Μια γυναίκα-αίνιγμα στις κατακόμβες της Ρώμης

Δεν πρόλαβαν να ανοίξουν οι Κατακόμβες της Αγίας Πρισκίλλης στη Ρώμη την περασμένη Τρίτη ύστερα από πέντε χρόνια που είχαν μείνει κλειστές για να συντηρηθούν και φούντωσε ένας παλιός πόλεμος για την ταυτότητα μιας γυναίκας που απεικονίζεται στις διάσημες νωπογραφίες της.
Οι κατακόμβες, στην Via Salaria της Ρώμης, έχουν συντηρηθεί εκ νέου μετά από ένα πενταετές σχέδιο που περιελάμβανε καθαρισμό των αρχαίων τοιχογραφιών με τεχνολογία λέιζερ και ένα νέο μουσείο που θα φιλοξενήσει σπαράγματα μαρμάρινων σαρκοφάγων.
Οι λάτρεις της τέχνης που δεν μπορούν να επισκεφθούν την Ρώμη μπορούν να επισκεφθούν εικονικά τον υπόγειο λαβύρινθο των κατακομβών με το Google Maps, όπου για πρώτη φορά αναμειγνύεται η αρχαιότητα με την σύγχρονη υψηλή τεχνολογία.
Χτισμένοι ως χριστιανικοί χώροι ταφής μεταξύ του 2ου και του 5ου αιώνα, με έκταση 13 χιλιομέτρων σε πολλά υπόγεια επίπεδα, οι κατακόμβες της Priscilla περιέχουν τοιχογραφίες γυναικών που έχουν προκαλέσει την ακαδημαϊκή συζήτηση για πολλά χρόνια.
Σε έναν ταφικό θάλαμο, γνωστή ως το Δωμάτιο της Πεπλοφόρου, απεικονίζεται μια γυναίκα, με απλωμένα χέρια όπως ένας ιερέας. Φοράει ένδυμα που η ιταλική ιστοσελίδα των κατακομβών αποκαλεί "...πλούσιο λειτουργικό ένδυμα". Ωστόσο, η λέξη "λειτουργικό" δεν εμφανίζεται στην αγγλική έκδοση.
Ποια είναι λοιπόν η ντυμένη με πολυτελή ρούχα που σηκώνει τα χέρια της ψηλά, όπως ένας ιερέας εν ώρα Θείας Λειτουργίας και βρίσκεται σε έναν από τους πιο πλούσια διακοσμημένους ταφικούς θαλάμους, το Δωμάτιο της Πεπλοφόρου;
Μια γυναίκα ιερέας που αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη ότι υπήρχαν γυναίκες ιερείς στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, υποστηρίζουν εκπρόσωποι της Ένωσης Ρωμαιοκαθολικών Γυναικών Ιερών.
Στην αντίπερα όχθη ο επικεφαλής της παπικής επιτροπής για την αρχαιολογία του Βατικανού, Φαμπρίτσιο Μπισκόντι λέει ότι το μόνο που βλέπει είναι μια γυναίκα που προσεύχεται και τίποτα περισσότερο. «Όλα αυτά είναι ένα παραμύθι μόνο και μόνο για να δημιουργηθούν εντυπώσεις», συνεχίζει. Δεν διευκρινίζει όμως για ποιον λόγο, ενώ ο επίσημος οδηγός των κατακομβών αναφέρει ότι η συγκεκριμένη γυναίκα συμμετέχει σε συμπόσιο Θείας Ευχαριστίας, εκείνος ερμηνεύει τη σκηνή ως ταφικό συμπόσιο, στο οποίο οι γυναίκες συμμετείχαν χωρίς να είναι εκείνες που τελούσαν τη λειτουργία.

 Πηγή: The Archaeology News Network

Δικαιοσύνη ή Ρεμβασισμός;

Σοκάρονται όσοι ακούνε για “κρεμάλες”, “λαϊκά δικαστήρια¨ κοκ, από διάφορες φωνές αριστερά-δεξιά. Κάνουν εκκλήσεις για επιστροφή του δημοσίου λόγου σε καθωσπρέπει και πολιτισμένες συνθήκες, ενώ φυσικά καταδικάζουν (και) την λεκτική βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, ακόμα και την υπόνοιά της, ακόμα και την φαντασίωση το να δεις τον δυνάστη σου να τιμωρείται με τον πιο σκληρό τρόπο. Κι ας παραπέμπει σε splatter movie....
Η κοινοβουλευτική μαφία της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και οι πυλώνες της, τα think tanks και οι πλύστρες των εγκλημάτων της ζητούν να προστατεύσουμε την κοινωνική ειρήνη. Ποιοι το υποστηρίζουν; Αυτοί που κλείνουν με διατάγματα οργανισμούς, αυτοί που αυξάνουν τα όρια της φτώχειας για να συμπεριλάβουν κι άλλους, αυτοί που ότι πιστεύουν ότι δεν λειτουργεί καλά, πρέπει να πέσει στο πυρ το εξώτερον.
Δεν τους νοιάζει -τόσο απλά- το να μένεις ανασφάλιστος, το να μην μπορείς να πάρεις φάρμακα, το να μην έχεις που ν’ αφήσεις το παιδί σου, ακόμα χειρότερα να μην έχεις να το θρέψεις. Εν δυνάμει σε θεωρούν άστεγο με περιοριστικούς όρους, στο να μένεις στο σπίτι σου μέχρι νεωτέρας.
Δεν ασχολούνται σοβαρά με θέματα που αφορούν εσένα κι εμένα, με θέματα και τομείς που ξέρουμε ότι ήταν προβληματικά, αλλά κανείς δεν είχε την βούληση να τα βελτιώσει. Δεν τους ενδιαφέρει η δημιουργία, αλλά η κατεδάφιση.
Γνωρίζουν για τις παθογένειες του δημοσίου, αλλά δεν είναι στην ατζέντα τους η αναβάθμισή του σε κάτι πιο λειτουργικό, αλλά το να το απαξιώσουν και να βάλουν στο παιχνίδι τους ιδιώτες ακόμα και για παιδεία και υγεία. Δεν έχουν πρόθεση να φτιάξουν ένα πιο ανθρώπινο σύστημα, είτε από συμφέρον, είτε από ηλιθιότητα, είτε από κακία, είτε από δόλιο αριβισμό, είτε…είτε…είτε.
Μάλιστα κάθε φορά που πρέπει να απολογηθούν για τις πράξεις τους, σε παραπέμπουν στον αριθμό των χιλιάδων ψήφων ηλιθίων που τους στήριξαν στις πρόσφατες εκλογές. Καπηλεύονται την δημοκρατία εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες της για να σε προβοκάρουν ως “άκρο” και “αντι-δημοκράτη”.
Τελευταία μάλιστα έχει ξεκινήσει εκστρατεία είτε με δηλώσεις Πάγκαλου (αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπούμε σε αεροπλάνο να φύγουμε), είτε από πρωτοσέλιδα της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ” που κατηγορούν την αξιωματική αντιπολίτευση πως έχει στις τάξεις της “σταλινικούς” που σκέφτονται εκδικητικά, για όσους έχουν υπογράψει μνημονιακές συμφωνίες.
Καθόλου δεν μ’ενδιαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο κάθε ΣΥΡΙΖΑ, εκεί που επικεντρώνομαι, είναι στο γεγονός προετοιμασίας κλίματος. Δεν είναι εκδίκηση η παραδειγματική -με κάθε τρόπο- τιμωρία αυτών που υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων που την κατοικούν. Είναι δικαιοσύνη.
Κι ας μην σοκάρονται αυτοί που εξέθρεψαν την Χρυσή Αυγή και τον φασισμό, αν παράλληλα εκτρέφουν και στρατιές απελπισμένων, φιλειρηνικών μέχρι πρότινος ατόμων που επιζητούν ακόμα και κρέμασμα ή πίσσα και πούπουλα. Ακόμα και ιστορικά να το δεις, ποτέ δεν υπήρξαν καταπιεσμένοι που δεν έχυσαν το δικό τους αίμα και των τυράννων τους, όπως δεν υπήρξαν τύραννοι που όσες ψυχές βασάνισαν, άλλο τόσο βασανίστηκε η δική τους.
Η δική μου τιμωρία πάντως δεν θα ήταν θάνατος απέναντι σ’ αυτούς, γιατί δεν αξίζουν να φύγουν καν με την ελάχιστη τιμή. Τους ταιριάζει να ζήσουν με τον βασικό μισθό που οι ίδιοι νομοθέτησαν, με δήμευση όλης της περιουσίας τους, καταδικασμένοι στην αιώνια φτώχεια και παρακαλώντας να διοριστούν με 5-μηνη σύμβαση μέσω ΑΣΕΠ σε κάποιον Δήμο, ώστε να προσφέρουν έστω και μια φορά στην άθλια ζωή τους, έστω και από το τίμιο πόστο του οδοκαθαριστή.

Πηγή: Strange Journal

Σαπίζει η κυβέρνηση Σαμαρά

Του Γιώργου Δελαστίκ

Με βαθύτατη περιφρόνηση αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση των... σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων» της Αθήνας όχι πλέον μόνο οι Γερμανοί του Τέταρτου Ράιχ, αλλά και οι εντεταλμένοι υπάλληλοι τους στην ΕΕ. Χαρακτηριστική αυτού του πνεύματος ήταν και η δήλωση του Γερούν Ντέισελμπλουμ, του Ολλανδού προέδρου του Γιούρογκρουπ: ... «Πολλοί υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης έχουν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους με την Ελλάδα» τόνισε απαξιωτικά. «Η Ελλάδα έχει ακόμα αρκετή δουλειά μπροστά της» πρόσθεσε. «Στην Αθήνα συνεχίζονται αυτή την ώρα οι διαπραγματεύσεις για την πρόοδο ή μάλλον για την έλλειψη προόδου που σημει¬ώνει η χώρα απέναντι στις δεσμεύσεις της» υπογράμμισε.
«Είναι ανάγκη να κάνουν νέες θυσίες οι Ελληνες» διακήρυξε ο Ολλανδός. Ο εκπρόσωπος του φινλανδού επιτρόπου Ολι Ρεν, ένας Ιρλανδός ονόματι Σάιμον Ο' Κόνορ, έσπευσε να διευκρινίσει ότι «δεν διαπιστώνεται ακόμη πλήρης συμφωνία σε όλες τις πτυχές του προϋπολογισμού» που κατέθεσε την Πέμπτη στη Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.
Στο μεταξύ, επανήλθε στο προσκήνιο ο Αυστριακός που είναι επικεφαλής της βοηθητικής ομάδας εργασίας του Γιούρογκρουπ, ο Τόμας Βίζερ - αυτός που είχε πει ότι θα ξανασχοληθεί με τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα αφότου κάνει τις διακοπές του για σκι τον Φεβρουάριο! Αυτός ο τύπος λοιπόν έδωσε συνέντευξη στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και απεφάνθη ότι «λίγοι προνομιούχοι προστατεύονται από τον ανταγωνισμό και ευνοούνται εις βάρος του υπόλοιπου ελληνικού πληθυσμού» και γι΄ αυτό ζήτησε να... κλείσουν οι κρατικές επιχειρήσεις που έχουν ζημιές και να απελευθερωθούν οι αγορές ψωμιού και γάλακτος, όπως και η αγορά φαρμάκων - προφανώς για να ακριβύνουν τα φάρμακα!
«Οι πολιτικοί δεν εξελέγησαν για να προστατεύουν ειδικά συμφέροντα και γι' αυτό ελπίζω ότι στο τέλος οι διαπραγματεύσεις θα ολοκληρωθούν θετικά» εκτίμησε ο Τόμας Βίζερ, εννοώντας προφανώς ότι στο τέλος, αφού περατώσουν τη θεατρική τους παράσταση περί «αντίστασης», ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα κάνουν αυτό που κά¬νουν πάντα: θα εκτελέσουν τις επιθυμίες των Γερμανών!
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η γερμανόδουλη γραμμή της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου που ισοπεδώνει την ελληνική κοινωνία έχει φέρει τους βουλευτές της ΝΔ και τους ελάχιστους εναπομείναντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε ολομέτωπη αντιπαράθεση με τον ελληνικό λαό, ο οποίος τους μισεί βαθύτατα και ελάχιστους από αυτούς θα επανεκλέξει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. 
Κάποιοι από αυτό το νεοδημοκρατικοπασόκικο βουλευτικό συνάφι υποκρίνονται ότι διαφοροποιούνται γιατί αποσκοπούν να ενώσουν όχι μόνο το πολιτικό τους μέλλον αλλά πάνω απ' όλα το... κεφάλι τους (!), όταν αλλάξει η κυβέρνηση και απομακρυνθούν τα κόμματα τους από την εξουσία - να μην καταλήξουν δηλαδή «στης φυλακής τα κάγκελα» πολλοί από δαύτους.
Ο στόχος που έχουν βάλει οι Ευρωπαίοι, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, να αρχίσουν από τον νέο χρόνο να αρπάζουν τα σπίτια του κοσμάκη, αφού πρώτα κατέστρεψαν οικονομικά σχεδόν ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό, αναστατώνει πολλούς κυβερνητικούς βουλευτές. Δεν τους ταράζει βέβαια τόσο πολύ ώστε να καταψηφίσουν τα κυβερνητικά αντιλαϊκά μέτρα (δεν είναι δα και τόσο «ακραίοι»), αλλά επειδή είναι υποχρεωμένοι ως βουλευτές να έρθουν σε επαφή με τις λαϊκές μάζες για να έχουν κάποια ελπίδα επανεκλογής ή για να μπορούν τουλάχιστον να κυκλοφορούν στις επαρχιακές πόλεις τους και στις λαϊκές συνοικίες των μεγαλουπόλεων χωρίς να φοβούνται ότι θα τους δέρνει ο κόσμος μόλις εμφανίζονται, παρουσιάζουν σημάδια πολιτικής απειθαρχίας.
Ο λαός μας έχει φτωχύνει δραματικά και ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, εκτελώντας τις εντολές των Γερμανών, κατέβασαν προϋπολογισμό που... αυξάνει κατά 11,5% τα έσοδα από το φόρο εισοδήματος και εκτοξεύει κατά... 41,4% (!) το φόρο ακίνητης περιουσίας! Ταυτόχρονα, ο κυβερνητικός προϋπολογισμός εγγυάται... χειρότερη υγεία, χειρότερη παιδεία, μικρότερες συντάξεις, λιγότερες κοινωνικές παροχές!
Μέχρι πού θα πάει αυτή η ιστορία; Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πολιτική δεν έχει φραγμό, δεν έχει πάτο. Οσο οι Έλληνες δεν εξεγείρονται, οι Ευρωπαίοι θα μας λιώνουν αδίστακτα σαν σκουλήκια! Έτσι άλλωστε μας βλέπουν ήδη, ας μην έχουμε κανενός είδους αυταπάτες.
Αναφορικά δε με όσους αφελείς νομίζουν ακόμη ότι όλα αυτά γίνονται για να βελτιωθούν τα δημοσιονομικά μας μεγέθη, τους διαψεύδει παταγωδώς ο ίδιος ο προϋπολογισμός. Έπειτα από όλες αυτές τις θυσίες και πέντε συνεχή χρόνια οικονομικού ολέθρου, το δημόσιο χρέος της χώρας μας θα μειωθεί κατά... 1 (ένα και μόνο ένα!) δισεκατομμύριο ευρώ - από 321 δισ. ευρώ το ελληνικό δημόσιο χρέος θα γίνει το 2014... 320 δισεκατομμύρια!
Αφήστε δε το γεγονός ότι ο ΟΟΣΑ θεωρεί παραμύθια τα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση στον προϋπολογισμό του 2014 περί οριακής ανάπτυξης του ΑΕΠ κατά 0,6% και προβλέπει μείωση του ΑΕΠ κατά 0,4%, ενώ παράλληλα εκτιμά ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα αυξηθεί για μια ακόμη φορά και θα φτάσει στο 181,3% του ΑΕΠ, ενώ ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος το «μπαλαμουτιάζουν» στο 174,8% του ΑΕΠ! Χώρια που θα πάθαιναν σοκ όλοι οι Ελληνες αν συνειδητοποιούσαν ότι το 2014 πρέπει η χώρα μας να πληρώσει 6,15 δισ. ευρώ για τόκους και... 24,93 δισ. ευρώ για χρεολύσια - πρέπει να πληρώσει δηλαδή συνολικά 31 δισεκατομμύρια στους πάσης φύσεως δανειστές της!

Πηγή: http://ostria-gr.blogspot.gr/2013/11/blog-post_7649.html#more

Όταν ακούς πολλά κεράσια...

Σκηνοθεσία Ρίντλεϊ Σκοτ. Πρωταγωνιστής ο Μάικλ Φασμπέντερ (είχε ανέβει πολύ στα μάτια μου μετά την εξαιρετική ερμηνεία στο Shame) και συμπρωταγωνιστές η συμπαθητική Πενέλοπε Κρουζ (παίζει λίγο στο έργο), ο συμπαθητικό Χαβιέ Μπαρδέμ, ο πολυαγαπημένο Μπρούνο Γκανζ (είναι κρίμα που πήρε μέρος για λίγα λεπτά σ' αυτήν την ταινία), ο Μπράντ Πιτ (άνοστος ρόλος και βαρετή ερμηνεία) και η νεκρανάσταση της Κάμερον Ντίαζ (ίσως ο χειρότερος ρόλος της καριέρας της).
Όταν μία ταινία έχει για πυροβολικό τα παραπάνω ονόματα, κι εσύ ως θεατής έχεις τις ανάλογες απαιτήσεις. Παρά τις αρνητικές κριτικές που άκουγα, αποφάσισα να δώσω μία ευκαιρία στην ταινία "Ο συνήγορος".
Από τα πρώτα λεπτά κατάλαβα πως θα δω την μεγαλύτερη πατάτα της χρονιάς. Ο ερωτικός διάλογος του Φασμπέντερ με την Κρουζ στο κρεβάτι θύμιζε άγαρμπο διάλογο δύο εφήβων παρθένων που ανακαλύπτουν εκείνη τη στιγμή τον έρωτα και ντρέπονται να εκφραστούν. Όμως δεν ήταν μόνο αυτός ο διάλογος αποτυχημένος. Τεράστια χασμουρητά ακούστηκαν στην αίθουσα και στις κουβέντες που έπιανε ο συνήγορος Φασμπέντερ με τους ανθρώπους του υποκόσμου (Μπράντ Πιτ, Χαβιέ Μπαρδέμ και Κάμερον Ντίαζ).
Ο Φασμπέντερ ξέρει πως η ταινία είναι απλά μία αρπακτή. Το καταλαβαίνουμε από τον τρόπο που παίζει. Ακόμα και ο ίδιος φαίνεται να βαριέται την ερμηνεία του.
Ο Χαβιέ Μπαρδέμ μάλλον άκουσε από κάποιους ότι δεν είναι τελικά και τόσο όμορφος όσο νόμιζε και προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ανασφάλειά του αυτή με το να γίνεται ακόμα πιο άσχημος (το ίδιο έκανε και στο Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους αλλά και στον Τζέιμς Μποντ). Κι αυτός ερμηνεύει με απίστευτη βαρεμάρα τον ρόλο του αν και προσπαθεί λίγο να μιμηθεί τον Αλ Πατσίνο στον Σημαδεμένο και στον Τζόνι Ντεπ (Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας) με τα γυαλιά που φοράει. Και στις δύο περιπτώσεις αποτυγχάνει πλήρως.
Ο Μπράντ Πιτ είναι σαν να μη έπαιξε καν στη ταινία. Είναι η πρώτη φυσιογνωμία που ξέχασα μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Το ίδιο και η Πενέλοπε Κρούζ.
Η Κάμερον Ντίαζ γνωρίζοντας πως τα χρόνια περνούν αποφάσισε να γδυθεί λίγο στην οθόνη για να προλάβουμε να απολαύσουμε το καλλίγραμμο και καλοδιατηρημένο της κορμί. Όμως η ερμηνεία της είναι αξιοθρήνητη, οπότε μόνο κακές εντυπώσεις μας αφήνει στο τελείωμα του έργου.
Οι κουβέντες είναι κουραστικές σε σημείο που φτάνουν να είναι εκνευριστικές για το κοινό. Οι φιλοσοφίες είναι για γέλια αλλά και για κλάματα, ανάλογα με το πνευματικό επίπεδο που κατέχει ο κάθε θεατής. Εγώ πάντως και γέλασα κι έκλαψα με το τραγικό αυτό σενάριο. Ακόμα και οι τελευταίες δήθεν φιλοσοφικές κουβέντες που λέει η Ντίαζ πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, βγαίνουν από το στόμα της με τόσο αργό και βασανιστικό τρόπο που σε αναγκάζουν να σιχτιρίσεις για την καθυστέρηση του τέλους.
Τελειώνοντας η ταινία, ένιωσα την ανάγκη να τρέξω έξω στους δρόμους για να σωθώ από την κινηματογραφική αηδία.
Κι αφού ολοκλήρωσα την άποψή μου για την αμερικανιά αυτή, διαπίστωσα πως ήμουν αρκετά κακός μαζί της. Θα ήθελα να με συγχωρέσετε. Με την πάροδο των χρόνων έχω γίνει αυστηρά επιλεκτικός με τις ταινίες που βλέπω στο σινεμά κι αποφεύγω να δω αηδίες. Τελικά την πάτησα.
Της βάζω ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό και σας συμβουλεύω να μη πάτε να την δείτε!
Κρίμα που στο ναυάγιο αυτό βρισκόταν κι ο Μπρούνο Γκανζ...

Ναι, έτσι είναι!

γράφει ο Καρτεσιος

Δε λειτουργούσε σωστά η ΕΡΤ. Το γνωρίζαμε όλοι. Κάποιος έπρεπε να τη φτιάξει. Αντί γι’ αυτό ήρθε κάποιος και την έκλεισε. Γιατί; Επειδή έτσι. Επειδή τον βόλευε, επειδή βαριόταν να ασχοληθεί, επειδή δεν ήξερε, επειδή δεν τον νοιάζει. Πολλά επειδή.
Δε λειτουργούν σωστά τα πανεπιστήμια. Το γνωρίζαμε όλοι. Θα μπορούσαν να γίνουν πολύ καλύτερα. Απλώς θα έπρεπε να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά, να συζητήσει, να γνωρίζει, να ακούσει, να δημιουργήσει.
Αντί γι’ αυτό, ήρθε κάποιος και λέει απολύονται οι υπάλληλοι κι ας μη μπορούν τα πανεπιστήμια να λειτουργήσουν. Υπάρχουν και τα ιδιωτικά, υπάρχει και το εξωτερικό. Γιατί; Επειδή έτσι τον βόλευε, επειδή βαριόταν να ασχοληθεί, επειδή δεν ήξερε, επειδή δεν τον νοιάζει. Πολλά επειδή.
Δε λειτουργούσε σωστά το δημόσιο σύστημα υγείας. Το γνωρίζαμε όλοι. Θα μπορούσε να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους ασθενείς, να είναι πιο ανθρώπινο, να κυνηγηθεί αποτελεσματικά το φακελάκι, να ελεγχθούν οι προμήθειες. Αντί γι’ αυτό, αποφάσισαν να το ιδιωτικοποιήσουν, να το δώσουν σε ασφαλιστικές εταιρείες, να το απογυμνώσουν, να το τελειώσουν. Γιατί; Επειδή έτσι βόλευε κάποιους, επειδή τα κέρδη από την υγεία είναι πολλά, επειδή έπρεπε να κρυφτούν πολλά σκάνδαλα κάτω από τα ερείπια. Πολλά επειδή.
Δε λειτουργούσε σωστά ο ΟΣΕ. Το γνωρίζαμε όλοι. Θα μπορούσε να είχε εκσυγχρονιστεί, να μην είχε γεμίσει σκάνδαλα, να μην κατάπινε χρήματα. Αντί γι’αυτό, θα τον κλείσουν, θα τον πουλήσουν, θα τον ξεκάνουν και θα τον ξεχάσουμε. Γιατί; Επειδή έτσι βόλευε κάποιους, επειδή όλα πρέπει να ξεπουληθούν, επειδή κανείς δεν αντιδρά. Πολλά επειδή.
Δε λειτουργούν σωστά οι ελεγκτικοί μηχανισμοί φοροδιαφυγής. Θα μπορούσαν να λειτουργούν άψογα. Να ελέγχονται όλοι και να τιμωρούνται οι επίορκοι ελεγκτές. Αντί γι’ αυτό, κλείνουμε τα μάτια στη φοροδιαφυγή, καλύπτουμε όσους ξέρουμε ότι φοροδιαφεύγουν και κάνουμε τα πάντα για να μειωθεί ο έλεγχος. Γιατί; Επειδή έτσι γουστάρουμε κι επειδή τα σόγια μας είναι μπλεγμένα σε λίστες φοροφυγάδων.
Θα δω την κατάσταση όσο πιο μαλακωδώς καλοπροαίρετα γίνεται. Οι άνθρωποι αυτοί που κυβερνούν, δεν κλείνουν, γκρεμίζουν, καταστρέφουν και ξεπουλάνε τα πάντα επειδή έχουν ή εξυπηρετούν συμφέροντα, αλλά επειδή δεν ξέρουν πώς να δημιουργήσουν ή να βελτιώσουν. Όμως εδώ και τέσσερα χρόνια διδάσκουν στο λαό τους την πρακτική «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι».
Ξεχνάνε κάτι βασικό. Ότι η δημοκρατία τους και ο κοινοβουλευτισμός τους έχουν τόσα σάπια δόντια που το στόμα τους ζέχνει από τη μπόχα όποτε το ανοίξουν. Ως εκ τούτου, ας μην «αγανακτούν» όταν ακούνε για κρεμάλες και λαιμητόμους. Δεν ξύπνησε ως δήμιος ο καθένας ένα πρωί. Αυτοί τον έφτιαξαν. Μας έμαθαν ότι όταν πονάει δόντι, κόβεις κεφάλι. Τα υπόλοιπα μπορούν να τα μάθουν διαβάζοντας ιστορία.

Πηγή: http://kartesios.com/?p=145936

Στον καθηγητή Μανόλη Κορρέ το Διεθνές Βραβείο Feltrinelli

Με ένα από τα κορυφαία βραβεία, το Διεθνές Βραβείο Feltrinelli τιμήθηκε ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Μανόλης Κορρές για τη συνολική του προσφορά στον τομέα της αρχαιολογίας και των αναστηλώσεων.
Το Διεθνές Βραβείο Feltrinelli απονέμεται μια φορά ανά 5 χρόνια για κάθε ειδικότητα, από την Accademia Nazionale dei Lincei της Ρώμης ,σε προσωπικότητες που έχουν διακριθεί για τις εξαιρετικές τους επιδόσεις στην τέχνη, στη λογοτεχνία, στην ιστορία, στη φιλοσοφία, στην ιατρική και στα μαθηματικά.
Η Ακαδημία βράβευσε το Μανόλη Κορρέ για το συνολικό του έργο, το οποίο -όπως τονίστηκε κατά την απονομή- συνδυάζει «την αναστήλωση με πρωτότυπη αρχαιολογική και αρχιτεκτονική έρευνα». O Μανόλης Κορρές είναι ο πρώτος Έλληνας στον οποίο απονέμεται αυτό το βραβείο.

Πηγή: www.lifo.gr

"Ηθική Επανάσταση!"

Την ώρα που στην Ελλάδα χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα, μιας κι έτσι μας είχαν μάθει να κάνουμε από παλιά, οι Μεγάλες Δυνάμεις (τις οποίες εμείς αποκαλούμε Σύμμαχοι για να μη νιώθουμε υποδεέστεροι), σε μία γειτονική μας χώρα, την Βουλγαρία, ο κόσμος κατεβαίνει πάλι στους δρόμους για να αντιδράσει ενάντια στη διαφθορά της κυβέρνησης.
Μαζί με τον κόσμο ο οποίος εδώ και μήνες διαδηλώνει έξω από το κοινοβούλιο στη Σόφια, στον αγώνα έχει βγει και η φοιτητική νεολαία. Από τον Οκτώβριο στάθηκαν δυναμικά στο πλευρό των εργαζομένων, κάνοντας κατάληψη στο Πανεπιστήμιο (η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα). Μάλιστα έδωσαν ένα όνομα στο νέο τους ξεσηκωμό, "Ηθική Επανάσταση".
Ίσως να είναι η πιο πετυχημένη ονομασία που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, διότι όλοι μας έχουμε ξεχάσει τη λέξη "ήθος". Με άγγιξε τόσο πολύ διότι η λέξη αυτή έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο των Ελλήνων. Πρώτα απ' όλα το χουν ξεχάσει οι βουλευτές. Το παρατηρούμε στις κόντρες τους μέσα στη Βουλή, το ακούμε στα παράθυρα των ιδιωτικών καναλιών, το παρακολουθούμε σε ομιλίες τους σε σωματεία κι εκδηλώσεις. Κι ενώ έχουμε επίγνωση της κατάστασης και της κατάντιας τόσο της δικιάς τους όσο και της Ελλάδος από τις δικές τους αποφάσεις, δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Δεν αντιδρούμε. Δυστυχώς το ήθος έχει εξαφανιστεί κι από μας....
Όμως οι γείτονές μας, οι οποίοι είδαν μία κυβέρνηση να πέφτει τον περασμένο Φεβρουάριο από μαζικές διαδηλώσεις κι έντονη κρατική βία, έμαθαν πως μόνο με τον συλλογικό (κι όχι κομματικό ή πολιτικό) αγώνα μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και το κοινό δίκαιο. Γι' αυτούς τους ανθρώπους το ήθος και η αξιοπρέπεια, δεν έχουν χαθεί ακόμα...
Διαβάζοντας ενημερωτικά site σήμερα το πρωί, συγκινήθηκα από μία σκηνή που περιέγραψε ο απεσταλμένος του BBC. Καθώς βρισκόταν στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας για να καταγράψει την κατάσταση, είδε μία γριούλα να διαπληκτίζεται με έναν νεαρό. Ο καβγάς ήταν τόσο έντονος που έληξε όταν η γριούλα χτύπησε τον νεαρό με τη πλαστική σακούλα που κουβαλούσε. Όταν ο δημοσιογράφος ρώτησε τον λόγο του καβγά, ξαφνιάστηκε όταν έμαθε πως η γριούλα εξοργίστηκε με τον νεαρό, επειδή ζητούσε να σταματήσουν οι καταλήψεις. Αν ο δημοσιογράφος δεν έκανε σωστά τη δουλειά του, η εικόνα θα περνούσε με διαφορετικά μηνύματα στο κοινό, όπως για παράδειγμα ότι η γριούλα χτύπησε νεαρό καταληψία εξαιτίας της διαταραχής της καθημερινής ζωής από τις πεντάμηνες διαδηλώσεις.
Βέβαια ο δημοσιογράφος αναζήτησε και τα αιτήματα των φοιτητών καθώς και τους λόγους που κάνουν κατάληψη. Εντός του πανεπιστημίου, συναντήθηκε τους καταληψίες Λέτα, Αλεξάντερ και Ντίμιταρ. «Υπάρχει διαφθορά σε κάθε επίπεδο στη Βουλγαρία» λένε. «Και εμείς οι νέοι έχουμε χρέος να συνεχίσουμε τον αγώνα για λογαριασμό όσων είναι υπερβολικά γέροι σήμερα για να διαδηλώσουν. Διότι και εκείνοι διαδήλωσαν για χάρη μας. Πρέπει να τους δώσουμε την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν».
Το αίσθημα της αλληλεγγύης και η εκτίμηση των παρελθοντικών αγώνων για τα δικαιώματα είναι έντονα σε αρκετούς πολιτικοποιημένους φοιτητές. Αυτό το είδος των φοιτητών στην Ελλάδα, στα δικά μου χρόνια άγγιζε την γραφικότητα μιας και ο κοινός αγώνας συσχετιζόταν με αφίσες και χαρτούρες. Όμως στην Βουλγαρία οι φοιτητές οι ίδιοι κλείνουν τα πανεπιστήμια για μήνες έχοντας επίγνωση των ευθυνών και των κινήτρων τους.
Κι αυτό το καταλαβαίνουμε από την εξήγηση που δίνει ο ένας καταληψίας: «Δεν απαλλαγήκαμε ποτέ από την κομμουνιστική νοοτροπία, ότι πρέπει να λαδώσεις για να πετύχεις αυτό που θες. Ο κόσμος εδώ έχει αποδεχθεί τη διαφθορά ως μέρος της ζωής αλλά σήμερα επιθυμούμε να ξυπνήσουμε τον βουλγαρικό λαό και την πολιτική τάξη».
Έχω ακούσει αρκετούς δεξιούς ψηφοφόρους να μου εξηγούν με παρόμοιο τρόπο το πως λειτουργεί το σύστημα διαφθοράς και στην Ελλάδα και πως δεν πρέπει ποτέ να αλλάξει διότι έτσι έχουμε μάθει. Κι εδώ για να πετύχεις επαγγελματικά ή σε οποιοδήποτε τομέα επιθυμείς πρέπει να έχεις γνωστό στη Νέα Δημοκρατία για να προχωρήσεις. Αρκετοί επειδή επωφελούνται απ' αυτό κάνουν τα στραβά μάτια και οι υπόλοιποι απλά ελπίζουν σε μία μελλοντική διείσδυση στο πολιτικό κόσμο της διαφθοράς, οπότε σιωπούν και περιμένουν... Έτσι όμως δεν θα αλλάξει ο κόσμος και η κατάντια στην οποία ζούμε όλα αυτά τα χρόνια.
Κι ενώ εμείς εδώ εθελοτυφλούμε και σφαζόμαστε μεταξύ μας, η αλληλεγγύη των Βουλγάρων φοιτητών γίνεται ακόμα πιο φανερή μέσα από την ανακοίνωσή τους : «Διαμαρτυρόμαστε κατά της φτώχειας και της ανεργίας. Διαμαρτυρόμαστε προτού γίνουμε ζητιάνοι με πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης».Ένα πανό που κρέμεται στο πανεπιστήμιο τους γράφει: «Ο χρόνος σας τέλειωσε! 24 χρόνια ψευτο-μετάβασης είναι αρκετά» (σ.σ.: εννοεί από την πτώση του κομμουνισμού στη Βουλγαρία το 1989). Άλλα πανό έχουν τα συνθήματα «Κάτω η μαφία» και «Εμείς μένουμε, εσείς μεταναστεύετε» - αναφορά στην άρση των περιορισμών στη μετανάστευση των Βούλγαρων (και Ρουμάνων) εντός της Ε.Ε. που θα τεθεί σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου.
Η μετανάστευση δεν είναι ένα πρόβλημα που ισχύει μόνο στην Ελλάδα. Το ζούμε σε αρκετές χώρες. Όμως στις άλλες χώρες, η νεολαία θέλει να μείνει στην πατρίδα της διότι ελπίζει στην αλλαγή και σ' ένα καλύτερο μέλλον. Σίγουρα πολλοί απ' αυτούς τους νέους έζησαν την μετάβαση από τον κομμουνισμό στην Δύση, οπότε έχουν την πίστη πως μπορούν να επιδιώξουν μία ακόμη αλλαγή κοινωνική και πολιτική.
Την πίστη αυτή τη βρίσκουμε στα λόγια μίας ακόμα καταληψίας: «Με ενοχλεί, αλλά αυτή την εικόνα βγάζουμε προς τα έξω. Πολλοί εγκαταλείπουν τη Βουλγαρία για να πάνε σε πλουσιότερες χώρες της Ε.Ε. αλλά το κύριο σύνθημά μας είναι ότι επιθυμούμε να παραμείνουμε εδώ και να οικοδομήσουμε μια χώρα για την οποία θα είμαστε κάποτε περήφανοι».
Αντί λοιπόν στην Ελλάδα, οι φοιτητές να χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα, σε αυτούς που είναι υπέρ της κατάληψης και σ' αυτούς που είναι κατά, καλό θα ήταν να αφήσουν τα κόμματα που τους καθοδηγούν στην άκρη, και να ανοίξουν ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στη μετανάστευση, στην ανεργία και στην διαφθορά. Με το να τσακώνονται μεταξύ τους, αποφεύγουν να κοιτάξουν το γκρεμό που χάσκει μπροστά τους. Ένας γκρεμός που τους χωράει όλους. Όταν μπορέσουν να φρενάρουν αυτό το τραίνο του σάπιου ελληνικού συστήματος που τους οδηγεί στο χαμό, τότε θα ρθει και η στιγμή που θα μπορέσουν να σταθούν πλάι στο λαό, για να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους και τις άλλες ευπαθείς κι αδύναμες ομάδες που δεν μπορούν να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Τότε κι εμείς θα είμαστε περήφανη ως Έλληνες.
Στους καιρούς που ζούμε έχουμε μεγάλη ανάγκη από έναν νέο Μάη του '68.

Η μαλακία στην εξουσία

Δεν είναι καθόλου τυχαίο περιστατικό, ότι τα καθεστωτικά media επιλέγουν να προβάλουν διαταραγμένους, άτομα που η εξουσία τους έχει διαφθείρει τόσο πολύ, που όλοι έχουν πράγματα για τα οποία μπορούν να ντρέπονται και να εκβιαστούν.
Άτομα με σαφείς ψυχικές παθολογίες, είτε αυτές λέγονται ψυχώσεις, είτε παραληρήματα μεγαλείου, είτε ναρκισσισμοί που έχουν υποτροπιάσει σε κακοήθεις αλαζονείες, άτομα που ζουν μέσα σε παραισθήσεις, κάνουν κουμάντο σε νευραλγικές θέσεις του ελληνικού κράτους....
Κυρίως άτομα που δεν έχουν ηθικές αναστολές για να ανελιχθούν στην δική τους φαντασιακή κλίμακα, άτομα ασυνείδητα ή με ψυχολογία βασανιστή, που έχουν όμως εμβαπτιστεί στην κολυμπήθρα των ΜΜΕ και πλέον θεωρούνται “ταλαντούχοι πολιτικοί άνδρες”.
Αυτές οι τρομακτικές περιπτώσεις, έχουν κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο, αφού εσκεμμένα είναι συχνά προσκεκλημένοι σε τηλεοπτικά studios για να εκφράσουν την διαταραχή τους ως νόρμα, να απαξιώσουν σοβαρούς ανθρώπους και εναλλακτικές, τεκμηριωμένες απόψεις, ώστε να παίζουν μόνοι τους σε ένα ταμπλό όπου όλα τα μέσα επιτρέπονται.
Το πιο επικίνδυνο απ’ όλα είναι ότι αυτές οι περιπτώσεις, ηδονίζονται με το κακό που προκαλούν, ενίοτε βλέπουν την εφαρμογή της πολιτικής τους ως τρόπο για να πάρουν ρεβάνς, ένας θεός ξέρει από ποιον και γιατί. Από τον Κρανιδιώτη ως τον Άδωνη και από το διαπλεκόμενο κεφάλαιο ως τον ηθοποιό που παριστάνει τον δημοσιογράφο σε πλατό εργολάβου, ο τρόπος σκέψης είναι κοινός και δηλητηριάζει ολόκληρη την κοινωνία.
Η εξουσία τους θεωρεί απόλυτα χρήσιμους, αφού οι νοσηροί εγκέφαλοι πιστεύουν πως επιτελούν θεάρεστο έργο και επιδεικνύουν μεγαλύτερο ακόμα ζήλο, αδιαφορώντας για τα θύματα, ενώ ταυτόχρονα λαμβάνουν και παχυλούς μισθούς. Βέβαια υπάρχουν και φορές που η υπέρμετρη βλακεία τους τους οδηγεί σε προκλητικές δηλώσεις δυναμιτίζοντας το κλίμα, όπως κάποιος βουλευτής Τζαμτζής, ο οποίος δηλώνει ότι “αν είναι να λαμβάνω 2000 ευρώ δεν αξίζει να είμαι βουλευτής“. Κι αυτό όμως μέσα στο παιχνίδι είναι, ώστε να εξοργίζουν την κοινή γνώμη.
Όλα αυτά τα τρωκτικά, είναι αναλώσιμοι και μόνη τους αποστολή είναι να καταστρέψουν ότι μπορούν, μέχρι να “θυσιαστούν” στον βωμό της εξυγίανσης, κάτι που προβλέπεται πάντα σε κάθε σύστημα. Μετά έρχονται οι “μετριοπαθείς”, αυτοί που στηρίζουν δια της σιωπής το κάθε καθεστώς, για να τελειώσουν την δουλειά (αφού την βρώμικη την έκαναν τα τρωκτικά που αναφέραμε) και να παρουσιαστούν ως οι “λογικοί” που θα κάνουν πιο μαλακή την προσαρμογή στο ίδιο καθεστώς, που θα φορέσει όμως άλλο προσωπείο.

Πηγή: http://strangejournal.wordpress.com

Κι όμως κάτι αλλάζει...

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε πως κάτι αλλάζει... Αυτή η αλλαγή μάλιστα έχει γίνει ακόμα πιο έντονη μετά την ψήφο μομφής που πρότεινε ο Τσίπρας. Μία εναλλαγή συναισθημάτων απ' όλες τις πλευρές έχει γίνει αισθητή σε όλους μας. 

Η περιφρόνηση και η ειρωνεία των πολιτικών της κυβέρνησης έχει μετατραπεί σε άγχος και φόβο για την επερχόμενη πολιτική αλλαγή. Από την άλλη η θλίψη και η μιζέρια του ελληνικού λαού έχει αρχίσει να εκφράζεται με οργή, αντίδραση, κοινωνική αλληλεγγύη και επιμονή στον αγώνα για το δίκαιο. 

Οι καθηγητές και οι διοικητικοί των πανεπιστημίων επιμένουν για πρώτη φορά στον αγώνα τους παρά τις απειλές που ασκούνται εναντίον τους. Στο πλευρό τους βρίσκονται κι αρκετοί από τους φοιτητές, ανεξαρτήτως του ότι τα μνημονιακά κανάλια και μερικές καθεστωτικές εφημερίδες (όπως τα Νέα και το Έθνος) δίνουν πάτημα σε φοιτητές της Δ.Α.Π., κατακεραυνώνοντας έτσι τον αγώνα. 

Τα σημερινά πρωτοσέλιδα (Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013) δείχνουν την γελοία προσπάθεια της καθεστωτικής προπαγάνδας. Για παράδειγμα στο πρωτοσέλιδο του Έθνος, γίνεται μία σύγκριση μεταξύ ενός φοιτητή που φοιτά σε ένα ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο κι ενός που σπουδάζει σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Το παράδειγμα από μόνο του είναι ατυχές. Σίγουρα όμως πετυχαίνει τον σκοπό του, από τη στιγμή που απευθύνεται σε αναγνώστες με περιορισμένη κριτική σκέψη.

Από την άλλη έχουμε τον τομέα Υγείας που επιτίθεται πλέον ανοιχτά στον πιο αποτυχημένο κι επικίνδυνο υπουργό που έχει περάσει ποτέ από το χώρο αυτό. Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει αποδείξει από την πρώτη στιγμή πως σκοπός του είναι να επωφεληθεί ο ιδιωτικός τομέας εις βάρος του δημοσίου. Με λίγα λόγια, όποιος δεν έχει λεφτά δε θα μπορεί να επιβιώσει σ' αυτόν τον άθλιο καπιταλιστικό κόσμο. Ήδη μετράμε τους πρώτους νεκρούς καρκινοπαθείς εξαιτίας αυτών των μεταρρυθμίσεων. Και είναι ακόμα η αρχή. 

Όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι πια. Ο Γεωργιάδης σε κάθε του εμφάνιση δέχεται το γιουχάισμα των γιατρών, κι ας λέει στον Πρετεντέρη πως σε κάθε ομιλία του δέχεται ενθουσιώδης υποδοχή. Για τον Γεωργιάδη όμως ισχύει η παροιμία, του ότι τον φτύνουν όλοι κι αυτός λέει πως βρέχει. Και καλό είναι να παραδεχτεί σύντομα πως αυτό που σκάει πάνω του είναι ροχάλες, πριν αρχίσουν να γίνονται καρπαζιές. 

Από την άλλη έχουμε τον εθνικό εγωιστή, τον Βενιζέλο, ο οποίος για να αποφύγει να παραδεχτεί την πολιτική του ήττα, δηλώνει για δύο μέρες αδιάθετος για να αποφύγει τα αποτελέσματα της ψήφου εμπιστοσύνης που θα ζητούσε από δικούς του βουλευτές. Δηλαδή, τι παραπάνω πρέπει να κάνει για να αποδείξει το πόσο άχρηστος κι ανεπιθύμητος είναι; Το θέμα όμως είναι αλλού. Όταν δεν παραδέχεται κάποιος την ήττα του, γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος διότι οδηγείται με μεγαλύτερη ταχύτητα στο γκρεμό και δυστυχώς παρασέρνει και μας.

Κι επειδή ο κόσμος έχει διαπιστώσει πως οι πολιτικοί δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα, διότι δεν τους συμφέρει, αποφάσισε να πάρει τη τύχη στα χέρια του. Κοινωνίες ολόκληρες ξεσηκώθηκαν και νίκησαν το καθεστώς όπως συνέβη στην Κερατέα και στην Χαλκιδική (κι όπως θα συμβεί και στην Ηλεία). Άλλες κοινωνίες τα έβαλαν με τα απάνθρωπα καπιταλιστικά μονοπώλια και βγήκαν κερδισμένες, όπως η Χίος με την Aegean. 

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Ο κόσμος έχει αρχίσει να ξυπνάει. Η οργή έχει ξεχειλίσει και το σίγουρο είναι πως αν ρίξει μία ματιά στα μέτρα που έρχονται με το 2014, δε θα θέλει να κάτσει στο σπίτι του. Όσοι θα χουν φυσικά ως τότε σπίτι. 

Όσο περνάει ο καιρός, η πολιτική κατάσταση της Ελλάδος αλλάζει. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της κουτσής Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την Δημ.Αρ. ως δεκανίκια, οφείλει να αποχωρήσει. Και καλό είναι να το κάνει τώρα, για να αποφύγει την οργή που θα ξεχειλίσει στους δρόμους της ελληνικής κοινωνίας.

To πολιτικό σκηνικό καταρρέει

του Γιώργου Δελαστίκ

Τίποτα τελικά δεν θα µείνει όρθιο από το υφιστάµενο πολιτικό σκηνικό στις επόµενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και σε όποιο πολιτικό κλίµα κι αν γίνουν αυτές. Αυτή την αναπότρεπτη εξέλιξη τη συνειδητοποιούν σταδιακά ολοένα και περισσότεροι βουλευτές όλων των κοµµάτων και προσαρµόζουν ανάλογα την πολιτική συµπεριφορά τους, επιλέγοντας και προτάσσοντας τακτικές προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Καµιά κοµµατική πειθαρχία δεν υφίσταται πλέον σε κανένα κόµµα...
Μόνο η αποτροπή των εκλογών πάση θυσία ενώνει τους βουλευτές όλων των κοµµάτων πλην του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι αντιµετωπίζουν τον Σαµαρά και τον Βενιζέλο σαν… πολιτικά ζόµπι, από τα οποία θα απαλλαγούν -συµβολικά µιλώντας- τη νύχτα των επόµενων βουλευτικών εκλογών. Την ίδια νύχτα όµως οι σηµερινοί ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα συµπαρασύρουν στο πολιτικό τους τέλος τουλάχιστον καµιά… διακοσαριά (!) από τους σηµερινούς τριακόσιους βουλευτές όλων των κοµµάτων. Αυτό εξηγεί και την εµφανέστατη απέχθεια σχεδόν όλων των βουλευτών προς τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, δεδοµένου ότι καµιά ιδεολογία και κανένα γενικότερο ταξικό ή κοµµατικό συµφέρον δεν τίθενται στις σηµερινές συνθήκες από κανένα βουλευτή πάνω από την προσωπική επανεκλογή του! Μέχρι τώρα καταλυτικός παράγοντας της αποσύνθεσης του πολιτικού σκηνικού ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μέχρι πέρυσι τον Απρίλιο είχε θεωρητικά 160 βουλευτές (τόσους δηλαδή είχε εκλέξει στις εκλογές του 2009), πέρυσι τον Ιούνιο εξέλεξε 33 και σήµερα, ενάµιση χρόνο µετά, του έχουν αποµείνει 27! Έχει χάσει δηλαδή πάνω από 130 βουλευτές!
Αν στις επόµενες εκλογές η ΝΔ έρθει δεύτερο κόµµα, χάνοντας κι αυτή τουλάχιστον… 60 µε 70 εβδοµήντα έδρες από τις 129 που έβγαλε πέρυσι (και από τις οποίες της έχουν αποµείνει 127), είναι προφανές ότι οι πυλώνες του µεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού θα έχουν ισοπεδωθεί. Αυτό µπορεί να είναι δευτερεύουσας σηµασίας για την Αριστερά από τη στιγµή που το σύστηµα δεν φαίνεται για την ώρα να απειλείται µε ανατροπή, αλλά έχει τεράστια σηµασία για την αστική τάξη. Πόσο µάλλον που, όπως είναι τα πράγµατα αυτή τη στιγµή, η επόµενη κυβέρνηση είναι πιθανό να έχει ηγετικό πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενα κόµµα δηλαδή που δεν είναι αστικό, αλλά το οποίο η αστική τάξη πρέπει να ενσωµατώσει πλήρως και µάλιστα ταχύτατα, αν δεν θέλει να µπει σε περιπέτειες απελευθέρωσης µιας λαϊκής δυναµικής µε εντελώς απρόβλεπτες συνέπειες.
Η οικονοµική, πολιτική και κοινωνική κατοχή της Ελλάδας από τους Γερµανούς και τους υπόλοιπους µισητούς ευρωπαίους εταίρους της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κυοφορεί παντελώς άγνωστες και ενδεχοµένως κοινωνικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις και εξελίξεις. Αποκλείεται τα πράγµατα να µείνουν όπως είναι σήµερα! Μπορεί προσωρινά τα πράγµατα να µην εξελίσσονται όπως θα ήθελε η Αριστερά, µε ταξικές και κοινωνικές συγκρούσεις στο µαζικό κίνηµα υπό την ηγεµονία ανατρεπτικών πολιτικών δυνάµεων, αλλά οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό είναι ήδη κατακλυσµιαίες και η πρώτη φάση τους θα ολοκληρωθεί στις κάλπες των επόµενων βουλευτικών εκλογών.
Οσο κι αν η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική Αριστερά της ανατροπής δεν συµπεριλαµβάνεται ακόµη στους κερδισµένους των πολιτικών ανακατατάξεων, δεν µπορεί να µην αναγνωρίσει τις εκ βάθρων ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό που έχει επιφέρει ο µνηµονιακός όλεθρος της κατοχής και εξαθλίωσης της χώρας µας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Εξαιτίας της δραµατικής φτωχοποίησης του λαού µας µέσω του καθεστώτος που επέβαλε το Μνηµόνιο από τον Μάιο του 2010 αναδείχθηκαν µε θεαµατικό τρόπο τρία αντιµνηµονιακά κόµµατα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το χώρο της Αριστεράς πήγε από το 1,6% το 2009 στο 26,9% του περσινού Ιουνίου. Δηµιουργήθηκαν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και πήραν αµέσως 7,5% στο χώρο της Δεξιάς. Εκτοξεύθηκε από το 0,29% στο 6,92% η Χρυσή Αυγή, στο ακροδεξιό άκρο του πολιτικού φάσµατος. Από το 4,9% δηλαδή που είχαν συνολικά τα κόµµατα αυτά στις βουλευτικές εκλογές του 2009 πήγαν στο… 41,3%! Από το «τίποτα» του 5% πλησίασαν στο µισό των ψηφοφόρων – και έπεται συνέχεια! Αυτονόητο είναι ότι η αντιµνηµονιακή στάση δεν ενοποιεί ούτε κατά διάνοια πολιτικά τα κόµµατα αυτά ή κάποιους στόχους τους, δείχνει όµως τις εκλογικές µεταπτώσεις της ελληνικής κοινωνίας. Από 335.289 ψήφους συνολικά το 2009 πήραν… 2.543.489 ψήφους τον περσινό Ιούνιο! Πάνω από 2,2 εκατ. επιπλέον ψηφοφόροι τάχθηκαν στο πλευρό των αντιµνηµονιακών κοµµάτων! Σχεδόν… οκταπλασίασαν (!) την εκλογική τους απήχηση.
Αυτό συνιστά πολιτικό σεισµό, ανεξάρτητα αν η επαναστατική Αριστερά δεν επωφελήθηκε από αυτόν µέχρι τώρα. Βρισκόµαστε όµως ακόµη στην αρχή της πολιτικής σεισµικής δραστηριότητας. Ολα αυτά που έχουν γίνει µέχρι τώρα ενδέχεται να αποδειχθούν απλώς προσεισµοί του κύριου πολιτικού σεισµού που θα ακολουθήσει. Το βέβαιο είναι πως θα ζήσουµε µεγάλα, πολύ µεγάλα γεγονότα. Και είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν θα έχουν πια τους γνωστούς µέχρι σήµερα πρωταγωνιστές, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση θα πάνε σπίτι τους. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν θα είναι παρατηρητής αλλά συνδιαµορφωτής των εξελίξεων αυτών. Εχει κάθε λόγο να φιλοδοξεί να παίξει όχι απλώς ενεργό, αλλά πρωταγωνιστικό ρόλο – µε την κυριολεκτική σηµασία των λέξεων αυτών. Από αυτή τη νοοτροοπία πρέπει να διακατέχεται και για τέτοιο ρόλο να προετοιµάζεται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά.

Πηγή: http://prin.gr/

Οι διαδηλώσεις των likes...

Το ξεγύμνωμα των δύο ανώνυμων διαδηλωτών της χθεσινής πορείας αναδεικνύει με τον πιο πετυχημένο τρόπο την αγωνιστική γύμνια της σημερινής Αριστεράς. 

Από την μέρα που η τηλεόραση μπήκε στη καθημερινότητά μας, όλοι αναζητούσαμε τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που μας αναλογούν στο γυαλί. Αυτή η περίοδος που όλοι της γενιάς μου έχουμε ζήσει, είναι παρελθόν.

Πλέον με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο κάθε πικραμένος αναζητάει τα πολυπόθητα likes. Επιδιώκει να γράψει το καλύτερο πλακάτ για να φωτογραφηθεί και να κυκλοφορήσει σε όλους τους διαδικτυακούς τοίχους των επαναστατών του πληκτρολογίου. Έχω συναντήσει αρκετούς απ' αυτούς. Ο τελευταίος ήταν έξω από το Ραδιομέγαρο. Έκανε κύκλους ανάμεσά μας αρκετή ώρα, έχοντας ένα αποτυχημένο στατιστικό στοιχείο, γραμμένο σε χαρτόνι. Αν θυμάμαι καλά αναφερόταν στην αποχή των προηγούμενων εκλογών, συνδυάζοντας το 30% της αποχής με 3.000.000 ψηφοφόρους(;)! Όταν κατάλαβε πως τον αποθανάτισαν μερικοί φωτογραφικοί φακοί, δίπλωσε το χαρτόνι κι εξαφανίστηκε σαν κύριος. Ήταν σίγουρος πως αύριο θα εμφανιζόταν στο facebook και στα ιστολόγια ως ένας νέος επαναστάτης της συγκεκριμένης βραδιάς. Ο Τσε της Πέμπτης 7 Νοεμβρίου του 2013.

Έτσι και χθες, τα δύο αυτά παλικάρια αποφάσισαν να γδυθούν για να κερδίσουν λίγη από την δόξα. Μόνο που κι αυτοί χρησιμοποίησαν τον εύκολο δρόμο, το πορνογραφικό μάρκετινγκ (όπως η Ζωή της Αντέλ). Το πρωί που ξύπνησα βρήκα αρκετές από τις φωτογραφίες τους στο διαδίκτυο. Σίγουρα πολλοί το διασκέδασαν. Λογικό γι' αυτούς, μιας και η επανάσταση έχει διασκεδαστικό χαρακτήρα. Το είχαμε ζήσει αυτό στην περίοδο των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Κάποιοι άλλοι δεν ασχολήθηκαν μαζί τους, και καλά έκαναν για μένα. Εγώ αποφάσισα να τους προσφέρω τη θέση της φωτογραφίας στη σημερινή ανάρτηση διότι μου έδωσαν το πάτημα να αναφερθώ στην παρακμή και την κατάντια των σημερινών διαδηλώσεων. 

Αυτοί οι δύο τύποι επιβεβαίωσαν τη στάση μου στην χθεσινή μου ανάρτηση (μπορείτε να την διαβάσετε εδώ). Μπορεί να ακούγομαι κακός αλλά δυστυχώς η αλήθεια είναι αυτή που πονάει. Την επανάσταση και την κάθε διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας την μετράμε σε likes και σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάτι ξέρει ο τρελαντώνης και μας υπόσχεται δωρεάν ίντερνετ προς όλους. Αυτά βλέπουν οι οπισθοδρομικοί δεξιοί και γελάνε με τον χώρο της Αριστεράς. 

Αυτή η κατάντια είναι που μας έχει φάει. 

Έχουμε γίνει μία καρικατούρα που το μόνο που ξέρει είναι να τιμάει ένα ένδοξο αγωνιστικό παρελθόν. 

Σύγχρονοι ειδωλολάτρες παλιών μυθικών ηρώων. 

Άβουλοι αγωνιστές. 

Επαναστάτες των likes.

Η σκόνη της ιστορίας...

