"Ηθική Επανάσταση!"

Την ώρα που στην Ελλάδα χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα, μιας κι έτσι μας είχαν μάθει να κάνουμε από παλιά, οι Μεγάλες Δυνάμεις (τις οποίες εμείς αποκαλούμε Σύμμαχοι για να μη νιώθουμε υποδεέστεροι), σε μία γειτονική μας χώρα, την Βουλγαρία, ο κόσμος κατεβαίνει πάλι στους δρόμους για να αντιδράσει ενάντια στη διαφθορά της κυβέρνησης.
Μαζί με τον κόσμο ο οποίος εδώ και μήνες διαδηλώνει έξω από το κοινοβούλιο στη Σόφια, στον αγώνα έχει βγει και η φοιτητική νεολαία. Από τον Οκτώβριο στάθηκαν δυναμικά στο πλευρό των εργαζομένων, κάνοντας κατάληψη στο Πανεπιστήμιο (η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα). Μάλιστα έδωσαν ένα όνομα στο νέο τους ξεσηκωμό, "Ηθική Επανάσταση".
Ίσως να είναι η πιο πετυχημένη ονομασία που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, διότι όλοι μας έχουμε ξεχάσει τη λέξη "ήθος". Με άγγιξε τόσο πολύ διότι η λέξη αυτή έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο των Ελλήνων. Πρώτα απ' όλα το χουν ξεχάσει οι βουλευτές. Το παρατηρούμε στις κόντρες τους μέσα στη Βουλή, το ακούμε στα παράθυρα των ιδιωτικών καναλιών, το παρακολουθούμε σε ομιλίες τους σε σωματεία κι εκδηλώσεις. Κι ενώ έχουμε επίγνωση της κατάστασης και της κατάντιας τόσο της δικιάς τους όσο και της Ελλάδος από τις δικές τους αποφάσεις, δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Δεν αντιδρούμε. Δυστυχώς το ήθος έχει εξαφανιστεί κι από μας....
Όμως οι γείτονές μας, οι οποίοι είδαν μία κυβέρνηση να πέφτει τον περασμένο Φεβρουάριο από μαζικές διαδηλώσεις κι έντονη κρατική βία, έμαθαν πως μόνο με τον συλλογικό (κι όχι κομματικό ή πολιτικό) αγώνα μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και το κοινό δίκαιο. Γι' αυτούς τους ανθρώπους το ήθος και η αξιοπρέπεια, δεν έχουν χαθεί ακόμα...
Διαβάζοντας ενημερωτικά site σήμερα το πρωί, συγκινήθηκα από μία σκηνή που περιέγραψε ο απεσταλμένος του BBC. Καθώς βρισκόταν στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας για να καταγράψει την κατάσταση, είδε μία γριούλα να διαπληκτίζεται με έναν νεαρό. Ο καβγάς ήταν τόσο έντονος που έληξε όταν η γριούλα χτύπησε τον νεαρό με τη πλαστική σακούλα που κουβαλούσε. Όταν ο δημοσιογράφος ρώτησε τον λόγο του καβγά, ξαφνιάστηκε όταν έμαθε πως η γριούλα εξοργίστηκε με τον νεαρό, επειδή ζητούσε να σταματήσουν οι καταλήψεις. Αν ο δημοσιογράφος δεν έκανε σωστά τη δουλειά του, η εικόνα θα περνούσε με διαφορετικά μηνύματα στο κοινό, όπως για παράδειγμα ότι η γριούλα χτύπησε νεαρό καταληψία εξαιτίας της διαταραχής της καθημερινής ζωής από τις πεντάμηνες διαδηλώσεις.
Βέβαια ο δημοσιογράφος αναζήτησε και τα αιτήματα των φοιτητών καθώς και τους λόγους που κάνουν κατάληψη. Εντός του πανεπιστημίου, συναντήθηκε τους καταληψίες Λέτα, Αλεξάντερ και Ντίμιταρ. «Υπάρχει διαφθορά σε κάθε επίπεδο στη Βουλγαρία» λένε. «Και εμείς οι νέοι έχουμε χρέος να συνεχίσουμε τον αγώνα για λογαριασμό όσων είναι υπερβολικά γέροι σήμερα για να διαδηλώσουν. Διότι και εκείνοι διαδήλωσαν για χάρη μας. Πρέπει να τους δώσουμε την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν».
Το αίσθημα της αλληλεγγύης και η εκτίμηση των παρελθοντικών αγώνων για τα δικαιώματα είναι έντονα σε αρκετούς πολιτικοποιημένους φοιτητές. Αυτό το είδος των φοιτητών στην Ελλάδα, στα δικά μου χρόνια άγγιζε την γραφικότητα μιας και ο κοινός αγώνας συσχετιζόταν με αφίσες και χαρτούρες. Όμως στην Βουλγαρία οι φοιτητές οι ίδιοι κλείνουν τα πανεπιστήμια για μήνες έχοντας επίγνωση των ευθυνών και των κινήτρων τους.
