Ενώ τα πρωτοβρόχια έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους στην καθημερινότητά μας, εμείς παραμένουμε στον λήθαργο του καλοκαιριού.
Την ώρα που οι πολιτικοί μας προσπαθούν να δουν από που θα κόψουν κι άλλα λεφτά από τα ευαίσθητα κοινωνικά στρώματα, εμείς κλαιγόμαστε για λίγες ακόμα διακοπές και λίγο ακόμα καλοκαίρι.
Κι όπως πάντα σαν καλά πρόβατα που είμαστε, θα περιμένουμε οργανωμένες "επαναστάσεις" από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Τι να πω γι' αυτόν τον λαό;
Πως καλά μας κάνουν τόσα χρόνια;
Θα φανώ κακός και δε θέλω.
Αντιθέτως το Σάββατο (κι όχι σε εργάσιμη μέρα όπως κανονίζεται στην Ελλαδίτσα μας) όλοι οι δρόμοι της Ιβηρικής χερσονήσου γέμισαν με κόσμο που διεκδικούσε τα δικαιώματά του και καταδίκαζε τα μέτρα λιτότητας.
Μέσα στον κόσμο βρέθηκε και μία ελληνική σημαία. Άλλες φορές θα ένιωθα περήφανος που κάποιος κυματίζει τη σημαία μας μέσα σε ισπανικό όχλο. Όμως στις μέρες μας η ελληνική σημαία στην Ισπανία είναι όπως η αργεντίνικη σημαία στην πλατεία Συντάγματος.
Λόγω μόδας.
Γίναμε η μόδα των καταπιεσμένων.
Κι ενώ κάποιοι καταπιεσμένοι βγαίνουν στους δρόμους εμείς επιμένουμε με το κεφάλι σκυφτό. Και για μία ακόμη φορά τα κανάλια δεν έδειξαν σχεδόν τίποτα. Πιο πολύ ασχολήθηκαν με τους ναζιστές στον Μελιγαλά και στα Γιαννιτσά. Με λίγα λόγια έκαναν το έργο τους, στρέφοντας τη προσοχή του κόσμου αλλού.
Τι φοβούνται εξάλλου;
Τον αποβλακωμένο Νεοέλληνα;
Υπομονή κάνει μέχρι τις 26 του μήνα, που οι συνδικαλιστές κήρυξαν απεργία.
Επαναστάσεις του κώλου δηλαδή.
Πάλι οι νότιοι θα μας ξυπνήσουν όπως έγινε πριν από δύο χρόνια. Μόνο που κι αυτό το κίνημα είχε γίνει μόδα. Καταδικασμένοι στην αποβλάκωση για μια ζωή είμαστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου