Θερινός από χρυσό...

Όπως ανέφερα και σε παλιότερη ανάρτησή μου, το φετινό καλοκαίρι ήταν το πιο φτωχό σε κινηματογραφικές συγκινήσεις. Το απόλυτο μηδέν. Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη προβολή που απόλαυσα σε θερινό κινηματογράφο φέτος, συνέβη λίγες μέρες μετά τον δεκαπενταύγουστο (!) με το αριστουργηματικό Αλάτι της Γης.
Μία μέρα όμως πριν φύγει το καλοκαίρι, αποφάσισα να παρακολουθήσω μία ακόμη ταινία σε θερινό. Ήταν η μόνη φορά που δεν επέλεξα το έργο αλλά τον χώρο προβολής, μιας κι αποφάσισα να κλείσω τις βόλτες μου στην Σύρο με μία προβολή κοντά στην πλατεία του υπέροχου δημαρχείου.
Ένας μεγάλος χώρος με χαμηλό τοίχο με περίμενε μετά την στενή είσοδο. Το γήινο χρώμα των τοίχων έδινε μία ιδιαίτερη ζεστασιά στη φιλοξενία του κινηματογράφου, ενώ η θεόρατη μπουκαμβίλια πρόσφερε έναν υπέροχο τόνο χρωματικής αντίθεσης μέσα στο μπεζ και το γκρίζο. Πίσω από την μεγάλη οθόνη, στέκονταν δύο μεγάλα ανακαινισμένα αρχοντικά της πόλης. Τόσο όμορφα, σαν σκηνικά θεάτρου. Ένας φίλος από την παρέα μου είπε πως σε κάθε κτίριο κατοικούσε κάποτε μόνο μία οικογένεια. Με τα χρόνια εγκαταλείφθηκαν, μαράζωσαν, σχεδόν γκρεμίστηκαν αλλά ήρθε ο καιρός που ανακαινίστηκαν και χωρίστηκαν σε ευρύχωρα και ψηλοτάβανα διαμερίσματα.
Προσπαθούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κατοικεί σε ένα απ' αυτά τα διαμερίσματα, με θέα το υπέροχο δημαρχείο της Ερμούπολης και τη γαλάζια θάλασσα των Κυκλάδων. Κατά τη διάρκεια της προβολής, παρατηρούσα τις φιγούρες των ενοίκων που κινούνταν πίσω από τα παράθυρα και ζήλευα την τύχη τους.
Σ' όλη τη διάρκεια της προβολής ένιωθα το δροσερό αεράκι των Κυκλάδων, φορτωμένο με αρώματα από τα τριγύρω νησιά. Από πάνω ο ουρανός ήταν καθαρός κι έναστρος. Και μια πολιτισμένη ηρεμία μέσα στο χώρο του θερινού καθώς η συμπεριφορά των θεατών ήταν διακριτική κι αθόρυβη.
Μέσα σ' αυτήν την τόσο μαγευτική βραδιά υπήρχε και μία ταινία. Όπως όμως έχω αναφέρει και παραπάνω, το φτωχό κινηματογραφικό καλοκαίρι συνεχίζει το καταστροφικό του έργο. Ο τίτλος της ταινίας, "Γυναίκα από Χρυσό".
Το θέμα της αρκετά ενδιαφέρον. Οι επιλογές των ηθοποιών και οι ερμηνείες τους ήταν επιεικώς απαράδεκτες. Η Έλεν Μίλεν μάλλον κολλάει ένσημα για την σύνταξή της, ο Ράιαν Ρέινολντ απελπιστικά αδιάφορος κι ατάλαντος, η Κέιτ Χόλμς σε μία ακόμη κατρακύλα της αδιάφορη κινηματογραφική της καριέρας, ενώ ο Ντάνιελ Μπρουλ προσπάθησε να σώσει λίγη από την αξιοπρέπειά του και προσωπικά πιστεύω πως τα κατάφερε εν μέρει.
Κι αναφέρομαι σε ναυάγιο διότι το θέμα της ταινίας ήταν ενδιαφέρον αλλά έπεσε σε λάθος χέρια. Οι διάλογοι ήταν ρηχοί και βαρετοί. Η υποτυπώδης ύπαρξη χιούμορ χαλούσε ακόμα περισσότερο την εικόνα της ταινίας. Οι δραματικές αποκορυφώσεις ήταν γελοίες κι αδιάφορες. Οι ερμηνείες ήταν τηλεοπτικού επιπέδου. Οι μόνες καλογυρισμένες σκηνές ήταν μόνο αυτές της ναζιστικής περιόδου, μόνο που κι εκεί προκαλούσε άσχημη εντύπωση η φλεγματική βρετανική κακία απέναντι σε κάθε ιστορικό εχθρό. Δυστυχώς ένα καλό χαρτί καταστράφηκε από τις λανθασμένες αποφάσεις ενός σκηνοθέτη.
Όμως δε θέλω να μείνω στην ταινία, της οποίας η βαθμολογία είναι 3/10. Προτιμώ να μιλήσω κι άλλο για την υπέροχη βραδιά στον θερινό της Ερμούπολης. Εκείνος χτυπάει με άνεση το δεκάρι...