Μέρες αγάπης...

Ή για να το θέσω καλύτερα, "υποχρεωτικές μέρες αγάπης".
Μα γιατί;
Επειδή είναι Χριστούγεννα ρε ηλίθιε.
Και σ' αυτές τις μέρες πρέπει να 'μαστε χαμογελαστοί και αγαπημένοι, τις υπόλοιπες;
Στις υπόλοιπες το παλεύεις. Δε χάλασε ο κόσμος κι αν είσαι για μια μέρα μίζερος ή βαρετός.
Προτιμώ να ΄μαι ο εαυτός μου όλες τις μέρες του χρόνου. Δε γουστάρω να φορέσω το ψεύτικο εορταστικό χαμόγελο. Αν είναι να γελάσω, θα γελάσω. Τους ανθρώπους που έχω κοντά μου θα τους αγαπάω πάντα και θα το δείχνω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Κι αυτό επειδή θα το θέλω κι όχι από υποχρέωση. Ας δώσουμε επιτέλους αξία στην αλήθεια κι όχι στην μόστρα.
Για μία ακόμη χρονιά έφτασαν τα Χριστούγεννα. Στην πόλη μου προσπαθεί κάθε κάτοικος να αντιμετωπίσει την μουνταμάρα της, με πολύχρωμα λαμπάκια. Είναι μία όμορφη προσπάθεια. Για λίγες μέρες μπαίνεις στο κλίμα των εορτών. Μετά όμως; Μόλις τα λαμπάκια αυτά σβήσουν τι συμβαίνει; Εμφανίζεται η μεθεόρτια κατάθλιψη. Γεμίζεις με ερωτήματα όπως, τώρα τι κάνω; Ποια ουτοπία θα διώξει την καθημερινή μου μιζέρια;
Η μάχη αυτή πρέπει να είναι καθημερινή. Ο καθένας πρέπει να βρει διεξόδους, να βρει δημιουργικούς τρόπους για τον ελεύθερό του χρόνο, αποφεύγοντας τις ανούσιες δράσεις που του επιφέρουν μία επιφανειακή χαρά, η οποία σύντομα εξαλείφεται. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να εκφραστεί...
Παρ' όλα αυτά έχουμε Χριστούγεννα. Πολλοί από μας τα 'χουν ανάγκη και πρέπει να το σεβαστούμε αυτό. Να χαμογελάμε λίγο πιο εύκολα απ' ότι τις υπόλοιπες μέρες αλλά όχι να φτάνουμε στο σημείο του χαζοχαρούμενου.
Το μόνο που θα θελα να πω για να κλείσω το κείμενο, είναι πως την αγάπη που διοχετεύουμε αυτές τις μέρες, μπορούμε να την αφομοιώσουμε και να την κρατήσουμε για όλο το χρόνο.
Ας κάνουμε μία όμορφη αρχή λοιπόν...