Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στην «Εφ.Συν.» (10-9-2014), ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος επιτίθεται σε κείνο το κομμάτι της Αριστεράς που αγκαλιάζει οτιδήποτε δηλώνει αντιδυτικό, το βαφτίζει με απύθμενη επιπολαιότητα αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό, ακόμη κι αν μετέρχεται φρικώδη μέσα για να επιβληθεί, ακόμη κι όταν η επιθετική μανία του χτυπάει αδιακρίτως πλούσιους και φτωχούς, θρησκευόμενους και μη, αιχμαλώτους πολέμου και άμαχους, γυναίκες και παιδιά. Η αντίληψη που επιβιώνει σ’ ένα τμήμα της Αριστεράς ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι εν δυνάμει φίλος μου» είναι υπεύθυνη για πολλές τραγικές διαψεύσεις που έχει βιώσει η Αριστερά στην πολυτάραχη διαδρομή της.
Ο λόγος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τους ακραίους ισλαμιστές που έχουν σπείρει τον πανικό στους πληθυσμούς της περιοχής και έχουν θορυβήσει τις δυτικές κυβερνήσεις με την επεκτατική τους ορμή και κυρίως με την πρόθεσή τους να μεταφέρουν τον «ιερό πόλεμο» στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Εχει δίκιο ο κ. Ανδριανόπουλος όταν λέει ότι υπάρχουν αριστεροί που βλέπουν με συμπάθεια αυτό το κίνημα επειδή συγκρούεται με την ιμπεριαλιστική υπερδύναμη και τους πρόθυμους συμμάχους της και έχει επίσης δίκιο όταν υποστηρίζει ότι ο πιο μισητός εχθρός για αυτή τη μισαλλόδοξη και δολοφονική σέχτα είναι οι άθεοι, δηλαδή και οι κομμουνιστές και πολλοί αριστεροί. Πράγματι, «Αριστερό Χαλιφάτο» είναι αντίφαση εν τοις όροις, αν και πρέπει να παραδεχτούμε ότι στο παρελθόν ένα τμήμα της Αριστεράς είχε ενσωματώσει στη θεωρία και την πρακτική του τα ίδια χαρακτηριστικά (φανατισμός, δογματισμός, βολική ερμηνεία των ιδρυτικών κειμένων, εξόντωση των αντιφρονούντων) με τους φανατικούς ισλαμιστές.
Σωστό είναι επίσης ότι οι ενδοφυλετικές, διαφατριακές και θρησκευτικές συγκρούσεις στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο έχουν πολύ μακρά ιστορία, μερικές φορές χωρίς την ένοχη εμπλοκή της Δύσης. Και για να θυμηθούμε τον Κορνήλιο Καστοριάδη: «Οι Αραβες αυτοπαρουσιάζονται ως αιώνια θύματα της ιστορίας, αν και ήταν ένα κατακτητικό έθνος από τον 7ο έως τον 11ο αιώνα. Πήραν ό,τι χειρότερο από τη Δύση και το κόλλησαν πάνω σε μια κοινωνία που από πολιτιστική άποψη είναι θρησκευτική…Δεν προτίθεμαι να μειώσω τα εγκλήματα του δυτικού ιμπεριαλισμού, κάθε άλλο, πρέπει όμως να καταγγελθεί αυτή η απάτη η οποία παρουσιάζει τους μουσουλμανικούς λαούς ως απαλλαγμένους από κάθε ευθύνη για την ίδια τους την ιστορία, ως ανέκαθεν υφιστάμενους παθητικά όσα τους επέβαλαν κάποιοι άλλοι, οι Δυτικοί» («Η άνοδος της ασημαντότητας», εκδόσεις «Υψιλον»).
Ο πρώην υπουργός όμως, στην προσπάθειά του να αποδομήσει την Αριστερά, φτάνει στο άλλο άκρο. Εξαφανίζει από την ανάλυσή του τις ευθύνες της Δύσης για όσα συμβαίνουν σήμερα στις εύφλεκτες περιοχές του κόσμου όπου κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο. Ορισμένα παραδείγματα:
- Αλήθεια, δεν ευθύνονται οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους για την εμφάνιση της Αλ Κάιντα και τη δεσπόζουσα παρουσία στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν; Μ’ αυτούς δεν συνεργάστηκαν για να αντιμετωπίσουν τον σοβιετικό κίνδυνο; Αυτούς δεν στήριξαν ποικιλοτρόπως (με εκπαίδευση, πληροφορίες, χρήμα και όπλα) για να ανατρέψουν το φιλοσοβιετικό καθεστώς στη χώρα; Μόλις έγινε η δουλειά, η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν αυτονομήθηκαν και έστρεψαν τα όπλα που είχαν προμηθευτεί από τις μυστικές υπηρεσίες των Δυτικών εναντίον των πρώην προστατών τους.
- Αλήθεια, δεν έχουν ευθύνη οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους γι' αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Ιράκ; Εισέβαλαν για να διώξουν από την εξουσία τον Σαντάμ, κατασκευάζοντας χοντρά ψέματα (χημικό οπλοστάσιο) και, αποχωρώντας τροπαιούχοι, άφησαν πίσω τους μια χώρα που σπαράσσεται και ματώνει από τον εμφύλιο. Πάνω στα ερείπια που προκάλεσαν οι ειρηνοποιοί και τα κυβερνητικά ανδρείκελά τους ανδρώθηκε και απέκτησε νομιμοποιητική βάση το ισλαμικό «Χαλιφάτο».
- Αλήθεια, πόσο πειστική στα μάτια των μετριοπαθών μουσουλμάνων είναι η Δύση στον πόλεμο που κάνει εναντίον της τρομοκρατίας, ενώ διατηρεί στενές σχέσεις με δύο από τις χώρες που έχουν κατηγορηθεί ότι χρηματοδοτούν τρομοκρατικά δίκτυα, τη Σαουδική Αραβία και το Πακιστάν;
- Αλήθεια, γιατί οι καθημαγμένοι λαοί της περιοχής να δώσουν βάση στις εξαγγελίες της Δύσης περί πολιτικής αρχών στο θέμα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, αφού κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τις περιστασιακές συμφωνίες της με τους διάφορους δικτάτορες (Καντάφι, Ασαντ, Σαντάμ, Μουμπάρακ) στο όνομα της σταθερότητας, τις οποίες αθέτησαν για να υποστηρίξουν τους αντιπάλους τους, με τους οποίους στη συνέχεια ήρθαν σε ρήξη;
- Αλήθεια, η επί δεκαετίες προκλητικά μεροληπτική στάση των ΗΠΑ και ορισμένων χωρών της Δύσης στη διένεξη Ισραήλ-Παλαιστινίων δεν είναι ένας βασικός παράγοντας που τροφοδοτεί τον μαχητικό και ένοπλο αντιδυτικισμό, με ή χωρίς αναφορές στη θρησκεία; «Η οδύνη είναι το κινούν αίτιο της τρομοκρατίας» όπως σημειώνει ο Ζορζ Λαμπικά στο πόνημά του «Η βία; Ποια βία;» (εκδόσεις «Εκτός Γραμμής»). Και από οδύνη άλλο τίποτε για τους κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Οχθης.
Πηγή: left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου