"Σκότωσαν τον Λαμπράκη αλλά με την πράξη τους αυτή γέννησαν εκατοντάδες Λαμπράκηδες!"

Ότι πιο δυνατό έχω ακούσει σε θεατρική παράσταση. Τόσο πάθος για το δίκαιο και την αλλαγή ενός κόσμου προς το καλύτερο. Τη φράση που χρησιμοποιώ ως τίτλο της σημερινής ανάρτησης, ακούστηκε δυνατά σε όλο το χώρο του Badminton και ο κόσμος αυθόρμητα ξέσπασε σε ζητωκραυγές ενώ η παράσταση εξελισσόταν στο σανίδι. Ήμουν έτοιμος να σηκωθώ από τη θέση μου και να τρέξω δακρυσμένος προς τη σκηνή για να φιλήσω τα χέρια του εξαιρετικού ηθοποιού Άρη Λεμπεσόπουλου.
Τα λόγια αυτά χτύπησαν με τόση ορμή πάνω στο σώμα μου, το διέλυσαν, ξέσκισαν τη σάρκα κι έπειτα ανέβηκαν για να εδραιωθούν για πάντα στο μυαλό μου. Ο θάνατος ενός σπουδαίου αγωνιστή δημιούργησε μία νεολαία δραστήρια, η οποία αγωνιζόταν για την δικαιοσύνη και για την πάταξη του παρακράτους. Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου οι σημερινοί νεκροί αυτού του τόπου. Εκτός από τον Παύλο Φύσσα (προς θεού δεν τον συγκρίνω με τον Λαμπράκη),κανένας άλλος δεν μπορεί να μας εκφράσει.Ο τόπος μας είναι ορφανός από ήρωες.
Όμως υπάρχει ακόμα ένας ήρωας που είναι στη ζωή. Ο Μίκης Θεοδωράκης. Η μουσική παράσταση "Ποιος τη ζωή μου..." που παίζεται μέχρι την Κυριακή στο θέατρο Badminton παρουσιάζει την πορεία αυτού του ανθρώπου.
Σμύρνη, Χίος, Μυτιλήνη, Πάτρα...
Οι πόλεις πολλές. Το ίδιο και οι εικόνες που συνέλεγε από μικρός. Τα Δεκεμβριανά που τον ωρίμασαν πολιτικά. Η Μακρόνησος που τον τσάκισε. Ο στρατός που τον λύγισε. Κι έπειτα ο επαναστατικός του λόγος μέσα από τη μουσική. Η μελοποίηση ποιημάτων σπουδαίων Ελλήνων ποιητών. Η διεθνής αναγνώριση. Και τέλος η χούντα. Η φυλάκιση στην Μπουμπουλίνας, ο κατ'οίκον περιορισμός στην ορεινή Αρκαδία, η φυγή του στη Γαλλία και η επιστροφή του με την μεταπολίτευση.
Μία ζωή γεμάτη που του χάρισε δύο φράσεις, "Η Ελλάδα που ταξιδεύει..." και "Κάτι αλλάζει στην Ελλάδα".
Αυτό είναι που πρέπει να πιστέψουμε κι εμείς ως Έλληνες.
Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. Και θα αλλάξει με την δική μας δράση.
Η συγκεκριμένη παράσταση με άγγιξε πολύ,με συγκίνησε και που δημιούργησε αρκετούς προβληματισμούς. Διαπίστωσα πως κανείς δεν είναι σίγουρος για το μέλλον που του επιφυλάσσεται. Αν δεν πιάσει τη τύχη από τα μαλλιά τότε γίνεται μοιρολάτρης. Αν όμως καταφέρει να ανέβει στο άρμα των εξελίξεων τότε γίνεται άξιος της μοίρας του και συνάμα αποκτά ένα σπουδαίο προνόμιο με το να μπορεί να πλάθει ο ίδιος το παρόν κι έτσι να στήνει γερά θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο.
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετική. Το ίδιο και οι ερμηνευτές των τραγουδιών.
Οι παραστάσεις τελειώνουν την Κυριακή. Μη το χάσετε...