Εκεί που ενώνεται η ζωή με τον θάνατο...

Τέσσερις Τούρκοι και δύο Γερμανοί διασταυρώνονται ανάμεσα στο θάνατο και στον έρωτα. Η ιστορία μοιράζεται σε Αμβούργο και Κωνσταντινούπολη. 

Επιτυχία σε μία ταινία μπορεί να θεωρηθεί και η άρνηση της αφήγησης της ιστορίας, κι αυτό συμβαίνει μόνο όταν η υπόθεση χάνει την αξία της διότι μεγαλύτερη σημασία παίζουν οι συμβολισμοί και τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα που θέλει να σου περάσει ο σκηνοθέτης. Κι αυτά δε περιγράφονται, παρά μόνο τα απολαμβάνεις σε μία κλειστή αίθουσα. 

Γι' αυτό δε θα δώσω έμφαση στην υπόθεση της ιστορίας αλλά στην ουσία.

Μου άρεσε πολύ ο ρόλος του Τούρκου πατέρα. Από θύτης και βασικό αίτιο της αλλαγής ρότας της ζωής όλων των ηρώων της ιστορίας, μετατρέπεται σε μία προσωπικότητα συμπαθητική. Η τελευταία σκηνή που εμφανίζεται, είναι να κάθεται σε ένα πάρκο στον Βόσπορο, όπου έχει ήδη τελειώσει ένα βιβλίο που του χει προσφέρει ο γιος του και βουρκωμένος βλέπει την Πόλη. Πραγματικά θέλω τη βοήθειά σας, όποιος γνωρίζει το βιβλίο αυτής της σκηνής να μ' ενημερώσει για τον τίτλο του και τον συγγραφέα ώστε να μπορέσω να το βρω. Θα θελα πολύ να το διαβάσω, αρκεί να υπάρχει στα ελληνικά. 

Από την άλλη ο Τούρκος σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν γνωρίζει πολύ καλά τα κενά της τουρκικής δημοκρατίας. Με μεγάλη ειλικρίνεια τα ξεδιπλώνει και μας τα παρουσιάζει. Όχι για αντίδραση. Αντιθέτως θέλει να δείξει πως ο κόσμος που ζούμε δεν είναι δίκαιος και δύσκολα αλλάζει ή τουλάχιστον με λάθος τρόπο. 

Εξαιρετική η πολιτική κουβέντα που έχει η Γερμανίδα μάνα με την Τουρκάλα εξτρεμίστρια. Η Γερμανίδα της λέει πως αν η Τουρκία καταφέρει να μπει στην Ε.Ε., τότε θα βελτιωθεί η κατάσταση στο εσωτερικό της διότι θα αναγκαστεί να υιοθετήσει τους όρους και τους νόμους της Δύσης. Η Τουρκάλα ξεσηκώνεται λέγοντάς της πως στην Ε.Ε. εξουσιάζουν χώρες που είχαν κάποτε πολλές αποικίες, κι από αυτές έχουν αποκτήσει τον πλούτο με τον οποίο το παίζουν τώρα ιστορία και μαγκιά. Δύσκολα μπορείς να βρεις ανθρωπιστική λύση από λαούς που κάποτε καταπίεζαν άλλους λαούς. Πόσο δίκιο έχει... 

Στο τέλος διαπιστώνουμε τις κοινές παραδόσεις που έχουν οι μουσουλμάνοι με τους χριστιανούς. Η βάση των θρησκειών είναι η ίδια αλλά οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν την διαφορά και χωρίζουν όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου αυτό συμβαίνει σχεδόν σε όλους τους τομείς. Όχι μόνο στους θρησκευτικούς. 

Το αν αξίζει να δει κανείς την ταινία, εγώ θα απαντούσα ανεπιφύλακτα. Εκτός ότι η ιστορία κυλάει όμορφα κρατώντας σου το ενδιαφέρον αμείωτο, είναι μία ευκαιρία να συγκρίνουμε τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο με τον τούρκικο. Κι αν είμαστε ανοιχτόμυαλοι θα καταλάβουμε άνετα πως η Τουρκία τα τελευταία χρόνια μας έχει βγάλει ασπροπρόσωπους με εξαιρετικά έργα όπως "Το μέλι" ή το "Κάποτε στην Ανατολία" σε αντίθεση με μας...