Καλό υπόλοιπο του 2014...

Ένας ακόμα χρόνος στην καμπούρα μας. Μία χρονιά η οποία δεν έχει να ζηλέψει από τις προηγούμενες μιας και ήταν γεμάτη από ιστορικά γεγονότα, τα οποία θα συζητηθούν και θα μελετηθούν εντατικά τα επόμενα χρόνια, όταν επέλθει μία ηρεμία που όλοι αναζητούμε. Γι' αυτό ορίζω το 2014 ως ένα έτος συγκομιδής εμπειριών και εικόνων κατάλληλων για την δημιουργία στερεών βάσεων μιας νέας χρονιάς που θα φέρει την πολυπόθητη αλλαγή που θέλουμε.

Ποια είναι αυτή η αλλαγή; Υποθέτω πως θα είναι η νέα πολιτική σκηνή. Σίγουρα το νέο τρομάζει και φέρει μαζί του κι ένα ρίσκο, μιας και μας οδηγεί προς νέα μονοπάτια άγνωστα. Όμως το άγνωστο συνοδεύεται συνήθως και με τον χαρακτηρισμό του ελπιδοφόρου. Για να εξυγιανθεί λοιπόν η κατάσταση στην Ελλάδα και για να δοθεί ο παραπάνω χαρακτηρισμός στην επερχόμενη αλλαγή, θα πρέπει να εφαρμοστεί στην κοινωνία μας η ξεχασμένη... δικαιοσύνη. 

Η δικαιοσύνη είναι το ήμισυ του παντός. 

Με την δικαιοσύνη θα τιμωρηθούν όλοι όσοι εξυπηρέτησαν συμφέροντα στις πλάτες του ελληνικού λαού. 

Με μία υγιή δικαιοσύνη θα ξεπεραστούν αρκετές αγκυλώσεις της σημερινής γραφειοκρατίας που προστατεύει αρκετούς της πολιτικής κι επικοινωνιακής σκηνής κι έτσι θα δούμε πρόσωπα μισητά κι ένοχα πίσω από της φυλακής τα κάγκελα. 

Με την ύπαρξη της δικαιοσύνης θα κλείσουν ένα σωρό προπαγανδιστικοί τηλεοπτικοί σταθμοί που λειτουργούν με διαγραμμένα χρέη, δέσμιοι όμως της ακροδεξιάς πολιτικής του Σαμαρά, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα μιας αντιδημοκρατικής κυβέρνησης και των κεφαλαιοκρατών που θέλουν να μοιραστούν μεταξύ τους, τα φιλέτα της χώρας μας. 

Με την δικαιοσύνη θα σταματήσει η εξόρυξη χρυσού από την Χαλκιδική, η οποία όχι μόνο καταστρέφει τη φύση, αλλά θέτει και σε κίνδυνο την υγεία των κατοίκων της περιοχής μόνο και μόνο για να πλουτίσουν μερικοί μέτοχοι της συγκεκριμένης εταιρίας. 

Με την δικαιοσύνη θα πάψει η αστυνομοκρατία να φοράει κουκούλες, να καίει καταστήματα και να τρομοκρατεί τον λαό. 

Με την δικαιοσύνη θα έχει κάθε συνάνθρωπός μας πρόσβαση στην Υγεία και δε θα χρειάζεται φακελάκι ούτε "κουπόνια" για να ζήσει.

Με την δικαιοσύνη θα σταματήσει ο κάθε τυχάρπαστος βιβλιοπωλητής να λέει τη κάθε μαλακία του στον τηλεοπτικό αέρα, προκαλώντας πανικό στον κόσμο (φέρε για παράδειγμα το ποινικό αδίκημα του Μπουμπούκου που επεδίωξε να τρομοκρατήσει κόσμο με τα άδεια ΑΤΜ αλλά και την παρότρυνση του ελληνικού λαού να πάρει τα χρήματά του από τις τράπεζες).

Με την δικαιοσύνη θα επανέλθει ο αλληλοσεβασμός που τόσα χρόνια έχει σβηστεί από τα πρόσωπα των συμπολιτών μου.

Κι όταν επικρατήσει μία ψυχική ηρεμία θα βλέπουμε ξανά τα μοχθηρά πρόσωπα που κυριαρχούσαν μέχρι σήμερα στον πολιτικό στίβο και στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και θα τα μουτζώνουμε για όλα αυτά τα ψέματα που μας είπαν και για τον τρόμο που μας προκαλούσαν. 

Με μία σοβαρή δικαιοσύνη θα λάμψει η αλήθεια. Μαθημένοι στο πρόσφατο παρελθόν, απαιτούμε μία αποτελεσματική δικαιοσύνη κι όχι μία δίκη ανάλογη μ' αυτή της χούντας. Θα επιδιώξουμε έναν αυστηρό παραδειγματισμό σε κάθε μελλοντικό λαμόγιο που θα εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή της χώρας μας κι όχι σε αρχειοθετήσεις σκανδάλων σαν αυτές της κυβέρνησης του Σαμαρά.

Επίσης με το νέο έτος θα απαιτήσουμε να μας ενημερώνουν σοβαροί δημοσιογράφοι οι οποίοι θα σέβονται οι ίδιοι το λειτούργημά τους κι όχι να φιλούν κατουρημένες ποδιές πολιτικών όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια ο Πρετεντέρης ή όπως έκαναν χθες οι δυο δημοσιογράφοι-καρικατούρες της ΝΕΡΙΤ. Απαιτούμε με το νέο έτος να απαντηθούν σε τηλεοπτικά πάνελ με σημερινά πολιτικά πρόσωπα, χρόνιες απορίες όπως: 

1. Γιατί ο Σαμαράς αδιαφορούσε για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες;

2. Γιατί αυτή η κυβέρνηση λειτουργούσε χωρίς υπουργικό συμβούλιο;

3. Γιατί επικαλούσαν την νομιμότητα μόνο όταν τους συνέφερε;

4. Γιατί κάλυψαν αρκετές υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες ήταν μπλεγμένα δικά τους στελέχη;

5. Με τι κριτήρια χάρισαν φιλέτα δημοσίου σε δικούς τους επιχειρηματίες;

6. Πόσο κόστισε στον Έλληνα φορολογούμενο η "δωρεάν" άδεια μετάδοσης σήματος αρκετών ιδιωτικών καναλιών (για παράδειγμα το Mega);

7. Πότε θα σταματήσει η αστυνομία να τρομοκρατεί τον κόσμο και πότε θα πάψουν οι ματατζήδες να βαράνε ανεξέλεγκτα όσους διεκδικούν τα δικαιώματά τους;

Ξέρω πως η λίστα είναι μεγάλη. Το ίδιο και η απαίτησή μας στο να απαντηθούν ένα ένα τα ερωτήματα, λιτά και ξεκάθαρα. 

Ελπίζω ο νέος χρόνος να μας βρει χωρίς Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χαρίζοντάς μας έτσι την ευκαιρία να διώξουμε όλους αυτούς που μας γονάτισαν τα τελευταία χρόνια.

Καλό υπόλοιπο του 2014!

Το τέλος του υπαρκτού καταναλωτισμού

του Γιάννης Μακριδάκης

Αυτό ακριβώς ζει η Ελλάδα την τρέχουσα ιστορική περίοδο. Ακολουθεί βεβαίως όλος ο δυτικός κόσμος, όλες οι επί χρόνια διαμορφούμενες καταναλωτικές κοινωνίες και κράτη. Κάθε καθεστώς που παραπαίει, πόσω μάλλον ο υπαρκτός καταναλωτισμός μετατρέπεται σε τυραννικό για ολοένα και ευρύτερες ομάδες πληθυσμού των ανθρώπων που το ενσαρκώνουν....
Η ανθρωπότητα των καταναλωτών αποπροσανατολισμένη εντελώς λόγω της αντιστροφής των όρων και των αξιών επί των οποίων πορεύεται στην καθημερινή της ύβρη, είναι καταδικασμένη να βιώσει τις συνέπειες των πράξεών της πλέον.
Κι έχουμε απομείνει κάποιοι να απορούμε ακόμη ειλικρινά πού πήγε τόση γνώση, τόσος πολιτισμός και τόση επιστημοσύνη. Πώς μπορεί να πορεύεται έτσι αυτό το ον το τέλειο. Από τη μια να μελετά το Χάος και να γνωρίζει με τεκμηρίωση απόλυτη ότι κάθε του κίνηση, ακόμη και ανεπαίσθητη, η οποία εκβιάζει τους ρυθμούς της φυσικής ανάπτυξης, διαταράσσει το σύμπαν και επιφέρει συνέπειες πολλαπλάσιες απ’ αυτού και από την άλλη να την αγνοεί όλην αυτή τη γνώση και να αυτοκαταστρέφεται.
Αυτό που με θλίβει όμως, και το νιώθω κάθε σούρουπο στην βόλτα μου, όταν από τα γύρω δέντρα φτεροκοπούν και φεύγουν τα πουλιά τρομαγμένα από τα βήματά μου, είναι ότι καταστρέφει όλα τα άλλα πλάσματα πριν απ’ αυτόν. Τα πλάσματα της φύσης, που είναι όχι μόνο αθώα της ύβρης του της υπέρτατης αλλά και που βιώνουν την ζωή με τρόπο, τον οποίον θα έπρεπε αυτός να διδαχθεί.

Η Νέα Ελεύθερη Ώρα

Κι ενώ θέλω να κρατήσω ένα ήπιο εορταστικό ύφος, ξυπνάω με ένα πρωτοσέλιδο ιστορικό στον τομέα της προπαγάνδας και της λαϊκής τρομοκρατίας. Το χτύπημα μάλιστα είναι διπλό αφού μόλις κόπασαν τα γέλια μου από την γκεμπελική δημοσιογραφία των επώνυμων συμφερόντων, μαθαίνω πως ο Σαμαράς ετοιμάζει διάγγελμα σε λίγες ώρες. Και καλά κάνει. Δεν είναι χαζός να χαλάσει την τελευταία πρωθυπουργική του Κυριακή. 

Παρ' όλα αυτά, προτείνω σε όλους τους σκεπτόμενους συμπολίτες μου, να φυλάξουν το σημερινό πρωτοσέλιδο των Νέων, το οποίο έχοντας χορηγία την Τράπεζα Πειραιώς, κάνει πετυχημένα μαθήματα προπαγάνδας. 

Αν συγκρίνουμε το συγκεκριμένο πρωτοσέλιδο με διάφορα πρωτοσέλιδα της Ελεύθερης Ώρας, θα διαπιστώσουμε πως η καθημερινή εφημερίδα συνωμοσίας με Παΐσιους και Ρώσους δεν έχει να ζηλέψει σε κάτι από την άλλοτε ποιοτική πασοκική και καταπράσινη φυλλάδα των Νέων. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο τα Νέα. Το πρόβλημα βρίσκεται στα περισσότερα και πιο γνωστά ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία περνάνε στον ελληνικό λαό σενάρια καταστροφής σε περίπτωση που επέλθει μία πολιτική αλλαγή στη χώρα μας την ώρα που το Bloomberg σε νέα άρθρα του αναφέρει πως οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το χρέος στέκουν και μπορούν να αποδώσουν ενώ η Wall Street Journal ελπίζει στο κόμμα του Τσίπρα (διαβάστε και για τα δύο άρθρα εδώ). Φυσικά οι διεθνείς απόψεις δε φτάνουν στα αυτιά των Ελλήνων μιας και το ελληνικό Κεφάλαιο αφήνει μόνο την αγωνία της Μέρκελ και του Σόιμπλε να ακουστούν εδώ.

Η προσπάθειά τους να μειώσουν την ήττα της Νέας Δημοκρατίας είναι τόσο μεγάλη που την συνάντησα σήμερα το πρωί, στον μπαρμπέρη της γειτονιάς μου καθώς περίμενα να κουρευτώ. Πάνω στο τραπεζάκι βρισκόταν η εφημερίδα του Κύρτσου και είπα να ρίξω μία ματιά. Ο ίδιος σε άρθρο του παρουσιάζει την απορία του πως ο ελληνικός λαός γιορτάζει και ψωνίζει αυτές τις μέρες έχοντας άγνοια απέναντι στο κίνδυνο της επερχόμενης πολιτικής αστάθειας. Ή είναι ηλίθιος, ή είναι ύπουλος και εθελοτυφλεί για να επηρεάσει όσους δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι θα ψηφίσουν επειδή δε ξέρουν τι τους γίνεται. Μάλλον αγνοεί ο Κύρτσος (ο οποίος τον τελευταίο καιρό βγαίνει πολύ θυμωμένος στις τηλεοράσεις) κι ο κάθε Κύρτσος πως ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά την αλλαγή και για πρώτη φορά σχηματίζεται μία συγκρατημένη αισιοδοξία στην ατμόσφαιρα η οποία δένει αρμονικά με το κλίμα των γιορτών. 

Αυτό το άρθρο το οποίο ευτυχώς δε πρόλαβα να ολοκληρώσω δείχνει ξεκάθαρα την αγωνία που έχει κυριεύσει όλους όσους μας έχουν τσακίσει όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρουν πως ήρθε το τέλος τους. μ' αποτέλεσμα οι μισοί να πηδάνε στη θάλασσα σαν τα ποντίκια ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούν να σώσουν ότι μπορούν χωρίς να χουν στην αίσθηση πως το ναυάγιο θα τους τραβήξει μαζί του στον πάτο.

Δε θα γράψω κάτι παραπάνω για την ώρα διότι θέλω να παραμείνω σε εορταστική διάθεση. Εξάλλου η ήττα των ακροδεξιών με την επερχόμενη αποτυχία εκλογής προέδρου, είναι μία επιπλέον αφορμή για γιορτή δίνοντας έτσι νέα νότα στις ευχές για μία νέα και καλή χρονιά. 

Δε πρόλαβα να ολοκληρώσω και να δημοσιεύσω το κείμενο κι έμαθα πως το διάγγελμα του Σαμαρά μετατρέπεται σε συνέντευξη στην καθεστωτική ΝΕΡΙΤ...

Η νύχτα που ερωτεύτηκα ξανά το Παρίσι...

Επισκέφθηκα το Παρίσι τον Δεκέμβριο του 2009. Στο μυαλό μου το είχα ως ένα παγκόσμιο στολίδι που λάμπει τόσο τη μέρα όσο και την νύχτα. Όμως η πραγματικότητα με διέψευσε. Κάτω από τα πολλά λαμπιόνια του πύργου του Άιφελ και στις γωνίες των σπουδαιότερων μουσείων του κόσμου, κρυβόταν η μιζέρια και η φτώχεια μίας μητρόπολης που δε μπορεί να ταΐσει όλα τα στόματα που φιλοξενεί. Οι σταθμοί του μετρό μύριζαν κάτουρο και μπύρα ενώ πολλά καθίσματα αναμονής των συρμών, είχαν μετατραπεί σε "κατοικίες" των άστεγων. Η λάμψη αυτής της πόλης κάπως θάμπωσε στα μάτια μου. Η απομυθοποίηση της με συγκλόνισε. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που αποφάσισα να μην επισκεφθώ ξανά το Παρίσι, κι ας μη πρόλαβα να δω όλα τα μουσεία και να περπατήσω σε όλα του τα πάρκα. 

Πέντε χρόνια μετά, ένας σκηνοθέτης που έχει στοιχειώσει τα εφηβικά μου χρόνια με το αριστουργηματικό "Ταμπούρλο", κατάφερε να με κάνει να ερωτευτώ ξανά το Παρίσι μέσα από την πετυχημένη μεταφορά του θεατρικού έργου του Σιρίλ Γκελί, το οποίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Αναφέρομαι σε μία ταινία που πέρασε αυτές τις μέρες, αθόρυβα από τις ελληνικές αίθουσες. Η Νύχτα πριν πέσει το Παρίσι. 

Η θεατρική φύση του έργου είναι εμφανής, μιας και μεγάλο μέρος της ταινίες εξελίσσεται στο γραφείο του Γερμανού στρατηγού, τελευταίου διοικητή του κατεχόμενου Παρισιού. Οι δύο βασικοί χαρακτήρες είναι πλούσιοι σε συναισθήματα και σε επιχειρήματα. Αυτό έχει ως συνέπεια να εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της ταινίας ένας υπέροχος διάλογος, του οποίου η ένταση ανεβαίνει καθώς η νύχτα... φεύγει. 

Ο αντίλογος αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, τα οποία προέρχονται από δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας είναι ο Σουηδός διπλωμάτης του Παρισιού Raoul Nordling κι ο άλλος του Γερμανού στρατηγός Von Choltitz που έχει χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του Χίτλερ και ταλαντεύεται ανάμεσα στο καθήκον και στην ηθική. Φυσικά η επιτυχία του διαλόγου βασίζεται στις εξαιρετικές ερμηνείες των δύο ηθοποιών Αντρέ Ντισολιέ και Νιλς Αρεστρουπ

Η ακινησία της κάμερας δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στους δύο χαρακτήρες και στα λεγόμενά τους. Ο διπλωμάτης κάνει υπεράνθρωπη προσπάθεια να αποτρέψει τον Γερμανό στρατηγό να ανατινάξει τα υπέροχα κτίρια του Παρισιού. Τα επιχειρήματα του στρατηγού στέκουν σε μία λογική, κάτι το οποίο έχει ως συνέπεια να γίνεται κι αυτός ένα πρόσωπο συμπαθές στο κοινό. 

Είναι βέβαιο πως ο σκηνοθέτης δεν ήθελε μία συνηθισμένη ταινία στην οποία υπάρχει ένας κακός Γερμανός ναζιστής κι ένας ηθικός αντιστασιακός. Σκοπός του είναι να εμφανίσει δύο ανθρώπους χωρίς στολές και εθνικιστικά συμφέροντα, επιδιώκοντας έτσι να φέρει τον θεατή σε μία ουδέτερη παρακολούθηση του διαλόγου και μίας απόφασης σημαντικής και ιστορικής, η οποία αποκτάει μεγαλύτερη αξία και σημασία για όποιον έχει επισκεφθεί το Παρίσι ή για όσους ονειρεύονται και σχεδιάζουν να το επισκεφθούν, σχεδόν σε όλους μας δηλαδή. 

Κι ενώ ο Σουηδός διπλωμάτης ψάχνει να βρει κίνητρα για να πείσει τον στρατηγό, ο Γερμανός αξιωματικός γίνεται όλο και πιο συμπαθής σε μας διότι η αμφιβολία του να υπακούσει τις εντολές και να ανατινάξει το Παρίσι είναι εμφανής κι έχει ανάγκη από ένα άλλοθι για να μη πραγματοποιήσει την καταστροφή αυτή. Ο εκνευρισμός του γίνεται όλο και πιο έντονος όσο περνάει η ώρα και δεν πείθεται από τον διπλωμάτη. Τελικά η ηθική και η ανθρωπιά υπερισχύει και το Παρίσι δεσπόζει μέχρι σήμερα στις όχθες του Σηκουάνα.

Τελειώνοντας λοιπόν η ταινία με μία υπέροχη βόλτα της κάμερας στον ποταμό, μας αφήνει το συναίσθημα πως τίποτα δεν είναι μόνιμο και πως όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε ένα λεπτό ή πάνω σε μία τρέλα. Αυτό το συναίσθημα σε αναγκάζει να θες να κλείσει αμέσως εισιτήρια για Παρίσι, για να θαυμάσεις όλα τα αριστουργήματα που παραλίγο να γίνουν στάχτη εξαιτίας της ζήλιας του Χίτλερ που είχε απέναντι στη λάμψη αυτής της πόλης. 

Μετά απ' αυτή τη ταινία ερωτεύτηκα ξανά το Παρίσι.

Η δημοκρατία δεν έχει άλλα έξοδα

του Άρη Χατζηστεφάνου

Ας υποθέσουμε ότι υπήρχε μια χώρα με αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην οποία το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο έπρεπε να δωροδοκήσει μερικές δεκάδες βουλευτές για να παραμείνει στην εξουσία.
Ας υποθέσουμε επίσης ότι κάθε βουλευτής χρειάζεται από δυο έως τρία εκατομμύρια ευρώ για να αλλάξει την ψήφο του και λείπουν 12 βουλευτές για μια κρίσιμη ψηφοφορία. Απαιτούνται δηλαδή τουλάχιστον 36 εκατομμύρια ευρώ – πέραν αυτών που δόθηκαν για να φτάσουμε ως εκεί.... 
Δυστυχώς εάν υπήρχε διαρροή αυτής της πληροφορίας οι τιμές θα ανέβαιναν ενώ αρκετοί ακόμη βουλευτές που αρχικά στήριζαν την κυβέρνηση θα ζητούσαν και αυτοί αύξηση των αποδοχών τους, υπουργοποιήσεις κτλ.
Φυσικά σε μια τέτοια χώρα θα απαιτούνταν και ένας τεράστιος μηχανισμός προπαγάνδας για να συγκαλύπτει το μηχανισμό εξαγοράς βουλευτών. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης μαζί με τους αρχισυντάκτες και τους διευθυντές σταθμών θα ζητούσαν τρομακτικές αυξήσεις μισθών, ειδικά αν υπήρχε το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.
Αν υπολογίσεις πέντε μεγάλους σταθμούς και άλλες τόσες εφημερίδες, με τους μισθούς ανώτατων στελεχών να ξεπερνούν τα δέκα χιλιάδες ευρώ το μήνα, το κόστος αυξάνεται σημαντικά.
Τα χρήματα αυτών των δημοσιογράφων πληρώνονται φυσικά από μεγάλες τράπεζες είτε μέσω διαφημίσεων είτε με χαμηλότοκα δάνεια. Αν λόγου χάρη ένας σταθμός ζητούσε 95 εκατομμύρια ευρώ πριν από την ψηφοφορία εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε τι «έξοδα» θα είχε σε προεκλογική περίοδο.
Οι τράπεζες με τη σειρά τους για να βρουν τα χρήματα με τα οποία θα πληρωθούν δημοσιογράφοι και βουλευτές θα απαιτούσαν νέα στήριξη από την κυβέρνηση, με κούρεμα των χρεών τους, ευνοϊκές ρυθμίσεις κ.ο.κ
Δεδομένου όμως ότι στις δημοκρατίες ο χρηματισμός είναι παράνομος, στην υποθετική εκείνη χώρα, κάποιος θα έπρεπε να εξασφαλίσει και την στήριξη της δικαστικής εξουσίας.
Άλλα έξοδα.
Η αστική δημοκρατία βλέπετε είναι ένα πολύ ακριβό χόμπι. Γι’ αυτό άλλωστε εφαρμόζεται συνήθως σε περιόδους υψηλής κερδοφορίας του συστήματος (π.χ ύστερα από μεγάλες πολεμικές αναμετρήσεις, όταν απαιτείται ανοικοδόμηση ολόκληρων χωρών) ενώ εγκαταλείπεται ή περιορίζεται αισθητά σε περιόδους οικονομικής κρίσης.
Φυσικά και οι δικτατορίες έχουν τα δικά τους έξοδα. Πρέπει λόγου χάρη να διατηρείς σταθερά ή να αυξάνεις τα εισοδήματα των δυνάμεων καταστολής και του στρατού, να αγοράζεις συνεχώς νέο εξοπλισμό (π.χ drones που θα περιπολούν σε αστικά κέντρα, αύρες νερού, δακρυγόνα κ.ο.κ.)
Το πρόβλημα με την υποθετική χώρα της ιστορίας μας είναι ότι ενώ βρίσκεται σε οικονομική κρίση διατηρεί ένα πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε σε συνθήκες σχετικής ευημερίας. Πληρώνει μάλιστα ταυτόχρονα το πολιτικό και το μιντιακό προσωπικό – όπως απαιτείται σε μια αστική δημοκρατία – αλλά και τις αρχές ασφάλειες, όπως συμβαίνει σε μια δικτατορία.
Σε μια τέτοια χώρα μπορείς να δώσεις μια και μόνο συμβουλή: Παιδιά, ένα καθαρό πραξικόπημα θα σας έβγαινε πολύ φτηνότερο.

Πηγή:info-war.gr

Δε βγάλαμε ούτε τώρα πρόεδρο, Στάθη...

Πριν αναφερθώ στο δεύτερο χαστούκι που έφαγε σήμερα η κυβέρνηση, θα ήθελα να μιλήσω για το κλάμα των νεοφιλελεύθερων, που αντιμετώπισα σήμερα. Έχω τόσα να πω γι' αυτήν την κάστα της κοινωνίας μας που δε ξέρω από που να ξεκινήσω...

Θα αφήσω λοιπόν τη σκέψη μου ελεύθερη να εκφραστεί. Το ξέσπασμά τους σήμερα βασίστηκε στις δύο νεοναζιστικές ψήφους που πήρε ο υποψήφιος πρόεδρος της Δημοκρατίας (μη με ρωτάτε συνέχεια ποιας). Για να κρύψουν την ντροπή τους, αμέσως θυμήθηκαν τα παρών που ψήφισαν οι υπόλοιποι νεοναζί στη Βουλή κι άρχισαν να κατηγορούν για τη στήριξη που έχει η αντιπολίτευση στο παρών απ' αυτούς. Η αλήθεια είναι πως δε με ξάφνιασε ο κομπλεξισμός τους. Έχω συνηθίσει πια τις αντιδράσεις αυτής της κάστας, Αμέσως χρησιμοποιεί την κουτοπονηριά και την ειρωνεία (για προσωπικές επιθέσεις) κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπη με την σκληρή αλήθεια. Θα τους απαντήσω όμως ξεκάθαρα χωρίς να αφήσω κάποιο πάτημα σε κανέναν για να μου σπάσει κι άλλο τα νεύρα. 

Αγαπητοί μου νεοφιλελέδες λοιπόν (ένας "φίλος" μου μάλιστα ενοχλείται με τον όρο αυτόν), η αρνητική ψήφος των νεοναζί απέναντι στην υποψηφιότητα του προέδρου της Δημοκρατίας δεν μετριέται σε "συνεργασία" με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε υποστήριξη αυτού. Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντάει αρνητικά στην επιλογή του πρόεδρου, διότι σκοπό έχει να διώξει την κυβέρνηση ενώ η Χρυσή Αυγή ψηφίζει αρνητικά βασισμένη στην αντιδημοκρατικής της ιδεολογία. Πουθενά δεν υπάρχει συμπλεύσει απόψεων. Αντιθέτως ο Μπαλτάκος, χρόνια σύμβουλος του Σαμαρά έδινε οδηγίες και συμβουλές στους νεοναζιστές, γεγονός το οποίο αποσιωπήσατε αμέσως όπως πολλά άλλα. Τώρα όμως κλαίγεστε, και καλά κάνετε, με τη στήριξη του κλαψιάρη Μπούκουρα και του Αλεξόπουλου στην εκλογή του νέου προέδρου διότι γνωρίζετε πολύ καλά πως η κίνηση αυτή στιγματίζει άσχημα την σημερινή ημιθανή κυβέρνηση. Επίσης ξέρετε πως με δυσκολία κρύβεται η υπόγεια συμφωνία του Σαμαρά με τους συγκεκριμένους νεοναζί. Τους προσέφερε ελευθερία κι εκείνοι του χάρισαν τη ψήφο τους. Η λογική δε χρειάζεται πάντα στοιχεία για να επιβεβαιωθεί, όταν μάλιστα η ακροδεξιά κυβέρνησή σας έχει μάθει να κρύβεται καλά πίσω από ύπουλες κι αθόρυβες κινήσεις είτε με αρχειοθετήσεις υποθέσεων...

Εδώ θα ήθελα να επισημάνω πως οι συγκεκριμένοι βουλευτές ήταν οι κρυφοί άσσοι που είχε ο Σαμαράς στο μανίκι. Η αποχή τους από την πρώτη ψηφοφορία επιβεβαιώνει τον ρόλο που είχαν όχι για την δεύτερη αλλά για την τρίτη ψηφοφορία. Όμως ο Σαμαράς τους έκαψε στην δεύτερη για να σώσει την κατάσταση, κερδίσει δηλαδή ακόμα πέντε μέρες ζωής...

Και δυστυχώς για εκείνον δε κατάφερε να πιάσει ούτε του 170, μ' αποτέλεσμα να βγει στα κανάλια και να αρχίσει τις απειλές και την τρομοκρατία. Ο φόβος του όμως είναι μεγάλος και γίνεται φανερό ακόμα και από τη χροιά της φωνής του. Όσο για τον Βενιζέλο; Άλλος άνθρωπος. Αυτός κι αν είναι τρομοκρατημένος. 

Πάρτε το χαμπάρι. Μετράτε πέντε μέρες ακόμα πολιτικής ζωής. Δεν φτάνετε με τίποτα στους 180. 

Ήρθε επιτέλους ο καιρός που θα εξαφανιστείτε μαζί με τους νεοναζί και τους "νεοφιλελέδες" σας...

Υ.Γ.: Ευελπιστώ στη νέα κυβέρνηση, να συναντήσω έναν σοβαρό ΣΥΡΙΖΑ (κι όχι μια σοβαρή Χρυσή Αυγή όπως ήθελε ένας άλλος νεοφιλελεύθερος εκπρόσωπός σας - βλ. Μπάμπης Παπαδημητρίου) με υπουργό δικαιοσύνης την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Εκεί θέλω να σας δω...

Το διάγγελμα ενός ηττημένου...

Χθες αποφάσισε να μιλήσει ο πρωθυπουργός μας στον λαό. Είναι η πρώτη φορά που τον άκουσα με έναν τόνο ήπιο να εκλιπαρεί στο να βγει πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τα νταηλίκια και οι ειρωνείες άλλων εποχών έλειπαν αυτή τη φορά. Ο Σαμαράς με την ουρά στα σκέλια έταζε σε βουλευτές, να ψηφίσουν αύριο τον κύριο Δήμα με αντάλλαγμα μία κυβερνητική θέση. Βλέπετε ο φόβος είναι τόσο μεγάλος πια που το τάξιμο και το "γλύψιμο" του πρωθυπουργού στους βουλευτές είναι τόσο εμφανές, που έφτασε στο σημείο να είναι γίνεται και τηλεοπτικά.
Ο Σαμαράς στον χθεσινό του λόγο όχι μόνο δεν με έπεισε για τα αγνά και ηθικά του κίνητρα αλλά μου επιβεβαίωσε την έλλειψη ενός δημοκρατικού χαρακτηριστικού που όφειλε να έχει ως πολιτικό πρόσωπο, του διαλόγου. Αντιθέτως, ο πρωθυπουργός μας είναι άριστος στον μονόλογο.
Με τον μονόλογο, ο Σαμαράς (κι ο κάθε αντιδημοκρατικός πολιτικός) έχει το ελεύθερο να πει την κάθε μαλακία χωρίς να τον διακόψει κανείς. Και με μία μαλακία ξεκίνησε την ομιλία του χθες. "Ο ελληνικός λαός δεν θέλει να γίνουν πρόωρες εκλογές!".
Πολλές φορές αναρωτιέμαι από που πηγάζει αυτή η σιγουριά που έχουν. Όταν παρατηρείς συνέχεια γύρω σου, κόσμο να απαιτεί να φτάσουμε στις πρόωρες εκλογές για να διώξουμε αυτούς τους αλήτες από την πολιτική σκηνή, εξοργίζεσαι όταν ακούς από τον Σαμαρά, την Βούλτεψη, τον Γεωργιάδη και το κάθε φασιστοειδές να λένε με τόση σιγουριά πως ο κόσμος δεν τις θέλει. Για πόσο ηλίθιους μας έχουν; Ποιους πάνε να κοροϊδέψουν επιτέλους;
Από την πρώτη φράση καταλαβαίνω πως δε πρόκειται να ακούσω κάτι σοβαρό απ' αυτόν τον άνθρωπο. Και η συνέχεια της ομιλίας του με επιβεβαιώνει. Ενοχλήθηκα με τα αόριστα "πρέπει" του πρωθυπουργού. "Πρέπει να μη γίνουν εκλογές! Πρέπει να τερματισθεί η πολιτική αβεβαιότητα! Πρέπει να προχωρήσει η Ελλάδα στην επόμενη μέρα!". Εδώ θέλω να επισημάνω στον Σαμαρά πως ο μόνο ο λαός μπορεί να κρίνει για το αν πρέπει να γίνουν οι εκλογές και δυστυχώς για εκείνον η κοινή άποψη λέει πως πρέπει να γίνουν, ανεξάρτητα αν οι μαγειρεμένες στατιστικές υπηρεσίες βγάζουν τον ελληνικό λαό μοιρασμένο στη μέση. Επίσης όσο ο Σαμαράς δεν οδηγεί τον ελληνικό λαό στις κάλπες τόσο θα παραμένει η πολιτική αστάθεια, η οποία υπάρχει τα τελευταία δύο χρόνια. Οπότε ο μόνος που μπορεί να τερματίσει την κατάσταση αυτή είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η πολιτική τακτική του κόμματός του. Τέλος για την πορεία της χώρας μας στην επόμενη μέρα, θέλω να του πω πως αν η επόμενη μέρα που μας τάζει μοιάζει με τις προηγούμενες τότε προσωπικά εγώ δε την θέλω. Προτιμώ να ζήσω μία νέα μέρα διαφορετική, κι ας καώ...
Επίσης ο λόγος του πρωθυπουργού μας ήταν για πολλά γέλια όταν έφτασε στο σημείο της εξαγοράς ορισμένων βουλευτών, όπου ρίχνει το φταίξιμο για μία ακόμη φορά στον ΣΥΡΙΖΑ. Πραγματικά γελάω με την αθλιότητα αυτού του ανθρωπάκου, ο οποίος κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία όχι μόνο δε προκάλεσε την κατάσταση που ζούμε τις τελευταίες μέρες, αλλά έχει κρατήσει και μία ουδετερότητα μέχρι να εξακριβωθεί το τι έχει παιχτεί μεταξύ του Χαϊκάλη με τον Αποστολόπουλο. Όμως όταν ένας ηλίθιος έχει μάθει όλον αυτόν τον καιρό να κατηγορεί συνέχεια κάποιον άλλον, το συνηθίζει τόσο που φτάνει στο σημείο του γελοίου.
Καπάκι όμως ο ίδιος καλεί τους βουλευτές να ψηφίσουν για πρόεδρο της δημοκρατίας τάζοντάς τους μία υπουργοποίηση για όσο κρατήσουν ως κυβέρνηση (σε περίπτωση που τελικά βγει πρόεδρος στις επόμενες ψηφοφορίες). Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει αυτός ο ανθρωπάκος;
Ο Σαμαράς γνωρίζει καλά πως έχει ξοφλήσει. Το ξέρει τόσο καλά που δεν τον νοιάζει πλέον η ξεφτίλα που έζησε χθες, παρακαλώντας στον τηλεοπτικό αέρα βουλευτές να ψηφίσουν πρόεδρο. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας ανάξιος κι επικίνδυνος πρωθυπουργός κρέμεται από τα βρακιά βουλευτών επιπέδου Μελά. Από την μια νιώθεις μια ικανοποίηση με το ρεζιλίκι του κι από την άλλη μία ανυπόμονη οργή να τον διώξεις μια για πάντα από την πολιτική σκηνή.
Το σίγουρο είναι πως το κλίμα έχει ενταθεί και το αυριανό χαστούκι θα είναι ακόμα πιο ισχυρό. 

Σκύλαρος για όσκαρ

Χθες βράδυ απολαύσαμε τον κινηματογραφικό "αντίπαλο" της αριστουργηματικής Ida για τη χρονιά που φεύγει. Ο Λευκός Θεός εισχώρησε στις σκοτεινές αίθουσες της Ελλάδος με πολλές υποσχέσεις ότι θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς κινηματογραφόφιλους.

Η ταινία ήταν καλή. Δεν με ενθουσίασε όσο θα περίμενα. Οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών ήταν επιφανειακοί και ξύλινοι. Ίσως αυτό να έγινε επίτηδες για να αναδειχθεί η εξαιρετική ερμηνεία του... σκύλου. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη επιτυχία της ταινίας. 

Όλα αυτά τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου βυθισμένο στα καθίσματα των κινηματογράφων, δεν είχα γοητευτεί τόσο πολύ με τον ρόλο ενός ζώου πέρα από την "Αρκούδα" του Ζαν-Ζακ Ανό (η πρώτη ταινία που είδα στη ζωή μου) και το μικροσκοπικό σκυλάκι στο "Καλύτερα δε γίνεται", . Ακόμα και ο πολυδιαφημισμένος σκύλος που έπαιξε στον βωβό Artist, δε με άγγιξε, μέχρι που ήρθε η στιγμή να απολαύσω τον Λευκό Θεό. 

Στον Λευκό Θεό, πρωταγωνιστής είναι ο αξιαγάπητος Χάγκεν. Με την "ερμηνεία" του απέδειξε πως τα συναισθήματα (ανθρώπινα και μη) μπορούν να περαστούν με μεγαλύτερη επιτυχία και ειλικρίνεια στο κοινό μέσα από το βλέμμα, τις χειρονομίες και τη στάση του σώματος, παρά με αερολογίες και μελοδραματισμούς. 

Η ταινία είναι πλούσια σε σκληρές σκηνές, όπως ο αποχωρισμός ανθρώπου σκύλου, η μοναχική περιπλάνηση του σκυλιού στους δρόμους και η βίαιη ανακάλυψη του κόσμου μέσα από τα αγνά του μάτια. Άκρως πετυχημένη η σκηνή που ο σκύλος τρομάζει πάνω σε μία γέφυρα από την κόρνα ενός ποταμόπλοιου. Η ταινία θα προκαλέσει άφθονο κλάμα σε ανθρώπους που ζουν με σκυλιά αλλά και σ' αυτούς που τα λατρεύουν. 

Το νόημα της ταινίας είναι απλό. Η βία φέρνει βία, κι όταν η άσκησή της είναι μονομερής, τότε ο θύτης πρέπει να είναι προετοιμασμένος για την αντίδραση και την εκδίκηση. Στη συγκεκριμένη ιστορία αποδεικνύεται πως το ένστικτο και η εκδίκηση των σκύλων είναι πιο ξεκάθαρη αφού τα θύματα (τα σκυλιά δηλαδή) επιδιώκουν να τιμωρήσουν μόνο αυτούς που τους έκαναν κακό. 

Επίσης στην ταινία υπάρχουν αρκετές αλληγορικές σκηνές. Μία απ' αυτές (και η πιο έντονη) είναι η αναμονή των σκυλιών σε έναν θάλαμο λίγο πριν μπουν στο χειρουργείο για ευθανασία, όπου παρακολουθούν σε μία οθόνη να παίζει ο γάτος (από τον Τομ και Τζέρυ) ένα ρέκβιεμ στο πιάνο. 

Φεύγοντας από την σκοτεινή αίθουσα είχαμε ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία ερωτευμένοι από τα υπέροχα βλέμματα όλων των ημίαιμων σκυλιών που έπαιξαν στην ταινία κι από την άλλη με σφιγμένες καρδιές από τις σκληρές εικόνες που είδαμε. 

Βγαίνοντας από την αίθουσα αναρωτηθήκαμε τι να σημαίνει ο τίτλος "Λευκός Θεός". Μία άποψη ήταν πως συμβολίζει την μουσική. Γυρνώντας σπίτι έκανα στο μυαλό μου έναν αναγραμματισμό στον αγγλικό τίτλο της ταινίας κι από White God, τον μετέτρεψα σε White Dog. 

Ο Λευκός Σκύλος.

Ο Αγνός Σκύλος.

Η Αγνότητα που λείπει από την Ανθρωπότητα...

Υ.Γ.: Η πρώτη σκηνή της ταινίας μου θύμισε απίστευτα την πρώτη σκηνή ενός αριστουργηματικού animation, το Βαλς με τον Μπασίρ.

Με ποιους κυβερνά ο κ. Σαμαράς αυτή τη χώρα;

του Γιώργου Κυρίτση

"Φωνάζει ο κλέφτης, να φοβηθεί ο νοικοκύρης". Με αυτήν τη λακωνική ανακοίνωση απάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια της Ν.Δ. να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Αφού πρώτα η ομάδα Σαμαρά και τα κανάλια της προσπάθησαν να πνίξουν τις καταγγελίες Χαϊκάλη - Καμμένου για την απόπειρα εξαγοράς του βουλευτή των ΑΝΕΛ προκειμένου να ψηφίσει για πρόεδρο της Δημοκρατίας, αποσιωπώντας τη συνέντευξη του προέδρου των ΑΝΕΛ, στη συνέχεια αποπειράθηκαν να γελοιοποιήσουν την υπόθεση. Προσπάθησαν δηλαδή να την περιγράψουν ως κουβέντες του αέρα μεταξύ γραφικών ατόμων, όπως έγινε και στην περίπτωση των καταγγελιών της επίσης βουλευτού των ΑΝΕΛ κ. Ξουλίδου, η υπόθεση της οποίας παραμένει ανοικτή και υπό διερεύνηση από τη δικαιοσύνη. Μετά από αυτά, το Μαξίμου και η Συγγρού επιχείρησαν να θολώσουν την εικόνα εμπλέκοντας και τον ΣΥΡΙΖΑ. Έδωσαν δηλαδή στη δημοσιότητα φωτογραφίες του κ. Καμμένου μαζί με τον καταγγελλόμενο, σε μια εκ των οποίων μάλιστα είναι από συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, στην οποία διακρίνονται μεταξύ των συμμετεχόντων, ο Αλ. Τσίπρας, ο Π. Καμμένος αλλά και ο καταγγελλόμενος. Οι φωτογραφίες αυτές όμως απλώς αποδεικνύουν το βάσιμο του ισχυρισμού του προέδρου των ΑΝΕΛ, ότι ο άνθρωπος αυτός προσέγγισε τον βουλευτή καθώς είχε περάσει από τους ΑΝΕΛ και είχε οικειότητα και άνεση μαζί τους.
Η υπόθεση βρίσκεται στη Δικαιοσύνη από την οποία ο καταγγελλόμενος έχει ήδη κληθεί με την ιδιότητα του υπόπτου, οπότε δεν θα πρέπει να προτρέχουμε. Πολιτικά όμως και επί της ουσίας δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι:
1ον Η Δικαιοσύνη επέδειξε ασύγγνωστη σπουδή να κλείσει την ανάκριση περί κουμπαρά, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να την ξανανοίξει κακήν κακώς.
2ον Το προφίλ και η διαδρομή του καταγγελλόμενου δείχνουν την κατεύθυνση για την έρευνα, εκτός αν υιοθετηθεί η θεωρία του "μεμονωμένου δράστη" ο οποίος κινήθηκε εξ ιδίων και εν αγνοία των ωφελουμένων.
3ον Από την εξιστόρηση των περιστατικών και τη σειρα των γεγονότων, εάν ισχύουν, προκύπτει ότι ο καταγγελλόμενος αποσύρθηκε απο την υπόθεση μόλις ο κ. Χαϊκάλης τον κατονόμασε στην αστυνομία.
Η κατάσταση στη χώρα είναι κρίσιμη και η πολιτική μας ιστορία βρίθει σκοτεινών υποθέσεων -μεταξύ των οποίων και περιπτώσεων χρηματισμού- με την εμπλοκή του βαθέος κράτους. Μόλις προ ημερών ακούσαμε ηχητικό απόσπασμα στο οποίο φέρεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός να υπαγορεύει ενέργειες σε ανώτατο δικαστικό. Και το ηχητικό αυτό έφτασε στα χέρια της συμμορίας της Χ.Α., με την οποία το πρωθυπουργικό περιβάλλον έχει εμπλακεί. Πενήντα ένα χρόνια μετά μήπως χρειάζεται να παραλλάξουμε τη γνωστή φράση του Κ. Καραμανλή "ποιος επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα;" με την απορία "Με ποιους ο κ. Σαμαρας κυβερνά αυτή τη χώρα;"

Πηγή: http://www.avgi.gr/article/5154742/me-poious-kuberna-o-k-samaras-auti-ti-xora-

Βαλκανεύοντας στο Ιωνικό Κέντρο

Ο κύκλος των παρουσιάσεων του Βαλκανεύοντας γι' αυτήν την χρονιά θα κλείσει απόψε με τρεις προσωπικότητές που έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Αναφέρομαι στον Χιώτη σκηνοθέτη κύριο Δήμο Αβδελιώδη, τον ταλαντούχο και πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη Ένκε Φεζολλάρι και την αξιόλογη ηθοποιό Ιωάννα Παππά. Η παρουσία τους, δίνει μία άλλη αύρα στη σημερινή εκδήλωση. Προσωπικά το θεωρώ μεγάλη μου τιμή να μιλήσουν τα παραπάνω πρόσωπα για το δεύτερο βιβλίο μου, προσφέροντάς μου μία ανυπομονησία να ακούσω την άποψή τους. Όμως η μαγεία κρύβεται αλλού...

Όλον αυτόν τον καιρό που ταξιδεύω μαζί με το βιβλίο, έχω γνωρίσει νέα στέκια και νέοι άνθρωποι μπήκαν στη ζωή μου. Οι παρουσιάσεις έδιναν την αφορμή για νέες φιλίες, νέες εμπειρίες και νέους προβληματισμούς. Αυτό είχες ως αποτέλεσμα κάθε φορά το άγχος για την οργάνωση και την υλοποίηση της κάθε εκδήλωσης, να μετατρέπεται σε ικανοποίηση και χαρά. 

Απόψε όμως η παρουσίαση έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα. Αναφέρομαι στο Ιωνικό Κέντρο και συγκεκριμένα στον ιδρυτή του συγκεκριμένου πνευματικού κέντρου. Το δεύτερό μου βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του κύριου Ισίδωρου Κιολέογλου, ο οποίος δυστυχώς έφυγε μία βδομάδα πριν εκδοθεί το βιβλίο. 

Η αλληλοεκτίμηση όμως δε χάθηκε κι αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή που αποφασίστηκε να οργανωθεί η παρουσίαση του βιβλίου στο Ιωνικό Κέντρο. Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τη σύζυγο και την κόρη του Ισίδωρου Κιολέογλου για την τιμή που μου κάνουν να παρουσιάσουμε το βιβλίο απόψε και τους ομιλητές της βραδιάς, την Ιωάννα Παππά, τον κύριο Δήμο Αβδελιώδη και τον Ένκε Φεζολλάρι. 

Η βραδιά θα κλείσει με μουσικά η Ελιάνα Νικολοπούλου. 

Σας περιμένουμε...

Πρώτο χαστούκι!

Η χαρά είναι ανεκτίμητη όταν βλέπεις τα θλιμμένα μούτρα αυτών των αλητών που πουλούσαν τσαμπουκά σε πολιτικούς διαφορετικών ιδεολογιών κι αξιών και τρομοκρατούσαν τον κόσμο όλες αυτές τις μέρες της άτυπης προεκλογικής περιόδου.

Το πρώτο χαστούκι το ένιωσαν έντονα στο ένα τους μάγουλο. Ακολουθεί σε πέντε μέρες και το δεύτερο ενώ στις 29 του ίδιου μήνα θα φάνε την πιο γερή κλωτσιά για να τσακιστούν από την πολιτική σκηνή του τόπου μας!

Η τρομοκρατία σας δεν έπιασε τόπο! Δρόμο τώρα!

Οι κωλοτούμπες και ο τρόμος των προπαγανδιστών

Αυτές τις μέρες, στις οποίες μετράμε αντίστροφα για το μεγάλο φιάσκο της κυβέρνησης, την προσοχή μου τραβάνε δύο ιδιαίτερες περιπτώσεις. Πρώτη, είναι η μέγιστη τρομοκρατία που προσπαθούν να περάσουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία είναι βουτηγμένα μέσα στα σκατά και ςτα χρέη. Αναφέρομαι φυσικά στον Αντ1 και στο Mega. Η δεύτερη περίπτωση ανήκει στον ΣΚΑΪ, ο οποίος έχει ξεκινήσει μία άτυπη αντιπολίτευση κι ένα επιεικές κράξιμο προς τους κυβερνητικούς ενώ παράλληλα κρατάει μία πιο φιλική στάση προς τα μέλη της αντιπολίτευσης, σε σχέση φυσικά με τις παλιότερες "ζεστές" φιλοξενίες του συγκεκριμένου καναλιού απέναντι στα πολιτικά πρόσωπα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Μπορεί οι παραπάνω συμπεριφορές να περνάνε απαρατήρητες στο αδιάφορο κοινό ή η εναλλαγή τους να γίνεται με τόσο αργό και ύπουλο ρυθμού που ακόμα κι αυτοί οι οποίοι ενημερώνονται από τους συγκεκριμένους πομπούς να μην το αντιλαμβάνονται. Είναι η ύστατή τους προσπάθεια λίγο πριν την πολιτική αλλαγή. Οι μεν προσπαθούν να την αποτρέψουν προκαλώντας τρόμο κι ανασφάλεια σε ένα κομμάτι του πληθυσμού το οποίο υστερεί σε κρίση, γνώση κι άποψη ενώ οι δε το γυρνάνε αθόρυβα σε υποστηρικτές της νέας πολιτικής για να καταφέρουν να διασωθούν και να εξακολουθήσουν να υπάρχουν στην επερχόμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.
Οι κουτοπόνηρες αυτές συμπεριφορές, κυρίως αυτή του ΣΚΑΪ, μου θυμίζουν αρκετά μία μερίδα του τύπου κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Αναφέρομαι σε εφημερίδες, όπως η Χιώτικη "Πρόοδος", οι οποίες κρατούσαν όλα τα χρόνια της Κατοχής, μία φιλογερμανική στάση. Τα στρατιωτικά νέα έρχονταν απευθείας από το Βερολίνο, τον Χίτλερ τον αποκαλούσαν Φύρερ ενώ τους Εαμίτες τους χαρακτήριζαν αλήτες. Στο αρχείο μου έχω αρκετά αποσπάσματα και φωτογραφίες από φύλλα της συγκεκριμένης εφημερίδας, όπου αποδεικνύεται πεντακάθαρα η φιλογερμανική της στάση μέχρι το καλοκαίρι του 1944. Μετά αρχίζει η κωλοτούμπα.
Την φυγή των Γερμανών από το νησί, την κάλυψε με ένα μούδιασμα. Λογικό μιας και οι συντάκτες της Προόδου αγωνιούσαν για το μέλλον τους και την κατάληξη που θα έχουν, μιας και όλα τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά. Γι' αυτό περίμεναν να δουν την ροή των εξελίξεων. Μόλις καταπνίγηκε το κίνημα στην Μέση Ανατολή και οι Βρετανοί αποφάσισαν μόνοι τους τη τύχη της χώρας μας, έχοντας ως πιόνια για τα εσωτερικά της χώρας τον Παπανδρέου και τους πρώην συνεργάτες των ναζί, η Πρόοδος το "γύρισε" στη φιλοβρετανική προπαγάνδα. Τα πρωτοσέλιδα έγραφαν με τεράστιους τίτλους πως ήρθαν οι απελευθερωτές, σε φύλλα τα οποία λίγους μήνες νωρίτερα φιλοξενούσαν φιλογερμανικά άρθα.
Όπως τότε έτσι και σήμερα, μαζί με τους βουλευτές υπάρχουν και μερικοί δημοσιογράφοι που παίζουν τη θέση τους και τον μισθό τους. Όλα αυτά όμως εις βάρος του ελληνικού λαού. Οφείλουμε να γνωρίζουμε πως την ευθύνη της σημερινής κατάντιας δεν την έχουν μόνο οι πολιτικοί και οι ψηφοφόροι. Την έχουν και τα παπαγαλάκια του Κεφαλαίου, τα οποία πλάθουν ανάλογα με το συμφέρον τους, τις συνειδήσεις των άβουλων ψηφοφόρων, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Χρέος μας είναι να αφυπνίσουμε αυτούς τους ανθρώπους και να τους προφυλάξουμε από την τρομοκρατία και την προπαγάνδα που θα δεχτούν τις επόμενες μέρες από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Αξίζει όμως να δούμε τις απελπιστικές τους προσπάθειες. Το Ant1 μας έχει χαρίσει αρκετό γέλιο τις τελευταίες μέρες.
Καλή τηλεθέαση λοιπόν για τους αφυπνισμένους...

Σκίτσο: Τάσος Αναστασίου

Tα δεκεμβριανά στην πρώτη και τη δεύτερη ζωή τους

Από την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 κι έπειτα, τα Δεκεμβριανά του 1944 έχουν επανέλθει στη δημόσια σφαίρα ως διαφιλονικούμενος μνημονικός τόπος.
Με αφορμή την εβδομηκοστή επέτειο από τη «μάχη της Αθήνας», ο Αντώνης Λιάκος συζητά με τρεις ιστορικούς της νεότερης γενιάς που μελετούν την πολιτική και κοινωνική ιστορία 20ού αιώνα για τη θέση των Δεκεμβριανών του 1944 στη σύγχρονη νεοελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία, για τη βαριά σκιά τους στη μεταπολεμική συλλογική μνήμη και για τον ρόλο των ιστορικών στη συγκυρία της κρίσης.

1. Αντώνης Λιάκος: Αποτελούν τα Δεκεμβριανά μια καμπή στην εξέλιξη της νεοελληνικής ιστορίας, και κυρίως του δράματος της δεκαετίας του ’40; Από ποια άποψη; Βέβαια δεν κάνουμε counterfactual ιστορία, αλλά επειδή η σύγχρονη ιστορική έρευνα αποδέχεται την έννοια της ενδεχομενικότητας (contingency) θα ήθελα να σας ρωτήσω: Θα μπορούσε να αποφευχθεί η σύγκρουση, και αν ναι, θα μπορούσε να είναι διαφορετική η πολιτική εξέλιξη στην Ελλάδα; Θα μπορούσε να αποφευχθεί ο εμφύλιος πόλεμος; Η μήπως τα Δεκεμβριανά ήταν η απόληξη μιας μακροχρόνιας επώασης αντιθέσεων στην ελληνική κοινωνία;
Κωστής Καρπόζηλος: Υπάρχει μια φωτογραφία του Ντμίτρι Κέσσελ από τα γεγονότα της 3ης Δεκεμβρίου του 1944 που νομίζω συμπυκνώνει την ενδεχομενικότητα της μεταπολεμικής μετάβασης, αλλά και τις συσσωρευμένες προσδοκίες για ένα μέλλον ριζικά διαφορετικό από αυτό που γνωρίσαμε στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου: μόλις έχουν πέσει οι πρώτοι πυροβολισμοί και δύο διαδηλωτές κρατώντας μια μεγάλη, χειροποίητη, αμερικανική σημαία αντιδρούν στη φρίκη της στιγμής φωνάζοντας «Ρούζβελτ! Ρούζβελτ!». Η εικόνα των Ελλήνων κομμουνιστών με την αμερικανική σημαία αντανακλά μια διαδεδομένη πεποίθηση: ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση θα συνεργάζονταν στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση αναγνωρίζοντας την πρωτοκαθεδρία των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στις τύχες της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η προσδοκία αυτή, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στις θεωρίες της παγκόσμιας σύγκλισης καπιταλισμού και σοσιαλισμού, διαψεύστηκε μέσα σε λίγα χρόνια. Παρ’ όλα αυτά οι εναλλακτικές ενατενίσεις του μέλλοντος μας βοηθούν να καταλάβουμε το πώς σκέφτονταν οι άνθρωποι τη στιγμή της ίδιας της μετάβασης και εντέλει να αμφισβητήσουμε την αντίληψη που συνδέει γραμμικά, και νομοτελειακά, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τον Ψυχρό Πόλεμο.
Στα συμφραζόμενα των ελληνικών εξελίξεων, ναι, θα μπορούσε να είναι διαφορετική η πορεία των πραγμάτων. Όσο πρέπει να μας απασχολήσει η αποτυχία των εναλλακτικών σεναρίων μεταπολεμικής μετάβασης, τόσο θα πρέπει να δούμε την απόκλιση των ελληνικών εξελίξεων από την κοινή ευρωπαϊκή εμπειρία ανάμεσα στο 1944 και το 1946. Απόκλιση που σχετίζεται όχι μόνο με τις επιλογές του Κ.Κ.Ε. τον Δεκέμβρη του 1944, αλλά ταυτόχρονα με τις φοβίες του ελληνικού αστισμού που –σε απόκλιση από το ευρωπαϊκό παράδειγμα– αρνήθηκε να αναγνωρίσει στην κομμουνιστική Αριστερά μια ισότιμη θέση στο πολιτικό πεδίο. Κατά συνέπεια, τα Δεκεμβριανά αναδεικνύουν μεν τα προβλήματα της μεταπολεμικής μετάβασης και τη δοκιμασία της αντιφασιστικής ενότητας, αλλά ταυτόχρονα αποκαλύπτουν το απρόβλεπτο της ιστορικής εξέλιξης. Κανένα δράμα, υπό την έννοια της σκηνοθεσίας, λοιπόν. Αντίθετα, ένας νέος πόλεμος μέσα στον πόλεμο –ας μην ξεχνάμε ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα– που λειτούργησε παραδειγματικά για να αποφευχθεί ένας ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος.
Δημήτρης Κουσουρής: Η «μάχη της Αθήνας» σηματοδοτεί την κορύφωση και εν πολλοίς το τέλος του επαναστατικού κινήματος που αναπτύχθηκε στην κατεχόμενη χώρα στα 1943-44. Το Ε.Α.Μ. αποτέλεσε μια πλατιά και πολύμορφη κοινωνικοπολιτική συμμαχία που συνδύαζε την κινητοποίηση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και των προοδευτικών μερίδων της αστικής τάξης στις πόλεις, με τη δημιουργία ενός μαζικού λαϊκού στρατού που συνέβαλλε αποφασιστικά στην αυτονόμηση και την αυτοδιοίκηση μεγάλων περιοχών της υπαίθρου. Τον Δεκέμβρη του 1944, αυτές οι δυνάμεις απείλησαν να γκρεμίσουν την κυριαρχία των πολιτικών, οικονομικών και κρατικών ελίτ του παλαιού καθεστώτος και τις παραδοσιακές διεθνείς συμμαχίες της χώρας. Και ηττήθηκαν. 
Αντίθετα με τις μετέπειτα ιδεολογικές κατασκευές που παρουσίασαν τη σύγκρουση του Δεκέμβρη ως εκτροχιασμό από μία πορεία ομαλότητας και ειρήνευσης, πρόκειται μάλλον –και από πολλές σκοπιές– για μια σύγκρουση προαναγγελθείσα και αναπόφευκτη. Ο Τσώρτσιλ και ο Παπανδρέου τη σχεδίαζαν από το καλοκαίρι. Μέσα στη χώρα, οι αντιεαμικές δυνάμεις την επιδίωκαν, οι δωσίλογοι για να αποφύγουν την τιμωρία, οι υπόλοιποι γιατί ήξεραν πως χωρίς βρετανική στήριξη δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον Ε.Λ.Α.Σ. Στο μεταξύ, μετά τη βίαιη καταστολή του δημοκρατικού κινήματος στον ελληνικό στρατό της Μέσης Ανατολής από τις βρετανικές δυνάμεις την άνοιξη του 1944, είχε γίνει φανερό σε όλους πως το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα ήταν μάλλον απίθανο να λυθεί με αμιγώς πολιτικά μέσα. Μολονότι η ηγεσία του Ε.Α.Μ. προέβλεπε την πιθανότητα επέμβασης ή πραξικοπήματος, προσπάθησε απλώς να αποφύγει μία κατά μέτωπο σύγκρουση με τις δυνάμεις του παλαιού καθεστώτος και δεν προετοιμάστηκε ποτέ γι’ αυτήν. 
Κωστής Κορνέτης: Παρότι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα είχε συμβεί αν τα Δεκεμβριανά δεν είχαν λάβει χώρα, πιθανότατα μια αντίστοιχη σύγκρουση θα είχε πραγματοποιηθεί τη στιγμή που η εμφυλιοπολεμική δυναμική ήταν πλέον γεγονός. Επιπλέον θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ανακοπεί η βρετανική εμπλοκή, η οποία ήρθε σε ένα απολύτως κρίσιμο σημείο να ανατρέψει τις ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια της Κατοχής και να αμφισβητήσει βίαια τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ε.Α.Μ. στη νέα τάξη πραγμάτων. Από αυτή την άποψη δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί ο εμφύλιος, ο οποίος εγγράφεται σε μία σειρά εξελίξεων που είχαν εν μέρει δρομολογηθεί στο πλαίσιο ενός ιδεολογικοπολιτικού μπρα ντε φερ, αλλά και μιας αναδυόμενης κουλτούρας βίας που ήταν απότοκη της ίδιας της Κατοχής, όπως έχουν καταδείξει ιστορικοί, όπως ο Πολυμέρης Βόγλης. Παρ’ όλα αυτά δεν πιστεύω πως υπάρχει γραμμική συνέχεια ανάμεσα στον Δεκέμβρη και τη σύγκρουση του 1946-49, ακριβώς λόγω της έννοιας της ενδεχομενικότητας και της μη ύπαρξης αναμενόμενων εξελίξεων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα είχε συμβεί αν μια σειρά από γεγονότα-κλειδί, όπως για παράδειγμα η «λευκή τρομοκρατία» ή η μοιραία αποχή του Κ.Κ.Ε. από τις εκλογές του ’46 (αμφότερα, αποτελέσματα της εμπρόθετης δράσης των δρώντων πολιτικών υποκειμένων και των ηγεσιών τους), δεν είχαν λάβει χώρα.

2. Αντώνης Λιάκος: Να δούμε τα Δεκεμβριανά ως μια σύγκρουση που προοιωνίζεται τον Ψυχρό Πόλεμο; Ή ως ένα σημαντικό επεισόδιο στην ιστορία ενός ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου που άρχισε το 1917 με μεταβαλλόμενες φάσεις και συνεχίστηκε έως τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, φάση του οποίου ήταν; Ποια ήταν η διεθνής δυναμική της εξέγερσης της Αθήνας, και σε ποιον ευρύ ορίζοντα πρέπει να την εγγράψουμε;
Κωστής Καρπόζηλος: Συνήθως αναζητούμε τη διεθνή διάσταση της ελληνικής ιστορίας μέσα από σχήματα εξάρτησης, και στην περίπτωση των Δεκεμβριανών αυτή η συλλογιστική έχει περιορίσει τη συζήτηση στο θέμα της επέμβασης των «ξένων» δυνάμεων. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση: η αντανάκλαση των Δεκεμβριανών στη διαμόρφωση επιλογών πέραν των ελληνικών ορίων. Η ήττα του Δεκέμβρη υπήρξε καθοριστική στη στάση των κομμουνιστικών κομμάτων έναντι του ερωτήματος της κατάληψης της εξουσίας στην κρίσιμη διετία της μεταπολεμικής μετάβασης (1944-46). Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αντιμετώπισε την ελληνική εμπειρία ως μια καταστροφική παρέκβαση από την αντίληψη του Λαϊκού Μετώπου που, σε εκείνες τις συνθήκες, φαινόταν να εγγυάται τη μεταπολεμική θέση των Κ.Κ. εντός δημοκρατικών-αντιφασιστικών κυβερνήσεων. Στο έδαφος αυτής της ανάλυσης, τα ισχυρά Κομμουνιστικά Κόμματα της Ευρώπης προσπάθησαν να κατευνάσουν, αντί να οξύνουν, τις πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις που συνόδευαν τις μεταβατικές, μεταπολεμικές κοινωνίες. Κατά συνέπεια, θα έλεγα ότι ο ελληνικός Δεκέμβρης –και κατ’ επέκταση ο ελληνικός Εμφύλιος– αποτελούν το τελευταίο επεισόδιο του ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου που ξεκίνησε το 1917, καθώς η ήττα του Κ.Κ.Ε. κλείνει τον κύκλο των αποτυχημένων επαναστάσεων του ευρωπαϊκού Μεσοπολέμου.
Δημήτρης Κουσουρής: Καταρχήν η υπόθεση πως ο «ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος» ξεκίνησε με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, που πρότεινε ο Ερνστ Νόλτε, είναι μια προφανής ιδεολογική κατασκευή του «νέου αντικομμουνισμού» των δεκαετιών του 1980 και του 1990, που δεν στέκει απέναντι σε σοβαρή κριτική. Ο «ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος», ή ο Δεύτερος Τριακονταετής όπως τον αποκάλεσε ο Τσώρτσιλ και αρκετοί ιστορικοί μετά από αυτόν, ξεκίνησε με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1914: στη δική μας γωνιά λίγο νωρίτερα, με τους Βαλκανικούς του 1912-13. Η ίδια η γεωγραφία της σύγκρουσης ανάμεσα στην αστική «Σκομπία» και τους προσφυγικούς συνοικισμούς περιγράφει ανάγλυφα το πώς τα επίδικα της σύγκρουσης αφορούσαν τις ταξικές και εθνοτικές αντιθέσεις που είχαν συσσωρευτεί στην ελληνική κοινωνία μετά από αυτή την τριακονταετία εμφυλίων και διακρατικών πολέμων.
Συνάμα τα Δεκεμβριανά υπήρξαν η πρώτη μείζων ρωγμή στην αντιφασιστική συμμαχία, και τούτο πριν ακόμα τελειώσει ο πόλεμος, ενόσω μαινόταν η μάχη των Αρδεννών στα δυτικά, στα ανατολικά ξετυλίγονταν η σοβιετική αντεπίθεση και στα νότια η συμμαχική εισβολή στην Ιταλία – από όπου ο Τσώρτσιλ απέσπασε δυνάμεις για να τις στείλει στην Αθήνα. Η ίδια η θέση της χώρας στο σύνορο ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή την καθιστά ένα προνομιακό σημείο παρατήρησης του πώς οι γεωπολιτικές αντιθέσεις αναδιατάχθηκαν και ανασημασιοδοτήθηκαν. Έτσι, π.χ., το ελληνικό μεταδεκεμβριανό καθεστώς ήταν το πρώτο του δυτικού στρατοπέδου που εγκαθίδρυσε τη θεωρία του «σλαβοκομμουνισμού» ως επίσημη κρατική ιδεολογία μετά τον πόλεμο. Αντίστοιχα, η έξωση του Ε.Α.Μ., της μεγαλύτερης συνιστώσας των κινημάτων αντίστασης από την κυβέρνηση –και σταδιακά από το πολιτικό σύστημα της χώρας– αποτελεί μία πρώτη, προδρομική έκφανση των λογής καθεστώτων εξαίρεσης που επιβλήθηκαν μεταπολεμικά ένθεν κακείθεν του «παραπετάσματος». 
Κωστής Κορνέτης: Σαφέστατα εξαρτάται από το είδος περιοδολόγησης που θέλουμε να κάνουμε και τη διήγηση που διαλέγουμε να πριμοδοτήσουμε, αλλά και από το κατά πόσο επιλέγουμε να διακρίνουμε ρήξεις ή συνέχειες στα ιστορικά δρώμενα. Αν δούμε τα γεγονότα σε ένα πλαίσιο μακράς διάρκειας μέσα στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού εμφυλίου και μιας διαρκούς σύγκρουσης ανάμεσα στη φιλελεύθερη δημοκρατία, τον φασισμό και τον κομμουνισμό, τότε ο Δεκέμβρης του ’44 δεν αποτελεί παρά μια ακόμα στιγμή αυτής της διαμάχης. Αν όμως θεωρήσουμε τα Δεκεμβριανά ως κομμάτι μιας νέας εποχής που αναδύεται μέσα από τις δυναμικές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου τότε είναι όχι απλώς προοιωνισμός του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και το πρώτο πεδίο μάχης της νέας αναμέτρησης ανάμεσα στα αναδυόμενα στρατόπεδα ενός διπολικού κόσμου. Προσωπικά κλίνω προς τη δεύτερη ανάλυση, μιας και η σφοδρότητα της σύγκρουσης και οι νέες δυναμικές που παρατηρούμε μετά το 1944 βάζουν τέλος σε ολόκληρη την προηγούμενη εποχή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Με την ουσιαστική ήττα του εαμικού κινήματος και της δυνατότητας ενός ριζικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας με βάση την Αντίσταση, έχουμε μια ευθυγράμμιση με τον νέο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και τους περιορισμούς που επέβαλαν οι σφαίρες επιρροής. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, το τέλος της ουτοπίας.

3. Αντώνης Λιάκος: Τα Δεκεμβριανά στοίχειωσαν τη μνήμη στην Ελλάδα. Από τη μια, μετά τη δεκεμβριανή νεολαιίστικη εξέγερση της Αθήνας επισείεται το φάντασμα των δεκεμβριανών που στοίχειωσε την κουλτούρα της μεταπολίτευσης ως υπεύθυνης όλων των δεινών της σύγχρονης Ελλάδας, και από την άλλη, τα συνθήματα «Ο Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ» ή «Βάρκιζα τέλος», ξετυλίγουν αναδρομικά το νήμα της Ιστορίας. Ο Δεκέμβρης προφανώς ζει μια δεύτερη ζωή. Θα τον χαρακτηρίζαμε ως τραύμα, ως διαιρεμένη μνήμη; Και ιδιαίτερα στα κινήματα, αποτελεί ο Δεκέμβρης ένα είδος αδικαίωτης παρακαταθήκης;
Κωστής Κορνέτης: Ο Δεκέμβρης ανήκει στην κατηγορία των «κρίσιμων στιγμών» που ζούνε μια δεύτερη ζωή. Δεν είναι τυχαίο πως το ’44 –ή ο «δεύτερος γύρος», όπως αναφερόταν χαρακτηριστικά από τους εθνικόφρονες– θεωρούνταν για πολλές δεκαετίες φόβητρο, η επανάληψη του οποίου ανασυρόταν πάντα ως μπαμπούλας για την αστική νομιμότητα. Σε διαδοχικές στιγμές κινητοποιήσεων, συγκρούσεων και κινημάτων «από τα κάτω» –από τα συλλαλητήρια για το Κυπριακό τη δεκαετία του ’50 ώς τον «ανένδοτο αγώνα», τα Ιουλιανά αλλά πάνω απ’ όλα το Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του ’73– γίνονταν σταθερές αναφορές από κυβερνητικές πηγές στο φάντασμα του «Κόκκινου Δεκέμβρη». Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως έχει η χρήση του Δεκέμβρη από τα ίδια τα κινήματα για τα οποία αποτέλεσε σταθερό σημείο αναφοράς. Ειδικά τα γεγονότα του 2008 εμφανίζουν τον Δεκέμβρη ως μια ευκαιρία επαναγραψίματος και «διόρθωσης» της ιστορίας. Το σύνθημα «Βάρκιζα τέλος» και η ακύρωση της σπαραχτικής στιγμής παράδοσης των όπλων από τους αντάρτες σε ένα φαντασιακό και καθαρά συμβολικό επίπεδο αναδεικνύει ακριβώς αυτή την οπτική – όπου το κίνημα επεμβαίνει δραστικά στα ιστορικά γεγονότα και τα εμφανίζει όπως θα «έπρεπε» να είχαν συμβεί. Είναι ένα είδος οικειοποίησης και εκτροπής του παρελθόντος ως τετελεσμένης γραφής.
Δημήτρης Κουσουρής: Από την επαύριον κιόλας της σύγκρουσης, ο Δεκέμβρης αποτέλεσε για τον αστικό πολιτικό κόσμο την «αδιαφιλονίκητη ηθική δικαιολογία για το ξεχώρισμα από το Ε.Α.Μ.», για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Θεμιστοκλή Τσάτσου το 1945. Το σκιάχτρο του Δεκέμβρη τοποθετήθηκε στον πυρήνα του μεταπολεμικού καθεστώτος, και στις κρίσιμες στροφές ανασύρθηκε για να νομιμοποιήσει τις πιο αντιδραστικές μεθοδεύσεις και μεταλλάξεις της «ανάπηρης» ελληνικής δημοκρατίας. Οι τρέχουσες χρήσεις της μνήμης του Δεκέμβρη από τους απολογητές του καθεστώτος εγγράφονται στη συνέχεια των πιο αντιδραστικών, εμφυλιοπολεμικών τάσεων της ελληνικής Δεξιάς και σηματοδοτούν την επιστροφή τους στον επίσημο κυβερνητικό λόγο μετά από μία παρένθεση περίπου τριών δεκαετιών.
Ό,τι για τους νικητές έγινε λάβαρο, για τους ηττημένους υπήρξε για δεκαετίες ταμπού ή αντικείμενο μιας ατέλειωτης λαθολογίας, που τοποθετούσε εκ προοιμίου τα Δεκεμβριανά στην κατηγορία των ιστορικών ατυχημάτων. Αυτό συνεχίστηκε εν πολλοίς και στη μεταπολίτευση. Ο «κόκκινος Δεκέμβρης» διαφυλάχθηκε μεν στη μνήμη και τη μυθολογία της κομμουνιστικής Αριστεράς, ωστόσο η θέση του στη δημόσια σφαίρα παρέμεινε μάλλον περιθωριακή. Το «Βάρκιζα τέλος» του Δεκέμβρη του 2008 σηματοδοτεί την πρώτη μαζική εγκόλπωση της επαναστατικής παρακαταθήκης του Δεκέμβρη πέρα από τα όρια της παραδοσιακής Αριστεράς. Τούτο αποτελεί μία από τις πολλές εκφάνσεις του πώς και στις μέρες μας, όπως παρατηρούσε ο Μαρξ για την Ευρώπη του 1848, οι ζωντανοί επικαλούνται ξανά «με αγωνία τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους και τα πολεμικά τους συνθήματα»…
Κωστής Καρπόζηλος: Νομίζω ότι η ιστορική Αριστερά και οι ιστορικοί της αντιμετώπισαν τον Δεκέμβρη του ’44 και την ένοπλη σύγκρουση του 1946-49 ως παρέκκλιση από μια προδιαγεγραμμένη ιστορική εξέλιξη στην οποία το Ε.Α.Μ. θα είχε καθοριστικό ρόλο στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση. Στο έδαφος αυτό ο Δεκέμβρης στην ιστορική συνείδηση της Αριστεράς μετατράπηκε σε ένα ακόμα επεισόδιο στο συναισθηματικό σχήμα της προδοσίας της ιστορίας και άρα σε τραύμα: δηλαδή τα πράγματα έπρεπε να είχαν εξελιχθεί αλλιώς, αλλά κάποιοι σκοτεινοί παράγοντες (συνήθως οι Εγγλέζοι) εκτροχίασαν την ομαλή εξέλιξη και «εμείς» πέσαμε θύματα της προβοκάτσιάς τους. Το πρόβλημα με αυτή τη θεώρηση έγκειται στο αυτονόητο: ο Δεκέμβρης του ’44 ήταν μια ένοπλη σύγκρουση ενόσω ο πόλεμος μαινόταν σε Ανατολή και Δύση, και η Αριστερά είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν διεκδικώντας τον έλεγχο της μεταπολεμικής μετάβασης. Στο τέλος έχασε. Αλλά το γεγονός αυτό δεν αναιρεί ότι οι μαχητές του Ε.Λ.Α.Σ. πολεμούσαν για να νικήσουν και ότι στη διάρκεια της σύγκρουσης απελευθερώθηκαν ταξικές δυναμικές –συχνά πέραν του κομματικού ελέγχου– με εκδικητικά χαρακτηριστικά εναντίον δικαίων και αδίκων. Η κοινή ιστορική μνήμη της Αριστεράς απώθησε, υπό το βάρος των συνεπειών της ήττας, τις εικόνες αυτές που βρίσκονταν άλλωστε σε απόκλιση από τη μεταπολεμική της αντίληψη για την κοινοβουλευτική κατάληψη της εξουσίας και την αγωνιώδη –και απόλυτα δικαιολογημένη– προσπάθειά της να γίνει αποδεκτή από τον αστικό πολιτικό κόσμο.
Η σύγχρονη επαναανακάλυψη των Δεκεμβριανών από τα κοινωνικά κινήματα αποτυπώνει καταρχήν βιολογικές μεταβολές στο σύμπαν του κόσμου της Αριστεράς, αλλά και του αντιεξουσιαστικού χώρου που παραδόξως αναγνωρίζει αναδρομικά στην κομμουνιστική Αριστερά το πρότυπο της αποφασιστικής σύγκρουσης με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Ταυτόχρονα όμως ενέχει έναν κίνδυνο: μια διαφορετικού τύπου μυθοποίηση των Δεκεμβριανών και την ανάγνωσή τους μέσα από τα σχήματα της σχολικής ιστορίας που απλώς αποκτούν πλέον ριζοσπαστικό πρόσημο: ήρωες, εκδικητές, δαίμονες και προδότες με υπερφυσικές διαστάσεις για να αναπληρώσουν τη σύγχρονη αμηχανία γύρω από το παραδοσιακό ερώτημα «Τι να κάνουμε;», δηλαδή πώς να συγκρουστούμε με τις σύγχρονες διαστάσεις του μετα-ουτοπικού/μετα-1989 κόσμου. Η αμηχανία αυτή υποβοηθά την επιστροφή στην ιστορία των επαναστατικών κινημάτων προς αναζήτηση έμπνευσης και διδαχών.

4. Αντώνης Λιάκος: Προφανώς στην κρίση και ο Δεκέμβρης θα αποτελέσει ένα είδος ιστορικής αναμέτρησης ανάμεσα στο «Το παρελθόν δεν είναι θαμμένο. Δεν είναι καν παρελθόν» και την ιστορικοποίηση του παρελθόντος που προϋποθέτει κατά κάποιον τρόπο την ταφή του. Πώς βλέπετε εδώ εσείς τη θέση του ιστορικού;
Κωστής Καρπόζηλος: «Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ» τραγουδάνε τα Μεθυσμένα Ξωτικά και στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Οργή» (http://www.youtube.com/watch?v=KVXaJ30CXC0) εμφανίζονται οι αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ. να ξαναπιάνουν τα όπλα που είχαν καταθέσει μετά τη Βάρκιζα. Είναι εφικτό ένα ιστορικό rewind όπως στο εξαιρετικό αυτό τραγούδι; Δυστυχώς ή ευτυχώς όχι. Το να αντιμετωπίζουμε τον Δεκέμβρη ως «δίδαγμα» ή «παράδειγμα» για τις σύγχρονες προκλήσεις φανερώνει φοβάμαι το πόσο εγκλωβισμένοι βρισκόμαστε στα σχήματα της ιστορικής αναλογίας που εντέλει έχουν –ανεξαρτήτως παραλλαγής– μία και μόνο απόληξη: την παγκόσμια ήττα των χειραφετικών ιδεών του 20ού αιώνα και τη συντριβή της, όντως συγκινητικής, δυναμικής του ελληνικού Δεκέμβρη του ’44. Για εκείνους τους ιστορικούς που αναγνωρίζουν τα πολιτικά κίνητρα της ενασχόλησής τους με την ιστορία, προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι η τροφοδοσία των μεταβαλλόμενων, κομματικών αφηγήσεων που αναζητούν στις ερμηνείες του Δεκέμβρη τις σύγχρονες τακτικές τους επιλογές. Ο ρόλος του ιστορικού είναι διαφορετικός: να αναδεικνύει τα νήματα που συνδέουν τις ιστορικές εμπειρίες με τη νοηματοδότηση του παρόντος και να επιμένει στο απρόβλεπτο της ιστορικής εξέλιξης ενάντια στα προκατασκευασμένα σχήματα και τις ευκολίες των μυθοποιητικών αφηγήσεων. Κατά συνέπεια ούτε νεκροζώντανος Δεκέμβρης στην υπηρεσία του παρόντος, ούτε μούμια στο μαυσωλείο της Επανάστασης, αλλά ένα καθοριστικό επεισόδιο στη διαμόρφωση του μεταπολεμικού κόσμου και στη διαμόρφωση της σύγχρονης ιστορικής συνείδησης. 
Κωστής Κορνέτης: Η κρίση έχει αναταράξει για τα καλά το αξιακό σύστημα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και τις σιγουριές της. Βλέπουμε διαδοχικές αξιακές αναπλαισιώσεις του παρόντος, με αποτέλεσμα ιστορικές στιγμές να βιώνουν «afterlives». Το είχαμε βιώσει έντονα στα γεγονότα του 2008 σε σχέση με τη Βάρκιζα. Το είδαμε να συμβαίνει στις πρόσφατες παρελάσεις με τις αναφορές στην Κατοχή, την πείνα και τον φασισμό, ως ιστορικές αναλογίες της σημερινής κατάστασης. Το είδαμε στις πλατείες το 2011 σε σχέση με τη χούντα και το αυταρχικό παρελθόν. Είναι σαφές πως αντί για τακτοποίηση και ταφή του παρελθόντος έχουμε το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο. Όπως έχει γράψει ο γνωστός Γάλλος ιστορικός «το καθήκον της ενθύμησης καθιστά τον καθένα ιστορικό» – και αυτό ακριβώς γίνεται μέσα από τα κινήματα και τη δημόσια ιστορία. Στην παρούσα συγκυρία ο ιστορικός οφείλει να καταγράψει τις χρήσεις και τις επαναχρήσεις αυτού του παρελθόντος και την τεράστια ανάγκη για ταύτιση με σημαντικές ιστορικές στιγμές. Είναι σημαντικό πάραυτα να τονίζει τη σημειολογική και την πραγματική απόσταση ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Η ιστορικοποίηση αυτής ακριβώς της απόστασης αποτελεί το διακύβευμα για την ιστορική έρευνα που ασχολείται με το ερευνητικό πεδίο της λεγόμενης ιστορίας του παρόντος χρόνου.
Δημήτρης Κουσουρής: Η επίμονη μνήμη του Δεκέμβρη αποτυπώνει μεν την αναβίωση μιας μνήμης επαναστατικής και διχαστικής που είχε παραμείνει απωθημένη για δεκαετίες· είναι όμως παράλληλα και σύμπτωμα μιας κοινωνίας κορεσμένης από ιστορία που αναζητάει απεγνωσμένα μνημονικούς τόπους και ιστορικές αναλογίες για να αντισταθμίσει την κινούμενη άμμο του παρόντος και την προϊούσα αποσύνθεση των παραδοσιακών πολιτικών ταυτοτήτων. Τούτο έχει συχνά ως αποτέλεσμα το παρελθόν να προβάλλεται μηχανιστικά στο παρόν και τελικά να λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης. Για να χρησιμοποιήσω ξανά ένα χωρίο από τη «18η Μπρυμαίρ», κινδυνεύουμε ένας ολόκληρος λαός να γυρίσει ξανά σε μια πεθαμένη εποχή, όπου «για να μην είναι δυνατή καμιά αυταπάτη για αλλαγή παρουσιάζονται ξανά τα παλιά δεδομένα, οι παλιές χρονολογίες, τα παλιά ονόματα, τα παλιά διατάγματα […] καθώς και οι παλιοί χαφιέδες που από πολύ καιρό φαίνονταν να έχουν χαθεί».1 Από αυτή τη σκοπιά, όσο και αν τούτο φαίνεται παράδοξο, δουλειά των ιστορικών σήμερα είναι να συμβάλουν στη χειραφέτηση του παρόντος από τα φαντάσματα του παρελθόντος, στην απελευθέρωση της ιστορικής φαντασίας των σύγχρονων κοινωνικών υποκειμένων από τα δεσμά της παράδοσης. Να εξασκήσουν την κοινωνία μας να διαβάζει το ιστορικό παρελθόν με βάση τα ερωτήματα του παρόντος και όχι αντίστροφα. Αποκαθιστώντας κάθε φορά την απόσταση ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, αποκαθιστούμε τη δυνατότητα των ανθρώπων να κάνουν συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας, του τότε και του σήμερα, και να αποφεύγουν τις παγίδες που ελλοχεύουν στις χρήσεις της ιστορίας ως αποθέματος ιδεολογικών και πολιτικών ταυτοτήτων. Όλα αυτά αποτελούν επείγοντα καθήκοντα αν θέλουμε το παρελθόν να πάψει να αποτελεί την πιο βολική υπεκφυγή στα επιτακτικά ερωτήματα που μας θέτει η πραγματικότητα.

Πηγή: http://www.chronosmag.eu/index.php/e-s-p-e.html

Λίγο πριν την τελική στροφή...

Έπαιξε με την φωτιά και κάηκε. Είναι γεγονός πως δε του βγήκε του τρελαντώνη ούτε οι καταστροφές που προκάλεσαν οι "αστυνομικοί" του στις συγκεντρώσεις του προηγούμενου Σαββάτου (06.12.14), ούτε η απεργία πείνας του Ρωμανού. Και τώρα τρέχει και δε προλαβαίνει.

Ο πανικός είναι εμφανής όχι μόνο στις δηλώσεις των φασιστών αλλά και στα προπαγανδιστικά μέσα ενημέρωσης. 

Από σήμερα το πρωί όλα τα παπαγαλάκια ξεκίνησαν το έργο τους για να τρομοκρατήσουν τον λαό. Πρώτο απ' όλα το φιλονεοναζιστικό φύλλο του Πρώτου Θέματος το οποίο έχει σαν κεντρικό τίτλο τον εξής: "Ο τρόμος του Grexit αλλάζει το σκηνικό" συνεχίζοντας από κάτω να αναφέρει πως χτυπάει "Red Alert" διότι "Ξεμένει από λεφτά το Δημόσιο", ενώ πιο κάτω πανηγυρίζει με μία στατιστική η οποία δείχνει να κλείνει η ψαλίδα μεταξύ της Ν.Δ. και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ίδια τακτική ακολουθεί και το χρεοκοπημένο Βήμα, το οποίο ακολουθεί την ίδια γραμμή μ' αυτή του φιλοναζιστή Θέμου Αναστασιάδη, "ο φόβος φέρνει ανατροπές για Πρόεδρο και Κάλπες". Αντιθέτως η Real News κρατάει μία πιο ύπουλη στάση, έχοντας ως πρώτο θέμα ένα "βαρυσήμαντο άρθρο" του πρωθυπουργού για συνείδηση και συναίνεση, δυο λέξεις ξεχασμένες από το λεξιλόγιό του τα τελευταία χρόνια. Αυτές τις τελευταίες μέρες της ακροδεξιάς κυβέρνησης, φαίνονται ξεκάθαρα ποια έντυπα έπαιρναν εντολή από το Μέγαρο Μαξίμου για τα πρωτοσέλιδά τους και την λοιπή τους αρθρογραφία. Όσο για την τηλεόραση, συμπαθάτε με αλλά δεν την έχω ανοίξει τις τελευταίες μέρες και δε γνωρίζω την τρομοκρατία που περνάει στον λαό.

Μιας όμως κι ανέφερα το λαό, και ενοχλημένος με την στάση των ακροδεξιών πολιτικών οι οποίοι επισημαίνουν πως ο κόσμος δε θέλει να πάμε σε εκλογές, θέλω να αναφερθώ σε απόψεις φίλων και γνωστών μου. Τον τελευταίο χρόνο δεν έχω πετύχει ούτε έναν να μου πει πως αντέχει την κατάσταση στην οποία ζούμε, πως δέχεται την συγκεκριμένη πολιτική σκηνή, πως συμφωνεί με τις αποφάσεις που παίρνονται, πως δε φοβάται τα νέα μέτρα που έρχονται και πως δεν θέλει εκλογές. Ούτε έναν. Ακόμα κι από τους πιο συντηρητικούς φίλους βλέπω μία αγανάκτηση για τους πολιτικούς που υποστηρίζουν αλλά κι ένα φόβο για επερχόμενες εκλογές για ευνόητους λόγους (συμφέροντα και τρομοκράτηση από τα Μ.Μ.Ε.)

Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος έχει αγανακτήσει κι αναζητάει μία αλλαγή. Πάντα σε μία αλλαγή υπάρχει το ρίσκο. Πάντα σε κάθε αλλαγή υπάρχει ο φόβος προς το άγνωστο και την κατάληξη των νέων αποφάσεων. Όμως η αλλαγή έχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο λείπει από τη σημερινή στασιμότητα που μας έχει προκαλέσει η πολιτική κατάσταση των τελευταίων χρόνων. Η αλλαγή φέρει και την ελπίδα για κάτι καλύτερο. 

Αυτήν την ελπίδα φοβούνται οι φασίστες και τρομοκρατούν τον κόσμο. Πρώτος και καλύτερος ο Μπουμπούκος ο οποίος ουρλιάζει συνέχεια για τα άδεια ΑΤΜ και για τους ηρωισμούς της κυβέρνησης Σαμαρά. Είναι τόσο θολωμένος με τον ανύπαρκτο θρίαμβο της κυβέρνησης που δε νιώθει τίποτα από το δημόσιο κράξιμο που δέχεται. Αντιθέτως απαντάει παιδαριωδώς με ατάκες όπως: "Ας γίνουμε Βενεζουέλα" ή "ας μετανάστευε ο γιος σας Βενεζουέλα"(αναφερόμενος σε έναν τηλεθεατή που τον έβριζε επειδή με την πολιτική τους ο γιος του έφυγε για Γερμανία). Φυσικά από τον Μπουμπούκο δε ξεφεύγει πια η λέξη Αργεντινή για πολλούς λόγους που δεν τον συμφέρουν καθόλου. Μαζί με τον Μπουμπούκο ακολουθούν και οι υπόλοιποι αλήτες αυτής της κυβέρνησης οι οποίοι είναι αναλώσιμοι. Αντιθέτως λαμόγια σαν τον Βενιζέλο, την Μπακογιάννη και τον Βορίδη, κρατάνε χαμηλό προφίλ, περιμένοντας τις εξελίξεις.

Και η εξέλιξη είναι μια. Με αρχή την 17η Δεκεμβρίου και με κλείσιμο την 29η του ίδιου μήνα, θα ολοκληρωθεί το τελευταίο χαρτί που τράβηξε από το μανίκι του ο ακροδεξιός πρωθυπουργός μας και θα οδηγηθούμε επιτέλους στις εκλογές τις οποίες απαιτεί η μεγαλύτερη μερίδα του λαού μας.

Γιούνκερ, σκάσε!

Ο επικεφαλής της Κομισιόν, γνωστός και μη εξαιρετέος Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, δήλωσε στην αυστριακή δημόσια τηλεόραση ότι «οι Έλληνες -οι οποίοι έχουν μια πολύ δύσκολη ζωή- ξέρουν πολύ καλά τι θα σήμαινε ένα λάθος εκλογικό αποτέλεσμα για την Ελλάδα και την Ευρωζώνη».
Όταν τον ρώτησαν αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «ακραία δύναμη», ο Γιούνκερ, απάντησε: «Θα ήθελα η Ελλάδα να κυβερνάται από ανθρώπους που έχουν το βλέμμα και την καρδιά τους στραμμένα στους πολλούς αδύναμους ανθρώπους και που μπορούν να κατανοήσουν τις ανάγκες των ευρωπαϊκών διαδικασιών. Κάθε κόμμα που κατέρχεται στις εκλογές πρέπει να μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά τα πρότυπα και δεν θέλω να σχολιάσω τις πιθανότητες που έχει το ένα ή το άλλο κόμμα, ωστόσο θα το προτιμούσα εάν εμφανίζονταν οικεία πρόσωπα».
Κληθείς να σχολιάσει τη δήλωση ο πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ., νυν εκπρόσωπος της Κομισιόν και δεξί χέρι του Γιούνκερ, κος Μαργαρίτης Σχοινάς δήλωσε: «Γνώριμα πρόσωπα, είναι γνώριμα πρόσωπα. Υπάρχουν πολλά περιθώρια ερμηνείας για το τι μπορεί να εννοεί»…
Αφού δεν κατάλαβε, λοιπόν, ο κ. Σχοινάς, ας τον βοηθήσουμε εμείς. Γνώριμα ή οικεία πρόσωπα του κ. Γιούνκερ είναι όλη η μαφία των επιχειρηματικών ομίλων που με τη δική του βοήθεια ξέπλενε χρήμα στο Λουξεμβούργο όταν εκείνος ήταν πρωθυπουργός. Μέσα από δαιδαλώδεις διαδικασίες, 340 πολυεθνικές εταιρίες απέφευγαν να φορολογηθούν σε αγαστή συνεργασία με τις αρχές του Λουξεμβούργου.
Η αποκάλυψη του σκανδάλου πριν ένα μήνα οδήγησε πολλούς να ζητούν την παραίτηση Γιούνκερ από την Κομισιόν, εκείνος όμως απάντησε περίπου ότι αυτά που έκανε ήταν νόμιμα άρα ηθικά. Κάτι θα καταλαβαίνει καλύτερα τώρα, λόγω και της θητείας του στη Ν.Δ., ο κύριος εκπρόσωπος.
Να θυμίσουμε ότι η οικονομία της Κύπρου δέχτηκε ένα σοκαριστικό χτύπημα από την Κομισιόν με το επιχείρημα ότι παρείχε άτυπες διευκολύνσεις σε μεγαλοκαταθέτες και ειδικά Ρώσους επενδυτές. Άλλο όμως η Κύπρος και άλλο το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου για τους αδέκαστους ευρωκράτες και τα οικεία τους πρόσωπα.
Ανάμεσα στα οικεία πρόσωπα του Γιούνκερ στην Ελλάδα, φυσικά, περιλαμβάνονται και μια σειρά νομικά πρόσωπα με δραστηριότητα στη χώρα, όπως η EFG Group του Ομίλου Λάτση, η Wind Hellas και μερικά ακόμα ευαγή ιδρύματα που περιλαμβάνονται, σύμφωνα με τα Lux Leaks, στα αρχεία ευεργετηθέντων από τον κύριο Γιούνκερ και την κυβέρνηση του Λουξεμβούργου.
Τέτοια σοβαρή κυβέρνηση θέλει και στην Ελλάδα ο Γιούνκερ, αυτές είναι οι ευρωπαϊκές διαδικασίες που θα πρέπει να μπορεί να κατανοήσει κάθε μελλοντική ελληνική κυβέρνηση. Και φυσικά, τα οικεία πρόσωπα που υποδεικνύει ο επικεφαλής της Κομισιόν δεν είναι άλλα από τον πρώην επίτροπο και νυν υποψήφιο πρόεδρο κ. Στ. Δήμα, τον Α. Σαμαρά, τον Ευ. Βενιζέλο και ολόκληρο το υποτακτικό πολιτικό προσωπικό.
Οι «πολλοί αδύναμοι άνθρωποι» που προκλητικά μάλιστα τους μνημονεύει ο λύκος του Λουξεμβούργου και της Κομισιόν, μια απάντηση μόνο μπορούν να του δώσουν με κάθε τρόπο: Γιούνκερ, σκάσε!

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Άλλη μια «γενιά της ήττας»;

του Παντελή Μπουκάλα

Επί καλών και επί κακών, αρκετοί δίαυλοί μας συνηθίζουν να αναμεταδίδουν όσα δείχνουν για μας μεγάλοι ξένοι τηλεοπτικοί σταθμοί. Η σπουδή αυτή έχει φυσικά και την ενημερωτική της παράμετρο. Συνήθως όμως τη βαραίνει κάποια ξιπασιά, απότοκος της πατροπαράδοτης πεποίθησης ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε, εμείς ωστόσο παραμένουμε κέντρο του κόσμου. Και τις τελευταίες ημέρες το ίδιο έπραξαν: Τι μετέδωσε το Ρόιτερς και τι το Γαλλικό Πρακτορείο για τη διαδήλωση στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τι έδειξε το ΒΒC και τι το CNN.
Και τα ξένα κανάλια έδειχναν βέβαια φωτιές και συμπλοκές. Και οι ξένοι ανταποκριτές έδεναν την εξιστόρησή τους με βάση τα κλισέ τους. Αφησαν πάντως στην ησυχία της την προσφιλή μας «κόλαση του Δάντη». Επιπλέον, ουδείς μίλησε για «βιβλικές καταστροφές», κρίνοντας ότι τέτοιες υπερβολές θα ακύρωναν τα λεγόμενά του. Τα περί μέτρου ωραία, ως γνωστόν, εμείς τα διδάξαμε, οι πρόγονοί μας δηλαδή. Εκτοτε ξενιτεύτηκαν και σπάνια επιστρέφουν στην κοιτίδα τους.
Δεν είναι αυτή όμως η βασική διαφορά. Το κυριότερο είναι ότι στα περισσότερα ημεδαπά ρεπορτάζ, καίτοι εκτενή, δεν περίσσευε χρόνος και πρωτίστως διάθεση για μια κάποια ανίχνευση ή απόπειρα ερμηνείας· η εικόνα μεταδιδόταν με πνεύμα τρομολαγνικό, το δε «σενάριο» ήταν γραμμένο με αστυνομική οπτική. Αντίθετα, στις ξένες ανταποκρίσεις, παρότι σύντομες, διακρινόταν η πρόθεση έστω να αναζητηθούν κάποιες αιτίες που να εξηγούν μερικές περιοχές της όλης εικόνας: τον όγκο και τον συνθηματολογημένο λόγο της σαββατιάτικης διαδήλωσης, την έκταση και την ποικιλομορφία του κινήματος συμπαράστασης στον Νίκο Ρωμανό, ακόμα και τη βιαιότητα ορισμένων διαδηλωτών.
Είπαν λοιπόν -οι ξένοι πάντα- ότι τον κορμό της διαδήλωσης τον αποτελούσε μια γενιά που «δεν έχει να χάσει τίποτα». Η γενιά του μνημονίου (από τα είκοσι έως τα τριάντα, μπορεί και παραπάνω), που ο ασφυκτικός ορίζοντάς της δεν περιέχει εργασιακές ελπίδες, παρά τα λεγόμενα περί ανάταξης, ανάκαμψης, ανάπτυξης, αναδημιουργίας και λοιπά ανάλαφρα και ανέμελα. Μια απογοητευμένη γενιά που παρατάει τις σπουδές στη μέση, βλέποντας ότι δεν έχουν αντίκρισμα σε μια αγορά που έχει να σου προσφέρει ελαστικότατη σχέση απασχόλησης, ανασφάλιστης και περίπου συμβολικά αμειβόμενης, ή συνεχίζει να προσθέτει διδακτορικά όχι τόσο από την όρεξη της γνώσης όσο με την αυταπάτη ότι έτσι θα ενισχύσει τις πιθανότητές της να βρει δουλειά. Μια γενιά εντέλει που «ονειρεύεται» το εξωτερικό, τη φυγή, την απόδραση. Κι ας γνωρίζει ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, αφού το «όνειρό» της το μοιράζονται οι αναλόγως χτυπημένες γενιές της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Κύπρου.
Τις εκτός συνόρων διαδηλώσεις (λ.χ. στη Σκάλα του Μιλάνου), τα κανάλια μας τις παρουσιάζουν με σαφώς πολιτικότερο πρίσμα. Ευεξήγητο. Και πάλι, τα βίντεο των ξένων εισάγονται.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/795453/opinion/epikairothta/politikh/allh-mia-genia--ths-httas

Η αποστασία, προσωπείο της εκτροπής

της Πέπη Ρηγοπούλου

Ο Bυζαντινός αυτοκράτορας Ιουλιανός λεγόταν Παραβάτης. Στο μυαλό μου όμως παρουσιαζόταν πάντοτε ως αποστάτης. Και αυτό διότι είχε αποστατήσει από τη χριστιανική πίστη και ενέδωσε στη γοητεία των αρχαίων θεών, τους οποίους όμως δεν μπόρεσε να παλινορθώσει παρά για ένα μικρό διάστημα, μέχρι δηλαδή τον πρόωρο –και κάπως σκοτεινό– θάνατό του σε πόλεμο εναντίον των Περσών. Στο μεταξύ το μαντείο των Δελφών πρόλαβε να του στείλει έναν έξοχο έμμετρο χρησμό, που αποδείκνυε ότι η μεγάλη ελληνική ποίηση έμενε ζωντανή, αλλά δήλωνε ότι οι αγαπημένοι του θεοί είχαν πεθάνει. Ετσι ή αλλιώς, ο θάνατός του εμφανιζόταν στο βιβλίο της Ιστορίας σαν η δίκαιη τιμωρία της αποστασίας του.
Πριν ακόμα από την εποχή μας η αποστασία δεν πληρωνόταν πια με θάνατο. Ακόμα και οι διαβόητοι αποστάτες που έδωσαν κοινοβουλευτική κάλυψη στο βασιλικό λευκό πραξικόπημα του 1965, καταγγέλθηκαν άγρια από τον ελληνικό λαό, αλλά διέσωσαν τις περιουσίες και τις καριέρες τους. Τα δεινά της δικτατορίας έσβησαν σε μεγάλο βαθμό τη μνήμη της πράξης τους και κυρίως αφαίρεσαν δύο στοιχεία: Πρώτον, το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο συντελέστηκε η αποστασία, δηλαδή τη θέληση των επικυρίαρχων Ηνωμένων Πολιτειών να ελέγξουν πλήρως Ελλάδα και Κύπρο εν όψει της επερχόμενης αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης. Και, δεύτερον, την πολιτική σήψη που γέννησε η εξαγορά συνειδήσεων και κοινοβουλευτικών ψήφων που υπέσκαψε κάθε έννοια νομιμότητας και άνοιξε τον δρόμο στη δικτατορία.
Ακούγοντας σήμερα από τα μνημονιακά κανάλια την κυβερνητική ρητορική παρακολουθούμε μια ακόμη μεταβολή σε αυτό που ο Θουκυδίδης αποκαλούσε «αξίωσιν των ονομάτων»- δηλαδή σημασία των λέξεων: Η μεταπήδηση βουλευτών στα μνημονιακά κόμματα και στο γκρουπ που επιχειρεί να εξασφαλίσει την εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή δεν αποκαλείται πια αποστασία. Εχει βαφτιστεί «ελεύθερη μετακίνηση βουλευτών που δεν μένουν εγκλωβισμένοι στα κομματικά μαντριά». Και για να υποστηριχτεί η άποψη αυτή υπενθυμίζεται η μετακίνηση στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο βουλευτών από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Αυτό που λησμονούν οι κυβερνητικοί ρήτορες και οι δημοσιογράφοι που τους πλαισιώνουν είναι και πάλι το πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, στο οποίο αυτές οι «ελεύθερες μετακινήσεις» σημειώνονται. Το πρώτο στοιχείο είναι η κραυγαλέα ατμόσφαιρα εξαγοράς –όχι αναγκαστικά οικονομικής– μέσα στην οποία διαδραματίζονται. Ατμόσφαιρα που διαλύει ό,τι έχει απομείνει από εμπιστοσύνη στους θεσμούς που έχουν ήδη δραματικά φθαρεί από την υποβάθμιση του Κοινοβουλίου. Και που, αν η κοινωνία μας δεν αντιδράσει, απειλεί να διευκολύνει αύριο ακόμη πιο άγριες εκτροπές.
Η εκτροπή βρίσκεται ήδη εν εξελίξει. Εντοπίζεται στη συνεχιζόμενη προσπάθεια της παρούσας κυβέρνησης –προσπάθεια που δεν ανέστειλε η φυλάκιση των βουλευτών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής– να διασωθεί εκμεταλλευόμενη πολιτικά τα ακροδεξιά ανακλαστικά των νοσταλγών ενός καθεστώτος με σιδηρά πυγμή. Η τεχνητή όξυνση της κατάστασης στα Πανεπιστήμια και γενικά στην εκπαίδευση και ευρύτερα η «στρατηγική της έντασης» που καλλιεργεί χαρακτηρίζουν την πολιτική αυτή που αναμένεται να πάρει αγριότερες διαστάσεις στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που έχει πια επισήμως εξαγγελθεί.
Στο γενικό αυτό πλαίσιο υπάρχει και μια –«αμελητέα»– λεπτομέρεια. Πρόκειται για τη ζωή του Νίκου Ρωμανού. Σε πείσμα της κοινής λογικής και των δεδομένων, καλυπτόμενη πίσω από τον μανδύα της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης που η ίδια έχει καταρρακώσει- η κυβέρνηση τζογάρει με τη ζωή του. Οσο πιο πολύ σκύβει το κεφάλι προς τα έξω, όσο πιο πολύ γίνεται ενδοτική στους εκβιασμούς των επικυριάρχων, τόσο πιο πολύ σκληραίνει στο εσωτερικό για να επιβεβαιώσει τη βούληση και την ικανότητά της να κυβερνήσει με σιδηρά ράβδο. Με κίνδυνο για την ίδια να αποφασίσουν, αν δεν έχουν ήδη αποφασίσει, οι πάτρωνές της ότι δεν έχει πια τίποτε άλλο να τους προσφέρει. Αλλά και με δικό μας κίνδυνο να ανακαλύψουμε, αν δεν αντιδράσουμε, ότι έχουμε χάσει κάθε ελευθερία.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ωριμότης μηδέν!

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, πιστεύω πως ο Νίκος Ρωμανός την έφερε στους φασίστες τελικά. Για να ξεκαθαρίζω τη στάση μου από την αρχή, δε θεωρώ πως ο νεαρός είναι επαναστάτης κι αναρχικός αλλά υποστηρίζω το δικαίωμά του για εκπαίδευση.
Κατά τη γνώμη μου, η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού βοηθούσε στην πολιτική του Τρελαντώνη. Ο Σαμαράς ξέροντας πως πλέον έχει ξοφλήσει και για τους Ευρωπαίους, αναζητούσε αγωνιωδώς μία κατάσταση χάους στην ελληνική κοινωνία για να καταφέρει μ' αυτόν τον τρόπο να ξεγλιστρήσει από την ελεύθερη πτώση του προς την λήθη μίας κοινωνίας που ξεχνάει γρήγορα κι εύκολα. Το έδειξε στη πορεία του Πολυτεχνείου, το επιβεβαίωσε το περασμένο Σάββατο όπου κάηκε η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη κι άλλες πόλεις της Ελλάδος από τα όργανα καταστολής και τους ρουφιανοασφαλίτες του. Το μόνο που του έμενε για να τριτώσει το κακό ήταν να καταλήξει ο Νίκος Ρωμανός, κάτι το οποίο θα οδηγούσε σε μακροχρόνιες εξεγέρσεις στους ελληνικούς δρόμους. Αυτή η κατάσταση πανικού που θα δημιουργούταν κατά τη διάρκεια των ασταθών πολιτικών ημερών, θα δινόταν ως ευκαιρία στα φασισταριά να επιβάλλουν την τάξη με οποιοδήποτε τρόπο...
Όμως ο νεαρός τελικά δεν τους έκανε τη χάρη. Οι ακροδεξιοί της κυβερνητικής ομάδας, θεωρώντας βέβαιο τον θάνατο του Ρωμανού, έβγαλαν για λίγες μέρες το προσωπείο του λαϊκού δεξιού, κι έδειξαν την πραγματική τους φύση, περιμένοντας την επόμενη μέρα της αναρχίας και τους χάους. Τι κρυβόταν πίσω απ' αυτές τις μάσκες; Μα φυσικά αυτό που τόσο καιρό γνωρίζουμε. Τομάρια που το μόνο που τους νοιάζει είναι η τσέπη τους και η πολιτική τους καρέκλα. Φασισταριά που δεν τους καίγεται καρφί για τις ζωές των συνανθρώπων τους. Εγωιστές που κατάφεραν με το πείσμα τους απέναντι στην απεργία πείνας του νεαρού να σκάσουν και γάιδαρο (στη συγκεκριμένη περίπτωση τους πασόκους οι οποίοι ξέσπασαν κι αυτοί εναντίον τους χθες στη Βουλή).
Όμως το θέμα στράβωσε. Μετά από τριάντα μέρες αντιλήφθηκαν πως με τη στάση τους θα παρέδιναν την εξουσία με ματωμένα χέρια κι αυτό είναι μία κηλίδα που δε θα σβηστεί ποτέ στην Ιστορία της χώρας μας.
Και τώρα τους έχει κυριεύσει πανικός. Πρώτος απ' όλους, βγήκε ο εμετικός Κρανιδιώτης στην απογευματινή εκπομπή του Μπογδάνου για να εκφράσει όλο του το μίσος απέναντι στον Ρωμανό. "Μα φυσικά δε νίκησε ο Ρωμανός" τόλμησε να πει. Δηλαδή πως θα νικούσε Κρανιδιώτη, με τον θάνατό του; Όχι βέβαια. Τώρα νίκησε και κατάφερε να σας ξεφτιλίσει.
Από την άλλη όμως βλέποντας την άθλια στάση του Κρανιδιώτη, η οποία σίγουρα είναι παρόμοια μ' αυτήν των άλλων φασιστόμουτρων (Σαμαράς, Γεωργιάδης, Βορίδης, Βούλτεψη κι άλλοι πολλοί) δε ξέρω κατά πόσο έχουν τσίπα αυτοί οι άνθρωποι. Τι να περιμένει κανείς από τον γόνο ενός Χίτη όπως είναι ο υπουργός Δικαιοσύνης. Το αλαζονικό του βλέμμα αυτών των ημερών θα ξεχαστεί δύσκολα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Σαμαράς, αποφάσισε να παίξει με τη φωτιά και κάηκε αμέσως. Οι επόμενες μέρες όπου θα ακολουθήσει η διαδικασία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, θα είναι καθαρά τυπική και προεόρτια πριν τις εθνικές εορτές.
Όσο για την ειρωνική στάση των ακροδεξιών σχετικά με την υπόθεση του Κουβέλη, ότι δηλαδή ξεπουλήθηκε για να κατέβει ως πρόεδρος της Δημοκρατίας με την ένα κυβέρνηση, έχω ένα να τους πω. Ο Κουβέλης είναι ο πιο κατάλληλος για τη θέση αυτή. Ήταν τόσο άχρηστος αυτά τα δύο χρόνια που δικαίως του ανήκει η θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία αχρηστεύτηκε τελείως με την ηλίθια κι απαράδεκτη στάση του Παπούλια όλα αυτά τα χρόνια.
Κατά τη γνώμη μου κατάλληλος επίσης για την θέση αυτή είναι κι ο υπερβολικά άχρηστος όλων Γρηγόρης Ψαριανός, αλλά είναι ακόμα νέος για να γευτεί τον υπέρογκο προεδρικό μισθό...

Εισβολή της τουρκικής αστυνομίας σε Κατάληψη Γειτονιάς στο Καντίκιοϊ της Κωνσταντινούπολης

Με ένα χορό διαμαρτυρήθηκαν, μπροστά στους αστυνομικούς, οι κάτοικοι για την εκκένωση της κατάληψης
Η επιδρομή, σημειώνει η Χουριέτ, προκάλεσε την οργή των κατοίκων της περιοχής, που πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κτίριο που πρωτοκαταλήφθηκε 18 μήνες νωρίτερα και μετατράπηκε σε κοινόχρηστο χώρο για τη γειτονιά.
«Πήραν τα τραπεζάκια του τσαγιού, διέλυσαν τη βιβλιοθήκη και ακούγαμε ήχους από ηλεκτρικά αλυσοπρίονα από την κοινοτική μας κουζίνα», ανέφερε ο λογαριασμός της κατάληψης στο Twitter. «Είχαμε φτιάξει [το σπίτι] χέρι-χέρι, ας διαμαρτυρηθούμε στεκόμενοι πλάι-πλάι».
Οι αρχές απαίτησαν το κτίριο, που ήταν αρχικά άδειο, να εκκενωθεί επειδή ανήκει στο υπουργείο. Η αστυνομία απέκλεισε το δρόμο όπου βρίσκεται η κατάληψη, με άνδρες των τουρκικών ΜΑΤ να εμποδίζουν τους κατοίκους από κάθε πρόσβαση προς το σπίτι.
Στο οδόφραγμα της αστυνομίας, οι κάτοικο φώναζαν «Το Σπίτι της Γειτονιάς απέναντι στα παλάτια» - εννοώντας την υπερπολυτελή προεδρική κατοικία του Ταγίπ Ερντογάν. Χτυπούσαν ακόμα κατσαρόλες και άλλα σκέυη ενώ άλλοι έπαιζαν μουσική.
Μετά την αποχώρηση της αστυνομίας, οι κάτοικοι βρήκαν το σπίτι άδειο από αντικείμενα και διάφορες αφίσες σκισμένες.
Η συλλογικότητα Caferağa Solidarity, που είχε προκύψει στις περσινές διαμαρτυρίες για το πάρκο Γκεζί, είχε ανακοινώσει τους φόβους της για πιθανή αστυνομική επιδρομή από τις 5 Δεκέμβρη: «Είχαμε μάθει πως θέλουν να έρθουν και να κλείσουν τις ανοιχτές μας πόρτες. Οι τύραννοι που ορκίστηκαν να πουλήσουν ό,τι ωραίο και ζωντανό, όπως και κάθε σταγόνα νερού, κάθε δέντρο και κάθε ίχνος σκιάς, θα προσπαθήσουν να μας πάρουν το σπίτι από τα χέρια μας. Αλλά δεν θα ξεχάσουμε τόσο εύκολα τα όνειρά μας και όσα δημιουργήσαμε μαζί», ανέφεραν χαρακτηριστικά.
Το Σπίτι στέγαζε συζητήσεις και εργαστήρια, και παρείχε χώρους στη γειτονιά για να μαγειρεύουν και να τρώνε συλλογικά. Στέγαζε ακόμη μια βιβλιοθήκη, ξυλουργείο, ένα σκοτεινό θάλαμο και ένα ανταλλακτικό παζάρι.
Πληροφορίες από Χουριέτ

Πηγή: left.gr

Κρύβονται...

του Καρτέσιου

Να είσαι παράνομος και να κρύβεσαι, λογικό. Να επιμένεις όμως ότι είσαι νόμιμα εκλεγμένος στην εξουσία και να κρύβεσαι είναι ολίγον παράλογο. Γι’ αυτό, δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε λογικά την κυβέρνηση. Πρέπει να βρεθεί άλλος τρόπος. Δε μπορείς να αντικρούσεις κάποιο από τα «επιχειρήματά» τους με τη λογική. Δε μπορείς να αντιληφθείς με τη λογική τις κινήσεις που κάνουν, τα όσα λένε.
Κρύβονται από τη λογική, από την πραγματικότητα, από τις εκλογές ... κι από τον λαό. Διαδίδουν ότι είναι νόμιμη κυβέρνηση, αλλά καταγγέλλουν τις εκλογές. Επιμένουν ότι το δικαίωμα να καταστρέφουν τη χώρα τούς το έδωσε ο λαός, όμως στον λαό δεν απευθύνονται. Ψιθυρίζουν ότι υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πολιτών, όμως κρύβονται από τους πολίτες. Κυβερνούν κρυμμένοι ως παράνομοι. Και ως παράνομους ήρθε η ώρα να τους αντιμετωπίσουμε, τώρα που η λογική δε βρίσκει χώρο να σταθεί.
Πριν μόλις 5 ημέρες η Ντόρα Μπακογιάννη ρωτήθηκε «Αν θα περάσουν από τη Βουλή τα νέα μέτρα». Η κ. Μπακογιάννη απάντησε λέγοντας: «Από τη στιγμή που έχουμε φτάσει στο τέλος της διαδρομής, δεν μπορούμε να τα τινάξουμε στον αέρα. Και αν θέλετε, προτιμώ να πέσω ηρωικώς, από το να πέσω ξεφτυλισμένη». Πριν μόλις 7 ημέρες ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Γιώργος Κύρτσος δήλωνε «Ας υπογράφαμε λιγότερα, αλλά αυτά που υπογράψαμε, πρέπει να τα εφαρμόζουμε».
Πού βρίσκεται, λοιπόν, η διαπραγμάτευση σε όλο αυτό; Τι μπορεί να διαπραγματευτεί ο πρόεδρος ενός κόμματος από τη στιγμή που το κόμμα του δηλώνει ότι δεν πρέπει να διαπραγματευτεί τίποτα κι ότι πρέπει να αποδεχτεί τα πάντα; Σε ποια λογική στηρίζεται η πολιτική μιας συγκυβέρνησης από τη στιγμή που ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ δηλώνει ότι το μεγάλο πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα είναι το δημοσιονομικό κενό ενώ ο πρόεδρος του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ;
Πόσο λογικά να αντιμετωπίσεις το γεγονός ότι ενώ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ δηλώνει ότι το πρόβλημα είναι το δημοσιονομικό κενό, έρχεται ο Άδωνις Γεωργιάδης να δηλώσει ότι «Για την αύξηση του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμφωνεί στην προεδρική εκλογή» και εντελώς συμπτωματικά ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ και ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι το ίδιο πρόσωπο;
Αυτόν τον διχασμό πώς μπορείς να τον αντιμετωπίσεις με τη λογική;
Ακόμη όμως κι αν προχωρήσεις σε όλες τις υποχωρήσεις λογικής του κόσμου και ασπαστείς τον συγκυβερνητικό παραλογισμό, πώς μπορείς να αποδεχτείς το επιχείρημα ότι «σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αμέσως οι δανειστές θα υποχωρήσουν, θα μειώσουν τις απαιτήσεις τους, δε θα επιμείνουν στην παράταση του μνημονίου και θα δεχτούν την ελληνική εκδοχή για το δημοσιονομικό κενό»; Διότι η περίληψη όλου του πολιτικού σκηνικού αυτή την περίοδο σε αυτή τη φράση χωράει. Αν συμφωνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, βγαίνουμε από το Μνημόνιο και δε λαμβάνονται νέα μέτρα.
Μέσα σε αυτό το λαγούμι έχουν κρυφτεί οι συγκυβερνώντες. Μέσα σε αυτή την πρόταση κρύβονται από τη λογική, από την πραγματικότητα, από τις εκλογές κι από τον λαό. Δεν θέλουν να φύγουν. Θέλουν να παραμείνουν κρυπτόμενοι. Να δώσουν κι άλλα χρήματα στον Μπόμπολα, να παραγραφούν κι άλλα αδικήματα υπουργών, να σώσουν κι άλλους υποστηρικτές τους , να ταΐσουν κι άλλο τις τράπεζες, να εξευτελίσουν ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους, να αυξήσουν κι άλλο τους άνεργους ώστε να τους μετατρέψουν ευκολότερα σε σκλάβους.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει εκπροσώπηση του λαού στη Βουλή. Υπάρχει μόνο εκπροσώπηση συμφερόντων των δανειστών, των τραπεζιτών, της ολιγαρχίας. Επιμένω να πιστεύω ότι θα βρεθούν οι 180 που θα ψηφίσουν για τη συνέχιση εξυπηρέτησης αυτών των συμφερόντων. Και για όσο ακόμη η αξιωματική αντιπολίτευση θα επιμένει στην επιλογή της «να τους ταράξουμε στη νομιμότητα» ουσιαστικά θα συμμετέχει στο έγκλημα, θα στηρίζει τον παραλογισμό και θα συναινεί στη διατήρηση της παρανομίας. Το κάνει για τους δικούς της λόγους. Είναι επιλογή της, όμως ας σταματήσει να αποποιείται τις ευθύνες της για τη συνέχιση της καταστροφής. Η εξαθλίωσή μας δε θα συνεχίσει για πολύ να λειτουργεί ως αυξητική ορμόνη της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Η συνέχιση της εξαθλίωσής μας θα είναι ήττα και του ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή: http://kartesios.com/?cat=28