει τι του γίνεται μεταφέροντας το χάος που χει δημιουργήσει στη χώρα του, και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο...
Όλα πλέον είναι ρευστά και περιμένουμε.
Το μόνο σίγουρο είναι πως πλέον η τύχη του κόσμου είναι στα χέρια μας. Και αυτό δεν είναι καθόλου αστείο...

Καλό δημοψήφισμα και καλό μήνα

Νομίζω πως ο καλός μήνας περισσεύει διότι ο νέος μήνας μπήκε περίεργα.
Πρώτα απ' όλα άκουσα στο ραδιόφωνο πως η Διαμαντοπούλου (το κυρία δεν της αξίζει), η οποία σαν αυτοκράτειρα έβλεπε τους μαθητές να της γυρνάνε πλάτη αποφάσισε να ξεσπάσει όλη την οργή της στον Λαρισαίο μάγκα που μούτζωσε τους επίσημους (βλέπετε φωτογραφία χθεσινής ανάρτησης). Όμως Διαμαντοπούλου σκέψου πως αυτός ο μαθητής είναι μέλος μιάς δεκαπενταμελούς οικογένειας, αριστούχος, ο οποίος δουλεύει το πρωί στις οικοδομές και το βράδυ πάει σχολείο. Το παιδί αυτό είναι μάγκας. Μία χειρονομία που την φάγατε με το τσουβάλι τόσους μήνες έξω από το Κυνοβούλιο (σωστά το γραψα μη με διορθώσετε) ο νεαρός την εξέφρασε τετ α τετ με τους επίσημους. Όχι πως είχε κάτι με τους συγκεκριμένους επίσημους. Την εξουδία μούτζωσε και για μένα όπως και για πολλούς Νεοέλληνες έκανε καλά.
Όμως Διαμαντοπούλου και λοιπή εξουσία μη συγκεντρώσετε όλη σας την προσοχή στην χειρονομία. Δείτε από πίσω τον αρχιστράτηγο που εν ώρα παρέλασης και τιμής προς τους προγόνους μας που πέθαναν στο Αλβανικό έπος για την πατρίδα, μιλούσε στο κινητό του τηλέφωνο.
Αν έναν μαθητή που εξέφρασε όλη την αγανάκτηση του ελληνικού λαού σε μία μούτζα τον απειλείτε με αποβολή, έναν αρχιστράτηγο με ύφος βλάχου πάνω σε θρόνο που μιλάει στο κινητό του τηλέφωνο την ώρα που η νεολαία παρελάζει τι τιμωρία πρέπει να του δωθεί;
Και ερχόμαστε στο μεγάλο γεγονός με το οποίο ανοίγει ο μήνας. Το δημοψήφισμα.
Να σας πω την αλήθεια απόλαυσα το σοκ που υπέστει ο λαός με την μοναδική θαραλλέα απόφαση του Παπανδρέου από τότε που έγινε πρωθυπουργός. Ο πανικός αυτός που ακούστηκε σήμερα από τον λαό δείχνει και την ευθυνοφοβία που έχει.
Μπήκα στο site του Βήματος και ψήφισα όχι στο γκάλοπ σχετικά με το δημοψήφισμα. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Οι μισοί θα λεγαν ναι και οι άλλοι μισοί όχι. Άρα που είναι ο ελληνικός λαός που έχει ξεσηκωθεί. Μία ευκαιρία του δωσε ο Γιωργάκης για να τον σταματήσουν αλλά απ' ότι φαίνεται όλοι μας τελικά είμαστε κότες.
Μπορεί ο Σαρκοζί να έχει αγχωθεί με την απόφαση του Παπανδρέου αλλά ο Γιώργος είναι πονηρός και το δημοψήφισμα το έκανε πολύ απλά επειδή ξέρει πως η πλειοψηφία (έστω και οριακή) θα ψηφίσει ναι και τότε κανείς δε θα μπορεί να ξαναμιλήσει ή να ξαναφωνάξει διότι με τις ευχές του ελληνικού λαού θα συνεχίσει το έργο του.
Καλό βόλη λοιπόν και καλό μήνα...