Γεννήθηκα την δεκαετία που το ανατολικό μπλοκ γκρεμιζόταν. Ότι δεν κατάφερε ο Ψυχρός Πόλεμος, το κατάφεραν οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης. Πρώτοι οι Εσθονοί κι ακολούθησαν οι Πολωνοί με την Αλληλεγγύη και οι υπόλοιποι λαοί. Σε κάποιες χώρες η αλλαγή ήταν βελούδινη, όπως στην Ουγγαρία ενώ σε άλλες κύλησε πολύ αίμα όπως στην Ρουμανία.
Αναφέρομαι σε μία περίοδο που έκλεισε με την πτώση του Τείχους το 1989, διότι από τότε στη συνείδηση του κόσμου έμεινε η εντύπωση πως ήρθε το τέλος της Ιστορίας. Για όλους εμάς που αρχίσαμε να ωριμάζουμε στη δεκαετία του '90 και να συνειδητοποιούμε την ιθαγένειά μας, την ιστορία μας και παράλληλα τον εαυτό μας, διαπιστώναμε πως ο ρόλος της Ιστορίας είναι για μελέτη των γεγονότων, για εθνικιστικές διαμάχες με τις γειτονικές χώρες αλλά και ως ένας λόγος σημαντικός για να περηφανευόμαστε και να νιώθουμε ανώτεροι από τα υπόλοιπα έθνη. Με λίγα λόγια, η Ιστορία για μας έχει έναν χαρακτήρα παρελθοντικό.
Με αυτήν την ιδέα στο μυαλό μας πορευτήκαμε στις επόμενες δεκαετίες, αγνοώντας την Ιστορία. Την Ιστορία που ζούμε τώρα διότι έχουμε μάθει να ζούμε τα γεγονότα μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεών μας. Να παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις ως κάτι παρελθοντικό. Κάτι που δεν μπορούμε να ρυθμίσουμε. Κάτι που δεν είναι στο χέρι μας. Μάθαμε να ζούμε σε μία κοινωνία και να λειτουργούμε ως άβουλα όντα. Παθητικοί πολίτες των γεγονότων που μας περικλείουν.
Δε μπορούμε να νιώσουμε τη δύναμη που έχουμε ως λαός ή ακόμα κι ως ομάδα για να αλλάξουμε τον κόσμο. Κι αυτό είναι που μας έχει φθείρει και μας έχει οδηγήσει ως τον πάτο.
Δεν περιμένω να αλλάξει ο κόσμος από δεξιούς και συντηρητικούς ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι από την φύση τους προτιμούν να παραμένουν στάσιμοι για να μπορούν να συντηρούν και να προφυλάσσουν τα πλούτη τους και την άνεσή τους.
Όμως δεν μπορώ πλέον να δικαιολογήσω και να συμμεριστώ τους εορτασμούς των αριστερών όσον αφορά τις επετείους ένδοξων αγωνιστικών στιγμών. Δεν δέχομαι πια την ηττοπάθεια που βαραίνει τον αριστερό χώρο από την Συνθήκη της Βάρκιζας και μετά.
Οι εορτασμοί των επετείων όπως η σημερινή που αφορά το Πολυτεχνείο δείχνει την ανεύθυνη στάση της Αριστεράς απέναντι στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας. Σαράντα χρόνια είναι πολλά για να δοξάζουμε το Πολυτεχνείο.
Μου θυμίζει αρκετά την χαζοπερηφάνεια του Νεοέλληνα όσων αφορά το ένδοξο παρελθόν του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, διότι γνωρίζει πως στη σύγχρονη εποχή δεν έχει πετύχει τίποτα αξιόλογο.
Το ίδιο συμβαίνει και στον Αριστερό χώρο. Μνημονεύει το γεγονός του Πολυτεχνείου ενώ αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχουν ικανοί άνθρωποι να δημιουργήσουν ένα νέο Πολυτεχνείο. Τιμάει τον Μπελογιάννη, τον Λαμπράκη κι τον Θεοδωράκη γνωρίζοντας πως δεν θα υπάρξει κανένας ικανός κι άξιος οραματιστής στο παρόν και στο εγγύς μέλλον.
Αβάσιμη είναι και η δικαιολογία του ότι συγκεντρωνόμαστε σ' αυτές τις επετείους για να κάνουμε διάλογο για την σημερινή κατάσταση. Δεν χρειάζονται ιστορικές στιγμές για να συγκεντρωνόμαστε να τις "τιμήσουμε" και να συζητήσουμε τα προβλήματα της κοινωνίας και την απουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος της Ελλάδος. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που μας καλούν στους δρόμους αλλά εμείς κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας από ανευθυνότητα.
Ξέρουμε μόνο να δείχνουμε την αγωνιστική μας φύση σε προγραμματισμένες πορείες και σε ξεφτισμένες πλέον επετείους. Δεν υποτιμάω το Πολυτεχνείο. Αντιθέτως, η ιστορική αυτή στιγμή μας έδειξε τον δρόμο για το πως πρέπει να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και την ελευθερία μας. Απογοητεύομαι από τον κόσμο (και τον εαυτό μου) που με την παθητική μας στάση δεν καταφέραμε και δεν θα καταφέρουμε να ζήσουμε νέα Πολυτεχνεία μ' αποτέλεσμα να έχουμε χάσει όλα αυτά που ο λαός με αγώνες είχε κερδίσει.
Δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία όπου υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφυπνιστεί αλλά φοβούνται να μπουν στη πρώτη γραμμή...

Το Πολυτεχνείο δείχνει τον δρόμο στην ΕΡΤ

Το γεγονός του να γιορτάζεται 40 χρόνια μία αυθόρμητη εξέγερση, δείχνει την έλλειψη αγωνιστικότητας όλων των μετέπειτα γενιών για το κοινό δίκαιο. Φυσικά βοήθησε και η παραποίηση της ιστορίας μέσα από την προπαγάνδα, κάτι που βοήθησε ορισμένους από τους φοιτητές εκείνων των ημερών, να αναρριχηθούν σε πολιτικά αξιώματα κι εκεί να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό. Τον συμφεροντολογικό. 

Αν όμως κάτσει κανείς κι αναλογιστεί τα επόμενα 40 χρόνια που ακολούθησαν μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, θα βρει αφορμές κι αρκετούς λόγους γι' αυθόρμητες αντιδράσεις. Αυτές οι αφορμές έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία τρία χρόνια. Αντί να ζήσουμε λοιπόν "Νέα Πολυτεχνεία", συνεχίζουμε να μνημονεύουμε την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου. 

Όμως μετά από 40 χρόνια, οι δυνάμεις καταστολής ξαναμπήκαν σ' έναν ιδιαίτερο χώρο ασύλου. Αναφέρομαι στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Τις πρώτες μέρες μαζεύτηκε αρκετός κόσμος. Η μαζική αντίδραση ξεφούσκωσε γρήγορα. Με την πάροδο του χρόνου διαπιστώσαμε πως στο προαύλιο συναντιόμασταν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Ακόμα και την περασμένη Πέμπτη που μπούκαραν ξημερώματα τα ΜΑΤ, μαζεύτηκε ο ίδιος κόσμος στην Μεσογείων. Μπορεί να φαινόταν λίγος στα μάτια του καθενός, αλλά αποτελείται από έναν αριθμό ικανό στο να φέρει ανατροπές στο κατεστημένο. 

Εξάλλου η ιστορία έχει αποδείξει πως οι λίγοι αλλάζουν το ρου της ιστορίας, ανεξαρτήτως ότι μετά μοιράζονται τη δόξα με τον υπόλοιπο λαό (κι όχι με τον Τόμσεν). 

Όμως στις μέρες μας ζούμε μία νέα καταστολή. Αυτή της φωνής της ΕΡΤ. Και δεν αναφέρομαι της προπαγανδιστικής ΕΡΤ. Αυτά τα πρόσωπα βρίσκονται στο ΔΤ και συνεχίζουν εκεί την αμαύρωση του λειτουργήματος των δημοσιογράφων.

Η νέα όμως ΕΡΤ, η εναλλακτική, η ριζοσπαστική, η απεργιακή, αυτή η φωνή της ΕΡΤ επιμένει να μιλάει. Κι αφού η ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, κατέβασε τα μικρόφωνα της από την Αγία Παρασκευή, οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ βρήκαν νέο βήμα από το χώρο του Πολυτεχνείου παρά τις απειλές για νέα επέμβαση της αστυνομίας στον ιστορικό αυτό χώρο της Πατησίων.

Για πρώτη φορά λοιπόν συναντώ σ' αυτή τη σύντομη διάρκεια της ζωής μου, την ώθηση που προσφέρει η ιστορία σε νέα πρόσωπα, σε νέες ιδέες, σε νέες διεκδικήσεις και σε νέα οράματα. Το Πολυτεχνείο γνωρίζοντας πως η φθορά του χρόνου έχει αρχίσει να το αγγίζει, προσφέρει με μεγάλη ευλάβεια τον ρόλο του στο Ραδιομέγαρο.

Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε κι ένας νέος κύκλος μόλις αρχίζει...

"Σκότωσαν τον Λαμπράκη αλλά με την πράξη τους αυτή γέννησαν εκατοντάδες Λαμπράκηδες!"

Ότι πιο δυνατό έχω ακούσει σε θεατρική παράσταση. Τόσο πάθος για το δίκαιο και την αλλαγή ενός κόσμου προς το καλύτερο. Τη φράση που χρησιμοποιώ ως τίτλο της σημερινής ανάρτησης, ακούστηκε δυνατά σε όλο το χώρο του Badminton και ο κόσμος αυθόρμητα ξέσπασε σε ζητωκραυγές ενώ η παράσταση εξελισσόταν στο σανίδι. Ήμουν έτοιμος να σηκωθώ από τη θέση μου και να τρέξω δακρυσμένος προς τη σκηνή για να φιλήσω τα χέρια του εξαιρετικού ηθοποιού Άρη Λεμπεσόπουλου.
Τα λόγια αυτά χτύπησαν με τόση ορμή πάνω στο σώμα μου, το διέλυσαν, ξέσκισαν τη σάρκα κι έπειτα ανέβηκαν για να εδραιωθούν για πάντα στο μυαλό μου. Ο θάνατος ενός σπουδαίου αγωνιστή δημιούργησε μία νεολαία δραστήρια, η οποία αγωνιζόταν για την δικαιοσύνη και για την πάταξη του παρακράτους. Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου οι σημερινοί νεκροί αυτού του τόπου. Εκτός από τον Παύλο Φύσσα (προς θεού δεν τον συγκρίνω με τον Λαμπράκη),κανένας άλλος δεν μπορεί να μας εκφράσει.Ο τόπος μας είναι ορφανός από ήρωες.
Όμως υπάρχει ακόμα ένας ήρωας που είναι στη ζωή. Ο Μίκης Θεοδωράκης. Η μουσική παράσταση "Ποιος τη ζωή μου..." που παίζεται μέχρι την Κυριακή στο θέατρο Badminton παρουσιάζει την πορεία αυτού του ανθρώπου.
Σμύρνη, Χίος, Μυτιλήνη, Πάτρα...
Οι πόλεις πολλές. Το ίδιο και οι εικόνες που συνέλεγε από μικρός. Τα Δεκεμβριανά που τον ωρίμασαν πολιτικά. Η Μακρόνησος που τον τσάκισε. Ο στρατός που τον λύγισε. Κι έπειτα ο επαναστατικός του λόγος μέσα από τη μουσική. Η μελοποίηση ποιημάτων σπουδαίων Ελλήνων ποιητών. Η διεθνής αναγνώριση. Και τέλος η χούντα. Η φυλάκιση στην Μπουμπουλίνας, ο κατ'οίκον περιορισμός στην ορεινή Αρκαδία, η φυγή του στη Γαλλία και η επιστροφή του με την μεταπολίτευση.
Μία ζωή γεμάτη που του χάρισε δύο φράσεις, "Η Ελλάδα που ταξιδεύει..." και "Κάτι αλλάζει στην Ελλάδα".
Αυτό είναι που πρέπει να πιστέψουμε κι εμείς ως Έλληνες.
Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. Και θα αλλάξει με την δική μας δράση.
Η συγκεκριμένη παράσταση με άγγιξε πολύ,με συγκίνησε και που δημιούργησε αρκετούς προβληματισμούς. Διαπίστωσα πως κανείς δεν είναι σίγουρος για το μέλλον που του επιφυλάσσεται. Αν δεν πιάσει τη τύχη από τα μαλλιά τότε γίνεται μοιρολάτρης. Αν όμως καταφέρει να ανέβει στο άρμα των εξελίξεων τότε γίνεται άξιος της μοίρας του και συνάμα αποκτά ένα σπουδαίο προνόμιο με το να μπορεί να πλάθει ο ίδιος το παρόν κι έτσι να στήνει γερά θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο.
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετική. Το ίδιο και οι ερμηνευτές των τραγουδιών.
Οι παραστάσεις τελειώνουν την Κυριακή. Μη το χάσετε...

Πρώην Ελληνική Δημοκρατία!

γράφει ο Στέλιος Ελληνιάδης

Αυτή είναι η Πρώην Ελληνική Δημοκρατία των Βαλκανίων (πΕΔΒ). Και συνορεύει με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (πΓΔΜ). Δύο από τα μορφώματα που προέκυψαν από τη διάλυση των Βαλκανίων, σε διαφορετική χρονική στιγμή και με διαφορετικές μεθόδους.
Πρώην Ελληνική Δημοκρατία! Δεν χρειάστηκαν βομβαρδισμοί με εμπλουτισμένο ουράνιο, ούτε κατεδάφιση εργοστασίων, γεφυρών και κρατικών τηλεοπτικών σταθμών με πυραύλους ακριβείας. Ούτε καν ειρηνευτικές δυνάμεις για να τηρήσουν το νέο καθεστώς...
Εφαρμόστηκε μια πιο εξελιγμένη μέθοδος. Αποτελεσματική και αναίμακτη. Με μια πολιτική κάστα που συναρμολογήθηκε συστηματικά με προκαθορισμένη αποστολή. Επιλεγμένα άτομα από τη δεξαμενή της ελληνικής νομενκλατούρας, ενισχυμένα από τα ρεμάλια της ακροδεξιάς χαβούζας και τα ρετάλια της σοσιαλιστικής και ευρωκομμουνιστικής Αριστεράς.
Αθόρυβα πέρασε το ξεσκαρτάρισμα στα κόμματα εξουσίας που σταδιακά μετατράπηκαν σε υποχείρια τοκογλύφων και σπείρες ληστών. Με τη στήριξη προνομιούχων διαπλεκομένων εντοπίων επιχειρηματιών, τραπεζιτών, εργολάβων, εκδοτών, καναλαρχών και εφοπλιστών, που με χαριστικές ρυθμίσεις, φωτογραφικά νομοθετήματα, καταχρηστικές αναθέσεις, επιλεκτικές επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και φοροαποφυγές, εξαγωγές δισεκατομμυρίων ευρώ, λαθρεμπόριο και μίζες, ξετίναξαν τα δημόσια ταμεία, απομύζησαν τον κοινωνικό πλούτο και βύθισαν τη χώρα στα δάνεια, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία διεκπεραιώνουν το ξεχαρβάλωμα και διευκολύνουν την άλωση της Ελλάδας από τους ξένους και τους ντόπιους μεσάζοντες.
Υπάλληλοι των οργανισμών που ελέγχονται από τους δανειστές, σαν τον Παπαδήμο, τον Προβόπουλο και τον Παπακωνσταντίνου, και απόφοιτοι αμερικανικών πανεπιστημίων εξειδικευμένων στη διαμόρφωση πολιτικών ανδρείκελων σαν τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη, έφτασαν να διαχειρίζονται εν λευκώ τις ζωές ενός ολόκληρου λαού και τη μοίρα μιας χώρας ολόκληρης. Πλαισιωμένοι, βεβαίως, από ένα πλήθος παραγόντων της πολιτικής νομενκλατούρας που είναι όμηροι των δανειστών και υποχείριά τους, όντας καταγεγραμμένοι σε λίστες τύπου Λαγκάρντ, Χριστοφοράκου-Siemens και άλλες παρεμφερείς.
Όσοι τα πήραν και όσοι διευκόλυναν άλλους να τα πάρουν, δεν τολμούν να βγάλουν κιχ για να μην διασυρθούν, όπως τους αξίζει, και για να μην πάνε φυλακή, όπως επίσης τους αξίζει.
Καταστρέφουν την οικονομία, καταστρέφουν τα κοινωνικά και παραγωγικά δίκτυα, καταστρέφουν τις υποδομές, καταστρέφουν και τους θεσμούς.
Για να αποδομηθεί γρήγορα το κράτος και να παραλύσει η χώρα προκειμένου να εκποιηθεί ο δημόσιος πλούτος και να υφαρπαχτεί ο ιδιωτικός, καταργείται όλο το νομικό πλαίσιο καθιέρωσης, προστασίας και αναγνώρισης των στοιχειωδών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Ανεξαρτησία και Δημοκρατία στα τάρταρα

Η υποβάθμιση της Βουλής, η συστηματική παραβίαση όλων των βασικών διατάξεων του Συντάγματος, η υπογραφή ταπεινωτικών Μνημονίων, η εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στους ξένους δανειστές, η ξένη εποπτεία, η κατάργηση των νόμων που προστατεύουν τα δικαιώματα των πολιτών, οι αλλεπάλληλες επιστρατεύσεις εργαζομένων, ο έλεγχος του δικαστικού σώματος, η ενίσχυση της αστυνομοκρατίας και η διακυβέρνηση της χώρας από ένα μειοψηφικό συνασπισμό κομμάτων, κατατάσσουν τη χώρα στο επίπεδο των υποσαχάριων «δημοκρατιών» και των αποικιακών μορφωμάτων επί ευρωπαϊκού εδάφους τύπου πΓΜΔ, Κοσόβου και Λετονίας.
Ένα τεράστιο πλέγμα θεσμών, δικαιωμάτων και ρυθμίσεων, που χρειάστηκαν πάρα πολλές δεκαετίες μόχθου, αγώνων και θυσιών, για να ωριμάσουν και να αποτελέσουν ένα σύστημα που επρόκειτο να καταστεί ευρωπαϊκό, διαλύεται ολοσχερώς από τα σκουπίδια που το ίδιο το σύστημα παράγει. Με πρόσχημα τη θεραπεία μιας «γρίπης» της οικονομίας, που οι ίδιοι δημιούργησαν, τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά παράσιτα που γεννάει το σύστημα και καλλιεργούνται από το διεθνές κύκλωμα τοκογλυφίας και πειρατείας, εξαπέλυσαν μια άνευ προηγουμένου επιδρομή για την καταστροφή και λεηλασία της Ελλάδας.
Τα δίκτυα επικοινωνιών, ενέργειας, μεταφορών και χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, εκποιούνται στους ξένους. ΕΡΤ, ΟΤΕ, ΔΕΗ, τράπεζες, λιμάνια και αεροδρόμια ανεκτίμητης οικονομικής αξίας και τεράστιας σημασίας για την ανεξαρτησία και την ανάπτυξη της χώρας, ξεπουλιούνται όσο-όσο. Η ατομική περιουσία των πολιτών υφαρπάζεται, ενώ οι τράπεζες-δανειστές εκχωρούν τα δικαιώματα είσπραξης των στεγαστικών δανείων σε ξένα funds. Οι ιστοί και οι αρμοί της Ελλάδας θραύονται και θρυμματίζονται. Τα εργασιακά δικαιώματα, η κοινωνική ασφάλιση, η υγειονομική περίθαλψη και το εκπαιδευτικό σύστημα ξεχαρβαλώνονται. Κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, υποχρηματοδοτούν τα πανεπιστήμια και καταργούν την αυτονομία τους, ενώ χτίζουν φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλοιώνουν τις πολιτισμικές και κοινωνικές αξίες που αποτελούν τα θεμέλια του κράτους δικαίου. Η απόλυση θεωρείται σωτηρία και η εργασία βάρος για την κοινωνία. Στέλνουν τα μορφωμένα Ελληνόπουλα μετανάστες στο εξωτερικό. Εξαφανίζουν τη βιοτεχνία και εξαρθρώνουν τα εμπορικά δίκτυα, επιταχύνουν την αποβιομηχάνιση και την αποσάθρωση του αγροτικού τομέα, καθιστώντας τη χώρα πλήρως εξαρτημένη από τα διεθνή ολιγοπώλια. Εκατοντάδες χιλιάδες καταστήματα κλειστά, εκατομμύρια άνεργοι και ανασφάλιστοι, χιλιάδες υποσιτιζόμενοι και άστεγοι πολίτες είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής ενός εγκληματικού σχεδίου καταβαράθρωσης και απομύζησης της Ελλάδας.
Τίποτα πλέον δεν θα είναι ελληνικό στην Πρώην Ελληνική Δημοκρατία!

ABCDFGHIJ…

Kamil Ziegler, Pavel Horak, Michal, Pavel Saroch, Konstantin Yanakov, Marco Sala, Igor Rusek, Rudolf Jurcik, πρόεδρος, αντιπρόεδρος και μέλη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του ΟΠΑΠ, μιας καλά δομημένης και εξαιρετικά κερδοφόρας δημόσιας επιχείρησης που ξεπουλήθηκε στους ξένους. Συν τρεις εντόπιους μεσάζοντες. Κινέζοι στο Δ.Σ. της Cosco στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, Καναδοί στο Δ.Σ. της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές, Γερμανοί στο Δ.Σ. του ΟΤΕ και, σε λίγο, Γάλλοι στην ΕΥΑΘ, Ρώσοι στον ΟΣΕ κ.ο.κ. Καθώς ολοκληρώνεται η εκποίηση της χώρας, οι ξένοι θα είναι ιδιοκτήτες και διαχειριστές όλων των μεγάλων και νευραλγικών οικονομικών δικτύων και μονάδων της χώρας. Αυτούς θα υπηρετούν οι υπουργοί Βιομηχανίας, Εμπορίου, Ανάπτυξης και Οικονομικών. Και οι Έλληνες χαμηλόμισθοι και ανασφάλιστοι υπηρέτες! Η «Ελλάδα» θα είναι απλώς ένα εμπορικό σήμα. Δεν θα έχει περιουσία, δεν θα έχει ανεξαρτησία, δεν θα έχει ελληνική διοίκηση, με ξένους ιδιοκτήτες και εντόπιους μεσάζοντες και υπαλλήλους.
Αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, πρώτες ύλες, επικοινωνίες, νερό, τράπεζες, ό,τι αποτελεί την υλική βάση μιας κοινωνίας, πάνω στην οποία χτίζεται όχι μόνο η εθνική της οικονομία, αλλά και η εθνική της κυριαρχία, παραχωρείται στους ξένους! Κι αυτό που μένει είναι ένας λαός με ένα τεράστιο χρέος υπέρ των ξένων τραπεζών και τοκογλύφων -τάχαμου επενδυτών- και με πατρίδα μόνο κατ’ όνομα! Φάτε μάτια ιστορία και κοιλιά περίδρομο!
Μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος, οι πολιτικοί που δεν τους ενδιαφέρει ποιους υπηρετούν, αρκεί να παραμένουν στην εξουσία και να παίρνουν ένα μερίδιο εύνοιας και πλούτου από τα πραγματικά αφεντικά, εξασφαλίζοντας ένα πλέγμα προστασίας από δικαστές, αστυνομικούς και δημοσιογράφους. Αν και ορισμένοι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, σε στιγμές εκλάμψεων, «τρομάζουν» και οι ίδιοι με τα κατορθώματα της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και την τροπή των πραγμάτων!
«…Αυτό που με ανησυχεί είναι μήπως κατρακυλάμε ήδη σε έναν ατέλειωτο κατήφορο και απλά δεν το καταλαβαίνουμε. Ο εφιάλτης είναι μια Ελλάδα που θα έχει μετατραπεί σε “αποτυχημένο κράτος”, αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν failed state. Πώς θα έμοιαζε η πατρίδα μας με βάση αυτό το σενάριο; Την πραγματική επιρροή και το μάνατζμεντ θα το έχουν ολιγάρχες νέου τύπου, που θα κάνουν την περιώνυμη διαπλοκή της δεκαετίας του 1990 να μοιάζει με αθώο παιχνιδάκι. Η ηγεμονία τους θα βασίζεται σε ένα συνδυασμό μηχανισμών φυσικής βίας και “δολοφονίας χαρακτήρων” με τη μέθοδο της λάσπης και της παραπληροφόρησης. Η χώρα θα ταλανίζεται ενίοτε από τους καυγάδες τους που, όπως συνέβαινε και παλαιότερα, θα συμπαρασύρουν και το πολιτικό σύστημα. Η όποια υγιής επιχειρηματική τάξη θα αντιμετωπίζει με τρόμο αλλά και δειλία το φαινόμενο, ακολουθώντας την πάγια αρχή «μην μπλέκεις με τέτοια πράγματα».
Αυτά δεν τα γράφει κανένας βουρλισμένος αντιμνημονιακός, αλλά ο Αλέξης Παπαχελάς στο πρωτοσέλιδο άρθρο του με τίτλο «Εφιάλτης», στην Καθημερινή. Στον ξύπνιο του στηρίζει τα Μνημόνια και τη συγκυβέρνηση της συμφοράς και στον ύπνο του υπό τη μορφή εφιάλτη βλέπει την αλήθεια! Άβυσσος η ψυχή του δημοσιογράφου…
Συμπολίτες, δεν έχουμε κανένα περιθώριο! Είναι κιόλας αργά! Να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για να μην υπάρχει ούτε ένας πολίτης που δεν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της συντελούμενης καταστροφής του ιδίου και της Ελλάδας ολόκληρης. Γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, μόνο η πάνδημη εξέγερση των πολιτών μπορεί να σταματήσει την κατακρήμνιση της χώρας, τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων και το ρίξιμο στην πυρά των αγωνιστών!

Πηγή: http://e-dromos.gr/

Οι Χιώτες κήρυξαν μποϊκοτάζ στην Olympic

Του Στρατή Μπαλάσκα

Από σήμερα και έως την Τρίτη 19 του μήνα, οι Χιώτες μποϊκοτάρουν τα ταξίδια με αεροπλάνα. Σημειωτέον ότι ήδη ιδιωτική αεροπορική εταιρεία της Τουρκίας εκτελεί με εισιτήριο από 50 έως 70 ευρώ το αεροπορικό δρομολόγιο Σμύρνης-Αθηνών.
Το μποϊκοτάζ κήρυξε η Ενωση Καταναλωτών Χίου, για να δείξουν οι Χιώτες με την αποχή τους «την αντίθεσή τους από τη μια στην απομόνωση και από την άλλη στη σχεδόν ληστρική πολιτική του μονοπωλίου της Olympic, που απαιτεί μισό μισθό για ένα ταξίδι στην Αθήνα, την ώρα που με το 1/3 των χρημάτων φτάνει κανείς σε ευρωπαϊκούς και όχι μόνο προορισμούς.
Ενώ αποτελεί πλέον ρουτίνα για τους Χιώτες της Αμερικής, να φτάνουν στο νησί μέσω Κωνσταντινούπολης ή Σμύρνης».
Ας σημειωθεί εδώ ότι μια ανατρεπτική πρόταση κατέθεσε στο Δημοτικό Συμβούλιο ο αντιδήμαρχος Βροντάδου Ν. Νύκτας, που πρότεινε στο πλαίσιο διερεύνησης εταιρειών, που κάνει ο Δήμος Χίου, να κληθεί η ιδιωτική τουρκική αεροπορική εταιρεία «Πήγασος», που ήδη εκτελεί το δρομολόγιο Σμύρνη-Αθήνα με εισιτήριο 50 ευρώ, να κάνει στάση στη Χίο. «Οταν η Ολυμπιακή απαιτεί μισθό για ένα ταξίδι, είπε, γιατί να μη διερευνήσουμε αυτή τη δυνατότητα, που θα φέρει Σμυρνιούς αεροπορικώς στη Χίο, αλλά παράλληλα θα πάει τους Χιώτες στην Αθήνα με το 1/3 της υπάρχουσας τιμής του μονοπωλίου της Olympic;».
Παράλληλα ο κ. Νύκτας πρότεινε να διερευνηθεί σε επίπεδο Περιφέρειας η αγορά ακόμα και μεταχειρισμένου πλοίου, απ' αυτά που στις σκανδιναβικές χώρες κινούνται με ήπιες μορφές ενέργειας, ώστε με την εξοικονόμηση καυσίμων να πέσει στο μισό το κόστος των σημερινών μεταφορών.

Πηγή: Ελευθεροτυπία 13-11-13

Ο θρίαμβος του ατομικισμού

"... Το αίσθημα αβεβαιότητας ήταν πράγματι κυρίως κοινωνικό και οικονομικό παρά πολιτικό. Η ταξική ταυτότητα συνδεόταν όχι τόσο με τη δουλειά όσο με τα στυλ ζωής και τις επιλογές στη μόδα. Οι τύποι επαγγελματικής απασχόλησης και προσωπικών σχέσεων ήταν πιο ποικίλοι και λιγότερο σταθεροί παρά ποτέ, ενώ η ανάμνηση δύο σοβαρών υφέσεων είχε υπονομεύσει την εμπιστοσύνη των δεκαετιών του 1950 και του 1960. Περισσότερες επιλογές σήμαιναν και περισσότερη αβεβαιότητα. Η αύξηση του ατομικισμού μείωνε τις ευκαιρίες για συλλογική κινητοποίηση. Οι μεγάλες διαδηλώσεις και πορείες του παρελθόντος έγιναν όλο και πιο σποραδικές: μαζικές συγκεντρώσεις ανθρώπων ήταν πιο πιθανόν να προκληθούν από αθλητικούς αγώνες και φεστιβάλ ποπ. Ο ατομικισμός άνοιξε έναν κόσμο όπου κίνδυνοι οι οποίοι παλιά αντιμετωπίζονταν με οικογενειακή, τοπική ή εθνική αλληλεγγύη τώρα απειλούσαν ευάλωτα άτομα - το έγκλημα και οι παροχές ήταν δύο περιπτώσεις όπου το κράτος προσπάθησε να ξαναρίξει την ευθύνη στο άτομο..." 

Μαρκ Μαζάουερ,

Σκοτεινή Ήπειρος

σελ. 241

Το καφενείον του κοινοβουλίου...

Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο. Όλοι ξέραμε πως η οριακή πλειοψηφία θα ψήφιζε όχι. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν περίμενα χθες να δω κάποιο "ποντίκι" να πηδάει από το ναυάγιο της ελληνικής κυβέρνησης. Το ναι της κυρίας Τζάκρη πραγματικά με εξέπληξε. Δεν είναι μόνο το "ναι" που άκουσα από έναν πασόκο, ήταν και το πρόσωπο που το δήλωσε. Θεωρούσα πως η πρώην πράσινη βουλευτής από την Πέλλα ήταν από τους τελευταίους αυτής τραγελαφικής κυβέρνησης που θα ρίσκαρε την θέση της για το καλό της χώρας. Όχι πως η κυρία Τζάκρη ανέβηκε στα μάτια μου με την απόφασή της και την μετέπειτα δήλωσή της. Για μένα είναι κι εκείνη ένα κομμάτι της μαύρης λίστας όσων υπέγραψαν την καταδίκη της χώρα αυτής.
Εκτός όμως από την "ηρωική" έξοδο της κυρία Τζάκρη, θα ήθελα να μιλήσω για τους χθεσινούς πολιτικούς θανάτους.
Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να αναφερθώ στο ανεύθυνο "παρών" του Φώτη Κουβέλη και της παρέας του που θέλουν να ανήκουν στον Αριστερό χώρο. Το παλικάρια απέδειξαν πως δεν το 'χουν. Στο μυαλό μου έρχεται η προεκλογική καμπάνια με τον Μπέζο (καλά βολεύτηκε κι αυτός). Χρειάστηκε λιγότερο από ενάμισι χρόνο για να διαψευσθεί η διαφήμιση αυτή. Η Δημοκρατική Αριστερά όχι μόνο δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, αλλά η παρουσία της στον πολιτικό στίβο γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Το παρών που ακούστηκε από κάποια στόματα και ιδιαίτερα από τον Ψαριανό, έδειξε την ντροπή που προσπαθούν να κρύψουν κάποια από τα στελέχη της. Δεν προσπαθώ να τους δικαιολογήσω. Αν φορούσαν έστω οι μισοί παντελόνια, θα πηγαίναμε τώρα για εκλογές και για μία ελπιδοφόρα ανατροπή των εξελίξεων. Όμως μετά από μία ακόμα παρουσία - παρωδία αυτού του κόμματος, όλοι διαπιστώσαμε πως όχι μόνο μέλλον δεν έχει, αλλά και παρόν. Κι όταν ξέρεις πως δεν έχεις παρόν, προσπαθείς να κρατήσεις όσο πιο πολύ μπορείς την έδρα σου.
Δεύτερο κύκνειο άσμα, ακούστηκε από το στόμα του Βενιζέλου. Το τρεμούλιασμα της φωνής του και η ψευτοφιλοσοφική του ρητορεία ακούγονταν στ' αυτιά μου, ως ένα φοβισμένο γρύλισμα ενός σκυλάκου που έχει εγκλωβιστεί σε μία αδιέξοδο περιτριγυρισμένο αλλά άλλα σκυλιά που είναι έτοιμα να το κατασπαράξουν. Έτσι νιώθει ο Βενιζέλος καθώς αισθάνεται πλέον πως το χέρι της δικαιοσύνης έρχεται όλο και πιο κοντά του. Πολλές φορές κατάφερε να το αποφύγει αλλά ως πότε. Η προεδρία του σ' ένα ημιθανές κόμμα τον έχει γλιτώσει μέχρι τώρα. Πλέον όμως ξέρει πως έχει εγκλωβιστεί, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (μαζί με την Δημ. Αρ.) έχει πεθάνει. Ωστόσο μία μελλοντική συνεργασία τους με τον Κουβέλη, ίσως να τους χάριζε μία από κοινού είσοδο στην Βουλή στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Η χθεσινή του όμως ρήξη με τον πρόεδρο της Δημ.Αρ., απομάκρυνε την ιδέα αυτή. Σίγουρα όμως απομάκρυνε κι αρκετούς από τους ψηφοφόρους που είχαν απομείνει.
Δεν μπορώ να κρύψω πως ο λόγος του Τσίπρα με εντυπωσίασε στο πρώτο άκουσμα. Όταν όμως τον παρακολούθησα για δεύτερη φορά διαπίστωσα πως ήταν αρκετά ρηχός. Δεν επέμεινε στις ορθές κατηγορίες που εξαπέλυσε ενάντια σε Βενιζέλο και Σαμαρά, και συμβιβάστηκε σε ειρωνικές εξυπνάδες. Ειδικά η ανόητη κόντρα που είχε με τον Βενιζέλο, τον έκανε να φανεί πόσο παιδάκι είναι σε αρκετούς τομείς. Οι ατάκες τους μου θύμισαν λογομαχίες που έχω συναντήσει αρκετές φορές σε αριστερά φόρουμ του διαδικτύου.
Τέλος για τον ακροδεξιό πρωθυπουργό μας, θα ήθελα να πω πως δεν περίμενα κάτι χειρότερο. Για μία ακόμη φορά έδειξε πόσο πολύ επηρεάζεται από τον ακροδεξιό σύμβουλό του, τον Κρανιδιώτη. Το ύφος του ήταν όπως πάντα ειρωνικό, χλευαστικό, με στοιχεία νεοελληνικής κουτοπονηριάς κι εξυπνάδας. Με κάθε ηλίθιο τρόπο που μπορούσε να αξιοποιήσει, κατάφερε να αποφύγει τις κατηγορίες του Τσίπρα, δείχνοντας πως δεν του καίγεται καρφάκι για τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας. Με τη στάση του αυτή έδειξε πως είναι αποφασισμένος να εξοντώσει τον ελληνικό λαό. Πρέπει επιτέλους και οι δεξιοί ψηφοφόροι να καταλάβουν το πόσο επικίνδυνος είναι. Η πληγή της Ελλάδος θα ανοίγει όλο και περισσότερο, κάθε μέρα που εκείνος θα παραμένει στη θέση αυτή. Κατάφερε να μετατρέψει σε απειλή, την δήλωση "πως εκλογές θα γίνουν το 2016". Μέχρι τότε θέλω να δω πόσοι θα χουν γλιτώσει από τις αυτοκτονίες, από λοιπούς θανάτους (καρκινοπαθείς και υπόλοιποι ασθενείς που δεν έχουν φάρμακα) και από την μετανάστευση. Όσο για τους υπόλοιπους ακροδεξιούς βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, θα ήθελα να δανειστώ την φράση της Ραχήλ Μακρή προς τον Γεωργιάδη, "Άκου (επιτέλους) φασιστάκο, (και βούλωσέ το πια).
Και τέλος θέλω να αναφερθώ για τη στάση του ελληνικού λαού. Περίμενα περισσότερο κόσμο στη πλατεία Συντάγματος. Από φίλους που συνάντησα έξω από την Βουλή, διέκρινα μία ελπίδα πως θα πραγματοποιηθεί μία πομπώδης διαμαρτυρία στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Δυστυχώς δεν μπορώ να μοιραστώ αυτή τη σκέψη. Η αδιαφορία του κόσμου έχει σκοτώσει την κάθε μου ελπίδα πως η αλλαγή θα ρθει από τον λαό.
Έχουμε μάθει πως μετά τη σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση. Μόνο που η θρησκεία και η παιδεία, μας έχουν διδάξει να τα περιμένουμε όλα έτοιμα, κάτι που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε την σοφή φράση "Συν Αθηνά και χείρα κίνει"...

Γιατί πρέπει να κατεβούμε όλοι στο Σύνταγμα σήμερα;...

Όλοι γνωρίζουμε το αποτέλεσμα της αποψινής ψηφοφορίας. Τα τελευταία χρόνια έχουμε καταλάβει πως ο καθένας μέσα σ' αυτό το κτίριο, προσπαθεί να προστατεύσει την θέση του. Και ειδικά τώρα που ο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας της σημερινής κυβέρνησης έχει γίνει εμφανής ακόμα και στον πιο δύσπιστο δεξιό ψηφοφόρο (μόνο δεξιό διότι οι ακροδεξιοί και νεοναζί ψηφοφόροι έχουν ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη), όλοι εκεί μέσα στο κοινοβούλιο που γνωρίζουν πως στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές, θα χάσουν, θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την έδρα τους. 

Όταν κάποιος έχει χάσει την αξιοπρέπειά του καθώς και την εμπιστοσύνη του προς τον λαό, δεν τον νοιάζει τίποτα παραπάνω από το να κρατήσει με κάθε κόστος, την εξουσία μέχρι το τέλος της τετραετίας (μόνο που καμιά δεξιά κυβέρνηση δεν έφτασε την τετραετία από την μεταπολίτευση και μετά). 

Το φασιστικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας καθώς και το φανερά πλέον δεξιό κόμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σ' αυτήν την κυβέρνηση. Τους βολεύει. Γνωρίζουν πολύ καλά πως στις νέες εκλογές θα φάνε γερό χαστούκι. Το ίδιο πιστεύει και το γελοίο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Αυτοί οι γελοίοι βουλευτές που ξεφτιλίζουν τον όρο της Αριστεράς θα δηλώσουν παρών. Με την στάση τους αυτή εκτός από την Αριστερά, γελοιοποιούν και την έννοια της λέξης "Παρών".
Ο λαός όμως μπορεί να σώσει την λέξη αυτή από το ναυάγιο του κοινοβουλίου με μία μόνο κίνηση. Με το να δώσει ένα βροντερό "παρών" σήμερα έξω από την Βουλή, για να δείξει στους φασίστες της ελληνικής κυβέρνησης πως δεν είναι αποδεκτοί πλέον από τον ελληνικό λαό.
Να τους πουν ένα "φτάνει πια".
Ως εδώ οι απειλές τους.
Ως εδώ τα χαράτσια τους.
Ως εδώ η βλακεία τους.
Ως εδώ η προδοσία τους.
Καιρός να του δίνουν. Καιρός να αδειάσει αυτό το κτίριο από τους απατεώνες που ευθύνονται για την σημερινή οικονομική κατάσταση, την άρρωστη δημοκρατία, την αμαύρωση της εικόνας της χώρας μας στον υπόλοιπο κόσμο, την μιζέρια του κάθε εργαζόμενου, την ανεργία, την εξαθλίωση και τις αυτοκτονίες. Καιρός είναι λοιπόν, νέοι άνθρωποι να πάρουν την τύχη αυτής της χώρας στα χέρια τους.
Και δεν αναφέρομαι στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και το Κ.Κ.Ε. Δεν τους εμπιστεύομαι. Πιστεύω όμως σε μία αλλαγή.
Πιστεύω και διεκδικώ ένα καλύτερο αύριο.
Απαιτώ να μου επιστραφεί η αξιοπρέπεια και η ελευθερία που μου έκλεψαν με το έτσι θέλω.
Απαιτώ να ανοίξει ξανά η Ε.Ρ.Τ. με το προσωπικό που την υπερασπίστηκε και την φρόντισε όλους αυτούς τους μήνες που η φασιστική κυβέρνηση την είχε κλείσει. Την θέλω με το προσωπικό που μέχρι χθες πραγματοποιούσε το δελτίο ειδήσεων στο δρόμο, χωρίς τα βύσματα που αμέσως εντάχθηκαν στο δυναμικό της Δ.Τ. κι άρχισαν τον ύπουλο πόλεμο στους συναδέλφους τους που στην αρχή μαζί πολεμούσαν  κατά του κατεστημένου. Αυτά τα λαμόγια τα θέλω έξω από τον τηλεοπτικό μου δέκτη.
Σήμερα στο Σύνταγμα πρέπει να δώσουμε όλοι το παρών για να δώσουμε ένα τέρμα στον ολοκληρωτισμό που έχει απλωθεί πάνω από τον ελλαδικό χώρο με την ανέχεια των Ευρωπαίων εταίρων μας.
Γι' αυτό πρέπει να κατέβουμε όλοι στους δρόμους.
Όποιος μας στήσεις , να ξέρει πως με την στάση του αυτή θα έχει στήσει στο απόσπασμα τα όνειρα όλων των παιδιών κι όλων των συνανθρώπων του.
Αν όμως έρθεις τότε να 'ναι βέβαιος πως θα έχει γίνει κομμάτι της ελπίδας μας.
Μια ανάσα ενός δρόμου είναι όλη η ζωή .
Κερδισμένοι έστω και στο ελάχιστο θα είμαστε εμείς ,γιατί τα όνειρα δεν μπορεί κανείς να τα σκοτώσει, να τα φυλακίσει,να τα περιορίσει. Μπορεί όμως να τα ζήσει.
Όποιος έχει την δυνατότητα να τα ονειρεύεται , στην μέση ενός δρόμου κάνει την ζωή ερωτεύσιμη κι ως εκ τούτου ποθητή ,ικανή για να υπάρχει κι αύριο!
Γι' αυτό πρέπει να κατέβουμε όλοι στο Σύνταγμα!

Η περαστική επανάσταση

Αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει και δεν έχει επαναστατήσει ο λαός ενάντια σ’ αυτό το καθεστώς. Έχουμε αναλύσει πολλές φορές τις ιδεολογικές αρτηριοσκληρώσεις, τον ραγιαδισμό και την αδυναμία αντίδρασης. Μήπως υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος που η όποια “επανάσταση” εντός κι εκτός εισαγωγικών δεν είναι θελκτική για τις μάζες; Οι επαναστάσεις σε όλη την ανθρώπινη ιστορία γίνονταν για τους εξής λόγους:...

• Απελευθέρωση από τυράννους πάσης φύσεως. 
• Διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών ζωής και εργασιακών όρων. 
• Αίσθημα αδικίας. 
• Ανάγκη για αυτονομία. 

Στην Ελλάδα η “επανάσταση” θεωρείται ως μια εκ του ασφαλούς καταδίκη της πραγματικότητας, αφού επιζητά ολική σύγκρουση χωρίς να έχει συγκρουστεί στα επιμέρους κομμάτια με την εξουσία. Σ’ αυτό έχει μερίδιο ευθύνης η Αριστερά, που ζητάει γενικά κι αόριστα από τον λαό να εξεγερθεί ή να ακολουθήσει το λαϊκό κίνημα, ενώ η ίδια αναλώνεται σε ανέξοδα καλέσματα για επανάσταση.
Δυστυχώς το σημαντικότερο αντι-επαναστατικό εμπόδιο είναι πως για τους περισσότερους η επανάσταση ισούται με μια ουτοπία. Δεν υπάρχουν εναλλακτικά σχέδια απτά, που να μην βασίζονται στις καλές προθέσεις μόνο ή στην μετα-επαναστατική συνθήκη. Προς το παρόν κυριαρχεί μια ενδελεχής ανάλυση και λεπτομερής περιγραφή της κατάστασης που ζούμε, από πολλούς.
Σαφώς το εύκολο είναι να επισημάνουμε τα προβλήματα, καθώς είναι τόσα πολλά και οφθαλμοφανή. Αυτό δεν συνιστά όμως “φιτίλι” για εξέγερση. Ούτε βέβαια πείθει τους ανθρώπους πως αυτός που ξέρει να αναλύει τις καταστάσεις έχει και την λύση. Βέβαια η γνώση του συστήματος που σε περιβάλλει είναι απαραίτητη για την καλλιέργεια συνείδησης.
Οι επαναστάσεις ιστορικά ήταν αιματηρές και βίαιες. Στην σημερινή εποχή συμβαίνει μια επανάσταση, τα αποτελέσματα της οποίας δεν έχουν φανεί ακόμα. Ονομάζεται ιντερνετική. Με τα τόσα ανεξάρτητα blogs και sites και με τα social media, η δημόσια σφαίρα έχει επεκταθεί. Πλήθος πληροφοριών, αποκαλύψεων και ερευνών δημοσιεύονται, έχοντας ως στόχο τις κυβερνήσεις, τις διαπλοκές του κεφαλαίου, τον κορπορατισμό, τα αποτελέσματα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Μπορούμε πλέον να μάθουμε τι συμβαίνει στην Μέση Ανατολή, ποια τα αποτελέσματα του ΔΝΤ σε χώρες που κυρίευσε, πως προσπαθούν να διατηρήσουν την ισχύ τους οι ελίτ, οι επιπτώσεις στο περιβάλλον, τι δεν καλύπτουν τα καθεστωτικά media και τόσα άλλα, που πριν λίγα χρόνια μας ήταν αδιανόητο. Υποθέσεις του παρελθόντος σήμερα θεωρούνται βεβαιότητες. Το σκεπτικό των ανθρώπων παγκοσμίως φαίνεται -επιμένω φαίνεται- πως αλλάζει. Αυτού του είδους η “επανάσταση” μπορεί να μην στήνει οδοφράγματα και να μην βάζει φωτιές στους κάδους, ούτε να συγκρούεται με τα ΜΑΤ, αλλά επιδρά στην διαμόρφωση ενός νέου περιβάλλοντος. Το περιβάλλον αυτό ζει μέσα σε μια κοινωνία με όλο και περισσότερα σύνορα και φράγματα, με την κυρίαρχη ιδεολογία να έχει αποκτήσει περισσότερα όπλα και να προσπαθεί να ελέγξει και να “γεμίσει” κάθε κενό όπου μπορεί να αναδυθούν εναλλακτικές φωνές. Ουσιαστικά το ίντερνετ έρχεται να επεκτείνει τον χωροχρόνο που κινούμαστε, κάτι που έχει απασχολήσει κυβερνήσεις ανά τον κόσμο και γι’ αυτό αναζητούν νομοθετικά τεχνάσματα για να τον ελέγξουν.
Δεν μπορούμε σε ενεστώτα χρόνο να αποτιμήσουμε τις συνέπειες από την πληροφόρηση αυτή και την αλληλεπίδραση του διαδικτύου, αλλά και από το πως θα οργανώνονται “εξεγέρσεις” στο μέλλον. Ήδη τα τελευταία χρόνια, με πρόσφατα παραδείγματα τον αραβικό κόσμο και τα κινήματα των πλατειών, τα social media έγιναν δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ πολιτών. Δεν έχει ωριμάσει ωστόσο ο τρόπος χρήσης και δεν έχουν εξετασθεί όλες οι δυνατότητες οργάνωσης.
Ωστόσο, αυτή η ψηφιακή επανάσταση κρύβει κι έναν μεγάλο, καθόλου αμελητέο κίνδυνο. Τον κίνδυνο η ανθρωπότητα να επαναπαυτεί σ’ αυτό και να γνωρίσουμε έναν νέου τύπου Μεσαίωνα, όσο αφορά την συνειδησιακή καθήλωση. Να μην εκπλήσσεται από το τι μαθαίνει για τους δυνάστες της, αλλά να αρκείται στα οργισμένα ξεσπάσματα που θα σηκώνουν λίγο το καπάκι της χύτρας.
Η επανάσταση επομένως, δεν ανήκει σε καμία ηγεσία, σε κανένα κόμμα, σε καμία σέχτα κ.ο.κ. Γιατί αν την εμπορεύονται επίσημα και αναγνωρισμένα, παύει να είναι επανάσταση. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση, η δημιουργία δηλαδή νέων και φρέσκων πρωτοβουλιών, δηλαδή βημάτων ακηδεμόνευτων. Ως τότε, μέχρι δηλαδή οι ζυμώσεις να φέρουν αποτελέσματα από αυτό το ετερόκλητο σύνολο, η επανάσταση θα ακούγεται ως παρωχημένος όρος που έρχεται όλο από το μέλλον, η Αριστερά θα την μονοπωλεί σε θεωρητικό επίπεδο και μόνο, ενώ οι πολίτες θα φοβούνται πως η επανάσταση είναι μόνο φωτιές στους δρόμους, σπασμένες βιτρίνες και μια τεμπέλικη εκφορά λόγου.

Πηγή: http://ostria-gr.blogspot.gr

Η Ελλάδα των πολλών όψεων

Χθες βράδυ παραβρέθηκα έξω από το Ραδιομέγαρο στην Αγία Παρασκευή. Σίγουρα αρκετοί θα θεώρησαν το όλο σκηνικό που εκτυλίχθηκε ως γραφικό. Δεν θα τους κρίνω. Ξέρω πλέον πως στον χώρο της Αριστεράς, ο καθένας κρατάει την προσωπική του άποψη. Ένα φαινόμενο γνώριμο που οδηγεί σε διάσπαση και παράλληλα σε αποδυνάμωση του αριστερού χώρου. Αυτή η κατάληξη ευνοεί και χαροποιεί τόσο την Δεξιά (μαζί με την Ακροδεξιά και τον νεοναζισμό) όσο και την Ακροαριστερά. 

Η παραπάνω φωτογραφία, παρουσιάζει το πρώτο δελτίο ειδήσεων "του δρόμου". Από μόνη της δίνει τροφή για σκέψη και μεγάλη συζήτηση. Το θέμα είναι όμως πως κανείς δεν έχει πλέον την διάθεση για διάλογο. Παρ' όλα αυτά με τσιγκλάει στο να πω τη γνώμη μου για όλο αυτό που έζησα χθες.

Η ιδέα να στηθεί το τραπέζι του δελτίου με φόντο τους ματατζήδες και το κλειστό Ραδιομέγαρο, ήταν εξαιρετική. Οι απολυμένοι δημοσιογράφοι κατάφεραν να εκθέσουν για μία ακόμη φορά την φασιστική κυβέρνηση της Ελλάδος δείχνοντας σε ένα εκατομμύριο διακόσιους χιλιάδες τηλεθεατές απ' όλο το κόσμο την μαύρη αλήθεια της χώρας μου. Η απόφαση να στηθεί το "στούντιο" εκεί λειτούργησε κι ως μοχλός πίεσης, μιας κι έφερε την κυβέρνηση σε μία άκρως άβολη θέση. Φυσικά αναφέρομαι στους ματατζήδες. Η εντολή που τους δόθηκε να φυλάνε την πύλη τους ανάγκαζε να παραμείνουν στην θέση τους και να εκτίθενται στην κάμερα καθ' όλη τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων. Αυτό έδειξε πως η κυβέρνηση δεν νοιάστηκε για τα παιδιά της και τ' άφησε να "θυσιαστούν" τηλεοπτικά. Το ερώτημα που δημιουργείται όμως είναι αν οι ματατζήδες έχουν λίγη τσίπα μέσα τους για να νιώσουν το θίξιμο αυτό. 

Παρ' όλα αυτά ο λαός που μαζεύτηκε πάλι στην Μεσογείων, δεν συγκεντρώθηκε εκεί για να υπερασπιστεί τους απολυμένους. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πολλοί (περισσότερο εκνευρίζομαι όταν το ακούω αυτό από ανθρώπους του αριστερού χώρου) επιμένουν να πιστεύουν πως οι συγκεντρώσεις αυτές γίνονται υπέρ των απολυμένων. Ξέρουμε πολλοί καλά τον ρόλο προπαγάνδας που είχε η ΕΡΤ όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξεχνούμε όπως κάνει η πλειοψηφία των δεξιών ψηφοφόρων. Μαζευόμαστε στη Μεσογείων για να φωνάξουμε υπέρ της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Συγκεντρωνόμαστε διότι απαιτούμε την διαφύλαξη όλου του ιστορικού αρχείου του Νεοελληνικού Κράτους. Απαιτούμαι να ακουστεί ξανά η ελληνική φωνή σε όλη τη γη και να συνεχίσει να συντροφεύει τους ναυτικούς στα μοναχικά τους ταξίδια. Κι  έπειτα μαζευομάστε εκεί διότι επιτέλους βρήκαμε το τόπο που μπορούμε να βροντοφωνάξουμε ενάντια στο σύστημα που μας έχει γονατίσει.

Δεν ξέρω για σας αλλά στην παραπάνω φωτογραφία παρατηρώ τρεις διαφορετικές πλευρές της νεοελληνικής κοινωνίας που βρίσκονται στοιβαγμένες στο ίδιο τσουβάλι που το κράτος ρίχνει όλα τα θύματά του. Πρώτα απ' όλα ο λαός που έχει αγκαλιάσει την απολυμένη δημοσιογράφο. Ένας λαός που έχει ξεβολευτεί από τον καναπέ κι απαιτεί μία ριζοσπαστική αλλαγή. Στη δεύτερη πλευρά ανήκει η απολυμένη δημοσιογράφος (και ο κάθε απολυμένος αυτής της χώρας) που διεκδικεί πάλι την επαγγελματική της θέση. Και τέλος είναι οι ματατζήδες που τους άφησε η κυβέρνηση να εκτεθούν στην κάμερα. Πιθανότατα να μην το συνειδητοποίησαν, αλλά ήταν κι αυτοί ένα μέρος των θυμάτων της σημερινής κατάστασης. 

Ψυχή βαθιά!!!

Προς όλους τους δεξιούς, ακροδεξιούς και νεοναζί ψηφοφόρους έχω ένα μόνο να δηλώσω. Να χαίρεστε την δημοκρατία σας.

Το μόνο που ελπίζω είναι να έχει μείνει λίγη αξιοπρέπεια στους παραπάνω. Έστω λίγη λογική για να καταλάβουν πως οι ίδιοι έδωσαν με την ψήφο τους, το πάτημα του νέου φασισμού στη χώρα μας. 

Το πρωί ένιωσα για πρώτη φορά μία έντονη οργή να με κυριεύει και προσπαθούσα να την καταπνίξω σε όλη τη διάρκεια της δουλειάς. Αυτή η καταπίεση που άσκησα στον εαυτό μου καθώς άκουγα τα τελευταία λόγια του δημοσιογράφου στην ΕΡΤ ταυτόχρονα με τα σχόλια των φασιστών όπως του Κεδίκογλου και το tweet του Γεωργιάδη και της ανακοίνωσης που έβγαλε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ίσως μου δώσει την ώθηση να βροντοφωνάξω για την δημοκρατία, απόψε έξω από το Ραδιομέγαρο.

Πέρσι είχα γράψει πως το Πολυτεχνείο πέθανε (διαβάστε εδώ). 

Φέτος όμως ξεκινάει η εποχή του Ραδιομεγάρου.

Να είμαστε όλοι εκεί!!!

Εσωτερικές αναζητήσεις προωθημένες με πορνογραφικό μάρκετινγκ

Όπως είχα αναφερθεί στην χθεσινή ανάρτηση, το βράδυ της Δευτέρας προτίμησα να πάω σινεμά. Ήταν λογικό να με τραβήξει ο γειτονικός και πολυαγαπημένος Μικρόκοσμος, όπου προβάλλεται η πολυσυζητημένη (για λάθος λόγους) ταινία του Αμπντελατίφ Κεσίς, "Η ζωή της Αντέλ". 

Η ταινία είχε ήδη γίνει γνωστή για τις λεσβιακές ερωτικές σκηνές της αλλά και για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που κατείχε μία κοπέλα με ελληνικές ρίζες. Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν γνωστοί και φίλοι όταν έμαθαν πως είδα την ταινία, ήταν αν άξιζαν οι ερωτικές σκηνές. Θα ξεκινήσω από κει λοιπόν. Οι ερωτικές σκηνές με κράτησαν αδιάφορο. Βεβαίως και είναι όμορφο να βλέπεις δύο όμορφα γυμνά γυναικεία σώματα να κινούνται ηδονικά πάνω σ' ένα κρεβάτι όμως η ουσία της ταινίας τελικά ήταν αλλού. Κι εκεί θέλω να αναφερθώ. 

Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να μιλήσω για την υπέροχη ερμηνεία της Αντέλ Εξαρχόπουλος. Οι αφελείς κινήσεις της ειδικά όταν χόρευε, τα δύο δοντάκια τα οποία πάντα φαίνονταν από το ανοιχτό της στόμα, τα εκφραστικά της μάτια που λαμπύριζαν όταν ήταν ευτυχισμένη και θόλωναν σε κάθε στιγμή έντασης και κλάματος. Το παιχνίδι των ματιών με την συμπρωταγωνίστρια της. Ειδικά η σκηνή στο γρασίδι όπου πραγματοποιήθηκε το πρώτο φιλί ήταν εξαιρετική. 

Και μιας κι αναφέρομαι στην συμπρωταγωνίστρια, Λεά Σεϊντού, θα ήθελα να εκφράσω την έκπληξή μου όταν διαπίστωσα σε ποια ταινία την είχα ξαναδεί. Εκεί συνειδητοποίησα το πόσο καλή ήταν στον ρόλο της. Οπότε στην ταινία είχαμε ένα πετυχημένο ντουέτο με απίστευτο πάθος, με διαλόγους που είχαν βάθος, και με ιδιαίτερες στιγμές σιωπής, εσωτερικής αναζήτησης και αυτογνωσίας.

Όσο για το σενάριο, η ταινία κατάφερε να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον όσον αφορά στις συζητήσεις περί φιλοσοφίας στα μαθήματα της Αντέλ (εκεί ζήλεψα πραγματικά το εκπαιδευτικό σύστημα της Γαλλίας) αλλά και στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του ζευγαριού και του ευρύτερου κύκλου του. Επίσης ήταν αρκετά πετυχημένη η παρουσίαση των αντιθέσεων μίας μοντέρνας και μίας λαϊκής οικογένειας. Ευχάριστοι διάλογοι που έκρυβαν την ανθρώπινη ανασφάλεια αλλά και την αναζήτηση της σεξουαλικής ταυτότητας του κάθε ατόμου. Αρμονική ήταν και η αλλαγή της Αντέλ, από το κοριτσάκι του σχολείου στην εκπαιδευόμενη νηπιαγωγό πριν καταλήξει στην αυστηρή δασκάλα του δημοτικού. Ένιωθες πως παρακολουθούσες όλη την διάρκεια της ωρίμανσης ενός ιδιαίτερου ανθρώπου.

Δεν επικεντρώθηκα στο λεσβιακό στοιχείο της ταινίας. Δεν με αφορούσε ούτε μ' ενδιέφερε. Σε όλους τους υπόλοιπους τομείς όμως έμεινα ικανοποιημένος. 

Δύο είναι οι αρνητικές επισημάνσεις της ταινίας. Πρώτον, ήταν η μεγάλη διάρκεια του έργου. Νομίζω πως 3 ώρες γι' αυτό το θέμα είναι αρκετές. Παρ' όλα αυτά δε με κούρασε. Δεύτερον, ήταν το τραγικό μάρκετινγκ της ταινίας. Το τρόπος που προωθήθηκε η ταινία, έκανε αρκετούς θεατές να σπεύσουν στις σκοτεινές αίθουσες για να παρακολουθήσουν ένα πορνό κι όχι ένα έργο με ουσία. 

Δυστυχώς το μείζον θέμα των εταιριών είναι το χρήμα, κάνοντάς τες να παρουσιάζουν μία ταινία ακόμα κι ως τσόντα για να καταφέρουν να κόψουν λίγα εισιτήρια παραπάνω. Κρίμα.

Επίσης είναι κρίμα που η νεαρή Αντέλ Εξαρχόπουλος έχει ξεκινήσει μία μεγάλη σειρά αισθησιακών φωτογραφήσεων σε διάφορα περιοδικά. Δεν θα της βγει σε καλό. Καλό είναι να προσγειωθεί πάλι στην πραγματικότητα διότι έχει σπουδαίο και ιδιαίτερο ταλέντο. Ας μην το χαραμίσει έτσι...