Κι αυτό το καταλαβαίνουμε από την εξήγηση που δίνει ο ένας καταληψίας: «Δεν απαλλαγήκαμε ποτέ από την κομμουνιστική νοοτροπία, ότι πρέπει να λαδώσεις για να πετύχεις αυτό που θες. Ο κόσμος εδώ έχει αποδεχθεί τη διαφθορά ως μέρος της ζωής αλλά σήμερα επιθυμούμε να ξυπνήσουμε τον βουλγαρικό λαό και την πολιτική τάξη».
Έχω ακούσει αρκετούς δεξιούς ψηφοφόρους να μου εξηγούν με παρόμοιο τρόπο το πως λειτουργεί το σύστημα διαφθοράς και στην Ελλάδα και πως δεν πρέπει ποτέ να αλλάξει διότι έτσι έχουμε μάθει. Κι εδώ για να πετύχεις επαγγελματικά ή σε οποιοδήποτε τομέα επιθυμείς πρέπει να έχεις γνωστό στη Νέα Δημοκρατία για να προχωρήσεις. Αρκετοί επειδή επωφελούνται απ' αυτό κάνουν τα στραβά μάτια και οι υπόλοιποι απλά ελπίζουν σε μία μελλοντική διείσδυση στο πολιτικό κόσμο της διαφθοράς, οπότε σιωπούν και περιμένουν... Έτσι όμως δεν θα αλλάξει ο κόσμος και η κατάντια στην οποία ζούμε όλα αυτά τα χρόνια.
Κι ενώ εμείς εδώ εθελοτυφλούμε και σφαζόμαστε μεταξύ μας, η αλληλεγγύη των Βουλγάρων φοιτητών γίνεται ακόμα πιο φανερή μέσα από την ανακοίνωσή τους : «Διαμαρτυρόμαστε κατά της φτώχειας και της ανεργίας. Διαμαρτυρόμαστε προτού γίνουμε ζητιάνοι με πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης».Ένα πανό που κρέμεται στο πανεπιστήμιο τους γράφει: «Ο χρόνος σας τέλειωσε! 24 χρόνια ψευτο-μετάβασης είναι αρκετά» (σ.σ.: εννοεί από την πτώση του κομμουνισμού στη Βουλγαρία το 1989). Άλλα πανό έχουν τα συνθήματα «Κάτω η μαφία» και «Εμείς μένουμε, εσείς μεταναστεύετε» - αναφορά στην άρση των περιορισμών στη μετανάστευση των Βούλγαρων (και Ρουμάνων) εντός της Ε.Ε. που θα τεθεί σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου.
Η μετανάστευση δεν είναι ένα πρόβλημα που ισχύει μόνο στην Ελλάδα. Το ζούμε σε αρκετές χώρες. Όμως στις άλλες χώρες, η νεολαία θέλει να μείνει στην πατρίδα της διότι ελπίζει στην αλλαγή και σ' ένα καλύτερο μέλλον. Σίγουρα πολλοί απ' αυτούς τους νέους έζησαν την μετάβαση από τον κομμουνισμό στην Δύση, οπότε έχουν την πίστη πως μπορούν να επιδιώξουν μία ακόμη αλλαγή κοινωνική και πολιτική.
Την πίστη αυτή τη βρίσκουμε στα λόγια μίας ακόμα καταληψίας: «Με ενοχλεί, αλλά αυτή την εικόνα βγάζουμε προς τα έξω. Πολλοί εγκαταλείπουν τη Βουλγαρία για να πάνε σε πλουσιότερες χώρες της Ε.Ε. αλλά το κύριο σύνθημά μας είναι ότι επιθυμούμε να παραμείνουμε εδώ και να οικοδομήσουμε μια χώρα για την οποία θα είμαστε κάποτε περήφανοι».
Αντί λοιπόν στην Ελλάδα, οι φοιτητές να χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα, σε αυτούς που είναι υπέρ της κατάληψης και σ' αυτούς που είναι κατά, καλό θα ήταν να αφήσουν τα κόμματα που τους καθοδηγούν στην άκρη, και να ανοίξουν ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στη μετανάστευση, στην ανεργία και στην διαφθορά. Με το να τσακώνονται μεταξύ τους, αποφεύγουν να κοιτάξουν το γκρεμό που χάσκει μπροστά τους. Ένας γκρεμός που τους χωράει όλους. Όταν μπορέσουν να φρενάρουν αυτό το τραίνο του σάπιου ελληνικού συστήματος που τους οδηγεί στο χαμό, τότε θα ρθει και η στιγμή που θα μπορέσουν να σταθούν πλάι στο λαό, για να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους και τις άλλες ευπαθείς κι αδύναμες ομάδες που δεν μπορούν να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Τότε κι εμείς θα είμαστε περήφανη ως Έλληνες.
Στους καιρούς που ζούμε έχουμε μεγάλη ανάγκη από έναν νέο Μάη του '68.