Σε όλη την Ευρώπη οι αντιρατσιστικοί νόμου θεσπίζονται με στόχο την προστασία των μεταναστών και των μειονοτήτων. Το οξύμωρο του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που επινόησε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, είναι ότι ενώ δεν προσφέρει καμιά χειροπιαστή στήριξη στα θύματα της ρατσιστικής βίας, εντούτοις, θεσπίζει διατάξεις που μπορεί να στραφούν στους κάθε λογής «αιρετικούς» της επιστήμης και της πολιτικής, σε όσους αμφισβητούν την επίσημη αλήθεια. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα ακόμα πανευρωπαϊκής εμβέλειας επίτευγμα της κυβέρνησης που αναβίωσε το πνεύμα της μετεμφυλιοπολεμικής εθνικοφροσύνης στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα.
Από τη μια μεριά λοιπόν, το νομοσχέδιο δεν παρέχει στα θύματα των ρατσιστών ασπίδα θεσμικής προστασίας μέσω της αναστολής απέλασης τους. Από την άλλη, ποινικοποιεί την κακόβουλη (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) άρνηση των γενοκτονιών τις οποίες έχει αναγνωρίσει η Βουλή. Θεσμοθετείται δηλαδή ένα αδίκημα που εκ των πραγμάτων περιορίζει την ελευθερία του λόγου. Οι υποτιθέμενες δικλείδες ασφαλείας της διάταξης μπορούν κάλλιστα να παρακαμφθούν από έναν «εθνικά ευαίσθητο» εισαγγελικό λειτουργό. Πρόσφατες άλλωστε είναι οι διώξεις σε βάρος των συντελεστών της παράστασης Corpus Christi, παρότι η διάταξη για την προσβολή του θρησκεύματος έχει ανάλογες δικλείδες.
Οι ανά την Ευρώπη νόμοι που απαγορεύουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος, ούτε μπόρεσαν να αναχαιτίσουν την άνοδο της ρατσιστικής ακροδεξιάς ούτε περιόρισαν την άθλια αντισημιτική προπαγάνδα που επιχειρεί να δηλητηριάσει την κοινωνία με ξεδιάντροπα ψέματα. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού ασπίδα στον αντισημιτισμό και το ρατσισμό μπορούν να ορθώσουν όχι οι απαγορεύσεις, αλλά η παιδεία (ιδιαίτερα το μάθημα της Ιστορίας), τα ΜΜΕ με το να εστιάζουν την προσοχή του κοινού στο ζήτημα, ο πολιτικός κόσμος με ανειρήνευτο μέτωπο στην Άκρα Δεξιά, και βέβαια η ίδια η κοινωνία με το να είναι σε διαρκή αντιφασιστική εγρήγορση.
Ο νόμος είναι έτσι κι αλλιώς ανίσχυρος νόμος απέναντι σε μια προπαγάνδα που διακινείται κατά κύριο λόγο υπόγεια εκμεταλλευόμενη την αμάθεια. Εξουδετερώνεται όμως πλήρως όταν η παιδεία σχετικοποιεί τα ναζιστικά εγκλήματα στο όνομα της αντίθεσης στους «ολοκληρωτισμούς» (γενικώς) και τη βία (ακόμα πιο γενικώς), όταν τα ΜΜΕ παίζουν ανοιχτά το χαρτί της ξενοφοβίας, όταν ο πολιτικός κόσμος ενσωματώνει την ακροδεξιά. Οι νόμοι κατά της άρνησης του Ολοκαυτώματος όχι μόνο είναι αναποτελεσματικοί, αλλά δημιουργούν το προηγούμενο για την περαιτέρω επέκταση των «εγκλημάτων λόγου».
Είναι χαρακτηριστική η διαστροφή της λογικής της απαγόρευσης, που κάνει η κυβέρνηση, πατώντας ακριβώς στο προηγούμενο του εγκλήματος λόγου. Όποια κριτική και αν γίνεται στην ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι στόχος της είναι να καταπολεμηθεί ο αντισημιτισμός. Δηλαδή ένας καθόλα προοδευτικός και δημοκρατικός στόχος. Με την επέκταση όμως της απαγόρευσης σε όλες τις γενοκτονίες που έχει αναγνωρίσει η Βουλή, αντιμετωπίζουμε το μάλλον πρωτοφανές φαινόμενο να έχουμε έναν αντιρατσιστικό νόμο οποίος στοχοποιεί τους ιστορικούς (ή όποιους άλλους πολίτες) που δεν αποδέχονται τον όρο γενοκτονία για τους διωγμούς σε βάρος των Ποντίων, που θεωρούν ότι η κατάχρηση του όρου «γενοκτονία» για τον χαρακτηρισμό κάθε είδους σφαγών κι εγκλημάτων (που ξεκίνησε, μην ξεχνιόμαστε, από τον Κλίντον για να δικαιολογηθούν οι βομβαρδισμοί στη Σερβία) είναι εσφαλμένη και ανιστόρητη, που εκτιμούν εντέλει ότι η εξίσωση όλων των διωγμών με το Ολοκαύτωμα το μόνο που καταφέρνει είναι να σχετικοποιεί το μοναδικό σε κλίμακα βαρβαρότητας έγκλημα των ναζί. Είναι μάλλον περιττή η επισήμανση ότι η σχετικοποίηση του Ολοκαυτώματος είναι βούτυρο στο ψωμί των νεοναζί.
Με δυο λόγια, έχουμε έναν αντιρατσιστικό νόμο που στοχοποιεί τους κατά τεκμήριο αντιεθνικιστές που αρνούνται την τοποθέτηση της ιστορίας στη μέγγενη των «εθνικών σκοπιμοτήτων» ή εκείνους που απλά δεν συμφωνούν με την άποψη εκείνης της κοινοβουλευτική πλειοψηφίας που ονόμασε γενοκτονία τον έναν ή τον άλλο διωγμό. Πραγματικά απίστευτο.
Πηγή: left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου