Περί ηρώων και μνημείων...

Δεν πρόλαβε να περάσει ένας χρόνος από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ξετρύπωσαν όλα τα φασιστάκια να πουν το μακρύ τους και το κοντό τους. Ο λαϊκισμός, η ημιμάθεια αλλά και η ηλιθιότητα είναι οι βασικοί παράγοντες του μίσους και η κοπριά του ναζισμού που εξακολουθεί να είναι λύση κι έκφραση για ένα κομμάτι του ελληνικού λαού. Σ' αυτά τα φασιστάκια θα ήθελα να δώσω μία συμβουλή μήπως και κλείσουν μερικά στοματάκια από ντροπή κι αξιοπρέπεια (αν ακόμα διαθέτουν).
Όπως ανέφερα και πριν αρκετοί φασίστες βγήκαν πάλι και σύγκριναν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα με τον απαίσιο θάνατο των υπαλλήλων της Marfin. Εξακολουθούν να παραπληροφορούν τον κόσμο και να προκαλούν μία σύγχυση με την παραπληροφόρησή τους, δημιουργώντας έτσι ηλίθιους αντίλογους που δεν οδηγούν πουθενά. Στην αρχή σκέφτηκα να απαξιώσω τη στάση τους διότι το να μιλάς με ένα φασίστα ή έναν ακροδεξιό, είναι χάσιμο χρόνου. Όμως δεν μου αρέσει να τους βλέπω να μαλακίζονται κι εγώ να σιωπώ. Έτσι αποφάσισα να αναλύσω τις δύο αυτές δολοφονίες με έναν αντικειμενικό κι όχι μελοδραματικό τρόπο. Για να μη παρεξηγηθώ, εξαρχής αναφέρω πως κατακρίνω και τις δύο μορφές βίας και πως είμαι ενάντια στην αφαίρεση ζωής σε περίοδο υποτιθέμενης ειρήνης.
Ας αρχίσουμε με το βασικό ερώτημα. Γιατί έχει θεωρηθεί ήρωας ο Παύλος Φύσσας κι όχι οι υπάλληλοι της Marfin; Ας πιάσουμε πρώτα τα θύματα που κάηκαν στην τράπεζα για να γίνω πιο κατανοητός στην ανάλυσή μου όσον αφορά τη στάση μου απέναντι στον Παύλο Φύσσα.
Η πρώτη και κύρια διαφορά των προσώπων είναι ο ρόλος του ήρωα και του θύματος. Οι υπάλληλοι της Marfin ήταν θύματα. Πρώτα απ' όλα είναι θύματα του εργοδότη τους, του Βγενόπουλου, ο οποίος απειλούσε με απολύσεις όποιον σκόπευε να απεργήσει εκείνη τη μέρα. Το ότι ένας κεφαλαιοκράτης (ο οποίος ξαφνικά εξαφανίστηκε από το προσκήνιο) κρατούσε εγκλωβισμένους ανθρώπους σε ένα κεντρικό κατάστημα την ώρα που η Αθήνα ήταν ένα καζάνι που κόχλαζε, τον μετατρέπει στον μεγαλύτερο θύτη αυτών των θανάτων. Φυσικά όμως τα φασιστάκια είναι άβουλα πιόνια του κεφαλαίου κι έτσι τον Βγενόπουλο τον βγάζουν απ' έξω. Τόσο υποκριτές είναι. Αντιθέτως ρίχνουν το φταίξιμο στον Αριστερό κι ακροαριστερό χώρο. Προσωπικά θεωρώ ύποπτο το γεγονός πως τέσσερα χρόνια μετά δεν έχουν βρεθεί ακόμα αυτοί που κάψανε την τράπεζα. Πως γίνεται αυτό; Πάντα η αστυνομία πιάνει αριστερούς κι αντιεξουσιαστές που προκαλούν φθορές. Όταν πράγματι τις προκαλούν άνθρωποι αυτού του χώρου. Αντιθέτως χάνουν τα στοιχεία όταν βρωμάει προβοκάτσια. Για παράδειγμα, προχθές στο Κερατσίνι η αστυνομία στάθηκε αδιάφορη όταν κάποιοι κουκουλοφόροι (έναν απ' αυτούς οι κάτοικοι τον αναγνώρισαν και ανέφεραν πως ανήκει στην τοπική οργάνωση της Χρυσής Αυγής) έσπαγαν βιτρίνες τραπεζών, ενεχυροδανειστηρίων και του ΚΕΠ στο Κερατσίνι. Όταν όμως οι κουκουλοφόροι έφυγαν, αμέσως οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν στην συγκέντρωση και μάζεψαν μερικές δεκάδες κόσμου που δεν είχαν κάνει απολύτως τίποτα. Βάρεσαν μάλιστα και δημοσιογράφους.
Οπότε φασιστάκια πως ρίχνετε την ευθύνη στην Αριστερά όταν δεν υπάρχουν στοιχεία; Ξυπνήστε λίγο και σταματήστε να είστε όργανα του καθεστώτος που επικρατεί σήμερα στην χώρα μας. Επιτέλους αγαπήστε αυτήν την πατρίδα και διώξτε αυτούς που σας έχουν τσακίσει τα όνειρα κι έχουν ξεσκίσει την καθημερινότητά σας κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους φασίστες της Νέας Δημοκρατίας και τα πανηλίθια λαμόγια του ΠΑΣΟΚ. Ας επανέλθουμε στο θέμα. Τα θύματα της Marfin ήταν άνθρωποι σαν εμάς οι οποίοι είχαν γονατίσει μπροστά στον φόβο της ανεργίας και της επερχόμενης οικονομικής κρίσης. Ήταν θύματα κι όχι ήρωες.
Αντιθέτως ο Παύλος Φύσσας έμεινε βράχος για να σώσει την παρέα του από τριάντα τραμπούκους που τους κυνηγούσαν. Στάθηκε ασπίδα, γνωρίζοντας τον κίνδυνο του θανάτου για να μην πάθει κάτι η παρέα του. Θα μπορούσε να τρέξει για να σωθεί. Δεν το κανε, κι αυτό είναι που τον χαρακτηρίζει ήρωα.
Έπειτα ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν ένα τυχαίο θύμα όπως ήταν οι υπάλληλοι της Marfin. Ο Παύλος Φύσσας ήταν στην μαύρη λίστα της Χρυσής Αυγής. Τον είχαν βάλει στο μάτι για τα τραγούδια του αλλά και τις πολιτικές του απόψεις. Σκοτώθηκε για τα πιστεύω του. Αντιθέτως τα θύματα της Marfin δεν ήταν πολιτικοποιημένα. Έχασαν τη ζωή τους επειδή ένας αλήτης κεφαλαιοκράτης, τους ανάγκασε να δουλέψουν μία μέρα που όλη η Αθήνα είχε βγει στους δρόμους. Κι επαναλαμβάνω πως οι δράστες που έκαψαν την τράπεζα δεν έχουν ακόμα συλληφθεί!
Στη θέση των υπαλλήλων της τράπεζας θα μπορούσε να ήταν ο καθένας μας. Στη θέση του Παύλου Φύσσα θα μπορούσαν να ήταν λίγοι. Αυτό είναι που κάνει τον Παύλο Φύσσα ήρωα.
Κι επειδή ξέρω πως θα βρεθούν αρκετοί να με κράξουν για την άποψή μου αυτή, επαναλαμβάνω για μία ακόμη φορά πως και οι δύο δολοφονίες είναι κατακριτέες και καταδικαστέες. Όμως η μία ήταν πολιτική κι η άλλη όχι.
Στις πολιτικές δολοφονίες απαντάμε πολιτικά και στήνουμε μνημεία για να μη ξεχνάμε όπως έχει γίνει με τον Σωτήρη Πέτρουλα.
Οφείλουμε να θυμόμαστε για να μη ζήσουμε ξανά μαύρες περιόδους.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ πως ήμουν κατά της συναυλίας που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή στο Σύνταγμα. Δεν τιμάμε έναν άνθρωπο με συναυλίες κι άλλες εκδηλώσεις αλλά με την συνέχιση του έργου του. Όχι λόγια. Μόνο πράξεις!