Σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ο Paul Thomas Andersen, προσπαθεί να μας βάλει στην νοοτροπία ενός κομπογιαννίτη ψυχοθεραπευτή. Οι συνεδριάσεις του, οι ψευτοφιλοσοφίες του και οι αναζητήσεις του σε προηγούμενες ζωές των ασθενών του, προκαλούν ένα αδιάφορο κενό σ’ όλη την υπόθεση της ταινίας, η οποία ξεκινάει έξυπνα.
Ξεκινάει έξυπνα διότι δίνει έμφαση στις ψυχικές διαταραχές των στρατιωτών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δυστυχώς όμως ο αρχικός ενθουσιασμός χάνεται όταν ο Joapuin Phoenix συναντιέται με τον Philip Seymour Hoffman.
Οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών δε σώζουν την κατάσταση. Για τον Philip Seymour Hoffman έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία διότι είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός αλλά όχι κινηματογραφικός αστέρας, δηλαδή δεν έχει καβαλήσει το καλάμι και επιδιώκει να παίζει σε απαιτητικούς ρόλους. Ο ηθοποιός αυτός έχει κάτι ιδιαίτερο, τα μάτια του. Όσο ανέκφραστο είναι το πρόσωπό του και το υπόλοιπό του σώμα, τόσο εκφραστική είναι η ματιά του. Επικεντρώνεσαι σ’ αυτά για να καταλάβεις τα συναισθήματά του. Από την άλλη για τον Joapuin Phoenix, ίσως να είναι η ερμηνεία της ζωής του. Όμως σε αρκετές περιπτώσεις ήμουν σίγουρος πως έβλεπα τον Daniel Day Lewis στην οθόνη.
Αρκετά πετυχημένη η αποτύπωση της εποχής εκείνης. Από κει και πέρα πολύ φοβάμαι πως η ταινία θα ξεχαστεί σύντομα. Ή τουλάχιστον θα παραμείνει στην επιφάνεια μέχρι την βραδιά των Oscar…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου