Σκηνοθεσία Ρίντλεϊ Σκοτ. Πρωταγωνιστής ο Μάικλ Φασμπέντερ (είχε ανέβει πολύ στα μάτια μου μετά την εξαιρετική ερμηνεία στο Shame) και συμπρωταγωνιστές η συμπαθητική Πενέλοπε Κρουζ (παίζει λίγο στο έργο), ο συμπαθητικό Χαβιέ Μπαρδέμ, ο πολυαγαπημένο Μπρούνο Γκανζ (είναι κρίμα που πήρε μέρος για λίγα λεπτά σ' αυτήν την ταινία), ο Μπράντ Πιτ (άνοστος ρόλος και βαρετή ερμηνεία) και η νεκρανάσταση της Κάμερον Ντίαζ (ίσως ο χειρότερος ρόλος της καριέρας της).
Όταν μία ταινία έχει για πυροβολικό τα παραπάνω ονόματα, κι εσύ ως θεατής έχεις τις ανάλογες απαιτήσεις. Παρά τις αρνητικές κριτικές που άκουγα, αποφάσισα να δώσω μία ευκαιρία στην ταινία "Ο συνήγορος".
Από τα πρώτα λεπτά κατάλαβα πως θα δω την μεγαλύτερη πατάτα της χρονιάς. Ο ερωτικός διάλογος του Φασμπέντερ με την Κρουζ στο κρεβάτι θύμιζε άγαρμπο διάλογο δύο εφήβων παρθένων που ανακαλύπτουν εκείνη τη στιγμή τον έρωτα και ντρέπονται να εκφραστούν. Όμως δεν ήταν μόνο αυτός ο διάλογος αποτυχημένος. Τεράστια χασμουρητά ακούστηκαν στην αίθουσα και στις κουβέντες που έπιανε ο συνήγορος Φασμπέντερ με τους ανθρώπους του υποκόσμου (Μπράντ Πιτ, Χαβιέ Μπαρδέμ και Κάμερον Ντίαζ).
Ο Φασμπέντερ ξέρει πως η ταινία είναι απλά μία αρπακτή. Το καταλαβαίνουμε από τον τρόπο που παίζει. Ακόμα και ο ίδιος φαίνεται να βαριέται την ερμηνεία του.
Ο Χαβιέ Μπαρδέμ μάλλον άκουσε από κάποιους ότι δεν είναι τελικά και τόσο όμορφος όσο νόμιζε και προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ανασφάλειά του αυτή με το να γίνεται ακόμα πιο άσχημος (το ίδιο έκανε και στο Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους αλλά και στον Τζέιμς Μποντ). Κι αυτός ερμηνεύει με απίστευτη βαρεμάρα τον ρόλο του αν και προσπαθεί λίγο να μιμηθεί τον Αλ Πατσίνο στον Σημαδεμένο και στον Τζόνι Ντεπ (Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας) με τα γυαλιά που φοράει. Και στις δύο περιπτώσεις αποτυγχάνει πλήρως.
Ο Μπράντ Πιτ είναι σαν να μη έπαιξε καν στη ταινία. Είναι η πρώτη φυσιογνωμία που ξέχασα μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Το ίδιο και η Πενέλοπε Κρούζ.
Η Κάμερον Ντίαζ γνωρίζοντας πως τα χρόνια περνούν αποφάσισε να γδυθεί λίγο στην οθόνη για να προλάβουμε να απολαύσουμε το καλλίγραμμο και καλοδιατηρημένο της κορμί. Όμως η ερμηνεία της είναι αξιοθρήνητη, οπότε μόνο κακές εντυπώσεις μας αφήνει στο τελείωμα του έργου.
Οι κουβέντες είναι κουραστικές σε σημείο που φτάνουν να είναι εκνευριστικές για το κοινό. Οι φιλοσοφίες είναι για γέλια αλλά και για κλάματα, ανάλογα με το πνευματικό επίπεδο που κατέχει ο κάθε θεατής. Εγώ πάντως και γέλασα κι έκλαψα με το τραγικό αυτό σενάριο. Ακόμα και οι τελευταίες δήθεν φιλοσοφικές κουβέντες που λέει η Ντίαζ πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, βγαίνουν από το στόμα της με τόσο αργό και βασανιστικό τρόπο που σε αναγκάζουν να σιχτιρίσεις για την καθυστέρηση του τέλους.
Τελειώνοντας η ταινία, ένιωσα την ανάγκη να τρέξω έξω στους δρόμους για να σωθώ από την κινηματογραφική αηδία.
Κι αφού ολοκλήρωσα την άποψή μου για την αμερικανιά αυτή, διαπίστωσα πως ήμουν αρκετά κακός μαζί της. Θα ήθελα να με συγχωρέσετε. Με την πάροδο των χρόνων έχω γίνει αυστηρά επιλεκτικός με τις ταινίες που βλέπω στο σινεμά κι αποφεύγω να δω αηδίες. Τελικά την πάτησα.
Της βάζω ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό και σας συμβουλεύω να μη πάτε να την δείτε!
Κρίμα που στο ναυάγιο αυτό βρισκόταν κι ο Μπρούνο Γκανζ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου