Η Pixar έχει βάλει σκοπό να μην μας απογοητεύσει με καμία δημιουργία της. Αυτό έχει ως συνέπεια, να μας προσφέρει όμορφες κινηματογραφικές στιγμές. Ένα ακόμη δώρο της συγκεκριμένης εταιρίας για να κλείσει ευχάριστα ένα κακό κινηματογραφικό καλοκαίρι.
Η ταινία κερδίζει τις εντυπώσεις και μόνο για το κεντρικό της όραμα, ο συμπλεγματικός μας ψυχικός κόσμος. Οι δημιουργοί της μας τοποθετούν στο μυαλό ενός μικρού κοριτσιού. Η ιστορία εξελίσσεται από τη γέννησή της μέχρι λίγο πριν μπει στην εφηβεία, (πιθανόν περιμένουμε σίκουελ για το οποίο είμαι από τώρα βέβαιος πως θα είναι ακόμα καλύτερο). Βρήκα άκρως σωστή την επιλογή κοριτσιού ως βασικό ήρωα στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό εγχείρημα μιας και ο γυναικείος εσωτερικός κόσμος είναι πολύ πολύπλοκος από τον αντρικό.
Τα βασικά συναισθήματα της μικρής ηρωίδας και των υπολοίπων χαρακτήρων, παρουσιάζονται σε πέντε μορφές. Η χαρά, η θλίψη, η αηδία, ο φόβος κι ο θυμός. Οι πέντε αυτές μορφές παίζουν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση της μνήμης. Κάθε εικόνα που αποθηκεύεται συνοδεύεται από ένα συναίσθημα με διαφορετική απόχρωση, κόκκινη για την οργή, μωβ για τον φόβο, κίτρινη για την χαρά, μπλε για την θλίψη και πράσινη για την αηδία. Οι εικόνες αυτές συγκεντρώνονται στο τέλος της μέρας και πλάθουν την προσωπικότητα της μικρής.
Όμως ο χαρακτήρας εξελίσσεται. Στην συγκεκριμένη ιστορία γίνεται με ένα "ατύχημα" στον πύργο ελέγχου όπου κατοικούν τα συναισθήματα. Η χαρά και η θλίψη περιφέρονται στις μνήμες του παρελθόντος αναζητώντας λύσεις στο συναισθηματικό αδιέξοδο της ηρωίδας. Σοκαρισμένη και μουδιασμένη η μικρή κυριεύεται από τον φόβο, τον θυμό και την αηδία (η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί κι ως απόρριψη σε κάθε τι). Μέσα σ' αυτήν την διαδικασία, η πιτσιρίκα αποκόβεται από την παιδικότητά της και ετοιμάζεται να μπει σε έναν πολύ πιο δύσκολο κόσμο, αυτόν της εφηβείας...
Η ταινία είναι πλούσια σε συμβολισμούς. Οι διάλογοι είναι αρκετά δύσκολοι για τα μικρά παιδιά αλλά πολύ καλή τροφή για τους μεγάλους (που είμασταν μειοψηφία στο θερινό). Το χιούμορ είναι αρκετά έξυπνο κι ώριμο, κι αυτό φάνηκε στ' ότι γελούσαν οι μεγάλοι παρά τα παιδιά που ήταν εντυπωσιασμένα μόνο από τις εναλλαγές των έντονων χρωμάτων της οθόνης.
Η βίαιη αποκοπή με το παρελθόν με ταρακούνησε. Μαζί με την ηρωίδα, ανακάλυπτα πως οι όμορφες στιγμές των παιδικών μας χρόνων παύουν να μας προσφέρουν μόνο χαρά. Τη θέση της την καταλαμβάνει παράλληλα και το άλγος. Το άλγος για στιγμές και καταστάσεις που γνωρίζουμε πως δε πρόκειται να ζήσουμε ποτέ ξανά. Το συνονθύλευμα των συναισθημάτων μας οδηγεί σε νέες ψυχικές καταστάσεις. Πλημμυρίζουμε ταυτόχρονα από χαρά και λύπη. Κι εκεί είναι που ανακαλύπτουμε την αξία της χαρμολύπης, της νοσταλγίας και του ρομαντισμού...
Η ταινία κλείνει προσφέροντάς μας έναν θλιμμένο πόνο στην καρδιά. Ποιος δε σκέφτεται τα παιδικά του χρόνια; Ποιος δεν αναπολεί όμορφες στιγμές με αγαπημένα του πρόσωπα. Που μας οδηγεί το αύριο;...
Το αστείο φινάλε με τους τίτλους τέλους απλά ανακουφίζει τον πόνο που μας προκάλεσε η ταινία. Αξίζει να την δείτε. Δείτε το ως ένα όμορφο κι ανάλαφρο ξεκίνημα για τη χειμερινής σεζόν.
Βαθμολογία: 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου