Κι όμως κάτι αλλάζει...

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε πως κάτι αλλάζει... Αυτή η αλλαγή μάλιστα έχει γίνει ακόμα πιο έντονη μετά την ψήφο μομφής που πρότεινε ο Τσίπρας. Μία εναλλαγή συναισθημάτων απ' όλες τις πλευρές έχει γίνει αισθητή σε όλους μας. 

Η περιφρόνηση και η ειρωνεία των πολιτικών της κυβέρνησης έχει μετατραπεί σε άγχος και φόβο για την επερχόμενη πολιτική αλλαγή. Από την άλλη η θλίψη και η μιζέρια του ελληνικού λαού έχει αρχίσει να εκφράζεται με οργή, αντίδραση, κοινωνική αλληλεγγύη και επιμονή στον αγώνα για το δίκαιο. 

Οι καθηγητές και οι διοικητικοί των πανεπιστημίων επιμένουν για πρώτη φορά στον αγώνα τους παρά τις απειλές που ασκούνται εναντίον τους. Στο πλευρό τους βρίσκονται κι αρκετοί από τους φοιτητές, ανεξαρτήτως του ότι τα μνημονιακά κανάλια και μερικές καθεστωτικές εφημερίδες (όπως τα Νέα και το Έθνος) δίνουν πάτημα σε φοιτητές της Δ.Α.Π., κατακεραυνώνοντας έτσι τον αγώνα. 

Τα σημερινά πρωτοσέλιδα (Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013) δείχνουν την γελοία προσπάθεια της καθεστωτικής προπαγάνδας. Για παράδειγμα στο πρωτοσέλιδο του Έθνος, γίνεται μία σύγκριση μεταξύ ενός φοιτητή που φοιτά σε ένα ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο κι ενός που σπουδάζει σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Το παράδειγμα από μόνο του είναι ατυχές. Σίγουρα όμως πετυχαίνει τον σκοπό του, από τη στιγμή που απευθύνεται σε αναγνώστες με περιορισμένη κριτική σκέψη.

Από την άλλη έχουμε τον τομέα Υγείας που επιτίθεται πλέον ανοιχτά στον πιο αποτυχημένο κι επικίνδυνο υπουργό που έχει περάσει ποτέ από το χώρο αυτό. Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει αποδείξει από την πρώτη στιγμή πως σκοπός του είναι να επωφεληθεί ο ιδιωτικός τομέας εις βάρος του δημοσίου. Με λίγα λόγια, όποιος δεν έχει λεφτά δε θα μπορεί να επιβιώσει σ' αυτόν τον άθλιο καπιταλιστικό κόσμο. Ήδη μετράμε τους πρώτους νεκρούς καρκινοπαθείς εξαιτίας αυτών των μεταρρυθμίσεων. Και είναι ακόμα η αρχή. 

Όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι πια. Ο Γεωργιάδης σε κάθε του εμφάνιση δέχεται το γιουχάισμα των γιατρών, κι ας λέει στον Πρετεντέρη πως σε κάθε ομιλία του δέχεται ενθουσιώδης υποδοχή. Για τον Γεωργιάδη όμως ισχύει η παροιμία, του ότι τον φτύνουν όλοι κι αυτός λέει πως βρέχει. Και καλό είναι να παραδεχτεί σύντομα πως αυτό που σκάει πάνω του είναι ροχάλες, πριν αρχίσουν να γίνονται καρπαζιές. 

Από την άλλη έχουμε τον εθνικό εγωιστή, τον Βενιζέλο, ο οποίος για να αποφύγει να παραδεχτεί την πολιτική του ήττα, δηλώνει για δύο μέρες αδιάθετος για να αποφύγει τα αποτελέσματα της ψήφου εμπιστοσύνης που θα ζητούσε από δικούς του βουλευτές. Δηλαδή, τι παραπάνω πρέπει να κάνει για να αποδείξει το πόσο άχρηστος κι ανεπιθύμητος είναι; Το θέμα όμως είναι αλλού. Όταν δεν παραδέχεται κάποιος την ήττα του, γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος διότι οδηγείται με μεγαλύτερη ταχύτητα στο γκρεμό και δυστυχώς παρασέρνει και μας.

Κι επειδή ο κόσμος έχει διαπιστώσει πως οι πολιτικοί δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα, διότι δεν τους συμφέρει, αποφάσισε να πάρει τη τύχη στα χέρια του. Κοινωνίες ολόκληρες ξεσηκώθηκαν και νίκησαν το καθεστώς όπως συνέβη στην Κερατέα και στην Χαλκιδική (κι όπως θα συμβεί και στην Ηλεία). Άλλες κοινωνίες τα έβαλαν με τα απάνθρωπα καπιταλιστικά μονοπώλια και βγήκαν κερδισμένες, όπως η Χίος με την Aegean. 

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Ο κόσμος έχει αρχίσει να ξυπνάει. Η οργή έχει ξεχειλίσει και το σίγουρο είναι πως αν ρίξει μία ματιά στα μέτρα που έρχονται με το 2014, δε θα θέλει να κάτσει στο σπίτι του. Όσοι θα χουν φυσικά ως τότε σπίτι. 

Όσο περνάει ο καιρός, η πολιτική κατάσταση της Ελλάδος αλλάζει. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της κουτσής Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την Δημ.Αρ. ως δεκανίκια, οφείλει να αποχωρήσει. Και καλό είναι να το κάνει τώρα, για να αποφύγει την οργή που θα ξεχειλίσει στους δρόμους της ελληνικής κοινωνίας.