Διανύοντας τον νέο ευρωπαϊκό σκοταδισμό...

Πρώτα απ' όλα τι ορίζουμε ως πολιτισμό; Λογικά είναι η αντίληψη και η διάνοια που μας αποκόπτει από την ζωώδη μας φύση, εξυψώνοντάς μας σε ον κοινωνικό και προοδευτικό. Αν θέσουμε αυτό ως βασικό όρο στην έννοια πολιτισμός, θα διαπιστώσουμε ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βρίσκεται σε μία διαρκείς περίοδο σκοταδισμού, η οποία καταφέρνει να κρύβεται πίσω από σποραδικά διαλείμματα Φωτισμού κι Αναγέννησης.
Η Γηραιά Ήπειρος έχει ένα ιστορικό πλούσιο σε διαρκείς εποχές βαρβαρότητας και οπισθοδρόμησης αλλά βασίζεται μόνο σε λαμπρά γεγονότα όπως είναι η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, οι Επαναστάσεις και η πρόσφατη συνεχής ειρηνική περίοδος στα εδάφη της (με εξαίρεση τα Βαλκάνια). Ξεχνάμε όμως ότι πριν από κάθε λαμπρή περίοδο υπάρχει αρκετός πόνος, αναρίθμητα θύματα, άφθονο αίμα, απόλυτη κοινωνική αδικία και δυνάστες που κρύβονταν πίσω από τις μάσκες της εκκλησίας, της αριστοκρατίας, των βασιλικών καθεστώτων, των δικτατόρων, των φασιστών και των ναζί. Πέρα απ' αυτό, αγνοούμε πως η Ιστορίας γράφεται μόνο από τους νικητές. Βασιζόμενη λοιπόν στην αυταρέσκεια των επικρατούντων, η κοινωνία πατάει πάνω στο λεπτό πάγο της ημιμάθειας. Δεν είναι παράλογο λοιπόν πως η Ιστορία κάνει κύκλους, αναγκάζοντας την ανθρωπότητα να ζει ξανά τα ίδια λάθη.
Οι καιροί αλλάζουν αλλά οι δυνάστες μένουν ίδιοι με μικρές επιφανειακές αλλαγές. Η εκκλησία του μεσαίωνα αντικαταστάθηκε από την αριστοκρατία για να φτάσει σήμερα στις τράπεζες, στους τεχνοκράτες, στους νεοφιλελεύθερους και σε πρόσωπα που ήδη αφήνουν το αρνητικό του στίγμα στην ευρωπαϊκή ιστορία (π.χ. ο Σόιμπλε). Πέρα από τα πρόσωπα, ίδιοι παραμένουν και οι λόγοι που ευθύνονται για των θανάτων χιλιάδων ανθρώπων και των δεινών των λαών. Ένας απ' αυτός είναι η εθνική κυριαρχία.
Για μία εθνική κυριαρχία ορθώνονται λοιπόν τα σημερινά τείχη στα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών, όχι μόνο για να παρεμποδίσουν τα κύματα των κατατρεγμένων προσφύγων που αναζητούν τη σωτηρία τους στην Ευρώπη (που ευθύνεται για την κατάσταση της χώρα τους) αλλά και για να κρύψουν τη γύμνια της σημερινής αστικής δημοκρατίας που βασιλεύει στον "πολιτισμένο" δυτικό κόσμο.
Αντί λοιπόν να αναλάβει η Δύση τις ευθύνες της σε ένα πρόβλημα που και η ίδια έχει προκαλέσει, αναζητώντας μία εφαρμόσιμη και γρήγορη λύση , προτιμά να ρίχνει όλο το ανάθεμα στους πρόσφυγες που τολμούν να "εισβάλουν" στα εδάφη της. Όσο για τα νέα τείχη που υψώνει, δεν υπάρχει κανένα ίχνος ενοχής και ντροπής.
Ίσως όλα τα παραπάνω να δίνουν την εντύπωση πως δεν υπάρχει ελπίδα απέναντι στο σημερινό σκοταδισμό που έχει καλύψει την Ευρώπη. Νιώθουμε ηττημένοι πριν καν αρχίσει η μάχη απέναντι στη νέα βαρβαρότητα. Οι ανθρωπιστικές μας πρωτοβουλίες και η ανιδιοτελής αλληλεγγύη φαίνονται τόσο ανεπαρκείς απέναντι στην νέα ανεξέλεγκτη ανθρωπιστική κρίση.
Δεν πρέπει να πτοούμαστε όμως...
Αυτό όμως που πρέπει να μας δίνει δύναμη είναι η σκέψη πως μετά από κάθε σκοταδισμό, ακολουθεί μία φωτεινή περίοδος η οποία δεν έρχεται από μόνη της. Είναι δημιούργημα όλων των ανθρωπιστών και των αθεράπευτα ρομαντικών που πάλευαν μέσα στην μαυρίλα των βάρβαρων καιρών. Είναι δημιούργημα που πηγάζει από το χαμόγελο των μικρών παιδιών που σώθηκαν από τον πόλεμο και την θάλασσα. Είναι δημιούργημα που δηλώνει παρόν με το κλάμα του μωρού που γεννήθηκε στην Χίο αμέσως μετά την σώα άφιξη των γονιών του στο νησί.
Διανύοντας τον νέο ευρωπαϊκό σκοταδισμό έχουμε χρέος να κρατήσουμε αναμμένη τη φλόγα του ανθρωπισμού και του επερχόμενου διαφωτισμού...