Το καφενείον του κοινοβουλίου...

Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο. Όλοι ξέραμε πως η οριακή πλειοψηφία θα ψήφιζε όχι. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν περίμενα χθες να δω κάποιο "ποντίκι" να πηδάει από το ναυάγιο της ελληνικής κυβέρνησης. Το ναι της κυρίας Τζάκρη πραγματικά με εξέπληξε. Δεν είναι μόνο το "ναι" που άκουσα από έναν πασόκο, ήταν και το πρόσωπο που το δήλωσε. Θεωρούσα πως η πρώην πράσινη βουλευτής από την Πέλλα ήταν από τους τελευταίους αυτής τραγελαφικής κυβέρνησης που θα ρίσκαρε την θέση της για το καλό της χώρας. Όχι πως η κυρία Τζάκρη ανέβηκε στα μάτια μου με την απόφασή της και την μετέπειτα δήλωσή της. Για μένα είναι κι εκείνη ένα κομμάτι της μαύρης λίστας όσων υπέγραψαν την καταδίκη της χώρα αυτής.
Εκτός όμως από την "ηρωική" έξοδο της κυρία Τζάκρη, θα ήθελα να μιλήσω για τους χθεσινούς πολιτικούς θανάτους.
Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να αναφερθώ στο ανεύθυνο "παρών" του Φώτη Κουβέλη και της παρέας του που θέλουν να ανήκουν στον Αριστερό χώρο. Το παλικάρια απέδειξαν πως δεν το 'χουν. Στο μυαλό μου έρχεται η προεκλογική καμπάνια με τον Μπέζο (καλά βολεύτηκε κι αυτός). Χρειάστηκε λιγότερο από ενάμισι χρόνο για να διαψευσθεί η διαφήμιση αυτή. Η Δημοκρατική Αριστερά όχι μόνο δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, αλλά η παρουσία της στον πολιτικό στίβο γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Το παρών που ακούστηκε από κάποια στόματα και ιδιαίτερα από τον Ψαριανό, έδειξε την ντροπή που προσπαθούν να κρύψουν κάποια από τα στελέχη της. Δεν προσπαθώ να τους δικαιολογήσω. Αν φορούσαν έστω οι μισοί παντελόνια, θα πηγαίναμε τώρα για εκλογές και για μία ελπιδοφόρα ανατροπή των εξελίξεων. Όμως μετά από μία ακόμα παρουσία - παρωδία αυτού του κόμματος, όλοι διαπιστώσαμε πως όχι μόνο μέλλον δεν έχει, αλλά και παρόν. Κι όταν ξέρεις πως δεν έχεις παρόν, προσπαθείς να κρατήσεις όσο πιο πολύ μπορείς την έδρα σου.
Δεύτερο κύκνειο άσμα, ακούστηκε από το στόμα του Βενιζέλου. Το τρεμούλιασμα της φωνής του και η ψευτοφιλοσοφική του ρητορεία ακούγονταν στ' αυτιά μου, ως ένα φοβισμένο γρύλισμα ενός σκυλάκου που έχει εγκλωβιστεί σε μία αδιέξοδο περιτριγυρισμένο αλλά άλλα σκυλιά που είναι έτοιμα να το κατασπαράξουν. Έτσι νιώθει ο Βενιζέλος καθώς αισθάνεται πλέον πως το χέρι της δικαιοσύνης έρχεται όλο και πιο κοντά του. Πολλές φορές κατάφερε να το αποφύγει αλλά ως πότε. Η προεδρία του σ' ένα ημιθανές κόμμα τον έχει γλιτώσει μέχρι τώρα. Πλέον όμως ξέρει πως έχει εγκλωβιστεί, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (μαζί με την Δημ. Αρ.) έχει πεθάνει. Ωστόσο μία μελλοντική συνεργασία τους με τον Κουβέλη, ίσως να τους χάριζε μία από κοινού είσοδο στην Βουλή στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Η χθεσινή του όμως ρήξη με τον πρόεδρο της Δημ.Αρ., απομάκρυνε την ιδέα αυτή. Σίγουρα όμως απομάκρυνε κι αρκετούς από τους ψηφοφόρους που είχαν απομείνει.
Δεν μπορώ να κρύψω πως ο λόγος του Τσίπρα με εντυπωσίασε στο πρώτο άκουσμα. Όταν όμως τον παρακολούθησα για δεύτερη φορά διαπίστωσα πως ήταν αρκετά ρηχός. Δεν επέμεινε στις ορθές κατηγορίες που εξαπέλυσε ενάντια σε Βενιζέλο και Σαμαρά, και συμβιβάστηκε σε ειρωνικές εξυπνάδες. Ειδικά η ανόητη κόντρα που είχε με τον Βενιζέλο, τον έκανε να φανεί πόσο παιδάκι είναι σε αρκετούς τομείς. Οι ατάκες τους μου θύμισαν λογομαχίες που έχω συναντήσει αρκετές φορές σε αριστερά φόρουμ του διαδικτύου.
Τέλος για τον ακροδεξιό πρωθυπουργό μας, θα ήθελα να πω πως δεν περίμενα κάτι χειρότερο. Για μία ακόμη φορά έδειξε πόσο πολύ επηρεάζεται από τον ακροδεξιό σύμβουλό του, τον Κρανιδιώτη. Το ύφος του ήταν όπως πάντα ειρωνικό, χλευαστικό, με στοιχεία νεοελληνικής κουτοπονηριάς κι εξυπνάδας. Με κάθε ηλίθιο τρόπο που μπορούσε να αξιοποιήσει, κατάφερε να αποφύγει τις κατηγορίες του Τσίπρα, δείχνοντας πως δεν του καίγεται καρφάκι για τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας. Με τη στάση του αυτή έδειξε πως είναι αποφασισμένος να εξοντώσει τον ελληνικό λαό. Πρέπει επιτέλους και οι δεξιοί ψηφοφόροι να καταλάβουν το πόσο επικίνδυνος είναι. Η πληγή της Ελλάδος θα ανοίγει όλο και περισσότερο, κάθε μέρα που εκείνος θα παραμένει στη θέση αυτή. Κατάφερε να μετατρέψει σε απειλή, την δήλωση "πως εκλογές θα γίνουν το 2016". Μέχρι τότε θέλω να δω πόσοι θα χουν γλιτώσει από τις αυτοκτονίες, από λοιπούς θανάτους (καρκινοπαθείς και υπόλοιποι ασθενείς που δεν έχουν φάρμακα) και από την μετανάστευση. Όσο για τους υπόλοιπους ακροδεξιούς βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, θα ήθελα να δανειστώ την φράση της Ραχήλ Μακρή προς τον Γεωργιάδη, "Άκου (επιτέλους) φασιστάκο, (και βούλωσέ το πια).
Και τέλος θέλω να αναφερθώ για τη στάση του ελληνικού λαού. Περίμενα περισσότερο κόσμο στη πλατεία Συντάγματος. Από φίλους που συνάντησα έξω από την Βουλή, διέκρινα μία ελπίδα πως θα πραγματοποιηθεί μία πομπώδης διαμαρτυρία στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Δυστυχώς δεν μπορώ να μοιραστώ αυτή τη σκέψη. Η αδιαφορία του κόσμου έχει σκοτώσει την κάθε μου ελπίδα πως η αλλαγή θα ρθει από τον λαό.
Έχουμε μάθει πως μετά τη σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση. Μόνο που η θρησκεία και η παιδεία, μας έχουν διδάξει να τα περιμένουμε όλα έτοιμα, κάτι που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε την σοφή φράση "Συν Αθηνά και χείρα κίνει"...