Καλό υπόλοιπο του 2013...

Το 2013 ήταν μία χρονιά γεμάτη. Το διαπιστώνουμε τώρα που διανύουμε τις τελευταίες του μέρες. Ρίχνοντας μία ματιά πίσω μας θα δούμε πως ζήσαμε αρκετές στιγμές κάποιες από τις οποίες θα καταλάβουμε με την πάροδο του χρόνου θα χαρακτηριστούν ως ιστορικές. 

Τον Γενάρη ζήσαμε το κλείσιμο αρκετών καταληψιών. Στέκια που ήταν προπύργια αθηναϊκών γειτονιών ενάντια της επιρροή της Χρυσής Αυγής σε περιοχές που ζούσαν μετανάστες παράνομοι και μη. Τα είδαμε να πέφτουν μετά τις επιθέσεις των δυνάμεων των ΜΑΤ κάτι που βοήθησε την Χρυσή Αυγή να ρίξει σε όλο τον αθηναϊκό χάρτη τη σκιά του νεοναζισμού. Εκείνον τον καιρό παρατηρούσαμε παράλληλα την ύπουλη προώθηση ορισμένων εντύπων υπέρ των νεοναζιστών (π.χ. Lifo). 

Το Φλεβάρη νιώσαμε περήφανοι για τον αγώνα ενός μέρους του ελληνικού λαού που καταπολεμούσε τα συμφέροντα εταιριών που επεδίωκαν την εξόρυξη χρυσού η οποία θα προκαλούσε οικολογικές καταστροφές στον τόπο τους (Σκουριές) την ώρα που χλευάζαμε κάποια κωλόπαιδα με καλάσνικοφ, τα οποία έκλεβαν μία τράπεζα στο όνομα της αναρχίας (μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Ευτυχώς ξεχάστηκαν σύντομα από τους δήθεν επαναστάτες τους ελληνικού αριστερού χώρου. Λάθος πρότυπα. Λάθος παραδείγματα του αγώνα για το δίκαιο.

Τον Μάρτιο είχαμε τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες, μίας προσωπικότητας αμφιλεγόμενης. Ο διάδοχός του πάντως έχει αποδειχτεί ολίγον τρελός μιας κι αυτός μιλάει με τον θεό όπως κάνει και ο δικός μας, ο Σαμαράς. Παρ' όλα αυτά η μάχη στη Χαλκιδική συνεχίζεται. Η ακροδεξιά κυβέρνηση έστειλε ματατζήδες και την αντιτρομοκρατική για να φοβίσουν τους ντόπιους. Τα βρήκαν όμως σκούρα (δείτε εδώ). Το κράτος κινήθηκε αλλιώς προσπαθώντας έτσι να κερδίσει τις εντυπώσεις μοιράζοντας ένα προπαγανδιστικό φυλλάδιο στις κυριακάτικες εφημερίδες. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε από μένα ως η Ξεφτίλα της Κυριακής. 

Τον Απρίλιο αποχαιρετήσαμε την Θάτσερ. Γι αρκετούς ο θάνατός της ήταν ένα χαρμόσυνο γεγονός. Για μένα, ο θάνατος αυτός αποδείκνυε πως κάποιοι άνθρωποι έσπειραν τόσο κακό που δε μπορούσε να τερματιστεί ούτε με την απώλειά τους. Ο Απρίλης θα μου μείνει προσωπικά χαραγμένος διότι έλαβα μέρος στο διαδικτυακό debate του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στο free thinking zone. 

Ο μήνας Μάιος ήταν ερυθρόλευκος αφού ο Ολυμπιακός μας, κατάφερε να κατακτήσει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το ευρωπαϊκό. Παρ' όλα αυτά οι θάνατοι έρχονταν ο ένας μετά τον άλλον. Αυτή τη φορά αποχαιρετήσαμε τον Ρέι Μάτζαρεκ των Doors. 

Ο Ιούνιος ήταν ένας μήνας με δυναμισμό μιας και η νεολαία της Τουρκίας βγήκε στους δρόμους. Όμως και στην Ελλάδα ξαγρυπνήσαμε με την φασιστική απόφαση του Σαμαρά να ρίξει μαύρο στην ΕΡΤ. Γίναμε ο περίγελος του δυτικού κόσμου. Όμως δεν ίδρωσε κανενός το αυτί. Για μένα η κίνηση αυτή του πρωθυπουργού θα μείνει στη συνείδησή μου ως ένα αποτυχημένο πραξικόπημα. Όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα την στιγμή που στην Τουρκία ο παλμός της εξέγερσης, παρέμενε δυναμικός.

Τον Ιούλιο χλευάσαμε για μία ακόμη φορά την τραγική στάση των δήθεν εξεγερμένων της Ελλάδας, με τις πορείες αλληλεγγύης προς τον απεργό πείνας Σακκά. Για να μη παρεξηγούμαι, θεωρώ δίκαια τα αιτήματα του νεαρού. Παρ' όλα αυτά καταδικάζω την απαράδεχτη στάση όλων των άμυαλων μπαχαλάκιδων αυτού του τόπου που η ευθυνοφοβία τους μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο ανθρώπους που έχουν υπάρξει πραγματικά θύματα του συστήματος. Η Χρυσή Αυγή αρχίζει να δείχνει τα δόντια της πάλι κάτι που εξοργίζει ακόμα και τον Roger Waters ο οποίος τους χλευάζει σε μία ακόμη επίσκεψή του στην Αθήνα. Κι όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που ο πρωθυπουργός μας μιλάει βρώμικα. 

Τον Αύγουστο υπήρχε μία ηρεμία. Σημάδια ότι το φθινόπωρο θα χουμε τρομερές ανατροπές. Άρθρα υπονομεύουν τη δημοκρατία της Ελλάδος κάτω από το ζυγό των μνημονίων την ώρα που το σύστημα της Ελλάδος δείχνει την απανθρωπιά του στο πρόσωπο ενός ελεγκτή εισιτηρίων ο οποίος οδήγησε έναν νεαρό στο θάνατο επειδή δεν είχε λεφτά να αγοράσει το εισιτήριό του. Στην γειτονιά της Μεσογείου, οι σφαγές συνεχίζονται σε Αίγυπτο και Συρία. 

Ο Σεπτέμβρης ήταν ο μήνας της Χρυσής Αυγής. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα συγκλόνισε όλον τον κόσμο. Ήταν η αφορμή για να καταλάβει η Ευρώπη πως τα μέτρα λιτότητας βοηθούν στη ενδυνάμωση του φασισμού. Συγνώμη Ευρώπη αλλά ο φασισμός είναι πλέον εδώ. Ήρθε ο καιρός λοιπόν να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας και να βγάλουμε από τα παιχνίδια εξουσίας τους γέρους. Αυτοί οι γέροι μας καταστρέφουν και πρέπει επιτέλους η νέα γενιά να το καταλάβει και να τους διώξει. Το μόνο σίγουρο αυτού του μήνα είναι ότι οι προσπάθειες της κυβέρνησης να αποδυναμώσει την Χρυσή Αυγή ήταν κινήσεις εντυπωσιασμού και μόνο.

Τον Οκτώβριο μέσα από την εκδήλωση "Το Μικρό Παρίσι της Αθήνας" ανακαλύψαμε τις κρυμμένες ομορφιές αυτής της πόλης την ώρα που η κοινωνική και πολιτική κατάσταση της χώρας προκαλεί τις πρώτες ρωγμές του κυβερνητικού συνασπισμού). 

Τον Νοέμβριο ξεκινάνε μικρές εξεγέρσεις στις ευρωπαϊκές πόλεις με πρώτη να σέρνει το χορό την Ρώμη. Αντιθέτως στην Ελλάδα ξεκινάνε να ξεδιπλώνονται οι επικίνδυνες προσωπικότητες ανθρώπων που είχαν κι έχουν ακόμα την εξουσία στα χέρια τους. Πρώτος που αποκαλύφθηκε είναι ο Πάγκαλος ο οποίος μετά τις μαλακίες που πέταξε όσον αφορά τις υποκλοπές, εξαφανίστηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Την συνέχεια την έκανε ο Σαμαράς στην εκπομπή του παπαγάλου του Πρετεντέρη, όπου φάνηκε ξεκάθαρα πως ο πρωθυπουργός μας είναι τρελός. Τον ίδιο μήνα η κυβέρνηση συνέχισε την ακροδεξιά πολιτικής της, δίνοντας εντολή στα ΜΑΤ να μπουκάρουν στην ΕΡΤ. Η "Ψυχή Βαθιά" που ακούστηκε από τον εκφωνητή τα ξημερώματα εκείνης της μέρας θα μείνει στην ιστορία. Όπως επίσης είναι ιστορική η πρώτη μετάδοση ειδήσεων στο δρόμο. Τον ίδιο μήνα οι Χιώτες ξεκινάνε μποϊκοτάζ στην Ολυμπιακή εξαιτίας των υψηλών τιμών στα εισιτήρια και αναζητούν αεροπορικές εταιρίες από την Τουρκία. Λίγες μέρες μετά η Ολυμπιακή ανακοινώνει μείωση των τιμών. Στην επέτειο του Πολυτεχνείου βρήκαμε πολλούς λόγους για να αποδείξουμε πως ο αγώνας της Αριστεράς είναι γυμνός διότι έχει γεμίσει από ένα σωρό μαλάκες που επιδιώκουν να κερδίσουν λίγες στιγμές δόξας. Για μία ακόμη φορά ως Νεοέλληνες αποδεικνύουμε την αδυναμία μας να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας και την ελευθερία μας την στιγμή που στην Βουλγαρία οι νεολαίοι ζουν μία "Ηθική Επανάσταση". Πως μπορούμε όμως να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον όταν στην Ελλάδα επιβιώνουν τα καλομαθημένα παιδιά των πολιτικών και των πλουσίων; Πάντως αυτόν τον μήνα είχαμε έναν λόγο για να χαμογελάσουμε. Αναφέρομαι στην βράβευση του καθηγητή Μανώλη Κορρέ. 

Κι ερχόμαστε στον τελευταίο μήνα. Τον πλοίο Πηνελόπη μένει δεμένο κι εκτεθειμένο στη κακοκαιρία με τους ναυτικούς απλήρωτους για πολλούς μήνες να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες μέσα στο πλοίο χωρίς ρεύμα και πετρέλαιο. Θρηνούμε για την απώλεια μίας ακόμη προσωπικότητας. Ο Νέλσον Μαντέλα φεύγει από τη ζωή στα 95 του χρόνια. Στην Ελλάδα ευτυχώς έχουμε ακόμα εν ζωή τον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος τιμάται (καθυστερημένα) από την Ακαδημία Αθηνών και βγάζει τον πιο συγκινητικό λόγο των τελευταίων ετών. Στα μέσα του Δεκέμβρη πέφτουν και τα πρώτα κρύα βρίσκοντας αρκετά σπίτια χωρίς ρεύμα. Όταν ο Μανιάτης είπε πως θα επαναφέρει το ρεύμα σε οικογένειες που έχουν οικονομικά προβλήματα, οι δημοσιογράφοι του Mega έπεσαν να τον φάνε. Από κείνη τη βραδιά η Όλγα Τρέμη και η Μαρία Σπυράκη αντιπροσωπεύουν τους δημοσιογράφους της ντροπής αυτού του ακροδεξιού πολιτικού συστήματος. Λίγες μέρες αργότερα ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης στέλνει μία εξοργιστική επιστολή προς τον ΤΑΙΠΕΔ που είναι έτοιμος να πουλήσει το λιμάνι και τις μαρίνες της Χίου στους Τούρκους. Ήρθε ο καιρός να καταλάβουμε ποιοι είναι οι προδότες της σύγχρονης Ελλάδος. Η μήνας κλείνει με μία βροχή σκανδάλων που οργιάζουν στην αυλή της Νέας Δημοκρατίας. Η αρχή έγινε με τον Μηταράκη και συνεχίστηκε με τον Λιάπη κλείνοντας προσωρινά την πόρτα ο δεξιός Τομπούλογλου. Σίγουρα από την νέα χρονιά θα χουμε κι άλλα ονόματα μιας κι ο Κάντας αποφάσισε να ανοίξει το στοματάκι του. Παρ' όλα αυτά η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά συνεχίζει το έργο του ξεπουλήματος της Ελλάδος μιας κι πέρασαν τα νέα μέτρα όσον αφορά τους πλειστηριασμούς χάνοντας έναν ακόμα βουλευτή. Ο Σαμαράς πρέπει να αρχίσει να μετράει αντίστροφα διότι η πτώση του είναι κοντά. Και καλό είναι να συντομεύσει με την αποχώρησή του διότι η ελληνική κοινωνία έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει με τη χρήση της αιθαλομίχλης. 

Η χρονιά κλείνει δυναμικά χάρης την Τουρκία. Μακάρι να μπει το ίδιο δυναμικά η νέα. 

Μέχρι τότε σας εύχομαι καλό υπόλοιπο...

KAZANIYORUZ !!!

Αποφάσισα να κλείσω τη φετινή χρονιά με την παραπάνω συγκλονιστική φωτογραφία από την Τουρκία και με την λέξη Kayaniyoruz που σημαίνει "Νικάμε", θέλοντας έτσι να δείξω την εκτίμηση και την συμπάθειά μου για τους συνομήλικους πολίτες της γειτονικής μας χώρας που παλεύουν για να αλλάξει το κατεστημένο του τόπου τους.  

Το καλοκαίρι είχα δεχτεί άσχημη κριτική όταν είχα δείξει την εκτίμησή μου προς τον λαό που είχε κατέβει στους δρόμους της Πόλης αλλά και των υπολοίπων πόλεων της Τουρκίας. Κάποιοι με παρουσίασαν ακόμα κι ως υποστηρικτή των φανατισμένων ισλαμιστών. Το ευχαριστήθηκα όταν η ίδια η εξέλιξη των γεγονότων τους αποστόμωσε.
Δύο μήνες μετά το ξεσηκωμό στη πλατεία Ταξίμ, επισκέφθηκα την Σμύρνη. Η βόλτα μου στην πιο ευρωπαϊκή πόλη της Τουρκίας μου φανέρωσε την πραγματική κατάσταση της χώρας. Την Τουρκία την επισκέπτομαι συνέχεια από το καλοκαίρι του 2005. Έζησα την εξαθλίωσης της όταν ήταν στο ΔΝΤ.  Παρακολούθησα την ανάπτυξή της όταν ο Ερντογάν την έβγαλε από τον οικονομικό μηχανισμό κι έκοψε καινούργια λίρα (εξαφανίζοντας τα πολλά μηδενικά των παλιών χαρτονομισμάτων της χώρας). Αυτή τη φορά παρατήρησα την νέα αλλαγή που ζητάει ο λαός της γειτονικής μας χώρας. Τα αιτήματα του καθενός ήταν φανερά. Νεαρές ντυμένες με πιο απελευθερωμένο ύφος και ομοφυλόφιλοι πιασμένοι χέρι χέρι, έδιναν έναν αέρα ανανέωσης σε ένα κράτος που προσπαθεί πάλι να γίνει συντηρητικό.
Το πρώτο ξέσπασμα έγινε το καλοκαίρι. Η οργή του κόσμου ξεχείλισε στους δρόμους. Η αντίδραση ήταν ξαφνική κι έπιασε την τουρκική αστυνομία και τον τουρκικό στρατό στον ύπνο. Όμως ο Ερντογάν αποδείχτηκε ισχυρός. Μπορεί ο ξεσηκωμός στους δρόμους να καταπνίγηκε από τις υδροφόρες που είχαν καυστικό υγρό κι από την σκληρή βία των αστυνομικών και των παρακρατικών ρουφιάνων της κυβέρνησης, όμως η οργή του κόσμου εξακολουθούσε να είναι έκδηλη μέσα από την καθημερινότητά τους. Το παρατηρούσες στους τοίχους που ήταν γεμάτοι με γκράφιτι κατά της κυβέρνησης, το έβλεπες στο ντύσιμό τους και στην συμπεριφορά τους.
Οι νέοι που βγήκαν εκείνες τις μέρες στους δρόμους, διεκδικούσαν τα δικαιώματα που τους είχαν προσφερθεί πριν από δύο σχεδόν δεκαετίες για να φανεί η Τουρκία στις Βρυξέλλες πως είναι ένα δυτικό κι όχι ένα ανατολικό κράτος. Βλέποντας όμως τις πόρτες της Ε.Ε. ερμητικά κλειστές, ο Ερντογάν αποφάσισε να κάνει μία στροφή προς την Ανατολή. Δε μπορείς όμως να στρέψεις κι έναν ολόκληρο λαό στις συντηρητικές παραδοσιακές συνήθειες όταν έχει μάθει πλέον τον δυτικό τρόπο ζωής. Κανόνες όπως η απαγόρευση του φιλιού σε δημόσιο χώρο, της κατανάλωσης αλκοόλ, της συγκατοίκησης αγοριών και κοριτσιών στους ίδιους φοιτητικούς κοιτώνες και άλλα πολλά, μόνο αστείοι μπορούν να ακουστούν στα αυτιά μας. Όμως στη γειτονική χώρα εφαρμόζονται κι ο κόσμος δε θέλει ούτε να τους δεχτεί, ούτε να τους υπακούσει.
Τα σκάνδαλα που έχουν προκύψει τις τελευταίες μέρες στην Τουρκία ήταν η αφορμή να ξαναβγεί ο κόσμος στους δρόμους. Ο αγώνας γι' αυτούς δεν τελείωσε. Οι Τούρκοι απέδειξαν πως έχουν κότσια διότι ενώ μέτρησαν νεκρούς το καλοκαίρι και είχαν τραυματίες από τις πλαστικές σφαίρες και το καυστικό υγρό της αστυνομίας, την ώρα που έχουν ένα σωρό ρουφιάνους μέσα στη κοινωνία τους και ζουν σε ένα μη δημοκρατικό καθεστώς, τους βλέπεις να αγωνίζονται.
Δεν είδαμε εκατομμύρια ούτε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο. Ήταν όσοι έπρεπε για να γεμίσουν τη Ταξίμ, τη προκυμαία της Σμύρνης και τις πλατείες της Άγκυρας. Εξάλλου η ιστορία μας έχει μάθει πως την διαφορά την κάνουν πάντα οι λίγοι, άλλες φορές σε καλές περιπτώσεις (Γαλλικός Μάης, Φίλοι του Δάσους κ.α.) κι άλλες φορές με ολέθριες συνέπειες (πραξικοπήματα, χούντες, κ.α.). Είναι στο χέρι μας να πάρουμε τον σωστό δρόμο έχοντας στο μυαλό μας τα σωστά πρότυπα και τις λύσεις που έχουν βάση το δίκαιο για τον συνάνθρωπό μας και για μας τους ίδιους.
Το 2013 φεύγει αφήνοντας κόσμο στους δρόμους είτε επειδή αγωνίζονται είτε επειδή τους έχει πάρει το κράτος και η τράπεζα το σπίτι. Ευελπιστώ πως όλος αυτός ο κόσμος θα συσπειρωθεί για να μπει δυναμικά στο 2014 ώστε να φέρει την αλλαγή που όλοι θέλουμε.

Η ομίχλη της αντίδρασης

Πέρσι το ζήσαμε πρώτη φορά. Φέτος μας έχει προβληματίσει κι έχουμε αρχίσει να το αναλύουμε περισσότερο. Ειδικοί βγαίνουν στα παράθυρα των ειδήσεων και κρούουν το κώδωνα του κινδύνου για τα επικίνδυνα σωματίδια που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα και μαζί μ' αυτούς βγήκαν και οι πολιτικάντηδες για να πουν πως δεν θα κάνουν τη χάρη σε κανέναν που θέλει να θερμάνει την πισίνα του.
Όμως κανείς δεν έχει αναρωτηθεί για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου. Πως αισθανόμαστε άραγε όταν κυκλοφορούμε σε μία πόλη πνιγμένη στην ομίχλη με έντονη την οσμή του (καθετί) καμένου. Τι σκεφτόμαστε όταν περπατάμε στους δρόμους χαμένοι καθώς περιορίζεται η ορατότητά μας στα δέκα με είκοσι μέτρα. Η Αθήνα για μας έχει μετατραπεί σε ένα στοιχειωμένο Λονδίνο άλλων εποχών.
Πέρσι εμφανίστηκε η αιθαλομίχλη κι απλά συζητήθηκε. Φέτος όμως βλέπουμε όλους να αντιδρούν με την παρουσία της. Και η αντίδραση αυτή δεν ακούγεται από τον κόσμο που την εισπνέει αλλά από τα λαμόγια της Βουλής. Μήπως η οργή του κόσμου την έχει σπρώξει προς τα βόρεια κι έχει πνίξει τους πολιτικούς που ζουν μες τη χλιδή. Μήπως η καθημερινή μιζέρια των Ελλήνων έχει μπουκάρει ανεξέλεγκτα στα σπίτια των πολιτικών οι οποίοι ζουν αποκομμένοι από τα κοινωνικά προβλήματα που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει;
Οι πρώτες συμβουλές που ακούστηκαν ήταν κωμικοτραγικές. Μας προειδοποιούσαν πως είναι βλαβερό να κάνουμε υπαίθρια γυμναστική κυρίως τα βράδια διότι έτσι επιβαρύνεται περισσότερο ο οργανισμός μας. Κάποιοι μάλιστα προβληματιζόντουσαν διότι έπρεπε να κόψουν το τένις.
Πριν από έναν μήνα άκουσα ένα διάλογο μεταξύ δεξιών. Έδειχναν προβληματισμένοι για το φαινόμενο της αιθαλομίχλης. Η κουβέντα ήταν γρήγορη και απλή. "Βλέπεις τι γίνεται με την αιθαλομίχλη;" "Μα αφού ο καθένας καίει ότι βρει...". Εκεί κόπηκε και η συζήτηση. Δεν αναρωτήθηκαν παραπάνω στο γιατί οι άνθρωποι καίνε ότι βρουν. Μήπως επειδή δεν έχουν λεφτά για να πληρώσουν την Δ.Ε.Η.; Μήπως επειδή ο Στουρνάρας δεν μειώνει το Φ.Π.Α. του πετρελαίου για να μη θερμάνουν οι πλούσιοι τις πισίνες τους; Μήπως ότι η κυβέρνηση Σαμαρά τα χει κάνει όλα σκατά;
Όμως εμένα μου κάνει εντύπωση η επιμονή του κόσμου. Τη στιγμή που το ζει καθημερινά και το ακούει και στην τηλεόραση πως η αιθαλομίχλη κάνει κακό στην υγεία μας, εξακολουθεί και χρησιμοποιεί τα τζάκια καίγοντας ότι βρει.
Οι λόγοι που επιμένει σ' αυτή τη λύση είναι πολλοί. Ο βασικότερος λόγος είναι ο οικονομικός. Η φτώχεια οδηγεί στην παρακμή κάτι που υποβαθμίζει κατά πολύ την ποιότητα της καθημερινότητάς μας.
Εγώ όμως το βλέπω και λίγο συμβολικά. Σ' αυτό βοήθησε και μία συνήθεια που έκανα μικρός μιας και μου άρεσε να παρακολουθώ ντοκιμαντέρ που αφορούσαν το ζωικό βασίλειο. Από τότε είχα συγκρατήσει μία αντίδραση των ζώων, που προκαλούταν όταν τα αιχμαλώτιζαν για να τα προορίσουν σε ζωολογικούς κήπους. Πολλά απ' αυτά έπεφταν σε κατάθλιψη κι αρρώσταιναν. Ακόμα θυμάμαι στην ταινία "Free Willy" το λοξό πτερύγιο της όρκας που οφειλόταν στη σκλαβία που ένιωθε μέσα στη δεξαμενή.
Όπως στα ζώα, έτσι και στη δικιά μας περίπτωση, ο ελληνικός λαός δεν αντέχει πλέον την οικονομική σκλαβία της κυβέρνησης του Σαμαρά. Πολλοί είναι αυτοί πια που δε τα βγάζουν πέρα. Αρκετοί αυτοκτονούν. Ο αριθμός των αυτόχειρων έχει σταματήσει να μετριέται διότι έχει φτάσει σε μεγάλα ύψη για μία χώρα σαν την Ελλάδα. Όσοι βρίσκονται όμως ακόμα στη ζωή, μαραζώνουν μέρα με την μέρα. Η κοινωνία έχει αρχίσει να αργοπεθαίνει συνολικά. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησε. Το πάλεψε, αντέδρασε κι έφαγε δακρυγόνα και γκλοπς. Η αστυνομία έσπασε κεφάλια και χέρια. Στη συνέχεια ήρθε και το οικονομικό γονάτισμα που επέφερε η κυβέρνηση του Σαμαρά. Ακολούθησαν οι ακροδεξιές παρεμβάσεις στο κλείσιμο της ΕΡΤ και στους πλειστηριασμούς ακινήτων.
Από τη μια είναι σίγουρο πως ζούμε τις τελευταίες μέρες μίας κυβέρνησης που θα μισηθεί όσο καμία άλλη στα επόμενα χρόνια που οι συνέπειες της πολιτικής της θα γίνουν ακόμα πιο φανερές αλλά κι από την άλλη ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. Έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και περιμένει καρτερικά το θάνατο που θα μας λυτρώσει από τα προβλήματα. Και μ' αυτήν την συναισθηματική φόρτιση θα αποχαιρετήσει το 2013 ανεξαρτήτως του ότι τα ιδιωτικά κανάλια προπαγάνδας προσπαθούν να περάσουν μία ψεύτικη εορταστική νότα.
Για μένα, η αιθαλομίχλη που έχει πλακώσει τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος συμβολίζει τον θάνατο που πλανάται πάνω από τα σπίτια όλων μας. Κάνεις μας δε μπορεί να ξεφύγει από τον αέρα που εισπνέουμε καθημερινά.

Κοινωνικές εκρήξεις απειλούν 65 χώρες το 2014

Σοβαρό κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών αντιμετωπίζουν 65 από τις 150 χώρες, σύμφωνα με ανάλυση των πολιτικών και θεσμικών αδυναμιών τους. Μεταξύ αυτών, 12 χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, 7 χώρες των Βαλκανίων και 8 πρώην κομμουνιστικές χώρες. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.
Αυξανόμενος εμφανίζεται ο κίνδυνος κοινωνικών αναταραχών παγκοσμίως, έπειτα και από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, με τη λιτότητα παρούσα στην ατζέντα πολλών κρατών και για το 2014.
Από τα κινήματα εναντίον της λιτότητας στις μεσοαστικές εξεγέρσεις, τόσο σε πλούσιες, όσο και φτωχές χώρες, οι αιτίες των κοινωνικών συγκρούσεων ποικίλουν: η οικονομική δυσπραγία (Ελλάδα, Ισπανία κ.α.), εξεγέρσεις ενάντια σε δικτατορικά καθεστώτα (κυρίως στη Μέση Ανατολή), φιλοδοξίες των μεσαίων στρωμάτων σε ραγδαία αναπτυσσόμενες οικονομίες (Τουρκία, Βραζιλία).
Όπως επισημαίνεται στο Economist, το μειωμένο εισόδημα και η υψηλή ανεργία δεν οδηγούν πάντα σε κοινωνικές αναταραχές. Μόνο στις περιπτώσεις, στις οποίες η οικονομική δυσπραγία συνοδεύεται και από άλλους παράγοντες αδυναμίας και ευπάθειας, υπάρχει πραγματικός κίνδυνος κοινωνικής έκρηξης.
Τέτοιοι παράγοντες είναι η μεγάλη εισοδηματική ανισότητα, η πολιτική αστάθεια (αδύναμες κυβερνήσεις), η ελλειματική κοινωνική πρόνοια, οι εθνικές εντάσεις και το ιστορικό κοινωνικών συγκρούσεων.
Ιδιαίτερα σημαντικός και «εκρηκτικός» παράγοντας: η δημοκρατία σε κρίση, ή αλλιώς η έλλειψη εμπιστοσύνης σε κυβερνήσεις και θεσμούς.

Τι έχουμε να περιμένουμε το 2014;

Μπορεί η ύφεση να υποχωρεί σε αρκετές χώρες (σε πολλές άλλες, φυσικά, παραμένει), ωστόσο ιστορικά αποδεικνύεται πως οι κοινωνικές αναταραχές έπονται της οικονομικής καταστροφής.
Τα αποτελέσματα της ανάλυσης του Economist Intelligence Unit (EIU) είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα: 
To 43% των χωρών (65) αντιμετωπίζουν υψηλό ή πολύ υψηλό κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης, 54 χώρες μέτριο κίνδυνο, και οι υπόλοιπες 31 μικρό ή πολύ μικρό κίνδυνο.
Πριν από πέντε χρόνια, οι χώρες που αντιμετώπιζαν υψηλό κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών έφταναν τις 46.
Πολύ υψηλό κίνδυνο αντιμετωπίζουν οι εξής χώρες: Αργεντινή, Μπαχρέιν, Μπαγκλαντές, Βολιβία, Βοσνία, Αίγυπτος, Ελλάδα, Γουινέα, Ιράκ, Λίβανος, Λιβύη, Νιγηρία, Σουδάν, Σουαζιλάνδη, Συρία, Ουζμπεκιστάν, Βενεζουέλα, Υεμένη και Ζιμπάμπουε
Υψηλό κίνδυνο: Αλβανία, Αλγερία, Λευκορωσία, Βραζιλία, Βουλγαρία, Μπουρκίνα Φάσο, Μπουρούντι, Καμπότζη, Καμερούν, Τσαντ, Κίνα, Κροατία, Κύπρος, Αιθιοπία, Γουατεμάλα, Γουιάνα, Αϊτή, Ονδούρα, Ιράν, Ιορδανία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Λάος, Σκόπια, Μαδαγασκάρη, Μεξικό, Μολδαβία, Μαρόκο, Μιανμάρ, Νικαράγουα, Πακιστάν, Παναμάς, Παπούα Νέα Γουινέα, Περού, Φιλιππίνες, Πορτογαλία, Ρουμανία, Νότια Αφρική, Ισπανία, Σρι Λάνκα, Τατζικιστάν, Τόγκο, Τυνησία, Τουρκμενιστάν, Τουρκία και Ουκρανία

Πηγή:http://www.thepressproject.gr/

Χρόνια πολλά κι επαναστατικά!

Αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση

Αυτό που αρχικά ήταν η αίσθηση μια περιρρέουσας κοινωνικής ατμόσφαιρας, άρχισε να παίρνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Από τη μια μεριά, η εικόνα της κυβέρνησης στη Βουλή κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για το φόρο ακινήτων και τους πλειστηριασμούς· από την άλλη, τα αποτελέσματα όλων των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Από δύο διαφορετικές πλευρές επιβεβαιώνεται η αίσθηση ότι έχει αρχίσει το τέλος της κυβέρνησης Σαμαρά και ότι το «εάν» μιας αριστερής κυβέρνησης μετατρέπεται σε «πότε».
Αν και οι περισσότεροι επικεντρώθηκαν στην αρνητική ψήφο του Βύρωνα Πολύδωρα και τη διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, είχε ίσως περισσότερο ενδιαφέρον η στάση των νομιμόφρονων βουλευτών της κυβερνητικής παράταξης. Όχι ότι δεν έχει σημασία η απώλεια ενός ακόμα στηρίγματος για την κυβέρνηση, της οποίας η κοινοβουλευτική υποστήριξη περιορίζεται πλέον στους 152. Αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό το ότι σχεδόν το σύνολο των βουλευτών της συμπολίτευσης ένιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν (μικρές ή μεγάλες) διαφωνίες με την ακολουθούμενη πολιτική, καθώς και να εκτοξεύσουν πυρά εναντίον του Γιάννη Στουρνάρα.
Η γενικευμένη δυσαρέσκεια των βουλευτών δείχνει με ενάργεια ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «αντάρτικο Πολύδωρα» (όπως θα λεγόταν κατά το πρότυπο του παρελθόντος), αλλά με άλλης ποιότητας φαινόμενο. Πρόκειται για την έκφραση στο κοινοβουλευτικό πεδίο της αγανάκτησης των ψηφοφόρων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που όχι μόνο δεν βλέπουν καμία «ελάφρυνση» του Μνημονίου, αλλά αντιλαμβάνονται ότι ακόμα και τα σπίτια τους απειλούνται πλέον, χωρίς μάλιστα να είναι ορατή η οποιαδήποτε προοπτική ανάκαμψης. Αν στις δύο προηγούμενες φάσεις του Μνημονίου (επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου), θρυμματίστηκαν οι σχέσεις εκπροσώπησης του πάλαι ποτέ δικομματισμού με την πλειονότητα των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων, τώρα φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο με τους πιο καλά «βολεμένους». Η κυβέρνησης κινδυνεύει να χάσει τη «δεδηλωμένη» γιατί περιθωριοποιείται ραγδαία μέσα στην κοινωνία, χάνοντας τη στήριξη παραδοσιακών κοινωνικών συμμάχων της.
Την τάση απίσχνανσις της κυβέρνησης πιστοποιούν επίσης όλες οι δημοσκοπήσεις. Για τις δημοσκοπήσεις ισχύουν βέβαια οι γνωστές αιτιάσεις, που αφορούν τόσο τη διαπλοκή εταιριών με κέντρα εξουσίας, όσο και το ότι πολύ μεγάλο μέρος των ερωτώμενων δεν απαντάει. Ωστόσο, όταν όλες οι εταιρίες (οι οποίες δεν μπορούν να κατηγορηθούν ως φίλα προσκείμενες στην Αριστερά…) δίνουν την πρωτοκαθεδρία στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε μπορούμε να μιλάμε για αποτύπωση μιας πραγματικής κοινωνικής τάσης. Αξιοσημείωτη επίσης και η παράσταση νίκης που αποτελεί αντανάκλαση ενός ορισμένου πολιτικού κλίματος.
Δεδομένου ότι κυβέρνηση και τρόικα θα επιμείνουν στην ίδια καταστροφική πολιτική, η πολτική κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά μοιάζει αναπότρεπτη. Ωστόσο, το μνημονιακό μπλοκ δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας το μοιραίο. Το χτεσινό δημοσίευμα του Βήματος, περί δήθεν συνδιαλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ με τον ευρωπαϊκό μερκελισμό, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι διά της συκοφαντίας και της σπερμολογίας θα επιχειρηθεί να εμφανιστεί αναξιόπιστη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με απώτερο στόχο τον κλυδωνισμό της συνοχής του κόμματος. Το έχουμε ξαναπεί: το οργανωμένο ψέμα αποτελεί την έσχατη λύση ενός καταρρέοντος καθεστώτος.
Αλλά επειδή το ψέμα δεν θα πιάσει (μιας και στην Αριστερά δεν υπάρχουν χάπατοι), δεν θα πρέπει να θεωρείται απίθανο να αναζητηθεί μετά τις ευρωεκλογές διέξοδος σε κυβερνητική «λύση» χωρίς Σαμαρά. Μια «λύση» όμως χωρίς την παραμικρή κοινωνική νομιμοποίηση.

Πηγή: http://left.gr/

Ένα «τρελό» σενάριο για την Τουρκία που μακάρι να μη βγει

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Ό,τι και να γίνει, ο Ερντογάν είναι εξαιρετικά σκληρός αντίπαλος για να εξουδετερωθεί, εκτός κι αν κατορθώσουν να τον πλήξουν προσωπικά, να τεκμηριωθεί δηλαδή, ότι μέλος ή μέλη του στενού οικογενειακού του κύκλου ασχολήθηκε με… «ωφέλιμες πληρωμές» (για να θυμηθούμε τα δικά μας). Ακόμα και τότε όμως, όλα θα κριθούν στις κάλπες, εκεί θα φανεί πόσους Τούρκους μπόρεσε να συσπειρώσει γύρω του ο λαϊκιστής ισλαμιστής πολιτικός. Οι δύο παράγοντες που μπορούν να προβληματίσουν σοβαρά αφού έχουν τη δυνατότητα αυτόνομης κίνησης – εξέλιξης η οποία όμως θα επηρεάσει καθοριστικά την εσωτερική πολιτική διαμάχη, είναι αφενός η οικονομία και αφετέρου το Κουρδικό. Προς το παρόν, αυτό που αναμενόμενα επηρεάζεται είναι η οικονομία, με τα πράγματα όμως να μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα σε περίπτωση κλιμάκωσης της κατάστασης. Οι Κούρδοι τηρούν στάση αναμονής…
Όταν οι στρατιωτικοί στην Τουρκία έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά και οι ισλαμιστές σπαράσσονται από εμφύλιο, συν τις καταγγελίες για όργιο χρηματισμού ανώτατων κρατικών παραγόντων και των οικογενειών τους, απορεί κανείς για το ποιες είναι οι δυνάμεις που έχουν απομείνει στην πολυεθνική γειτονική μας χώρα για να την κρατήσουν ενωμένη… Οπότε με βάση αυτόν τον συλλογισμό, αρχίζεις να σκέφτεσαι… ανάποδα. Με αφετηρία τη συνάντηση του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ηγέτη της τουρκικής αντιπολίτευσης, με ανθρώπους του Φετουλάχ Γκιουλέν στις ΗΠΑ κατά το πρόσφατο υπερατλαντικό ταξίδι του και όσα ακολούθησαν εντός ημερών, προβληματιζόμαστε για το αν και κατά πόσον υπάρχει η λύση αυτή που θα βόλευε όλους όσοι έχουν ένα ενδιαφέρον να αλλάξουν κάποια πράγματα στην Τουρκία.
Μήπως τελικά η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει (προφανώς «να την οδηγήσουν») σε έναν ιστορικό συμβιβασμό ανάμεσα στους κεμαλιστές και τους ισλαμιστές, εν προκειμένω αυτούς που εκφράζουν οι – σημερινές, στο παρελθόν έλεγε διάφορα – διδαχές του Φετουλάχ Γκιουλέν; Παρεμπιπτόντως, θα γυρίσει στην Τουρκία ο αυτοεξόριστος ιμάμης εάν απομακρυνθεί ο σημερινός σουλτάνος, ως άλλος… Χομεϊνί;
Ένας συμβιβασμός, όπου με αφορμή τον Ερντογάν, οι πρώην ορκισμένοι αντίπαλοι θα φανούν να έχουν πάρει το μάθημά τους και έχουν κατανοήσει την ανάγκη συνύπαρξης της κληρονομιάς του Ατατούρκ με τον ισλαμικό χαρακτήρα της χώρας, με τέτοιον τρόπο όμως ώστε να μπορέσει να κεφαλαιοποιηθεί στις εξωτερικές της σχέσεις, άρα στο πλαίσιο μιας εξωτερική πολιτικής στον ισλαμικό κόσμο που θα επιδεικνύει συστολή και «αίσθηση καθήκοντος», δεν θα αποπνέει μεγαλοϊδεατικά, νεοθωμανικά οράματα και πολιτική καθοδήγηση, αλλά κάτι άλλο…
Αυτό το «κάτι άλλο» προφανώς θα εξυπηρετεί την εμμονή της κυβέρνησης Ομπάμα με την Τουρκία, αφού δίνουν τη εντύπωση ότι επιθυμούν να τη… «συνετίσουν με το ζόρι» ώστε να μην τροποποιηθεί το σχέδιο πολιτικής που υφίσταται γα την περιοχή.
Δηλαδή, αν όλα πάνε καλά και ο «κακός» Ερντογάν απομακρυνθεί, θα έχει π.χ. ανοίξει ο δρόμος για να περάσει ο αγωγός των Ισραηλινών αρχικά από την Κύπρο και στη συνέχεια από την Τουρκία, καθ’ οδόν προς τις δυτικές αγορές. Και όχι μόνο, αφού η εκ των πραγμάτων εμπλοκή της Τουρκίας σε όλα τα μέτωπα της Μέσης Ανατολής, την καθιστά απαραίτητο «πιόνι» στη «σκακιέρα» των όποιων «σχεδιαστών».
Άρα, όσοι κρύβονται ή απλώς επιθυμούν να «πατάνε σε δυο βάρκες» αντί να κάνουν τις επιλογές τους και να προχωρήσουν (β. Ελλάδα και Κύπρος), είναι καταδικασμένοι να πληγούν.Το ερώτημα είναι, εάν αυτός ο ιστορικός συμβιβασμός θα μπορούσε να πάρει ακόμα και τον χαρακτήρα πραξικοπήματος το οποίο θα ορίσει χρονικά αυστηρά την παραμονή των στρατιωτικών στην εξουσία και θα παράσχει ξεκάθαρο χρονοδιάγραμμα επαναφοράς στη δημοκρατία. Με τρόπο που θα αποκαταστήσει τα… δημοκρατικά διαπιστευτήρια του στρατεύματος, ενώ θα αποφυλακιστούν πιθανότατα και οι έγκληστοι ανώτατοι αξιωματικοί…
Ο Ερντογάν βλέπει τις διεργασίες, διαθέτει λογικά καλή πληροφόρηση από τη ΜΙΤ για τις παρασκηνιακές κινήσεις σε εσωτερικό και εξωτερικό, οπότε αντιλαμβάνεται ότι όσοι τον προειδοποιούσαν για το ενδεχόμενο κατάληξης όπως ακριβώς και ο Μοχάμεντ Μόρσι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, δεν παραλογίζονταν, αφού δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αυτή η πίεση τον οδηγεί στις χθεσινές απειλές περί απέλασης πρεσβευτών, υπονοώντας τον Αμερικανό!
Το ερώτημα είναι, τι ακριβώς ελέγχει ο Ερντογάν από το στράτευμα. Η Στρατοχωροφλακή και η αστυνομία λέγεται ότι ελέγχονται. Βέβαια, όταν καταγράφονταν αυτές οι τάσεις, θέμα Γκιουλέν δεν είχε ανοίξει, ενώ η διείσδυση του κινήματος του ιμάμη στον κρατικό μηχανισμό και τα σώματα ασφαλείας ήταν απόλυτα μεθοδική και έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Στις πληροφορίες αυτές προσθέστε και την εικαζόμενη ως πρόθεση του ηγέτη της αντιπολίτευσης, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, να παραιτηθεί από τη θέση του για να ανοίξει τον δρόμο στον υποψήφιο για δήμαρχο Κωνσταντινούπολης, Μούσταφα Σαριγκιούλ, ώστε να διευκολύνει με τη «θυσία» του την αναγέννηση του κόμματος και το «γλυκό» αρχίζει να δένει…
Ένα νέο πρόσωπο στο κόμμα, αφού η εμφάνιση και μόνο του Κιλιτσντάρογλου τον αδικεί πολλές φορές, το οποίο πρόσωπο θα ασχοληθεί με την «εθνική συμφιλίωση» και θα τα βρει με τον Γκιουλέν, ο οποίος θα κρατήσει προφανώς τα σχολεία του από τα οποία βγάζει πολλά χρήματα, ενώ αποτελούν ιδανικές πλατφόρμες στρατολόγησης… Για λόγους αποκατάστασης της ηρεμίας αλλά και της αυτοπεποίθησης της χώρας, ίσως δούμε ακόμα και κυβέρνηση εθνικής ενότητας κεμαλικών και ισλαμιστών…
Όσο για την Ελλάδα και την Κύπρο; Απλώς θα παρακολουθούν τις εξελίξεις, αντί να αξιοποιήσουν την αναταραχή στη γειτονική χώρα και να προτείνουν τις δικές τους λύσεις. Έχουμε καμία αμφιβολία επ’ αυτού;

Πηγή: http://www.defence-point.gr/news/?p=92091

Μέρες αργίας...

Κάθε χρόνο τα ίδια σκηνικά. Στολισμένοι δρόμοι, φωταγωγημένα μπαλκόνια, πεζόδρομοι γεμάτοι ζευγάρια και πλατείες γεμάτες οικογένειες με παιδιά. Έχω συνηθίσει πλέον αυτές τις εικόνες που πλέον δεν με συγκινούν. Λυπάμαι αλλά δε μπορώ να μπω στο κλίμα των Χριστουγέννων.
Όμως δεν αφήνω τον χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος. Τις τελευταίες μέρες του έτους κλείνομαι στον εαυτό μου και αναπολώ τα γεγονότα που αφήνω πίσω μου αλλά και τις συνέπειες των πράξεών μου που θα αντιμετωπίσω στο μέλλον. Θέτω τις βάσεις για ένα ακόμα πιο δυναμικό ξεκίνημα με την έλευση του νέου έτους.
Με απαλή μουσική από τον αγαπημένο μου συνθέτη Eric Satie εισέρχομαι αθόρυβα στο εορταστικό κλίμα. Θα περάσω απαρατήρητος ανάμεσά σας, θα αφουγκραστώ τις ευχές σας και τις επιθυμίες σας, θα συλλάβω λίγη χαρά από τα γέλια σας και θα αποσυρθώ πάλι στον δικό μου κόσμο.
Είναι οι δικές μου μέρες αργίας...

Μείον ένας ακόμα...

Όχι δε θα κάνω ήρωα τον Βύρων Πολύδωρα. Ξέρουμε τη πολιτική του πορεία, θυμόμαστε το φλερτ του με την Χρυσή Αυγή, γελάσαμε με την "γράνα" του και τις υπόλοιπες φιλοσοφίες που ξεφούρνιζε με πομπώδες ύφος. Δε θα χαρακτηρίσω την πολιτική του έξοδο ως ηρωική. Όπως η Τζάκρη, έτσι κι αυτός σαν ποντίκι βούτηξε στη θάλασσα πριν τον παρασύρει το ναυάγιο της σαμαροβενιζελικής κυβέρνησης, στον πάτο.

Το (ακρο)δεξιό κόμμα για μία ακόμη φορά απέδειξε την αξία του ονόματός του, "Νέα Δημοκρατία". Δηλαδή μία άλλη δημοκρατία, δικιά τους δημοκρατία, μία δεξιά δημοκρατία. Αν δεν συμφωνείς μαζί μας θα σε διαγράφουμε. Το είδαμε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. παλιότερα όταν ήταν κυβέρνηση και στην Ν.Δ. όταν ήταν αντιπολίτευση. Το βλέπουμε και τώρα από τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν. 

Το είδαμε πρόσφατα με την Τζάκρη. Ούτε κι αυτήν την θεωρώ ηρωίδα για το όχι της. Θα είναι επίσης μεγάλο λάθος αν υιοθετήσει κι αυτήν ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Την ίδια στάση κρατάω και για τον Πολύδωρα.

Η ουσία όμως είναι αλλού. Η κυβέρνηση πέφτει. Το βλέπουν όλοι. Σε κάθε ψηφοφορία διαγράφεται κι ένας βουλευτές της ακροδεξιάς κυβέρνησης. Με μαθηματική ακρίβεια, το αργότερο σε τρεις ψηφοφορίες, η κυβέρνηση αυτή θα πέσει από μόνη της. Πολιτική της κυβέρνησης έχουν αρχίσει να μιλάνε για ήττα και κατάρρευση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αρχίσει πει πως αν είναι να πέσουν, θα πέσουν μαχητικά. Μαχητικά πως; Με τι; Ξεπουλώντας ότι έχει απομείνει κι ότι προλάβουν; 

Από χθες οι δημοσκοπήσεις δίνουν πλέον αέρα νίκης στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ κι όχι απλά προβάδισμα. Δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια έχουν αρχίσει να μειώνουν το γλείψιμο στους πολιτικούς της κυβέρνησης. Φωνές αγανάκτησης και φιλοσυριζαϊκές εμφανίζονται δειλα-δειλά στο κανάλι του Φαλήρου. Αντιμνημονιακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ανεβάζουν την απήχησή τους στο κοινό. Πολτικές συζητήσεις πλέον αναπτύσσονται σε εργασιακούς χώρους, σε πηγαδάκια, σε κουτούκια και στους δρόμους.

Όλα αλλάζουν. Όλοι το θέλουν. Κανείς δεν αντέχει άλλο την ακροδεξιά πολιτική που εφαρμόζεται εδώ και τρία χρόνια, η οποία κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο απάνθρωπη και σκληρή. Μία πολιτική που πλέον έχει περάσει και στους εργασιακούς χώρους. Κι όμως η κατάρρευση όλου αυτού του σκηνικού θα ξεκινήσει από κει. Από τους χώρους εργασίας. 

Πρόσωπα όπως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Γεωργιάδης, ο Δένδιας, ο Κεδίκογλου, ο Στουρνάρας κι άλλοι, είναι αντιπαθητικοί προς τον κόσμο. Κανείς δεν τους θέλει πια παρά μόνο κάποιοι ηλικιωμένοι που δεν θέλουν να αλλάξουν μυαλά και νοοτροπία κι ας τους τρώνε τις συντάξεις και τα σπίτια (πλέον). 

Πρέπει να το πάρουν χαμπάρι πως είναι ανεπιθύμητοι και οφείλουν να αποχωρήσουν. 

Δεν τους θέλουμε πια. 

Δεν αντέχουν κι αυτοί πια. 

Να φύγουν άμεσα!

Απόψε θα μας πετάξουν στους δρόμους

Για ένα ακόμα βράδυ έχουμε προετοιμαστεί να ακούσουμε από τα στόματα των ακροδεξιών βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και των υπολοίπων κοτόπουλων αυτής της παράταξης (τα δήθεν υγιή δεξιά σταγονίδια του κόμματος) την γνωστή φράση "Ναι σε όλα".
Μόνο που αυτή τη φορά, αυτό το αναθεματισμένο "Ναι" σχετίζεται με τον εξωφρενικό φόρο ακινήτων αλλά και με το νομοσχέδιο για τους πλειστηριασμούς που θα τεθεί εκτάκτως αύριο προς ψήφιση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.
Η μόνη ελπίδα στην οποία μπορούμε να βασιστούμε απόψε, ώστε να χουμε να λέμε πως θα κάνουμε καλές γιορτές, είναι οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μπορείτε να σημειώσετε την ημερομηνία του παραπτώματός μου (να λέω κάτι καλό για το ΠΑ.ΣΟ.Κ.), όμως πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στην εσωτερική κόντρα που έχει ξεκινήσει κατά του Βενιζέλου και στις διαλυτικές τάσεις του νεκρού αυτού κόμματος. Οπότε ας αναμένουμε τυχόν εκπλήξεις απ' αυτούς. Θα είναι καλοδεχούμενες.
Από την άλλη, θα πρότεινα να δώσουμε λίγη προσοχή σε μερικές γαλάζιες κότες που όλον αυτόν τον καιρό μας είχαν ζαλίσει με τα αντάρτικά τους αλλά στο τέλος θα ψηφίσουν πάλι ναι, με το πρόσχημα πως το έκαναν για να διατηρηθεί η κυβέρνηση. Κι ως γνήσιοι πολιτικοί θα αρχίσουν να λένε με καμάρι πως έχουν το κούτελό τους καθαρό διότι είχαν εκφράσει την άποψή τους δημοσίως ανεξαρτήτως του ότι στο τέλος υπέκυψαν και ψήφισαν ναι. Θα ήθελα όμως να αναφέρω αυτά τα ονόματα για να τα θυμόσαστε (οι δεξιοί ψηφοφόροι) την επόμενη φορά που θα πάτε να ρίξετε τη ψήφο σας σ' αυτούς.

• Η Ντόρα Μπακογιάννη. Είπε πως η κυβέρνηση αδικεί "ένα πολύ καλό νομοσχέδιο για τους πλειστηριασμούς" και αναφερόμενη στον υπουργός Ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκη είπε «οι διατάξεις που σας ανάγκασαν να βάλετε ξεπερνούν και τις αντοχές των πιο καλόπιστων υποστηρικτών της κυβέρνησης».  
• Ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ζήτησε να αποσυρθούν όσες διατάξεις δεν είναι επείγουσες. 
• Φεβρωνία Πατριανάκου, Είπε πως οι διατάξεις που προστέθηκαν ενισχύουν τον απίθανο Χάρη Θεοχάρη. 
• Η Φωτεινή Πιπιλή πρότεινε να μην κλείσει η Βουλή μέχρι τα Φώτα ώστε «να έχουμε το χρόνο να κουβεντιάσουμε και όχι να φτάνουμε σε... ακραίους χαρακτηρισμούς» 
• Ο Κώστας Μαρκόπουλος είπε: «Αδικείτε την προσπάθεια που κάνει ο υπουργός όταν μέσα στο νομοσχέδιο ευνοείτε τις ... ΠΑΕ».

Εκτός απ' αυτούς έχουμε και τον Νικήτα Κακλαμάνη να επιτίθεται στο Στουρνάρα λέγοντάς του πως είναι σοσιαλδημοκράτης κι όχι λαϊκός δεξιός και πως γι' αυτόν τον λόγο υπερασπίζεται το κεφάλαιο. Φυσικά κι αυτός θα ψηφίσει "ναι" το βράδυ. 

"Ναι" θα ψηφίσει και ο Ηλίας Βλαχογιάννης, έχοντας πίστη πως στο μέλλον θα αλλάξει ο νόμος. Μ' αυτό το πλευρό να κοιμάσαι. Αν και κατά τη γνώμη μου, η δικαιολογία που χρησιμοποιεί προσβάλλει πρώτα απ' όλα τον ίδιο διότι είναι αρκετά αφελής για να ανήκει σε κάποιον βουλευτή. Δυστυχώς όμως αυτούς ψηφίσαμε κι αυτούς έχουμε. 

Τέλος ο Προκόπης Παυλόπουλος μίλησε για την αντισυνταγματικότητα των μέτρων για την φορολόγηση των ακινήτων όμως δεν αρνήθηκε να τα ψηφίσει. 

Ο μόνος που φαίνεται σταθερός στη θέση του, στο να καταψηφίσει τα μέτρα είναι ο Βύρωνας Πολύδωρας. Το θέμα όμως είναι πως έχουμε ανάγκη για περισσότερα από ένα γαλάζια (και πράσινα) όχι. 

Ευελπιστώ να μας βρει η Κυριακή με μία πανηγυρική καταψήφιση των μέτρων. Θα είναι επιτέλους το πρώτο ηχηρό όχι που θα ακουστεί στη Βουλή από την άνοιξη του 2010. Αλλιώς, αν περαστούν κι αυτά τα μέτρα, καλό θα είναι να προετοιμαστούμε για πιο άσχημες και σκληρές εικόνες, διότι το 2014 θα γεμίσουν τα πεζοδρόμια με πολύ περισσότερους άστεγους κι αρκετά διαμερίσματα άδεια ή χωρίς ρεύμα. 

Θα ήθελα μόνο να ζητήσω σε όλους τους δεξιούς ψηφοφόρους αυτού του ακροδεξιού μορφώματος, να σκεφτούν στις φετινές γιορτινές μέρες, την μοίρα όσων δε θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στην απάνθρωπη οικονομική αφαίμαξη του κράτους. 

Η λαμογιακή ανακύκλωση

Εδώ και δύο μέρες τα μνημονιακά κανάλια ζουν την επανάστασή τους πάνω στο κουφάρι ενός πρώην πολιτικού λαμόγιου. Εντύπωση μάλιστα μου κάνει η στάση αρκετών δημοσιογράφων οι οποίοι προσπαθούν από το πρωί ως το βράδυ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να πετάξουν την καλύτερη εξυπνάδα κάνοντας λογοπαίγνια με το όνομα του Λιάπη αλλά και με τους κανονισμούς τους οποίους παραβίασε. 

Ποτέ δεν συμπάθησα στον συγκεκριμένο πολιτικό. Τον είχα συναντήσει μάλιστα στην έως τώρα επαγγελματική μου πορεία κι ως υπουργό πολιτισμού. Ο άνθρωπος ήταν για πολύ φτύσιμο. Με δυσκολία όμως έπαιρνε χαμπάρι τις ροχάλες που του ρίχνανε, μιας και όλη η επιφάνεια του σώματός του είχε επικαλυφθεί με τα σαλιαρίσματα από τα γλειψίματα που δεχόταν από τους υπηκόους του. Παρ' όλα αυτά δε θα κάτσω να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του ειδικά τώρα που πολιτικά είναι νεκρός. Ακόμα και η Νέα Δημοκρατία τον διέγραψε. 

Όμως θα ήθελα να αναφερθώ στη λάθος στάση της κοινωνίας μας. Καθόμαστε και παρακολουθούμε δημοσιογράφους, οι οποίοι κάποτε έγλειφαν τον Λιάπη ενώ τώρα τον βρίζουν, κάποιοι μάλιστα με χυδαίο τρόπο. Για παράδειγμα ο Ευαγγελάτος στο ΣΚΑΪ. Από την μία κατηγορεί με τα παπαγαλάκια του τον πρώην πολιτικό κι αμέσως μετά είχε στην εκπομπή του την Διαμαντοπούλου. Μάλλον έχει ξεχάσει το σκάνδαλο της όταν ήταν υπουργός παιδείας. Για να σας το θυμίσω, ήταν η πρώτη χρονιά που άργησαν γι' αρκετούς μήνες να φτάσουν τα σχολικά βιβλία στα χέρια των μαθητών κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να επωφεληθεί η εταιρία του άντρα της. Αντί λοιπόν ο δημοσιογράφος να αρχίσει να την ρωτάει για τις σκοτεινές μέρες της θητείας της, την άφηνε να λέει την κάθε παπαρολογία της. Είμαι όμως απολύτως σίγουρος πως τα επόμενα χρόνια που θα βρίσκεται κι αυτή πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, ο ίδιος ο Ευαγγελάτος θα την βρίζει και θα παρουσιάζει με μεγάλο θυμό τα σκάνδαλα που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Κι από την άλλη, τώρα έπιασε ξανά την Διαμαντοπούλου, ο πόνος για την Παιδεία; Μακάρι να μη ξαναδώ τόσο σιχαμένους ανθρώπους στη πολιτική σκηνή του τόπου μου.

Κι ας κλείσουμε με τον Λιάπη. Όσο αντιπαθητικός κι αν μου είναι, οφείλω να ομολογήσω πως έπεσε θύμα ενός συστήματος που τον πλούτιζε και τον συντηρούσε τόσα χρόνια. Εννοείται πως πρέπει να τιμωρηθεί για τις θρασύτατες παρανομίες του και μακάρι να ανοιχτεί ξανά ο φάκελος της Siemens διότι πολλά ερωτήματα είχαν μείνει αναπάντητα. Όμως δεν είναι ο μόνος που παρανομεί και φέρεται μ' αυτόν τον τρόπο στους νόμους του κράτους. Γιατί όμως πιάσανε αυτόν; 

Κατά τη γνώμη μου, παίζεται ένα ξεκαθάρισμα στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας. Την στιγμή που οι Καραμανλικοί ακούγονται έντονα στα παρασκήνια της δεξιάς, ο ακροδεξιός πρωθυπουργός μας, τους έστειλε ένα μαφιόζικο μήνυμα, "ή σταματάτε την εσωτερική αντιπολίτευση ή σας στέλνω και τους υπόλοιπους μέσα". Εξάλλου όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπεις τους σαμαρικούς βουλευτές να βρίζουν τον Λιάπη και τους καραμανλικούς να εξαφανίζονται στις τρύπες τους. 

Όμως το τραγικό είναι να βλέπεις κόσμο να πανηγυρίζει με όλη αυτήν την κατάσταση. Καλό είναι να σταματήσει αυτό το πανηγύρι, να αφήσουμε τα παπαγαλάκια να γιορτάσουν την μαφιόζικη νίκη των αφεντικών τους κι εμείς να κοιτάξουμε κατάματα τα προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία μας και να νιώσουμε τον πόνο των συνανθρώπων μας ειδικά τώρα που μπαίνουμε στην εορταστική περίοδο. 

Ας αρχίσουμε να λέμε μία καλημέρα στους γύρω μας. Ίσως έτσι μπορέσουμε να τους βοηθήσουμε και να μας βοηθήσουν κι αυτή. Τα ξημερώματα κάηκε μία συνάνθρωπός μας στη γειτονιά μου. Μόνη κι αβοήθητη...

Χιψτεροναζισμός

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Ο εκφασισμός μιας οποιασδήποτε κοινωνίας ακολουθεί πολλά στάδια, τακτικές και στρατηγικές. Οι προσεγγίσεις της εκστρατείας εφαρμογής του μοχθηρού αυτού σχεδίου είναι πολυποίκιλες και προσαρμοσμένες στο κατάλληλο ύφος και την ενδεικνυόμενη μεθοδολογία που αναλογεί στην κάθε κοινωνική τάξη και τις αντίστοιχες νοοτροπίες που θέλει να στρατολογήσει υπέρ της πάσης θυσίας επιβίωσης της η εκάστοτε ετοιμόρροπη άρχουσα τάξη....
Καθώς η πλουτοκρατία βλέπει την κυριαρχία της να κλυδωνίζεται, αναγκαστικά καταφεύγει στην κάθε μορφής βία, είτε αυτή είναι η μεθοδευμένη εξαθλίωση των πολιτών προκειμένου να μην μπορούν να προβάλλουν καμία αντίσταση λόγω ηθικής και υλικής εξουθένωσης, είτε η βαρβαρική επίκληση της ωμής ασυδοσίας παραστρατιωτικών οργανώσεων τύπου ΜΑΤ, των οποίων ο μοναδικός λόγος ύπαρξης είναι να φρουρούν τους εντεταλμένους διαχειριστές της μάζας που κατ’ ευφημισμό αυτοαποκαλούνται πολιτικοί.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπ’ όψη τις προσλαμβάνουσες του κάθε target group που είναι στο στόχαστρο της διχαστικής και αποκτηνωμένης ψευδο-ιδεολογίας του φασισμού, δηλαδή έχοντας μελετήσει προσεκτικά (αν όχι κατασκευάσει ενδελεχώς) το μορφωτικό επίπεδο, τις νοοτροπίες, την σημειολογία του φαντασιακού και το προβλέψιμο των αντανακλαστικών της κάθε τάξης, η εξουσία κατασκευάζει πολλές, ειδικές και διαφορετικές προπαγανδιστικές δεξαμενές ο σκοπός των οποίων είναι η υποδοχή και η ζύμωση της λαϊκής αντίδρασης στις φαύλες πολιτικές της.
Αυτές οι δεξαμενές – χυδαίες και λαϊκίστικες για τις πιο στερημένες πνευματικά μερίδες του πληθυσμού, προοδευτικά πιο εκλεπτυσμένες όσο ανεβαίνει ο πήχης των κριτηρίων του κοινού – με την σειρά τους παράγουν μηνύματα που μοιάζουν, ανάλογα με την ταξική προέλευση τους, με αυθεντική λαϊκή έκφραση ή εξευγενισμένα πολιτισμικά προϊόντα, ενώ δεν είναι τίποτε άλλο από υπαγορευμένες συμπεριφορές, προδιαγεγραμμένοι ρόλοι και υποσυνείδητες υποβολές που ενεργοποιούνται υπό την πίεση της επίσης ψευδεπίγραφης κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, αφού η κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από μια ληστρική επιδρομή της άρχουσας τάξης εναντίον της μεσαίας και εργατικής, μια αναζωπύρωση του διαχρονικού ταξικού πολέμου, μασκαρεμένη σε ανεξήγητη θεομηνία σταλμμένη από την Παγκοσμιοποιημένη Οικονομία, αυτή την υπερβατική οντότητα που έχουμε υπνωτιστεί να τρέμουμε.
Όλοι είμαστε μάρτυρες του ζοφερού ανόδου του Ναζισμού στην Ελλάδα: σκόπιμα και συνειδητά, και για αρκετό καιρό πριν από την επίσημη χρονολογία έναρξης της κατασκευασμένης ψευδο-κρίσης, οι ασθενέστερες μορφωτικά και οικονομικά τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας βομβαρδίζονταν με κάθε μορφής εθνικιστική προπαγάνδα και αποβλακωτική σαχλαμάρα. Από τους παραληρηματικούς τηλε-αλαλαγμούς φασιστών όπως ο Γεωργιάδης, ο οποίος ατιμώρητα διαφήμιζε την Ναζιστική προπαγάνδα του καταδικασμένου ως αρνητή Ολοκαυτώματος και διαβόητου ακροδεξιού Κωνσταντίνου Πλεύρη, μέχρι τις μυστικιστικές ανοησίες του Λιακόπουλου, από τις αποχαυνωτικές σειρήνες του μωροφιλόδοξου Κωστοπούλειου lifestyle μέχρι τις προγονόπληκτες γραφικότητες των χουντικής αισθητικής Ολυμπιακών εορτασμών, η μάζα του Ελληνικού λαού είχε ήδη εκτεθεί ανεπανόρθωτα σε μια εκστρατεία διαρκείας ώστε να είναι επαρκώς εθισμένη στην συνθετική λήθη του εθνικιστικού παροράματος όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο η Χρυσή Αυγή, που παρά το σαγηνευτικό της όνομα, εκπροσωπεί την πιο σκοτεινή πλευρά της επικίνδυνης αυτής μέθης.
Στην Ελλάδα, σήμερα, ο εκφασισμός της κοινωνίας, αντίθετα με το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν τα κυριαρχικά Μέσα Μαζικής Λοβοτομής, όχι μόνο δεν έχει περιοριστεί σε κάποια κελιά στον Κορυδαλλό, αλλά επεκτείνεται, αναπτύσσοντας την εκστρατεία του πέρα από τις απελπισμένες φτωχογειτονιές και το λούμπεν προλεταριάτο των εγκληματικών συμμοριών.
Αυτές, ούτως ή άλλως, έχουν εδώ και καιρό καθηλωθεί στο αδιέξοδο της συγκινησιακής οργής και των απόλυτα ελεγχόμενων αφηγήσεων – είναι εξαιρετικά εύκολο πλέον για την εξουσία να κατευθύνει όπου την συμφέρει το τραυματισμένο συλλογικό Εγώ του εξαθλιωμένου Έλληνα μικροαστού και το εκρηκτικό θυμικό του λειτουργικά αναλφάβητου προλετάριου.
Η βάση της κοινωνικής πυραμίδας έχει πλέον προγραμματιστεί να συμπεριφέρεται ως ένα αδικημένο θύμα, δηλαδή εκδικητικά και με τυφλή βία, ενώ η ψυχική της ισορροπία έχει κλονιστεί, αφού ταυτόχρονα με την ισοπέδωση της βιοτικού επιπέδου και των προοπτικών της, δέχεται και το αντιφατικό μήνυμα της κληρονομικής ανωτερότητας, δηλαδή υποδαυλίζεται ο θυμός από την διαρκή καλλιέργεια της προγονοπληξίας. Σχηματικά, η παρανοϊκή προπαγάνδα που υφίσταται η μάζα στην Ελλάδα συνοψίζεται στην εξής υποβολή – «πως κατάντησες έτσι, εσύ, κοτζάμ απόγονος του Μεγαλέξανδρου, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα; Είναι δυνατόν να στερείσαι το καινούριο σου iPhoneκαι τις διακοπές σου στην Μύκονο επειδή πρέπει να ταΐζουμε μετανάστες και να ανεχόμαστε αναρχοάπλυτους που αρνούνται να συνεργαστούν για την σωτηρία του Έθνους?»
Όμως, δεν αρκούν τα παραμύθια λαϊκής κατανάλωσης για την επικράτηση του φασισμού, που δεν είναι τίποτε άλλο από στρατιωτικοποιούμενος διχασμός της κοινωνίας ώστε ο αλληλοσπαραγμός ή ο αυτισμός των διαφορετικών ομάδων να αφήνει ανενόχλητη την βασιλεία της άρχουσας τάξης. Τετελεσμένου του γεγονότος της επιστράτευσης της λαϊκής βάσης και του εγκληματικού υποκόσμου στον φασισμό και την εθνικιστική παραίσθηση, απομένει η διαχείριση της κρίσιμης εκείνης κοινωνικής τάξης που είναι μεν μορφωτικά ανώτερη, αλλά οικονομικά παραμένει εξαρτώμενη από την άρχουσα – δηλαδή, η μεσαία τάξη, η οποία, όπως και οι κατώτερες, είναι χοντρικά διαχωρισμένη σε σκεπτόμενη και ηδονοθηρική.
Για την συγκεκριμένη αυτή πληθυσμιακή ομάδα δεν είναι τόσο πρωτεύουσας σημασίας η δια της βίας επιβολή πειθαρχίας, αφού είναι εξαιρετικά σπάνιο να καταφύγει σε ένοπλο αγώνα ένας μεσοαστός. Όχι – χρειάζονται διαφορετικές, πιο σοφές και λεπτοδουλεμένες μηχανεύσεις για την αποτελεσματική ενθυλάκωση της κοινωνικής δυναμικής και την επικερδή εκμετάλλευση του φόβου που αισθάνονται οι στρατιές των πτυχιούχων, δημοσίων υπαλλήλων, ελεύθερων επαγγελματιών, επιστημόνων, εκπαιδευτικών, και νεολαίων που είναι τρομοκρατημένοι καθώς βλέπουν αφ’ ενός τα δικαιώματα και τα προνόμια τους να εξανεμίζονται, πέφτοντας και αυτά βορά στην «εθνοσωτήρια ανάγκη αντιμετώπισης της κρίσης», αφ’ εταίρου έχουν ήδη παρακολουθήσει, αν δεν έχουν διευκολύνει, εκούσια ή ακούσια, την εξολόθρευση και την κατάντια της εργατικής τάξης.
Έτσι, σε απόλυτη αντιστοιχία του εθνικιστικού παροξυσμού και της συμπληρωματικής lifestyle πλύσης εγκεφάλου που απευθύνονται στον λαϊκή βάση, αναπτύσσονται δυο παράλληλες και κυρίαρχες αφηγήσεις που αποσκοπούν στην συνειδησιακή διαφθορά των μεσοαστών, κάθε μια από αυτές εξίσου επιστημονικά προσχεδιασμένες.
Εκείνοι οι μεσοαστοί που έχουν ανεπτυγμένη την πολιτική και κοινωνική συνείδηση τροφοδοτούνται με ψευδαισθήσεις συμμετοχής στην εξουσία και στις εξελίξεις, κυρίως με την παροχή κύρους μέσω θέσεων και τίτλων – βλέπε την ως διά μαγείας μεταμόρφωση ενός τυχάρπαστου αριβίστα σε Υπουργό Υγείας ή ενός τσεκουροφόρου Ναζιστή σε βασικό εκπρόσωπο κυβερνητικών θέσεων. Όμως, οι καρέκλες είναι περιορισμένες, ακόμα και εκείνες που τρίζουν επικίνδυνα λόγω του κίβδηλου και αυθαίρετου κύρους τους. Ταυτόχρονα, παραμένει ακηδεμόνευτη μια μεγάλη μερίδα της μεσοαστικής τάξης που δεν αρέσκεται στα πολιτικά, κοινώς προτιμά να κινείται εντός των ορίων της ασφαλέστερης ιδιωτείας.
Για αυτή την κοινωνική ομάδα, τους απολιτίκ μεσοαστούς, εφαρμόζεται μια δεύτερη προπαγανδιστική στρατηγική, της οποίας το διαβρωτικό σκεπτομορφικό δεν είναι τίποτε άλλο από μια εξευγενισμένη εκδοχή της lifestyle παρηγορίας που φουσκώνει με παραισθήσεις και εθίζει τα μυαλά των λαϊκών στρωμάτων στην ξελιγωμένη επιφανειακότητα. Αντί για μεσημεριανάδικες κατινιές και φωτό παπαράτσι από τις διακοπές ημίγυμνων επωνύμων, αντί για προκλητικές δηλώσεις ανερμάτιστων μπουζουκόβιων, αντί για φανατισμένες οργανώσεις οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, προτείνονται φεστιβάλ τέχνης, εθελοντική εργασία με κοινωφελές άλλοθι, επιμορφωτικά ιδρύματα με σαφή αλλά κεκαλυμμένο εξουσιαστικό ιδεολογικό υπόβαθρο, και πάσης φύσης ομαδικές δραστηριότητες που τιθασεύουν σε ένα εύκολα κατευθυνόμενο πλαίσιο την ενέργεια και τις πράξεις όλων εκείνων που «θέλουν να αλλάξει κάτι», αρκεί φυσικά να μην έχει αντίρρηση στην όποια αλλαγή το σύστημα.
Όλο και περισσότερο λοιπόν, κυρίως στην Αθήνα, αλλά και σε άλλα Ελληνικά αστικά κέντρα, εκεί δηλαδή που υπάρχει υπερσυγκέντρωση μεσοαστικής τάξης, παρατηρεί κανείς «συλλογικές προσπάθειες», «κολεκτίβες» και «πολιτισμικές πρωτοβουλίες» των οποίων ο κοινός παρονομαστής είναι η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε σχέσης με την κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Για να μην παρεξηγηθώ, ας ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι σε ειλικρινείς και τίμιες προσπάθειες κοινωνικής αλληλεγγύης όπως τα Κοινωνικά Ιατρεία ή τα κοινωνικά μαγειρεία, αλλά σε δραστηριότητες που αντί να προσφέρουν έμπρακτη βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη, αλλά για ομαδικές προσπάθειες αποπροσανατολισμού που ενδύονται το προσωπείο του πολιτισμού ή της κοινωφελούς δράσης.
Ενδυόμενες το μειλίχιο προσωπείο του πολιτισμένου καλοθελητή, και υποστηριζόμενες από την άρχουσα τάξη αφού εξυπηρετούν την ανάγκη για αντιπερισπασμό που να γίνεται αποδεκτός από εκείνους των οποίων το επίπεδο και η αισθητική δεν θα μπορούσαν ποτέ να ταυτιστούν με τον Μιχαλολιάκο, τον Σφακιανάκη, ή την Μενεγάκη, οι δεξαμενές απορρόφησης και ελέγχου της μεσοαστικής δυσαρέσκειας προσφέρουν μηχανισμούς που όχι μόνο δημιουργούν αναχώματα στην αντίδραση, αλλά και παράγουν εικονική κανονικότητα προκειμένου να υπνωτίζεται το κοινό με την ψευδαίσθηση της πολιτιστικής ή κοινωφελούς δραστηριότητας.
Έτσι, βλέπουμε κρατικοδίαιτες Μπιενάλε και φεστιβάλ τέχνης που δεν είναι παρά Δούρειοι Ίπποι για την νομιμοποίηση της καθεστωτικής προπαγάνδας και την προώθηση ιδιωτικών συμφερόντων. Έτσι, συστήνονται «επιτροπές κατοίκων», σε συνεργασία με «καλοπροαίρετους επενδυτές» προκειμένου να διώκονται κοινωνικά ευαίσθητες μειονότητες, με άλλοθι τον «εξωραϊσμό», την «ανάπλαση», την «αναβάθμιση». Έτσι, χρηματοδοτούνται με βρόμικο κρατικό χρήμα, Μέσα Μαζικής Λοβοτομής, ειδικά στοχευμένα σε νεανικό κοινό, που αποπλανούν τους αναγνώστες τους με κάθε είδους αποπροσανατολιστική σαχλαμάρα, επιτυγχάνοντας την αποσιώπηση της τραγικής πραγματικότητας και την περαιτέρω παγίωση της εξαιρετικά συμφέρουσας για την εξουσία απολίτικης απάθειας. Έτσι, μαντρώνονται σε παραστάσεις, σε διαλέξεις, σε προβολές, σε πάρτι όλοι εκείνοι που προτιμούν να αυταπατώνται πως ζουν σε μια σύγχρονη, ευνομούμενη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και όχι σε ένα διαλυμένο κράτος που φλερτάρει εδώ και πολύ καιρό με το πιο επικίνδυνο χάος.
Η βασική υπερασπιστική γραμμή εκείνων που συμμετέχουν ή οργανώνουν αυτές τις δράσεις είναι η στρεψόδικη και παραψυχολογική επίκληση στην θετική σκέψη – μια εξαιρετικά μοχθηρή διαστροφή της υποκειμενικότητας που θέλει, για παράδειγμα, να παρουσιάζει τις πολύχρωμα μπογιατισμένες σκάλες ως μια σημαντική παρέμβαση εναντίον της αθλιότητας του αστικού κέντρου, λες και το ζητούμενο των άνεργων, των άστεγων, των απελπισμένων είναι αν το σκαλοπάτι που πατάνε είναι χρώματος λαχανί. Συνεκδοχικά, βαφτίζονται ως εκδηλώσεις θετικής ενέργειας και αισιοδοξίας και όλες οι συναφείς απολίτικες εκφράσεις της μεσοαστικής τάξης – υπερτονίζεται η αξία της κάθε περίπτωσης ενώ αποκρύπτονται ταυτόχρονα τα ιδιοτελή κίνητρα των ηγετών τέτοιων δράσεων και η παραπλανητική τους σκοπιμότητα. «Μα τι εξαιρετικός dj/καλλιτέχνης/παράσταση!» αναφωνεί μια φιλότεχνος πλην κοινωνικά αναίσθητη μεσοαστή πηδώντας πάνω από έναν άστεγο καθώς φεύγει από μια νύχτα πολιτισμού. «Μα πόσο σημαντική η πρωτοβουλία μας να διεκδικήσουμε ποδηλατόδρομο στο Γκάζι» απαντάει ένας ομοϊδεάτης της, που δεν ενοχλείται καθόλου από την ιδέα ότι βολτάρει δίπλα από στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Επειδή το φαινόμενο της μεσοαστικής συνέργειας με το τυραννικό καθεστώς είναι εξίσου επικίνδυνο με την πλύση εγκεφάλου της εργατικής τάξης από την ακροδεξιά προπαγάνδα, θα πρέπει να εφευρεθεί μια λέξη που να συνοψίζει, να στοχοποιεί και να στηλιτεύει την δεύτερη φάση της επέκτασης του φασισμού στην Ελλάδα – εκείνη τη φάση που επικεντρώνεται όχι τόσο στην διάδοση και την επιβολή της ιδεολογίας του εμφυλιακού μίσους, αλλά που δημιουργεί τους κατάλληλους παραπλανητικούς μηχανισμούς ώστε να εξουδετερώνεται η πιθανότητα συνειδησιακής αφύπνισης και οργανωμένης αντίστασης των μεσοαστών. Προτείνω τον όρο «χιψτεροναζισμό» ή «χιψτεροναζιστή», εκ του Αγγλικού «hipster», μια λέξη που χαρακτηρίζει εκείνον που αφιερώνει την ζωή του στην εκζήτηση και την καλλιέργεια του μοντέρνου, ενήμερου προφίλ του, ενώ αδιαφορεί για τα κοινά. Το δεύτερο συνθετικό του όρου, δυστυχώς, σας είναι γνωστό ως καθημερινή πραγματικότητα εδώ και καιρό.

Πηγή: Strange Journal

Η ευθύνη της κυρίας Λαγκάρντ

του Τσώλη Ζώη,

Οι ευρωβουλευτές που είχαν την ευκαιρία να ακούσουν την περασμένη Τρίτη την πρώην υπουργό Οικονομικών των κυβερνήσεων Σαρκοζί στη Γαλλία, τη σημερινή γενική διευθύντρια του ΔΝΤ κυρία Κριστίν Λαγκάρντ, να μιλάει για την ευρωπαϊκή κρίση ίσως έζησαν μοναδικές στιγμές.
Η κυρία Λαγκάρντ είπε δημόσια δύο αλήθειες σε μία ημέρα. Πρώτα ζήτησε συγγνώμη από την Ελλάδα για τη θανατηφόρα δόση λιτότητας που επέβαλε το Ταμείο με το πρώτο μνημόνιο.«Πρέπει να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Πρέπει να αναγνωρίζουμε πότε τα πράγματα δεν έχουν εξεταστεί σε βάθος» είπε αναφερόμενη στον λανθασμένο πολλαπλασιαστή με τον οποίο μετρούσαν οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ το βάθος της ύφεσης και τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στην ελληνική οικονομία.
Βεβαίως η κυρία Λαγκάρντ, προκειμένου να τηρήσει τα προσχήματα και να μην αναγκαστεί να απομακρύνει τον κ. Πόουλ Τόμσεν από την Ελλάδα, ως όφειλε σε μια χώρα που πληρώνει με αίμα και δάκρυα τα λάθη αυτών που τη... διασώζουν, πρόσθεσε: «Ακόμη και στην περίπτωση που το λάθος είχε εντοπιστεί εγκαίρως, οι συστάσεις του ΔΝΤ προς την Ελλάδα θα ήταν οι ίδιες, αλλά εκτεταμένες σε βάθος χρόνου».
Ισως όλα αυτά να ανήκουν στο παρελθόν και κανείς να μη χρειαζόταν να τα σκαλίζει, αν το ίδιο πρόσωπο, η ίδια ομάδα ειδικών, δεν επέμενε ακόμη και σήμερα σε συνταγές λιτότητας. Ο κ. Τόμσεν κάνει το δεύτερο, το ίδιο λάθος, προκαλώντας δικαιολογημένα απορίες και σκέψεις για τη στάση του. Ποιους άραγε εξυπηρετεί;
Αυτό που ακούστηκε υπέροχο από τα χείλη μιας συντηρητικής πολιτικού είναι η δεύτερη αλήθεια, η ευαισθησία που έδειξε αυτή τη φορά η κυρία Λαγκάρντ απέναντι στους ανέργους όλης της Ευρώπης. «Μπορούμε να πούμε πραγματικά ότι η κρίση είναι πίσω μας, όταν το 12% του ενεργού πληθυσμού είναι άνεργοι;» διερωτήθηκε μιλώντας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή.
Και εμείς αναρωτιόμαστε. Εχει σκεφθεί τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Πώς θα βγούμε από τη δική μας κρίση, όταν η ανεργία βρίσκεται στο 27%; Για αυτή την εξέλιξη, την οποία επίσης δεν είχαν προβλέψει τα experts του ΔΝΤ, τι έχει να πει η κυρία Λαγκάρντ;
Αν η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ απλώς κάνει πολιτική για να επιστρέψει κάποια στιγμή στην πολιτική σκηνή της πατρίδας της, καλύτερα να μη μας πει ξανά τίποτε...

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=548883

Χίος : “Ανάπτυξη” και άνευ όρων παράδοση

Του Γιάννη Μακριδάκη

Καλημέρα

Χτες το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε ότι μπαίνουν σε τελική διαδικασία ξεπουλήματος το λιμάνι και το αεροδρόμιο της Χίου. Το νησί χάνει για 40 χρόνια τις πύλες εισόδου και εξόδου, τις ξεπουλάει σε ιδιώτες για να το ελέγχουν απόλυτα, εκπορνεύεται με άλλα λόγια.
Ένας από τους ενδιαφερόμενους αγοραστές, δίχως αυτό να σημαίνει για μένα κάτι διαφορετικό, είναι ο Τούρκος επιχειρηματίας Κοτς που .... ενδιαφέρεται να ενώσει το νησί στις επιχειρήσεις που διαθέτει στην απέναντι ακτή και έχουν αντικείμενο την ενέργεια, τον τουρισμό και τις μεταφορές. Θα ενώσει ενεργειακά το νησί με καλώδιο από την Τουρκία, θα επενδύσει στις συγκοινωνίες με την Σμύρνη, θα γεμίσει το νησί τουριστικά καταλύμματα και θα προσλάβει ντόπιους και Τούρκους για γκαρσόνια και καθαρίστριες τουαλετών και δωματίων, θα ξαναπάει έτσι το νησί στην ενδοχώρα του πάλι οικονομικά και διοικητικά, στο IZMIR BUYUKSEHIR BELEDIYESI, στον Μητροπολιτικό Δήμο Σμύρνης. Αυτή είναι η κατά Σαμαράν Ανάπτυξις. Το περιβάλλον και οι συνέπειες των “επενδύσεων” επ’ αυτού δεν μας ενδιαφέρει πια, εδώ πτωχεύσαμε και πουλάμε το σπίτι και το κορμί μας σε ξένους, οικολογίες θα βλέπουμε;
Όλα αυτά τα κάνουν κυβερνήτες ακροδεξιοί έλληνες κυβερνήτες, που στέκονται στις παρελάσεις με τιμή και δόξα κορδωμένοι και μιλούν για πατρίδα και για ιδανικά υψηλά και άλλες τέτοιες κενολογίες γελοίες σαν του λόγου τους. Όλα αυτά τα κάνουν ακροδεξιά πολιτικά καθάρματα που εκλέχτηκαν για “να μη βγει η Αριστερά και σας πάρει τα σπίτια και τις καταθέσεις”. Κι αυτοί πουλάνε τα πάντα, τα σπίτια σας, τα φράγκα σας, τα τέκνα σας τα ίδια.
Κι όλα αυτά τα κάνουν βέβαια με την ανοχή, την άγνοια και την αδιαφορία των τοπικών χυδαίων πολιτικών νάνων της αυτοδιοίκησης, δίχως καμιά ενημέρωση των κατοίκων, όσων έχουν απομείνει να ενδιαφέρονται για τέτοια πράγματα πια ύστερα από δεκαετίες καταναλωτικής μετάλλαξης, ομηρίας στο χρήμα και εξαθλίωσης πνευματικής και αξιακής που υπέστησαν μεθοδευμένα από ρετάλια διάφορα, που σήμερα ακόμα ζούνε και αναπνέουνε πολιτικά με ρόγχο, έχουνε δε ακόμα θράσος απύθμενο και φτιάχνουνε κινήσεις ύστατες μπας και επιβιώσουνε παραπάνω κι ας είναι ήδη σάπιοι 
Ξεπουλημένη χώρα δωσίλογων πολιτικάντηδων όλων των βαθμίδων, από δημαρχίσκους μέχρι πρωθυπουργίσκους της οσφυοκαμψίας, της αναξιοπρέπειας, του ιδίου οφέλους τομάρια, εκλεγμένων βέβαια από ομοίους και χειρότερους, αδιάφορους πελάτες επί δεκαετίες.
Θα φτύνουν και θα αφοδεύουν στους τάφους και στα κόκαλά σας τα παιδιά σας κι αυτό εμένα μου αρκεί, έτσι κι αλλιώς για την Ιστορία τα κάνω και τα γράφω όλα, και τα λογοτεχνικά και τα πολιτικά, εδώ και πολλά χρόνια. Για να υπάρχουν γραμμένα και τεκμηριωμένα, να τα διαβάζουν κάποτε οι επόμενοι και να καταλαβαίνουν πως δεν ήμασταν όλοι τομάρια, πως δεν τους εκπορνεύσαμε όλοι μαζί από κοινού, υπήρχαν κάποιοι που διαφωνούσαν και φωνάζανε για τούτη την κατάντια.

ΥΓ: Θυμηθείτε τον Σαμαρά τι έλεγε προεκλογικά: 
Εκπροσωπώ τους αγέννητους Έλληνες, έλεγε.
Καταλαβαίνετε προφανώς τι εννοούσε

Τα πολιτικά θέατρα των γιορτινών ημερών...

Πρωινό Σαββάτου. Με έναν ελληνικό καφέ στο χέρι και με χαλαρή μουσική από το διαδίκτυο, διαβάζω πρωτοσέλιδα εφημερίδων και λοιπές αναρτήσεις από τον εγχώριο και διεθνή τύπο. Τόσο σήμερα όσο και τις προηγούμενες μέρες, διαπίστωσα πως κάτι αλλάζει.
Την Δευτέρα στο μέγα παπαγαλάκι της απάνθρωπης κυβέρνησης, ο Βενιζέλος κλαιγόταν. Ήταν πρώτη φορά που τον έβλεπα να μιλάει με πίκρα για τη στάση του ελληνικού λαού απέναντί του. Ο ίδιος με στεναχώρια έλεγε πως ενώ έχει θυσιάσει τόσα πολλά για το κοινό καλό, εμείς τον βρίζουμε χυδαία, επώνυμα κι ανώνυμα στο διαδίκτυο και στους δρόμους. Εδώ θα ήθελα να επισημάνω στον κύριο "Υπερεγώ" πως δεν χλευάζουμε μόνο τον ίδιο αλλά και τα όργανα προπαγάνδας του, όπως είναι ο Πρετεντέρης, ο οποίος αντί (υπό φυσιολογικές συνθήκες και φυσιολογικούς ανθρώπους) να του ρίξει μία μούτζα και να του πει "πάρ' τα μαλάκα που το παίζεις και θύμα", κάθεται και κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του.
Μετά τη συνέντευξη αυτή, έχω αρχίσει να υποψιάζομαι πως ο Βενιζέλος έχει καταλάβει ότι οι πολιτικές του μέρες είναι μετρημένες και προσπαθεί να σωθεί από το ήδη ναυαγισμένο πλοίο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Φανταστείτε τον, μόνο στη θάλασσα, στη μέση του πουθενά, να παλεύει με τα κύματα που ο ίδιος προκάλεσε και με τη στάση του τα θέριεψε διότι πίστευε πως ήταν ο μεσσίας που θα περπατούσε πάνω σ' αυτά, αλλά τώρα εξαντλημένος αναζητάει ένα σωσίβιο για να μην πνιγεί.
Ένα σωσίβιο από που; Ποιος θα δώσει ένα χέρι βοήθειας σ' αυτόν τον άνθρωπο; Και τότε, εμφανίζεται το κίνημα των 58. Ένα κίνημα που έχει τις ευλογίες του Σημίτη, τις φωνές του γραφικού κι αντιπαθεστάτου δήθεν αριστερού Ψαριανού και της ταλαιπωρημένης από τα ταξίδια που έχει κάνει για να γράψει τα βιβλία της(!) Σώτης Τριανταφύλλου και τις περφόρμανς του δημαρίτη ηθοποιού Μπέζου. Θα μου πείτε πως δεν ανήκουν μόνο αυτοί στο κίνημα. Θα συμφωνήσω. Όμως πρέπει να παραδεχτείτε πως το κίνημα έχει αυτούς για βιτρίνα, οπότε κρίνεται απ' αυτό που δείχνει παρά έξω. Μη ξεχνάτε πως επωφελείται κι από το σπρώξιμο της εφημερίδας "Τα Νέα", η οποία εκφράζει τα συμφέροντα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και συγκεκριμένα του Βενιζέλου. Από παντού βρωμάει...
Η Ελιά λοιπόν είναι το σωσίβιο του Βενιζέλου και της ΔΗΜ.ΑΡ., η οποία βάση της χθεσινής δημοσκόπησης της εφημερίδας Αυγής, δε μπαίνει με τίποτα στη Βουλή, ενώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. χτυπάει το 4,5 %. Με αυτά τα ποσοστά ούτε ευρωβουλευτή δε θα στείλουν. Ο κόσμος πλέον έχει στείλει αυτά τα δύο κόμματα στη λήθη του χρόνου. Όμως η καρέκλα του βουλευτή είναι γλυκιά. Τόσο γλυκιά που που την κάνει πιο σημαντική από την αξιοπρέπεια. Πουλάνε λοιπόν την αξιοπρέπειά τους για να καθίσουν λίγα χρόνια ακόμα σε μία βολεμένη καρέκλα του κοινοβουλίου, ώστε να μπορέσουν να απολαύσουν για μία ακόμη φορά τις πολυτέλειες του Έλληνα βουλευτή. Θα ναι κρίμα να ξαναδούμε αυτά τα πρόσωπα στη Βουλή μετά τις επόμενες εκλογές. Όσον αφορά τη συγκεκριμένη δημοσκόπηση, μου έκανε εντύπωση η δήλωση της Καλογεροπούλου στον ΣΚΑΪ, που είπε πως την εκπλήσσει το χαμηλό ποσοστό (!) που δίνεται στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., διότι γύρω της ακούει πως ο κόσμος πλέον αυτόν στηρίζει κι όχι την Ν.Δ. Αμέσως ο Ευαγγελάτος προσπάθησε να την αποστομώσει λέγοντάς της πως την δημοσκόπηση την έκανε η "Αυγή", οπότε δεν υπήρχε λόγος να αναλυθεί παραπάνω η στατιστική όσον αφορά τα ποσοστά του κόμματος της αντιπολίτευσης.
Ένα είναι σίγουρο πλέον. Η ήττα των (ακρο)δεξιών. Μία ήττα που θα είναι εκκωφαντική. Κι αυτή τη φορά ανυπομονούμε να σπάσουν τα τύμπανά μας από μία ιδιαίτερη πολιτική αλλαγή κι όχι από τις βόμβες κρότου-λάμψης που έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια.
Όσο για την Νέα Δημοκρατία, δεν θα ήθελα να ασχοληθώ παραπάνω. Κάθε μέρα που περνάει με κάνει να αηδιάζω περισσότερο με την ακροδεξιά πολιτική της. Μαζί όμως με την Νέα Δημοκρατία, συγκαταλέγω την Χρυσή Αυγή. Για μία ακόμη φορά μας κοροϊδεύουν με τις αποκαλύψεις τους. Δεν μας εκπλήσσουν οι αποδείξεις πραγμάτων και θεωριών για τα οποία γνωρίζαμε ή υποψιαζόμασταν όλα αυτά τα χρόνια. Χάρηκα όμως που ακούστηκαν ορισμένα ονόματα μητροπολιτών που προωθούν και στηρίζουν οικονομικά την Χ.Α. Ξαφνιάστηκα όμως με τον χαρακτηρισμό του Μιχαλολιάκου προς τον Άνθιμο, τον οποίο αποκάλεσε "σκατιά". Θα 'θελα πολύ να ήξερα πως νιώθει πλέον ο Άνθιμος, που είναι μισητός τόσο από τον φυσιολογικό κόσμο όσο κι από τους νεοναζί.
Τέλος θα θελα να αναφερθώ στη κίνηση του Τσίπρα προς τον Όλιν Ρεν. Ίσως να είναι η μοναδική σωστή κίνηση που έχει κάνει η αντιπολίτευση τα τελευταία χρόνια. Όμως άργησε. Και η αξία της πέφτει ακόμα περισσότερο όταν βλέπουμε πως τα κίνητρά της, ήταν να φανεί αρεστός στην ευρωπαϊκή Αριστερά μία μέρα πριν δηλώσει κι επίσημα την υποψηφιότητά του στην Κομισιόν. Δυστυχώς και η Αριστερά της Ελλάδος παίζει έναν θεατρικό ρόλο πάνω στο πόνο των Ελλήνων.
Κλείνοντας θα ήθελα να υιοθετήσω μία παλιά δήλωση του Βενιζέλου (άραγε την θυμάται αυτός και οι ψηφοφόροι του;), ο οποίος είχε πει πως η Ελλάδα έχει βγάλει πολλούς πολιτικούς σαν τον Σαμαρά, οι οποίοι κατέστρεψαν την χώρα. Έχουμε την ατυχία να είμαστε γεμάτοι απ' αυτούς σε όλες τις παρατάξεις...
Έχουμε όμως την ανάγκη από κάτι καινούργιο, εναλλακτικό, πατριωτικό και με όραμα τώρα που αλλάζει ο καιρός... 

