Αριστουργήματα του παρελθόντος: Τοπίο στην ομίχλη (1998)

Τελευταία ταινία που αποφάσισα να απολαύσω γι' αυτή τη χρονιά, ήταν το "Τοπίο στην ομίχλη". Οι λόγοι ήταν αρκετοί. Πρώτα απ' όλα ήμουν σε μία διάθεση "αγγελοπουλική", είχα όρεξη να δω μόνο δικιά του ταινία. Και δεύτερον, πιστεύω πως ένα σημαντικό κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς που σε λίγες μέρες περνάει, είναι ο ξαφνικός κι άδικος θάνατός του κύριο Θόδωρου Αγγελόπουλου. 

Το"Τοπίο στην ομίχλη", είναι ένα από τις τελευταία έργα που υπολείπονταν στη λίστα ταινιών του συγκεκριμένου σκηνοθέτη που ήθελα να δω. Πιστεύω πως η ύπαρξη της, είχε ως σκοπό να δώσει έναν φόρο τιμής σε δύο παλιότερα αριστουργήματα του, τον "Θίασο" και τον "Μεγαλέξανδρο". 

Η ιστορία είναι  εξής, δύο αδέλφια, πιστεύοντας πως ο πατέρας τους μένει στην Γερμανία, αποφασίζουν να το σκάσουν από την Αθήνα με το τραίνο, για να πάνε να τον βρουν. Η λαχτάρα του μικρού να τον συναντήσει είναι τόσο μεγάλη, που τον βλέπει στον ύπνο του, κάθε φορά με διαφορετική όψη. Η αδελφή του, αμίλητη στην καθημερινότητα αλλά χείμαρρος στα φανταστικά γράμματα που στέλνει στην Γερμανία. Ένα ταξίδι με πολλά εμπόδια, φέρνει τα δύο αδέλφια, πιο γρήγορα στην ενηλικίωση. Σ' όλη τη διαδρομή συναντιούνται με ανθρώπους "βάρβαρους" αλλά και με καλοσυνάτους. Ένας από αυτούς, ο Ορέστης. Ρόλος που τον υποδύεται εξαιρετικά ο Στράτος Τζώρτζογλου (σ' αυτήν την ταινία διαπιστώνεις την λάθος πορεία που πήρε αυτός ο ηθοποιός μελλοντικά, τόσο ταλέντο πήγε πραγματικά χαμένο). Τα δύο αδέλφια κερδίζουν αμέσως την καρδιά αυτού του καλοσυνάτου νέου, ο οποίος τα παίρνει μαζί του μέχρι την Θεσσαλονίκη. 

Ο Ορέστης οδηγεί ένα βαν με τον εξοπλισμό μιας θεατρικής παράστασης, του "Θίασου". Οι ίδιοι ηθοποιοί που έπαιξαν στην αριστουργηματική αυτή ταινία, εμφανίζονται ξανά στο "Τοπίο στην ομίχλη" για να ρίξουν την οριστική αυλαία. Μέσα σ' αυτούς κι ένας ξεχασμένος "αναρχικός" ήρωας από τον "Μεγαλέξανδρο", έρχεται για να μας θυμίσει κι αυτή τη ταινία. Ξεχωρίζει με το κρεμασμένο κόκκινο κασκόλ του.

Ο Ορέστης πρέπει να πάει φαντάρος και τα παιδιά να συνεχίσουν με κάθε τρόπο το ταξίδι τους για την Γερμανία.

Μα που βρίσκεται αυτή η χώρα;

Πέρα από τα σύνορα...

Άρα τα Σκόπια είναι Γερμανία... 

Η αγνότητα του παιδικού μυαλού παραμένει άθικτη στην ανωριμότητα και την βιαιότητα των μεγαλυτέρων. 

Η ταινία είναι όμορφη, σκληρή, με μία ιδιαίτερη παιδική αφέλεια. 

Όσο για την μουσική, αφήνω το παρακάτω βίντεο να σας πείσει πως η δουλειά της Ελένης Καραϊνδρου είναι πάντα μαγευτική...

Ο πιτσιρικάς που παίζει εκτός από τις εντυπώσεις, σου κλέβει και την καρδιά. Μου θύμισε τον μικρό που έπαιξε στην τούρκικη ταινία "Το μέλι". (δείτε εδώ)