Ζούμε υστερικές στιγμές...

Κουράστηκα. Νιώθω τα μάτια μου βαριά, να προσπαθούν να μείνουν με το ζόρι ανοιχτά. Πέντε χρόνια μιζέριας, φόβου και καταπίεσης βγαίνουν με ορμή από μέσα μου, διότι το βάρος τους στην πλάτη μου είχε γίνει δυσβάσταχτο. Γι' αυτό κι ο ενθουσιασμός του περασμένου Γενάρη ήταν έντονος. Η πολυπόθητη αλλαγή. Μία αλλαγή που σκόνταψε στη πορεία...
Δυστυχώς όμως η πολυπόθητη ουτοπία βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά. Όσο κι αν θέλει ένας λαός να την προσεγγίσει, τόσο θα προσπαθούν κάποια συμφέροντα να τον κρατήσουν μακριά της. Το ζούμε αυτό τις τελευταίες μέρες. Η σύγχρονη Ευρώπη έδειξε την αντιδημοκρατική κι αντιλαϊκή της φύση. Το συμφέρον δείχνει να επικρατεί εις βάρος του κοινού καλού και των ονείρων μας. Κι αυτό πετυχαίνεται με το να στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον...
Είναι μεγάλη η δυστυχία να το βιώνει κάποιος αυτό. Με πονάει το ότι ζω μία νέα διχόνοια. Μία διχόνοια παρόμοια μ' εκείνες του παρελθόντος που είχα μέχρι σήμερα συναντήσει σε ταινίες (π.χ. Οι Γερμανοί ξανάρχονται) και σε ιστορικά βιβλία. Διχόνοιες που μου προκαλούσαν ανατριχίλα για το μίσος που υπήρχε πάντα μεταξύ μας. Σε όλες αυτές τις εμφύλιες συρράξεις επικρατούσαν αυτοί που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των "εξωτερικών δυνάμεων". Πάντα αυτοί κέρδιζαν...
Πολύ φοβάμαι πως αυτοί θα κερδίσουν κι αυτή τη φορά. Μη με θεωρήσετε ηττοπαθή. Μισώ την ήττα. Όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν είμαι και ρεαλιστής. Εξάλλου τα συμφέροντα που παίζονται είναι μεγάλα. Τα τηλεοπτικά κανάλια είναι δικά τους πειθήνια όργανα προπαγάνδας. Οι τράπεζες λειτούργησαν σαν μία σκανδάλη που έσπειρε τον πανικό. Οι εγχώριοι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής εξοντωτικής πολιτικής λιτότητας, φθηνές μαριονέτες των "δανειστών", κατάφεραν να σπείρουν την σύγχυση και το χάος...
Από την άλλη υπάρχει ένας λαός κουρασμένος, εξαντλημένος, ταπεινωμένος, χορτασμένος από παραπληροφόρηση κι επικίνδυνος μέσα στην άγνοιά του. Ξέσπασε. Και τότε άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και η οργή που κόχλαζε όλα αυτά τα χρόνια μέσα του, ξεχύθηκε ολόγυρά του, με αποδέκτη τον ίδιο του τον εαυτό. Εξάλλου στη φύση μας είναι ο αλληλοσπαραγμός...
Από την αρχή δε θέλησα να μπω σ' αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι.
Βαρέθηκα τις αλληλοκατηγορίες.
Βαρέθηκα τις ανανεωμένες προτάσεις.
Βαρέθηκα τις απειλές των "δανειστών".
Βαρέθηκα την ύπουλη αντιπολίτευση.
Βαρέθηκα την ειρωνεία και τις φωνές...
Το μίσος μας έχει τυφλώσει κι έχει υποβαθμίσει το νόημα και την αξία της ζωής. Μιας λανθάνουσας ζωής που μας είχε σερβιριστεί όλα αυτά τα χρόνια. Μίας ζωής υλιστικής, ψεύτικης και σάπιας.
Η ζωή αγαπητοί μου, είναι πέρα από τα λεφτά, βρίσκεται έξω από τα supermarket, και δεν έχει ανάγκη τα ΑΤΜ. Η ζωή είναι μοναδική κι άναρχη. Η ζωή κυλάει μέσα από τα χέρια μας την ώρα που εμείς καθόμαστε αποβλακωμένοι μπροστά στις οθόνες. Η ζωή πλάθεται μέσα στον προσωπικό μας μικρόκοσμο.
Σιχάθηκα πολλά αυτές τις μέρες. Σιχάθηκα τους παπαγάλους και τους είρωνες. Σιχάθηκα τις αναποτελεσματικές προσπάθειες για λίγη αξιοπρέπεια. Σιχάθηκα την τηλεόραση, η οποία μένει ερμητικά κλειστή βδομάδες τώρα. Και θα παραμείνει κλειστή.
Η απόφασή μου για την Κυριακή είναι συνειδητοποιημένη κι έχει παρθεί από καιρό.
Δε θα πέσω όμως στην παγίδα να τσακωθώ με κανέναν. Ούτε έχω όρεξη να ανταλλάξω κατηγορίες και βρισιές. Τις επόμενες μέρες θέλω να τις περάσω με φίλους έξω στους δρόμους, στα κουτούκια, στα πεζοδρόμια και σε χώρους ανοιχτούς κι ελεύθερους, διότι η ζωή βρίσκεται εκεί...
Μέχρι τότε απολαύστε τις υστερικές στιγμές που ζούμε σαν λαός...