Μυστικά του Ιερού Βράχου αποκαλύπτονται στο Μουσείο της Ακρόπολη

Αρχαϊκά μυστικά της Ακρόπολης, που μέχρι πρόσφατα κρύβονταν καλά στον Ιερό Βράχο, ενσωματωμένα είτε στα τείχη είτε στον ίδιο τον Παρθενώνα, θα αποκαλύψει η αρχαιολόγος της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης, δρ. Ελισάβετ Σιουμπάρα, την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Με τίτλο ομιλίας «Αρχαϊκή Ακρόπολη: Νέες έρευνες και συμπεράσματα», η κ. Σιουμπάρα θα επιχειρήσει να δώσει μια όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα από τον 6ο αι. π.Χ., όταν στον Ιερό Βράχο κυριαρχούσαν δύο μεγάλοι ναοί: Ο αρχαϊκός, που προηγήθηκε του Παρθενώνα και του Προπαρθενώνα, και ο Αρχαίος Ναός της Αθηνάς Πολιάδος, που τα θεμέλια του σώζονται σήμερα νότια του Ερεχθείου. Ο Αρχαίος Ναός της Αθηνάς, όπως και ο ημιτελής Προπαρθενώνας, καταστράφηκαν από τους Πέρσες το 480 π.Χ.
Τελικά πόσοι ναοί προηγήθηκαν του Παρθενώνα; «Δύο τουλάχιστον. Ο αρχαϊκός ναός, που κτίστηκε από πειραϊκό ακτίτη λίθο και έφερε έντονα χρώματα τα οποία ευτυχώς διατηρούνται σε πολλά μέλη του, και ο Προπαρθενώνας, που άρχισε να κτίζεται μετά τη Μάχη του Μαραθώνα με πεντελικό μάρμαρο στην ίδια θέση που θα καταλάβει αργότερα και ο κλασικός» δηλώνει η κ. Σιουμπάρα, υπεύθυνη του έργου καταγραφής και διευθέτησης των διάσπαρτων αρχιτεκτονικών μελών της Ακρόπολης.
Από τον αρχαϊκό ναό προέρχονται τα πώρινα γλυπτά του δυτικού αετώματος που αντικρίζει κανείς μόλις ανεβαίνει τη μεγάλη σκάλα του Μουσείου Ακρόπολης: Δύο λέοντες να κατασπαράζουν έναν ταύρο, ο Ηρακλής να παλεύει με ένα θαλάσσιο ον στο ένα άκρο και ο τρισώματος δαίμονας στο άλλο, σύνολα που σώζουν σε μεγάλο βαθμό τα πρωτότυπα χρώματά τους.
Είναι η εποχή που, τουλάχιστον στην Ακρόπολη, συμβαίνουν πολλά καινούργια πράγματα στην αρχιτεκτονική. Έτσι, ο αρχαϊκός Παρθενώνας γίνεται ο πρώτος μνημειακός λίθινος ναός στην Αττική, ενώ κάποιες τεχνικές μέθοδοι κατασκευής του ταιριάζουν με αντίστοιχες που χρησιμοποιήθηκαν και στον Παρθενώνα.
«Πρόκειται για τεχνολογία που είναι σε χρήση ως και 120 χρόνια νωρίτερα από ό,τι νομίζαμε. Μετά από μια εξονυχιστική μελέτη αρχιτεκτονικών μελών, καταφέραμε να βγάλουμε νέα συμπεράσματα και να επανεκτιμήσουμε τον συγκεκριμένο ναό, ο οποίος ήταν δωρικός περίπτερος, όπως και ο Παρθενώνας, αλλά με μικρότερο αριθμό κιόνων σε όλες τις πλευρές. Επίσης, μορφολογικά τα επιστύλια και τα τρίγλυφα έχουν κάποιες λεπτομέρειες που ανακαλούν μορφές του Περίκλειου Παρθενώνα, ενώ ομοιότητες μεταξύ των δύο ναών υπάρχουν και από άποψη τεχνικής, διορθώσεων και οικονομίας της εργασίας. Τα παραπάνω μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπήρχε πολύ ισχυρή παράδοση και μία πρώιμη εξέλιξη στην αρχιτεκτονική, γεγονός που κάνει αυτόν τον πρώτο ναό ακόμα πιο σημαντικό από ό,τι πιστεύαμε ως τώρα» τονίζει.
Πώς όμως καταστράφηκε ο πρώτος Παρθενώνας; «Από τους ίδιους τους Αθηναίους, που ήθελαν να κτίσουν έναν μεγαλύτερο ναό στη θέση του από μάρμαρο, τον πρώτο μνημειακό ναό όπου το πεντελικό μάρμαρο χρησιμοποιείται συστηματικά στην αρχιτεκτονική» σημειώνει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται τα αρχιτεκτονικά μέλη και τα γλυπτά του.
«Τα χρησιμοποιούν σε δεύτερη χρήση για να κτίσουν το νότιο τείχος, επίσης στις θεμελιώσεις του Παρθενώνα, αλλά και γύρω από αυτόν, νότια και ανατολικά, όπου βρέθηκαν με τη μεγάλη ανασκαφή της Ακρόπολης το 1885-1890» επεξηγεί. Τα γλυπτά ωστόσο δεν εντοιχίζονται τόσο εύκολα όσο τα αρχιτεκτονικά μέλη, η δε απολάξευσή τους δεν εξασφαλίζει πάντα κατάλληλους οικοδομικού όγκους. «Όχι μόνο στην Ακρόπολη, αλλά γενικότερα. Τα γλυπτά τα θάβουν στο τέμενος, επειδή ανήκουν στη θεότητα. Ό,τι ανήκει σε αυτήν παραμένει στον ιερό χώρο της και δεν επιτρέπεται να βγει» επισημαίνει.
Δεύτερη χρήση απέκτησαν αρχιτεκτονικά μέλη και από άλλους μεγάλους ναούς της Ακρόπολης. Όπως τα δύο ιερά που καταστράφηκαν από τους Πέρσες, ο Αρχαίος Ναός της Αθηνάς Πολιάδος και ο Προπαρθενώνας. «Οι μαρμάρινοι, ημιτελείς σπόνδυλοι του Προπαρθενώνα ενσωματώθηκαν στο ανατολικό σκέλος του βορείου τείχους, ενώ τα πώρινα επιστύλια, τρίγλυφα και γείσα στο δυτικό σκέλος του βόρειου τείχους προέρχονται από τον Αρχαίο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος, που χρονολογείται γύρω στα 520 π. Χ. Κάποιος που έρχεται από την Ομόνοια τα βλέπει ακόμα και σήμερα με γυμνό μάτι» καταλήγει η κ. Σιουμπάρα.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=404399

Φτάνουν τα λάθη κύριε Τόμσεν!

Η αναγνώριση - και επισήμως αυτή τη φορά - από τη γενική διευθύντρια του ΔΝΤ κυρία Λαγκάρντ ότι ήταν λάθος οι εκτιμήσεις του ταμείου στο θέμα του πολλαπλασιαστή, των επιπτώσεων δηλαδή που έχουν τα μέτρα λιτότητας στην οικονομία, μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό όπλο της κυβέρνησης στις ατέρμονες διαπραγματεύσεις με την τρόικα.
Όσο κι αν η κυρία Λαγκάρντ επιμένει ότι δεν θα άλλαζαν πολλά, αν είχαν υπολογιστεί σωστότερα οι επιπτώσεις της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, είναι προφανές ότι και οι πιο σκληροί υπέρμαχοι των μέτρων λιτότητας,αναγνωρίζουν πλέον ότι η κοινωνία και η οικονομία έχουν φτάσει τα όρια τους.
Αναγνωρίζουν τώρα , έστω και εμμέσως,όπως υποστήριζαν κορυφαίοι οικονομολόγοι και αναλυτές ότι δεν άφησαν στην Ελλάδα το παραμικρό περιθώριο χαλάρωσης, με συνέπεια οι επιπτώσεις των μέτρων να έχουν διογκώσει υπέρμετρα την ύφεση και την ανεργία.
Η παραδοχή αυτή είναι μια ευκαιρία για την κυβέρνηση αφενός να βάλει ένα φρένο στις παράλογες απαιτήσεις της τρόικας και αφετέρου να διεκδικήσει με επιχειρήματα την τήρηση των υπεσχημένων όσον αφορά το χρέος, αλλά και μια μικρή αναπτυξιακή ανάσα.
Όταν ακόμα και οι δανειστές μας παραδέχονται ότι η Ελλάδα έχει πετύχει τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στην ιστορία, είναι παράλογο από την άλλη μεριά να επιμένουν διαρκώς σε νέες ρυθμίσεις,που οδηγούν την κοινωνία σε αδιέξοδο. Όπως είναι απαράδεκτο ο κ.Τόμσεν και η παρέα του να συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σε υπουργούς και κυβερνητικά στελέχη λες και είναι υπάλληλοι τους και όχι εκπρόσωποι μιας ισότιμης χώρας.
Όσες καθυστερήσεις, λάθη και παραλείψεις κι αν υπάρχουν με βάση τις δεσμεύσεις μας, δεν δικαιολογούν μια τέτοια συμπεριφορά. Παρά τα προβλήματα η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι σέβεται και τηρεί τις συμφωνίες που έχει υπογράψει, με απίστευτες θυσίες από τους πολίτες της.
Είναι καιρός λοιπόν να διεκδικήσει, όχι νέα δάνεια ή κάποιες χαριστικές ρυθμίσεις, αλλά αυτά που δικαιούται, με βάση αυτά που έχει πετύχει. Είναι υποχρέωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, να ετοιμάσει το συντομότερο δυνατό ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πολιτική συναίνεση και να απαιτήσει τα περιθώρια ελευθερίας που δικαιούται στην εφαρμογή του.
Το ατέλειωτο παζάρι με την τρόικα, για την παραμικρή μεταρρύθμιση, για κάθε μέτρο, πρέπει να τελειώνει. Είναι αυτονόητο δικαίωμα κάθε χώρας, που σέβεται τις υποχρεώσεις της, να μπορεί μέσα στα πλαίσια των ευρωπαϊκών συνθηκών και ρυθμίσεων, να ρυθμίζει τα του οίκου της, χωρίς κομισάριους και ανεξέλεγκτους ελεγκτές.

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=547995

Οι δημοσιογράφοι της ντροπής

Τον τελευταίο καιρό έχω αποφασίσει να κρατάω κλειστή την τηλεόραση. Οι λόγοι που την ανοίγω πλέον είναι για να δω κάποιον αγώνα ή κάποια επανάληψη το μεσημέρι την ώρα που τρώω. Όσον αφορά την ενημέρωση προτιμώ το μαύρο της οθόνης. Με την επιλογή μου αυτή νιώθω πως ρίχνω μαύρο σ' όλη αυτή την ανώριμη και ηλίθια προπαγάνδα των καναλιών της κυβέρνησης.
Όμως είναι στιγμές που κάνω το λάθος και την ανοίγω στη λάθος στιγμή, όπως χθες. Δυστυχώς είχα την ατυχία να σταματήσει το ζάπινγκ πάνω στις ειδήσεις του mega. Η ευθύνη δική μου, το γνωρίζω. Με προκάλεσε η (υποτίθεται) έκτακτη παρέμβαση του Μανιάτη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων όσον αφορά τις φτωχές οικογένειες και τη παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος.
Ο κύριος Μανιάτης ανέφερε πως η Δ.Ε.Η. θα επανασυνδέσει το ρεύμα σε ανθρώπους που δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν. Η πρώτη αντίδραση της Όλγας Τρέμης, ήταν να δείξει το ανθρώπινο πρόσωπο του καναλιού της, ρωτώντας με ύφος λες και τα λεφτά θα φύγουν από τη δικιά της τσέπη, αν θα πληρώσει η υπηρεσία το κόστος της επανασύνδεσης. Ο κύριος Μανιάτης της είπε πως η επιβάρυνση θα αφορά τους πλουσιότερους καταναλωτές. Η στάση της Τρέμη έγινε πιο απάνθρωπη, λέγοντάς του με ακόμα πιο ξινισμένο ύφος πως τα σπασμένα των φτωχών θα "τα πληρώνουν οι υπόλοιποι καταναλωτές".
Σας ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι; Ας κάνουμε λοιπόν μία μικρή παύση για να σταθούμε στη στάση της Τρέμη πριν φτάσουμε όμως στις απαράδεκτες δηλώσεις της Μαρίας Σπυράκης. Από τον παραπάνω διάλογο, τον οποίο μπορείτε να βρείτε στο διαδίκτυο, βλέπουμε το επικίνδυνο λειτούργημα των παπαγάλων της κυβερνητικής προπαγάνδας. Έχουμε έναν εκπρόσωπο της κυβέρνησης που παρουσιάζει μία (όσο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε) ανθρώπινη πρωτοβουλία της κυβέρνησης κατά της μιζέριας που η ίδια έχει επιφέρει στον ελληνικό λαό, και μία γκεμπελική δημοσιογράφο που προσπαθεί να στρέψει τους μισούς Έλληνες εναντίον των άλλων με αφορμή το επιπλέον κόστος στους λογαριασμούς ρεύματος. Κι όλη αυτή η απανθρωπιά παρουσιάζεται λίγες μέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων. Καλό είναι αυτές τις στιγμές να τις θυμόμαστε μελλοντικά...
Κι ερχόμαστε στην ανεκδιήγητη Μαρία Σπυράκη, η οποία με οργή αναρωτιέται "ποιος θα πληρώσει αυτούς τους λογαριασμούς; η ίδια η Δ.Ε.Η.; οι μετοχοί της; Η μετοχή της θα κατρακυλήσει. Η Δ.Ε.Η. θα υποστεί ζημιά. Η Δ.Ε.Η. εκτός από το κράτος ως μέτοχο και τους φορολογούμενους έχει και ιδιώτες μετόχους (!!!)".
Δεν θα πέσω από τα σύννεφα, ούτε θα αρχίσω τις αγανακτισμένες μου απορίες. Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν όντα που θέλουν να λέγονται άνθρωποι (αλλά για μένα δεν είναι), τα οποία θεωρούν τη ζημιά των ιδιωτών μετόχων της Δ.Ε.Η. πιο σημαντικά από τις ζωές φτωχών συμπολιτών μας.
Το προπαγανδιστικό κανάλι που οφείλει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια στο ελληνικό κράτος, φωνάζει για την επιβάρυνση των νοικοκυριών, η οποία γίνεται για να ζεσταθούν και να μπορέσουν να απολαύσουν τις γιορτές (όσο μπορούν φυσικά) όσοι συνάνθρωποι μας δεν έχουν λεφτά. Αυτά τα λαμόγια φωνάζουν για μία επιβάρυνση, για την οποία είμαι σίγουρος, πως κανένας μας δεν αρνήθηκε ούτε δυσανασχέτησε. Είναι γεγονός πως το κράτος για μία ακόμη φορά βρήκε την αφορμή να μας φάει επιπλέον λίγα λεφτά, όμως η ιδέα πως κάποιοι άνθρωποι θα ζεσταθούν, μας κάνει να το αποδεχτούμε.
Η ολιγόλεπτη παρακολούθηση του δελτίου ειδήσεως του mega, μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι (το ίδιο έκανε όταν έκατσα να ακούσω λίγο τη συνέντευξη του τρελαντώνη από τον Πρετεντέρη, διαβάστε εδώ), όμως μου πρόσφερε έναν προβληματισμό και τροφή για σκέψη. Συζητώντας το πρωί γι' αυτό το θέμα, άκουσα από έναν άνθρωπο που έχω σε εκτίμηση την άποψη του, πως στη κατάσταση που έχει φτάσει η Ελλάδα, η αλλαγή δυστυχώς θα γίνει με αίμα.
Αυτήν την άποψη έχω κι εγώ. Κι όσο βλέπω ότι ο κόσμος γύρω μου έχει αρχίσει να το πιστεύει αυτό, τόσο περισσότερο φοβάμαι για την κατάληξη που θα 'χουμε ως λαός.
Πάντως η χθεσινή μου τηλεοπτική εμπειρία, μου απέδειξε πως η ελληνική τηλεόραση εκτός από την ποιότητα, της λείπει και η ανθρωπιά.
Μη σας ξεγελάσουν οι τηλεμαραθώνιοι αγάπης. Όλα αυτά γίνονται επειδή υπάρχει μία τράπεζα από πίσω σαν σπόνσορας...
Τόσο μεγάλη είναι η ξεφτίλα τους...

Οι μοναξιές της Άνδρου...

Η Άνδρος είναι ένα από τα αγαπημένα μου νησιά. Το άγριο τοπίο της, τα αρχοντικά της σπίτια, η αυθεντικότητά της, οι υπέροχες παραλίες της, οι απότομες πλαγιές της, ο φάρος στη θάλασσα...
Η λίστα με τις ομορφιές αυτού του νησιού είναι ατελείωτη. Η τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη, είναι ο λόγος που η Άνδρος ήρθε πάλι στο μυαλό μου. Η τρίωρη διάρκειά της, με τις πανοραμικές λήψεις του νησιού, με ταξίδεψαν ξανά στη κλειστή κοινωνία των νησιών. Σε μία εποχή που κανένα μυστικό δε μπορούσε να κρυφτεί όχι μόνο μέσα σ' ένα σπίτι, αλλά σε μία ολόκληρη πόλη. Σε μία πόλη που γυναικοκρατείται διότι οι άντρες παλεύουν με τα κύματα. Τότε που οι οικογένειες είχαν δύο καπετάνιους, έναν που βαστούσε το τιμόνι κι έναν που μεγάλωνε την οικογένεια. Την έχω προλάβει την εποχή αυτή. Εξάλλου προέρχομαι κι εγώ από ναυτική οικογένεια.
Τι ήταν αυτό που μου άρεσε στη ταινία. Πρώτα απ' όλα η φωτογραφία. Η αναβίωση της παλιάς πόλης της Άνδρου που την έχω περπατήσει πολλές φορές. Το αρχοντικό σπίτι στο τέλος της κεντρικής οδού της πόλης, τα σοκάκια που οδηγούν στη θάλασσα, η στοά πριν τον πλάτανο στη κεντρική πλατεία κι άλλα υπέροχα μέρη. Οι πανοραμικές λήψεις από ψηλά, καταγράφουν με μεγάλη επιτυχία την άγρια όψη του νησιού, την αδάμαστη φύση που ωθούσε τους κατοίκους προς τη θάλασσα. Έχω όμως την εντύπωση πως στο κομμάτι αυτό καθώς και στις μεγάλες σε διάρκεια σκηνές της ταινίας, πιθανώς ο Βούλγαρης να έχει αντιγράψει τον  αείμνηστο Αγγελόπουλο. Παρ' όλα αυτά,  σ' αυτόν τον τομέα, η ταινία παίρνει άριστα.
Στη συνέχεια είναι η εξαιρετική μουσική της Κατερίνας Πολέμη. Το ρίσκο του Παντελή Βούλγαρη, να αναθέσει την μουσική ένδυση της ταινίας σε μία 25χρονη, του απέφερε ένα εξαιρετικό soundtrack, γεμάτο μελωδίες νοσταλγίας, μελαγχολίας και μοναξιάς μα πάνω απ' όλα ταξιδιάρικο. Έτοιμο να σε παρασύρει στα ανοιχτά της θάλασσας.
Όσο για της ερμηνείες, μου άρεσε πολύ ο ρόλος της Πηνελόπης Τσιλίκα. Η βουβή μοναξιά της και η σιωπηλή παρουσία της σε όλη τη ταινία, εξαφανίζεται στο ξέσπασμά της όταν μαθαίνει ένα δυσάρεστο γεγονός. Η κραυγή της γεμίζει όλην την αίθουσα, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε όλη την πορεία της μέχρι τη στιγμή αυτή. Ήταν πραγματικά πολύ καλή.
Αντιθέτως η Σοφία Κόκκαλη, δεν μου άρεσε καθόλου. Το υπερβολικό της πάθος για ερμηνεία της δίνει ένα αντίθετο αποτέλεσμα απ' αυτό που θέλει να περάσει. Το ύφος της συσχετίζεται περισσότερο σε μία δήθεν φιγούρα κι όχι στο απόλυτο θύμα της όλης ιστορίας. Δυστυχώς από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας, μου προκάλεσε μία ιδιαίτερη αντιπάθεια προς το πρόσωπό της.
Οι ανδρικές ερμηνείες του Μάξιμου Μουμούρη και του Ανδρέα Κωνσταντίνου ήταν πολύ καλές. Το ίδιο και οι γονείς των κοριτσιών.
Όμως η πιο συμπαθητική φυσιογνωμία της ταινίας ήταν ο "θείος του Σπύρου", ο Χρήστος Καλαβρούζος.
Η ταινία έχει ένα ενδιαφέρον. Κατά τη γνώμη μου είχε μεγάλη διάρκεια και κάποιες σκηνές που κάνουν κοιλιά. Αν δεν υπήρχαν κάποια περιττά στοιχεία, θα μιλούσαμε για μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας. Παρ' όλα αυτά αξίζει να την απολαύσουμε στις σκοτεινές αίθουσες.

Στο ναδίρ το κύρος ευρώ και Ε.Ε.

Του Γιώργου Δελαστίκ,

Βρισκόμαστε στις παραμονές πολύ μεγάλων γεγονότων στην Ευρώπη, γεγονότων που ίσως ανατρέψουν εκ βάθρων τη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων αναφορικά με την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση την οποία ζει η Γηραιά Ήπειρος τα εξήντα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο....
Τα μεγάλα αυτά γεγονότα θα ξεκινήσουν ανεξάρτητα από τη δράση της πάσης φύσεως Αριστεράς, αλλά το πόσο θα οξυνθούν οι αντιθέσεις και τι τελικό περιεχόμενο θα προσλάβουν οι λύσεις που θα δοθούν θα προσδιοριστεί σε μεγάλο βαθμό από το αν η παρέμβαση της Αριστεράς θα είναι καθοριστική, κατώτερη των περιστάσεων ή ανύπαρκτη.
Πρέπει να προετοιμαστούμε για τις συγκρούσεις στην Ευρώπη. Δεν μας μένει πολύς χρόνος, όπως όλα δείχνουν. Από τις αντιθέσεις των αστικών τάξεων των ηγετικών χωρών της Ευρώπης θα ξεκινήσουν τα ενδεχομένως κοσμογονικά γεγονότα. Αυτό προδικάζει και την οπωσδήποτε αρνητική για τους εργαζόμενους έκβαση των εξελίξεων, αν οι πολιτικοί φορείς που εκφράζουν... τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας δεν σφραγίσουν με τη δράση τους τις εξελίξεις. Το ζητούμενο δεν είναι φυσικά οι εργαζόμενοι και η Αριστερά να παρακολουθήσουν ως παρατηρητές την εξέλιξη της αναμέτρησης ανάμεσα στην αστική τάξη της Γερμανίας από τη μια μεριά και των υπόλοιπων αστικών τάξεων των ηγετικών κρατών της Ευρώπης από την άλλη, με την ανάμειξη και τη στήριξη του αμερικανικού καπιταλισμού. Τηρουμένων των φυσικά των αναλογιών, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που μοιάζει ιστορικά, όσο μπορούμε να τη φανταστούμε, με εκείνη η οποία επικρατούσε στην Ευρώπη γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Η οικονομική κρίση σάρωνε τις ζωές των ανθρώπων, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε αρχίσει ακόμη, αλλά όλοι γνώριζαν, διαισθάνονταν ότι βαδίζουν προς μια γενικευμένη σύγκρουση. Όταν οι ευρωπαίοι αστοί ξεκίνησαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, νόμιζαν πως το μοναδικό διακύβευμά του ήταν ποιοι θα νικούσαν και πώς θα ξαναμοίραζαν τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής. Ούτε που φαντάζονταν ποτέ ότι θα έκαναν τη Σοβιετική Ένωση υπερδύναμη ή ότι θα κατέρρεαν οι αποικιακές αυτοκρατορίες όλων ανεξαιρέτως των ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία θα γίνονταν πλέον υποτελείς νάνοι των ΗΠΑ.
Ανάλογες εξελίξεις μπορεί να σημειωθούν και τώρα, σε άλλο φυσικά επίπεδο, αν η Αριστερά και δη η επαναστατική αρθεί στο ύψος των προκλήσεων και αξιοποιήσει τις δυνατότητες που ενδεχομένως θα της παράσχουν οι περιστάσεις. Το παν είναι η ταχύτατη μετάλλαξη του τρόπου σκέψης και θεώρησης των γεγονότων από την αντικαπιταλιστική Αριστερά αναφορικά με το ζήτημα της εξουσίας. Η εξαιρετικά μικρή, περιθωριακή απήχηση των απόψεών της σήμερα καθόλου δεν σημαίνει ότι αυτό θα ισχύει και αύριο. Θα συνεχίσουμε να επαναλαμβάνουμε ότι σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή οι συσχετισμοί ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις αλλάζουν με καταιγιστικούς, αδιανόητους για τις ομαλές περιόδους ρυθμούς. Οι αλλαγές στις συνειδήσεις των ανθρώπων συντελούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά ταυτόχρονα οι ευκαιρίες ανατροπών και κατάληψης της εξουσίας έρχονται και χάνονται εν ριπή οφθαλμού. Σε τέτοιες εποχές ισχύει πραγματικά απολύτως το αρχικό ρητό «οι καιροί ου μενετοί»: οι ευνοϊκές περιστάσεις δηλαδή δεν περιμένουν. Η τόσο συνηθισμένη πολλές φορές στην Αριστερά «μπλαζέ», βαριεστημένη αντιμετώπιση των πολιτικών εξελίξεων υπό το πρίσμα παρωχημένων ιδεολογημάτων άλλων εποχών που τυφλώνουν τις γραφειοκρατικές και καιροσκοπικές ηγεσίες διάφορων κομμάτων συνιστά μεγάλο κίνδυνο αυτή την εποχή που έρχεται. Δεν πρέπει να επιδεικνύεται κανενός είδους ανοχή ούτε στους παρωχημένους «σφραγιδοκράτορες» που αφθονούν στα ερείπια της Αριστεράς ούτε στο καινούργιο φρούτο των «εξουσιολάγνων» της Αριστεράς, που θα εμφανιστεί και θα φουντώσει μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση, αν δεν τον προλάβουν οι κυοφορούμενες πανευρωπαϊκές εξελίξεις οι οποίες θα συγκλονίσουν την ήπειρο μας. Πάντως η σύγκρουση γύρω από το ευρώ – στην πραγματικότητα δηλαδή αν οι αστικές τάξεις της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας θα αποδεχθούν τη γερμανική ηγεμονία σε ολόκληρη την Ευρώπη και σε όλα τα επίπεδα – προσλαμβάνει νέες διαστάσεις. Ο ένας μετά τον άλλο, κορυφαίοι αστοί, νυν και τέως πολιτικοί ηγέτες γράφουν βιβλία και άρθρα που αποκαλύπτουν ένα πραγματικά αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ της ευρωζώνης. Αστοί αναλυτές που δεν προέρχονται από το γερμανικό μπλοκ ή από γερμανόδουλες αστικές δυνάμεις άλλων χωρών έχουν φτάσει πλέον στο σημείο να προτείνουν δημόσια τη «συντεταγμένη διάλυση» της ευρωζώνης προκειμένου «να διασωθεί τουλάχιστον η ΕΕ»! Τα προσφάτως εκδοθέντα βιβλία Ημερολόγιο της κρίσης του τέως υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας Φρανσουά Μπαρουάν και Το Δίλλημα του τέως πρωθυπουργού της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Ροτντρίγκεθ Θαπατέρο, που περιγράφουν τις συνόδους κορυφής της ΕΕ περίπου σαν συνάξεις αδίστακτων εκβιαστών με χυδαία συμπεριφορά, αποτελούν δείγματα της κρίσης. Οι αποκαλύψεις αυτές όμως ταυτόχρονα οξύνουν στο έπακρο τη λαϊκή απέχθεια όλων των Ευρωπαίων προς το ευρώ και την ΕΕ, καθώς προστίθενται στη βασική αιτία της δυσφορίας των πολιτών απέναντι στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση – την επιδείνωση δηλαδή ή ακόμη και την καταβαράθρωση του επιπέδου ζωής τους.
Η ουσία πάντως είναι ότι ποτέ μέχρι τώρα η ΕΕ δεν ήταν τόσο μισητή στους λαούς της Ευρώπης όσο σήμερα. Ποτέ το ευρώ δεν ήταν τόσο αντιπαθές σε όλους ανεξαιρέτως τους λαούς που το χρησιμοποιούν υποχρεωτικά. Ακόμη και τα λαϊκά στρώματα της Γερμανίας το σιχαίνονται! Πρόκειται για μοναδική, χρυσή κυριολεκτικά ευκαιρία για την Αριστερά, που δεν πρέπει να χάσει σε καμιά περίπτωση! Θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας, αν δεν την αρπάξουμε αμέσως.

Πηγή: Εφημερίδα Πριν