Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του Νεοέλληνα. Ο φόβος της ηλικίας και της ευθύνης. Ο καθένας τα κρύβει με τον τρόπο του.
Όλοι μας έχουμε μάθει να ρίχνουμε τις ευθύνες αλλού. Έχω κουράσει κόσμο από δω μέσα με το να επαναλαμβάνω την εξής φράση, "να βγούμε από το καβούκι μας και τα φουστάνια των μαμάδων μας μήπως και κάνουμε ένα βήμα μπροστά".
Μιλώντας τις προάλλες με έναν φίλο, ο οποίος έχει μεγάλη ιστορία στο χώρο της Αριστεράς του ανέπτυξα την άποψή μου πως όσο ακόμα οι γονείς θα μας νταντεύουν τόσο κι εμείς δε θα χουμε καμία διάθεση (ή κανένα κίνητρο) για να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας.
Είχα απελπιστεί που δεν έβρισκα ανταπόκριση στην άποψη αυτή μέχρι σήμερα...
Διαβάζοντας μία κυριακάτικη εφημερίδα, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα απόσπασμα ενός θέματος που είχε σαν τίτλο "Η γενιά της κρίσης". Καθώς αναπτυσσόταν το κείμενο μπροστά μου διαπίστωσα πως όχι μόνο ισχύει το σύνδρομο που πιστεύω αλλά έχει και ονομασία. Είναι το σύνδρομο του Πίτερ Παν. Μεταφέρω το κείμενο όπως είναι γραμμένο στην εφημερίδα:
...Πίσω από τις γραμμές, στις καταθέσεις των νεώτερων σε ηλικία, σκιαγραφείται ένα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο: με πρωταγωνιστές τη γενιά του Πίτερ Παν, τη γενιά-απόρροια της κρίσης, που στερείται τη δυνατότητα ενηλικίωσης κι ανεξαρτησίας, καθηλωμένη σε μία ιδιότυπη "παιδική ηλικία", στο πλαίσιο της αναζήτησης ασφάλειας ή και υποστήριξης στη γονική οικογένεια. Νέοι που καθυστερούν να ανοίξουν τα φτερά τους, αποχωρώντας από την οικογενειακή εστία, και άλλοι που επιστρέφουν σ' αυτή, για να βρουν λύση στο οικονομικό αδιέξοδο. Το ψυχολογικό κόστος είναι σαφώς διαφορετικό για τον καθένα.
Η γενιά αυτή σύμφωνα με τους ερευνητές, δείχνει να ασφυκτιά στην "εποχή των χαμένων ευκαιριών". Εμφανίζεται αμφίθυμοι, σε μία χαραμάδα ανάμεσα στη δράση και στην απραξία: αναγνωρίζουν ότι εκ των πραγμάτων θα πρέπει να αποτελέσουν μέρος της λύσης, την ίδια στιγμή ωστόσο παραπονιούνται για την "ουσιαστική αδυναμία" στην οποία έχουν καταδικαστεί από το "σύστημα".
"Οι λύσεις που προτείνονται από τους συμμετέχοντες ποικίλλουν" σημειώνει ο κ. Σταύρος Εμμανουήλ, ο οποίος και είχε την επιστημονική εποπτεία της ερευνητικής ομάδας. "Άλλος μιλάει για ανάπτυξη πνεύματος αλληλεγγύης, άλλος για επανάσταση και κοινωνικά νομιμοποιημένη βία. Κάποιος απαξιώνει το πολιτικό σύστημα, ένας τρίτος τη Δημοκρατία. Υπάρχει και αυτός που κλείνει απλώς τη τηλεόραση. Πολλοί πεισμώνουν και δεν παραιτούνται. Το σίγουρο είναι ότι όλα αλλάζουν, η κοινωνία αλλάζει."
Πόση αλήθεια κρύβεται στο κείμενο αυτό; Πόσοι από μας έχουμε βαρεθεί να κλαιγόμαστε ή να ακούμε άλλους να κλαίγονται; Πόσοι φίλοι μας πάνω από τα τριάντα εξακολουθούν να μένουν με τους γονείς τους;
Πως μπορούμε να προοδεύσουμε όταν ακόμα δεν έχουμε σαλπάρει από το λιμάνι που λέγεται οικογένεια;
Η κοινωνία μας πάντως αλλάζει...
Δεν είμαι όμως ακόμα σε θέση να ξέρω αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Το σίγουρο είναι μέχρι στιγμής πως ανακαλύπτω πρωτοβουλίες νέων που με εντυπωσιάζουν και με γεμίζουν ελπίδα τη στιγμή που τα άκρα ενισχύονται και τα αίματα βράζουν λίγο πριν χυθούν για μία ακόμη φόρα στους δρόμους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου