Δεν χρειάστηκα καμία σύσταση και δε διάβασα καμία κριτική, για να πεισθώ πως αξίζει να θυσιάσω ένα τρίωρο για να δω την ταινία "Boyhood" στον κινηματογράφο. Και η αλήθεια είναι πως δε το μετάνιωσα.
Αυτό που με τράβηξε στο θερινό Πέραν του Περιστερίου για να δω τη συγκεκριμένη ταινία ήταν η επίτευξη ενός "πειράματος" του σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, ο οποίος με υπομονή και δουλειά δώδεκα χρόνων κατάφερε να δημιουργήσει ένα αριστούργημα κινηματογραφικής ενηλικίωσης. Το ενδιαφέρον μου για το πείραμά του, μετατράπηκε σε ενθουσιασμό όταν με αγκάλιασε αμέσως η μαγεία της συγκεκριμένης ταινίας. Το έργο είναι πλούσιο σε προτερήματα τα οποία θα τα αναλύσω αμέσως.
Πρώτα απ' όλα είναι η πραγματική ενηλικίωση των ηθοποιών καθώς τους γνωρίζουμε από τα πρώτα λεπτά της ταινίας ως παιδάκια (έξι κι οχτώ χρονών) τα οποία μεγαλώνουν πραγματικά σε κάθε αλλαγή σκηνής. Μαζί με αυτά γερνάνε και οι γονείς τους και τα πρόσωπα που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή τους. Η συνεχόμενη αλλαγή και η φυσική φθορά που προκαλεί ο χρόνος πάνω τους, τους κάνει πιο αυθεντικούς, συμπαθείς και οικείους σε μας.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές. Ο σκηνοθέτης είχε δηλώσει πως με ευκολία διάλεξε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μέσα από ένα πλήθος παιδιών που του είχαν προτείνει. Πίστεψε στο βλέμμα του. Δεν έπεσε έξω μιας και ο νεαρός ηθοποιός ήταν ο πιο κατάλληλος για να μας αγγίζει ως θεατές και να μας ταξιδέψει στο ταξίδι της ενηλικίωσής του.
Βλέποντας τον να μεγαλώνει μαζί με την αδελφή του μας θύμισε αρκετές καθημερινές στιγμές που έχουμε ζήσει κι εμείς στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας και της ενηλικίωσής μας. Η ταινία περνάει με πολύ όμορφο κι ενδιαφέρον τρόπο τα τραύματα και τις εμπειρίες που μπορούν να επηρεάσουν το κάθε παιδί σ' όλη τη περίοδο που πλάθει τη προσωπικότητά του. Απόδειξη αυτού του παραδείγματος είναι πως ο ίδιος ο σκηνοθέτης, μέσα από το έργο του, ήταν ο πιο ισχυρός παράγοντας του νεαρού που επέλεξε να πρωταγωνιστήσει στη ταινία διότι του έδωσε το έναυσμα να ακολουθήσει το δρόμο της ηθοποιίας.
Πέρα όμως από τον πρωταγωνιστή, οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στον Ίθαν Χοκ και στην Πατρίσια Άρκετ (είναι η καλύτερή της ερμηνεία). Ο κάθε γονιός βοηθάει με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια στην ενηλικίωση των παιδιών. Συμβουλεύουν με όμορφο και ήρεμο τρόπο τα παιδιά τους χωρίς να χρησιμοποιούν την λέξη "πρέπει". Από την άλλη είναι ο γονέας έχει την ευθύνη να χτίσει γέφυρες με το παιδί του. Ο καθένας με τον τρόπο του αλλά και οι δύο στο τέλος καταλήγουν να χουν όμορφες σχέσεις με τα παιδιά τους. Παράλληλα και οι ίδιοι αλλάζουν. Ο Ίθαν Χοκ ως πατέρας ωριμάζει από πλάνο σε πλάνο ενώ η Πατρίσια Άρκετ γίνεται όλο και πιο δυναμική γυναίκα, ξεπερνώντας με υπομονή τα εμπόδια και της ατυχίες.
Το ωραίο με το καστ είναι πως ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Αυτό το καταλαβαίνουμε καθώς βρίσκουμε απ' όλους τους ήρωες κοινά σημεία ταύτισης με μας. Όχι μόνο δε μας φαίνονται ξένοι, αλλά καταφέρνουν να μας κερδίσουν μέσα από την απλότητά τους. Όπως είναι οι διάλογοί τους, οι οποίοι κρύβουν τη σοφία της καθημερινότητας. Δεν υπάρχουν αμπελοφιλοσοφίες (στυλ Πάολο Κοέλιο), ούτε ανούσιες εσωτερικές αναζητήσεις. Αντιθέτως έχουμε το ευχάριστο καθημερινό χιούμορ που ομορφαίνει τη ζωή μας σε διάφορες στιγμές που έχουμε όλοι περάσει.
Όσο μεγαλώνει ο ήρωας τόσο προβληματίζεται για τον ρόλο του στη ζωή κι αναζητάει τον εαυτό του μέσα από συζητήσεις κυρίως με τον πατέρα του. Όσο ωριμάζει τόσο αισιοδοξεί κι ενθουσιάζεται για το μέλλον του. Από την άλλη η μητέρα του, καθώς τον βλέπει να μεγαλώνει και να ανοίγει φτερά, παρατηρεί παράλληλα πως έχει αρχίσει να φθείρεται στο χρόνο και στον φόβο του θανάτου. Ένα ξέσπασμά της είναι λογικό και φυσιολογικό. Τόσο εκείνη όσο και οι υπόλοιποι ήρωες δε γίνονται δραματικοί και μοιρολάτρες. Αντιθέτως μέσα από τον καθημερινό τους αγώνα, χτίζουν οι ίδιοι ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο μέλλον.
Παρά τη μεγάλη της διάρκεια, η ταινία δεν είναι κουραστική. Το τέλος είναι λίγο απότομο αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν υπάρχει κάποιο κατάλληλο τελείωμα σε αυτού του είδους ταινίες. Εξάλλου κανείς δεν ασχολήθηκε μ' αυτό μιας και η ταινία προσπάθησε να ικανοποιήσει τον θεατή απαντώντας σε τρεις σημαντικές ερωτήσεις όπως τι χρειάζεται ένα παιδί να μεγαλώσει, ποια πρέπει να είναι η ευθύνη του γονιού και μέχρι που μπορεί να επεμβαίνει και τέλος πως μπορεί να βοηθήσει το παιδί του στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής.
Αξίζει να το δείτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου