"Μη φοβάστε τους φόβους τους!"

Μη φοβάστε τους φόβους τους...
Μη φοβάστε τους φόβους τους!
ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΤΟΥΣ!
Ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια....

Ατελείωτη συναυλία. Και ποιος ήθελε να τελειώσει. Όρθιοι, μαγεμένοι, μεθυσμένοι, εκστασιασμένοι, με υγρά μάτια τραγουδούσαμε δυνατά τους υπέροχους στίχους των εφηβικών μας χρόνων για ώρες πολλές.
Κύματα αγάπης, πάθους και ζωής ξεχύνονταν από τη σκηνή προς όλες τις μεριές του χώρου της Τεχνόπολις, κι εμείς σηκωνόμασταν στις μύτες των ποδιών μας για να τα αγκαλιάσουμε.
Εξάλλου τι είναι αυτό που θέλουμε;
Την παλιά μας ζωή να ζήσουμε ξανά...
Ένα τόσο απλό αλλά συνάμα τόσο σημαντικό αγαθό. Ένα αγαθό που κανένα πολιτικός δε θα κατανοήσει και κανένας υπάνθρωπος Ευρωπαίος τεχνοκράτης δε θα μπορέσει ποτέ να αφουγκραστεί. Γι' αυτό και μας φέρονται με μίσος και φθόνο τη στιγμή που εμείς τραγουδάμε με αγάπη και πάθος. Συναισθήματα που μπορεί να βιώσει κάποιος έντονα σε ροκ συναυλίες. Πόσο μάλλον στις χθεσινές.
Τα δυο προηγούμενα βράδια ο Θάνος Ανεστόπουλος φώναξε δυνατά την πιο πολιτική λέξη που δεν έχει ακουστεί και δεν πρόκειται να ακουστεί στα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης κι από κανενός πολιτικού το στόμα. Μία τόσο απλή λέξη που πολλοί από μας έχουμε ξεχάσει. "Ζωή!".
Κι εκεί ο χρόνος σταμάτησε. Ονειροπόλοι, αιώνιοι έφηβοι, αμετανόητοι επαναστάτες μιας δίκαιης ζωής, κυνηγοί ουτοπικών κοινωνιών ακούγαμε τους στίχους και τραγουδούσαμε δυνατά,

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει. 

Τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι. 

Μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;

Κάποιοι αλήτες έφαγαν και τα πιο αγνά μας όνειρα. Ήρθε όμως ο καιρός να τελειώσουν οι θρήνοι. Η ζωή κυλάει μέσα από τα χέρια μας κι ο βαρκάρης περιμένει. Τι μας απομένει; Το θράσος...

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη. 

Μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη. 

Μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε

Δύσκολα συγκρατείς τα δάκρυα στα μάτια. Ειδικά όταν ακούς αυτούς τους στίχους να τους τραγουδάει με δυναμισμό ένας άνθρωπος που κοιτάει τον θάνατο στα μάτια και τον πολεμάει καθημερινά. Μα το κυριότερα, πως μέσα σ' αυτήν την άνιση μάχη δεν έχει γονατίσει ούτε μία φορά. Ένας ουμανιστής ήρωας που έχουμε τόσο πολύ ανάγκη στις σκοτεινές μέρες που διανύουμε. 

Ο Θάνος θα βγει νικητής. Είναι ήδη νικητής. Η αγάπη που μας πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια των εφηβικών μας στιγμών την εισέπραξε διπλά τις τελευταίες δύο μέρες. 

Το ένιωσε.

Το κατάλαβε.

Γι' αυτό έπαιζε πολλές ώρες κι όταν κουραζόταν απλά καθόταν για να συνεχίσει από κει να μας προσφέρει την αγάπη του. Την αγάπη για ζωή. 

Εξάλλου όπως κι ο ίδιος είπε: "Ζούμε, όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε!"